Uiteindelijk heb ik de kerststal van Lichaart ook te pakken gekregen. Ik hoorde dat hij al vroeg afgesloten wordt uit vrees voor vandalisme. In wat voor een wereld leven we toch? In de vooravond, met de invallende duisternis, was de warmte van het licht al voldoende aanwezig om de sfeer van vrede, liefde en menselijkheid voldoende uit te dragen. Je hoeft niet gelovig te zijn om je daar bij aan te sluiten. Helaas zijn er in deze tijden te veel holbewoners, trollen en opdringerige egoïsten die geen enkele regel, wet of afspraak nog respecteren. Ik kan hier maar één wens tegenover plaatsen: Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil.
Het kerstman-gebeuren is weer achter de rug en toch heb ik het nog erg druk. Er zit tijdsdruk op enkele dingen die dringend nog voor nieuwjaar moeten gebeuren. Dat belette me niet om graag mee te gaan naar Lommel met kleindochter Julie. De choreografieën in de kerstmusical waren haar al toevertrouwd en als onderdeel van haar afstudeer traject wilde ze nu iets doen met en voor de bewoners van de zorginstelling Hoevezavel. Ze had enkele van haar leerlingen meegebracht en wat ze brachten voor de oudjes was weer helemaal raak. Ik heb er geen idee van of het ook voor iedereen duidelijk was maar deze eindpose bvb. waar iedere danseres met de handen iemand ondersteunt en zodoende een band schept vond ik subliem. Dat is dan ook mijn terechte keuze als foto van de dag.
De kerstman is nog enkele dagen in het land gebleven om de laatste wensen te vervullen en nog enkele mensen gelukkig te maken, maar vandaag heeft ie besloten toch maar snel naar Lapland terug te keren. Hij is nog even de badkamer ingetrokken en toen we gingen kijken waar hij zo lang bleef was ie weg. Hij had wel nog een massa witte baardharen achter gelaten in de wastafel. Het vrouwke was daar trouwens niet zo gelukkig mee... Vanavond mailde hij me deze foto nog door.
Ik realiseer me dat ik in herhaling val. Vorig jaar tijdens deze laatste dagen van het jaar had ik de Kastelse kerststal ook al eens gefotografeerd en daarom was ik vandaag vertrokken om die van Lichtaart te tonen op deze pagina's. Wie schetst mijn verbazing toen ik moest vaststellen dat op deze 27ste december om 9 uur 's avonds de stal gewoon gesloten was... Wat is dan nog het nut van een kerststal aan de kerk? Ik ben dan toch maar naar Kasterlee gereden...
Dit is weer eens een bewijs dat je geen dure spiegelreflex of een ander gesofistikeerd toestel hoeft te hebben om een interessante foto te schieten. Een smartphone was hier meer dan voldoende om een flinke vangst te doen. Tijdens de opvoeringen van de musical was er achter de coulissen altijd wel bedrijvigheid buiten het zicht van het publiek in de zaal. De belichting is daar afhankelijk van wat er van op de scene binnen sijpelt. Donkere en lichte delen lopen vaak abrupt in elkaar over en dat is dan weer ideaal voor een pittige zwart-wit omzetting vond ik. Achterin staat Soo Mee (Ari in de show) klaar om haar trapeze act te doen terwijl elfje Billy (Katharina is haar echte naam) voorin staat te wachten om daarna ook in actie te komen samen met de andere elfen.
De invulling van onze dagen is tegenwoordig voorspelbaar hetzelfde: opstaan, veel koffie drinken om wakker te worden, naar Aarschot rijden, op de Kerstman-zetel zitten voor de foto's met de bezoekertjes, optreden in de kerstmusical, nog steeds Kerstman zijn voor de foto's, en dan weer naar huis rijden, eventueel met een ommetje om ergens een niet-kerstman-foto te scoren. Vandaag was dat laatste niet nodig want ik had in onze kleedkamer in het Cultureel Centrum al een plaatje geschoten van deze twee prachtige vrouwen. Onze dansende kleindochter Julie die instond voor alle coreografieën in de voorstelling en het kerstvrouwke, in het echte leven ook mijn schatje, poseerden tijdens de pauze gewillig voor me net voor we aan het tweede deel gingen beginnen.
