Er zijn zo van die dagen dat alles je zowat tegenzit... toen ik vanmorgen mijn slaapogen tot op een spleetje opende togen mijn hersens direct aan het werk... wat stond er op het programma die dag... naar de bank bellen (bwah)... de was in de machine proppen en er later terug uithalen... mijn eigen haardos wassen... mijn nagels scherpen... iets aan de microgolfoven prutsen... bedenken wat we vanavond moeten eten (bwah)... en nog wat van die routine klussen... na al dat denken voelde mijn kop nog houteriger aan dan anders en had ik helemaal geen zin in opstaan... aangezien ik nodig moest plassen deed ik het maar en toog aan de slag.

De bank verraste ons enkele dagen geleden met de verzekeringspolis voor de auto waarop het bedrag maar liefst verdubbeld was... dus uitleg was nodig... die uitleg was dat 't manneke verleden jaar bij het uitrijden van de garage lichtjes de aan de overkant geparkeerde auto had geraakt... wij zijn eerlijke maar ook heel domme mensen en rapporteerden het voorval aan de eigenaar van die auto met als resultaat... bonus malus naar omlaag (of is het omhoog) en worden wij voor onze eerlijkheid zwaar gestraft... het doet iemand wel twijfelen of we volgende keer nog zo eerlijk zullen blijven... toen ik de rekening had betaald... samen met een andere van het ziekenhuis... dit via de computer... merkte ik tot mijn afgrijzen dat ik die polis al had betaald en ik kon de zaak niet meer rechtbreien... weer een telefoontje naar de manager... verzekeringsmaatschappijen zijn toch een maffia bende vind ik... jarenlang betaal je elk jaar trouw je premie maar ik heb het nog niet meegemaakt dat je ervoor beloond wordt en wat van je geld terugkrijgt na goed gedrag maar owee als je eens een heel klein ietsie pietsie voor kosten voor hen zorgt.

De microgolfoven... dat was gisteren nadat mijn poetshulp weg was... ik had ze gevraagd de keukenmuren en plafond af te wassen... toen ik iets in de oven stak dekte ik de schalen af met een daarvoor bestemd plastic deksel... ging even naar boven tot ik een rare brandlucht rook... die lucht was beneden om te snijden en kwam uit dat oventje... het plastic deksel lag er helemaal verwrongen en gesmolten bij... na onderzoek bleek dat de knop op "grillen" stond... blijkbaar had poetshulp die knop verdraaid... ik zal in het vervolg alles moeten checken als ze weg is want de vorige keer was het de geiser.

De minigolf is ook in het water gevallen... man zit weer sport te kijken en ik zoek troost hier.

Zoon belde gisteren om te vragen of onze voeten nog droog waren gebleven... zijn tuin stond onder water en hij dacht erover er visjes in te zetten... bij ons gelukkig niet en dat komt omdat wij blijkbaar op het hoogste deel van Berchem zitten... vroeger heette het Bergheem zodoende... het is wel even anders in het centrum... die liggen lager en hebben weer prijs met o.a. het gekende restaurant De Troubadour waar de keuken blank staat... het mag al stoppen nu... genoeg water gehad of we moeten bottekes kopen voor Pol de schildpad.

31-05-2016 om 14:33 geschreven door Myette

Vaak ziet men tegen iets op en dan valt het geweldig mee... zo ook gisteren met die uitstap naar St. Hubert... alhoewel de dag begon met een schok... er zat namelijk 8 u in mijn hoofd als vertrektijd aan het Crowne Plaza en ik had het lijstje bij van degenen die daar opstappen... er is ook een tweede opstapplaats in Wommelgem en ik moet bij de eerste controleren of iedereen aan boord is... jaja... gelukkig was ik al vroeg opgestaan en klaar voor vertrek maar ging nog even rustig op het toilet zitten toen mijn GSM begon te brullen... ik vloog naar beneden om dat ding op te pakken... met mijn broek op mijn enkels... en hoorde onze voorzitster roepen dat ze al een heel kwartier stonden te wachten aan de bus... het was toen kwart over 7 u... ik kwam uit de lucht gevallen en stotterde dat het toch 8 u was maar nee... bibi hier had eventjes misgekeken... ik ben toen terug in die broek en mijn laarzen gesprongen... heb 't manneke in zijn nekvel gegrepen... de wagen ingesprongen en vertrokken... ik moet bekennen dat onze leden stuk voor stuk heel sportief reageerden want ik stond gewoon stijf van schaamte om mijn misstap... ze konden er nog hard om lachen toen ik het verhaal deed over mijn op- de-enkels-gezakte broek... ik heb natuurlijk uitgebreid mijn excuses aangeboden aan iedereen en de zaak was afgesloten.

De rest van de dag verliep prima... het weer was genadig voor ons zodat we onderweg al wat moesten strippen... het bezoek aan de Basiliek van St. Hubert verliep goed al is die Basiliek om te huilen zo verwaarloosd... de wanden en het gewelf zijn behangen met netten om vallende brokken steen op te vangen... alles ligt onder dikke lagen stof... iedereen heeft het blijkbaar opgegeven er nog iets van proberen te maken... het gewone probleem... no money... onze gids was echter een smakelijke dikkerd die een behoorlijk nederlands sprak en met veel humor de staat van het gebouw uitlegde... na afloop weigerde hij zelfs geld aan te nemen en dat is dan ook de enige keer dat we dat bij een gids meemaakten.

