Lap ik heb het weeral zitten... weer een grafje bij in de hof... kikkertje heeft het niet gehaald... lag deze ochtend zo stijf als een plank in zijn plasje water... RIP.

Toen we aan het ontbijt zaten kwam er plots een bangelijk geluid uit de keuken... ik dacht eerst dat onze buren aan het boren waren maar nee... het kwam wel degelijk uit onze keuken... een akelig gegrom dat opeens weer stopte... even later weer datzelfde geluid... ik weer op topsnelheid naar binnen en "eureka" gelokaliseerd... het kwam van m'n GSM die ik op mijn keukenknecht had gelegd... voor degenen die nu denken dat ik er een butler op na hou... een keukenknecht is een verhoogde stoel mèt trapje speciaal gemaakt voor onderdeurtjes zoals ik... om dus terug te komen op die GSM... die lag daar heel eng te brommen en te trillen... ik heb dan maar naar dat nummer gebeld en kwam bij ene Paul terecht... sorry... verkeerd nummer gedraaid... zodus dat is ook alweer opgelost... de lucht hier is weer grijs zover men kan zien... wel schitterend weer voor alle studenten die nu ijverig aan het blokken zijn... ik kan me nog herinneren dat ik indertijd voor mijn eindexamen danig lag te zweten over mijn boeken... ik had me toen teruggetrokken in de slaapkamer van m'n ouders omdat dat zowat de koelste plaats in huis was... na deze examens trokken we met de hele klas voor één week op schoolreis... dat was met de trein en verder te voet van de ene jeugdherberg naar de andere... heel ons hebben en houwen op onze rug... heel plezant allemaal maar die hele week hebben we de zon niet gezien... ach ja jeugdherinneringen.

En voor ik mezelf ga verliezen in langvervlogen tijden neem ik nu voor even afscheid want de huishoudelijke taken wachten met ongeduld op mijn zonnige verschijning...

12-06-2007 om 10:52 geschreven door Myette

Deze ochtend riep 't manneke opeens luidkeels dat er een kikker in het gazon zat... en waarachtig daar zat hij... of liever lag het... met beide poten achter hem uitgestrekt... meer dood dan levend... we hebben hem in wat water gelegd en wachten nu maar af of het diertje het gaat halen... maar waar komt dat beest nu weer vandaan... door een vogel meegevoerd en in onze hof gedropt misschien... weer een doordenkertje... weet iemand van jullie me soms te vertellen hoe je zoiets in leven houdt... ik zie me al op jacht gaan om vliegen te vangen want het diertje kan het blijkbaar zelf niet meer... en als dat beest de nacht haalt bind ik hem een belletje rond zijn nek zodat manlief er niet weer op gaat staan... morgen de volgende episode.

Na de uitspattingen van de vorige dagen heb ik vandaag een rustig dagje genoten... wat rondlummelen in huis... wat in de tuin liggen tot ik het onkruid in de smiezen kreeg en de onbedwingbare neiging kreeg de plantjes te fatsoeneren... weinig eten... water drinken... enfin gezonder kan niet... dat mag echter niet te lang duren want ik krijg daar jeuk van...

Gisteren dat PhotoShop programma er proberen op te zetten maar verdorie het lukte niet... den Buddy spuwde het uit... zeker te zwaar voor hem... zal m'n vriend eens in zijn nekvel moeten grijpen... Mus je zult nog even moeten wachten tot ik dat verrekte programma onder de knie krijg.

Morgen moet zoon examen afleggen en ik zal alvast maar gaan zitten duimen... vandaag geen blog meer... kan m'n duimen even niet missen... tot de volgende!

11-06-2007 om 20:32 geschreven door Myette

Tsjilp tsjilp... vroeger hadden wij alleen maar mussen en merels in onze tuin zitten... mettertijd zijn de mussen verdwenen om plaats te maken voor Turkse tortels, meesjes, eksters en kauwen...  toen ik deze ochtend heel vroeg opstond om mijn vaderlandse plicht te gaan vervullen en ik heel luid hoorde tsjilpen dacht ik eventjes dat onze mussen terug waren van weggeweest... ik rende naar het raam om in de tuin te kijken maar nada... geen mus te zien... het gepiep bleef echter aanhouden en ik kwam tot de vaststelling dat het geluid vanuit mijn PCke kwam... en ja daar zat een hele grote mus luid te roepen dat ik hoognodig nog eens iets moest op m'n blogje schrijven... wat ik hierbij dan maar eventjes zal doen.

Toen we terug uit Kent kwamen was natuurlijk mijn eerste werk de was en de plas... dan boodschappen... la mamma... wat nodige telefoontjes plegen... foto op blog zetten... voor ik het wist was het weeral zaterdag en die dag was voorbehouden voor in de namiddag een zoektocht met in aansluiting een BBQ en een dansje... het was natuurlijk weer heel gezellig maar deze ochtend moesten we er veel te vroeg uit om efkes rap onze stem te gaan uitbrengen... dit gedaan zijnde op naar de golf... ik ben nu juist thuisgekomen en wilde even die mus tot zwijgen brengen want heeft dat beestje een stèm... niet te geloven gewoon... ... deze avond zijn we weeral weg naar onze kaartvrienden... die in Engeland achtergelaten kilo is er al dubbel en dik bijgekomen tot mijn groot verdriet maar zeg nu zèlf... hoe kan je nu met goed fatsoen NEE zeggen tegen de geneugten des vlezes... als ik dat had gewild had ik me wel in een of ander klooster laten opsluiten.

