Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Weten jullie hoe Tarzan aan zijn beroemde kreet kwam? Wel zooooooooo!!!!!
En dit gezegd zijnde ga ik verder met m'n dagboek, niet dat er veel te vertellen valt, ik doe het deze week rustig aan, heb weer veel last van die chronische bronchiale toestanden... overgehouden van een longontsteking enkele jaren geleden, dus sleep ik me momenteel door het leven al piepend, hoestend, krochend als een oud karrepaard... en zo voel ik me nu ook een beetje... "ni in men telloor" zoals wij dat hier in 't stad zeggen... begrijp niet wat die "telloor" ermee te maken heeft maar soit!!!
En... ongedurig mens als ik ben... en gezien het wispelturig weer... als de zon er eens doorkomt vind ik het gewoon de moeite niet de tuinstoel buiten te sleuren want diezelfde zon verdwijnt direct als ze mij ziet verschijnen... heb ik me ingeschreven op een nieuwe site... en verbazend genoeg kreeg ik al ettelijke reacties en aanvragen om te chatten... nu sleur ik niet iedereen binnen in m'n messenger... kijk de kat eerst eens uit de boom... ik kwam daar eigenlijk per ongeluk op via een chatvriend die me vroeg daar in te schrijven... de site is een franse... zitten ook vlaamse mensen op... een van hen een lerares uit Genk begint een vaste correspondente te worden... dat vind ik leuk... ik heb ook enkele arabieren onder m'n nieuwe vrienden en probeer zo wat meer te weten te komen over hun cultuur maar... dat is een harde klus... die mannen denken dat ze een vrouw moeten overstelpen met bloemrijke woorden... telkens ik het gesprek probeer te brengen op het leven daar bij hen beginnen zij over hoe "belle" ik toch ben en hoe "spéciale" alsof zij het kunnen weten... verdorie versieren kunnen ze als de beste maar een ernstig gesprek zit er echt niet in... maar ik moet bekennen dat een oude schuur als ik er wel wat van opfleurt... ik zit daar dan achter m'n PCke... m'n haar in m'n ogen... ingevet met nachtcreme... enfin niet om AAN te zien... en de complimenten vliegen me om de oren... plezant toch en dat allemaal zonder de moeite te moeten nemen je op te tutten... geen cam voor mij dus!!!
M'n lieve buurman bracht me zonet nog enkele inktpatronen voor m'n printer... heeft een nieuwe gekocht van ander merk en zo ben ik de gelukkige... zal hem zo dadelijk wat plezante videokes opsturen als dank... het leven zit soms vol verrassingen nietwaar... ik had zopas een nieuw inktpatroon gekocht en die zijn wel prijzig zeg... ik print wel weinig foto's af maar maak geregeld voor m'n vrienden een wenskaart op de PC en die dingen slurpen inkt... merci buurman!!!
En nu nog even een quote door Gwyneth Paltrow :
De beste remedie voor een gebroken hart zijn tijd en vriendinnen
Gisteren heb ik een slide show gezet van la mamma's 100 jaar... dat beestje heeft kuren heb ik gezien... soms komt het door... soms niet... ambetant zenne... je moet wel even geduld oefenen tot de kikker tevoorschijn komt.
Zondag gingen we na de golf nog even naar la mamma om te kijken of ze de doorstane emoties had overleefd... en ja hoor... ze zag ons binnenkomen en begon zich al uit haar stoel te worstelen om naar het cafetaria te gaan... we moesten haar echter teleurstellen want wij hadden nog niet gegeten en manlief wordt woest als hij denkt dat hij een van zijn pilletjes zou overslaan... te nemen BIJ het eten... aiai!
De rest van de dag zeer rustig doorgebracht... wat gelezen... wat met den Buddy gespeeld... wat gechat... de kat geborsteld... en vandaag zouden we naar de golf moeten maar ik denk dat het noppes wordt... als je eens naar buiten kijkt vergaat je de goesting wel... was daarnet aan 't proberen Photoshop op m'n PC te zetten... lukt me niet... ik vrees dat ik om hulp zal moeten roepen... doe dat niet zo gaarne... knoei liever zèlf.
Het is hier heel stilletjes op sennet... iedereen "op schok" soms... wat ik vervelend vind aan die hele vakantieperiode is dat je vaak voor een gesloten deur staat... de bakker wèg... de beenhouwer wèg... iedereen wèg... je weet nooit wat je te wachten staat.
Iemand vroeg me onlangs wat ik van het leven verwacht... moeilijke vraag he... toen ik jong was zou ik direct hebben geantwoord : trouwen, kindjes krijgen en nog lang en gelukkig leven... net of het zo eenvoudig is... de jaren hebben me geleerd dat je toch nooit weet wat de toekomst voor je in petto heeft dus hou ik me gedeisd... ik buk me en laat de stormen over m'n hoofd waaien... niet dat ik nu zo'n passief vrouwmens ben... oh nee... ik krijg nog geregeld van die opstandige buien... zo noemde m'en moeder die altijd... maak me dan te sappel over alle mistoestanden in mijn naaste omgeving en sleur er tegelijk de hele wereld bij... tot ik uitgeput in m'n gewone routine verval... tot de volgende bui!
Haha ik zie hier... terwijl ik zit te tokkelen... enkele grijze wolken uiteenschuiven... zou het dan toch kunnen... vlug m'n haar dan maar gaan wassen want ik zie er niet uit... doei...
En om te sluiten... door Mary Roberts Rinehart
De enige manier waarop we een echtgenoot naar onze wensen zouden kunnen vormen, is hem al heel jong te adopteren, laten we zeggen : als hij een jaar of vier is.
