Vandaag heb ik gekozen voor een zeer sobere, minimalistische compositie. Er zijn maar twee kleuren, hoofdzakelijk blauw met een witte, zijn eigen weg zoekende, gebroken lijn er doorheen, en dan is er ook nog dat kleine rode puntje... jawel hoor, Cool Blue. Ik heb vandaag eindelijk de tijd gevonden om mijn al eerder bestelde drone te gaan afhalen in de winkel in Wilrijk. Als een product niet meer in het centrale depot aanwezig is maar nog wel in de winkel dan wordt het niet aan huis geleverd maar moet je er zelf om gaan. Zo heb ik nog eens kunnen "genieten" van de verkeerschaos rond Antwerpen. Terwijl ik wachtte om geholpen te worden kwamen een aantal interessante strakke composities in beeld en ik heb enkele keren aan mijn Sonytje gevraagd of ie bereid was om een en ander vast te leggen.
Ik had er een pittige fietstocht opzitten en in Herentals, bijna terug thuis - nog 9 km. - besloot ik om alsnog even aan te leggen bij een zaak waar ik het overvloedige vochtverlies kon compenseren met iets anders dan de fles water die ik altijd meeneem voor noodgevallen. Komend van Grobbendonk leek me het café aan de Zandpoort de eerste geschikte plek. Wie schetst mijn verbazing toen ik de jongedame die daar werkt zag rondlopen met een raar beest op haar schouder. Ik heb meteen gevraagd of ik een foto mocht maken. Ze wilde zelf niet maar het beest had geen bezwaar. Thuis ben ik zoals zo vaak bij dokter Google te rade gegaan en het blijkt dat dit een leguaan is, meer dan waarschijnlijk zelfs een groene leguaan ondanks het feit dat de kleur mij eerder oranje-goud lijkt. Maar groene leguanen bestaan in veel variëteiten zo leerde ik. Een geroutineerde leguanenspecialist die hierover valt mag me natuurlijk alijd tegenspreken, ik ben een leguanen-leek namelijk. Maar ik ben toch blij dat ik er eentje in mijn jaaralbum kan plaatsen.
Waar kun je met deze temperaturen beter fietsen dan langs het kanaal? Het bleef lang tropisch heet maar na 6 uur vonden we toch de moed om er even op uit te trekken. Eerlijk gezegd was ik best een beetje jaloers op de zwanen die zo heerlijk over het water dreven. Ik heb er het raden naar of het papa dan wel mama is die gevolgd werd door drie kids. De andere helft van het ouderpaar volgde een eindje verder, om eventueel gevaar van achter te onderscheppen denk ik. Ik heb ook wel beelden van de voltallige familie maar uitgezoomed was de opname toch net iets minder pittig dan deze close up. De ganse familie zet ik wel op Facebook.
De zaterdag van het laatste weekend van juni is traditioneel barbeque dag voor onze fotoclub. Er wordt lekker gegeten, iets vloeibaars er bij genuttigd, de vriendschapsbanden worden aangehaald en in wezen is dit een teambuilding dag, te meer omdat ook de partners er bij mogen zijn. Hoewel het voor mij gevoelsmatig niet hoort dat je bij zulke gelegenheden medegroepsleden in beeld neemt heb ik het toch enkele keren gedaan (de lokroep van mijn Sony-toestelletje weet je nog)... soms waren er redenen om een foto niet te kiezen maar in dit geval kon ik het niet laten. Geposeerde foto's proberen we te vermijden maar deze foto van onze barbequemaster Bert kon ik niet in de map ongebruikte leuke foto's laten zitten.
