We zijn vandaag weer naar huis gereden. Eerst hebben we nog genoten van een lekker en uitgebreid ontbijt in het hotel, dan zijn we nog snel wat inkopen gaan doen. Ik zag tot mijn grote verbazing plots twee vrouwkes in de spiegeling van een berichten-kast. Ik heb eigenlijk met één al mijn handen vol en de opluchting was groot toen ze plots ook weer helemaal in haar eentje naast me liep. Ik heb het fenomeen wel snel vastgelegd met de kleine Sony. Daarna hebben we een lange rit terug naar de heimat uit gezeten, de files en de regen en onweer vanaf Keulen maakten het er niet makkelijker op. Buiten een stop om te tanken en nog een snelle pipi-beurt voor het vrouwke hebben we nauwelijks tijd gemaakt voor welke andere activiteit dan ook, zelfs niet om wat extra beelden te scoren. Dit is dan ook de enige foto van de dag. Het was al na middernacht toen we thuis kwamen en ik val zowat in slaaaaaappp...
Ik vrees dat we morgen toch naar huis zullen moeten rijden. Het hotel is nu echt volgeboekt en het weer wordt hier ook wat minder trouwens. Deze fijne dag hebben we alleszins als bonus op onze vakante-planning kunnen plakken. We zijn naar Sulden geweest ( niet te verwarren met Sölden in Oostenrijk ), een van de fijnste skigebieden waar ik ooit op de latten heb gestaan. Ook in de zomer is het er aangenaam toeven. Van uit het dorp op 1900 m hoogte bracht de Seilbahn ons naar 2600 m en van daar uit hebben we een pittige wandeling gedaan o.a. naar de Madritsch-Hütte op 2800 m. Onderweg kon het vrouwke zich niet bedwingen toen ze een aantal speeltuigen voor de kinderen langs het wandelpad zag.
We zijn weer terug in Schlanders. De terugreis van af het Gardameer wordt op deze manier in twee geknipt. Hoe lang we hier blijven hangt af van een aantal dingen. Eerst en vooral is er het weer, dan is er de beschikbaarheid van de kamers en tenslotte is er ook nog de terug-naar-huis wens van het vrouwke. Vandaag konden we alleszins al terecht in ons lievelingshotel, de Goldene Rose. Van welk punt uit je Schlanders ook nadert, Schloss Schlandersberg is een landmark dat je niet kunt missen en dat je van verre ziet. Hier is 't !!!
Ik weet wel dat het geen origineel idee is, maar vandaag heb ik aan het vrouwke gevraagd om de zon even uit de lucht te plukken. We hebben hier in Lazise kunnen genieten van geweldig lekker zomerweer en nu we morgen naar onze andere tweede thuis, Schlanders ( voor de Italianofielen: Silandro ), vertrekken willen we de zon graag mee nemen. We moesten wel aan enkele plaatselijke kennissen beloven dat we ze ook weer terug brengen maar een datum is daar niet op geplakt. We hebben ze alleszins veilig weg gemoffeld tussen de Soave, de Bardolino en de Valpollicello.
Lazise, een stadje aan het Gardameer. Dik 40 jaar geleden, toen onze kinderen nog klein waren, kwamen we er voor het eerst. We waren meteen verkocht. We waren destijds fervente waterskiërs en nu zoonlief de hobby van zijn vader heeft overgenomen is die met zijn gezinnetje ook vaste klant. Uiteraard zijn er voldoende andere redenen om Lazise te bezoeken, zeg maar het klimaat, de historische omwalde binnenstad, de bloemenpracht, het lekkere eten... allemaal dingen die me wel aanspreken. Wij zijn ondertussen geen jaarlijkse bezoekers meer maar om de zoveel jaren weer eens een weekje Lazise moet kunnen. Dit is een stuk van de vestingmuur, het fort, helaas niet voor het publiek toegankelijk want privaat bezit, en als je goed kijkt één van de toegangspoorten tot het stadje. Ik vond dat Lazise eindelijk ook eens een plaatsje verdient in mijn jaarlijkse album.