Lieve schatten allemaal... jullie zijn van harte bedankt voor de verjaarswensen voor la mamma EN de kreten van aanmoediging... de laatste familieleden zijn juist de deur uit en dus kan ik eens lekker ontspannen... de dag waar ik echt tegenop zag (want ik hou niet echt van die officiële toestanden) is goed verlopen... men had ons in het home gezegd dat de feestelijkheden om 10 uur zouden beginnen... dus ik vroeg uit de veren om me op te tutten voor de aanwezige pers (die niet is komen opdagen)... tegen 9,30 u kwamen we daar aan om la mamma... getooid met krulspelden in het haar... nog aan de ontbijttafel aan te treffen... een van de verpleegsters zegde ons dat het feest om 10,30 u begon... mamma werd de badkamer binnengereden om aangekleed en opgetuigd te worden... dan kwam de hoofdverpleger haar feliciteren en zeggen dat we om 11 u verwacht werden in de grote zaal... daar zaten de overige bewoners van haar afdeling al te wachten... er was een afgevaardigde van het OCMW en eentje van ons districtshuis... na de speech van de directrice kwam OCMW aan de beurt en dan het district... ze werd overladen met bloemen... kreeg een zilveren gegraveerde schotel van de Stad Antwerpen en een gesigneerde foto van ons koningspaar... daarna kwamen de drankjes... na nog wat geklets met deze en gene mochten we aan tafel waar de kok ons persoonlijk kwam bedienen... dit hele gebeuren werd door de zoon op film vastgelegd... toen la mamma bijna met haar hoofd in haar bord lag zijn we opgestapt en nog een terrasje gaan doen met de familie... ze was vandaag redelijk helder en heeft iedereen die haar kwam feliciteren te woord gestaan... ze vertelde wel aan iedereen dat haar vader nog in leven was... kleine vergissing die we maar over het hoofd zagen.
Ik heb het al eens gezegd en vertel het nog eens... ik heb een oneindige bewondering voor het personeel in het RVT... prachtmensen allemaal... mamma zit er nu 4 jaar en tijdens al die jaren heb ik er alleen maar vriendelijke gezichten gezien... ze zijn super lief voor hun oudjes... ik krijg meer en meer zin daar alvast te reserveren... wat me alleen tegenhoudt is het feit dat je nooit alleen in bad mag... daar mag ik niet aan dèèènken!!!
Eén deze dagen zal ik de fotos op het blog zetten... tot de volgende... doei!
En nu met een knipoog... door Adela Rogers St.John
God heeft de man geschapen en zei toen bij zichzelf : "Dat moet ik toch beter kunnen", om vervolgens de vrouw te scheppen
En het gaat verder... deze ochtend begon al met een fikse ruzie... het wordt met de dag erger... ik weet niet hoelang ik dat nog ga uithouden... echtgenoot voelt zich o zo zielig... begint allerlei kwaaltjes te voelen en werkt zijn frustraties op mij uit... ik durf amper nog ademen... voor het minste en geringste loopt hij naar de dokter... dat eeuwige gezeur en gevit werkt me geweldig op de zenuwen... zo dat moest er ook weer eens af.... gggrrr!!!
Vandaag de hele dag zitten wachten op de loodgieter die een nieuwe badkraan moest komen plaatsen... klaar en duidelijk afgesproken voor donderdag maar meneer is niet komen opdagen... beweerde dat het voor vrijdag was... kon dus niet want morgen moet ik dringend boodschappen doen... er komen enkele familieleden mee la mamma vieren en daarna komen ze natuurlijk mee naar ons thuis... m'n poetshulp kwam vandaag niet want moest naar Polen naar haar "boyfriend" en dus heb ik het kot maar een likje gegeven... zo met een lange arm want het was veel te warm en ik was dan ook niet "in the mood"... gggrrr!!!
Heb dan toch vandaag nog even een kort mailtje gekregen van m'n zuster uit Istanbul... vroeg me het telefoonnummer om zaterdag la mamma te feliciteren... het verwondert me dat ze het deze keer niet vergeten was want van die kant horen we bijna nooit iets... heb ze dan ook allang afgeschreven... gggrrr!!!
Hebben jullie wat kunnen genieten van de mooie zonnige dag? Morgen zou het weeral minder worden hoorde ik... het komt weer met mondjesmaat dit jaar... één ding is er goed aan... de plantengroei staat er welig bij... heb vlug nog wat bijgesnoeid in de tuin want ik moest me er al zijdelings doorwringen... en terwijl ik me een weg baande door de struiken begonnen ze achter m'n rug alweer dicht te groeien... haha... gggrrr!!!
Mijn Egyptenaar is nog niet weg hoor Boke maar ik heb me alvast een vervanger aangeschaft... ditmaal een Algérien... geen schrik hij zit in zijn thuisland... dus ver van m'n bed... en voor deze moet ik m'n beste frans bovenhalen... goeie oefening... nu moet ik nog een Duitser te pakken krijgen... kan ik een beetje Deutsch Klatschen... zal moeilijker worden.
Ben mezelf de laatste tijd weer aan het voorbijlopen... zal maar eens op de rem gaan staan... in feite zit ik weer eens in m'n baaldagen... het weer ligt me niet... ben weer maar eens teleurgesteld in de mensheid in 't algemeen... ben nog maar eens aan 't zagen... zal maar gaan slapen.
Maar eerst nog een wijs gezegde door ene Charlotte Whitton geuit :
Wat vrouwen ook doen, ze moeten het twee keer zo goed doen als mannen om half zo goed te worden bevonden, Gelukkig is dit absoluut geen probleem.