Dan de warme lunch... die was om duimen en vingers af te likken... de uitbaters zijn vlamingen die zich daar hebben gevestigd en er prat op gaan niets anders dan zelfgekweekte groenten en kruiden te gebruiken... bij het vlees op ons bord werd zelfs de boer vermeld waar dit vandaan kwam... de bediening was ook eersteklas... kortom perfectionisme op en top... ook de wijn was mmmmmmmmmm!

Na die lunch de bus in naar het Fourneau St-Michel... een soort Bokrijk maar dan Ardens... huisjes en werkplaatsen uit die streek en uit lang vervlogen tijden en dan nog ver uit elkaar gelegen ook zodat ik blij was toen de gids afscheid van ons nam... die gids haar nederlands was van de hakkel-takkel maar het mens deed haar best en werd door onze leden op tijd en stond terug op weg geholpen... nog even een drankje in de Auberge daar en dan terug naar huis... weer 2 en 1/2 uur rijden... mensen lief wat was ik blij mijn huisje terug te zien en nog beter... mijn bed... maar alles bijeengenomen was het een geslaagde dag... ik heb zelfs mensen nader leren kennen die weliswaar al enkele jaren lid zijn maar waar we eigenlijk geen contact mee hadden... je kent dat wel... in een groot gezelschap loop je elkaar soms voorbij met een glimlach of hallo maar dat is het dan... we waren niet met een volle bus ditmaal en daardoor is het ook gezelliger.

27-05-2016 om 13:30 geschreven door Myette

Vandaag kreeg ik zo opeens... plots... eensklaps... allee in één woord zomaar ineens een gekke kuur en begon zowaar de papierwinkel op te ruimen die zich in de loop van maanden had opgehoopt in de secretaire... tenminste ik begon de boel uit die kast te sleuren en op de grote tafel uit te strooien... zoals ik al zegde... een gekke bui... na zowat een half uur had ik al dik spijt maar ja daar lagen ze dan die paperassen en die moesten elk in hun hokje... zegge "mapje" gestoken worden... en zoeken maar want "waar had ik nu weer die en die map gelegd"... na twee uren zwoegen en sakkeren was de boel geklaard en ik een zenuwwrakske... van één ding ben ik zeker... het zal weer maanden duren voor ik nog eens aan die job begin.

Morgen gaan we met de club op dagtocht naar St.Hubert en de Fourneaux St. Michel... vroeger keek ik met plezier uit naar die tochtjes... dat is tegenwoordig wel anders... zo ook voor 't manneke... een hele dag op tocht is wel vermoeiend en ik heb er eerlijk gezegd niet veel zin in... maar ja dit jaar zijn we haast niet met de club mee kunnen gaan door omstandigheden... met ouder worden vallen er veel zaken weg... de vroegere wandeltochten en fietstochten met vrienden... de turnavondjes... soms was dat afzien maar de "afters" waren altijd plezant... enfin we zullen zien wat morgen ons zal brengen... zere voeten en knieën zeker maar dat overleven we wel... wat nog het minst prettig is is dat vroeg opstaan... een van de leuke dingen van gepensioneerden... het uitslapen.

25-05-2016 om 21:14 geschreven door Myette

22-05-2016 om 16:02 geschreven door Myette

Het weer is zonnig... wat winderig maar ja dat moet je er maar bij nemen... maar toch is het een trieste dag voor mij en ook voor vele anderen want onze Gaston is er niet meer... als fervente fan van "Gaston en Leo" kan ik nog altijd genieten van hun sketches alhoewel ik ze al tig keren heb gezien... in mijn ogen was het koppel het beste komisch dua dat ik kende... hun humor was soms voorspelbaar maar de manier waarop ze zelfs de oudste moppen brachten was subliem... Leo werd soms onderschat omdat Gaston de meeste aandacht trok met zijn expressievolle snoet... maar hij was ook onmisbaar en het beste bewijs daarvoor is dat Gaston na de dood van Leo een beetje op de dool geraakte... Gaston kon zowat alle typekes aan... man of vrouw het maakte hem niets uit... als vrouw was hij zelfs appetijtelijk... ik krijg regelmatig videofilmpjes binnen van vrienden met sketches van het duo en kijk er altijd met evenveel plezier naar... maar dat plezier zal nu gemengd zijn met weemoed... weemoed om alles wat voorbij is... de dingen uit onze jeugd die er niet meer zijn... de personen die ons leven prettig maakten allemaal weg... en ja er is een hele meute nieuwe komieken op de bühne tegenwoordig maar... ligt het aan mij of het oud worden... ik kan ze niet smaken... de ene vindt het komisch rare geluiden uit te stoten en dat vind de huidige jeugd hilarisch... de andere gaat de politieke toer op en kleedt bekende mensen uit tot op hun hemd op het beledigende af... een andere kan alleen maar schunnige taal uitslaan en vindt daar weer een ander publiek voor... nee geef mij dan maar Gaston en Leo... dat was soms onnozele humor maar nooit kwetsend... ach weer een stukje verleden.