Ik heb van een vriend het programma Photoshop elements 5.0 op CD gekregen... dat zou ik vandaag den Buddy willen voeren in de hoop dat dat ventje er wijs uit kan worden... dat ga ik zodadelijk doen... als we er maar allebei geen indigestie aan overhouden... als jullie me enkele dagen niet horen dan zit ik op dat programma te kauwen... tot de volgende!!!

10-06-2007 om 14:47 geschreven door Myette

Nou nou... toen ik m'n reisverslag afhad dacht ik er ineens aan dat ik een opdracht had gekregen van Madame om eens neer te pennen wat ik nog zoal zou willen doen vooraleer m'n laatste kaarsje uitgeblazen wordt... venijnig vraagje hoor... maar aangezien ik dat stokje moet doorgeven aan 3 andere blogvrienden moet ik me haasten of de voorraad is op... dus "vort met de geit"
Ik heb natuurlijk zoals iedereen veel onvervulde dromen maar wat ik het liefst zou doen is de wereld verkennen voor die helemaal naar de bliksem is geholpen... dus om te beginnen moet ik een bom geld winnen... en met een "bom" bedoel ik "heel veel" want eerst zou ik mijn kinderen komfortabel willen installeren voor ik geld aan mezelf ga spenderen maar dàn... holala... dan reis ik de hele wereld af... alle hoekjes en kantjes wil ik onderzoeken... met iedereen praten al was het met handen en voeten... ik zou wel weigeren alles te proeven want daar stel ik m'n grenzen... géén mieren of kakkerlakken of schapenogen of nog zo van die voor mij walgelijke dinges... reizen is altijd mijn droom geweest maar ik ben getrouwd met een man die je overal moet mee sleuren en dan soms dik tegen zijn goesting wat een domper op iemands vreugde is... voilà dat weten jullie nu weer... spijtig genoeg zal het maar een droom blijven... hiermee geef ik dat beruchte stokje door aan :
Ludovikus
Titipoes
Troubadoerke
en dan maar hopen dat deze heer en dames nog niet eerder aan de haak zijn geslagen... doe je best!!!

06-06-2007 om 15:04 geschreven door Myette

GROEN
"Hoe groen is mijn dal" was het allereerste boek dat ik in het Engels las... ik had de film gezien en kon zo de plot wel volgen met mijn armzalig basisschoolengels... lezen met een woordenboek erbij zie ik niet zitten... te omslachtig... nee naarstig ploeter ik me door de brij heen en na een tijdje snap je toch wel hoe de vork in de steel zit... dus toen we zondag de chunnel uitkwamen en na wat oninteressante snelwegen eindelijk in het groene Kent aankwamen herinnerde ik me dat boek weer... mensen lief ik ben er zèlf bijna groen van uitgeslagen... zoiets kennen wij hier niet meer... uren rijden langs smalle landwegeltjes met aan beide zijden uitgestrekte velden in alle schakeringen groen... welige weiden vol schapen en lammetjes... ach die lammetjes... toen ik ze zo dartel zag rondhuppelen op die schattige wollige pootjes heb ik het voornemen gemaakt nooit meer lamsvlees te eten... ... en  dàt gaat me zwaar vallen... ik ga jullie niet vervelen met een uitgebreid verslag... we bezochten de Sissinghursttuinen...  Penshurst... Marletuinen...  allemaal prachtig aangelegde parken waar je uren in rond kunt dwalen... het Hever Castle waar Henri VIII met zijn Anne Boleyn verbleef... en de laatste dag bezochten we Rye... een stadje zoals wij het ons steeds voorstellen als we aan Engeland denken... dat is natuurlijk meer een openlucht museum geworden maar het is ongelooflijk charmant... ik heb daar... als fanatieke Agatha Christie fan... 's middags een Afternoon Tea besteld... in een piepkleine Engelse cottage waar de eveneens piepkleine tafeltjes bekleed waren met kanten tafelkleedjes... want dat moest ik perse eens uittesten... tuna sandwiches... een scone met boter, jam en botergele room... een reusachtige plak chacoladecake erbij en om alles weg te spoelen een grote pot "echte" thee opgediend in een bloemetjesservies... het smaakte me beter dan de maaltijden in ons hotel... we logeerden namelijk in een Hilton hotel en daar kregen we weliswaar een uitgebreid buffet maar de echte Engelse keuken was er ver te zoeken... ik ben me wèl te buiten gegaan aan een English Breakfast... dat buffet zag er steeds erg aanlokkelijk uit... keus in overvloed maar alles even smakeloos... de huiswijn was wel lekker maar die was Spaans... ... wat ook wel lekker meegenomen is was het mooie weer... de tuinen stonden er allemaal prachtig bij maar zouden niet hetzelfde zijn geweest in de kletsende regen... ook schitterend is de amicale sfeer in onze groep... iedereen steeds even welgemutst... allemaal vrienden onder elkaar zoals het hoort... die drie dagen zijn voorbijgevlooogen!!!

