En LAP ik had het weeral zitten... zit ik daar aan mijn PCke in het zweet mijns aanschijns een logje ineen te knutselen... en dat zweet liep inderdaad in rivieren van mijn oververhitte lijf... wil ik het verzenden en sennet heeft het weer verdonkeremaand... dit is nu al de derde keer dat me dit gebeurt... is dat dan geen "pesten"... voor de derde keer ben ik als een geslagen hond afgedropen... na een nachtje slapen probeer ik het nog eens... niet dat ik echt veel te vertellen had... ik weet zelfs niet meer wat ik erin zette want... zoals ik al eerder zegde... ik gooi het eruit zoals het in me opkomt... ik denk dat het over dat hete weer ging en dat ik dringend bad om wat koelte en regen... dit zal waarschijnlijk sommige mensen tegen de schenen schoppen maar ik wil regen... tja hittegolven zijn niet mijn dada... ik hou van koele briesjes... het moeten dan weer geen ijzige windvlagen worden... maar zo'n lieftallig verkoelend briesje is momenteel mijn dagdroom... gelukkig zijn de nachten nog draaglijk anders konden ze mij opdweilen... je mag de gazon niet besproeien om water te sparen maar ik denk erover mezelf wat heen en weer over het gras te rollen zodat dat ook wat water krijgt... ik heb er genoeg van in voorraad.

Gisteren was zoon hier met Kiko en ze kwamen binnen... zoon al blazend en puffend... stak dadelijk zijn hoofd onder de kraan... en hond met tong halfstok en met een buik als een blaasbalk pompend... we hebben tot 11 u in de tuin gezeten... iets wat mij in jaren niet meer was overkomen... 't manneke zat zoals steeds aan de TV geplakt... die heeft geen last van de warmte... straks komen het ex-buurmeisje met haar vriend op bezoek... ze zullen genoegen moeten nemen met een zitje in de tuin want mij krijgen ze na de middag niet meer binnen... volgende week ga ik met zoon fourageren... vooral drank... fruit en sladinges inslaan.

Zonet de Vakantiebieb gedownload... die geven zowat 60 boeken gratis te lezen tijdens de maanden juli en augustus... je moet er zelfs geen lid van zijn... toch vriendelijk nietwaar... dat herinnert me aan de tijd toen wij nog met de familie op vakantie gingen in ons huurhuisje... alleen mijn boeken vulden al een hele koffer en nog had ik niet genoeg... wat een luxe nu met je smartphone of tablet kan je praktisch zoveel lezen als je wil... dat wordt smullen.

Nu ga ik nog eens proberen of sennet mijn logje wil plaatsen... indien niet zul je me horen gillen tot bij jullie.

01-07-2018 om 10:49 geschreven door Myette

Wie het woord "stoeffen" niet kent... het betekent "pochen" in schoon vlaams... en stoeffen mag ik blijkbaar niet want toen ik gisteren mezelf op de borst klopte werd ik door sennet gestraft door mijn logje niet te plaatsen... diep geraakt tot in het putteke van mijn ziel vond ik niet meer de moed om te herbeginnen en ging dan maar slapen als een geslagen hond... waar ik over stoefte is het feit dat zoon me gisteren verplichtte zelf naar de supermarkt te rijden waar ik ben aangekomen na enkele omwegen want orientatie staat niet in mijn agenda... na het winkelen terug achter het stuur... achteruit de parkeerplaats uit zonder iemand te overrijden... de weg naar huis op... dacht ik... dat was echter niet naar de zin van zoon die me gebood door te rijden tot op de singel... ik moest me daar in het drukke verkeer storten en... aangezien er autos voor... achter en naast me reden... kon ik niet stoppen en uitstappen... dus kneep ik mijn ogen dicht en reed met het zweet in mijn sandalen naar huis toe... aangekomen zonder brokken te maken... man stond op wacht voor de garage en het eerste wat hij zei was dat ik veel te ver van de voetpadrand stond... van zoon kreeg ik een 7 en een kus van de leraar... is het ongepast als ik me hiervoor op de borst klop... na 30 jaar niet gereden te hebben me terug in dat drukke verkeer smijten... ik reed vroeger wel omdat het moest... de kinderen naar de school en boodschappen aansleuren... maar nooit echt omdat ik er verzot op was... en wat ik nu doe is uit noodzaak wanneer 't manneke buiten strijd is maar ik ga echt niet voor mijn plezier rondtuffen... ik heb al de belangrijkste handelingen opgepikt maar heb me nog niet gewaagd aan inparkeren... dat is voor de volgende les.

Voor de rest was mijn week eentonig... wasje... strijkje... verpleging binnen laten... potje koken... in de tuin zitten lezen... man helpen met de afstandsbediening van de TV... poetsen want mijn hulp was nog maar eens ziek... ggggrrrrr... saai dus... met als enig uitje tocht naar de kliniek voor een mammo... iets waar alle vrouwen van gruwen en ik werd dubbel bediend... na de foto's komt de echo... een jonge vrouwelijke dokter begon me te kneden met jeugdige energie en dat voelde ik... zo doe ik als ik zakdoeken strijk... toen ze eindelijk klaar was kreeg ik te horen dat er nog iemand kwam controleren... daarom was ze zo ijverig... om zeker geen aanmerkingen te krijgen... een oudere vrouwelijke dokter kwam de boel nog eens glad strijken... ik werd vrij van ongedierte bevonden en mocht naar huis... goed nieuws dus maar mijn uitsteeksels zijn nog altijd pijnlijk.

