Het was wel even schrikken deze ochtend toen ik dat stralende zonneke zag... ja ik weet het... gisteren ook al maar door die verdoriese keukenplicht kon ik niet buiten...bovenop de kook zat ik ook nog met een fameuze strijk... dus... nu schrok ik niet zozeer van de zon maar wel van m'n smerige vensters... eventjes... héél eventjes dacht ik eraan emmer en zeemvel boven te halen maar na enig nadenken zag ik er vanaf... waarom het lot uitdagen want als ik ramen was begint het steevast te regenen... ik vind dit nog altijd een geldig excuus om me te drukken... terwijl ik nog aan het twijfelen was belde onze voorzitter me met het verzoek dit en dat eens per mail door te sturen aan die en die leden... daar ging m'n twijfel... toen ik betreffende zaken doorgestuurd had was het tijd voor het boke... na het boke het partijtje matchpoint dat ik al enkele weken met m'n wederhelft speel... elke middag na de boterham één partij... ik las net weer over gezond eten en "bewegen"... ik keek eens naar buiten... voor zover ik door die vuile ramen kon kijken... zag geen blad bewegen... en besloot eens werk te gaan maken van dat "bewegen"... maar zoiets moet je wel opbouwen... dus ben ik welgeteld een vol half uur in het park gaan stappen... veel was er nog niet te zien... ja enkele struiken die moedig stonden knoppen te maken... ik hoop voor hen dat het niet meer gaat vriezen... zou zonde zijn...
om eerlijk te zijn was ik blij weer thuis te zijn want m'n arme oude knoken protesteerden... toch voel ik me voldaan want was ik thuis blijven zitten zou ik er morgen spijt van kunnen hebben niet van het stralende zonneke te hebben geprofiteerd... verdorie wat een onmogelijke zin!

En nu ga ik met gesust geweten EN dankbare knoken verder met foto's scannen... ik hoop dat ik die taak nog volbracht krijg voor ik de pijp uitga want dat gaat hier vooruit gelijk "bonen knopen".

17-02-2011 om 15:58 geschreven door Myette

Vandaag was het "kidsdag" wat wil zeggen dat mijn kroost mee aan tafel schuift voor een zelfbereide "moederspot"... vroeger kwamen ze elke week maar dat werd me te zwaar... ik verschoof het naar om de twee weken en verleden jaar schoof ik het nog wat verder van me af met als voorwendsel dat "gezien m'n hoge leeftijd het koken te vermoeiend was"... hehe... een van de voordelen van die "hoge leeftijd" is dat je het altijd als uitvlucht kunt gebruiken als iets je niet aanstaat... iets wat ik vroeger gaarne deed... koken namelijk... vind ik nu echt niet meer zo leuk... al dat gedoe om elke dag iets anders op tafel te zetten... je staat uren in de keuken voor iets dat in 15 minuten verdwenen is... en dat elke dag opnieuw... terwijl er zoveel prettiger dingen zijn om je mee bezig te houden zoals de kat of echtgenoot pesten... ik heb ook het geduld niet om in potten te blijven roeren en ga liever wat lezen of puzzelen terwijl die potten staan te sudderen... het probleem is dat ik me totaal verdiep in dat boek of die puzzel tot er een verdacht vieze geur uit de keuken komt binnengewaaid... lap... weeral aangebrand!
Maar niet vandaag... ik heb me voorbeeldig gedragen... heb zelfs m'n schort voorgebonden... heb braafjes staan roeren tot ik er een lamme arm van kreeg... heb er zelfs aan gedacht het vuur uit te draaien toen ik naar boven trok... operatie geslaagd... de kinderen zijn voldaan en met gezwollen magen de deur uit en ik zit hier gelukzalig te  bedenken dat ik weer vier weken vrij van dienst ben... vaak hoor ik andere moeders trompetten hoe tof ze het vinden dat hun kinderen komen eten... die staan dan jubelend in de keuken met pollepels en aanverwante artikelen te zwaaien... al jodelend braden ze het vlees en doen een huppeldansje terwijl ze de groenten fijnhakken... nou moe... als ik dat hoor voel ik me toch een ietsiepietsie schuldig... ben ik de enige die het een karwei vindt... gelukkig duurt zo'n bui niet lang... ik neem m'n boek of puzzel en verdiep me erin of beter nog... ik stort m'n schuldig hart hier uit.

t' Manneke is verkouden... owee... owee... owee... wat een ellende zo'n man toch meemaakt... hij hoest en proest de bacillen rond... ik denk er ernstig aan hem vannacht naar de andere kamer te verbannen... doet me denken aan een mopje dat ik hoorde :

Het ene oude besje in het bejaardentehuis klaagt tegen een andere bes dat ze de vorige nacht niet kon slapen door haar tandpijn... waarop de andere bees antwoordt... ik kan er niet van meespreken... mijn tanden en ik slapen al lang niet meer samen.

Deze bees gaat nu ook slapen na een welgevulde dag.
SLAAPWEL 

16-02-2011 om 23:24 geschreven door Myette

Zere botten... ik ga eens uit de doeken doen hoe mijn botten zich voelen sè... de eerste tekenen van "reuma" kreeg ik toen ik 17 was... ik verbleef toen met m'n ouders in Blankenberge voor 2 weken vakantie... we hadden weer zo'n echte belgische zomer... stormwind... regen... koud... wat doe je als je aan zee bent... precies... de hele dag buiten rondstruinen want wat ga je binnen zitten doen... ik liep dus de straten af gekleed in een dunne regenjas en na enkele dagen begonnen de pijnen... knagende pijn in zowat alles wat ik aan m'n lijf had... en dat is zo gebleven... soms heel erg en dan slik ik enkele dagen een "pijnpilleke" en dan weer een hele tijd bijna niets... want helemaal weg is het nooit... met de jaren kwam er ook stijfheid bij... een uurtje zitten of liggen en bij het opstaan loop ik als een oud besje... tenminste alleen als niemand me ziet want als er publiek is verbijt ik de pijn en dwing mezelf gewoon te lopen... haha... ijdelheid uw naam is vrouw!!!
Dit alleen maar om uit te leggen dat een val hier en daar me niet zoveel doet... ja de volgende dag is de pijn erger maar je leert ermee leven... dat ik de vloer heb gekust onder de ogen van een talrijk publiek kwetst dus m'n ijdelheid meer dan die knieën waar ik lomp op ben neergekomen... de volgende dag heb ik het rustig aangedaan en... bedankt voor de belangstelling Natoken... knieën en de rest gedragen zich terug normaal... vandaag doen alle spieren zich weer gelden maar dat komt omdat ik gisteren met de club op stap was en veel heb moeten stappen en trappen doen... maar ik lig er al lang niet meer van wakker.