En nu zit ik hier weer in m'n dagelijkse routine... valies uitpakken... de was... verslag voor de club... maar eerst wilde ik jullie bedanken voor de goede wensen... ik zet er even een foto bij van een deel van onze groep... deze is genomen in de Marle tuinen... een landgoed met een Victoriaans huis op waar de eigenaar en zijn vrouw 7 dagen op de week zelf werken in de tuinen enkel bijgestaan door 1 tuinman en een part-time hulp... prachtig om zien maar wat een werk om alles onkruid- en slakkenvrij te houden... onvoorstelbaar!!!

En nu ga ik verder met mijn opruim- en wasjobkes... tot de volgende!!!

06-06-2007 om 00:00 geschreven door Myette

Wisselvallig zoals het weer is mijn humeur... nu moet je niet denken dat ik op de -dagen erbij loop als een zure pruim en op de +dagen loop te huppelen... nee op die bewuste -dagen grommel ik alleen inwendig en op de +dagen trippel ik wat voorzichtig... en wat is gewoonlijk de oorzaak van die schommelingen... wel ik geneer me om het te bekennen maar doe het toch maar... ik kan het niet afleren het me aan te trekken als mensen me onheus behandelen... ik zou ondertussen al gehard moeten zijn maar nee... steeds weer verwacht ik teveel van iemand en word dan weer maar eens teleurgesteld... tsj tsj tsj... er zijn nu eenmaal personen die zich van de mening van anderen geen bal aantrekken... niet deze stomme troelala... die begint op slag haar geweten te onderzoeken en vraagt zich af of het soms haar fout is... gelukkig begint het korte-termijngeheugen wat te slijten... nog enkele jaartjes en ik trek me niks meer aan.

De vorige dagen waren grotendeels gevuld met wassen en strijken... de nodige spullen voor onze 3-daagse bijeenzoeken... niet lachen he mensen... op die 3 dagen kan het weer wel 10 keer veranderen dus... groot probleem... ik wil nu niet met een reusachtige koffer komen aanzeulen... zou wat belachelijk zijn... maar er ligt toch al een aardig hoopje naast het valiesje te wachten... en manlief maar zeuren dat ik weer overdrijf... hij wil maar 1 hemd en broek die hij ook 's avonds wil aanhouden waar ik natuurlijk niet akkoord mee kan gaan... want stel dat het giet... dan moet je toch die kleren kunnen vervangen... ik sleur natuurlijk altijd teveel mee maar beter teveel dan te weinig... dat is nu eenmaal mijn motto... en dan krijg ik nog eens te horen : "zeedenaweldagewerralteveulhetmeigebrocht, kemetatochgezeidheimorgeleustertnoeitnormei"

Als verstrooing tussen de inpakperikelen in heb ik me op Sudoku gestort... op het net... amaai m'nen amaai... dat is niet gemakkelijk he... gisteravond begon m'n nek al te zwellen van fierheid... jaja ik hoor het jullie al denken... "nóg dikker kan dat?" want die van Antwerpen hebben nu eenmaal een geweldige faam wat dikke nekken betreft... omdat ik dácht dat ik het volledig juist had... verkeerd gedacht dus... één cijfertje klopte niet en als je sudoku kent weet je wel dat je dan verder en verder moet graven tot er helemaal niets meer klopt... ik geef niet gaarne forfait maar ben er toch moeten mee stoppen omdat m'n hersens en m'n ogen op tilt sloegen... het was dan ook al na twaalven en 't manneke lag in bed en begon weer te preutelen.

Vandaag boodschappen gedaan... morgen wordt m'n kot opgekuist... vrijdag komen de kinderen eten en ga ik even tussen de soep en de patatjes de blogvrienden een knuffel geven... zaterdag inpakken en la mamma bezoeken... zondag vertrekken we met autocar naar Calais en daar de tunnel in op weg naar Kent.

Van la mamma gesproken... toen we haar zaterdag opzochten lag ze op haar rug naast haar bed te spartelen al roepend : "mijn rug!!! mijn rug!!!" ik dacht direct het ergste... in allerijl op de alarmknop gedrukt... 4 verpleeghulpen kwamen dadelijk aangerend... wat testen gedaan... blijkbaar niets gebroken... op bed gelegd met ijs op de onderrug... dan terug in haar relaxzetel gezet... toen we zondag nog eens langskwamen was ze het voorval al bijna vergeten... wat een sterke vrouw is dat toch... als je haar zo ziet zitten is het net een klein  vogeltje dat uit het nest gevallen was... mijn moeder was vroeger een stevige vrouw en wat schiet er nog van over... een velletje over wat botjes.

Ik ga afsluiten... heb juist gekeken naar "Kinderen van Dewindt" en ben diep geschokt... den Bart is op een gruwelijke manier aan zijn einde gekomen door een snood vrouwmens... bwah in wat voor wereld leven we toch

30-05-2007 om 22:25 geschreven door Myette

NOG EENTJE OM HET AF TE LEREN

28-05-2007 om 15:04 geschreven door Myette

TEST JEZELF

27-05-2007 om 00:00 geschreven door Myette

Ik was me juist aan het afvragen hoe lang het zou duren voor er iemand mijn afwezigheid zou opmerken en wat zie ik daar... ons Titi die zich ongerust aan het maken is... wel ik moet zeggen dat het mijn oude hart geweldig goed doet dat er toch iemand zich zorgen maakt... merci Titi... moest ik erin geloven ik zou een kaarsje voor je branden.

