Voor ik verder ga met in mijn herinneringen te graven wil ik jullie nog even vertellen dat het prachtig weer is... dat ik mijn haar heb gewassen en zit te drogen... dat we bezoek kregen van zoon met hond en dat het een lieve is (de hond)... dat we na de middag nog eens naar de golf gaan... misschien de laatste keer... en dat 't manneke net binnenkomt en het gedaan is met de rust... nog even rap het vervolg hier neerpoten voor ik tot de orde geroepen word.

-29-  EN DAN KWAM…

Ik vertelde al over onze fans op de boekhouding… een van deze deed zich opmerken door op een dag… voor een weddenschap… de hele dag rond te lopen met een grote rode papieren tong als das te dragen… je kon er niet naast kijken… diezelfde hing weer eens over die comptoir voor een babbel en vroeg me waar ik uitging… ik was toen net één keer gaan dansen in het Biljart Palace… mijn pa was er nog eentje van de oude stempel… bij hem thuis moesten ze wachten tot hun 21 voor ze de deur uitmochten… op een keer hadden pa en ma bezoek van een symfonie vriend van hem die hun dochter van 17  (S) bij zich hadden… toen de moeder van S vroeg om haar dochter wat vroeger een boterhammetje te geven want ze was afgesproken met vriendinnen om te gaan dansen merkte ze mijn grote smekende ogen op en vroeg of ik soms niet mee wilde… ik was welgeteld één keer naar de cinema geweest met een vriend van op het werk en dat dan nog stiekem achter pa’s rug want… toen ik hem vroeg of ik met N naar de cinema mocht schoot pa in een Franse coleire en blafte : “wat denk jij wel, ’t is niet omdat je al gaat werken dat je met de jongens mag lopen zenne”… ik ben dan toch maar gegaan achter zijn rug om… aan dansen durfde ik zelfs niet denken… maar toen pa hoorde dat S maar 17 was en ik dus ouder en de verwondering zag van die ouders… durfde hij niet weigeren en de bres was geslagen… ik heb me nooit meer zoooo vlug verkleed en opgetut als die dag… en weg waren we naar het Biljart Palace… toen H (die van kantoor) hoorde dat wij daar gingen dansen vertelde hij dat het veel en veel beter was in de Chatelet (niet de Chalet in het stadspark) en ik overhaalde de andere meisjes om daar eens te gaan kijken… en bingo… ze hadden er een grote zaal voor de “rappe” en een kleine zaal voor de “slows”… dat was genieten… de eerste keer dat we er binnen kwamen speelden ze “Blue Moon” en daar word ik nog altijd week van… ik bestelde dan een “menthe verte” en daar moest ik het de hele avond mee doen… van het beetje zakgeld dat ik kreeg moest ik ook nog mijn make-up spullen betalen en de cadeautjes voor de familie… maar dansen he… dat de stukken eraf vlogen… toen begon zo’n avondje uit om 8 u en om 11u30 liep de zaal leeg… je had er ook de tooghangers … die plakten daar de hele avond en kwamen je halen voor de laatste dans om te vragen of ze je thuis mochten brengen… jawadde… geen denken aan… die kregen van mij als antwoord :”sorry maar je komt wel wat te laat”… wie me wel regelmatig kwam halen om te dansen was H van de boekhouding… hij woonde ook niet ver van bij mij en zo is het begonnen.

-27-  KANTOOR

Zoals ik al vertelde kregen M en ik veel bezoekers over die comptoir… de meeste mannen van de boekhouding waren… in onze ogen althans… bejaarde bompas… maar er zaten ook enkele jongere tussen en die kwamen geregeld hun hengel uitgooien… eentje was een echte pestkop die.. omdat zijn aas niet pakte… me bleef treiteren door elke keer ik langs hem heen moest naar de uitgang me schuine opmerkingen toe te roepen of luidop mijn stappen begon te tellen… zo  van 1 2 3 4 … wat me zo van mijn stuk bracht dat ik bijna over mijn eigen voeten struikelde… de afdeling Ventes was één etage onder de onze en om 4 uur moesten wij… de jongste aanwinsten… om de beurt de courier (zo werd dat genoemd daar) verzamelen bij de overige dactylos en die naar beneden brengen en uitdelen aan hun respectieve “bazen”… die dagelijkse tocht was een ware martelgang want eerst moest ik langs die pestkop en dan beneden door een hele lange gang tussen twee afdelingen in… de ene met de mannen van den “Technique” en de andere met de technisch tekenaars… allemaal mannen die hun ogen uitkeken en zaten te grijnzen als ze merkten dat je je geneerde… een van die keren had ik de courier bij voor de directeur van de “Achats”…  ik deed één stap naar binnen… gleed uit door mijn stiletto’s… plofte op mijn achterste en gleed door tot ik met mijn benen onder de man zijn bureau zat… ik denk dat ze net die dag de vloer in de was hadden gezet want ik gleed als op ijs… de man stond op… leunde over zijn bureau en vroeg bezorgd maar met een twinkeling in zijn ogen : "heb je je pijn gedaan juffrouw"  en ik wist niets anders dan te zeggen “dat is nogal een entrée he meneer” voor ik begon omhoog te krabbelen wat nog moeite kostte door die gladde vloer en mijn naaldhakken... later heb ik nog voor die man gewerkt… en vaak monkelde hij als ik bij hem binnen stapte… toen ik enkele weken op die firma werkte vroeg men me om naar het “casino” te komen… dat casino was de naam van het clublokaal van de firma… uitgebaat door een van de werknemers en zijn vrouw… zo was er een tennisclub, een voetbalclub, een quizclub, een pingpongclub waar ik in verzeilde… later meer hierover… en ik maakte er kennis met enkele leden… ook met enkele van de technisch tekenaars… hierover later... nog even dit... de top van de firma was voornamelijk Frans zodat alle afdelingen werden aangeduid met de Franse term... later werd dat veranderd in het Nederlands maar ik spreek nog altijd over de Ventes en den Achats... en een ouwe aap kan je geen nieuwe truken leren he..