Nu gisteren... echt een fijne uitstap gedaan... met Antwerpen Averechts de route Expo 58... dat betekende eerst een film bekijken over de Expo 58... dan met twee hostessen... uitgedost in jaren '50 kostuumpjes... enkele gebouwen bezichtigd die in stijl gebouwd zijn met o.a. "De Blokken van het Kiel"... in aansluiting daarop bezoek aan een ontmoetingscentrum Nova aan bovenvermelde blokken...  dan de bus in voor een rondrit doorheen "Het Eilandje"... het geklasseerde districtshuis van Merksem... dat alles met gedetailleerde uitleg van de gidse... als besluit kregen we een maaltijd in het vroegere café Kiebooms... dit café werd gesloten toen de eigenaar stierf en zijn dochter kon het niet over haar hart krijgen het pand te verkopen en besloot het gewoon af te sluiten... dank zij haar is dit stukje verleden bewaard gebleven... toen Antwerpen Averechts een locatie zocht hebben ze gewoon dat pand gehuurd... er het stof uitgebezemd maar voor de rest alles onveranderd gelaten... nu is het de hele week gesloten voor het gewone publiek en wordt alleen geopend als er een geleide groep verwacht wordt zoals wij gisteren... donderdagavond komt er een live orkestje muziek brengen uit de jaren '40-50... toen wij zo tegen 9 u
opstapten zat het café al aardig vol met jonge mensen die de retro sfeer komen opsnuiven... we hebben al met enkele van de clubvrienden afgesproken er eens een donderdagavond heen te trekken... kwestie van die jonge gasten eens enkele "originelen" te tonen... de drankjes zijn betaalbaar ook.

Nostalgie!!!

11-02-2011 om 13:40 geschreven door Myette

Grijs... koud en winderig... wat een weertje weer... wanneer... oooooooo... wanneer gaan we weer eens de zon te zien krijgen... smacht... smacht!!!

Vrijdag lekker gekletst met de blogmaatjes... tussen de bedrijven door even een glas Triple omgekieperd... bij het naar buiten gaan de vloer gekust terwijl een vol café belangstellend toekeek... wat je tegenwoordig al niet moet doen om op te vallen... en nee... ik was niet zat... wie plaatst er nu midden in een café een tree van ca 15 cm. hoog... en doet het licht uit als de mensen juist naar buiten willen... voilà... gisteren zat ik wel met 2 zere knieën... 1 zere elleboog, l kanjer van een blauwe plek op rechter bovenarm... god weet vanwaar... 1 pijnlijke rug...  en 1 gebroken nagel... terwijl er spieren en pezen pijn deden op alle onmogelijke plaatsen... ben vroeg gaan slapen... heerlijk laat blijven uitslapen enne... wonder boven wonder... ik voel bijna niets meer... ik voel nog wel iets hoor... gelukkig maar of ik zou me ongerust maken... zou ik la mamma achterna huppelen... die was kampioene vallen en terugbotsen... dat heb je dan wel weer met een extra gevulde buitenkant... je valt zachter dan zo'n slanke den... toen ik het zonet aan zoon vertelde kreeg ik als antwoord dat ik in het vervolg naar de vloer moet kijken en niet naar de mannen... nu vraag ik jullie... waar haaaaaaaalt hij het... die kinderen van tegenwoordig hebben totaal geen respect meer voor hun oude moeke... wat hij ook nog vroeg was of ik de vloer beschadigd heb... is dat nu mijn straf voor mijn ontaard gedrag vroeger... toen ze klein waren en vielen ging ik ook direct controleren of er geen stuk uit tafel of vloer was... dat maakte ze zo kwaad dat ze op slag hun pijn vergaten... haha... we staan effen nu!!!

Ik heb net een grote strijk gepleegd en beloonde mezelf  met  blogjes lezen... toen begonnen de schuldgevoelens de kop op te steken... het was weer wat geleden dat ik nog iets schreef... vrijdag zat Natoken me met dreigende blikken aan te kijken... voor ze weer uit haar slof schiet... hier ben ik dan!!!

Voor de rest "van het westelijk front" geen nieuws... ik kom haast niet buiten... dan beleef je ook niets... ik zal toch nog eens een reis met tram en bus moeten maken... kan ik mensjes kijken... een terrasje in de zon is ook de gedroomde plek om mensen te bestuderen en zich te vermaken... altijd goed voor een besmuikte grimlach... in afwachting hiervan
wuif ik adieu met een slap handje. DADA!!!

06-02-2011 om 15:43 geschreven door Myette

Ik ben op het oorlogspad... zoals ik al vertelde lig ik in strijd met het OCMW... deze voormiddag belde ik naar de directeur van het rusthuis... legde hem mijn "zaak" uit en de brave man zegde me te komen want ik kon la mamma's sieraden komen halen... dus ikke hoopvol gezind naar daar getrippeld... moest een tijd chambreren want de man is drukbezet... toen hij eindelijk tijd voor me had vertelde hij me doodleuk dat de sieraden al verzonden waren en dat haar niet opgehaalde zakgeld heel waarschijnlijk zou gebruikt worden om haar verblijfkosten aan te vullen... bij deze waarschuw ik iedereen die het ongeluk heeft in een instelling van het OCMW terecht te komen... geef desnoods volmacht aan je kinderen om je zakgeld af te halen en zeg hen dat ze je sieraden liefst weghalen vooraleer je dood bent... dat is wat ik mijn kinderen ga vertellen... hij gaf me wèl het telefoonnummer van iemand van het OCMW om te contacteren wat ik zonet heb gedaan... ik kreeg een heel arrogant vrouwmens aan de lijn die me aansprak als "mevrouwtje" en me behandelde als een onmondig kind... het haar op m'n armen staat er nóg van overeind... die zegde me dat ik een schriftelijke aanvraag moet sturen voor de juwelen en dit voor "emotionele redenen"... nu vraag ik je... waar halen ze het lef... zomaar iemands prive spullen aanslagen... ik ga toch eventjes m'n woede laten bekoelen voor ik die brief ga schrijven... als ik schrijf wat ik nu denk en voel krijg ik zeker niets meer terug... dan maar zoete broodjes bakken zeker... gggggrrrrrrrrrrrrr...