21-05-2016 om 17:31 geschreven door Myette

Een belastingaangifte invullen... het enige papierwerk waar ik niet mee opgezadeld werd... vroeger dan... de laatste jaren kwam de aanslag heel braaf en net binnen... volledig ingevuld en uitgerekend... zo gemakkelijk... dat was weer een zorg minder... toen die gehate gele envelop in onze brievenbus stak maakte ik me nog geen zorgen... maar dan... terug een hele berg paperassen te lezen en eventueel in te vullen en dat soms in een onbegrijpelijk en dubbelzinnig taaltje waar je haarpijn van krijgt... ik schoof die hele berg naar 't manneke toe maar die gaf geen sjoege... "ik kan dat niet goed lezen want mijn ogen zijn niet zo best" en "doe jij dat maar" en daar zat ik... de papieren die je toegestuurd worden voor het pensioen zijn ook al niet duidelijk... een bepaald bedrag bovenaan... daar worden ditjes en datjes van afgetrokken en onderaan staat dan de einduitkomst... wat moet je nu invullen het bovenste of het onderste... man wist het niet meer en ik dus ook niet... dan maar mikken... het aantal dienstencheques hield ik in het begin bij maar aangezien dat niet meer nodig was niet meer... weer gaan tellen... etc. etc. en het is nog niet gedaan... ik zit hier moed te vergaren om me weer op die paperassen te storten... manlief is het huis uitgevlucht naar de golf... mijn steun en toeverlaat... jawadde. 

19-05-2016 om 09:16 geschreven door Myette

Mamma mia wat een dag... heel vroeg opgestaan om alles op te ruimen wat er gisteravond is blijven liggen... zoon was nogal laat blijven plakken en toen hij weg was ben ik blijven plakken aan Travolta... ik ben namelijk ietwat versqlaafd aan "Grease"... zag die film ettelijke malen maar kan er gewoon niet genoeg van krijgen... misschien vinden jullie het wat infantiel maar ik geniet nog altijd van die verliefde koeienoogjes van John als hij naar zijn Olijfje kijkt... dus de rommel die Kiko had nagelaten bleef liggen tot de volgende dag... vandaag dus... net toen ik alles uit de weg had geruimd belde mijn poetshulp dat ze niet kon komen... wat doe je dan... aangezien er na de middag clubvergadering bij ons was gepland stroopte ik mijn mouwen op en begon het kot uit te mesten... heb zo'n 3 uren als een wervelwind(je) door het huis gewerveld met poetsdoek en dweil want je wil toch niet de naam krijgen van een slonzige hausfrau... dan na vlug een boterhammeke te hebben vermalen begon ik aan het opknappen van mijn persoonlijke en ietwat verwilderde ikke... kotteke proper... ikke toonbaar... laat de show maar beginnen maar eerst nog koffie zetten voor het gezelschap... dan van 2u tot 5u zitten vergaderen en notities nemen... toen ze eindelijk weg waren was het weer tijd voor het avondeten... dat werd heel simpel soep met brood... jaja wat denk je dat ik nog culinair ging koken ook... no way... toen ik zonet voor de TV neerzonk en schuchter bekende dat ik moe was  kreeg ik schamper te horen "van wat"... dat was de laatste druppel en de emmer liep over... dat wordt weer "beeld zonder klank" voor een tijdje want ik ben gekwetst tot in mijn vermoeide binnenste... ik neem me voor hem van hetzelfde laken een pak aan te meten zogauw ik de kans krijg maar helaas tegen dan ben ik mijn koleire weer kwijt... één ding is zeker... vannacht rol ik me als een mummie in mijn deel van het dekbed en wee hem die me durft storen.

16-05-2016 om 21:46 geschreven door Myette

Gisteren een drukke maar prettige dag gehad... na het gedane routine werk thuis naar de golf getrokken met onze jonge vrienden... jong ja want 30 jaar zijn ze allebei en in onze ogen dus nog kuikens... het ene kuiken was ons vroegere buurmeisje... de jongste uit een nest van 8... bij gebrek aan een echte opa adopteerde ze 't manneke dan maar en die werd voortaan door de hele bende "opa" genoemd... mij probeerde ze ook wel te benoemen als oma maar toendertijd voelde ik me nog niet geroepen om al bomma te zijn en heb er feestelijk voor bedankt... dat kuiken heeft nu een partner en ze wonen samen maar regelmatig krijg ik nog mailtjes van haar en de vraag om nog eens af te spreken... dat deden we gisteren... we speelden een partijtje golf en praatten wat na onder het slurpen van een welverdiende cava...  aangezien zij al voor een etentje waren uitgenodigd diezelfde dag wilden ze met ons een latere datum vastpinnen... we zijn al eens met hen gaan eten bij de Turk en dat was heel gezellig... datum staat vast voor binnen 3 weken... wat het gaat worden is nog in beraad... Chinees of Libanees... we zien wel.

Als ik zo terugblik op vroegere tijden verwonder ik me nog steeds over wat we toen allemaal deden op 1 dag zonder er moe van te worden... na ettelijke klussen tijdens de dag uitgevoerd te hebben trokken we 's avonds naar de "cinema" en daarna de dancing en hosten daar rond tot een stuk in de nacht om de volgende dag ietwat verlept (maar niet erg) de nieuwe dag aan te vatten... een groot verschil met toen... gisteren wilde ik nog "Wild N-Sealand" zien en heb er inderdaad een stukje van meegemaakt... prachtig land toch... maar dan ben ik gewoon in slaap geduikeld en dat is gewoon niet mijn gewoonte... 't manneke lag al lang voor mij te snurken maar dat is wèl schering en inslag bij hem... voor één keer lagen we eens gelijktijdig in bed... of mijn hoofd het kussen heeft voelen raken weet ik niet meer.