Wat bracht deze dag mij... buiten het dagelijkse opruim-kook-strijk-was-werk een tochtje naar de winkel om nieuwe zonnegordijnen te bestellen... tja... ik liet mijn poetshulp die gordijnen afhaken van de terraskoepel om ze te wassen want die zaaaagen eruit... ze lagen ook vol dode insekten... gebraden door de zon... en wat merkte ik toen ze uit de machine kwamen... hele lange scheuren ten allen kante... ook door de zon gebraden oftewel verbrand... dus op naar mijn gewone winkel om nieuwe... wilde tegelijkertijd mijn benen nog eens strekken om langs de winkels te lopen maar moest na enkele meters al afhaken... verdorie... de laatste dagen weer veel pijn gehad... dat rotweer zeker!
Thuis gekomen een telefoontje van de mevrouw van de bank die vroeg waar ik bleef... we hadden een afspraak gemaakt voor vandaag en ik was het warempel rats vergeten... nu moet ik er morgen heen.
Dan weer een telefoontje van de zoon die zijn hond was gaan uitlaten... die hond zit nog in het asiel tot vrijdag... dan is hij drie dagen thuis om de hond te laten wennen... hij is dolverliefd op dat beest... kan er niet over zwijgen... de papieren zijn getekend en alles is betaald... elke dag gaat hij er heen om met het dier te spelen en zo te horen klikt het wel tussen die twee... hij gelukkig... de hond gelukkig en ma en pa dito.
En nu jullie weten wat ik vandaag heb uitgevoerd ga ik verder met mijn verhaal.

-26- DE GROTE WERELD IN

Dat was dus het einde van die prettige schooltijd… ik had het liever anders gehad maar ja… gebeurd is gebeurd… trouwens veel tijd om te zitten kniezen kreeg ik niet want reeds de volgende dag moest ik me gaan aanmelden bij een firma in de buurt, samen met een klasgenootje M die later mijn vriendin zou worden, we werden ontvangen op de personeelsdienst en moesten een proef afleggen in Nederlands en Frans, eerst opnemen in steno en dan uittikken, we slaagden allebei en werden aangenomen en nog diezelfde week op de dactylografie gezet, dat was een hele aanpassing, ongeveer 20 luid ratelende typemachines… een hels lawaai… geproduceerd door zowat 20 vrouwen waarvan zeker de helft  zware rooksters waren... dat mocht toen nog… zodat er een dikke vette walm hing… wij werkten voor de “Vente”, op die afdeling zaten alleen mannen die elk een dactylo kregen om hun brieven uit te tikken, ik kreeg een oudere man toegewezen die bekend stond als “een moeilijke”, niks moeilijk… die man kreeg een meisje toegewezen dat pas van school kwam met alleen een basisopleiding en legde een oneindig geduld aan de dag met mij, als ik weer had gebroddeld schoof hij zijn brilleke op het puntje van zijn neus… bekeek mij er van bovenuit en mopperde : “mor juffrake toch”, dan keek ik schuldbewust, zei “sorry meneer” en dat was het dan, als het heel erg was zei hij : “akkerdjie” en de kous was af… hij was wel heel stipt maar dat vond ik niet erg… later heb ik nog voor anderen gewerkt toen de eerste op pensioen ging… wij de dactylos zaten helemaal boven in het oud gebouw, wij bezetten een deel van een hele grote zaal aan de raamkant, snikheet in de zomer en ijskoud in de winter, de andere zijde was voor de boekhouding waar ook mijn aanstaande echtgenoot zat, de twee delen werden gescheiden door een soort toog, de “comptoir”, toen M en ik, allebei piepjong… ik 17 en M 18… de gelederen daar kwamen vervoegen... kwamen de mannen van de boekhouding om de haverklap over die comptoir hangen voor een praatje tot ze door onze cheffin tot de orde werden geroepen, één ervan zag zo scheel als een otter wat M en ik steeds kramp in onze kaken bezorgde door de moeite die we hadden onze lach in te houden want als die man tegen mij sprak antwoordde zij en omgekeerd... morgen het vervolg.