Het gebeurt me wel eens vaker dat ik een foto wil benoemen met een liedjes-titel. Toen ik hier stopte omdat mijn Sonytje weer onweerstaanbaar begon te woelen in mijn zak moest ik meteen aan Jimi Hendrix denken. Niet dat ik de link tussen de tekst en de locatie meteen wiskundig correct voor de vuist weg kan leggen maar "All along the watchtower" leek me hier wel gepast. Ik heb er ook geen idee van of deze site, onderdeel van wat wij in de regio "den atoom" noemen, en waar pottenkijkers geweerd worden door een dubbele hoge prikkeldraadafsluiting met een imposante uitkijktoren en bewakingscamera's, onderdeel is van het opslagproject van nucleair afval in de Kempische bodem. Ik behoor alleszins niet tot de ingewijden die hier meer van weten. Ik vind de foto interessant genoeg zonder over nucleaire problematiek te moeten nadenken. De prachtige wolkenlucht is op zich al een foto waard en als er dan nog enkele ingrediënten zijn die voor een aanvaardbare compositie zorgen kan ik mijn Sonytje alleen maar gelijk geven. Effe stoppen Pol!!!
Eén keer per jaar is er een uitstap gepland van de bewoners van Hoevezavel en het Kapittelhof met de rolstoelduwende vrijwilligers naar de Moffel in Lommel Werkplaatsen. Tja, wat dacht je? Op de dag dat we een maandhoeveelheid regen over ons heen kregen en Pennenzakkenrock werd stilgelegd viel ook onze wandeling in het water (flauw woordgrapje). De bewoners werden met bussen naar de zaal gebracht en wij kwamen met de wagen. Verder liep het dagprogramma zoals gepland. Er was iets te drinken, een middagmaal en een alweer zeer geapprecieerd showprogramma. Het sluitstuk van dat programma was een zorgtehuisversie van "The masked singer". Ik ben niet meteen een fan van het origineel maar deze copie met bekende figuren uit het personeelsbestand vond ik best leuk, zeker omdat er nog een mystery guest was. In de vermomming van het zwartwit gespikkelde rare beest bleek de Lommelse burgemeester Bob Nijs te zitten. Dat alleen al maakte hem tot fotodoelwit nummer één. Ik had alleen maar het Sonytje bij en door de drukte kon ik jammer genoeg ook geen ideale positie innemen. Met ISO 1600 zat dat toestel ook al tegen zijn limiet aan te hinken en ondanks het feit dat dit technisch gezien misschien niet de beste foto is wil ik hem toch plaatsen omwille van de documentaire waarde. De burgemeester als Masked Singer, ik vermoed dat dit niet meer zo vaak zal gebeuren.
Vorig jaar, toen de heide in bloei stond, heb ik een reeks foto's gemaakt van mijn goede vriend Gust (El Lobo). Het was de bedoeling dat hij er een keuze zou uit maken om op de achterruit van zijn wagen te laten kleven. Ondertussen rijdt Gust al een tijdje rond met een prachtig bedrukte achterkant. Gust is iemand die 150 jaar te laat geboren is en 7000 km te ver naar het oosten. Hij is cowboy in hart en ziel. Toen we vandaag vertrokken voor een fietstocht langs het Kapelhof en we langs zijn stallen reden zag ik mijn foto opnieuw. Hij heeft er warempel ook een vlag van laten maken en ik was aangenaam verrast toen ik mijn werk zo fier zag wapperen in de wind. Ik kon niet anders dan even stoppen om een foto maken van een van mijn foto's...
De weersverwachting vertelde dat het in de loop van de namiddag erg regenachtig zou kunnen worden en ik ben dan ook, voor mijn doen, erg vroeg met mijn trouwe e-bike er even op uit getrokken om enkele kilometers op de teller te zetten. Richting Kempisch Kanaal bij St. Jozefs Olen, een klein stukje langs het kanaal tot sas 9 en dan weer naar huis, goed voor ocharme 15 km. Dan kom je weer voorbij die bizarre tuin met kunstwerken en waar de meest gefotografeerde beelden aan de overkant staan was deze hand uit de haag tot nu toe er in geslaagd aan mijn aandacht te ontsnappen. Tja, er is ook zoveel te zien hier he, maar ook de details mogen eens aan bod komen.