Dat heeft me nu opgelucht zie... nu kan ik gaan slapen met een opgeruimd gemoed
Ik las gisteren bij Titi over haar Cissen... de man van "over 't water"... en dat deed me denken aan een jongen die ik ooit kende toen ik pas aan 't werk was... ik heb al eens verteld hoe we elke dag spitsroeden moesten lopen door een hele lange zaal met aan de ene kant de technische dienst (toen nog allemaal mannen) en aan de andere zijde de technisch tekenaars (idem dito)... één van die tekenaars was een jongen van Melsele... die had een boontje voor mij... is nooit een volwassen boon geworden want hij was mijn type niet... hij was een geboren clown en om mijn aandacht te trekken en tevens zijn kameraden-collega's te vermaken wist hij niet beter dan me van tijd tot tijd aan te roepen als ik... beladen met dossiers... langsstiefelde... elke dag weer zo tegen 4 uur moest de jongste aanwinst de afgewerkte koerier naar de verkoopdienst brengen en geloof me tegen 4 uur stond het zweet al in m'n schoenen... dus als de Charel... zo heette hij... me weer eens liet halt houden om me een cadeautje te overhandigen... was ik in alle staten... de ene keer was het een luciferdoosje vol met dode vliegen die hij "allemaal speciaal voor mij gevangen had"... de andere keer een gigantische peer "uit zijnen hof" die ik dan door die hele lange zaal moest meetorsen onder begeleiding van homerisch gelach... nu kan ik ermee lachen maar toen was dat een ware marteling... we zaten ook samen in dezelfde sportclub van de firma en op een keer hadden we hem uitgenodigd op de jaarlijkse braderij in mijn gemeente want met hem kon je geweldig plezier maken... er werd in openlucht gedanst en de Charel dronk... terwijl wij aan het dansen waren... al onze pinten leeg... zijn methode was om op regelmatige tijden naar de toiletten te verdwijnen teneinde alle overbodigheden uit zijn lijf te verwijderen... dan kon hij met verse moed pintjes pakken... dus... toen het tijd werd om op te stappen wilde hij op zijn fiets wippen en wipte er los over... nog eens geprobeerd... weer hetzelfde... ondertussen lagen wij al plat... uiteindelijk hebben we hem met vereende krachten op zijn fiets gehesen en in gang geduwd... hoe hij het heeft klaargespeeld heelhuids in Melsele te geraken weet ik niet... de macht der gewoonte zeker... soms vraag ik me wel eens af wat er van hem geworden is... zal het wel nooit weten.
En om te eindigen... van mijn dochter kreeg ik onlangs een boekje : "Wat Vrouwen over Mannen zeggen"... hier is er alvast eentje :
Niemand zou zijn hele leven achterwaarts mogen dansen... gezegd door Jill Ruckelshaus.
Wat vliegt de tijd toch... en wij moeten wel volgen of we nu goesting hebben of niet... deze ochtend lag ik nog zo wat lekker na te doezelen... geen dringende bezigheden in het zicht... toen er opeens een dwingende hinderlijke gedachte in me op kwam borrelen... die gedachte was : "verdorie ik zou nog eens iets op m'n blog moeten zetten" en lap... daar ging m'n gedoezel... toen ik den Buddy wakker maakte zag ik tot mijn grote ontzetting dat het weeral zes volle dagen geleden was sinds ik nog iets schreef... ik ga daar nu eens rap iets aan doen zie!!!
Om te beginnen met het begin... is altijd aan te raden... hadden we verleden vrijdag onze maandelijkse blogmeeting... zeg maar "kletsnamiddag" en het was weer supergezellig... die schat van een Lips had zelfs een zak "neuzekes" meegebracht en die zijn er grif binnengegaan... wel geen goeie combinatie met witte wijn maar ik heb het toch overleefd... 's avonds zijn we nog even naar de golf getogen en natuurlijk weer blijven plakken. De volgende dagen doorgebracht zoals gewoonlijk... beetje in m'n kot gerommeld... klein beetje maar... wat gelezen... golf... de wekelijkse boodschappen aangesleurd... la mamma gaan bezoeken... dochter uitgewuifd want die vertrok gisteren naar Kreta voor haar jaarlijkse vakantie... mag niet vergeten haar plantjes te gaan bewateren... gisteravond nog naar de golf en weer blijven plakken... dat wordt een slechte gewoonte maar ooohhh een hele plezante.
En nu wil ik het nog eens over die "crocs" hebben... Titi ik ben helemaal niet op m'n crocskes getrapt hoor door je kritiek... ze zijn niet elegant en misschien niet orthopedisch verantwoord maar zo super gemakkelijk en licht aan de voeten... ik begrijp de bezwaren van die dokters niet... wat kunnen die sloren nu voor kwaad aan de voeten doen... als ik thuis kom trap ik met heel veel genoegen m'n elegante sandalen uit en spring in die crocs... m'n voeten slaken dan een diepe zucht van welbehagen en opluchting... en ik ook ... wat wil je nog meer.
Nu even naar Boke... hoe is 't met de bieterkes... en nog iets... je tekst op m'n blog is eindelijk verschenen hoor... ik ga dat nu ook eens proberen als ik even tijd heb want momenteel ben ik bezig een speciale wenskaart voor la mamma in elkaar te draaien... ben aan het proberen er aan de binnenzijde enkele foto's van haar op te zetten... gisteren heb ik de buitenkant al gemaakt en opgeslagen... nu de rest nog... en dan maar hopen dat ze er plezier aan beleeft want ze gaat geestelijk erg achteruit... ze vroeg me laatst of haar vader nog leefde... toen ik haar zegde van niet stonden de tranen haar in de ogen... ik vertelde haar dan dat mijn vader ook dood was en dat verstond ze niet... mijn vader... haar man... de Fons... het drong niet meer door... het verrast me telkens weer dat ze ons nog herkent... triest hoor... maar ik mag nog van geluk spreken want mamma is heel gewillig en tevreden... elke week zie ik daar een man zitten met zijn moeder en dat mens zit dan de hele tijd te wenen... je moet het maar meemaken.
Vandaag is het weer eens een sombere grijze dag... ben benieuwd of we naar de golf zullen geraken deze namiddag... vorige week ook al moeten aflassen wegens de regen... het mag al eens gaan veranderen voordat er mos tussen onze tenen begint te groeien... en nu ga ik nog even werken aan die verjaardagskaart... ik ga proberen deze avond nog eens op blogronde te gaan want ik vrees dat ik weeral hopeloos achter loop... het probleem is dat ik steeds op weg naar de blogs voorbij de Mahjong en Sudoku moet en die hebben me stevig in hun greep... wat is het erg een verslaafde te zijn!!!