13-05-2016 om 10:25 geschreven door Myette

Neeje... ik ga hier niet zitten klagen over dat beetje regen... dat beetje vocht heeft blijkbaar onze sluimerende meidoorn en de seringen een kick gegeven want waar ze gisteren nog ietwat verlegen stonden te blozen pronken ze nu volop met hun bloemenpracht... en lekker ruiken dat het doet... beter dan de duurste parfum... en blijkbaar zijn die bloempjes van de meidoorn ook een lekkernij want we betrappen regelmatig een duif en ook een ekster dat ze zitten te snoepen... het is hen gegund hoor... zonet een tocht naar de supermarkt gemaakt en de nectarines zijn weer op de markt... dat is het snoepje van onze schildpad... die eet gewoonlijk komkommer en witloof maar af en toe een half nectarineke gaat er grif in en dan smakt hij zowaar.

Vandaag geen golf voor ons want we moeten op oogcontrole... tja tegenwoordig mag je niet meer kiezen wanneer maar moet je blij zijn dat je bij de dokter kan... het zal weer druk zijn in de kliniek... morgen een hartig gesprekje voeren met de bankmanager (die van ons filiaal) en donderdag is er golf geplant met ons vroegere buurmeisje en haar partner... een schat van een kind dat regelmatig nog eens "opa" komt opzoeken... opa is 't manneke en zo noemden ze hem toen ze klein waren wanneer hij met ze speelde... we hebben namelijk heel de bende (8) van de overburen zien geboren worden... niet letterlijk dan... het zijn nu natuurlijk allen volwassen meiden en kerels geworden en zijn uitgezwermd... een zit er in N.Zeeland... een in Duitsland... een in Londen... ze zijn ook multicultureel ingesteld van huis uit al en hebben als partner een N.Zeelandse... een Amerikaanse... een Koerd... een Filipijnse... een Chinese... een Indonezier... en twee een Belg... gelukkig dat ze niet allemaal samen op bezoek komen... het zou me een Babelse geschiedenis worden.

Ik word geroepen door manlief die roept dat het tijd is om te vertrekken.

10-05-2016 om 13:09 geschreven door Myette

ZON... en nog eens ZON... zalig toch... gisteren hoorde ik op de radio over de eindeloze files op de snelwegen... en ik voelde medelijden... natuurlijk moeten mensen die nog werken en schoolgaande kinderen het weekend gebruiken om hun dosis lucht en zon op te slaan maar als gepensioneerden hebben wij dat probleem niet en gelukkig maar... de laatste tocht naar het zeetje met de kinderen... toen nog heel jong... en dàt op een zondag... is nog in mijn geheugen gebrand alsof het gisteren was... liefst maar 3 keren hebben wij in de file moeten stilstaan wegens accident op de baan... je moet maar pech hebben... en dat in een brandende zon met 2 kleine kinderen die... gewapend met emmertje en schepje... op hete kolen zitten om eindelijk uit die hete auto te mogen... dat was nog in de tijd dat wagens gewoonlijk geen airco hadden... ik hoor het nog in mijn dromen : "wanneer zijn wij bij de zee nu" en "zijn wij er al bijna" en dat ontelbare malen... om gek te worden... dus dat was letterlijk ons laatste daguitstapje naar zee... we hielden er gewoon een trauma van over .

Die tijd ligt achter ons... onherroepelijk... je bent jong en kunt nog veel aan maar niet alles was rozengeur en maneschijn... we hebben vele netelige tijden gekend maar... die tijden herinner ik me wel maar... wat me altijd verwondert... is het feit dat je je veel meer goede herinneringen herinnert en ook koestert... momenteel staat er een foto op mijn bureaublad hier van mijn twee spruiten... toen nog kleuters... die dolgelukkig in een hooiveld rondspringen... zoontje droeg nog een luier en die luier hangt zowat op zijn mollige knietjes... zo schattig en zo lang geleden... zaterdag was hij nog hier en helemaal niet meer mollig... dochter kwam vrijdag met haar man eten en we hebben nog lang op het terras buiten gezeten... de eerste keer dit jaar... zalig toch.

En wat deden de oudjes... zaterdag voormiddag de boel van de vorige dag opgeruimd... na de lunch de fiets op... ook de eerste keer dit jaar... en wat rondgetoerd in de ons omringende parken... ja op dat gebied zijn wij verwend... liefst maar 5 parken en parkjes waar je rustig kunt fietsen... aangezien we direct na het eten vertrokken waren die parken zowat verlaten en tegen de tijd dat de meute eraan kwam reden wij terug naar huis om in de tuin van de inspanningen te liggen bekomen... 's avonds met zoon tot 12 u op het terras gezeten terwijl Kiko dolgelukkig op en af de tuintrap afliep om in de tuin te gaan snuffelen en overal zijn territorium te gaan afbakenen... ik denk dat we voorlopig geen kattenbezoek meer te verwachten hebben... de zondag een zalige tuin-lig-dag met boek afgewisseld met soms een dutje... liggen luisteren naar de vogels rondom die eveneens in hun nopjes waren.