Nee... ik ben niet ziek... ook niet geweest... was alleen druk bezig met andere zaken... de nieuwsbrief voor onze club moest weer opgesteld en verzonden worden... tussenin een dagje uit naar de tuinen van Meise... dat was op donderdag... een prachtig zonnige dag alweer... gisteren was het poetsen en 's avonds met vrienden gaan eten... ja alweer... voor degenen die het interesseert... ik zit hier met een ferme kater want de wijn was weer lekker en... zeg nu zelf... je kunt toch niet om 10 u al naar huis... dus neem je er nog eentje... nee geen koffie want dan geraak ik niet in slaap... en nog eentje want je bent nog niet uitgekletst... dan nog eentje op de nagedachtenis van onze Paddy... enfin jullie weten wel hoe zo'n dingen gaan he... en dank U zeer... ik heb heerlijk geslapen... geen ronddwalende moederloze soldaatjes ontmoet... ik heb nooit die chance... het enige wat ooit in mijn slaapkamer verzeild geraakt is een eenzame mug en natuurlijk mijn huismijten en daar kan ik mijn moedergevoelens niet aan kwijt.

Mei is altijd een drukke maand... doorzeefd met feestdagen en dat betekent extra golftornooien... en voor wie nog altijd denkt dat wij aan elitaire golf doen... nee hoor het is minigolf... ik zou die "grote golf" wel eens willen proberen maar onze portemonnee laat zoiets niet toe... zondag EN maandag wordt er weer gespeeld... vrijdag komen de kinderen eten want ze moeten onderling afspreken wie er voor de katten gaat zorgen... we gaan namelijk voor enkele dagen met de club naar Kent... tuinen en kastelen bewonderen... de week zal weeral vlug voorbij zijn... wat ik vooral een probleem vind is het inpakken... ik heb de kleinste valies uitgezocht maar 't manneke vindt die ook te groot... het zijn maar enkele dagen maar je moet evenveel meenemen alsof je voor 2 weken op reis gaat... met ons wisselvallig weer weet je toch nooit wat je gaat krijgen dus ben ik steeds op alles voorbereid wat manlief natuurlijk belachelijk vindt maar owee als ik iets vergeten ben!!!

Ten titel van inlichting... die Irakezen en Marokkanen heb ik niet meer gehoord... alleen mijn trouwe Egyptenaar heb ik nog... die nodigde mij en echtgenoot uit om eind juni bij hem te komen eten... hij zou voor ons Egyptisch koken... ik heb dat eens voorzichtig ter sprake gebracht maar kreeg het deksel op m'n neus... no way... "was ik soms op m'n koppeke gevallen"... nu moet ik die jongen voorzichtig aan zijn verstand brengen dat ik niet kan ingaan op zijn uitnodiging en dat vind ik nu echt moeilijk.. ik als boogschutter hou van nieuwe uitdagingen... mensen van allerlei slag ontmoeten... maar wordt steeds door huisband afgeremd en dat vind ik vreselijk... ik heb mooi hem eraan te herinneren dat we op die manier vele interessante vrienden hebben gemaakt maar het haalt niets uit... toen ik 12 jaar geleden onze club mee heb opgericht kreeg ik ook de wind van voren... "wat vang je nu weer aan, ben je soms zot geworden"... ik ben van principe dat als je nooit iets probeert er ook nooit iets gebeurt... ik heb ook wel verscheidene keren m'n neus gestoten maar dat moet je er maar bijnemen... that's life... afwisseling van spijs doet eten nietwaar.

26-05-2007 om 00:00 geschreven door Myette

19-05-2007 om 19:57 geschreven door Myette

Lieve Bloggertjes
Dat heeft me nu echt gepakt zie toen ik hoorde... vanuit de paddenhemel... hoe jullie begaan waren met mijn vreselijk lot... tja... zoals Pazke zegde... je moet maar pech hebben en op de verkeerde plek op het verkeerde moment zijn... ik zat die avond echt te genieten van de koelte en het natte gras want na die wekenlange droogte was m'n vel aan het uitdrogen... ik zat daar dus me van geen kwaad bewust... wat naar de sterren te kijken... toen plots... boem... het licht uitging... later toen ik in het paddenparadijs aankwam ben ik me maar eerst bewust geworden van wat er is gebeurd... het schijnt dat de heer des huizes nog een laatste wandelingetje in mijn domein maakte en op me heeft getrapt... enfin... wat gebeurd is is gebeurd... niets meer aan te veranderen... waar ik nu zit is het ook wel goed maar er zitten me teveel andere lotgenoten... in mijn vorige verblijfplaats was ik helemaal alleen... een echt eldorado... ik kon elke dag de lekkerste en vetste slakken uitkiezen als hoofdgerecht met als aperitiefhapjes wat krokante insekten... mmm... zalig!!! Er liepen ook enkele katten rond in mijn tuin maar die lieten me gerust... in het begin kwamen ze nog eens aan me snuffelen maar mijn geur beviel hen blijkbaar niet... soms kreeg ik eens een aai over m'n bol van het vrouwtje wat ik wel leuk vond... de man daar was ook niet onvriendelijk maar wat hij me de laatste keer heeft geflikt vergeef ik hem toch niet zo vlug... hierboven kun je zien wat ik hem zou aandoen moest ik de kans krijgen... dat zal wel niet kunnen... ik hoop alleen dat hij nog lang nare dromen over me heeft en nog vaak aan me zal denken als hij de slakken zonder mijn hulp moet proberen de baas te blijven.
Ik wil jullie allemaal bedanken voor de blijken van medeleven... dat deed me echt deugd.
MERCI