26-06-2018 om 22:36 geschreven door Myette

Verpozen... vind ik zo'n mooi woord... het straalt rust uit en rust kom ik hier zoeken achter mijn PCke... ik moest even gaan lopen voor al dat voetbal-lawaai en dat eindeloze gezever door al die voetbal-experts... voornamelijk hollanders... en die kennen er wat van... zonet de verpleging binnen en buiten gelaten die s' mans koppeke komen verzorgen... zoals de man is is zijn hoofdwond... moedwillig... en ja er is vooruitgang maar het gaat afschuwelijk traag... in dit tempo zitten we nog enkele maanden met de verpleging... winkelen moet in de voormiddag want man vraagt me thuis te blijven als die verpleging komt... dus voor de middag ben ik naar de apotheek gewandeld en dan naar het groente- en fruit winkeltje enkele straten verder... het ging me niet zo goed af vandaag en ik was dolblij weer thuis te zijn.

Gisteren gaan winkelen met 't manneke op sleeptouw... geen sinecure want hij heeft totaal geen geduld zodat ik me doorlopend opgejaagd voel... dinsdag speelde ik het klaar alleen het huis uit te vluchten... stond 3 kwartier op mijn bus te wachten en keerde dan maar naar huis terug... ik las later dat er net die dag gedeeltelijke staking was in Antwerpen... je moet maar geluk hebben.

Manlief speelde het klaar om aan beide benen een wond te krijgen en daardoor zijn witte pantalon naar de vaantjes te helpen... hij keek ernaar alsof hij het in Keulen hoorde donderen... wist niet hoe hij dat gelapt had... toen ik het aan zoon vertelde zegde die dat "vader in zijn ouwe dag nog een harde werd" wat mij deed lachen... toen ik daarstraks de oude plakker eraf wilde halen krijste hij als een varken dat geslacht werd... reden : die plakker zat vast aan zijn beenharen... hij zat er voorzichtig aan te pulken en probeerde het met een schaartje los te knippen... toen dit op mijn zenuwen ging werken greep ik een hoekje vast en trok het er in één ruk af... één gil en gedaan... als de verpleegkundige in zijn hoofdwond zit te pulken geeft hij geen kik... mannen!!!

21-06-2018 om 15:07 geschreven door Myette

Kennen jullie nog de "jojo"... dat ding dat op en neer zwiept... wel met zo eentje ben ik getrouwd... de vorige dagen een trieste plant met hangende bladeren... vandaag bijna normaal... gisteren kregen we bezoek van ons vroegere buurmeisje... een schat van een kind die ons beschouwt als haar oma en opa... opa is gewoon gek op dat meisje en de trieste plant fleurde op alsof hij net een plens water had gekregen... ze nodigde ons uit vandaag op de barbecue... 't manneke liet zich pramen als een preutse juffer en zei tenslotte : "misschien"... vandaag stak hij zich in zijn goede pantalon... knipte zijn snor bij en we gingen buurten... enkele uurtjes maar want de drukte daar is wat teveel voor ons... bij die buren is het altijd de "zoete inval" en ook multi-cultureel... pa en ma hebben 8 nakomelingen op de wereld gezet en die hebben op hun beurt een maatje gevonden en kroost gemaakt... een van de zonen heeft in afwachting van eigen kroost een pleegkindje aangenomen... dus krioelt het er van de peuters met elk hun eigen stemgeluid... zoals ik al zegde... wel wat te druk voor ons maar voor enkele uurtjes wel gezellig... man is er helemaal van open gebloeid... nu maar afwachten wat morgen ons zal brengen.

Morgen moet ik eerst mijn kot aan kant brengen met de hulp van A... de rest van de week gelukkig geen doktersbezoeken... misschien eens gaan winkelen want dat is al lang geleden.

Ik kreeg een reactie van Gé met de raad man eens uit te besteden als ik wat rust nodig heb... er zijn wel degelijk instanties hier waar je terecht kan maar daar is 't manneke nog niet aan toe... ik liet voorzichtig een hint vallen maar zijn reactie erop was niet van de poes... misschien later als hij er rijp voor is... we zien wel... toch bedankt iedereen voor het medeleven en de goede raad... mijn overbuurvrouw beloofde me ook alle hulp en zij en de kinderen willen komen babysitten als ik er eens uit wil... toen ik man's reactie zag toen ons buurmeisje gisteren binnen zeilde kwam er een idee bij me op : misschien kan ik een jonge frisse deerne inhuren om man aangenaam bezig te houden terwijl ik op stap ga... kent iemand een adresje?

17-06-2018 om 19:39 geschreven door Myette

Afwisseling van spijs doet eten klinkt het in de volksmond... en ja soms kan dat kloppen... wat ik hedendaags meemaak is echter wel wat teveel van het goede... we hadden een redelijk goede week... de hoofdwond van 't manneke geneest goed volgens de dermatoloog... we gingen een dagje naar de Zoo... gisteren kwamen de kinderen eten en het was naar 't mannekes tand te merken aan hoe vaak hij zijn bord weer aanvulde... daarna kwam een van de buurjongens een babbeltje slaan en keek samen met hem naar de voetbal... dus niets om je zorgen over te maken en ik ging dan ook gerust en voldaan slapen tot... midden in de nacht ik man op de rand van het bed zag zitten snikken... hij werd wakker met een "droge mond en kon daardoor slecht ademen" en hij "wilde dood"... lap daar ging mijn gemoeds- en ook bedrust... met een zacht lijntje hem naar beneden gekregen voor de TV en daar is hij dan terug in slaap gevallen... hij loopt hier nu rond als een geslagen hond... niets is goed en niets kan hem opvrolijken... wat doe je dan... tja wat kan je doen... proberen hem diets te maken dat er nog zaken in zijn leven zijn die de moeite waard zijn is vruchteloos want hij sluit zich af en op in zijn eigen trieste wereldje... hij bekeek zichzelf in de spiegel in de badkamer en begon te huilen... dat is iets dat ik ook vaak wil doen als ik mezelf zie in de spiegel maar ik mijd dus spiegels en troost mezelf met het feit dat ik toch vele jaren "de mooiste van het land was" (in mijn dromen althans) (haha)