Vandaag wordt het nog warmer en dat betekent voor mij weer een plekje in de schaduw met weinig beweging (van mij dan)... morgen wat boodschappen en later met 't manneke naar de oogarts voor controle op onze kijkers... woensdag naar de bank om eens te informeren of er nu niet ietwat meer uit mijn pover spaarboekje te halen valt... ik kreeg bericht dat het tot 0,05 % gezakt is... binnenkort moeten we nog gaan betalen om ons geld te laten bijhouden... vrijdag is het blogdag (dit voor de aandachtige lezer)... en voor je het weet is de week alweer om en ben je een week ouder.

09-05-2016 om 09:30 geschreven door Myette

Ai ai ai... oud worden is toch alles behalve plezant... vandaag gingen we op bezoek bij kozijn van 't manneke... die wordt volgende week 90... altijd een vief ventje geweest... enkele maanden geleden bij ons vorig bezoekje ging hij nog in discussie over geld beleggen... en nu kwam hij voetje voor voetje aangeschuifeld... helemaal uitgeblust... auto weg gedaan want durfde niet meer rijden... vergeet alles... heeft gewoon in niets meer interesse... voor hem is het gewoon niet meer nodig... zijn vrouw die nog altijd in behandeling is na een ernstige operatie moet dat aanzien en proberen er de moed in te houden... wat ze dan ook doet en waarvoor ik haar moet bewonderen... ik was er echt niet goed van... je ziet dan hoe het jezelf kan vergaan binnen luttele tijd en dat is echt niet bemoedigend... maar allee... eens goed slapen en ik kan er weer tegen... en de boer hij ploegde voort... dat is mijn motto.

04-05-2016 om 22:32 geschreven door Myette

Meimaand... een maand die je doet denken aan een zalig lentezonneke... fris groen rondom... vogeltjes die druk kwetterend een nestje bouwen... en zo te zien is die al goed begonnen want ik zie zon... fris groen en hoor kwetteren... als dàt maar blijft duren

Ook een maand waarin de plechtige communicantjes rondparaderen... ik werd al vroeg wakker en lag wat te soezen en van soezen komt denken... aan wat... aan mijn langgeleden plechtige communie... in een tijd die je je nu bijna niet meer kunt voorstellen... om te beginnen waren er de voorbereidingen... op "retraite" gaan met een hoofd vol "papilotten"want die lange haren moesten op de grote dag in sierlijke pijpekrullen hangen... het uitzoeken van dat communiekleed... ik was toen al ietwat tegendraads met eigen meningen en wilde absoluut geen kleed met wijduitstaande tulen rokken... nee dat van mij moest eenvoudig zijn en soepel... dus de hele koekestad afgezocht met la mamma die er bijna een punthoofd van heeft overgehouden en ook gevonden... nog een kroontje... een "sacochke" en schoenen... ook die vonden we na lang zoeken en voilà laat maar komen nu... de dag zelf moest ik al heel vroeg bij de "coiffeur" zijn voor het uitkammen... die man was nogal een teut zodat ik op het nippertje kon vertrekken... al te laat en ik dus met mijn rok hoog opgetrokken naar de kerk gesprint... onderweg brak het lint van mijn sacochke af zodat ik al gehavend en stiknerveus de kerk binnen draafde wat me enkele nijdige blikken opleverde... van de dienst zelf herinner ik me weinig want eigenlijk was ik toen al atheist in de dop... na de mis het uitwisselen van "beelekes" met mijn lotgenoten en die beelekes kregen een plaatsje in het missaal waar ze nu nog zitten... dan de ronde van de familie om mijn outfit te laten bewonderen en te horen dat ik "precies een bruid" was... tegen de avond kwam er een "traiteur" aan huis met zijn potten en pannen die hij dan in ons piepkleine keukentje moest opwarmen... daar herinner ik me alleen nog de "sole normande" van... nog altijd een van mijn lievelingsgerechten... heel de familie was te gast en er werd duchtig gefeest... ik herinner me nog nonkel Leon die met la mamma den "boemsedeesie" danste en van pure vreugde ma met zijn heup zo'n opdoffer gaf dat ze haast door de glazen verbindingsdeur tuimelde... ja die nonkels en tantes konden feesten... allemaal dood nu maar de herinneringen blijven.

Dan de geschenken... ook zoiets nostalgisch... een "liseuse"(heb ik nog)... een nageletui (verdwenen)... een paternoster.(heb ik ook nog).. een juwelendoosje(waar gebleven?)... een zegelring(gestolen jaren terug)... en nog wat dingen die ik me niet meer kan herinneren... de tweede dag werd ik in mijn "tweede-dags-outfit" gestoken en gingen we weer op bezoek... het was een snikhete dag en daar liep ik dan met mijn nieuwe jas en bijpassend hoedje... te zweten als een paard... om mooi te zijn moet je lijden zegde men toen... en lijden was het.

De communie van mijn kinderen was heel wat eenvoudiger... dochter mocht kiezen tussen een "echte communiejurk" en een fiets en koos de fiets dus deed ze haar communie in een "albe" en eigenlijk vind ik dat veel mooier ook... voor de tweede dag kocht ik haar een mooi lichtgroen kleedje en dat ding heeft ze nog vaak gedragen op feestjes... zoon mocht niet kiezen want iedereen moest een albe aan... hij kreeg ook zijn fiets en zijn eerste echte pak... de maaltijd werd in een restaurant genomen met een sterk uitgedunde familie... die zijn er ook niet meer.