18-05-2007 om 10:23 geschreven door Myette

Wij hadden een pad in onze tuin... de Paddy... een lekker mollig en tevreden diertje... volop lekkere hapjes... slakken à volonté... als tussendoortjes smakelijke krokante insekten... we mochten het aaien en dan blonken die oogjes van geluk... ik had bij Google m'n licht eens opgestoken en las dat padden wel tot 40 jaar oud kunnen worden... toen maakte ik me zorgen over wat er met dat beestje ging gebeuren als we ooit naar een bejaardenflat zouden trekken... nodeloze zorgen achteraf bekeken want Paddy is wijlen... enkele dagen geleden bij het ontbijt vertelde echtgenoot me tussen neus en lippen door dat hij de vorige avond tijdens een laatste wandeling in de hof met Kiddy op iets trapte... hij dacht dat het een slak was want het kraakte... toen hij de volgende ochtend ging kijken lag Paddy levenloos in het gazon... ik zat daar met een mondvol brood dat ik plots met moeite door m'n strot kreeg... je moet maar zo aan je einde komen... zit je daar heerlijk van de avondkoelte te genieten... lekker in het natte gras... komt er zo'n lomp manspersoon aangebanjerd die met zijn grote voeten op je gaat staan... nu is er in onze tuin nog maar weer eens een grafje bijgekomen... het wordt daar een mini kerkhof... 1 kattenskelet... 2 hamsters... 6 cavias... 3 schildpadden... 1 pad... als we ons huis later verkopen zullen de nieuwe eigenaars er plezier aan beleven.

14-05-2007 om 00:00 geschreven door Myette

Vandaag wordt er niet gejogd... is nooit een van m'n favoriete bezigheden geweest trouwens... wat er wèl eentje is is feestvieren en dat hebben we vandaag volop gedaan... de jongste zoon van een vriendin trouwde in het Stadhuis te Antwerpen op 't Schoon Verdiep zoals men dat hier noemt... een huwelijk daar hadden we nog nooit meegemaakt dus dàt mochten we niet missen... niettegenstaande het miserabele weer deze morgen... het regende weer pijpestelen... zijn we moedig op weg getogen en we hadden warempel wreed chance... we zijn droog aangekomen en weer droog thuisgeraakt... na de zeer lange wachttijd want voor ons waren er legio wachtenden in allerlei kleuren... mochten we eindelijk naar binnen voor een zeer korte plechtigheid... er was wel een bont volkje aanwezig want onze vrienden houden er een multiculturele vriendenkring op na... dan nog even wachten op bruid en bruidegom om hen te kunnen bestrooien met rijst... en vliegensvlug naar huis... even verkleden want we werden verwacht op de receptie en dat vind ik altijd het plezantste deel van zoiets... heb er alleen spijt van dat ik me thuis te buiten ben gegaan aan enkele rijkbelegde bokes want op die receptie kwamen de schotels met hapjes gedurig voorbijschuiven... heb er toch vele moeten laten passeren waar ik nu spijt van heb als haren op m'n hoofd... 't manneke heeft zich niet laten kennen en die moet dus deze avond geen eten meer verwachten... de wijn vloeide ook rijkelijk en die heb ik dus niet geweigerd... iets vloeibaars glijdt er heel wat gemakkelijker in he... maar het was niet alleen maar ijdele pret hoor... nee nee... ik heb ook iemand aan m'n haak geslagen die me wil inwijden in de geheimen van de digitale fotografie... klinkt verleidelijk nietwaar... ik ben nu wel niet van plan om er m'n beroep van te maken maar een ietsie pietsie meer know how zou me niet misstaan... je bent nooit te oud om iets te leren dus proberen maar... ik ben alleen bang dat ik weer niet het benodigde geduld zal kunnen opbrengen om me er echt in te verdiepen... op dat gebied ben ik een echte boogschutter... steeds bezig nieuwe wegen te bewandelen... ik begin dan vol enthousiasme aan iets nieuws tot ik weer iets anders in de smiezen krijg dat ik perse ook eens moet proberen... ach... ik loop vaak m'n neus te pletter... ben dan weer voor een korte tijd afgekoeld tot ik een ander doel gevonden heb... nou ja... je moet het maar zó bekijken... op die manier verveel je je niet... al bij al was het een heel geslaagde dag... morgen is het alweer golf... ik hoop dat de weergoden ons gunstig zullen zijn anders zullen ze het zonder mij moeten doen... dan maak ik er een heerlijk rustig dagje van... ik wens jullie allen nog een prettige zondag en tot de volgende!!!