Oooooooo was ik maar als allochtoon geboren!!! 

31-01-2011 om 15:11 geschreven door Myette

En het leven gaat verder met zijn ups and downs... na de dood van la mamma heb ik het al aardig druk gehad want de gewone zaken blijven niet stilliggen omdat er iemand dood gaat... nu is het niet zo dat ik last heb van notarissen en dergelijke want er is niets te erven maar toch heb je geloop... vandaag de ziekenkas bvb. met het betalingsbewijs van de begrafenisondernemer... misschien krijg ik iets terugbetaald... ik hoop het maar want een begrafenis kost je een rib uit je lijf... aardig zaakje hebben die mannen... toekomst verzekerd want sterven doen we allemaal crisis of niet... verleden week met de nodige papieren naar het rusthuis getrokken om mama's trouwring en trouwboekje op te eisen... me daar aardig kwaad gemaakt ook... we hebben haar kamer leeggemaakt zonder problemen... meubeltjes met inhoud... alleen haar juwelenkoffertje was er niet... toen ik er naar vroeg kreeg ik als antwoord dat ze dat na een overlijden direct  aan het kantoor daar moesten afgeven... op dat kantoor vroeg ik dat koffertje terug... de trouwring en trouwboekje kreeg ik terug mits handtekening maar dat koffertje moest naar het OCMW gezonden worden... ik werd al kwaad want waar halen ze het recht iemands privé bezittingen aan te slagen... na 3 telefoontjes kreeg ik alleen het koffertje terug omdat het voor mij sentimentele waarde heeft... mijn vader maakte het namelijk zelf... de juwelen werden eruit genomen en opzij gelegd... die hebben totaal geen waarde want het is allemaal nep... ik vind dit echt een schending van de privacy... had ik dit geweten had ik beter alles meegenomen vooraleer mama haar laatste adem uitblies maar daar ben IK te fatsoenlijk voor... ik heb een heel kwade mail naar het OCMW gestuurd maar tot hiertoe nog geen antwoord gekregen... zoiets mee te moeten maken terwijl het OCMW dagelijks tonnen verspilt aan een bende avonturiers en profiteurs die ons land overspoelen... wel dat ligt me heel zwaar op de lever... en dit allemaal voor enkele nep-kettinkjes en broches... maar ik laat het er niet bij zitten... als ik geen bevredigend antwoord krijg trek ik persoonlijk naar het hoofdbureau... moet alleen nog uitzoeken waar dat is... ik weet zeker dat er niets van waarde bij zit maar stel dat je niet op de hoogte bent en die sieraden gaan naar het kantoor... iedereen kan eruitkiezen wat ze willen... ik vind dit geen manier van doen!!!

Sorry mensen maar het moest er even af.

28-01-2011 om 09:55 geschreven door Myette

Ja het is raar... de vorige weken hoopte ik met heel m'n hart dat la mamma vlug zou heengaan want de kinderen, man en ik konden het gewoon niet meer aanzien hoe iemand die je lief is zo verschrompelt tot er haast niets meer overblijft dan een zielig omhulsel... toen het eindelijk gebeurd was had ik het zo druk met alles te regelen en me opgelucht te voelen dat er geen plaats overschoot om echt te treuren... nu alles voorbij is buiten nog enkele formaliteiten krijg ik plots een gedachte en wil die met mama delen... kom dan tot het besef dat ze onherroepelijk uit m'n leven verdwenen is... wat me telkens weer een schok geeft... raar toch.

Het leven gaat echter verder... de maandag na de begrafenis hadden we clubvergadering en ze hebben me opgezadeld met een boel werk... ben al de hele dag aan het werk maar heb er nu even het bijltje bij neergelegd... blogpauze.

Gisteren naar poppentheater Van Campen geweest met vrienden... dat was al maanden voordien besproken... zoals altijd heb ik genoten van de voorstelling... prachtige decors... toffe tekst... in 't aaaantwaaarps natuurlijk... het speelt zich af in de tijd van de Spaanse bezetting maar men gooide er van tijd tot tijd eens een modern item tussen... dubbel lachwekkend... na de voorstelling zaten we droog en moesten we dringend gedrenkt worden... dat werd een wijncafeetje... type franse bistro... afgebladderde tafels... harde houten stoelen maar zalige wijn... een koppig goedje ook... na enkel twee glazen voelde ik me al high worden... natuurlijk de tijd uit het oog verloren en toen we opstapten bemerkten we tot onze schrik dat het bijna half één was... oei en wij waren met bus en tram gekomen... 't manneke wilde niet dat de anderen ons thuis brachten met hun wagen... wuifde stoer alle hulp af... ik kon hem wel levend villen... wij dus op zoek naar een tram of bus die het nog deed... en dat met wijn-waggel-benen en zere voeten... toen we aan de zoveelste halte bot vingen voelde ik me in een zeer moorddadige stemming komen... maar dan... eindelijk nog een tram gevonden... daarna nog een bus ook die tot bijna onze deur reed... de chauffeur was niet echt enthousiast maar ik heb mijn meest ongelukkige gezicht getrokken en we mochten er nog op... een ander stel vloog er gewoon af omdat ze op zijn venster hadden geklopt... manmanman was ik blij dat ik eindelijk thuis was... we hadden een hele wag afgelegd tevoet en 't manneke thuis maar klagen hoeveel pijn hij wel heeft... raar toch want ik heb hem niets horen zeggen gisteren... durfde niet denk ik.
den apsjaar!!!