Zoals ik me voorgenomen had haastte ik me deze voormiddag naar de Makro voor een paar Crocskes... kwam daar tot m'n afgrijzen in een kluwen heren en dames terecht die allemaal stonden te graaien in de croco bak teneinde een paar passende schuiten te vinden... alleen de hele kleine en de hele grote waren nog voorradig... dacht ik... ik had het al opgegeven maar op de terugweg kwam ik nog eens langs die bak en besloot nog een laatste poging te wagen... en warempel met meer geluk dan wijsheid heb ik het laatste paar in mijn maat kunnen opduiken... en zoals Boke ons vertelde... ze zitten zàlig... eerst even wennen aan dat gekriebel onder je voetzolen maar na een halfuurke voel je dat niet meer... en zo loop ik nu thuis rond als een "kamerolifantje"... het kan dan wel een "rage" zijn maar dit keer toch een goedgelukte... ik doe echt niet mee aan elke nieuwe mode... die teenslippers bvb krijgen ze mij niet aangesmeerd... net zoals die lange puntige schoenen of de terug-van-weggeweeste naaldhakken... die heb ik lange jaren gedragen en ze hebben me een fortuin gekost aan nieuwe hakken... ik hou best van een elegante schoen maar comfort is ook niet te versmaden... in elk geval heb ik me als taak gesteld zo elegant mogelijk rond te stappen in m'n crocskes.
Voor de rest niets te melden... m'n nieuwe aankoop was het hoogtepunt van m'n dag... toen we uit de Makro kwamen zaten we midden in een stortbui... en wat erger was... ik kon me met de beste wil van de wereld niet herinneren of ik het terrasvenster had gesloten voor we vertrokken en... aangezien dat terras altijd de slagregen opvangt... zat ik de hele weg naar huis met samengeperste knieën van de zenuwen... ooit hebben we het eens meegemaakt dat een soortgelijke bui het plafond van de living had doorweekt en dàt zou ik niet nóg eens willen zien gebeuren dus... in het vervolg dubbel checken voor ik vertrek.
Het is me het dagje wel geweest... regen en nog eens regen... daarstraks mailde een golfvriend me of we kwamen spelen tegen 7 uur... de wil was er wel maar we zijn niet weggeraakt want het stortregende weer eens... gelukkig heb ik m'n crocskes nu om me te troosten.
Alle blikskaters nog eens aan toe zèg... het is hier momenteel weer eens aan het tempeesten... bliksem... donder... stortbuien... als dat zo gaat blijven voortduren zullen we eens een mars moeten houden naar Brussel om te protesteren... zullen ze daar eens verschieten als er zo'n 6000 krasse oudjes van sennet hun stad komen onveilig maken... Brussels here we come... begin alvast maar te bibberen!!!
Na m'n klaagzang van de vorige keer las ik dat zelfs Ludo zat te bleiten van mededogen... of het nu voor mij was of uit zelfmedelijden heb ik niet begrepen maar toch... ik zat weeral met een schuldgevoel en daar ben ik een hele straffe in... zette daarom maar een aangepast cartoontje op m'n blog... even naar onder surfen please... tegen beter weten in heb ik maar eens naar het weerbericht geluisterd... alhoewel ik daar niet veel vertrouwen in heb want die gasten daar zuigen maar wat uit hun duim denk ik... en het goede nieuws is dat vanaf vrijdag het warmer gaat worden... dan zal Bokes zwembad al wel kiemvrij zijn hoop ik... dus vrijdag wordt het terrasjesweer... joepie!!!
Gisteren kreeg ik de folder van Makro in de bus en tot mijn allergrote vreugde staan de Crocs in de aanbieding... morgen wordt het dus "Crocdag" voor mij... ben benieuwd of ze werkelijk zo goed zijn als ik heb horen beweren... en nu maar duimen dat het eindelijk eens ophoudt met regenen want die boodschappen heb ik nu al enkele dagen opgeschort.
Vandaag niet naar de golf... geen goesting... heb de hele middag gelezen en met den Buddy gespeeld... ben aan de Mahjong verslaafd geraakt... dat heb ik nu altijd zie... begin aan iets en voor ik het weet ben ik verslaafd... gelukkig vind ik steeds andere zaken om me op te gooien... nog even wat gechat met Omar (Egypte)... in september keert hij terug naar zijn land om aan de univ daar les te geven... hij was heel gaarne hier gebleven maar kon geen gepast werk vinden... hij heeft me eeuwige trouw gezworen... ... maar ja uit het oog uit het hart he.
Ik ga nu nog even op blogronde en wens jullie nog een prettige avond... doei!!!
Laten we het nog eens over het weer hebben... weer... dat is al even wisselvallig als mijn humeur... het ene ogenblik zie ik het totaal niet meer zitten... dan trek ik me terug in mezelf om m'n zegeningen te tellen en soms helpt dat wel... even toch... ik ben intussen al een beetje gekalmeerd... ook voor even toch tot de volgende bui weer losbarst... al heb ik me vast voorgenomen niet meer te reageren... geen enkele reactie meer te tonen... tot hiertoe lukt me dat aardig maar ik ben dan ook nog maar een week bezig... echtgenoot voelt aan dat hij dit keer weer eens te ver is gegaan en is als een lammetje maar dat houdt hij ook nooit lang vol... waarom is leven soms zo moeilijk!!!
Gisteren ben ik niet naar de golf gegaan... had er helemaal geen zin in... heb zelfs nergens zin in... wil alleen rust... eerst zegde man dat hij ook thuis bleef maar 's ochtends stond hij toch op na heel wat gedraai en gezucht... in bed... terug uit bed... ging zich toen aankleden waarbij hij tig keren de slaapkamer terug binnen moest... onderwijl zeggende : ""blijf jij maar slapen hoor"... precies of dat lukte toen nog... toen hij eindelijk de deur uit was daalde er een heerlijk gevoel van vrede op me neer en ben ik zalig in slaap gesukkeld... we moesten na de middag naar een receptie en ik heb me nog moeten haasten om me op tijd met mijn oorlogskleuren te kunnen tooien... niettegenstaande de slechte weersvoorspellingen scheen het zonnetje prachtig en hebben we nog enkele uurtjes kunnen genieten van een drankje en een hapje in ons prachtige Middelheimpark... we hadden zelfs het zicht op die reusachtige opblaasvarkens... die stonden weliswaar met hun derrière naar het Kasteeltje gekeerd maar ook die was fenomenaal... er staat ook nog een reusachtige drol opgesteld in gezelschap van een al even grote piemel... je houdt ervan of niet maar kunst met een grote K kan ik het toch niet noemen... terug thuis even nog wat bijgesnoeid in de tuin want met al die regenbuien begint het een beetje op het regenwoud te lijken... dat was dus mijn zondag... vandaag wilde ik op koopjesjacht maar elke keer ik me wil gaan uitrusten voor de strijd begint het te gieten en gaat m'n goesting over zodoende zit ik maar weer hier m'n hart uit te storten... ondertussen is de laatste bui over en zie ik warempel een hemelsblauwe lap lucht verschijnen tussen de hoge stapelwolken door... eigenlijk zijn wolken heel mooi... stel je voor een voortdurend onveranderde blauwe lucht... zou dat niet vlug vervelen?