Vandaag een drukke dag gehad... mijn poetshulp kwam en dan moet ik ook uit mijn pijpeke komen... dit ging niet zo vlot want mijn heup speelde geweldig op... ik moest dus enkele pijnstillers nemen om te kunnen volgen... toen ze naar huis was moest ik de brieven voor de club in de enveloppen stoppen... zo'n 60 stuks... een lopende band werkje waar ik een hartsgrondige hekel aan heb... dan belde zoon me op om me te vertellen dat hij naar het asiel was gegaan en zijn keuze had laten vallen op een zes-jarige bastaard herdershond met een triest verleden... ik heb beloofd dat we het dier vrijdag gaan ophalen met de wagen... ik ben benieuwd wat het wordt... nu nog een naam zoeken voor hem... ja het is een manneke.
Dan begon ik aan mijn blogje met een vervolg op mijn tienerjaren en zowaar het toen opgelopen trauma kwam zijn kop weer opsteken... sommige zaken blijven hardnekkig hangen en steken... lees maar :

-25- EERSTE TELEURSTELLING

We zijn nog even in de handelsschool… ik was een ijverige leerling en met de eindexamens steeds tweede… de eerste was een meisje (E)… van huis uit franstalig… die een pa had die iets was op een bank… directeur of zoiets… zulke dingen interesseren me niet echt en ik weet er ook niet meer van… die pa had zijn dochter beloofd dat na het eindexamen zij chef mocht worden op een van de afdelingen en daarom moest zij presteren… voor het eindexamen was ik zo bang dat ik niet zou slagen dat ik me extra inzette… na de examens maar nog voor de prijsuitdeling werd ik bij de directeur geroepen… hij feliciteerde me en zegde dat ik als eerste was uitgekomen… ik zo fier als een gieter naar huis met het goede nieuws… enkele dagen later werd ik terug bij hem geroepen en toen zegde hij me dat ik het misverstaan had… ik was niet eerste maar wel tweede want E had ¼ puntje meer dan ik… ik was woedend want dit was geen misverstand… dit was gewoon fraude… wat bleek… de leraar boekhouden die een huisvriend was van de familie had vlug op de examenuitslagen een puntje bijgerekend… we zaten namelijk heel dicht op elkaar… bij de prijsuitreiking kreeg E alle lof toegezwaaid van de vertegenwoordigers der gemeente… kreeg een fikse geldprijs en een stapel boeken… terwijl ik het met 3 boeken moest doen en zonder geld… diezelfde dag kreeg ik van verscheidene andere leraren hun excuses aangeboden met de mededeling dat zij er echt voor niets tussen zaten… van de leraar Duits kreeg ik zelfs een boek met binnenin de tekst geschreven : “nicht die erste sondern die beste Schülerin”… dat zegt genoeg toch… zij zaten er echt mee in hun maag… de laatste dag heb ik dan ook afscheid van hen genomen behalve van de leraar boekhouden en de directeur… weet je het is lang geleden maar als ik eraan denk voel ik nog het verdriet opborrelen van het onrecht mij toen aangedaan… dat was dus mijn eerste teleurstelling in de “echte” wereld.

Gisteren heb ik 't manneke alleen op pad gestuurd... op dagtocht met de club naar Arras in Frankrijk... voor mij te pijnlijk... ik heb me in de badkamer terug getrokken om in alle rust en vrede mijn restauratiewerken uit te voeren... toen de zon even haar snuit liet zien besloot ik nog een poging te wagen om naar de koekenstad te trekken... was vlug terug thuis... de kat was blij me weer te zien en begon dadelijk om meer eten te zeuren... wat dat beest bezielt weet ik niet maar die eet ons de oren van het hoofd... toen kwam het verwachtte mailtje binnen van de club... dat betekent weer werk voor mij... vandaag was het klussendag en morgen begin ik aan de brieven voor de club... maar eerst nog even een vervolg breien aan mijn "memories"

-24-  TIENERJAREN VERVOLG

Wat kan ik nog meer vertellen over die periode in mijn prille leven… wij waren nog nooit op vakantie geweest… toen ik 15 was… het was in juni… het einde van het schooljaar… werd er in de klas gepraat over de respectieve vakanties en reisjes… waarschijnlijk zat ik toen net in een pre menstruele periode en dus heel kittelorig… want ik kwam thuis en begon al snotterend te klagen dat “alle anderen op vakantie gingen en ik alleen niet”…  zus zat toen  in Gilly want die werd elk jaar weer uitgenodigd bij die oorlogs  pleegouders van haar en arme ik voelde zich zielig… mijn ouders hebben toen beraadslaagd en gevonden dat ze best ook eens naar zee konden… het was natuurlijk wel al laat om nog iets te huren dus al wat ze nog konden bemachtigen was in Blankenberge een “achterhuisje”… ja dat achterhuisje… het staat in mijn geheugen gegrift… het stond achter op de koer van een ander huis en bestond uit één kamer met stenen vloer die tegelijk eet- zitkamer en keuken was… de WC was buiten… en om in de slaapkamer te komen had je een “kiekentrap” die midden in die kamer stond… je klom die ladder op en duwde een luik open… dat luik bevond zich net voor de toiletkast… op die kast stonden een lampetkan en kom… er stond één dubbel bed en een kinderbed… het mijne… je kan dat huisje best vergelijken met eentje uit Bokrijk… ik vond het best avontuurlijk om in een “Bokrijkhuisje” te wonen en… ik zag voor de eerste keer de zee… het was prachtig weer en pa en ik trokken van in de vroege ochtend naar het strand… bestond er toen al zonnebrandolie… ik weet het niet meer maar ik was wel deerlijk verbrand zodat ik in dat kinderbedje op mijn buik moest slapen… ma had me voor de gelegenheid een 2-stuks badpak gekocht… toen ook al een nieuwigheid… dat badpak was wel in wol en had een heel zedig alles verhullend bovenstuk en een dito broek… als je ermee in het water ging werd het ding loodzwaar en moest je het kruis uitknijpen of die broek zakte af tot op je knieën… maar ik vond alles prachtig… ’s avonds kuieren op de dijk en aan de fruitautomaten spelen… met pa op van die rare fietsjes hossen… ma hield zich bezig met naar de markt gaan en de huishoudklussen want ze griezelde van zand in haar schoenen… dat was dus mijn eerste ervaring met zee en zand.