23-01-2011 om 20:21 geschreven door Myette

Hierbij wens ik mijn lieve blogmaatjes te bedanken omdat ze geheel onverwachts naar de uitvaart van la mamma kwamen... ja onverwacht... ik zette opzettelijk geen dag, uur en plaats op mijn blog omdat ik niemand zich verplicht wilde voelen de begrafenis bij te wonen... ik heb niet veel van la mamma meegekregen qua karakter en uiterlijk maar dàt dus wel... niemand tot last willen zijn... eerst wilden we de uitvaart alleen in de familie houden maar dat was dan weer zo zielig... een armzalig bundeltje mensen... welgeteld 10 in een grote aula... zoals je een hond zou begraven... dan kozen we om toch maar brieven te sturen maar naar wie... niemand die la mamma nog gekend heeft... haar vrienden en familie waren al heel lang vertrokken naar betere oorden... dan maar naar onze vrienden en kennissen... weer die vraag... wie wèl... wie niet... we hebben een massa kennissen door de beide clubs waar we in zitten maar je bent niet met iedereen intiem... het was een week vol zware beslissingen en twijfels... toen ik mijn blogmaatjes zag opdagen werd het me heel warm om het hart... dat beken ik heel eerlijk... bedankt lieverds... ik hoop dat 't manneke zich behoorlijk gedragen heeft want voor hem was het ook een verrassing... gisteren was ik gewoon kapot 's avonds... je kent dat gevoel wel... na een tijd vol spanningen komt de ontlading en voel je je gewoon leeg... deze ochtend overliep ik de uitvaart nog eens en vond dat het goed verlopen was tot ik het doodsprentje vastnam om de tekst te lezen die ik speciaal voor la mamma had opgesteld en... wat merkte ik... tot mijn ontzetting... dat er een grove fout afgedrukt werd... in plaats van "nog steeds bang te storen" stond er "staren"... mij was het ontgaan maar nu "stoort" het mij ontzettend... morgen zal m'n eerste werk zijn die begrafenisondernemer eens goed zijn vet te geven... nog niet eens een simpele tekst kunnen drukken zonder fouten... je ziet het nu zelf... ik heb niets van mijn moeders lijdzaamheid en volgzaamheid... eigenlijk ook niet van mijn vader meegekregen dus zal het wel komen van de schoonmoeder van la mamma... mijn bobonne... dat was een klein vrouwtje maar owee... ze hield heel haar familie in een ijzeren greep... bij nader inzien... ik moet nog veel leren

Om eerlijk te zijn moet ik bekennen dat er een zware last van m'n schouders genomen is... la mamma was eigenlijk al enkele jaren van ons aan het wegdrijven... zoals Toon Hermans het zo treffend uitdrukte... je sterft niet zo opeens maar elke dag een beetje... zo was het en de laatste maanden ging het niet meer bij beetjes maar bij hele happen... we waren voorbereid... zij heeft nu rust en wij ook.

16-01-2011 om 10:26 geschreven door Myette

13-01-2011 om 07:49 geschreven door Myette

Om 8 u deze ochtend werden we door het rusthuis gebeld dat la mamma overleden is

10-01-2011 om 09:05 geschreven door Myette

Al die mooie nieuwjaarswensen hebben niet veel uitgehaald... voor mij begon het jaar al slecht en het zal er niet beter op worden... gisteren werden we per telefoon gevraagd om naar het rusthuis te komen omdat la mamma heel slecht is en zienderogen achteruit gaat... dus belde ik 't manneke op die bij een vriend zat en zijn we zo vlug mogelijk naar haar gereden... toen ik haar zo zag liggen werd het me echt teveel... ik heb bijna 2 uren aan haar bed gezeten met haar hand in de mijne die ze heel hard kneep... la mamma is nooit een knuffelmama geweest en dan breekt je hart als ze je zo vastpakt en je arm streelt... toen ze in slaap viel zijn we maar naar huis getrokken... ik lag om 9 u al in bed... uitgeput door de emoties... nu zitten we standby met de telefoon en gsm in de buurt omdat ze ons beloofden ons te bellen al was het midden in de nacht als er verandering optreedt... het is elke keer schrikken als de foon gaat... mijn afspraken voor de volgende dagen heb ik afgezegd want ik durf gewoon niet van huis en dat terwijl ik had toegezegd naar de begrafenis van de moeder van m'n vriendin te komen... die overleed op 1 januari... bidden doe ik al lang niet meer maar ik hoop dat het einde vlug mag komen.

Dan kwam zoon vandaag binnenvallen voor een klus hier in huis en vertelde me dat het terug aan is met die vriendin... gggrrrr... ik heb m'n teleurstelling maar ingeslikt omdat hij blijkbaar zo gelukkig is... nog niets verteld aan 't manneke want dan begint die ook weer te zeuren... hij verjaarde vandaag en we waren niet echt in feeststemming.

Wat de volgende dagen gaan brengen weet ik niet maar ik verwacht niet veel goeds.

07-01-2011 om 23:36 geschreven door Myette

Een nieuw jaar... een nieuw begin? Zoals elk jaar beginnen we met hoop en goede voornemens... de mijne... proberen een ietsiepietsie af te vallen... niet veel hoor alleen genoeg om nog te kunnen ademen als ik m'n jeans draag... me af te sluiten van negatieve gedachtenstromen... elke morgen braafjes wat rek- en strekoefeningen plegen om de roest tegen te houden... of dàt allemaal gaat lukken betwijfel ik tenzeerste maar het hoort bij het begin van een nieuw jaar.

Met de Kerst werden we bij dochter verwacht en dat is geweldig meegevallen mede dankzij schoonzoon die in een uitbundige stemming was... dochter had ook haar best gedaan er iets gezelligs van te maken dus daarover niets dan lof... zoon die ook uitgenodigd was samen met zijn hond kondigde aan dat hij een vriendin had gevonden die we met Nieuwjaar bij hem thuis zouden kunnen bezichtigen... haha... ik dolgelukkig natuurlijk dat hij eindelijk eens iemand had gevonden kwam al in "blijde maar ook angstige verwachting" want je weet toch nooit wat je kinderen gaan binnen brengen... gelukkig zorgde zijn hond voor de nodige afleiding... het beest was al enkele keren aan de deur gaan staan wat ik had opgemerkt en aan zoon had gezegd ook maar die vond het nog niet nodig hem buiten te laten... toen ging hij... de hond niet de zoon... midden in de kamer zijn plas doen... en wat een plas... iedereen begon te roepen van STOP!!! maar je weet ook hoe moeilijk het is te stoppen eens de kraan opengedraaid is... dus moesten wij gelaten zitten toekijken tot het dier leeggelopen was... ik overdrijf echt niet als ik zeg dat die plas ruim 1 meter in doorsnee was... HAHA... dochter stond er wat sip bij te kijken maar kwam dan aandraven met emmer en dweil en stopte alles in handen van haar broer die heel opgelaten de boel heeft opgedweild terwijl de hond er met hangende kop bijstond... toch goed gelachen!!!

