het veld laat de gordijnen neer groen op groen rukkend aan het licht tot bij het gras de regen is het langverwachte teken het applaus van de wolken het geluid de bliksem gaat fier als een gieter de donderslag vooraf we vullen onze lippen met vogels zacht
Ik weet wel : ik ben geen spiegel, kleurloos, gemaakt van puur licht. Ik ben een deur, waarachter ik gevangen zit. Ik wou dat je me hier zag languit met mijn handen vol vingers. Maar waarom sta je hier voor mij lachend je haar te kammen ?
met gezwollen borst ligt het brood op tafel in de schaal de appels te lui om rood te worden de kamer duwt de schaduwen voort de tijd ineengekrompen tot een handvol woorden achter het zonlicht wacht in de vorm van een autobus ons afscheid
koning winter heeft zich gekroond tot Witte Kerstmis met lichtblauwe ogen
hij geniet en jaagt met volle borst de wind door het kreupele hout recht op zijn paard schreeuwt hij dromen aan flarden beledigt hij de hardnekkige rozen van de zomer
geef hem maar de macht laat hem de wegen met ijs bezetten de treinen halt toeroepen de aarde dolkdiep treffen
wie ben ik gemaakt uit ledematen en ogenblikken een toevallig mens van decennia geleden al is dat minder dan een zoutkorrel opgelost in het water van de tijd
mijn ouders en mijn kinderen leven in mijn gewrichten ik voel het ik ben de som van hun vragen de echo van hun antwoorden ik ben onaf en onderweg tot de dag van de grote motorpech
er lag sneeuw op het strand en we maakten grapjes over die gekke kerel die kaarsen op zijn hoed stak om 's avonds de zee te schilderen
helemaal alleen bleef hij scheelkijken naar het donker onrustig zwaaiend met zijn penseel de ene donkere verf op de andere stapelend terwijl wij om ons heen stonden te kijken hoe de kaarsen op zijn kop flakkerden en vervolgens één na één uitdoofden achterna gezeten door de schaduw van de wind
Je woorden liggen topless voor het oprapen maar ik loop er omheen bang om me te snijden aan de scherpe medeklinkers
Zwijgend zoek ik mij een weg door het alfabet van twijfels en beloftes tussen de regels door over de komma's en de punten rakelings langs het grote vraagteken
Ik vraag me af : waar blijf ik staan wat neem ik mee van al die chaos die hier ligt, van alle woorden misschien dat ene die ene lettergreep:
wandelend bij avond onder de bomen vanop de oever liepen wij door tot het water aan onze lippen stond onze haren dreven hand in hand op het maanlicht we werden één met het water en niemand zal het geloven maar je kuste er nog beter dan aan land
't Is plotseling koud, vooral 's morgens. Je adem wordt wolkjes, je vel trekt zich strak, het is alsof de winter reeds in je enkels hapt. Die dikke jas komt al van pas, bedenk je, terwijl je de deur achter je dichttrekt en er stevig de pas in zet, slalommend tussen grijs en nat, naar de bakker. Enkele dagen maar, denk je, als ik nu eens voor enkele dagen naar de zon zou vliegen, nog gauw even bijtanken voor de echte winter me nog strammer maakt. Even lekker morsen met de zon... Ik weet niet waarom, maar ineens denk ik aan die meer dan 6.ooo asielzoekers in ons land, die geen bed voor de nacht hebben. En die zigeunerkinderen die op de stoep slapen: het ene jongetje in een veel te kleine regenjas, het andere jongetje in geen regenjas... Zouden mijn twee kleinzonen, mijn prinsenkinderen, dit overleven ? Hoe zou het met mij zijn, moest ik weten dat ze voor mijn deur kamperen op een kartonnen doos ? Nee, ik blijf maar lekker thuis en even aan iets anders denken. Ik ga mijn pantoffels opzoeken, een Duvel binnen handbereik en de verwarming toch maar een graadje hoger...
ik had nooit gedacht dat je langgerekte zinnen rond mijn mond zou kunnen vouwen een taal zou willen maken voor mij, voor ons met woorden zoals jij en ik in het begin waren er alleen jouw handen tussen mijn eenzaamheid en mezelf plotseling sloegen wagenwijd de deuren open tot aan je mond daarna kwamen je gezicht je ogen je lippen vervolgens trok je de schaamte uit en hing hem nonchalant aan de muur en toen kwam jij tevoorschijn als een schaterlach
ik denk en ik hoop dat de dood een mooie vrouw is die na het laatste glas champagne en na de laatste dans me naar het bed leidt me even onder de oksels optilt me bij mijn enkels neemt en me zo op het laken legt dan de kussens opklopt en ze achter mijn heupen en mijn rug schikt en tenslotte traag de gordijnen dichttrekt
alleen de nevel van de muziek ruist dan door de kamer
Wat kon ik je schenken ? Ik had maar gaven voor honger en dorst en ik had je zo vertederd lief. Ik zei : ik geef je de lucht, omdat ze zo blauw is vandaag en jij zo lief.
Je was zo blij en zo mooi als je ogen Dit was de droom : ik had gezegd de lucht is blauw vandaag, pluk mijn geluk. En s avonds hing je het op als een hemel boven je bed.
Je zei : kom bij me, toe. Ik heb sterren voor je gekocht. In je ogen zag ik wind en wolken. De nacht droeg bloemen in je slaap. Het was alsof ik langzaam bloedde op zacht gras.
naast de beek die pas kan lopen trekken de huizen zich terug om droog te liggen de merels wandelen met hun armen op de rug en niemand ziet hoe een hond een hap neemt uit de avondzon de straat slentert door het dorp en valt even verder op de kasseien languit in slaap het licht rinkelt als goudstukken door je haar en de takken naar beneden ik leg mijn woorden tussen je lippen je handen bladeren lauw en voorzichtig door mijn huid in mijn droom val ik in slaap
in mijn wilde tuin zaai ik wispelturige letters die kiemen tot klanken fezelend tussen het loof van mijn woorden pluk ze als ze rijp zijn als handvolle vruchten en bereid me een avondmaal van geuren en late strelingen ik heb zo'n honger
Zie ze daar hangen ... De druiven in de Champagne vragen stilaan om geplukt te worden. Volgende week vrijdag rijden we richting Damery om er weer gedurende een lange week de schaar in te zetten. Hopelijk zijn ze er weer allemaal, de vrienden en vriendinnen van vele voorbije jaren ... Zet de bubbels al maar klaar !
