Ik ben deze namiddag nog eens met mijn fotomaatje Alex op stap geweest om onze drone-skills wat bij te schaven. Sassenhout, tussen Herentals en Poederlee leek ons een leuke locatie. Er is ruimte, er zijn niet erg veel hindernissen, zeker geen hoge en geen in de weg hangende, storende hoogspanningsleidingen, de ideale plek om wat te oefenen, te spelen, te experimenteren en meer ervaring op te doen. Als er dan toevallig wandelaars langskomen dan is dat natuurlijk een buitenkansje. Een aandachtspunt in een foto is lekker meegenomen he. Dat we er zelf ook opstaan in de achtergrond vond ik in dit geval ook wel oke. Dit beeld schetst de situatie en de mogelijkheden om qua standpunt snel een interessante plek te bereiken.
In augustus had ik al een foto van onze druivelaars op Facebook gepost met de vermelding dat het er weer zeer beloftevol uitzag. De druifjes zijn ondertussen rijp, eigenlijk al een beetje overrijp. Maar dat vinden we niet erg, hoe rijper hoe meer suiker en om sap te persen of boerenjongens te maken wordt het nu echt wel de hoogste tijd. Dit is een ieder jaar weerkerende foto trouwens. Ik heb de druifjes ooit beloofd dat ze ieder jaar in mijn jaaralbum mogen als ze zo goed hun best blijven doen.
Prachtig nazomerweer, fietsen dus !!! Tijdens een fietstochtje wil je natuurlijk op z'n tijd ook wel ergens stoppen om iets te nuttigen en aanleghavens zijn er gelukkig nog zat in onze regio. Ik begin me te realiseren dat ik toch enkele autistische trekjes heb. Hoewel mijn voorkeur voor Duvel geen geheim is zijn er toch enkele horecagelegenheden waar ik steevast iets anders consumeer. In Den Engel in Antwerpen bvb. zal ik altijd een Tripel d'Anvers bestellen en in Sas 6 langs het Kempisch kanaal brengen ze zonder vragen meteen een Tripel Trappist van Westmalle naar buiten als ze me op het terras zien neerstrijken... Ach ja, verandering van vloeistof doet drinken zegt het spreekwoord he... Aan mijn petje dat op de tafel ligt is trouwens ook een leuke annecdote verbonden. Ik kocht het ooit in een luchthaven in de VS omdat mijn sterrenbeeld Stier is. Wist ik veel dat dit het logo van de Texas Longhorns is, een American football team, grote rivalen van de Nebraska Huskers. Als je dan op bezoek bij vrienden in Omaha Nebraska tijdens een cafebezoek dat petje op je hoofd hebt, zoek je problemen... en die heb ik ook gehad.
Ik vermoed dat mijn fiets zo langzamerhand een beetje boos aan het worden was want de laatste tijd mocht ie steeds minder vaak mee. Vandaag heb ik geprobeerd het een beetje goed te maken en wat oorspronkelijk bedoeld was als een kort ontspannend ritje werd uiteindelijk toch een flinke tocht. We fietsten kriskras doorheen ons Kempische landschap en in de buurt van Gierle kwamen we langs een ons al langer bekend fijn, smal fietspad langs de Aa, het Gewad. Bij het bruggetje over de rivier zijn we even in de remmen gegaan om ons fototoestel boven te halen.
Dat de kerstman al in september zijn opwachting maakt is eigenlijk ongehoord. Er was evenwel een goede reden voor. Er hadden enkele kerstelfen afgehaakt, een enkele meende meer tijd nodig te hebben voor haar studies, er waren ook enkele dametjes die zich te oud voelden worden en dan was er ook nog iemand die in het koor van Scala andere verplichtingen had. We hadden een oproep gedaan voor nieuwe kandidaten en daar was behoorlijk wat reactie op gekomen. Vandaag hebben we de sollicitantjes ontvangen en we hebben 4 nieuwe gezichtjes kunnen toevoegen aan onze cast. Ik had voor de gelegenheid mijn kerstman werkpak aangetrokken om de kandidaten alvast een klein beetje kerstsfeer mee te geven. Na afloop wilden we Renault-Pashuyzen, onze grootste sponsor, ook nog even bezoeken want daar was het opendeur-dag en het leek me best leuk om dat ook in kerstman outfit te doen. Er werden uiteraard ook weer de nodige foto's geschoten, meestal door schoonbroer Dreeke. Hoewel de kerstman ook niet meer van de jongsten is slaat de titel van dit beeld toch op de auto.
