en na de haan de hen en na de bok de geit heeft hij haar hangend aan de tijd op het duin nog nat van dauw in haar volle schoonheid uitgespreid en trommelend op de borst de allereerste kreet geslaakt de zee ontwaakt
eerst stuurde ze me met het spreekwoordelijke kluitje in het riet maar drie dagen later heeft ze me professioneel om de tuin geleid en achter diezelfde tuin je gelooft het niet hebben wij de stukken eraf gevrijd eigenlijk mag je ook "gevreeën" zeggen maar voor 10 voor taal hadden we toen geen tijd
op het laatste nippertje gaf ik jou toch nog een zoen en dat was misschien wat te laat ik had het waarschijnlijk vroeger moeten doen maar ik weet niet of er een eerste nippertje bestaat ...
Vanmorgen vertelde ik een aanleunende dertiger dat ik gisterenavond naar een optreden van Zjef Vanuytsel was geweest. Ken ik niet, zei hij. Allez, jong, de zanger van "De zotte morgen..." Hij is ook van Meerhout afkomstig zoals jij en ik. Hij is weliswaar ouder dan jij, maar even oud als ik. Ik ken hem niet, zei hij. Hij zal van voor mijnen tijd geweest zijn.
Het weze hem vergeven, want de uitverkochte zaal zat eivol (uiteraard) met uitgezakte vijftigers en zestigers, die zich weer helemaal in hun wilde jaren waanden. De "OUWE MAKKERS"?, zoals ook Zjef zijn voorstelling noemde, waren weer lotgenoten. Hun Zjef was weer opgestaan: vrolijk, intiem,teder, rebels. Weer, weer,weer... Zoveel dankbaarheid en bewondering uitte zich in een minutenlang staand applaus. Een avond, die ik niet vlug zal vergeten evenals het feit dat mijn dochter mij de inkomkaartjes cadeau deed. Zij weet als geen ander hoe ze haar papa gelukkig kan maken. Meer nog: zij weet wie Zjef Vanuytsel is !
Er was weinig volk in het café. Op de achtergrond schuurde Leonard Cohen door de boxen, terwijl de baas met zichtbare tegenzin zijn glazen opblonk. Ook hij schonk weinig aandacht aan de vrouw, die met afgeboorde elegantie aan zijn toog zat. Ze wist hoe ze het ene been over het andere moest leggen en lang aan haar glas rode wijn kon nippen. Toen ik opkeek van mijn krant, zag ik dat zij naar me keek. Onbeholpen en vol in mijn kruis gepakt, zocht ik naar mijn Duvel, die nochtans rechts van mij tussen de vrouwentongen stond. "Mooi weertje", haperde ik als de beste openingszin, die ik kon bedenken. " 't Wordt warm", zei ze en met het glas rode wijn walsend in de hand, gleed ze van de barkruk, die even hoog was als haar benen. "Mag ik bij je komen zitten ?" Ze was al bij mijn tafeltje voor ik besefte, dat ze iets gevraagd had. Ze was blond en mooi met ogen, die elke jury het maximum van de punten doet geven. Ik weet (van vrienden) dat vrouwen aan de toog geen naam hebben, alleen mooie ogen en warme dijen. "Hoe heet je ?" vroeg ze, niet geheel onverwacht. "Ze noemen me Paperclip." Gekke naam, vond ze. Ik vertelde er maar niet bij dat het mijn schuilnaam was voor mijn blog op Seniorennet en nam nog een slok. Mannen weten nu eenmaal waarom... Bijna onhoorbaar legde ze haar hand op de mijne en keek me diep in de ogen. Het werd ontzettend warm in het café, hoewel een rilling mij over de rug liep. Maar ... dan zakte ze langzaam langs haar stoel naar de grond. Wat ging er gebeuren ? Was ze onwel geworden ? Had ze te diep in mijn ogen of in haar glas gekeken ? Was het de opwarming van de aarde, die hier in het café een hoogtepunt bereikte ? Ik zag haar veranderen in water... Ze liep leeg ! De hitte werd ondraaglijk, ik wilde nog een raam opengooien, maar ... Iemand in de straat reed met luid gerammel zijn groene container tot op de stoep. Naast mijn bed mijn pantoffels... Op de vloer geen druppel water te zien...
kom binnen zeg ik in mijn huis van wind en wolken dag verzamelaar van mijn behangpapier met spreuken uit de voorbije winter luister naar de ademhaling van het land hier sliepen gisteren de insecten als pelsdieren in de gietvorm van de eeuwigheid zie hoe het licht wiegt als water warmwaait naar de klanken die mekaar met smaak naar binnen spelen hoor de zon kookt de tongen van de vrouwen als mossels los ik spring van vreugde op mijn schouders onze magazijnen zitten vol zomer