Vandaag een druil-dag... uitgelezen om wat karweitjes af te werken die steeds bleven hangen... heb me net door een grote strijk geworsteld... letterlijk in gevecht met witte pantalons en ander zomerattributen... die hangen nu in de kast te wachten op volgende zomer... zo stilaan is het tijd om de wintercollectie te voorschijn te halen en te kijken waar ik nog in pas... ik blijk steeds maar uit te dijen op onmogelijke plaatsen terwijl ik steeds maar minder eet... die onmogelijke plaatsen betekenen dat ik een hoopje lingerie heb liggen hier die in de een of andere zak gaan belanden tot groot jolijt van anderen met een maatje minder... na de strijk nog wat restauratie werken uitgevoerd op mezelf... terwijl ik dit intik zijn mijn vers gelakte teennagels aan het drogen... ik voeg tegelijk weer een stukje toe aan mijn tiener memoires.

-23-  TIENERJAREN

Ik zat dus midden in de tienerjaren… achteraf gezien een zalige tijd maar als je er middenin zit had je in die jaren ook zo je problemen… mijn grootste was de gevreesde “acne”… van mijn vader had ik de vette huid geërfd met alle gevolgen van dien… en die puistjes kwamen op de meest ongelegen ogenblikken opdagen… ook mijn onregelmatige en zeer pijnlijke maandstonden… op zich al een probleem maar als je dan omringd bent door puber jongens een complete ramp… over die zaken werd gewoon niet gepraat… aan je leraren kon je ook niet bekennen waarom je groen van de pijn in je bank hing… tampons en zelfs wegwerpverband moesten  nog uitgevonden worden… idem met de pil… toen ik veel later aan de pil ging… ik was toen al lang en breed getrouwd… was dat een hele opluchting want dat regelde de boel en maakte het ook draaglijk… ach die tienerjaren… toen we in het tweede jaar weer op schoolreis gingen had onze leraar ons gezegd een badpak mee te brengen want we zouden in de Ourthe misschien kunnen zwemmen… zwemmen verdorie dat kon ik niet… de rest van de klas waren blijkbaar waterratten… ik en nog een meisje (M) waren de enigen… wat gedaan… wij pepten elkaar op om bij de volgende zwembeurt met de klas kost wat kost te leren zwemmen… zo gezegd zo gedaan… wij beiden gingen met ons gezicht naar de rand staan… in het ondiepe natuurlijk… en sprongen naar de rand… dat ging… nu wat verder van de kant af… weer een sprong… lukte ook… nog wat verder en verder tot we die rand misten en noodgedwongen met onze armen moesten maaien om boven te blijven… ik wat eerder dan zij want mijn armen waren korter… we hebben dat zo volgehouden onder aanmoediging van onze lerares… wat we nu alleen nog moesten doen was wat oefenen… zo heb ik leren zwemmen… met de lessen had ik niet teveel moeite… wat me niet echt interesseerde leerde ik glad van buiten… dat ging toen nog… type les kregen we op van die antieke Underwood machines waarop de letters onder glas gevat waren in een metalen rand… funest voor de nagels… die toetsen waren zo moeilijk aan te slagen dat ik gewoon niet de kracht had in mijn ringvingers en pinken… heb dus nooit al mijn vingers gebruikt en ook nooit leren blindtypen… steno vond ik tof en ben dan ook later beginnen werken als steno-dactylo… waar ik wel een hekel aan had was meetkunde en fysica… met die leraar heb ik nog in het derde jaar bijna een robbertje gevochten… haha… ik zeg “bijna” maar ik heb hem wel de huid vol gescholden… waarom… zoals ik al vertelde… ik had een hekel aan die vakken maar zette er mijn tanden in tot ik de boel vanbuiten kende… mijn vriendin M die weer eens haar huiswerk niet had gemaakt had mijn werk afgeschreven met… stom genoeg… dezelfde fouten… die leraar beschuldigde MIJ van afschrijven en wilde me een zero geven wat ik dus niet pikte… ik wilde ook niet klikken maar ben in zo’n Franse coleire geschoten dat hij geschrokken die zero introk… later ben ik ook van leer getrokken tegen M die te laf was om schuld te bekennen… dat heeft onze vriendschap eigenlijk een knauw gegeven want ik zou dat nooit gedaan hebben… we hebben dat jaar nog contact gehouden maar na het eindexamen heb ik met haar gebroken… nooit meer iets van haar gehoord.