12-05-2007 om 19:14 geschreven door Myette

Toen ik de reactie van LudoV las over die lelijke stalker dacht ik opeens aan die dag dat ik in het park aan het joggen was... ik was toen al wat verder gevorderd en liep niet meer zo krampachtig maar wèl driftig tellend... ik liep dus op een hoofdweg... verder door stonden 2 mannen van parkonderhoud knusjes op hun schop te leunen en gezapig rond te kijken... uit een zijweg kwam een mannelijke jogger gestoven die zo'n 10 meter voor me uit bleef lopen... nu hàd ik het al niet erg begrepen op voorbijgangers en al zeker niet op die arbeiders met hun spiedende blikken... dus trok ik m'n buik nog iets verder in... stak m'n kin wat naar voren en jogde verder... net toen ik die 2 mannen passeerde zegde nummer 1: "allei maske, nog 'n bitje en ge hebt 'm ingehoald" gevolgd door een homerisch gelach van nummer 2... en lap... ik schoot in de lach en was op slag m'n tel en rithme kwijt... je kunt wel begrijpen dat ik die dag m'n tempo niet heb durven opdrijven... die jogger voor mij had eens kunnen denken dat IK een stalkster was

11-05-2007 om 21:46 geschreven door Myette

10-05-2007 om 21:40 geschreven door Myette

Antwerpen
Op gevaar af weer verdacht te worden van "dikkenekkerij" en "chauvinisme" moet ik hier toch iets verduidelijken... jaja ik weet wel dat wij Antwerpenaren in het "buitenland" een slechte naam hebben maar dàt noem Ik nu "racisme" zie... naar aanleiding van m'n recent bezoekje aan Amsterdam kreeg ik zowat op m'n donder van Titi die... gezegend zij haar naam... me verweet dat ik m'n eigen stad niet naar waarde weet te schatten... wèl dat moet ik hier toch tegenspreken hoor... ik ben sinjoorse in hart en nieren en ook nog in verscheidene andere niet nader te benoemen organen... maar wij zijn nu eenmaal een kritisch volkske... steeds bereid overal iets op aan te merken... noem ons maar zeurpieten... al sla je me dood ik weet ook niet waardoor dit komt... we hebben de naam "betweters" te zijn maar dit weet ik dan toch niet... ook zijn we "arrogant" waarom... omdat we ons niet zo makkelijk laten overdonderen misschien... dus "klagers" en "zagemannen" kan ook nog bij dat beruchte lijstje.

Nee ik ben wèl trots op m'n stad... heb bvb een grote boon voor ons centraal station... bij ons de "middenstatie"... de Bourla schouwburg... een pareltje geworden... het "Oude Justitiepaleis"vind ik ook iets hebben... daarentegen kan ik het Nieuwe Gerechtshof met de beste wil van de wereld niet mooi vinden... ik heb het bezocht... hopelijk voor de eerste EN de laatste keer en ja... men heeft geen kosten gespaard om het binnenin met de beste materialen te bekleden maar die puntdaken en alle bijkomende trappen kunnen me niet bekoren... is te vergelijken met het Pompidou... mij teveel "m'as tu vu"... te fabrieksachtig... momenteel is men de stad langs alle kanten aan 't opbreken met de belofte dat A'pen in de nabije toekomst een parel aan Vlaanderens kroon zal worden... ik hoop alleen maar dat ik deze toekomst nog zal kunnen meemaken want opbreken kan men hier goed... alleen het dichtmaken duurt soms verdomd lang... dan hebben we nog Het Steen en de Scheldekaaien... mijn favoriete plek... de Grote Markt heeft ook zijn charme evenals de Groenplaats... die vond ik vroeger wel veel mooier voor men er een zandbak van maakte... voor het Astridplein beloofde men ons dat het in zijn volle glorie zou hersteld worden nadat de werken voor de HST zouden voltooid zijn... wij dus met spanning zitten afwachten en wat gebeurde er... plaveien en nog eens plaveien met op het laatste nippertje een klein hoekje uitgespaard voor wat groen... prachtige plaveien zijn het wel maar persoonlijk had ik wat meer beplanting verkozen... die werken voor de HST zijn nu voltooid en onlangs ben ik het resultaat gaan bezichtigen... chapeau hoor... voor een klein landje zoals het onze grootse werken... je ziet dat ik ook af en toe eens een woordje van lof durf uitspreken.

Wat mij vooral stoort is de complete verloedering van mijn geliefde stad... ik ga nu niet alle schuld op de rug van de allochtonen schuiven want onze autochtonen worden ook met de dag slordiger... maar wat zie je als je op straat loopt... de voetpaden besmeurd met allerlei vettige rommel... om de zoveel passen moet ik m'n ogen dichtknijpen om de fluimen niet te moeten zien... is een van m'n fobies... ik dacht dat die smerige gewoonte om op straat te spuwen eindelijk uitgeroeid was en wat zie ik nu... die jonge allochtonen brengen het weer in gebruik en ik gruwel daarvan... onlangs weer eentje in de bus die doodgemoedereerd op de vloer zat te spuwen... daar maakt m'n maag een salto van... onze vroegere gezellige winkelstraten in het centrum die verdwenen zijn... ja de straten zijn er nog maar alle winkels die ik regelmatig bezocht zijn foetsie en wat kreeg men er in de plaats... telefoonwinkels... Indische voddenwinkeltjes... allerlei zaakjes waar rommel verkocht wordt... als ik vroeger nieuwe schoenen nodig had trok ik naar de Offerandestraat en daar vond ik altijd wel het geschikte paar aan een schappelijke prijs... al deze wijken zijn volledig overgenomen door "bruinen" en "zwarten"... ik heb niets tegen wat kleur maar voel me toch niet meer thuis in eigen stad.