Toch eerst even iets rechtzetten... de staking van dit weekend waardoor vakantieplannen in het water vielen had deze keer toevallig niks te maken met Ryanair maar met de Italiaanse luchthavens. De Ryanair piloten staken pas volgende week. Uitgestelde ellende dus, maar wel voor anderen. Mijn aversie voor O Leary blijft natuurlijk toch intakt. En jawel hoor, ook vandaag zijn we weer gaan avondskiën, de boys zijn nog altijd hier. Maar om mijn zelf opgelegde regels te volgen in verband met zoveel mogelijk afwisseling in mijn fotografie ben ik vandaag eens op pad gegaan om een Garda-Meer variant van straatfotografie te beoefenen. Het is ongelooflijk hoeveel smartphone fotografen er hier rondlopen, iedereen fotograaf !!! Ik vond het dan weer leuk om de smartphone-fotograferende medemens in beeld te nemen. Vroeger zag je toeristen ook wel eens medereizigers op een interessante plek in beeld nemen, maar tegenwoordig doet iedereen het, altijd en overal.
De planning van de vakantie aan het Gardameer samen met een deel van de familie en enkele vienden loopt grondig fout. Zij die in het weekend naar huis zouden vliegen met Raynair zijn de pineut. Er wordt weer gestaakt. Julie en haar vriendin Kato hebben al een alternatieve vlucht kunnen vinden, ze moeten helaas morgen middag al richting Bergamo, een flink ingekorte vakantie dus. Wie wil er nog met Raynair vliegen eigenlijk? Vanavond hebben ze samen nog een laatste zonsondergang skitocht gedaan op het meer. Julie op het wake board en Kato op een monoski. Hoe sfeervol het beeld ook is, het laat toch een bitter gevoel achter. O Leary, als ik ooit de gelegenheid krijg om jouw vakantie te verknallen, zal ik het niet laten. Maar dat zal wel wishful thinking blijven vrees is.
In Lazise staat een blote marmeren madam in de hoek van de kade langs het Gardameer en de dam rond het plezierhaventje. Ze kijkt naar het meer en je vraagt je af op wie of wat ze staat te wachten. Ik heb voorzichtig gevraagd of ze het erg vond dat ik haar fotografeerde maar een antwoord vond ze blijkbaar niet nodig. Uit zedigheid en om alle woke en me too gezever te vermijden heb ik haar toch maar langs achter in beeld genomen. Het felle tegenlicht was een welgekomen helper om haar details te helpen maskeren. Als ik nog een kwartier gewacht had was de symetrie helemaal oke geweest, dus ook de schaduw... maar in dergelijke stressvolle situatie wilde ik er liever snel komaf mee maken.
Daar is ie dan. Je bent net over de Reschenpas Italie binnen gereden en na alle coronaperikelen en reisbeperkingen zie je 'm weer voor het eerst, de hoogste top van de oostelijke Alpen op enkele meters na 4000 m hoog. Ik kon niet anders dan even de wagen aan de kant te zetten om een foto te maken.
Cis Menargues heeft Spaans bloed (nogal voor de hand liggend met zo’n naam), hij is de partner van Sonja, een van de leden van onze fotoclub. Een tijdje geleden vroeg Sonja of ik eens wilde meedenken over een mogelijke layout voor publiciteit, logo, banners en andere reclame-dingen voor de opstartende paëlla-business van hare Cis . Tja, rood-geel leek mij erg Spaans en ik had ook al snel een opvallend lettertype gevonden. Ik heb dan redelijk vlot een aantal ontwerpjes in elkaar geknutseld in Photoshop en die werden zeer geapprecieerd. Vandaag zijn we eens naar de zondagsmarkt gefietst in Herentals om te zien hoe het er in de praktijk uitzag. Best leuk vond ik. Vanavond hebben we Paëlla gegeten.
Na een uitgebreid vriendenbezoek in Lommel wilden we graag nog even een terrasje doen in het centrum en liefst van al bij café De Kroon. We hadden de wagen geparkeerd op het Hertog Jan Plein voor het gemeentehuis en na een deugddoend Duvelke en voor we terug naar huis reden werd ik uitgedaagd door de fontein die daar prachtig in het zonlicht stond te spuiten. Om het mooie licht te vangen moest ik wel knal tegen de zon in fotograferen. Door de camera dicht tegen de grond te houden kon ik net de goede hoek vinden om de zon achter de fontein te houden. Handig, zo'n kantelbaar scherm toch? Met een beetje fantasie zag ik een danser of een geest die uit de lamp van Alladin ontsnapte... Benieuwd of ik de enige ben.