Ik ga me nu verder vermaken met wat strijkwerk... joepie!!!
Na m'n laatste avontuur op de tram heb ik even een sabbatweek genomen om te bekomen... is dàt even rijmen... en dat komt zomaar vanzelf in me opgeborreld... ... nee deze week was helemaal geen leuke... van alle zijden kwamen de problemen op me afstormen... dus moest ik even dekking zoeken... manlief blinkt in zijn normale toestand al niet erg uit door geduld... zeg maar dat het een druk bazeke is... maar hoho als zijn lijf het even laat afweten... daar gaat de aarde van schudden... en schudden deed die... we waren pas op dokterscontrole geweest waarbij we beiden goed bevonden werden voor nog een jaartje dienst... toen hij enkele dagen later een duizeling kreeg... en nog eentje... en nog eentje... het was alsof de wereld verging... ik heb hetzelfde meegemaakt zo'n tiental jaren geleden en het is geen pretje dat weet ik... maar ja die van mij waren natuurlijk maar klein bier vergeleken met die van 't manneke... ... en hoe ik ook probeerde hem te overtuigen dat hij er heus wel vanaf zou geraken en niet ter plekke dood neervallen... niets hielp... integendeel... het draaide erop uit dat ik uiteindelijk de schuld kreeg... nog maar eens... ik zou op mijn leeftijd wijzer moeten zijn en zwijgen maar tja... ik ben soms ook wat heetgebakerd en laat niet op m'n kop zitten... zodoende... moet ik er een tekeningetje bijmaken... niet dus!!!
Dan... alsof een lijdende echtgenoot nog niet genoeg was... kwamen er allerlei probleempjes bij... rekeningen die ergens bij de bank verloren waren gelopen en moesten rechtgetrokken worden... de zoon die voor zijn examen gebuisd werd omdat... ik kan het nog altijd niet geloven... de leraars beweren dat hij zijn werkstuk onmogelijk zèlf kan gemaakt hebben... het is TE goed voor een eerstejaars... maar ik weet beter... hij gaat alle dagen na zijn werk bij zijn vriend de goudsmid helpen en zo leert hij de kneepjes van het vak waar men op de avondschool nog lang niet aan toe is... dat was natuurlijk een geweldige opdoffer voor zoon want die had er zijn uiterste best op gedaan en was zeker dat hij zou slagen... hij gaat dan ook klacht indienen... van de stress heeft hij een maagzweer gekweekt... de onrechtvaardigheid hiervan maakt mij hels.
En of dit nog niet genoeg is belde hij ons gisteravond of hij de wagen mocht lenen om naar zijn werk te rijden want zijn scooter had het weer eens begeven... wat doe je dan... vandaag dan maar met de bus naar la mamma getrokken... daar even mijn artikeltje en wat foto's afgegeven voor het 100 jarig gebeuren en en passant het door haar gekozen menu opgegeven... we vernamen toen dat de 107-jarige dame overleden is... ze heette Julia en klampte ons steeds aan als we daar kwamen om te vertellen dat "haar mamma overleden was"... het was een statige dame met steeds een serene glimlach op haar gezicht... ik mis ze nu al.
Al met al was het een niet erg gelukte week... dus ben ik maar ondergedoken... kwestie van zo weinig mogelijk op te vallen... en als ik onder de stress zit krijg ik maagkrampen... misschien dat ik de raad van mijn buurman ga opvolgen... die raadde Elixir d'Anvers aan... ik heb nog een staartje in mijn fles over maar bij hem staat er een volle zegde hij... dus...
Ik heb m'n hart weer eens uitgestort... ik stond zowat bol van de frustraties en dan moet het eraf of ik vlieg de muren op... nu nog dat Elixirreke en ik kan er weer tegen... tot de volgende!