Het verschil tussen Amsterdam en Antwerpen is dat in A'dam meer van het oude bewaard is gebleven... die oude "grachtenhuizen" zijn gewoon prachtig... terwijl het in A'pen tijdens de jaren '50-'60 mode was zoveel mogelijk af te breken... wèg met die oude rommel... verdomd zonde... wij hadden op de Leien ook talrijke prachtige herenhuizen staan... hoeveel zijn er overgebleven... vervangen door van die lelijke betonnen appartementsgebouwen... men wilde ook ons Centraal afbreken en het Bourla... gelukkig zijn er mensen die ijveren om ons patrimonium te bewaren en is dat snode plan niet doorgegaan... gelukkig maar!!!

Met deze ga ik afsluiten... heb m'n sinjorenhart eens uitgestort en het is hoog tijd m'n strijk eens aan te pakken... tot de volgende... doei!!!

08-05-2007 om 11:07 geschreven door Myette

05-05-2007 om 22:42 geschreven door Myette

Ja ons Bobonne dat was me er eentje... toen ze 80 was trippelde ze nog als een jong meisje de trappen op en af... ze was echt de matriarch van de familie en alle nonkels en tantes hadden heimelijk schrik van haar... voor mij had ze echter een zwak plekje... dat kwam ook omdat ik in haar huis geboren werd en er tot mijn 3 jaar heb gewoond... door de krisisjaren zat mijn pa zonder werk en speelde noodgedwongen in een jazzbandje... samen met vrienden opgericht... hij was toen veel van huis en daarom woonden hij en ma in bij Bobonne... toen ik op mijn 18 eindelijk de deur uitmocht om op zaterdag te gaan dansen stapte ik regelmatig bij haar binnen om mijn veroveringen met haar te bespreken... dan zat ze zo hard te lachen dat haar gebit uit haar mond vloog... wat ik dan weer hilarisch vond natuurlijk... ik zie ze nog zitten met zo'n enorm boekwerk voor haar op tafel... ik geloof iets van Conscience... dat zat ze dan woord voor woord uit te spellen met haar vinger de woorden volgend... ze had de naam een "harde tante" te zijn maar zij was het die tenslotte de hele familie overeind hield want den Bompa was een schotelvod... toen ze dan eindelijk van heel de bende verlost was werd ze ook een stuk rustiger en echt menselijk... zo heb ik haar natuurlijk het best gekend... wat ik me ook nog herinner was haar befaamde "winderigheid"... aangezien ze wat doof werd in haar oude dag hoorde ze haar kleine explosies zelf niet en dacht dat ze geruisloos door het leven liep...  terwijl ze naarstig voortdribbelde liet ze een paternoster van kleine plofjes achter haar aanslieren... heel genant voor de familie maar een bron van vermaak voor buitenstaanders... op Oudejaar werd de hele familie bij haar ontboden... dan zat ze de hele week haar koper en zilver te poetsen want de feesttafel moest onberispelijk zijn... wij konden haar dan ook boos maken als we haar zorgvuldig geschikte arrangementen in de war brachten... naargelang de maaltijd vorderde en de tafel er slordiger begon uit te zien ging haar kin meer en meer hangen... dan was het tijd om haar af te leiden... een van mijn nonkels was daar een expert in... die vroeg dan heel ernstig of ze nog eens wilde vertellen over haar eerste vrijers... dat lukte altijd... zo'n relaas is zelfs nog op band opgenomen... op een van de allereerste opnametoestellen... een Webster... werkte op draad... ik heb dat toestel hier nog staan en weet niet wat er mee aanvangen... op die oudejaarsfeestjes werden ook steeds al die liedjes gezongen waarvan Bobonne sommige "schunnig" vond... dat vuurde de nonkels alleen maar aan om hun repertoire uit te breiden... een van de nonkels had een verleden als variété artiest en die kende er wat van... nostalgie... terwijl ik dit schrijf zie ik ze nog allemaal voor mijn ogen... er schiet niemand meer van over nu... toen 't manneke en ik op huwelijksreis waren werd Bobonne ziek... ze was toen 83... toen we thuis kwamen ben ik ze gaan bezoeken en ze was herstellende maar... enkele dagen later viel ze plots dood neer... exit Bobonne.