Gisteren hebben we onze blogmeeting gehad en het was weer gezellig met eindeloos geklets... waar we het over hadden... moeilijk te vertellen want op 4 uren kan er heel wat afgetaterd worden... ook over dieren hadden we het... dit naar aanleiding van mijn zoon en zijn trouwe maatje... heb nog een heel gesprek gehad met zoon toen hij ietwat kalmer was en hij overweegt wel een nieuwe... oftewel 2de handshond uit het asiel te adopteren... wanneeer... als hij er rijp voor is.

Het leven gaat verder en daarom ga ik ook verder met mijn herinneringen.

-22-  SCHOOLREIZEN

In de tijd dat een schoolreis gewoonlijk bestond uit één dag met een bus naar ergens ten velde waar men dan nog een dag lang opvoedkundige lessen kreeg gingen wij in de handelsschool een hele week lang op trektocht gewapend met rugzak… sliepen in jeugdherbergen… zo zijn we eens naar de Ardennen getrokken en een andere keer naar het Groot Hertogdom Luxemburg war we o.a. wijnkelders bezichtigden… die eerste schoolreis was voor mij een echte belevenis… wij gingen nooit op vakantie thuis… het grootste probleem was… hoe zich te kleden… la mamma die soms erg modern uit de hoek kon komen trok met mij naar een boetiekje in de Kerkstraat en we kochten daar een “piratenbroek”… héél erg hip toen en nog niet in het straatbeeld verschenen… in die tijd droegen meisjes nog geen broeken… allee wel een deftige onderbroek… mijn vriendin was op slag weg van het idee en droeg haar moeder op voor haar ook zo’n broek ineen te flansen… zo trokken wij beiden op tocht in piratenbroek en man man man wat hebben wij een beziens gehad… we werden op straat gewoon nagefloten… in die achterlijke dorpjes in de Ardennen was het nog erger… er kwam bijna een volkstoeloop van… en onze mannelijke klasgenoten maar glunderen dat ze met zo’n hippe meiden op stap waren… je kan het je nu niet meer voorstellen maar zo was het toen… die broek heb ik heel wat jaren gedragen op de fiets… ze was van popeline en praktisch onverslijtbaar… en hoe gemakkelijk als we door weiden en soms onder prikkeldraad door moesten kruipen… de andere meisjes hadden dan alle moeite ter wereld om tijdens die capriolen hun fatsoen te bewaren… ’s avonds in de jeugdherberg werden we aan het patattenjassen gezet… ook dàt vonden we plezant… en eens op onze kamer… de meisjes in de ene… de jongens in de andere… kregen we op een avond bezoek van de jongens die door ons venster kwamen kruipen… er kwam een kussengevecht van totdat de “vader” samen met een van onze leraren de kamer binnen stormde en de jongens buiten sleurden… dikke pret… het laatste jaar in Luxemburg sliepen we zelfs in een hotelletje en mochten we ’s avond nog wat opblijven en een dansje plegen… en die piratenbroek… die was toen ook nog van de partij… zoals ik al zegde… onverslijtbaar.

Goeiemorgen iedereen... het lijkt erop dat we vandaag weer een droge, zonnige maar frisse dag gaan krijgen... voor ik aan mijn was en strijk begin wil ik eerst even verder met mijn blog... straks is het minigolf... de laatste maand gaat nu in en dan sluit de boel tot maart... ik moet ook nog de ledenlijsten van de club bijwerken... morgen komen de kinderen eten en dan wordt moeder aan het fornuis geklonken zodat ze weer niets kan laten aanbranden... jaja dat is mijn specialiteit... voer met een bruin korstje... oeps ik moet me ook nog toonbaar maken want zit hier nog in nachtoutfit... druk druk druk !!!

-21-  EN NOG EVEN VERDER

Nu moeten jullie niet denken dat ik de ster van de klas was hoor… nee dat was mijn vriendin M… ik kreeg alleen de blagen achter mij en zij de meer interessante en oudere jongens… een van mijn “fans” was een jongen van de vakschool ernaast… die stond me op te wachten na school zodat ik op een dag werd aangesproken door een van de leraren die me verwittigde dat ik wel verkeerd bezig was… die jongen (D) was lief en knap ook maar ik was niet verliefd op hem, wist echter niet goed hoe ik dat aan zijn verstand kon brengen zonder hem te kwetsen… op een dag stopte hij me een kartonnen doos in de handen vol juweeltjes… van die goedkope oorbellen en kettingen… ik verbouwereerd met die doos naar huis… vroeg aan la mamma wat ik in godsnaam moest doen… hij stond ook regelmatig aan de overkant van de straat naar ons raam te staren… la mamma vond het grappig… ik zat toen in het tweede jaar… na een tijdje kwam een van de meisjes uit het eerste jaar (M) op me afgestapt… begon me te vleien wat ik al heel raar vond… maar toen kwam de aap uit de mouw… zij had een oogje op mijn D en vroeg me toelating hem in te palmen wat ik haar goedgunstig toestond… later zijn die twee getrouwd maar arme D is er niet gelukkig mee geworden want wat ik toen al vermoedde… M was een klein krengetje… zoiets kun je echter niet zeggen want dan wordt je verdacht van jaloersheid…  die doos had ik intussen al lang teruggegeven en ik zag dat .M mijn juwelen droeg… in dat tweede jaar was onze klas al gehalveerd… eens per maand mochten we een bezoek brengen aan een of andere firma zoals een koekjesfabriek of suikerraffinaderij of azijnfabriek… heel plezant allemaal alleen moesten we daarover dan een uitgebreid rapport opstellen… wat minder leuk was… ook heb ik zo de opera ontdekt… op dat gebied was onze school vooruitstrevend… ook onze schoolreisjes waren anders dan op andere scholen… daarover later.