Als we van Lommel terugkomen na de wekelijkse wandelingen met de senioren stoppen we wel eens aan de ophaalbrug over het kanaal tussen Postel en Retie. Daar staat een viskraam en we pikken er graag iets lekkers op om er dan thuis van te smikkelen. Je bent er nooit alleen, er zitten altijd wel wat passanten die ter plaatse hun visje nuttigen en er zijn ook ontelbare watervogels: ganzen, eenden, meerkoetjes, waterhoenders en nog veel meer... die weten natuurlijk dat er wel eens iets van de tafel valt er er gegeten wordt. Bang zijn ze niet, integendeel, ze komen tot vlak bij je om te schooien. Deze vijf exemplaren - zijn het grote eenden of kleine ganzen, ik ben geen kenner - wilden graag voor me poseren alleszins. Ik vermoed dat het drie mannetjes en twee vrouwtjes zijn trouwens. Die laatste herken je immers aan de permanent in hun kapsel.
Vanavond was de receptie gepland bij de pré-opening van de vernieuwde Spar supermarkt in onze gemeente. Bij de uitnodiging was er o.a. vermeld dat er live music zou zijn. Dit vond ik wel een erg originele en trouwens ook zeer genietbare invulling van dat begrip. Niet alleen speelden die mannen echt goed, er was ook aandacht besteed aan alle details. Grote klasse!!!
Ik zal eerst maar vertellen dat deze opname zeker geïnspireerd is door een beeld dat ik onlangs te zien kreeg in de fotoclub, maar anderzijds was ik helemaal niet van plan deze foto te maken toen ik vanmiddag thuis vertrok voor een fietstochtje om de stramheid wat uit mijn lijf te rijden. Toen ik evenwel over de fietsbrug over het Kempisch Kanaal kwam, naast de spoorwegbrug in de buurt van de jachthaven in Herentals ging er plots een knipperlichtje banden met de boodschap "hee, waarom stop je niet even om een trein te fotograferen met beweging in een compositie met een brug waarop scherp gesteld is"... Zo gedacht, zo gedaan... Iso 100 - F 11 - 1/20
Als je vaak kruiswoordraadsels invult zul je waarschijnlijk "emelt" denken bij het zien van deze foto. De denkfout, die ik zelf ook maakte trouwens voor dokter Google ter hulp kwam, is verstaanbaar maar dit volgroeide insect is wel degelijk een langpootmug en eerst was ie een emelt, dat is de larve-fase voor het ontpoppen. Dit even terzijde gezegd, zag ik 'm vandaag op de vloer van ons terras. Ik dacht eerst dat ie dood was of bijna dood, en ik nam uitgebreid de tijd om de macrolens op mijn toestel te zetten, het statief erbij te halen en erg secuur deze opname te maken. Toen ik er mee klaar was ging ie er toch vandoor alsof hij wilde zeggen: "Nu heeft het wel lang genoeg geduurd, daaag!!!"
Of je ze nu oliebollen noemt of smoutebollen... maakt niet uit, ze horen bij de kermis. Het is niet de eerste keer dat wij bij het einde van Lichtaart kermis afzakken naar de Boomse frituur om onze portie op te halen. Heerlijk in het vet gebakken, geserveerd met veel bloemsuiker en samen met een koude cola zorgen ze voor een baksteengevoel in je maag maar het is wel lekker en wie ben ik om op mijn leeftijd een traditie overboord te gooien?
Eerst even vertellen dat ik deze foto niet zelf gemaakt heb, schoonbroer Dreeke had zijn smartphone binnen handbereik. De voorbereidingen voor onze nieuwe kerstmusical en het huis van de kerstman zijn in een stroomversnelling gekomen. Nu het verhaal geschreven is, de meeste muziekjes klaar zijn en de teksten ook werd het tijd om met de repetities te starten. De elfjes hadden er al een sessie opzitten toen ik met het kerstvrouwke de repetitieruimte binnenkwam en het moet gezegd, de kerstman is blijkbaar nog altijd erg populair bij het jonge volkje want er kwam onverwacht een spontane uitgebreide begroetingsknuffel op ons af.