Dat was een blik in het verleden... nostalgie... maar in het heden komen er ook soms mooie dagen zoals vandaag... ik ga me nu aankleden voor een laat ontbijt met onze buren... iets dat we ons hebben voorgenomen een keer per maand te doen zolang we er nog zijn en nog kunnen genieten.

01-05-2016 om 09:28 geschreven door Myette

Hoop doet leven... gelukkig maar want anders zouden er nog veel meer mensen sterven die het even niet zien zitten... en vandaag hopen we dat het eindelijk eens lenteweer gaat worden... zelfs de schildpad in onze tuin zat er mistroostig bij de laatste dagen... wilde niet eten... waarschijnlijk zat hij inwendig te rillen van de kou... wat betreft kou... de vorige nachten kon ik moeilijk in slaap geraken van de kou alhoewel we nog altijd de donsdeken op ons bed hebben liggen... gisteravond dacht ik : "vannacht gaan ze mij niet hebben" en trok te bed met mijn damarke onder mijn pon en slaapsokken aan... niet bepaald sexy of elegant maar wel behaaglijk... als 't manneke het niet om aan te zien vindt doet hij maar zijn ogen dicht... aanbevolen voor een goede nachtrust...

Dat manneke gaat gewoonlijk heel laat slapen... zit dan nog TV te kijken... naar wat heb ik het raden naar en ik wil het ook niet weten... hij doet maar... deze ochtend kreeg ik wel een spannend verhaal opgedist bij mijn rozijnenboterhammeke... liefst drie combi's hadden voor onze deur geparkeerd en gingen bij de overburen binnen... niet de combi's wèl de agenten... ... en kwamen na drie kwartier buiten met een man... mysterie... mysterie... iets waar mijn nieuwsgierige slaapgenoot nog dagen over kan nadenken en praten.

Dat manneke is nu naar de minigolf voor zijn dagelijks partijtje en ik ga zo dadelijk een van de door mij opgenomen films op TV bekijken nu ik even die TV voor mij alleen heb.

30-04-2016 om 10:20 geschreven door Myette

Vernieuwen... steeds maar veranderen in naam van vernieuwing... sorry Sennet dat ik nu even moeilijk ga doen maar toen ik zonet dringend een blogje kwijt wilde was ik het noorden kwijt... waar is dat vertrouwde sennet gebleven... HELP!!!... toen ik mijn paniekaanval onder controle kreeg begon ik te zoeken en te zoeken en te zoeken... nogmaals sorry maar de vroegere versie vind ik heel wat overzichtelijker of ligt het aan mijn PC... alles staat mijlenver uit elkaar getrokken en scrollen maar om eindelijk dat blogje terug te vinden... waarom steeds maar veranderen... dat doet mijn bank ook... net als je internetbankieren onder de knie gekregen hebt en je jezelf fier op de borst klopt melden zij ook trots dat ze een betere versie hebben uitgedokterd en kun je opnieuw beginnen zoeken... ik krijg er het apezuur van.

Nogmaals SORRY Sennet voor alle moeite die jullie je hebben getroost maar ik vond de vorige opstelling VEEL EN VEEL BETER!

28-04-2016 om 13:05 geschreven door Myette

En weer zo'n druilerige dag... een dag dat je zomaar wat ronddrentelt in je huis... kasten open trekt... laden idem... met het idee van wat opruimwerk... een dag vol verrassingen ook want wat je dan allemaal tegenkomt in die lang vergeten hoekjes van die kast of lade... dingen waarvan je denkt :"waarom heb ik dat ooit in huis gehaald" maar ja ze zijn er... ongebruikt... vergeten en dus totaal nutteloos geworden... wèg ermee... het schept wel een probleem... ik ben namelijk fel tegen zomaar weggooien en zadel er liever anderen mee op wat nog niet zo simpel is als het lijkt... die vergeten en nutteloze dingen zijn dan ook enkele jaren oud en geheel uit de mode... nu kan ik ze bijhouden tot ze ooit weer in beeld komen maar ja daar zit ik dan met propvolle laden en ooit gaan mijn kinderen me vervloeken zoals ik deed bij het opruimen van schoommoeder's en mama's kasten... je staat dan versteld wat men allemaal verzamelt... dus... ik ben er nog niet uit.

Ik was de frigo een beetje aan 't opruimen... nog zoiets... vond potjes saus die ik nooit gebruikte en waar een groen laagje "glazuur" op dreef... tja die ga ik echt weggooien... terwijl ik de hoekjes stond uit te peuteren kwamen er tegenstrijdige gedachten bij me op... ik vind het namelijk opwindend een nieuw meubelstuk te mogen inwijden zoals een koelkast bvb... alles een plaatsje te geven in die splinternieuwe omgeving... en dat terwijl ik intussen sta te treuren over het geld dat ik er aan moest uitgeven... of... terwijl ik de tandpasta tube met veel moeite sta uit te knijpen om toch dat laatste restje te kunnen benutten... toch snak naar het ogenblik dat ik een maagdelijk verse tube kan openen... ik kocht onlangs eentje waar ze op TV fel reclame voor maken... je tanden worden na enkele poetsbeurten witter en witter... aangezien mijn eetkamer meer de kleur heeft van oud ivoor kocht ik het en begon vol goede moed aan de verplichte poetsbeurten... jawadde... witter worden ze niet maar de lavabo en alles waar dat spul mee in aanraking komt zit onder de blauwe spetters wat me na elke poetsbeurt er nog eentje oplevert... die tube ben ik nu verwoed aan 't opmaken maar er zit precies dubbel zoveel in als in een gewone... dat ding raakt maar niet leeg.

