als ik een schilder was ik zou een huis voor je willen maken met een houten vensterbank om naar de zon te kijken en naar de treinen te zwaaien vanachter zonnebloemen, margrieten,geraniums terwijl een kleine kat kopjes tegen je benen geeft terwijl mussen buiten op de draden op een rij zitten als noten op een notenbalk terwijl op het einde van de straat een piano klinkt als zuiver water o ja, ik zou het nog vergeten... tulpen zou ik ook schilderen alleen voor jou
de liefde heeft iets weg van boksen het is een kwestie van de juiste afstand als je te dicht komt wind ik me op word ik bang raak ik verward en zeg gekke dingen maar als je ver weg van me bent word ik droevig lig ik wakker en schrijf ik zonder ophouden gedichten zoals nu
ik weet niet of er woorden bestaan die de geur van je huid kunnen vangen, het beweeglijke licht in je ogen, de warmte die in me klimt zodra je me aanraakt, het gevoel van je haar aan mijn vingertoppen, de huid van je handen op mijn lippen
als daar woorden voor waren kon ik alles vastleggen op papier
met de grijze armen van de wind om haar heupen kleedt ze haar opgespaarde dromen uit kamt ze met vleivingers door mijn haar tot ik met de inkt van vroeger weer tedere woorden schrijf ik heb mijn tenten opgezet tussen de stilte van haar lippen
je praat de vlinders aan elkaar en drinkt de zon als een glas champagne als je niet bestond zou ik je wel verzinnen je lauwe borsten geven om al het zoete uit je lijf te zuigen je begrijpt me met allebei je handen en als ik schrijf voel ik hoe je over de letters wrijft moet ik wachten tot de vissen in mijn buik niet meer spartelen tot de zee niet meer op mijn schoenen drupt en de meeuwen landen in mijn hoofd kom terug zodat ik je kan vangen want je bent te gek om los te lopen
Morgen vertrekken we met enkele vrienden en vriendinnen naar Damery, een dorp in de Champagne, om er zoals elk jaar een week te helpen bij de palissage, dit is het opbinden van de druivenranken. Hopelijk zit het weer een beetje mee en krijgen we ontspannende en prettige dagen bij de familie Casters. Tot bubbels !
kom binnen zeg ik in mijn huis van wind en wolken dag verzamelaar van mijn behangpapier met spreuken uit de voorbije winter luister naar de ademhaling van het land hier sliepen gisteren de insecten als pelsdieren in de gietvorm van de eeuwigheid zie hoe het licht wiegt als water warmwaait naar de klanken die mekaar met smaak naar binnen spelen hoor de zon kookt de tongen van de vrouwen als mossels los ik spring van vreugde op mijn schouders onze magazijnen zitten vol zomer
Nog enkele dagen scheiden ons van de verkiezingen... en de beloftes vliegen ons bij herhaling als muggen rond de oren. Moesten ze het kunnen, de politici, ze zouden het mooie weer opnemen in hun pro- gramma: zon gegarandeerd de hele week ! Hemelsblauw zouden de affiches kleuren van zowat alle partijen en ze kregen zeker mijn stem en waarschijnlijk ook die van u. Wie wil er nu geen altijd schijnende zon ? De boeren misschien ? Er zal zeker wel een partij opstaaan die verspreide regen voor alle schouders zou beloven, zodat de droogte met veel blabla zou kunnen bestreden worden. Vermoedelijk zouden de niet te vermijden buien ook wat in goede banen geleid worden : enkel op maandag bijvoorbeeld. Maandag ... Toch al een dag waar je niet vrolijker van wordt. Ofwel enkel tijdens de nacht. Maar dat zou dan weer enkele tegendraadse dichters natuurlijk serieus op hun systeem werken. "Niets is zo onproductief als druppels tellen, die trage tranen langs de ramen op het ritme van het eeuwige verdriet", zouden die dan schrijven in lange pamfletten vol zweverige prietpraat en voor dat soort malle figuren zou dan wel gauw een vaag splinterpartijtje worden opgericht. Of die de kiesdrempel haalt ? Wie zal het zeggen ? Zou een gezinspartij pleiten voor zon op woensdagnamiddag als de kinderen thuis zijn ? De partij van de schaatsers, zou die het ganse jaar bevroren kanalen beloven ? Wordt Jill of Frank ( of beter nog Sabine ) dan de nieuwe premier ? En hoe gespreid valt de regen in Brussel-Halle-Vilvoorde ? Wat druppels hier en wat buien daar ? Of blijft het één pot nat ? Krijgen we de depressies van de Walen over ons heen ? Zou er een coalitie kunnen gevormd worden met al dat "eigen wolk eerst'-gedoe" ? Ik vraag het me af ... Ondertussen wijkt de zon voor grijsheid en ik weet niet hoe ik daartegen een duidelijke proteststem moet uitbrengen. Aan de horizont doemt in de mist een wit paard op met daarop een man met een hoge mijter en een even hoge dunk van zichzelf. Kwistig strooit hij cadeautjes en beloftes in het rond. Ik roep nog : "Sinterklaas, u bent een half jaar te vroeg!" Maar hij hoort het niet en lacht met zijn tandpasta-glimlach naar iedereen die aan zijn kant staat. Zal ik maar op hem stemmen ?
ik wil graag weten of je voelt wat ik voel of je ook lijdt aan schaamte, eenzaamheid hunkering naar gisteren misschien vanbinnen, zonder dat iemand het ziet ik zal het niet vragen en je moet ook niet antwoorden maar we zullen het weten
nog dikwijls loop ik in een witte kamer langs een blinde muur ergens is er een deur, bijna onzichtbaar ik weet het, ik heb ze al gezien ik zoek ze opnieuw en ik zal ze vinden als ik ze opendoe, zal ik bij je zijn ik zal in je ogen kijken en we zullen niet meer alleen zijn kijk de zon knipoogt naar de zomer
de zon schijnt vandaag alsof ze het warm water heeft uitgevonden je hebt twee armen nodig om ze van je lijf te houden maar in de bibliotheek is het lekker fris en leunen de duivels en de engelen in donkere boeken rug aan rug tegen elkaar hun grote geheim sluimert op de planken waar mevrouw Van Geel elke dag voorbijgaat ze houdt haar hoofd een beetje scheef en luistert de boeken fluisteren ik hoor niks, maar zij wel
ik zou zo graag met een natte vinger jij bent mijn hospitalisatieverzekering (of een nog langere zin ) willen schrijven over de volle lengte van je blote rug ik zou je zo graag nu wakker maken al was het maar om je beetje bij beetje te zeggen hoe mooi je gedichten schrijft met je ogen
vandaag kan ik niet schrijven want de meeuwen zijn geland rond mijn leeggezogen hoofd dat beroofd van weten en van willen van zwaarte en van kracht tussen de langgerekte sterren op de roep van de vogelverschrikker wacht
je wordt wakker in het blauwachtige halfduister van de morgen ik luister naar het gemurmel dat op de slaperige daken in onze straat druppelt de echo van de woorden die we dachten achter ons gelaten te hebben vergezellen ons een leven lang samen beitelen we een huis in ons geheugen waar we vroeg of laat naar zullen terugkeren