Wat kan ik nog meer vertellen... dat het goede weer aanhoudt weet iedereen nu zeker ook wel... dat mijn leven terug draait om verzorging en controle... gisteren was plots het handdoekje in de WC verdwenen en ik verdenk man ervan het te hebben weggegooid... in tegenstelling tot vroeger toen hij alles wat ik weggooide terug uit de vuilbak opviste gooit hij nu dingen weg die niet weg moeten of mogen... aangezien wij nog altijd in ons huis wonen loop ik dagelijks heel wat trappen op en af om alles in het oog te houden... mij zul je dus niet zien in een fitness center... ik "traploop".

16-06-2018 om 11:25 geschreven door Myette

Vandaag zijn 't manneke en ik de apekes gaan bezoeken... de vorige dagen had ik geen tijd om man te plezieren en dan loopt de sukkel wat sukkelachtig rond en verveelt zich... en mij erbij... ik voel me soms terug geworpen in de tijd... de tijd dat ik met peuters aan mijn jeans liep te zeulen... de tijd dat je ieder ogenblik van de dag vragen moet beantwoorden en ze dan uitgebreid uitleggen in de hoop dat er iets van zal blijven hangen... zodoende... vandaag was het mannekes-uitlaat-dag en we bezochten de Zoo... het weer was er net goed voor... niet te warm... een fris briesje om mijn verhitte hersens op tijd af te koelen... we bewonderden de apekes die het allemaal niets kan schelen... lachten met de pinguins hun Chaplin loopje... stapten de vlindertuin in... moeten dat zeker in de winter doen... lekker warm daar maar nu ietsje te warm... stonden vertederd de brilbeer-mama met haar schattige kleintje te bewonderen... genoten nog wat van de mooi aangelegde tuin en dan rap de bus weer op naar huis want na de middag komt de verpleging om 't manneke zijn koppeke in te pappen... die verpleging vindt de wond er mooi uitzien maar ik ben die wond intussen al kotsbeu na 6 maanden insmeren en verbinden... de verpleger is nu net geweest dus dat zit er weer op voor vandaag.

Gisteren met zoon naar supermarkt gereden... zoon heen en ik terug achter het stuur... het gaat al beter... kan al in derde vitesse (haha)... zoon wilde nog wat rondrijden om te oefenen maar ik zat ongelukkigerwijs met een grote pot ijskreem in de koffer... man deed nog alle moeite om me tegen te houden want hij had schrik... zei de man die net een zijspiegel in de verdoemenis heeft geholpen... mijn antwoord was dat ik recht had op ook een zijspiegel... hij keek verbaasd... denk dat hij  die spiegel al vergeten is... ik rij liever met zoon naast me dan met man... zoon geeft me nuttige aanwijzingen en laat me mijn gang gaan... één ding is wel lastig... als ik wil rijden moet ik eerst wat dingen aanpassen... 1) de stoel verzetten, 2) de zijspiegels aanpassen, 3) de achteruitkijkspiegel idem, niet vergeten de handrem af te zetten... dus voor ik kan vertrekken ben ik wel eventjes bezig... we zijn heelhuids aangekomen... de garage inrijden durf ik nog niet... nog wat oefenen.

Morgen ga ik al kokkerellen want vrijdag komen dochter en schoonzoon eten en ik moet ook nog met man naar de dermatoloog voor dat koppeke van hem... het wordt "poule-fricassé" zoals wij hier zeggen... een hele berg balletjes draaien... kipfilets in stukken snijden en braden... alles opstoven... de saus is voor vrijdag... ook nog "chocolat-mousse" maken en in koelkast zetten... het voorgerecht kan vrijdag ook wel... tja wat ik vroeger in één dag deed moet ik nu in stukken verdelen of mijn motor loopt te heet.

13-06-2018 om 16:18 geschreven door Myette

En de week is al goed begonnen... maandag naar de dermatoloog met 't manneke voor die wond op zijn schedel die maar niet wil genezen... gelukkig is het niet kanker maar de dokter zat toch verdacht lang te peinzen voor hij zijn instructies gaf... ik heb hem nog net niet in zijn haar zien krabben... het verdict : elke dag een verpleeghulp om die wond te verzorgen... dat betekent dat je haast de deur niet uit kan... volgende week op controle... we zijn er nog lang niet... gisteren dinsdag een zeer pijnlijke dag gehad... pijnlijk voor mijn zenuwen... man had namelijk constipatie en... kleinzerig als hij is... heeft voluit 5 uren zitten huilen van de pijn... dan zit je erbij en kijkt ernaar als de spreekwoordelijke hond naar de zieke koe... toen plots kwam de boel op gang en was niet meer te stoppen... mijn wasmand was net geleegd en zit nu terug halfvol... ik moet er zeker geen tekeningetje bij maken... vandaag een was-strijk-boodschappendag gehad... tussen die bedrijven door de verpleger binnen gelaten... de zoon idem die ook zijn ei bij moeke kwam leggen... dan de pedicure... de garage gebeld... auto klaar morgen... prijs valt nogal mee... had erger verwacht... al bij al is mijn laatste restje energie opgebruikt... de afwas bewaar ik voor morgen en ook de laatste strijk anders ga ik me maar vervelen... aangezien men terug hitte heeft voorspeld ga ik proberen vroeg mijn bedstee uit te stommelen om het werk af te krijgen vooraleer ik op apegapen ga... ik haak nu af... leg mijn veelgeplaagde benen op een kussen... schenk me een Duveltje in en ga genieten... tot de volgende!