We waren vanavond even op bezoek bij vriendin Els en ik had, niet toevallig, de drone bij. Ik wilde namelijk aansluitend nog een avondfoto gaan maken van de markt in Kasterlee. Uiteraard wilde ik de mogelijkheden van dat ding graag demonstreren. Els woont aan de rotonde bij het binnenrijden van Lichtaart van uit Herentals of Poederlee. Bij nader inzien vond ik dat ook wel een leuke locatie om enkele foto's te schieten. Er was nog wel een beetje wind, de drone hing niet echt onbeweeglijk en daarom wilde ik zeker niet langer dan 1/4 sec. sluitertijd. Omdat het diafragma vast is in de 3Mpro moest ik wel de ISO waarde flink omhoog zetten met behoorlijk wat ruis tot gevolg maar ik vond het resultaat toch de moeite waard. De gezelligheid was na de demonstratie hoog genoeg om de rit naar Kasterlee maar naar een latere datum te verschuiven. Uit de oogst van de rotonde en omgeving (de "Kiekenclub" links onderin, de taverne "'t Ligt Daar" bovenaan en "de Spar" rechts onder) koos ik voor dit beeld. De wagen met bewegingsonscherpte op de rotonde vind ik zelf ook een pluspunt...
In huize Pol en Josee is de verhouding van groene vingers zeer ongelijk verdeeld. Grosso mode geschat zou ik stellen dat 99% bij het vrouwke onder gebracht is en het restantje is een beetje verloren ergens achter gebleven bij ondergetekende. Als er na langdurig overleg eindelijk beslist is dat we toch iets willen doen aan het falikant afgelopen avontuur met de aangekochte graszoden wordt perceel na perceel aangepakt en ik schaam me niet om toe te geven dat ik daar weinig in kan betekenen. Alleen als er een fysiek zware inspanning vereist is wordt mijn hulp soms ingeroepen. Verder duldt het vrouwke geen inmenging in de groene vinger activiteiten. Ik mag alleen vanaf de zijlijn toekijken en regelmatig een foto maken.
Iedereen die mij beter kent zal wal begrijpen waarom ik vandaag de zwarte toetsen van mijn piano rood geschilderd heb. Voor alle anderen even het refrein van het clublied... Roêd en wit, de liefdevolle kleure gij brengt de vijand steeds ten val en wa' der oêk nog mag gebeure ons mannekes ston altijd pal roêd en wit, kom lot et ons erale ge zult vandaag wer zegeprale en zingt ja zingt nah ammol mee roêd en wit, R A F C
De problemen bij de site van seniorennet zijn blijkbaar opgelost, hoera. We kunnen ook weer beelden uploaden (en zien)!
Van paarden heb ik weinig verstand. Je ziet er tegenwoordig meer in de wei dan koeien. Een gebouw in de buurt dat architecturaal al langer mijn aandacht trok blijkt nu een paardenkliniek te zijn. Equinox is de naam van de instelling. Die naam had natuurlijk al langereen belletje moeten doen rinkelen. Uit de lessen latijn van jaren geleden heb ik namelijk onthouden dat equus de latijnse benaming van paard is. Deze foto heeft natuurlijk niks met paarden te maken maar wel met strakke lijnen, zwart wit en smaakvol design. Ik zet 'm in de cathegorie architectuur.
Ik fietste schuin achter het vrouwke en ik zag haar gezicht in de spiegel. Als je constant op zoek bent naar originele of interessante beelden, gaat er dan een knipperlichtje branden... Mijn Sonytje uit de zak halen en afdrukken lukte niet echt al rijdend, dus zijn we even gestopt om het toestel uit het tasje te halen, in te schakelen, het draagbandje rond mijn pols te doen (je weet maar nooit) en we zijn langzaam weer gaan rijden. De foto is dus in zekere zin geposeerd maar dat maakt 'm niet minder leuk vind ik.