Een rustige zondag hier... zo rustig dat ik na de middag pardoes in slaap viel in mijn relaxke in het zonneke voor de open terrasdeur... en ja ik heb goed geslapen... dank U... toen werd ik wakker met een schuldgevoel want ik had nog enkele taken af te handelen met o.a. een klachtenbrief naar EANDIS voor zoonlief die het met deze firma aan te stok kreeg... de eerste brief werd per aangetekende verzonden maar haalde niets uit... dan maar een tweede brief en deze wordt wat minder beleefd... na die brief eventjes de blogs overlopen en hier en daar een reactie geplaatst wat me deed besluiten nog eventjes een vervolg te breien aan mijn memoires voor degenen die het nog kan interesseren.

-20- NOG EVEN HANDELSSCHOOL

Jullie zullen wel denken… dat mens geraakt maar niet van die school af… maar dat komt omdat ik er een echt plezierige tijd heb doorgebracht… van het ogenblik dat ik mijn nonnenmaniertjes had afgeschud werd het een toffe boel… het was wel een raar mengelmoesje bij de leerlingen… bij de meisjes zaten enkele nonnenproducten zoals ik… enkele Franstalige meisjes… een Engelse… een die als bolleboos goeie maatjes werd met onze leraar Duits en er later ook mee trouwde… ze zijn later wel gescheiden hoorde ik via de tamtam… bij de jongens zaten Atheneum en College leerlingen… één Jood die in een Joods weeshuis verbleef omdat hij heel zijn familie kwijt geraakte… die is na het eerste jaar naar Israël verhuisd...  één Jood die rabbi wilde worden en er zich naar gedroeg… een ietwat groezelige figuur die zich afzijdig hield van de rest van ons… de jongen die bijna onder die gevallen lamp terecht kwam is tijdens het eerste leerjaar aan een of andere ziekte gestorven wat ons wel danig schokte… eentje die we “boontje” noemden vanwege zijn naam en een andere “den boone” ook vanwege zijn naam en die langer was… die laatste kwam trouwens uit Zwitserland aangewaaid… en toch werden we allemaal na een tijdje goeie vrienden… een van de meisjes (M) was… zoals men het toen noemde… een “loopsterke” oftewel jongensgek en die… hoe kon het ook anders… nodigde me eens uit bij haar te komen op een vrije namiddag… daar werden we opgewacht door enkele van haar vriendjes maar toen een van hen met mij wilde aanpappen kwam ze er direct tussen met het gezegde : “dat is een deftig meisje zenne”… ik weet nog altijd niet waarom ze mij toen vroeg… op een keer werd er in de klas door de leraar verkondigd dat we met M niet meer mochten praten wegens haar wangedrag… wat dat wangedrag was werd ons niet verteld… M zat vooraan in de klas te huilen… heel de klas viel stil… ik kon het gewoon niet aanzien en ben naast M gaan zitten en vertelde die leraar dat ik het er niet mee eens was en het wreed van hen vond… dat werd “naar de directeur”… daar heb ik eens goed van “m’n peretten” gegeven (luidkeels mijn mening verkondigd) en ik kreeg nog gelijk ook… het “embargo” werd opgeheven… kort daarna is M uit de school gestapt en ik heb haar nooit meer gehoord of gezien… het was ook de tijd van de briefjes die op je bank werden gelegd met de vraag “ik vraag het aan” haha… bij mij was het “boontje” die het aanvroeg... die heb ik beleefd afgeslagen… vond hem nog te jong... later ook een geweldig gehandicapte jongen die dan ook nog eens geweldig lelijk was… daar had ik het heel moeilijk mee want ik vond het zo zielig voor hem… een andere met zijn gelaat vol acne puisten heb ik ook geweigerd… die jongen… zonder acne en man geworden… ontmoette ik heel later nog op de badminton… hij vroeg me toen als vaste partner voor het gemengd dubbel maar dat heb ik ook afgeslagen aangezien het nog steeds datzelfde eigengereid manneke was.