06-06-2018 om 19:41 geschreven door Myette

Toen ik in blijde afwachting op sennet mijn blog opzocht... gisteren had ik er namelijk mijn geesteskindje opgezet... zag ik niets, niemendal, nada... wat is er gebeurd... vraagteken... heb ik nu ook waandenkbeelden of heeft sennet iets tegen mij... vraagteken.

Dienaangaande... mooi woord nietwaar maar iets dat je zelden kan gebruiken... ben ik verplicht me weer in te spannen en dat valt me moeilijk zo vroeg op een zondagochtend.

Wat gebeurde er allemaal de hele week... uitstapje naar de tandarts voor de "grote kuis" van mijn eetkamer... mijn tanden voelen het nog want mevrouw de tandarts houdt van een grondige aanpak... dan een bezoekje aan de chirurg die me een nieuwe heup bezorgde enkele jaren geleden... ik heb nl. al enkele tijd pijn aan die heup en ik maakte me ongerust... prothese OK alleen een slijmbeursontsteking waardoor ik nu rondloop met een pleister op die heup... het kon erger dus ikke content... 't manneke die het klaarspeelde een zijspiegel van de auto kwijt te raken... waar en hoe kon ik niet te weten komen maar dat het ons geld gaat kosten wel... onze maandelijkse blogmeeting... doen we al 12 jaren... heel raar wel want we zijn allen totaal verschillende karakters en hebben ook een totaal verschillende achtergrond... door sennet en onze blogs maakten we kennis... het klikte toen en nog steeds... door mans escapades zijn we bijna door onze voorraden groenten en aanverwante artikelen geraakt en heb ik het etentje voor dochter en schoonzoon moeten uitstellen... een lieve vrijwilligster van de bib is mijn uitgelezen boeken komen halen en heeft me een nieuwe stapel gebracht zodat ik weer even verder kan... volgende week wordt mijn uiterlijke verschijning wat bijgewerkt door de pedicure en de kapster... moeke mag ook wat nietwaar... ik probeer me... met het oog op de onzekere toekomst... te verzekeren van allerlei huisbezorgingsdiensten zodat ik niet voor alle wissewasjes het huis en het manneke moet alleen laten... tja nood breekt wet.

Ik zie dat man ook zijn bed uit is en ga me aan mijn plichten wijden... hoop maar dat dit logje er ditmaal opstaat want ik ga geen derde keer proberen.

03-06-2018 om 09:04 geschreven door Myette

Waar ik enkele weken geleden zo blij om was nl. dat "'t manneke zo mak als een lammetje was geworden" is helaas passé... het lam is zich aan 't ontwikkelen als een volslagen ram... hij was altijd al een geboren dwarsligger maar vroeger kon ik er hem "soms" van overtuigen dat hij verkeerd bezig was... dat is helaas ook passé... hij heeft van die waanideeën en wordt kwaad als ik tegenpruttel... jaja ik durf alleen nog pruttelen en dan nog stilletjes ook... hoezeer ik me ook voorhoud dat hij er niets kan aan doen... toch stijgt mijn bloeddruk steeds enkele graden en moet ik me dringend ergens in huis terug trekken of ik ontplof... hij was ook nooit een technisch genie... de digitale wereld was voor hem een mysterie en... in tegenstelling met mij waarvoor mysteries een uitdaging zijn... liep hij er in een bocht voorbij... maar nu is het gewoon een ramp geworden... hij kwam zonet de trap opgestommeld om luidkeels te klagen dat hij de TV niet aankreeg... met de afstandbediening in zijn hand... hij stopte dat ding in mijn hand en ging voor mijn computer staan... toen ik zegde dat die TV wel beneden staat en ik dus daar moest zijn zag ik zijn ogen weer "blank" worden... niemand thuis dus... ik naar beneden en... zoals steeds... was hij vergeten welke knop diende ingedrukt te worden... dat gaat zo de hele dag door... gelukkig voor mijn geestelijke gezondheid kan ik me er vlug overheen zetten door mijn computer te komen belasten met mijn grieven en klachten.

Gisteren provisie gaan opslaan met zoon maar spijtig genoeg wilde man ook mee... waarom eigenlijk... gewoon om zich te bemoeien met hoe zoon rijdt en waar hij moet afslaan... die zoon is wel een goeike maar ook niet bepaald een doetje en tegenpruttelen is aan hem niet besteed... brullen wel... dus het werd een ongemakkelijke rit met kwade zoon achter het stuur... een mokkende vader ernaast en een zwijgende moeder achterin... terug achter het stuur zitten op de terugweg zat er niet in... enfin we hebben weer voer in huis voor hopelijk twee weken.

Als afleiding voor mijn dagelijkse beslommeringen doe ik FB open en wat ik daar allemaal lees is echt niet om er rustig van te worden... iedereen zet er tegenwoordig krantenartikels op en ik kan het niet laten de reacties erop te lezen... en wat nog erger is ik kan me ook niet inhouden er zelf mijn mening op te verkondigen... niet dat ik me inbeeld dat dit iets uit zal halen maar het lucht toch even op... eventjes dan toch.

Zoon heeft me wel iets gezegd en dat heeft twijfel gezaaid... hij vindt namelijk dat vader misbruik maakt van de situatie en mij laat draven... toen we enkele weken geleden samen naar de Zoo gingen moest ik hem 100x uitleggen welke bussen er bij ons langs reden... zonder resultaat trouwens... gisteren vertelde man me dat HIJ naar de Zoo ging... ik werd niet uitgenodigd... niet dat ik dat wilde... dus manlief weg en tegen de middag terug... plots wist hij welke bus hij moest nemen want ik had niets gezegd... dan blijven die twijfels wel hangen... ik denk dat ik hem meer ga laten aanmodderen... alleen!