De volgende dag zoon aan de foon om te zeggen dat de vriendin niet voldeed aan zijn verwachtingen... ze had namelijk beloofd bij hem te komen met kerstdag en was niet komen opdagen... met zijn verjaardag enkele dagen later hetzelfde liedje... zoon kwaad en verdrietig... moeder idem dito want wat je kinderen raakt raakt jou nog erger... met oudjaar belde ze hem op om te zeggen dat ze naar hem kwam want dat ze van hem hield et patati et patata... weer hetzelfde... zoon die tevergeefs zat te wachten... gisteren... nieuwjaarsdag waren we bij hem gevraagd maar hij was echt niet in de stemming... hij wilde het niet afzeggen maar eigenlijk was hij liever alleen gebleven om te treuren... wat ik niet begrijp is dat iemand zo gemeen kan handelen... iemand zeggen dat je van hem houdt en dan zoiets flikken... ik hoop maar dat hij nooit met dat meisje terug aanpapt want dan ga ik het heel moeilijk hebben vriendelijk te blijven.

Gisteren was dus een bewogen dag... in de namiddag bezoek aan la mamma... toen de verplegers ons zagen binnenkomen werden we apart genomen en gezegd dat ze echt naar haar einde toegaat... ze is gewoon OP... en ze weet het want regelmatig zien we haar stilletjes huilen... ik zit gewoon te wachten op een telefoontje van het tehuis... dit en de liefdesperikelen van zoon bezorgen me niet bepaald een goed gevoel... wat 2011 ons gaat brengen weten we niet maar het begint echt niet schitterend.

Zo dadelijk komen onze buren met hun nieuwjaarsbrief dus moet ik gaan zorgen dat er iets op tafel komt... ik wens jullie allen een 
GEZOND EN VOORSPOEDIG 2011
 

02-01-2011 om 13:56 geschreven door Myette

Elk jaar rond Kerst en Nieuw krijg ik een dipje... ik kan het zelf niet verklaren... is het de sombere lucht... het besef dat de tijd voorbij schiet... ik weet het niet maar het is zo... eens de feestdagen voorbij kom ik terug "op als bloem" zoals wij in Antwerpen zeggen... 'k weet begot niet waar die stomme uitdrukking vandaan komt... bedoelde men hier soms mee "als deeg"... enfin... zoals gezegd hiervoor was ik al niet m'n eigen vrolijke zelf de laatste tijd... gisteren la mamma gaan bezoeken en dat beeld geraakt maar niet uit m'n hoofd... ze ligt daar in dat bed zoals een klein gekwetst vogeltje... vel over been... kan haast niet meer spreken... ik heb naast dat bed gezeten en haar hand vastgehouden... naar een balletuitvoering op TV gekeken... maar of er iets tot haar doordringt weet ik niet... toen we naar huis terug moesten keek ze me zo vreemd en lang aan alsof ze dacht dat het de laatste keer was dat ze me zou zien... DAT beeld laat me gewoon niet meer los.

Deze ochtend scheen de zon en voelde ik me al wat opfleuren... geen telefoontje gekregen vanuit het verzorgingstehuis... het was lichtjes aan het dooien... toen we wilden gaan ontbijten stond buurman voor de deur... "heb je al gezien wat er met je boom gebeurd is?" vroeg hij... we hebben namelijk een ceder in onze voortuin staan... zo'n breed uitwaaierend geval... geplant toen we pas gebouwd hadden en sindsdien uitgegroeid tot een prachtige sierden... ik hou van die boom als van mijn katten... die boom is nu reddeloos verloren... gewoon in tweeën gebroken door de zwaarte van de sneeuw... gisteren nog maakten we er een foto van omdat hij er zo mooi bij stond... vandaag lag de helft over de stoep gedrapeerd en waar hij afgescheurd is kan je zien dat de stam hol is... elke boom of plant heeft zijn eigen levensduur en ik denk dat onze boom zijn einde heeft bereikt... al 50 jaren staat hij te pronken... enfin de dag is voor mij finaal om zeep... de andere helft staat nog overeind maar zal ook moeten verwijderd worden... verleden jaar brak er ook al een tak af door overvloedige regenval... de stronk zullen we wel niet kunnen uitgraven want dan gaan de tegels van de voortuin eraan... ik ben nu al aan het bedenken wat we in de plaats kunnen planten... een of andere boomsoort die snel groeit want zo'n kale gevel vind ik maar niks en nog eens 50 jaren kunnen we niet meer wachten.

26-12-2010 om 11:38 geschreven door Myette

LAP... ik heb het weer zitten... de dipperdedip... het overkomt me geregeld en nu zit ik al te lang binnengeplakt en heb teveel tijd m'n "zegeningen" te tellen... gisteren zaten we aan de middagboterham oftewel deftig "lunch" genoemd en er stond een CD op van Zamfir... nu ben ik gek van die man of beter van zijn panfluit.. ucheuche... toen Meditation van Thaïs aan de beurt kwam zegde ik terloops tegen 't manneke : "die muziek wil ik op mijn begrafenis"... maar owee... de sombere bui die al lang op uitbreken stond overviel me plots als een stortbui en ik moest de keuken invluchten om hem niet te laten merken dat ik stond te snotteren... dan krijg ik er nog een preek bovenop wat je op zo'n moment echt niet kan hebben... nu ik het hier geschreven zie staan vind ik het zelf belachelijk maar op dat moment zag ik mezelf in die kist liggen... zo stijf als een plank natuurlijk... met de vrienden die me kwamen uitwuiven in tranen... niet voor mij maar door de muziek van Zamfir... haha... gelukkig vertrok manlief naar de kine en heb ik eens goed uitgehuild... oef... en nu is de bui over... die kist zal nog even moeten wachten.