Als dit blogje af is bij gebrek aan meer informatie ga ik nog wat rondspeuren in huis of er nog hoekjes zijn die verborgen schatten opleveren... mijn kousenla heb ik al uitgemest... enkele jaren geleden kocht ik in een wufte bui van die zelfophoudende kousen... heel sexy als je ze op een prachtig jong en slank model ziet... mijn benen weigerden echter die kousen op te houden... de eerste keer dat ik de stad wilde intrekken ben ik maar tot aan de hoek van mijn straat geraakt... toen hingen die verrekte dingen al op mijn knieën en moest ik terug naar huis om een gewone panty aan te trekken... ik ben echter nogal hardleers en kocht er nog enkele van een ander merk... idem dito... daar zat ik dan met een doos vol van die sexy kousen die me elke keer ik die lade opentrok spottend aankeken... mijn poetshulp was er blij mee... toch eens vragen of ze bij haar blijven zitten.

27-04-2016 om 12:55 geschreven door Myette

Iedereen heeft zo zijn favoriete maanden maar ook de maanden waar men een hekel aan heeft... bij mij zijn dat november (waarin ik elk jaar weer ouder en rimpeliger word) en april met haar grillen... en vandaag doet ze haar uiterste best haar reputatie waar te maken... we hebben het allemaal gehad vandaag... een veelbelovend zonnetje met dreigend zwarte wolken in de verte... gevolgd door een fikse regenbui... om het af te ronden wat hagel... en dan als excuus weer die zon... gevolgd door etc. etc.

Het resultaat van al dat wisselvallig gedoe zit hier achter haar computer de tijd te doden... na het opruimen en het wassen van wat winterkleren met daarna de strijk heb ik momenteel niets dringends te doen... dankzij mijn gevorderde leeftijd en het daarmee gepaarde pensioen... en dankzij het weer is de minigolf letterlijk in het water gevallen... in afwachting dat ik de keuken induik voor de warme avondmaaltijd heb ik een dierenprogramma op TV bekeken... dan het tweede deel van een Engelse serie (vind ik altijd tof)... enkele noodzakelijke mailtjes verzonden... wat patience gespeeld (wat me altijd rust geeft) en nu heb ik echt niets meer te vertellen... dus lieve bloggers... ik kuis hierbij mijn schup af... misschien heb ik morgen wat interessanters te vertellen.

26-04-2016 om 16:56 geschreven door Myette

Dansen... lang geleden dat we nog gingen dansen en dàt waar wij vroeger... 't manneke en ik... de weekenden mee doorbrachten... in de beginjaren van ons huwelijk werkte ik nog voltijds... de zaterdagvoormiddag werd besteed aan poetsen... dan deden we de wekelijkse boodschappen en dan... na een hapje trokken we de koekestad in voor eerst een film met als afsluiter dansen in ons favoriete lokaal... de gelegenheid waar we voor ons huwelijk ook al wekelijks te vinden waren... die tijd is onherroepelijk voorbij... doch soms krijg ik nog de kriebels zoals vorige week... ik moest een grote strijk de baas kunnen en zette mijn "jukebox" op mijn PC op... die jukebox staat vol met evergreens en favorieten vanaf het jaar 1950 t/m 1980... een hele hap dus... het zal wel aan die nostalgie liggen zeker maar eens voorbij 1960 kan ik mijn gading niet meer vinden dus blijf ik in de jaren '50 hangen... terwijl ik dan sta te strijken... al heupwiegend en trappelend... gaat de tijd vlugger voorbij... en dan kwam er zo'n lekkere opwindende 'jive" en kon ik het niet meer houden... kwakte strijkijzer neer en begon volop te dansen... in mijn eentje... niemand die mijn stijl kon bekritiseren... lekker los en ontspannen alles wat ik aan mijn lijf heb zitten losgooien alle kanten uit... ik was best fier op mezelf dat ik het hele stuk heb kunnen uitdansen... weliswaar ietwat buiten adem maar ja ik leefde nog... niet dat ik daarvoor elke dag in the mood ben... vandaag opende ik mijn mail en stootte op een clip van You Tube met Riverdance... stepdansen is wel kunstig maar wat die gasten met hun voeten en benen uitvoeren is echt fantastisch... ik zit dan in vervoering te kijken en probeer die been- en voetbewegingen te volgen maar slaag er nooit in... dat gaat razendvlug... bij Riverdance probeer ik nooit de pasjes uit... tegenwoordig krijg ik al krampen in mijn benen als ik gewoon in bed lig laat staan dat ik zou proberen mijn voeten en benen in al die bochten te zwieren... nee dat laat ik rustig aan hen over maar mijn hart danst dan wel mee.