26-05-2018 om 10:43 geschreven door Myette

Vandaag belde onze zoon dat zijn plannetje gelukt is... welk plan... hij werd het beu dat mensen uit de buurt hun zakjes of dozen afval aan de boom voor zijn huis dumpten... kocht een camera (2 stuks) en installeerde eentje gericht op de betreffende boom en de andere op zijn tuinmuur...eergisteren had hij weer prijs... een slonzige vrouw met kinderwagen wierp een zak afval aan de boom en wandelde doodgemoedereerd verder... wat ze niet wist is dat alles opgenomen werd en ze stond er heel herkenbaar op zelfs... zoon printte de reeks foto's af en pinde ze aan die boom vast om door de hele buurt gezien te worden... de tamtam in de straat werkte blijkbaar want enkele uren nadien kwam er een vrouw... met een motorhelm op... de foto's van de boom plukken... hij is nu al 2 dagen afval-vrij... blijkbaar heeft het geholpen... toen hij het vertelde had hij er nog plezier in en ik... ik lachte mee... die kerel is echt ongelooflijk... niet voor één gat te vangen.

Morgen komt hij me oppikken om naar de supermarkt te rijden... dit wreed tegen de zin van 't manneke die vindt dat hij dit zelf beter kan... na een vol uur te hebben doorgebracht om hem de afstandsbediening voor de wagen uit te leggen... dit voor de tigste keer... zonder resultaat trouwens... ben ik een andere mening toegedaan... maar dit aan zijn verstand brengen is onbegonnen werk.

Zoonlief had per abuis een tablet aangekocht online en vond niet beter dat ze aan moeke te schenken zodat ik nu weer aan een tablet-studie begonnen ben... nog niet alles onder de knie gekregen maar ik zwoeg onversaagd verder... een uitdaging ga ik zelden uit de weg.

Momenteel daagt mijn bed me uit... verkeerde uitdrukking... het bed lokt me en ik kan ook verlokkingen moeilijk weerstaan dus... sloppel en tot de volgende!

23-05-2018 om 22:47 geschreven door Myette

Bekaf ben ik... in de voormiddag naar de dokter voor controle... die klakte verontrust met zijn tong toen hij mijn bloeddruk mat... 17 is teveel... tja wat doe je eraan... mijn leven is er niet minder stresserend op geworden... met de tram terug maar dan moet ik nog een heel eind tevoet om thuis te geraken... daar aangekomen zat 't manneke in de auto want hij kon niet binnen... was gewoon vergeten hoe hij de afstandsbediening van de garagepoort moest gebruiken en vond de huissleutel ook niet... toen ik het hem uitlegde bleef hij halsstarrig volhouden dat hij dat ding nooit gebruikt had vroeger... we hebben het al wel drie jaar... na zowat de 10de keer nog eens verteld hoe dat ding werkte moest ik naar binnen om af te koelen met een bloeddruk van zeker tegen de 20... na de middagboterham op weg naar de zoo... ik had gelezen dat tram 15 normaal reed... jawadde... een half uur zitten wachten... in de zoo zat het stikvol kinderen in alle maten... weinig dieren gezien... die hadden zich verstopt voor al dat jonge geweld denk ik... nog een koffie gedronken en op weg naar huis... in de metro weer meer dan een half uur moeten wachten op onze volgeladen tram... de weg van de tram naar huis leek eindeloos en nu zit ik hier... in "luchtige kledij" uit te puffen van de gedane inspanningen... van slechte timing gesproken!

18-05-2018 om 17:33 geschreven door Myette

Eigenlijk weet ik niet wat ik hier kom doen... misschien uit routine... heb ook niks te vertellen... wat doe je zoal op een gewone weekdag... je uit je bed heisen wreed tegen je goesting... je vlug in een lange huisjurk persen... naar beneden om appelsientjes te persen... müesli in kommen te gieten... koffie te zetten... aan tafel alles naar binnen werken... ook wreed tegen je goesting maar een mens heeft nu eenmaal brandstof nodig om je kop boven water te kunnen houden in dit leven... dan begin je aan je dagelijkse taken... ook al wreed tegen je goesting... opruimen... WC controleren op nagelaten ongerechtigheden... planten controleren op luizen... de TV programmeren... de GSM uit zijn voedingsbron trekken... dan terug naar boven om jezelf ietwat toonbaar te maken voor de buitenwereld als die buitenwereld zich aan je wil tonen... je in stilte ergeren aan 't manneke die weer alles op een andere plaats legde zodat je niets terugvindt... mee zoeken naar iets wat hij heeft verborgen en niet terug kan vinden zodat hij in paniek rondloopt als het spreekwoordelijke kieken zonder kop... het terugvinden en je jezelf terugtrekt je in stilte ergerend... voor de zoveelste keer iets aan 't manneke uitleggen en in wanhoop opgeven... dan je frustraties begraven in een boek of wat op je smartphone gaan spelen tot het tijd is om de tafel te zetten voor het middagboke... nadien misschien wat in de tuin gaan dutten of wieden of lezen of de schildpad voederen... dit alles tot het tijd is voor het warme avondmaal.