Op dringend verzoek van Natoken die wanhopig probeert het blog in leven te houden... maar eerlijk gezegd een beetje tegen mijn goesting want ik zie wel dat sommigen heel hun hebben en houwen op FB uitspreiden maar niet de moeite kunnen opbrengen eventjes een reactie te plaatsen... sorry mannekes maar ik zeg het liever ronduit... ik vind dat niet zo tof... enfin ik ben soms rap aangebrand maar geen koppigaard zodat ik maar voortmodder met mijn memoires.
Wat mijn huidige leven betreft... dat gaat mank... gisteren een poging gewaagd nog eens een dagtocht met de club te maken en het ging niet... gelukkig kon ik... met nog enkele sukkels... genieten van het zonnetje op een terrasje terwijl de rest van de groep het park Mariemont ging bewonderen... wat ik ervan gezien heb op weg naar het restaurant was al de moeite waard... eeuwenoude bomen... schitterend onderhouden beplanting... het museum daar heb ik al beentrekkend eventjes doorlopen en me dan in een zetel neergeploft tot de groep klaar was met bewonderen... spijtig maar ik geef forfait voor de volgende dagtochten... het gaat eenvoudig niet... onze club bestaat nu al van 1995 en ik heb praktisch alle tochten meegedaan en op al die jaren ontelbare musea bezocht zodat ik echt niet meer kan warm lopen voor de zoveelste kristal-porselein-wapen-kant collectie of wat dan ook... de laatste tijd ging ik meer mee voor de gezelligheid... een dagje uit zonder zelf te moeten koken is altijd meegenomen... tja er komt een dag van komen en een van gaan zegt men en mijn gloriedagen zijn voorbij.

-19- HANDELSSCHOOL VERVOLG

Wij waren met zo’n 30 leerlingen in het eerste jaar handelsschool… ons werd verteld dat het programma dat in andere scholen vier jaar vergde bij ons in drie jaren werd afgehandeld wat ervoor zorgde dat we wel uit “ons pijp moesten komen”… in mooi Nederlands betekent dit dat we hard moesten werken… wij hadden een altegaartje van leraren en maar één lerares… deze gaf o.a. turnen en dat was altijd een hele belevenis want het turnen moest op de binnenplaats oftewel “koer” van het oude herenhuis waarin de school gevestigd was… naast onze school was de vakschool en tijdens onze wekelijkse turnles hingen de ramen vol joelende blagen die ons aanmoedigden of opmerkingen toeschreeuwden… seksuele intimidatie werd toen nog niet bestraft zoals nu… die jongens maar juichen en hun leraren maar proberen ze van die ramen weg te houden… dan hadden we nog de leraar boekhouden-steno-typen die het hele jaar door hetzelfde grijze pak droeg opgefleurd met een grijze wollen sjaal die zowat voor alles dienst deed… zijn gezicht afvegen als het warm was maar ook het schoolbord afdrogen… door die leraar zijn M en ik eens naar de directeur gevlogen omdat we de slappe lach hadden en maar niet konden ophouden en ook niet wilden vertellen waarom… dat waarom hebben we dan maar aan de directeur verteld die er ook moest om grinniken… de leraar zijn gulp stond namelijk open en hoe kun je nu zoiets vertellen in volle klas… de leraar die Duits gaf was een driftkikker maar wel eerlijk… als we onze agenda's moesten afgeven ter controle en er beviel hem iets niet gooide hij die gewoon de klas door… op een keer gooide hij zo’n agenda wat te hoog… raakte een dikke hanglamp… die begon te zwaaien en viel op de vloer in stukken… gelukkig tussen twee rijen in… ik zie de jongen die er vlak naast zat nog opspringen en op de schoot van zijn buurman belanden… de leraar zelf keek eens kalmpjes naar de rotzooi en zei gewoon : “ruim die boel op” en dat was dat… dan hadden we nog de leraar Nederlands en Engels… een klein geblokt mannetje met een groot ego… sprak alleen over zichzelf als “meneer”… zo van “wat heeft meneer gezegd”… hij had ook een tic… legde altijd één been over de knie van het andere en begon dan aan zijn jarretels te trekken zodat het telkens klapte… ja die man droeg sokken met jarretels… niemand vond hem tof en wij meisjes bleven liefst zo ver mogelijk uit zijn buurt… een keer moest ik nablijven en hij probeerde steeds maar dichterbij te komen terwijl ik maar zorgde dat er een bank tussen ons in stond… we hebben zowat de hele klas doorgewandeld tot hij het opgaf en me liet gaan.

Mannekes... ik vrees dat de zomer voorbij is... het is verrekt koud ook... en terwijl 't manneke en ik wat miezerig zitten te kleumen in een duchtig afkoelend huis kan die gekke kat van ons er maar niet genoeg van krijgen... dat beest wordt nog uithuizig in haar oude dag... komt alleen binnen om te eten en dan rap rap terug de tuin in... iets wat ze nooit deed vroeger... enfin elk diertje zijn pleziertje zegt men maar... en omdat ik het lezen een beetje beu ben duik ik nog maar eens in mijn verleden.