Vroeger reed ik haast nooit met tram of bus maar de laatste tijd gebeurt dat wel vaker en... weet je... het wordt plezanter met de dag... gisteren moest ik naar Merksem... moest daarvoor eerst met lijn 15 naar station Opera... daar even naar boven en terug naar beneden op ander perron voor tram 3... ik ben een regelrechte kluns op gebied van oriëntatie... op andere gebieden ook wel maar dat is niet voor vandaag... ik stond daar te wachten en kreeg ineens dat bord in het oog met "Zwijndrecht" op... op slag begon ik te twijfelen... stond ik wel in de goeie richting... ik sprak eerst een dame aan die me niet verstond en ik haar niet... dan een man die een beetje verder stond... zo'n gemoedelijk volks type in T-shirtje boven een bolle bierbuik... die stelde me heel vriendelijk gerust... "joa madammeke das ier nor Maarksem zenne, ik moet dien tram oek ebbe"... ik bedankte hem heel vriendelijk en ging wat verder staan... hij was in the mood voor een praatje en volgde me al kwebbelend de tram in... er zaten op twee dubbele zetels... elk aan de middenzijde... een bruin type... die man : "sèg manneke zoude gij die madam ier ni is loate zitte" ik weer met een verontschuldigende grijns : "sorry hoor maar die meneer hier zegt dat ik moet gaan zitten"... de mijne stond recht en liet me doorschuiven... dan die man weer : "sèg gaai zoude gaai maai oek is ni loate zitte" wat de andere dan ook deed... nu zat ik daar tussen twee bruinen en achter mij m'n beschermengel... hij achter me weer : "joa sèg ge moet die manne is loate vuule da se ier ginnen boas moete koame speile hè" de bruine naast me beloerde me eens en ik gaf die maar weer een verontschuldigende grijns... ondertussen grabbelde ik al m'n paraplu vast want de man achter me was luidkeels zijn mening over de migranten aan 't verkondigen waar ik dan weer op repliceerde dat er overal wel wat kaf onder het koren zit... dan vroeg hij me of ik er bezwaar tegen had dat hij een blikje bier opentrok... waarop weer een heel relaas volgde hoeveel hij per dag dronk en dat zijn vriendin ook dronk en zo verder... ik maar knikken en vriendelijk kijken... wat me eigenlijk geen moeite kostte want heel de situatie vond ik geweldig amusant... zeker als ik de gezichten van de omstaanders bekeek... die wisten niet wat erover te denken... toen vroeg hij wat ik ging doen en toen ik antwoordde dat ik met een vriendin had afgesproken vroeg hij me of het soms een minnaar was... dan hoe oud ik was en aangezien ik nooit (hmhm) lieg vertelde ik hem die... waarop hij weer : "amaai schatteke da zoude ni zègge, aai hoar is oek nog goa, tis wel gevaarfd mor toch"... lap... gelukkig moest hij er twee haltes vóór mij uit maar toen hij al bij de deur stond draaide hij zich nog eens om en riep uit volle keel : "amuzeirde hei poeppeke"... en dàt deed de deur dicht... die vrouw aan de overkant had precies in een citroen gebeten en ik kreeg gewoon de slappe lach... is wel een beetje genant als je daar helemaal alleen zit want de twee bruinen waren al afgestapt... aan mijn halte stond m'n vriendin me op te wachten en toen ik het haar vertelde hebben we samen lopen gieren... je weet wel wat het wachtwoord die dag was... "hei poeppeke!!!"
Ik weet wel dat niet iedereen het hier mee eens zal zijn maar bij mij kon de dag niet meer stuk... ik vind zo'n situaties geweldig stimulerend... mij storen zulke dingen niet... die man was gewoon vriendelijk... toen ik deze voormiddag m'n haar stond te wassen dacht ik weer aan hem en begon terug te grinniken... wat bijzonder op m'n lachspieren werkt is de reacties van de omringende mensen... bij de meesten druipt de weerzin eraf... de rest doet alsof ze blind en doof zijn... ik zat ooit eens op een tram met helemaal voorin een dame die zo'n hoge opgefokte hoed droeg... echt een opgedirkte matrone die 't stad eens ging verblinden met haar juwelen en outfit... kwam er een jongeman naast haar zitten die verkleed was als vogelschrik... ik denk een straatartiest... met krek dezelfde hoed op maar dan zo'n gedeukte versie... ik zat er juist achter en heb de hele rit zitten schudden van 't lachen... de rest van de tram merkte blijkbaar niets abnormaals op... ik vraag me soms af wàt je nog moet doen om hun aandacht te krijgen... zielig!!!
Aan jullie reacties te merken is alles normaal op m'n blog... groot ? voor mij want ik zie nog altijd die ImageShack vierkantjes staan die Laathi en Ludo hebben verdrongen uit het rijtje favorieten... ik zal nog maar even afwachten... misschien gaan ze vanzelf weg... ik ben dus in blijde verwachting...
Gisteren niks spectaculairs gebeurd... de gewone gang van zaken... even wat bloed gaan afstaan aan onze huisdokter... dat is echt een zalige man... echt "my cup of tea"... ...met hem moet je echt dubbeldik op je woorden letten want hij staat altijd klaar met een grappige opmerking... we hadden het zelfs zo druk met kletsen dat ik toen ik al in de gang stond pas merkte dat hij de voorschriften voor m'n bloeddrukpillen nog niet had geschreven... ik heb toen de volgende patiënt even uit de weg moeten duwen (wat ik steeds doe met brede glimlach) ... ...om toch nog aan m'n trekken te komen... dat afgehandeld zijnde vlug naar huis om te eten want m'n maag rommelde intussen als bezeten... na de middag naar de golf waar het tjokvol zat... is er dan niemand meer die werkt of naar school gaat... ... de avond was ook rustig... wat lezen... wat sudoku tot m'n ogen beginnen uit te puilen van frustratie... dan weer lezen en naar bed... wat een opwindend leven heb ik toch nietwaar!!!
Volgende maand wordt la mamma 100 en mij werd gevraagd haar leven samen te vatten in enkele woorden want de pers komt en ze gaan dat dan in de krant zetten mèt foto... er komt ook een afgevaardigde van onze gemeente met een geschenk... dan aperitief... daarna komt het middagmaal waar ze zèlf het menu mag voor kiezen... ZIJ eet samen met haar huisgenoten zoals gewoonlijk en WIJ apart in een zaaltje met de aanwezige familie... ik ben echt benieuwd... ben ook niet echt verzot op officiële happenings maar dat maak je toch maar ééns in je leven mee denk ik... als IK ooit de 100 haal zal ik er zelf wel niet veel meer aan hebben... dan zit ik heel waarschijnlijk totaal kierewiet te knikkebollen of wartaal uit te slaan maar jullie zijn alvast uitgenodigd... verspil je geld liever niet aan bloemen... een fles Elixir d'Anvers wordt echter in grote dank aanvaard... is ook een probaat middel tegen buikkrampjes... OKE dat is dan geregeld.
Vandaag zit ik thuisgeplakt want de loodgieter (ons petekind) komt even langs om een folder te brengen... toen we in Kent zaten was de douche in ons hotel uitgerust met een thermostatische kraan... dat vond 't manneke zo geweldig dat hij "uit eigen beweging" zomaar onder de douche stapte terwijl ik hem er thuis bijna met de zweep moet injagen... wij doen het namelijk nog met een ouderwetse mengkraan waarbij het water steeds TE warm of TE koud is... je bent minuten bezig de temperatuur te regelen en als je dan eindelijk onder de straal staat krijg je plots een ijskoude plens water over je rug of ook wel eens een hete... niet echt aanlokkelijk... en terwijl man nogal aan de zuinige kant is... wat niet echt versleten is gaat bij ons het huis niet uit (daarom ben ik er ook nog altijd)... kwam het idee van hem om ons ook zo'n ding aan te schaffen... het is niet goedkoop maar als hij daarmee zonder aanporren van mijnentwege gaat douchen is dat weer mooi meegenomen... en als hij weer begint te "slabakken" wijs ik hem er meteen op dat "dat ding geld gekost heeft zenne"... hoop doet leven nietwaar.