Als je het zo leest is het stikvervelend en dat is het ook... niet dat ik perse elke dag op avontuur zou willen... nee ik ben best gaarne thuis... maar soms... eigenlijk vaak... droom ik van eerdere tijden toen we met vrienden gingen fietsen of wandelen... ik 's avonds mijn turnavond had met een heel plezante after-turn... we elke week een avond aan badminton deden met ook een plezante after-badminton... met die badmintonvrienden op gastronomisch weekend gingen... later met de club daguitstappen deden... naar de midgetgolf gingen en aan competitie deden... met als tussendoortjes naar de bowling... etentjes met vrienden... uitstapjes met de kinderen toen ze nog kinderen waren... dan komt de tijd dat je een voor een moet afhaken en je sociale wereldje kleiner en kleiner wordt... om eerlijk te blijven al die drukte kan je ook niet meer aan... je wereld krimpt totdat er alleen nog je TV... je GSM... je boek... overblijft... als wij nu op stap gaan is het voor een bezoekje aan een of andere dokter om een of ander onderdeel van ons oud corpus te laten nakijken en opkalefateren... niet zo leuk maar toch... zo komen we nog eens buiten.

Degenen die dit hebben uitgelezen vraag ik vriendelijk en met aandrang... neem mijn klaagzang niet te ernstig op... ik kan best nog genieten van TV... GSM... boek... en heel soms van 't manneke ook. 

16-05-2018 om 10:55 geschreven door Myette

Aan alle moeders en moeders in spe

EEN VROLIJKE EN GELUKKIGE MOEDERDAG

Sorry voor dit magere bericht, ik wilde er een mooi plaatje bijzetten maar het lukte me niet, zal nog wat moeten oefenen tegen volgend jaar.

13-05-2018 om 11:55 geschreven door Myette

Er is echt niet erg veel voor nodig om je tevreden te voelen... alhoewel... vandaag heb ik een zege behaald... ooit 25-30 jaar geleden reed ik van en naar de scholen met een wagen vol kinderen... die van ons en die van de buren... aan dat rijden kwam een einde toen 't manneke op pensioen ging en me verbood nog achter het stuur te gaan zitten... ja soms mocht ik er eens zitten om de binnenkant van de auto te poetsen maar daar bleef het bij... veel van onze vrienden raadden me aan te blijven rijden maar hoe doe je dat als je echtgenoot razend wordt als je het probeert... ja... je schikken natuurlijk... nu hij ziek is probeerde ik het weer maar hij bleef koppig tot vandaag... we lagen nog wat in bed na te soezen toen ik hem voorstelde naar de golf te rijden echter op voorwaarde dat ik zou rijden... omdat ingeval van nood ik zou kunnen inspringen... en tot mijn grote verbazing stemde hij toe... hij reed de auto uit de garage... je mag nu ook niet direct teveel willen... en ik achter het stuur de straat uit... nog een straat... daar moest ik rechtsaf slaan... plots kwamen er allerlei wagens uit allerlei richtingen en ik... zenuwachtig natuurlijk... graaide rechts en had de ruitenwisser beet... toen ik dat ding stil wilde leggen sloeg de motor af... begon man naast mij te brullen... en ik stapte uit en liep naar de andere kant ondertussen breed lachend en sorry gebarend naar de intussen wachtende chauffeurs die zichtbaar zaten te genieten  "het is weer een vrouw natuurlijk"... op de golf vertelde ik mijn mislukking en daar kreeg ik steun en de raad vol te houden... de uitbater ging zelfs mee naar onze auto om me de richtingaanwijzer te tonen en me te pushen achter het stuur te gaan zitten... manlief werd onder dwang gezet en durfde niet tegenpruttelen... ik ben dus naar huis gereden onder voortdurend geroep van "meer naar rechts, meer naar links, remmen" maar ik bleef ijzig kalm... veel te blij dat ik het nog niet helemaal verleerd was... hij mocht de garage terug binnenrijden... zoals ik al zei... niet teveel hooi op je vork de eerste keer... thuis gekomen is er geen woord over gezegd maar ik zie wel dat hij niet echt blij is... tant pis... ik ben het wel... voel het als een overwinning... mag ik een beetje fier zijn... ik ben met weinig tevreden.

Gisteren is zoon ons komen helpen... terwijl wij naar de dokter waren voor 't manneke... heeft hij de voorhof en de stoep... ook die van onze buren... kraakhelder geschuurd en dan ook nog de gazon getrimd... ikke blij met die propere voorhof en Polleke de schildpad blij met het korte grastapijt want dat beest geraakte bijna niet meer door die wilde junglegroei... iedereen blij behalve man die zijn territorium stilaan ziet ingepalmd worden... zijn voorhof... zijn gazon... zijn auto... ik begrijp het wel maar toch... er komt een tijd dat je hulp nodig hebt en die hulp moet je met gratie kunnen aanvaarden... heb zonet zoon gebeld om hem nog eens te bedanken... ik weet niet of iedereen dat heeft maar ik ben wel 4 x naar de brievenbus gewandeld om nog eens te kunnen genieten van die helder geschuurde voortuin.