Na de cultuurdag gisteren was er vandaag de verenigingen foor. Wij waren zeer geïnteresseerd want ook dit jaar zouden de dansers van Balance Health Center weer een optreden doen en kleindochter Julie is een van de juffen die het beste uit haar pupillen wilde halen op het podium. Dat gebeurde ook, maar nog leuker om te fotograferen vond ik het toen alle kinderen tot en met het derde leerjaar het podium mee op mochten om mee te dansen. Dit optreden werd dus op het toneel, totaal onvoorbereid van een simpele choreografie voorzien en het was verbazingwekkend hoe snel de kinderen de dance moves oppikten.
Het was cultuurdag in onze gemeente vandaag. De kinderen van het derde leerjaar gingen op bezoek bij diverse verenigingen en zo kregen wij vijf klasjes op bezoek bij onze fotoclub. We lieten hen op een speelse manier kennis maken met de fotografie. Eerst kregen ze wat werk te zien zodat ze zich een beeld konden vormen van hoe het er in een fotoclub aan toe gaat, daarna kregen ze een bondig overzicht van de geschiedenis van de fotografie en de vele facetten ervan en tenslotte trokken we er met elk klasje op uit om ze zelf wat ervaring te laten opdoen. Locaties waren er zat want volgend weekend is het Lichtaart kermis en de diverse, voorlopig nog werkloze, attracties zorgden voor even zovele mogelijke achtergronden. We lieten ze in grotere en kleine groepjes zelf beslissen over composities en poses terwijl er altijd wel enkele clubleden bereid waren om mogelijke problemen op te lossen, vragen te beantwoorden en met raad en daad de gang van zaken vlot te laten verlopen. Deze fotografe in spe had het al helemaal in de vingers. Ze zette haar vriendjes in een leuke opstelling en nadat ze op het ontspanknopje gedrukt had zorgde de timer er voor dat ze nog tien seconden had om er zelf bij te gaan staan.
Ik was eigenlijk helemaal niet van plan om achter de kleine dingen aan te gaan of aan macro fotografie te doen. Ik had de 16-35 op mijn toestel gezet om indien mogelijk wat leuke landschapfoto's te scoren. Toen ik toevallig uit een ooghoek een zweefvlieg op die bloem zag wilde ik toch proberen 'm met deze lens te pakken te krijgen. Ik bedacht dat ik met de stand diafragmavoorkeuze en een zo groot mogelijk diafragma wel een kans zou hebben. Ik heb wel 20 foto's gemaakt in de hoop toch minstens één goede te hebben. Door de kleine scherptediepte is het immers moeilijk om uit de losse hand precies scherp te stellen op zulk klein onderwerp. Gelukkig zaten er enkele shots bij waar ik mee kan leven. Deze vond ik de beste, ik heb 'm nog wat gecropt want met 35 mm was de opname toch veel te ruim. De exif gegevens: F 2,8 - 35 mm - ISO 200 - 1/4000 met de 16-35 op de 5D Mk IV
Buiten het doorworstelen van vele vakantiefoto's hadden we op deze eerste dag terug thuis weinig zin om ook maar iets te ondernemen. We moesten even op onze plooi komen na een leuke tijd in Italie en een lange rit. Vanavond zijn we een hapje gaan eten bij Toke in de Korte Hei en zoals wel vaker zagen we aan de rand van het terras de man weer staan, heel rustig, diep nadenkend of mediterend. Of misschien kijkt hij naar iets interessants wat ons niet opvalt of staat hij zijn hoofd leeg te maken na een lange werkdag... Achter hem op een tafeltje staat zijn glas bier en daar drinkt hij regelmatig een heel klein slokje van. Niks of niemand kan hem storen en als het glas leeg is gaat ie weer naar binnen aan de bar zitten... Bizar. Vandaag heb ik stiekem mijn fototoestel eens bovengehaald om het beeld vast te leggen.