02-05-2007 om 09:12 geschreven door Myette

Bobonne... moeder van mijn vader... die hele familie was klein van stuk behalve den Bompa... Bobonne was dus een klein pezig vrouwtje met een ijzeren wil... haar man... den Bompa dus... was eerst schipper maar zij haatte het schippersleven... wilde hogerop... in haar familie zegden ze : "ons Marie heeft het hoog in haren kop"... dus bompa moest van dat schip af... begon toen een bakkerij... zo eentje waar het deeg nog met de voeten gekneed werd... de klanten lieten hun schuld "in den boek" schrijven met de belofte te komen betalen op het einde van de week als de kostwinner met zijn pré binnenkwam... die zogenaamde kostwinners moesten wel na het werk langs enkele kroegen passeren om het einde van de zware werkweek te vieren zodat ze... als ze dan eindelijk thuiskwamen... zo goed als platzak waren... dan werd den Bompa erop uit gestuurd om het hem verschuldigde geld te gaan ophalen... de man werd dan gewoonlijk heel vriendelijk binnen gevraagd om een "witteke" te komen drinken... kwam buiten zonder geld met de belofte dat hij volgende week zijn geld zou krijgen... op het volgende adres van hetzelfde laken een pak... Bompa kwam dan lazarus thuis... kreeg op zijn donder van Bobonne... die trok er volgende dag op uit en kwam steeds terug met het hun verschuldigde bedrag... hoe ze het gedaan kreeg weet ik ook niet... je kunt je indenken dat een zaak op die manier geen lang leven beschoren is... dus exit bakkerij en Bompa terug den boot op maar dit keer op de lange vaart... die schepen bleven toen ongeveer 6 maanden op zee dus Bobonne stond er alleen voor met een resem kinderen die ze met harde hand onder de duim hield... als Bompa dan na die 6 maanden aan wal kwam en zijn Marie eens wilde "gaarne zien" zegde die gewoon "Och Charel laten we maar wachten tot de volgende keer" wat de Charel dan ook maar deed... nu kun je denken dat Bobonne een helleveeg was maar het mens stond er helemaal alleen voor en elke keer dat Charel eens "mocht" was het "raak"... hij was weer weg voor 6 maanden en zij bleef achter om heel dat nest te verzorgen... 5 kinderen hebben de volwassen leeftijd bereikt waaronder mijn vader... eentje is op haar 15 aan TBC overleden... daartussen ontelbare miskramen en baby's die heel jong al stierven... dan spreekt men van "de goede oude tijd" jawadde... maar Bobonne hield stand... later heeft ze een winkel in koper- en zilverwerk geopend op het Vleminckveld... daar ben ik nog geboren... den Bompa was intussen op pensioen en slofte maar wat rond... doorbrave mens met maar één fout... "den borrel"... ik heb me laten vertellen dat hij gaarne met mij ging wandelen.../ dat waren  mijn allereerste kroegentochten... ik was een heel sociaal kind... lachte naar iedereen... den Bompa kreeg complimentjes over dat schattig kleinkind en tevens rondjes aangeboden... mij voerden ze limonaatjes... en dan kwamen we samen aangezwijmeld tot grote coleire van Bobonne... ik moet echter tot zijn verdediging zeggen dat hij mij nooit of tenimmer heeft vergeten mee naar huis te brengen... zou ook kunnen gebeurd zijn he... Bobonne kreeg de naam een "moeilijk mens" te zijn maar je moet het maar doen... heel alleen een groot kroost opvoeden en heel dat kroost danste naar haar pijpen hoor... Bobonne was mijn meter en ik hield veel van haar... ik was haar oogappel... volgende keer meer over de familie.

30-04-2007 om 21:47 geschreven door Myette

Goesting... of liever het gebrek aan goesting... ik denk dat iedereen dat wel eens heeft... geen goesting in eten... bij het lezen dwalen mijn gedachten af... mijn huishouden wordt afgeraffeld... koken is een kwelling... bloggen gaat me niet af... kortom ik baal... ik hoop maar dat deze ellendige toestand vlug zal overdrijven.

Nochtans vrijdagavond ben ik naar de voorstelling van onze blogvriendin Paz gaan kijken samen met de blogvrienden en heb er echt van genoten... ze was weer schitterend en zij en haar medespeelsters speelden de pannen van het dak... spijtig dat ik weer zo vlug naar huis moest om de laatste bus te halen... dat is een kwelling voor een geboren "plakster" als ik... is er nu iets leukers dan na de voorstelling uitgebreid met de vrienden te zitten kletsen... trouwens de sfeer zat er al dadelijk in en er werd weer wat afgelachen.

Zaterdag een "sabbathdag" genomen... dat wil zeggen zo weinig mogelijk werk in het huishouden en rustig in de tuin liggen te liggen... daar kan ik wel van genieten... wat lezen... in slaap dommelen... wakker schieten omdat er een dikke hommel op m'n gezicht landt... luisteren naar onze tuinmerel die weer zijn peretten aan het afdraaien was... weer een bladzijde lezen... enzovoort tot het tijd is om aan de kookpot te gaan staan.

Vandaag de zoveelste prachtige dag... voor de eerste keer dit jaar op de fiets geklommen om naar de golf te rijden... goed gespeeld... nog wat zitten nakletsen en terug naar huis om te liggen bekomen van de gedane inspanningen... wat een opwindend leven ik toch leid he.

Ziezo dat was het weer voor even... ik ga nu maar verder zitten balen... moet ervan profiteren want morgen is het begin van een zeer drukke week en dan ga ik daar geen tijd meer voor hebben... gelukkig!!!

29-04-2007 om 19:49 geschreven door Myette