09-05-2018 om 17:38 geschreven door Myette

Er bestaat een gezegde : "arm maar proper"... aangezien die spreekwoorden en/of gezegdes veel waarheid bevatten hou ik me eraan... zodoende vond ik het hoge tijd dat onze voortuin en stuk stoep eens een grote beurt kreeg... rapper gezegd dan gedaan... toen mijn rug hoorde dat ik het tegen 't manneke zei begon hij (die rug) luidkeels te protesteren... dat haal ik niet brulde hij kwaad... vergeet het maar... hij dacht natuurlijk dat ik wilde gaan schuren zoals vroeger in mijn jonge en dolle jaren... met een lekker sopje en een harde schuurborstel... ach nee zo gek krijgen ze me niet meer... ik bedoelde natuurlijk met de hogedruk-reiniger... toen ging man dwarsliggen en wilde het zelf doen... ook rapper gezegd dan gedaan... de man kreeg het ding zelfs niet aan de praat en riep mij om het aan te koppelen... dat was efkes puzzelen want niet mijn dagelijkse bezigheid... "de aanhouder wint" is nog zo'n waar gezegde en het lukte me... ik draaide de knop om en met gepaste trots hoorde ik het oorverdovend gebrom aan... gevolgd door een diepe teleurstelling want er kwam wel water uit maar met bedroevend weinig druk... na nog wat gepuzzel gaf ik het op en staarde diep verdrietig naar onze winters-vuilgroene voortuin... de volgende dag kwam zoon me halen om met me naar de supermarkt te rijden... thuisgekomen haalde hij het toestel tevoorschijn maar moest alras constateren dat de druk ook bij hem miniem was (niet bij hem maar van het water)... dit om alle misverstanden te vermijden... zoon heeft dan uren zitten prutsen in de kelder om dat ding naar behoren te laten werken... na de zoveelste mislukte poging toch maar gewoon de tuinslang gepakt en trachten de groene aanslag er zo af te krijgen... nu kijk ik uit op een minder winters-vuilgroene voorhof... misschien gooi ik er een van deze dagen toch eens een sopje op maar dan ga ik het mijn rug niet vertellen tot het te laat is.

Zoon is verleden week vrijdag geopereerd en stond hier dinsdag al voor de deur op skates... die gast is echt een harde... hij wil koste wat kost terug aan het werk... tja lamzakkerij zit niet in onze familie.

03-05-2018 om 16:59 geschreven door Myette

Niet alles loopt elke dag van een leien dakje... vandaag leek het meer op een afdaling van een geribbeld dak... ik moest naar de ziekenkas met enkele onbegrijpelijke facturen vol codenummers maar geen enkele deftige uitleg... omdat ik wel bereid ben om te betalen maar wel wil weten waarvoor toog ik op weg... dacht van even alleen te gaan maar nee 't manneke wilde perse mee en dat betekent zwoegen... hij wil namelijk nooit de gerechte wegen bewandelen maar wel oversteken 20 meter naast een zebrapad... rood verkeerslicht wordt door hem genegeerd... dus dat wordt een tocht met hindernissen want ik voel er niets voor alle verkeerswetten te overtreden en protesteer dan ook... maar man sleurt me ongenadig mee... aangekomen waren er nog 4 wachtenden voor ons... mensen die allen hun levensverhaal zaten te vertellen denk ik... thuisgekomen wilde ik die facturen gaan betalen... home banking... en alhoewel ik gisteren nog trots aan vrienden had verklaard dat dit voor mij geen probleem was had ik ditmaal prijs... mijn schuld of die van de PC... het lukte me niet... dan maar afgesloten en mijn haar gaan wassen want de kapster zou komen... net op tijd want ze was er vroeger dan voorzien... ik zit nu kortgetrimd hier mijn leed te verkondigen... na weer enkele mislukkingen toch eindelijk de bankverrichtingen kunnen fiksen zodat ik de deurwaarder niet moet vrezen... nu nog even een avondmaaltijd in elkaar knutselen en de dag zit er weeral op.

Gisteren weer vrienden op bezoek gehad voor koffie en een babbel... het doet me goed te kunnen praten met verstandige mensen want de communicatie ten huize van Myette staat op een laag peil tegenwoordig... als je alles 100 x moet uitleggen zonder dat de andere het snapt doe je op den duur de moeite niet meer en wordt het heel stil in huis... maar ja een mens is flexibel en past zich aan.

26-04-2018 om 17:07 geschreven door Myette

Hallo iedereen... de voorbije week was het warm en druk zodat ik niet aan bloggen toekwam... momenteel is mijn poetshulp het terras en de hoftrap aan 't schrobben... ja na een hele winter is dat wel eens nodig... ik heb mijn deel van het werk achter de kiezen en zit hier om jullie aangenaam bezig te houden... hmhm... wat bracht die week ... een bezoek aan de dokter voor controle van de ogen en ik heb geen prik nodig nu... in oktober terug op controle... dat was effe een meevallertje... donderdag met 't manneke een bezoekje gebracht aan de apekes van onze Zoo... de apekes waren er wel en zaten druk te smikkelen maar niet veel andere dieren gezien... wel het soort dat "mens" wordt genoemd en die liepen er in alle maten en gewichten... op het terras van de Flamingo iets gaan snoepen en dan naar huis... toen we net thuis waren en in de tuin zaten te bekomen van de warmte belden vrienden ons op... ze wilden op bezoek komen... dus wij in allerijl extra stoelen... drankjes en koekjes aangesleept en nog een hele gezellige namiddag gehad... vrijdag met de zoon op supermarkt uitstap zodat we het weer een weekje kunnen uitzingen... nadien spullen bij de zoon gaan afgeven en door de hond bestormd... dat beest was zo blij de "bomma" te zien dat hij mij bijna opvrat van liefde... maandag de pedicure met mijn voeten laten spelen en die zijn nu in frisse zomerkleuren uitgedost... zaterdag naar traditie zoon met hond gevoederd... woensdag en zondag uitgerust van de doorstane emoties... momenteel is 't manneke de voortuin aan 't afspuiten en ik hou mijn hart vast voor het resultaat... die man poetst zoals naar zijn aard en dat betekent : met gekke sprongen... maar wat doe je dan... hij wil helpen en zoals bij een kleuter doe je dan maar alsof je blij bent... ik ben nu mijn face al in een blijde plooi aan 't trekken in de hoop dat vol te houden als ik zijn werk ga aanschouwen?