Een mens loopt wel eens tegen een minder prettige en confronterende realiteit aan. Er waren vandaag enkele ingrediënten die me een flinke uppercut verkochten... te weten: gewicht, leeftijd en conditie. We zijn met onze fotoclub een jaar lang het natuurgebied De Tikkebroeken aan het fotograferen en dat zal uiteindelijk resulteren in een tentoonsteling bij gelegenheid van het 60-jarig jubileum. Naar aanleiding van een tip van de conservator Dirk Potters had ik me meteen als vrijwilliger gemeld om met een waadpak de Rode Loop te verkennen en zo foto's te schieten van uit een bijzonder standpunt. Er waren nog enkele leden in het plan geïnteresseerd en ik was dus niet alleen om te water te gaan. Gelukkig maar. Al bij het aantrekken van het pak merkte ik dat het midscheeps toch net iets minder gemakkelijk zat dan de vorige keer, dat was alweer een hele tijd geleden trouwens. In de beek bleek al snel dat ik diep, veel te diep in de zompige bodem zakte en ik had alle moeite van de wereld om vooruit te raken. Ik heb het niet eens 200 m volgehouden voor ik er uitgeput de handdoek geworpen heb. Gelukkig waren er anderen, jonger en minder zwaar, die de tocht helemaal vol gemaakt hebben. Tijdens de korte passage in het water heb ik toch enkele leuke foto's kunnen schieten. Deze vind ik qua compositie best geslaagd.
Het was de laatste dag van Graspop-Metal-Meeting vandaag en ik ben enkele uren uitsluitend bezig geweest met bezoekers te fotograferen. Met alle gedoe rond privacy moet je goed opletten als je mensen fotografeert tegenwoordig en ik heb dan ook consequent bij iedere foto in alle talen gevraagd of het mocht en/of naar de camera gewezen met een vragende blik. Het moet me van het hart dat die metal mensen meestal erg lief en meegaand zijn, ik heb geen enkele keer een negatieve reactie gehad. Natuurlijk heb ik mijn aandacht voornamelijk gericht op "vreemde vogels" en het leek er op dat hoe vreemder, hoe liever ze op de foto wilden. Ik heb een hele verzameling mee naar huis gebracht. Misschien maak ik er wel eens ooit een AV-reeks van... Dit is een willekeurige keuze uit de oogst.
Ik heb altijd gedacht dat vissen een rustgevende hobby was voor mensen die even de drukte van het dagelijks bestaan willen ontvluchten door ergens eenzaam in het riet naar een dobber zitten te turen en al filosoferend helemaal zen te worden. Vandaag heb ik dat idee moeten bijsturen. Ik was er eigenlijk al voorbij toen ik weer eens langs het kanaal aan het fietsen was. Maar er was een confronterend stemmetje dat me terug stuurde: "Helaba, was dit niks om een leuke foto van te schieten?" Voor alle duidelijkheid, dit is niet het Kempisch kanaal maar een gegraven vijver aan de andere kant van het fietspad. Er zaten enkele tientallen vissers en de enige overeenkomst met mijn blijkbaar foute visie op het vissen was dat ze inderdaad allemaal naar een dobber zaten te turen. Van rustgevend, eenzaam, riet, filosoferen of zen was volgens mij helemaal geen sprake. Ik heb verwonderd enkele keren afgedrukt en dan ben ik, een beetje wijzer geworden, weer verder gefietst, blij dat ik een andere hobby heb.
Vrijdag, wandeldag met de bewoners van Hoevezavel. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat we een mailtje zouden krijgen om te melden dat het te warm zou worden voor onze passagiers, maar zorgtehuisbewoners zijn tegenwoordig beter bestand tegen hoge temperaturen dan vroeger blijkbaar. Het moet gezegd dat de verantwoordelijken een traject door het aanpalende bos en het park hadden uitsgestippeld en dat het met de warmteoverlast nogal meeviel. Onze groep was toch iets kleiner dan gewoonlijk en omdat we op een andere locatie een tussenstop maakten heb ik me nog eens gewaagd aan een groepsfoto. Steek de camera zo hoog mogelijk in de lucht met een gekanteld scherm en druk af... Ik vind het spel van licht en schaduw zelf helemaal niet storend maar ik weet ook wel dat fototechnisch gezien het nogal druk wordt in het beeld. So what?