We zijn vandaag weer naar huis gereden. Eerst hebben we nog genoten van een lekker en uitgebreid ontbijt in het hotel, dan zijn we nog snel wat inkopen gaan doen. Ik zag tot mijn grote verbazing plots twee vrouwkes in de spiegeling van een berichten-kast. Ik heb eigenlijk met één al mijn handen vol en de opluchting was groot toen ze plots ook weer helemaal in haar eentje naast me liep. Ik heb het fenomeen wel snel vastgelegd met de kleine Sony. Daarna hebben we een lange rit terug naar de heimat uit gezeten, de files en de regen en onweer vanaf Keulen maakten het er niet makkelijker op. Buiten een stop om te tanken en nog een snelle pipi-beurt voor het vrouwke hebben we nauwelijks tijd gemaakt voor welke andere activiteit dan ook, zelfs niet om wat extra beelden te scoren. Dit is dan ook de enige foto van de dag. Het was al na middernacht toen we thuis kwamen en ik val zowat in slaaaaaappp...
Ik vrees dat we morgen toch naar huis zullen moeten rijden. Het hotel is nu echt volgeboekt en het weer wordt hier ook wat minder trouwens. Deze fijne dag hebben we alleszins als bonus op onze vakante-planning kunnen plakken. We zijn naar Sulden geweest ( niet te verwarren met Sölden in Oostenrijk ), een van de fijnste skigebieden waar ik ooit op de latten heb gestaan. Ook in de zomer is het er aangenaam toeven. Van uit het dorp op 1900 m hoogte bracht de Seilbahn ons naar 2600 m en van daar uit hebben we een pittige wandeling gedaan o.a. naar de Madritsch-Hütte op 2800 m. Onderweg kon het vrouwke zich niet bedwingen toen ze een aantal speeltuigen voor de kinderen langs het wandelpad zag.
We zijn weer terug in Schlanders. De terugreis van af het Gardameer wordt op deze manier in twee geknipt. Hoe lang we hier blijven hangt af van een aantal dingen. Eerst en vooral is er het weer, dan is er de beschikbaarheid van de kamers en tenslotte is er ook nog de terug-naar-huis wens van het vrouwke. Vandaag konden we alleszins al terecht in ons lievelingshotel, de Goldene Rose. Van welk punt uit je Schlanders ook nadert, Schloss Schlandersberg is een landmark dat je niet kunt missen en dat je van verre ziet. Hier is 't !!!
Ik weet wel dat het geen origineel idee is, maar vandaag heb ik aan het vrouwke gevraagd om de zon even uit de lucht te plukken. We hebben hier in Lazise kunnen genieten van geweldig lekker zomerweer en nu we morgen naar onze andere tweede thuis, Schlanders ( voor de Italianofielen: Silandro ), vertrekken willen we de zon graag mee nemen. We moesten wel aan enkele plaatselijke kennissen beloven dat we ze ook weer terug brengen maar een datum is daar niet op geplakt. We hebben ze alleszins veilig weg gemoffeld tussen de Soave, de Bardolino en de Valpollicello.
Lazise, een stadje aan het Gardameer. Dik 40 jaar geleden, toen onze kinderen nog klein waren, kwamen we er voor het eerst. We waren meteen verkocht. We waren destijds fervente waterskiërs en nu zoonlief de hobby van zijn vader heeft overgenomen is die met zijn gezinnetje ook vaste klant. Uiteraard zijn er voldoende andere redenen om Lazise te bezoeken, zeg maar het klimaat, de historische omwalde binnenstad, de bloemenpracht, het lekkere eten... allemaal dingen die me wel aanspreken. Wij zijn ondertussen geen jaarlijkse bezoekers meer maar om de zoveel jaren weer eens een weekje Lazise moet kunnen. Dit is een stuk van de vestingmuur, het fort, helaas niet voor het publiek toegankelijk want privaat bezit, en als je goed kijkt één van de toegangspoorten tot het stadje. Ik vond dat Lazise eindelijk ook eens een plaatsje verdient in mijn jaarlijkse album.