 -17-  DE MIDDELBARE

Ik was inmiddels 12 geworden en rijp voor de middelbare school… bij de nonnen kon je alleen “de naad” volgen en ik werd daar geparkeerd… naar mijn mening werd niet gevraagd… wat deden we daar… leren hoeden maken voor het schooluniform… “bavetten” (slabjes) naaien… de naaimachine leren gebruiken (nog met een trapper)… borduren… smocken… surfileren… knopen aanzetten en knoopsgaten maken… allemaal geen probleem voor mij tot men begon me patronen te laten tekenen… zelfs mijn “bavetten” trokken teuten naar alle kanten… ik had totaal geen aanleg voor de “naad” en ma en pa zagen dat ook in… hoe zou ik ooit de kost kunnen verdienen in die richting… ze staken de koppen bij elkaar en vonden de oplossing… de handelsschool… hierover later… in zalige onwetendheid van hun beslissing knoeide ik vrolijk verder… ons uniform was intussen aangevuld met lange zijden kousen en die kousen moesten opgehouden worden door een jarretelgordeltje… een onding dat ik hartgrondig verfoeide… die kousen kregen ook ladders en zo vlak na de oorlog was dat een dure affaire… die ladders moesten dan weer hersteld worden… "mazen" een kunst op zichzelf… sokken werden  ook nog gestopt... ik vraag me af of deze dingen nog onderwezen worden in de afdeling “naad en snit”… in deze wegwerptijd onnodig denk ik… hetgeen ik tijdens die korte periode geleerd heb is me trouwens goed van pas gekomen toen ik verloofd was en 1 avond per week ging helpen bij mijn tante Irma (de vrouw van die “zwarte nonkel”) die de kost moest verdienen als naaister… nonkel Leon en ik maakten er dan een spelletje van om ter vlugst een naad te “surfileren” of een zoom te naaien… nonkel was ziek toen hij uit de gevangenis ontslagen werd en kon niet meer aan werk geraken dus hielp hij zijn vrouw met naaien…  die tante maakte ook patronen voor mij en leerde me mijn eigen kleren te snijden en ineen te steken… ik heb er veel geleerd en zij was blij met onze hulp… die nonkel was ook een redelijk begaafd schilder… ik heb er enkele van hem in mijn huis hangen… mijn pa speelde ook viool maar dat was plichtmatig… als nonkel zijn viool bespeelde trokken de rillingen over je lijf… vlak voor zijn dood (hij had een ongeneeslijke nierziekte) begon hij nog Russisch te leren… het was werkelijk een speciale die nonkel van me en ook een moedig man... typisch een product van die tijd... wilde leraar worden en was er ook heel geschikt voor maar moest van zijn ouders de handel in... werd toen maar accountant.

En de boer... hij ploegde door... en als de boeren het kunnen kan ik het ook.

-14-  VAKANTIES

Zoals ik al eerder zegde… mijn vakantie bestond uit 2 weken Heide… voor mij het paradijs… niet dat bobonne zo’n schatje was… oeioei nee… ze was klein maar kordaat en DE matriarch… zelfs de getrouwde kinderen hielden in alles rekening met haar… het mens was dan ook gewend alles zelf te moeten doen… ze hield iedereen onder de plak maar dat belette haar ongetrouwde kinderen (tante Filomene en nonkel Staf) niet stieken toch hun pleziertjes te zoeken maar “oppassen dat ons ma het niet te weten komt” was de boodschap… dat paradijs bestond erin dat ik van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat buiten mocht spelen… de villa’s in onze buurt werden allemaal bewoond door stadsmensen die er alleen in de zomer verbleven… allen oudere mensen die hun kleinkinderen te gast hadden in de grote vakantie… dus aan speelkameraden geen gebrek… er was maar één meisje en de rest allemaal jongens… degenen die al in Heide waren informeerden regelmatig wanneer de rest zou arriveren… dan werd je van de trein gehaald met de hele bende die op trommels en fluitjes lawaai maakten… je voelde je dan een echte VIP… het had natuurlijk ook zo zijn nadelen… als meisje was je gegarandeerd het mikpunt… bij “cowboy en indianen” was ik de squaw… dan werd dan aan een boom gebonden en verdwenen de pestkoppen om af te wachten tot ik om hulp zou gaan roepen… wat ik vertikte… ik bleef stoïcijns staan tot ze het beu waren en me kwamen bevrijden… of ze hielpen me in een boom klimmen en lieten me daar dan zitten… zelfde scenario… ik heb door hen ook leren fietsen op de fiets van mijn tante… een torpedo… om te remmen moet je de pedalen achteruit trappen… ik op die fiets… de hele bende erachter en duwen… dan plots lieten ze me los en ik maar trappen en trappen… oke ik kon fietsen maar hoe te stoppen hadden ze vergeten me te vertellen… ik heb me dan uit pure wanhoop maar opzij gegooid in een gracht… groot plezier bij de bende… ik was bijna altijd alleen van de partij want dat andere meisje (Arlette) was nogal een nufje en die hield zich wat afzijdig... we hadden ook een hut gebouwd op het terrein van de tennis (eigendom van de overburen) en daar speelden we “koken-eten”… ik als moeder aan de haard (hoe kon het anders) en zij de etters van kinderen… tot de oudste van hen het op een keer verknoeide door te eisen dat ik mijn onderbroek liet zien… ik werd heel verbolgen… ging stevig zitten op mijn gewraakte onderbroek en weigerde nog één woord te zeggen… alleen NEE… tot ze me lieten gaan en ik verontwaardigd naar huis stapte… ik was toen 10 denk ik… later kwamen ze me samen halen om te spelen en ik weigerde… ik hield mijn poot stijf tot ze me smeekten hen te vergeven… nou ja… ik ben ook niet een van de slechtsten… die bewuste jongen was een van hun neven en al 16 jaar toen… hij probeerde ook altijd me te knuffelen wat ik niet erg leuk vond… gelukkig was hij er het jaar daarop niet bij… op etenstijd had elke familie een signaal om het kroost binnen te roepen… bij de overburen luidden ze een gong… bij het meisje was het een bel en bij bobonne… die trok gewoon haar klep open en geloof me maar heel Heide kon meegenieten.