Aalscholvers. Als we langs onze kanalen en plassen wandelen of fietsen zien we ze regelmatig. Een bedreigde vogelsoort lijkt het me dan ook niet maar ze zijn alleszins beschermd, tot spijt van de vissers blijkbaar. Die zien er een geduchte concurent in. Fotogeniek zijn ze wel met hun geschubde veren, hun gehaakte snavel en de kleurtjes aan het hoofd. Het lijken wel prehistorische reptielen. Deze vogel zat boven op een lantaarnpaal, met de vleugels gespreid, te drogen na een duik in het Kempens Kanaal en toen we stopten voor een foto had ie ons meteen gezien en veranderde zijn houding, allert en klaar om te reageren in geval we iets bedreigends zouden ondernemen. Ik heb wel geschoten, met mijn Sonytje he... Op zo'n moment zou ik liever de 5D met een pittige telelens ter hand genomen hebben maar dat Sonytje zat nu eenmaal schietensklaar in mijn zak.
Gisterenavond waren we met enkele leden van onze fotoclub Visueel aanwezig bij de lezing "Een manier van zien" van Jan Dirk van der Burg, een gerenomeerde Nederlandse fotograaf, ooit Fotograaf des Vaderlands. En het was superleuk, vette aanrader. Toen we na de lezing buitenkwamen zag ik het ook meteen: er was een duivenkoppel dat een nest gemaakt had boven op de steunmuur naast de trap naar beneden. Geïnspireerd door Jan Dirk heb meteen een foto gemaakt, en dat is maar goed ook want vandaag is er, met uitzondering van enkele privé beelden die niet meteen geschikt waren voor deze pagina, van fotograferen weinig in huis gekomen. Ik kwam er pas deze middag aan toe om even de inhoud van mijn geheugenkaartje te bekijken en dit beeld vond ik dan weer wél een plaatsje waard in mijn volgende jaaralbum. Foto-technisch gezien is het misschien niet wereldschokkend maar ik vond dit toch een interessant, niet alledaags beeld. Ik was er vandaag mee bezig en dat is voor mij voldoende om 'm op deze datum te plakken. Met ISO 1600 mag het nog eens gezegd worden dat mijn kleine Sony-toestelletje toch wel uitzonderlijke prestaties levert... en met een sluitertijd van 1/8 sec. durf ik ook stellen dat ik nog altijd een redelijk vaste hand heb en dat de alcoholbibber nog niet toegeslaan heeft.
Natuurlijk was ik niet op het Paaseiland, een reisje van 2x14000 km zou redelijk onrealistisch zijn op één dag. Maar ik waande me er wel heel even. Onderweg richting Kempisch Kanaal via weer een alternatieve weg kwamen we voorbij een locatie waar een voor mij onbekende kunstenaar enkele interessante en ook imposante werken heeft ten toon gesteld. Zowel in de tuin achter een woning langs de Borgeleien (grondgebied Geel, geprangd tussen Lichtaart en St. Jozef Olen) als in de weide aan de overkant waren er voldoende beelden te zien om een volwassen muzeum helemaal te vullen. Dit beeld, dat zomaar weggelopen leek van het Paaseiland, koos ik uit de vele mogelijke kandidaten voor foto van de dag.
Zo, de hittegolf is een feit las ik. Drie dagen boven de 30°... We hebben het geweten. Het was weer bloedheet en het was weer avond voor we ons waagden aan een fietstochtje. Het vrouwke wilde wel mee deze keer en ik koos voor precies hetzelfde rondje als gisteren maar dan wel andersom. Dan zie je de dingen toch anders maar je weet al wel waar je op moet letten om leuke foto's te scoren. Hoewel... aan de Nete hou ik sowieso altijd al mijn ogen goed open en mijn toestel in aanslag. Deze twee hadden verkoeling gezocht en gevonden op het water en ze vonden het helemaal niet erg dat ik ze enkele keren in beeld nam.