Modern times... het maakt ons leven comfortabeler dat wel maar tegelijkertijd wordt je opgedreven door al die technische spullen... ik voel me soms als een opgejaagd koijn... zit ik op het toilet... staat man vanuit de gang te roepen... niet dat hij bepaald "modern" is maar hij is er en vraagt aandacht... waarschijnlijk vindt hij zijn sokken niet... dan het TVblad doorbladeren of er een film moet opgenomen worden die de moeite van het opnemen waard is... terwijl ik daarmee bezig ben staat de microgolfoven te piepen lijk gek om aan te kondigen dat zijn inhoud op temperatuur is... het ontbijt achter de rug is het tijd voor de strijk... maar eerst den Buddy over zijn bolleke strelen en aanzetten om te kijken of er mailtjes binnen zijn gekomen... terwijl ik dat doe begint m'n strijkijzer te piepen om aandacht... intussen staat de Poekie te gillen omdat ze vis heeft geroken terwijl die vis nog ingepakt in de frigo ligt... en wil de Kiddy binnen om zijn pootjes op te warmen... het valt nog mee dat mijn kamerplanten niet kunnen spreken of ze zouden zich in het koor mengen... nee die staan geduldig te wachten tot ze hun borrel krijgen... in het ergste geval laten ze treurig hun kopjes hangen tot ik het in de mot krijg en hen bevoorraad...
als ik de oven gebruik slaat die ook alarm als de ingestelde tijd verstreken is... dan heb je de GSM nog en de vaste telefoon... allemaal aandachtvragers...
en dan zijn er mensen die hun timer aanzetten als het tijd is voor hun pillen... ik ben gelukkig nog niet zo ver... bij het ontbijt kap ik alles in één keer naar binnen met een flinke slok koffie... jaja ik weet dat het verkeerd is maar opgeruimd staat netjes he... ziezo... dit was zomaar een bedenking.

23-12-2010 om 10:06 geschreven door Myette

Mooi he al die sneeuw... nu kunnen jullie het ook bewonderen achter je PCkes... ik plan al twee weken om de stad eens in te trekken... zou dringend nog enkele warme truien moeten vinden... misschien morgen?

Vorige blog werd ik op m'n vingers getikt... terecht hoor... ik schatte de sneeuwlaag op 20 cm terwijl het er maar 13 waren... vannacht is er een vers laagje bijgekomen zodat ik nu toch dichter in de buurt van die 20 zit denk ik... voor mij hoeft het echt niet hoor... ik stel maar vast... gisteravond kwam een van m'n bloggers binnenvallen met de mededeling dat hij op zijn terrasje van het landschap zat te genieten... toen ik hem vertelde dat ik zijn vijzen tot bij mij hoorde rammelen zond hij als bewijs een foto door van vermeld terrasje met dik besneeuwde tafel... er volgde een discussie over de dikte van de sneeuwlaag en hij heeft het gaan meten ter mijner ere... het was 13 cm. en ik ben met rode kaken afgedropen... zat er weer dik naast... een goede raad... geloof nooit wat ik jullie probeer wijs te maken... het is maar dat je verwittigd bent.

Vandaag zouden we boodschappen gaan doen... jawadde... ik krijg 't manneke weer niet in beweging... niet met woorden... niet met porren... deze ochtend wilde een nieuwe buur enkele huizen verder uit de garage rijden en raakte vast dwars over de straat... als gevolg daarvan dat de vuilniskar ook geen doorgang meer had... buren zijn toegesneld om hem terug zijn garage in te duwen en dan is hij héél voorzichtig toch terug eruit geschoven en naar zijn werk vertrokken...ik heb het hier wel over de wagen... dit alles gadegeslagen door wederhelft die er denkelijk een trauma van heeft overgehouden want als ik over rijden begin slaat hij groen uit... is wèl gisteren naar de kine vertrokken per fiets... dàt vind ik nu gevaarlijk maar aan 't manneke verspil ik mijn speeksel niet meer... hij luistert tóch niet.

Ik hou me intussen bezig met e-cards en kerstwensen versturen... zoals elk jaar een hele klus weer... denk dan dat ik iedereen heb en komen er kaarten binnen van mensen waarvan ik er geen verwachtte... niettegenstaande de dure portkosten is die traditie niet uit te roeien... ik heb zo'n kaartenboom waarin je de ontvangen kaarten kan vastpinnen... is wel mooi.

21-12-2010 om 14:15 geschreven door Myette

Ja mooi is het wel dat sneeuwdek... ik heb het niet opgemeten maar met mijn blote oog half dichtgeknepen schat ik de laag op ongeveer 20 cm. of ben ik nu met spek aan 't schieten... we hadden op ons terrasje de twee grote cachepots omgekeerd neergezet om te vermijden dat ze vol water zouden lopen en bevriezen... nu hebben we twee miniatuur sneeuwmannekes te pronk staan... een muts staat er niet op die heb ik zelf nodig om m'n oren te beschermen en een neus ook niet omdat ik geen wortelen in huis heb en niet tot aan de winkel geraak... oei ik ben aan het beuzelen... ik zou er wel geraken maar ben simpelweg te lui om voor dat kleine eindje me zo'n half uur te staan aankleden... dus zullen ze het zonder neus moeten doen... is wel zo handig... kunnen ze geen snotneus krijgen ook... onze binnenpoes blijft mooi binnen... die ligt nu momenteel hier achter mij op het bed te ronken... en de buitenkat weet het niet zo goed meer... komt soms zielig zitten kijken voor de terrasdeur... dan laten we hem binnen en kruipt hij achter de divan tegen de verwarming aan... tot hij het benauwd krijgt en terug buiten wil... het probleem is dat we als hij binnen wil we de andere buiten de kamer moeten krijgen want vrouwtje Poekie is niet gediend van halfmanneke Kiddy... we zijn dus de laatste weken druk bezig deuren open en dicht te doen... katten binnen en buiten te laten... ach een mens moet zich toch met iets bezighouden nietwaar... ik weet niet wat er met onze tuinvogeltjes gebeurd is... zitten die soms allemaal in Zoersel en Wommelgem... want hier is het verdacht stil niettegenstaande we ijverig voer aandragen... bij gebrek aan graan in huis eet ik nog maar twee bokes in plaats van m'n gewone drie... die derde gaat dan op de voederplank... is dat niet lief van mij... als ik nu nóg niet in de hemel kom!!!