23-04-2018 om 11:58 geschreven door Myette

Vorige week had ik die "oortjes" laten aanpassen... tja ik merkte amper verschil of ik ze nu in of uit had... waarom dan met die dingen rondzeulen... dus die lieve juffrouw in de winkel zette ze scherper en ik naar huis... al op de bus merkte ik het verschil... hoge tonen snerpten door mijn hersens... kuchen of zuchten was een belevenis... "U zult dat vlug gewoon worden" zei de juffrouw... jawadde... mijn eigen stem klonk als de heks in "sneeuwwitje"... na 1 dag proberen was ik het beu en vroeg om een afspraak vandaag nog... dus ik met 't manneke terug... ze zette het volume zachter en zachter en nog was het een verschrikking... toen heb ik de hele boel maar terug gegeven en zal voortaan door het leven gaan met mijn eigen blote oren... met 't manneke iets gaan eten voor we naar huis gingen... daarna wat in de tuin geklust en de dag was weeral om.

Morgen naar de ogendokter op controle... ik hoop dat er weer niet moet geprikt worden... ik krijg het zware gevoel dat mijn uitstapjes tegenwoordig alleen nog geschieden om allerlei lichaamsdelen te laten keuren en eventueel bij te werken... ik denk soms met heimwee terug aan de tijd dat die onderdelen hun werk deden zonder tussenkomst van meneer doktoor en ik op stap ging louter voor mijn eigen plezier... maar ja nu is het plezier voor de betreffende dokters die hun huis kunnen afbetalen door mensen zoals ik.

Vandaag heeft 't manneke de gazon gemaaid... dit nadat ik hem eerst moest uitleggen welk apparaat hij moest gebruiken... zoch zielig om te zien hoe de gewoonste zaken voor hem een probleem zijn... hij stond te huilen omdat hij niet wist hoe te beginnen... toen ik hem hielp met starten ging het weer goed... het voelt net alsof je met een kleuter zit die wil helpen en je moet hem laten doen maar toch in het oog houden uit vrees dat hij zich zal verwonden... ik weet soms niet wat het ergste is... lichamelijk ziek en gezond van geest of andersom.

Gelukkig hebben we vrienden die me regelmatig bellen... dat maakt ook veel goed... daarstraks nog met een clubvriend een lang gesprek gehad.

16-04-2018 om 23:05 geschreven door Myette

Wat is genieten... dat kan men op verscheidene manieren... het moet niet altijd pure luxe zijn... zaterdag bvb kregen we bezoek van ons vroeger buurmeisje met haar vriend... die twee hebben ons namelijk geadopteerd als hun opa en oma... ze waren voor twee maanden op reis naar Nieuw Zeeland en kwamen kijken of we nog leefden... koffie met een koekje en een babbel en het was gezellig... ze willen ook met ons naar de golf en komen dan met de auto ons oppikken... is dat niet lief... 's avonds kwamen zoon met hond ons gewoontegetrouw overrompelen... ik kook dan extra veel zodat zoon zich kan laven aan moeders kookpot alhoewel het merendeel in de maag van hond verdwijnt... de volgende dag weer prachtig lenteweer en ik ben met mijn boek in de tuin gaan zitten... in de schaduw want de zon was me al te fel... van lezen is niet veel in huis gekomen omdat er hoog in een boom een merel zat van zijn oren te maken... een overlevende van de epidemie vorig jaar... een moedig kereltje die niet van ophouden wist... ik denk dat het zijn lokroep was maar of hij aan een vrouwtje zal raken betwijfel ik... ik denk niet dat er nog veel andere overlevenden zijn... intussen heb ik zitten genieten van zijn zang... ach een kinder- en ook een oma-hand is rapgevuld... vandaag is niet zo'n vette dag... poetshulp geeft de keuken haar jaarlijkse afwasbeurt... de lucht is overtrokken en nodigt me niet echt uit om buiten te gaan zitten... ook de merel zit in een dipje denk ik want heb nog niets gehoord... ach op vrijersvoeten gaan is een vermoeiende bezigheid... ik herinner me nog heel vaag hoe het was.

Poetshulp heeft haar keus gemaakt tussen de spullen die weg moeten en straks gaat 't manneke de rest naar de kringloop brengen... weer meer ademruimte... maar ik heb nog niet gedaan... er zijn nog plenty kasten die moeten nagezien worden... dat is voor de volgende regendag.

09-04-2018 om 12:24 geschreven door Myette

Ik lees hier net dat Ani zich ongerust maakt omdat il al enkele dagen niet blogde... niets aan de hand hoor... ik heb het alleen druk gehad met kasten uitruimen om overbodige spullen te liquideren en ook om 't manneke achterna te lopen want die vergeet alles zodat ik voor twee moet denken en dat is best vermoeiend... zo dadelijk ga ik met zoon naar de supermarkt om voer aan te kopen voor de hele week... manlief eet tegenwoordig als de spreekwoordelijke wolf en niettegenstaande dat valt hij steeds maar af... er blijft echt niets aan hem plakken... met mij gaat het prima... loop al de hele week met die hoorapparaatjes in en of ze nu in of uit zijn... ik merk geen verschil... volgende week moet ik op controle... ben benieuwd wat ze hierop gaan zeggen.

Eigenlijk heb ik verder niets te vertellen... ja dat de zon schijnt... dat onze Pol terug in de tuin rondbaggert... dat ik nog vele kasten en laden op te ruimen heb...  grappig is wel dat die lege plekken in mijn kasten en laden me geweldig storen en ik ze terug wil vullen... een mens is toch een raar wezen... nooit tevreden.

Ik moet me nu gaan omkleden om met zoon op stap te gaan... tot later!

06-04-2018 om 13:18 geschreven door Myette