Man, man, man... het was weer heet de ganse dag. Het noord-oost windje dat we de hele tijd vervloekt hebben was vandaag niet eens sterk of fris genoeg om voor verkoeling te zorgen. Ik ben dan ook de ganse dag lekker binnen gebleven. Alleen vanavond toen de thermometer weer een stukje onder de 30° ging ben ik toch nog een rondje gaan fietsen. Als ik geen specifiek doel voor ogen heb kom ik bijna automatisch uit langs het Kempisch Kanaal. De wind was helemaal gaan liggen, het kanaal spiegelde als de beste en het late lage licht zorgde voor een onverwacht mooie belichting op stammen en andere plekken. Ik heb met mijn fiets afgesproken dat hij in dit soort omstandigheden gewoon stopt om me de gelegenheid te geven de scene te fotograferen.
Dwars door het Hageland is de enige echte gravelrace in de Lage Landen. Mijn zus woont in Langdorp en laat dat nu precies een van de plekken zijn waar de renners 4 keer voorbij komen, twee keer in elke richting op beide oevers van de Demer. Daar wilde ik ook dit jaar graag bij zijn om wat leuke foto's te scoren. Ik had mijn zinnen gezet op MvdP (wielerliefhebbers hoef ik zonder twijfel niet te vertellen waar deze afkorting voor staat) en Dame Fortuna hielp me een beetje want toen hij net zijn aanval had ingezet en met voorsprong voorbij kwam kon ik hem aan de overkant van de Demer enkele keren goed in beeld nemen met de telelens. Het stof waar de renners moeten mee leven een hele wedstrijd lang is een element dat in deze foto ook zeer aanwezig is. Na deze passage hoorde ik dat het noodlot had toegeslaan en dat Mathieu door driedubbele pech ver achteruit geslaan was. Maar op dit beeld is ie alleszins nog in de winning mood.
Tussen Kasterlee en het Prinsenpark is er aan de rechterkant van het weggetje al sedert enkele jaren een aarden wal neer gezet, waarschijnlijk door de plaatselijke landbouwers. Ondertussen hebben oeverzwaluwen de locatie ontdekt en hoewel we hier toch wel, zeg maar, 200 m van de Nete verwijderd zijn en de naam dus niet meer klopt zijn hier ondertussen honderden nesten in de wal te zien. We kwamen er vandaag voor de zoveelste keer voorbij gefietst en de drukte van het aan- en afvliegen van de ouders was nog niet eerder zo groot. We zijn dan ook even gestopt om enkele foto's te maken. Ik heb meteen het voornemen gemaakt om hiet snel eens terug te keren met de 5D Mk IV en een pittige telelens erop om nog meer detail te scoren maar ook dit beeld met de kleine Sony vond ik al leuk genoeg. Ik tel 8 vogels, waarvan één aanvliegende volwassene. Waarschijnlijk is de resolutie die hier maximaal wordt toegelaten niet voldoende maar op verzoek stuur ik de foto wel door in vol formaat.
We zijn vandaag naar een event geweest met een lezing van drie bekende fotografen-dronepiloten in De Schouwburg Noord in Merksem/Antwerpen. Nadien zouden we nog wat aan avondfotografie gaan doen bij het Havenhuis. Het Havenhuis bleek jammer genoeg niet verlicht en daar ging ons plan de mist in. De energie-besparende maatregels verknallen ondertussen toch wel erg veel nachtfotografie-fun. Gelukkig had ik na de lezingen nog snel een foto gemaakt van een ondertussen lege foyer in de schouwburg. De lichte vlakken en schaduwen van de tafels en stoelen en de quasi symmetrie leken me wel iets om in zwart wit om te zetten en toen ik thuis ook nog op de details ging letten zag ik de boodschap op de voorste tafel. Het was bijna weg gesleten of weg gepoetst maar ik kon toch nog net lezen: "Hebt ge genoten"... Ja hoor!!!