Op Facebook had ik al gezien dat er enkele trollen, of noem het zeikers, moord en brand schreeuwden omdat er in Kasterlee een Rally-Cross werd georganiseerd. Verdraagzaamheid is ver weg in deze tijden... De ver van mijn bed show werd deze namiddag plots werkelijkheid toen we een rondje gingen fietsen en we in Groot Rees onverwacht voor een wegversperring stonden. Daar kwamen de racers dus voorbij. We konder er makkelijk omheen rijden en een eindje verder kwamen we zowaar vlak bij het uitgestippelde parcours. Ik wilde wel een tussenstop inlassen om wat beelden te schieten. Voor één keer vond ik het jammer dat ik alleen maar de kleine Sony in mijn zak had maar een oude fotografenwijsheid zegt dat het beste fototoestel datgene is wat je bij hebt. De beelden die ik scoorde bewijzen dat ook in deze specialisatie van de fotografie, waar ik eerlijk gezegd weinig voeling mee heb, de Sony best bevredigend presteert. De exif gegevens: F4 - ISO 100 - 1/640 bij 32 mm.
Ik vertelde al eerder dat de wilde bloemenweide die we ook tijdens dit voorjaar weer inzaaiden deze keer geen groot succes is. Gelukkig zijn er de meerjarige vaste schoonheden die trouw ieder jaar weer opnieuw te voorschijn komen die ons toch nog van wat kleurenpracht laten genieten. Uit dankbaarheid gun ik ze daarom ook nu weer een plaatsje in mijn jaaralbum. Een nachtfoto vond ik wel een interessante benadering. De belichting is voor rekening van de lamp naast onze voordeur en ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen dat ik scherp gesteld heb op de grote bloem rechts... Voor de aardigheid nog eens de exif-gegevens: F8 - 5 sec. - ISO 200 - 24 mm. met de 24-105 op de Eos 5D Mk IV. Je zou verwachten dat ik in deze omstandigheden zou gekozen hebben voor ISO 100 en 10 sec. maar er was bij momenten toch nog een licht windje en hoe langer je de sluitertijd maakt, hoe groter de kans wordt op beweginsonscherpte... vandaar.
Ik zal het maar meteen vertellen, deze foto heb ik vandaag niet gemaakt. Ik heb het razend druk en ik ben de deur niet uit geweest. Daarbij komt nog dat ik maar blijf worstelen met die weerbarstige pols. We zouden normaal gezien zondag naar Italie vertrekken maar ik heb dinsdag alweer de zoveelste afspraak met de dokter. Eerlijk gezegd word ik er behoorlijk depri van. Het is wel mijn ambitie om iedere dag iets interessants vast te leggen maar ik gun mezelf de vrijheid om, als het eens niet lukt, terug te vallen op een oudere opname. Vorige week was ik nog eens op weg gegaan om wat aan nachtfotografie te doen, een van mijn stokpaardjes, en naast de foto die ik toen op deze pagina's plaatste had ik natuurlijk nog wel wat meer op mijn geheugenkaartje. Het OPZ in Geel (Openbaar Psychiatrisch Zorgcentrum) is wereldwijd gekend voor zijn gezinsverpleging van patienten met psychische stoornissen en ik ben al zo vaak voorbij het hoofdgebouw gereden en zo vaak had ik me al voorgenomen dat eens te fotograferen, niet alleen omdat het een interessant, eerbiedwaardig oud gebouw is maar ook omdat zo iets zeker ook past in het jaarlijkse album dat ik telkens maak van deze schrijfsels en beelden. Frontaal, recht er voor was het plan, maar dat lukte niet. Er stond vanalles in de weg. Dan maar schuin...
Twee jaar geleden zagen we ze vaak, merels die ziek en lusteloos rond doolden en nog nauwelijks fut leken te hebben om weg te vliegen. Het usutu-virus decimeerde het merel bestand. Ondertussen leek de ziekte verdwenen en zagen we weer steeds vaker merels in onze tuin en we mochten regelmatig genieten van hun mooie zang. Ik vrees dat we weer terug naar af zijn want vandaag zag ik weer een sukkelaar die dezelfde symptonen leek te hebben, een merelvrouwtje ten dode opgeschreven vrees ik. Zij toonde weinig belangstelling voor de hapjes die ik strooide en het schaaltje water interesseerde haar ook al niet. Ze vloog ook niet weg toen ik dichterbij kwam, maar oppakken liet ze zich toch ook niet. Ze vluchtte dan onder een struik. Ik denk dat ik weet wat er gaat gebeuren als straks de zwerfkatten onze tuin weer bezoeken... De natuur kan wreed zijn.