Nu ik jullie weer eens heb voorgelicht neem ik even afscheid... ik moet namelijk 100 jaar la mamma gaan persen in ee notendop... oef!!!
Er is geen brand... ik verdrink niet... ik zit alleen al enkele dagen te zwoegen op die vermaledijde buttons van Mijn Favorieten... ik had enkele maanden geleden (na veel gezweet, gezucht en gevloek) buttons op m'n blogje gekregen van m'n vaste klanten... ik heb ook een icoontje op m'n bureaublad met mijn blogje erop zodat ik direct even kan gaan piepen of er reacties zijn... dat gebruik ik dagelijks en daarop schijnt alles normaal te zijn... ik kan langs die weg echter niets op m'n blog schrijven... daarvoor moet ik langs sennet... blogs... inloggen enz... wat ik dus deed en toen tot de ontdekking kwam dat er enkele van m'n (met veel zweet, gezucht en gevloek) gewrochte buttons vervangen waren door een venstertje van ImageShack... ik ben dadelijk gaan zitten wroeten in de ingewanden mijns blogs om dit euvel recht te zetten maar... wat ik ook probeer... het lukt me niet... heb dan getracht die indringers weg te klikken en er terug de oorspronkelijke buttons (ja, die met veel gezweet, gezucht en gevloek verkregen items) er terug op te krijgen maar nada... ze worden niet aangenomen... nu ben ik teneinde raad... die ondingen moeten en zullen weg... is er soms een digitale dokter in de zaal die me kan depanneren... eeuwigdurende dank zal zijn of haar deel zijn!!!
Buiten die ImageShack perikelen is alles onder controle hier... moet zo dadelijk naar de gewone mensendokter voor jaarlijkse bloedaftapping... eens kijken hoe het met de suiker en de cholesterol gesteld is... dus zit ik hier nu zo nuchter als een pasgeboren kalf te wachten tot m'n haar droog is en ik me verder kan klaarmaken om de buitenwereld onder de ogen te komen... ik wens jullie nog een prettige dag verder en tot de volgende... doei!!!
Ik was daarnet op het blog van Hotlips en las over haar verdwenen kleindochter... ze is wel niet gekidnapt maar uit eigen beweging van huis weggelopen en dit niet voor de eerste keer hoorde ik... wat bezielt die kinderen toch... hun ouders zo den duvel aandoen... een achternichtje van ons was er ook eens van ondergemuisd... op een avond kwam ze bij ons aanzetten en toen ik haar vroeg waarom ze zoiets deed was het antwoord : "wel tante Myette, mijn ouders zijn veel te zacht, ze moeten maar eens een lesje krijgen" en daar viel mijn mond van open... toen zoon zowat 12 was kreeg ik telefoon van de rijkswacht dat hij bij hen op het bureau zat... opgepikt tijdens de dag in Limburg... 's morgens had ik hem naar school uitgewuifd... ik wist zelfs niet dat hij daar niet was verschenen... hij had samen met een vriendje de trein genomen en hun plan was daar in Limburg ergens een veldje te gaan bewerken en van de opbrengst te leven... ja jullie mogen lachen... kan ik nu ook al... enfin we mochten hem komen opzoeken maar hij moest 1 nacht in de cel doorbrengen en de volgende dag mocht ik hem komen ophalen op het Justitiepaleis... ik was ziedend... moest de moeder van zijn trawant ook nog met de auto gaan ophalen in de kletsende regen... had alle moeite van de wereld om een parkeerplaats te vinden... werd dáar nóg nijdiger van... eindelijk binnen moest ik in de hal wachten tot hij binnengeleid werd geflankeerd door 2 bomen van rijkswachters... ik wenkte hem om hem eens aan de tand te voelen maar dat werd eerst geweigerd... ik werd toen zo mogelijk nóg ietsje kwader en 1 van die bomen kreeg blijkbaar schrik dat ik in een Franse coleire ging schieten want zoontje werd me genadelijk voor 5 minuutjes toevertrouwd... ik vroeg natuurlijk "waarom"en kreeg als antwoord :"ik weet het niet moeke maar ik wil niet meer naar school"... toen moesten we bij de jeugdrechter komen en toen die me vroeg of ik hem mee naar huis wilde meenemen was mijn antwoord :"dat weet ik nog niet, daar moet ik nog eens over nadenken"... wat zoonlief op slag deed ineenkrimpen... het jong zag intussen al geel en groen van de spanning en schrik... ik heb hem toch maar mee naar huis genomen samen met zijn vriend en diens moeder... heb wèl mijn veto gesteld dat die 2 geen contact meer mochten hebben... eens thuis heb ik enkele uren met hem zitten praten... hij had ook wat geld van thuis meegenomen dat hij heeft moeten terugbetalen van zijn zakgeld... dat was zo de regel bij ons... en weet je wat hij bij zich had als bagage... 1 propere onderbroek ... en dat was het... tja achteraf kun je er mee lachen maar toen was ik razend.
Ik vertel dit nu omdat het voorval bij Lipske me er terug deed aan denken... ik heb echter niet in zak en as gezeten zoals zij en de ouders van haar kleinkind... ik had zoon nog niet gemist want dacht dat hij veilig op school zat... ik kan me wel voorstellen wat het moet zijn in ongerustheid te verkeren... zeker in deze onveilige tijd... ik hoop uit de grond van m'n hart dat kleindochter vlug tot bezinning komt en beseft wat ze haar familie aandoet... op haar leeftijd zou ze beter moeten weten... op het blog van Hotlips staat een foto van haar mèt vriendin... als iemand haar ziet grijp je haar bij het nekvel en sleur haar naar huis... sorry ik moet me niet moeien maar zoiets maakt me echt woedend.