21-04-2016 om 10:19 geschreven door Myette

Geen schrik hebben... ik ga het hier niet over mijn tenen hebben, die zijn echt niet interessant... maar over de tendens om lange tenen te kweken... iets waar wij de moslim wereld om uitlachten en waar wij ons nu zelf aan bezondigen... ik kan de krant niet lezen of er staan ellenlange klachten in over de een of andere prominente figuur die een ongelukkige uitlating liet ontsnappen en daarvoor wordt aangevallen... hebben die mensen nu echt niets anders te doen dan te zitten kissebissen over alles en nog wat... ik word er doodmoe van... de wereld draait dol en zo te merken draait een groot gedeelte van haar bewoners nog doller... waar ik het liefst naar kijk tegenwoordig zijn natuurdocumentaires waar dieren grotendeels in eendracht en verdraagzaamheid leven... ze worden alleen ietwat gevaarlijk als iemand hun jong aanvalt of, en dit voor de carnivoren, als ze grote honger hebben... nou ja wij maken ook dieren dood om te eten... het verschil is dat dieren zo snel mogelijk doden voor het slachtoffer weet wat er gebeurt en dat mensen er een wreed spelletje van maken... sommigen scheppen er een duivels genoegen in die beesten te pijnigen... dat vinden ze dan nog grappig ook en zetten hun heldendaad op de foto op Facebook... dat zijn in mijn ogen geen mensen meer maar ondingen en zouden moeten vernietigd worden en dat op een langzame en pijnlijke manier... klinkt wreed nietwaar maar de wereld zou er beter en gezonder op worden als al die ondingen zouden verdwijnen.

Sorry aan de gevoelige zieltjes maar aangezien mijn galblaas verwijderd werd onlangs loopt blijkbaar die gal rechtstreeks mijn bloedbaan binnen en bezorgt me aanvallen van bloeddorstigheid... OEF ik voel me al veel beter nu.

19-04-2016 om 10:22 geschreven door Myette

Wat me de laatste tijd vaak overkomt is dat mijn gemoed volschiet en neus en ogen beginnen te druipen... van wat... van alles en nog wat... toen ik jong was kon ik genieten van een trieste film en kwam dan doodverlegen de cinemazaal uit want gewoonlijk stond er buiten een rij wachtenden die verwachtingsvol iedereen die buiten kwam inspecteerden om de zien of de film wel de moeite waard was om ervoor in de file te staan... tja in die tijd waren de enige files aan de cinemazalen te zien terwijl de autowegen zo goed als leeg waren... nu vermijd ik trieste films als de pest maar bij berichten van bvb een of andere samaritaan die een hond of kat of welk dier dan ook van de dood redt is genoeg om mijn traanklieren te prikkelen... hoor ik een kind met een opmerkelijke stem dan schiet ik vol... zie ik op het nieuws mensen die zich inzetten voor het goede doel... ik traanoog... zo kan ik nog wat voorbeelden geven maar ga het niet doen... er zijn er teveel... het wordt echt genant... is dit nu te wijten aan mijn vergevorderde leeftijd of wat... en dan zeggen ze dat ouderen hard worden... jawadde... ik word een echte softie.

Gisteren weer zoon met hond op bezoek gehad... die skates zijn echt een goed idee... het beest kwam zelfs deftig de trap op in plaats van zoals eerder bijna zijn poten te breken... toen ik hem knuffelde ging hij liggen en viel zelfs in slaap gedurende zeker een half uur... zoon en ik slaakten een zucht van welbehagen en ontspanden ons... toen ze naar huis moesten ging Kiko helemaal alleen elegant de trap af... wat een verschil met vroeger toen ik elke keer dacht dat hij poten en nek zou breken zoals hij de trap afdonderde... bomma en bompa waren echt trots op hun kleinzoon (tja dit bij gebrek aan echte kleinkinderen).

Vandaag neem ik een luie dag in afwachting van de poetsdag morgen... ik was van plan de ramen buiten te lappen maar ik vrees dat het voor volgende keer zal worden (regen).

17-04-2016 om 15:24 geschreven door Myette

Het leven zit toch vol verrassingen... met onze zoon hebben we al heel wat meegemaakt maar hij blijft ons verbazen... gewoonlijk komt hij zaterdag tegen halftien aanwippen met de Kiko en ik zette me net voor de TV in verwachting van een rustig avondje hersenloos amusement vermits het nog maar vrijdag was...  toen het bekende belletje rinkelde... 3 x... oei zoon is er zou er wat zijn... ik stormde naar beneden want de deur was al op nachtslot en toen ik die opende stond er plots een 10 cm langere kerel voor mijn neus met een trappelende hond naast zich... "he jongen je bent gegroeid" riep ik en dan zag ik dat hij op skates stond... de uitleg was dat hij de vertrouwde dagelijkse wandeling wat beu was en wat verder van huis wilde... de oplossing... skates aan en de hond laten trekken... dat beest doet niet liever dan trekken en rennen en als hij met het baasje gaat wandelen moet hij zich inhouden en heeft nog een boel energie over die hij kwijt moet... om ons het wilde gedoe van de hond te besparen kocht hij die skates... en het lukte hoor... nadat Kiko zijn snoepjes had gekregen en een halve bak water had opgeslobberd ging hij liggen uithijgen... nog nooit meegemaakt... we hadden er geen kind aan... toen hij na zo'n uurtje uitgehijgd was en onrustig werd was het tijd voor de wandeling terug... eigenlijk wel een goed idee... de hond kan uitrazen... zoon spaart zijn schoenen... hij had wel bekijks op straat... een hond achter de fiets is een bekend beeld maar een hond die een skater voortsleurt is nieuw.

16-04-2016 om 16:27 geschreven door Myette