Verder is er niet veel te vertellen en het was al zo weinig... ja ik zou dringend nog eens bus of tram moeten gebruiken... beleef ik misschien nog eens iets... alleen zaterdag zijn we een van onze vrienden gaan uitwuiven met een brunch in De Basiliek... die vertrok namelijk voor een 3-weken bergtocht naar de Andes om de berg Aconcagua te beklimmen... samen met onze minister Kris Peeters en Fred Deburhgraeve en nog 17 andere astmalijders... met als doel
astmalijders te motiveren aan sport te doen en een actief en normaal leven te leiden... toen we de berichten op de radio hoorden over de Zaventem problemen hadden we onze bedenkingen... gisteren belde ik naar zijn vrouw en ze zijn nog net kunnen vertrekken... zij nam een weekje vakantie op de Kanarische Eilanden zondagmorgen en ze is ook kunnen vertrekken maar wel met vertraging... maak het maar mee... je denkt even een weekje vakantie mee te pikken en in plaats daarvan krijg je... als je geluk hebt... een dekentje en slaapzak om in Zaventem te overwinteren... heb ik effe geluk dat mijn wederhelft niet te bewegen is op reis te gaan.

20-12-2010 om 11:23 geschreven door Myette

De feestdagen... ik zal hiermee wel enkele bloggers tegen de haren instrijken maar... IK HAAT ZE... niet de bloggers... wel de feestdagen... kerstboom opzetten... de jaarlijkse ellende... alles uit de voorraadkast in de kelder naar bovcn sleuren... dan spreken we nog niet van zo'n boom gaan kiezen en naar huis krijgen... als dat ding dan eindelijk opgetuigd is komt de allergrootste ellende... de lichtjes... eerst checken... ja perfect... alles brandt... na veel gefrummel en lekgeprikte armen door die venijnige naalden hangen ze dan... je bent intussen al bijna aan het eind van je latijn en één knoop zenuwen... je steekt de stekker in en... ofwel gebeurt er niks ofwel merk je duistere plekken in je boom... miljaaaaarde... je kan opnieuw beginnen... die lichtjes waren de enige taak die op 't mannekes rug geschoven werd en elk jaar kwam er geheid ruzie van... die man loopt nu niet bepaald over van geduld... als dan eindelijk de boom staat te pronken beleef je welgeteld 2 dagen van trots en knusheid... tot de eerste naalden zich in je tapijt boren... een voorbode van wat je te wachten staat als het ding wordt afgebroken na de feestdagen... jullie zullen dan wel niet verwonderd zijn toen ik het jaar dat we de kat van de buren erfden... het beestje was toen pril en wild en een verwoed boomspringster... het wijzer vond dat jaar maar eens over te slaan waarmee echtgenoot het voor een keer eens met me eens was... en ja we misten het wel in het begin maar wat een rust ook... het volgend jaar was poes nog even wild en pril dus... geen boom... nu is poes een bezadigde madam geworden maar over een boom wordt niet meer gesproken...
ik zeg altijd maar... moesten we kleinkinderen hebben we zouden ons er weer aan wagen maar aangezien die er niet zijn... NO WAY.

Wat me niet belet allen die nu knus en gezellig onder de boom zitten een
 HEEL VREDIG EN SFEERVOL KERSTFEEST
te wensen.

Nog even het laatste nieuws... de uitslag van de botscan wees uit dat de pijnen vanuit de rug komen... geen nieuwe heup voor 't manneke dus maar wel naar de pijnkliniek in februari voor een facet infiltratie... die worden tegenwoordig aan de lopende band uitgevoerd heb ik al gemerkt... en nu maar hopen dat het werkt want 't manneke is er niet vrolijker op geworden... alleen de katten komen nog in zijn buurt... haha!!!

14-12-2010 om 10:49 geschreven door Myette

Voor vandaag had ik een shoppingdag gepland... toen ik deze nacht door hoge nood gedwongen naar de badkamer trok regende het pijpenstelen... op slag was m'n goesting over en ben ik me terug onder de donsdeken gaan verschuilen... het was daar zo zalig dat ik het opstaan bleef uitstellen met als gevolg dat het alweer tijd was voor de middagboterham voor ik de tijd had "pap" te zeggen... ik nam me dan maar voor er een klussendag van te maken... je kent dat wel... beetje van dit... beetje van dat... m'n poetshulp is voor 3 maanden naar haar thuisland om voor haar zieke moeder te zorgen dus moet ik terug met stofdoek en veger aan de slag... gelukkig dat ik dit jaar vrijgesteld ban van de feestvieringen... de kinderen gaan zich erover ontfermen... halelujah!!!

Ons stokoud tufferke moest naar de garage... het beestje doet zijn best maar kan niet verhinderen dat er al eens hier en daar onderdeeltjes in panne vallen en die onderdeeltjes... hoe klein ook... kosten tegenwoordig stukken van mensen... dus is het beter dat ik thuis blijf dan kan ik niet in de verleiding komen m'n garderobe aan te vullen... met het vooruitzicht op sanitaire en medische kosten zal ik de portemonnee maar dicht houden.

Worden jullie nu ook zo moe van die eindeloze debatten en dat gezever over regeringsakkoorden... en nu weer die asielzoekers... in drommen komen ze naar ons landje waar de honing overvloedig stroomt... de buurlanden beginnen strenger op te treden maar hier... no way... kom maar binnen lieve mensen... wij leerden op school al dat de oude belgen een gastvrij volk waren... ik ga het nog geloven ook... maandag moest ik naar de bank en de lieve jongen daar die onze belangen verzorgt is echt een vraagbaak voor mij... ik volg de politiek niet op de voet... zo saai... zo onbegrijpelijk... maar wat ik zoal opvang in de wandelgangen intrigeert me wel... ik laat dan terloops een opmerking ontsnappen en meteen krijg ik een hele studie over het onderwerp politiek en dit in begrijpelijke mensentaal... met als gevolg dat ik er 3 uren heb gezeten terwijl het feitelijke doel in 10 minuten beklonken was... hier zit nu een degelijk in- en voorgelichte vrouw... niet dat ik meteen met alles akkoord ga... integendeel.