Zeg eens Ludoke gaat het zoal... jij vergeet zeker dat ik jong was in de jaren stillekes... toen meisjes nog zedig en preuts waren... haha... ja wij gingen op trektocht met de hele klas... en zoals ik al eens vertelde was het een gemengde klas... m'n vriendin en ik droegen voor het eerst een "piratenbroek" zoals ze dat toen noemden... in die tijd was dat heel gewaagd en we werden voortdurend nagefloten op straat en zeker in die ardeense boerengaten waar we doortrokken... de jongens uit onze klas gingen dan heel stoer en bezitterig doen zoals haantjes die hun hennen bewaken... wel grappig... en in die jeugdherbergen waren ze heel streng... op een avond waren "onze" jongens door ons slaapkamerraam naar binnen geklommen en er volgde een woest kussengevecht tot de "vader" naar binnen kwam stormen gevolgd door onze leraren om de onverlaten aan hun oren naar buiten te sleuren terwijl wij schijnheilig lagen te grinniken... hoe onschuldig allemaal toen... het zou er nu wel even anders aan toe gaan... ik herinner me ook een voorvalletje toen ik al verloofd was en met 't manneke in de heide lag te zonnen... heel zedig in een geheel badpak... en de boswachter ons kwam vertellen dat ik me direct moest aankleden omdat ik "de zeden schond"... en dàt terwijl er in de wijde omtrek geen levende ziel te bespeuren was... andere tijden andere zeden he... maar ja het had ook zijn charme.
Ik ben nogmaals diep geroerd door jullie medeleven met ons kikkertje... wie weet uit welke gezellige vijver hij werd opgevist en "kwak" neergedropt in onze tuin om daar eenzaam te sterven op vreemde grond... snik snik... ... ach ik ben op dat gebied een echt zacht ei... ik hou van "bijna" alle dieren en baal geweldig als ik er eentje moet afgeven... soms kijk ik naar een natuurfilm maar als de een of andere carnivoor jacht maakt op een herbivoor is het tijd voor mij om in de keuken te verdwijnen tot het gevaar geweken is... dan duik ik uit pure wanhoop de frigo in... ik moet die films echter doseren of ik doe niets anders meer dan snacken en dat is dan weer funest voor mijn rondingen...
Lap ik heb het weeral zitten... weer een grafje bij in de hof... kikkertje heeft het niet gehaald... lag deze ochtend zo stijf als een plank in zijn plasje water... RIP.
Toen we aan het ontbijt zaten kwam er plots een bangelijk geluid uit de keuken... ik dacht eerst dat onze buren aan het boren waren maar nee... het kwam wel degelijk uit onze keuken... een akelig gegrom dat opeens weer stopte... even later weer datzelfde geluid... ik weer op topsnelheid naar binnen en "eureka" gelokaliseerd... het kwam van m'n GSM die ik op mijn keukenknecht had gelegd... voor degenen die nu denken dat ik er een butler op na hou... een keukenknecht is een verhoogde stoel mèt trapje speciaal gemaakt voor onderdeurtjes zoals ik... om dus terug te komen op die GSM... die lag daar heel eng te brommen en te trillen... ik heb dan maar naar dat nummer gebeld en kwam bij ene Paul terecht... sorry... verkeerd nummer gedraaid... zodus dat is ook alweer opgelost... de lucht hier is weer grijs zover men kan zien... wel schitterend weer voor alle studenten die nu ijverig aan het blokken zijn... ik kan me nog herinneren dat ik indertijd voor mijn eindexamen danig lag te zweten over mijn boeken... ik had me toen teruggetrokken in de slaapkamer van m'n ouders omdat dat zowat de koelste plaats in huis was... na deze examens trokken we met de hele klas voor één week op schoolreis... dat was met de trein en verder te voet van de ene jeugdherberg naar de andere... heel ons hebben en houwen op onze rug... heel plezant allemaal maar die hele week hebben we de zon niet gezien... ach ja jeugdherinneringen.
En voor ik mezelf ga verliezen in langvervlogen tijden neem ik nu voor even afscheid want de huishoudelijke taken wachten met ongeduld op mijn zonnige verschijning...
... maar ja uit het oog uit het hart he.
... nee deze week was helemaal geen leuke... van alle zijden kwamen de problemen op me afstormen... dus moest ik even dekking zoeken... manlief blinkt in zijn normale toestand al niet erg uit door geduld... zeg maar dat het een druk bazeke is... maar hoho als zijn lijf het even laat afweten... daar gaat de aarde van schudden... en schudden deed die... we waren pas op dokterscontrole geweest waarbij we beiden goed bevonden werden voor nog een jaartje dienst... toen hij enkele dagen later een duizeling kreeg... en nog eentje... en nog eentje... het was alsof de wereld verging... ik heb hetzelfde meegemaakt zo'n tiental jaren geleden en het is geen pretje dat weet ik... maar ja die van mij waren natuurlijk maar klein bier vergeleken met die van 't manneke... 
... en hoe ik ook probeerde hem te overtuigen dat hij er heus wel vanaf zou geraken en niet ter plekke dood neervallen... niets hielp... integendeel... het draaide erop uit dat ik uiteindelijk de schuld kreeg... nog maar eens... ik zou op mijn leeftijd wijzer moeten zijn en zwijgen maar tja... ik ben soms ook wat heetgebakerd en laat niet op m'n kop zitten... zodoende... moet ik er een tekeningetje bijmaken... niet dus!!!
...om toch nog aan m'n trekken te komen... dat afgehandeld zijnde vlug naar huis om te eten want m'n maag rommelde intussen als bezeten... na de middag naar de golf waar het tjokvol zat... is er dan niemand meer die werkt of naar school gaat...
... ach ik ben op dat gebied een echt zacht ei... ik hou van "bijna" alle dieren en baal geweldig als ik er eentje moet afgeven... soms kijk ik naar een natuurfilm maar als de een of andere carnivoor jacht maakt op een herbivoor is het tijd voor mij om in de keuken te verdwijnen tot het gevaar geweken is... dan duik ik uit pure wanhoop de frigo in... ik moet die films echter doseren of ik doe niets anders meer dan snacken en dat is dan weer funest voor mijn rondingen... 
