Wat is het leven... in mijn ogen een voortdurende strijd... ziekte voorkomen dus gezond EN saai leven... problemen oplossen... de "kerk in het midden houden"... ook vaak moeilijk... 't manneke in de gaten houden... dat is vooral de laatste tijd een strijd geworden... zonet ontdekt dat hij een van mijn lievelingsbomen bijna kaal heeft geplukt... die man heeft een "wegwerp" manie ontwikkeld en ik moet voortdurend mijn poot stijf houden of hij gooit dingen weg die ik nog nodig heb... vroeger was dat anders dan haalde hij mijn weggegooide dingen terug uit de vuilbak... nu heeft hij zich op de bomen in de tuin gestort... en ik zie met pijn in mijn hart hoe hij snoeit en knipt tot er wat kale takken bijhangen... wat doe je dan... niet veel meer.

Dan ben ik ook nog in strijd met Scarlet... die paljassen doen niets aan onze telefoonlijn... kwade telefoontjes helpen niet... alleen krijg ik duizenden sorrys te horen maar de telefoon blijft zo dood als een pier... een dooie pier dan... ook zat ik 3 dagen zonder computer... geen internetverbinding... alles wat ik maar kon bedenken uitgetest doch steeds noppes... dan maar weer zoon gebeld (met gsm) en die heeft gisteren de verbinding kunnen herstellen... geen fout van Scarlet dit keer maar hier.

Gelukkig zijn er ook nog goeie momenten zoals het misverstand met onze naaste buren/vrienden gaan oplossen... alles werd gladgestreken en ze komen volgende week een glas drinken bij ons... zucht van opluchting... straks blogmeeting maar ik vrees dat het een droevige gaat worden want een van de blogmaatjes heeft net haar dochter verloren en de begrafenis is volgende week... en ik zit hier te klagen over futiliteiten... ik schaam me diep... wat kan er erger zijn dan een van je kinderen te moeten verliezen... zoon mankt wel voor de rest van zijn leven maar hij is er nog en daar ben ik elke dag weer dankbaar voor... dat accident van hem kon ook fataal hebben kunnen aflopen... om verder te gaan met het goeie nieuws... zondag hebben we een etentje met vrienden van de club... toch zalig te weten dat vrienden je niet laten vallen omdat je niet meer zo goed mee kan... morgen moeten we een borrel gaan drinken bij een van de buren als afscheid... hij verkocht zijn huis en gaat in Gent wonen bij zijn vriendin... het was een goede buur en we gaan hem missen.

Het was een drukke week en de volgende dagen worden nog drukker... vroeger zou ik me in mijn nopjes hebben gevoeld maar met de jaren verlang je meer en meer naar rust... ach rusten kan je altijd nog als je echt niets meer kan en je je als een hoopje nutteloos vlees in een rusthuis dood zit te vervelen.

09-11-2018 om 00:00 geschreven door Myette

Sjjjttt... het is hier even rustig... hoop dat het zo een tijdje blijft na een woelige week... telefoon nog altijd afgesloten dus regelmatig bellen naar Scarlet om van mijn oren te maken... heel vriendelijk en veel sorrys voor het ongemak en ook begrip maar er gebeurt helemaal niks... ik heb mijn gsm gelukkig maar t manneke kan met die wonderlijke moderne toestellen niet overweg dus ik kan niet meer alleen het huis uit omdat hij me niet kan bereiken in nood... met hem naar de dermatoloog voor dat koppige koppeke van hem dat weer eens gewond is... 2 x per dag reinigen en insmeren met cortisone zalf... en of dat niet voldoende is ging hij vrijdag ll. door zijn rug... aangezien mijn echtgenoot nooit in stilte kan lijden liet hij bij elke beweging de nodige decibels ontsnappen... volstoppen met pijnstillers en gedwongen rust is dan de enige remedie... vandaag ietwat beter en ook ietwat stiller... sjjjttt.

Ik ben nog altijd ijdel en elke ochtend doe ik de nodige manoeuvers om er toonbaar uit te zien... behalve... gisteren 1 november... aangezien het een feestdag is verwachtte ik niemand aan de deur... verkeerd gedacht... in de namiddag stonden onze lang verloren Brusselse vrienden aan de deur... verloren omdat er op mijn mailtjes nooit antwoord kwam had ik hen geschrapt van onze vriendenlijst... jawadde... daar stonden ze alsof er niets gebeurd was... was ook niet... alleen radiostilte... hij met relaas van ellendige gebeurtenissen in de voorbije jaren en zij met Alzheimer... dat was een schok voor mij want zij was zowat de meest intelligente vrouw die ik ken... van alle markten thuis... had een belangrijke positie bij een bank en ging na haar pensioen nog kunstgeschiedenis studeren... zelfs als ze bij ons op weekend was zat ze in verloren momenten nog te studeren... het laat me gewoon niet los... en ik maar puzzelen en vraagstukken oplossen om mijn hersens in leven te houden... misschien kan ik me beter wat minder inspannen... om terug te komen op wat ik in het begin zegde... ik voelde me wel opgelaten de deur te moeten openen in mijn nonchalante toestand... niet opgemaakt... wel aangekleed.

Nog zoiets... ik heb een vriendin die elke avond om 9u haar bad neemt en pon en peignoir aantrekt... ik zat gewoonlijk tot 10u aangekleed en wel en dan belde er niemand... maar owee als ik me eens even liet gaan en uit mijn BH en in mijn pon en peignoir stapte... gegarandeerd onverwacht bezoek... zo zat ik eens rustig BHloos te genieten van een rustige avond... kinderen in bed... man naar zijn biljart avondje... belde een buurman aan om te bedanken voor een of andere gunst... ik weet al niet meer welke... vroeg beleefd de man binnen en die deed het nog ook... daar zaten we... hij ietwat ongemakkelijk en ik geweldig opgelaten in mijn peignoireke... ik gaf hem een whisky... we babbelden wat en toen hij eindelijk de deur uit was kwam mijn zucht van opluchting... ik dacht mijn les geleerd te hebben maar nee... hopeloos!

02-11-2018 om 10:00 geschreven door Myette