Dinsdag met de club het Koninklijk Paleis op de Meir gaan bezichtigen... ben wel blij dat ik het ook eens van binnen heb kunnen bekijken maar om eerlijk te zijn... ik heb er al mooiere gezien... als afsluiter kregen we elk 2 pralines uit de chocolaterie die je daar aan het werk kan zien... ik was zoals steeds veel te vroeg ter plaatse maar kwam gelukkig onze voorzitter tegen die zijn vrouw in de stad was komen afzetten... en zijn we samen gezellig een koffie gaan drinken in De Bistro op de Wapper... lekkere koffie... tof gesprek ook... een minpunt daar is dat men de toiletten boven heeft neergepoot... liefst 3 trappen te doen... niet aan te raden als je in hoge nood verkeert want kans op een natte broek.

09-12-2010 om 18:18 geschreven door Myette

Koud??? Wie heeft het koud... ikke ni zenne... ik zit hier met warme sokken aan... m'n damarke... daarover een pull en daar weer over een vest... ik zou bijna vergeten te melden dat ik ook nog een pantalon aanheb... ja wat dachten jullie... tot vrijdagochtend hoopte ik nog naar de blogmeeting te kunnen schuifelen maar toen ik opstond en de auto's voorzichtig door onze straat zag glijden zonk de moed me in de sloefkes... en niet alleen bij mij... spijtig wel maar niks aan te doen... zal voor volgende maand zijn... misschien.

Vandaag de loodgieter laten komen... hier in huis valt het ene na het andere in puin met 't manneke op kop... nu de spoelbakken van de W.C.'s weer en het douchescherm... de kranen lekken en met de waterprijs is dat geen sinecure... dus repareren maar... hij kwam maar even kijken wat er zoal moest gedaan worden... krabde eens bedenkelijk in zijn haar en ik zag aan zijn ogen dat hij de factuur al aan 't opmaken was... en dàt voor de feestdagen... amaaaaaaai!

Onze kat kan haar draai niet vinden... ze wilde perse buiten maar dat beest beseft niet dat die witte laag daarbuiten koud is... ik probeerde haar dat aan haar poezenverstandje duidelijk te maken maar dat koppig beest wilde niet luisteren... toen zette ik haar aan de deur en ze schrok zich een kattenbult... wilde direct terug binnen maar nee hoor... hardvochtig zoals ik ben heb ik haar
 wat laten afkoelen buiten... zal haar leren!

De volgende week moet ik bijna elke dag de deur uit... ik zou bijna een kaars gaan branden om het weer te laten veranderen... ik zeg wel... bijna... want ik geloof niet in kaarsen branden... waar ik woon wordt niet aan stoepkeren gedaan... alleen de oudere mensen doen dit... naast ons woont een sportieve bink die ik bijna alle dagen zie voorbijrennen in zijn sportbroekje... doet aan marathonlopen ook... maar zijn stoep sneeuwvrij maken hoho... dàt gaat boven zijn krachten... die jeugd van tegenwoordig he madam!

Voilà ik heb weer eens mijn blogplicht vervuld... ik wens jullie allen een warme nacht onder de donsdeken en tot de volgende.

04-12-2010 om 23:20 geschreven door Myette

Ben zonet eventjes langs de blogs gewandeld om te kijken wat ik weeral gemist heb deze laatste week... zoals ik al zei waren het heel drukke dagen voor mij en 't manneke... ik hoop dat het deze week wat rustiger wordt zodat ik de voorraad in mijn diverse kasten kan aanvullen want toen ik de frigo opentrok deze morgen kreeg ik een akelige leegte te zien... grote lege gaten daar waar er beleg en fruit en nog wat diversen hadden moeten liggen... ik had zo gehoopt eens niet de deur uit te moeten maar helaas...

Toen ik langs Natokens' deur wandelde las ik over haar handtasproblemen... tja wat moet ik zeggen... dat het bij mij idem dito is... mijn "sacochkes" worden alsmaar groter en gevulder... ik heb er verscheidene liggen waar niks aan mankeert alleen dat ze niet meer voldoen aan mijn gulzige eisen... zo sleur ik al jaren steeds een eerstehulptasje mee met allerlei spullen die in geval van nood zouden kunnen nodig zijn... het enige wat ik er ooit eens uit nodig had was een pleister... uitgooien... stel dàt... je zal het maar zien he... dan is er dat make-up tasje met spullen om mijn aanschijn te restaureren als wind en regen er huis mee hebben gehouden... de keren dat dit zo is ben ik gewoon te lui om helemaal opnieuw te beginnen en gebruik alleen de kam... soms... dan mijn digitaal fotodingeske dat ik weer vergeet te gebruiken... de GSM... nee die mag er niet uit... een leesbrilletje... enkele zakdoeken die ik broodnodig heb wegens mijn allergische neusproblemen... portemonnee... onmisbaar... portefeuille met een legerschare van kaarten... ook nodig... paraplu... ondenkbaar zonder... ik weet niet hoe vaak ik die tas al heb uitgeschud en het resultaat is dat alles er steeds weer ingaat en mijn linkerschouder lager hangt dan de rechter...

Gisteren ben ik dus weer een jaartje ouder geworden... ouder maar niet wijzer... het werd een hele kalme dag... niks gevierd hier... gewoon geen goesting... degenen die me een verjaardag wensten worden van harte bedankt... dochter belde... zoon belde en kwam langs met zijn hond om me mijn geschenk te brengen... een superdeluxe koptelefoon waarmee ik superdelux muziek kan beluisteren en films bekijken op den Buddy... zal die even blij zijn... ik heb het ding even geprobeerd en had al oorsuizingen... de klank komt van 7 kanten op je af plus dan nog een zware bas erbij... je kan het natuurlijk ook stiller zetten maar dan hoor je de stemmen weer niet zo goed... zodoende...

Bij ons bezoek aan la mamma lag ze weer in bed... ik denk niet dat ze er nog uitkomt... ze ligt daar met kussens rondom en onder haar want die papierdunne huid kan niks meer verdragen... toen ik haar zegde dat het mijn verjaardag was zegde ze toch nog gevat dat ze met me wilde ruilen want in haar ogen ben ik nog een piepkuiken... jawadde... gistermorgen nam ik een nieuw boek vast van de bib en wat was de eerste regel... "op de spoedafdeling van de kliniek lag een oud vrouwtje van begin zeventig" nog eens JAWADDE en LAP erbij... ik zou het eens moeten durven vergeten... heb dat boek meteen weggelegd en ben gaan uithuilen bij den Buddy...

29-11-2010 om 11:12 geschreven door Myette