Ik kon geen betere zin bedenken dan deze regel uit een oud bekend kerstlied om mijn wensen aan al mijn kennissen kenbaar te maken. Als achtergrond voor de boodschap -het gaat hier tenslotte ook over fotografie- koos ik voor een van de vele aan de tijd van het jaar gerelateerde taferelen die het vrouwke overal in huis heeft neer gepoot. Mijn allesoverheersende wens voor 2024: vrede op aarde voor iedereen.
Na de officiële première van onze kerstmusical in Aarschot zijn we op de terugweg naar Lichtaart nog eens door het centrum van Herentals gereden op zoek naar fotomogelijkheden. Deze doorkijk naar een verlichte kerstboom doorheen de Bovenpoort leek me een prima onderwerp. Er was ook een parkeerplaats vlakbij en dan ga je er voor toch? Statief, lage ISO, erg klein diafragma, lange sluitertijd... Mijn fotovrienden weten zeker dat ik een fan ben van avond- en nachtfotografie en dat ik ook graag de lichten van passerende auto's meeneem in de foto's als extra stijlelement. Het was even wachten tot ik tezelfdertijd iets van uit beide richtingen hoorde aankomen. Maar het loonde. Je houdt er van of niet, ik hoor het graag.
Zoals ieder jaar was tractor-lichtstoet ook weer te bewonderen in Aarschot. Het traject liep langs het cultureel centrum, waar de kerstman tijdelijk zijn intrek heeft genomen als bewoner van het huis van de kerstman en dat is natuurlijk ook de plek waar de kerstmusical wordt opgevoerd. Dat de kerstman dan even naar buiten loopt om enkele van die prachtig versierde machines te fotograferen mag geen verwondering baren. Voor de collegae hobby-fotografen: misschien is de sluitertijd iets te lang, maar ik wilde niet hoger dan ISO 1600 gaan, het diafragma was ook al erg groot naar mijn smaak. Volgende keer toch maar ISO 3200 of nog hoger. De nieuwe ruisreductie in de Raw-convertor van Photoshop is immers fenomenaal...
Na weken en weken, maanden en maanden voorbereiden, overleggen, vergaderen, schrijven, herschrijven, repeteren en repeteren was vandaag dan de grote dag: de eerste voorstelling. Je zou het een try-out kunnen noemen een soort algemene repetitie, het was een schoolvoorstelling. Voor een volle zaal enthousiaste jongeren bleek ons hard labeur zeer in de smaak te vallen. Morgen is er nog een laatste repetitie om alles wat we vandaag nog voor verbetering vatbaar vonden alsnog een beetje bij te vijlen en vanaf zaterdag laten we de kerstmusical los op het Aarschotse publiek. Ik had mijn fotomaatje Alex gevraagd om de voorstelling te filmen en wat foto's te maken en voor een enkele keer leen ik één van zijn beelden als foto van de dag. Je ziet een gelukkig team dat zonder ongelukken aan de eindmeet is geraakt. Vanaf zaterdag kan het enkel nog maar nog beter !!!
Dit is dus geen poging om een prijswinnende foto te tonen. Het is gewoon een niet eens zo erg subtiele manier om te vertellen dat zowel het vrouwke als ikzelf ziek zijn, nauwelijks nog op onze benen kunnen staan en eigenlijk enkele dagen in bed zouden moeten kruipen om uit te zieken. Maar, met de première van onze kerstmusical voor de deur is dat geen optie natuurlijk. Tijdens de repetitie gisteren voelden we het allebei al aankomen, vandaag was het ronduit dramatisch maar opgeven staat niet in ons woordenboek. Dafalgan forte is alvast een gewaardeerde helper in de strijd tegen de rondwarende virussen en laten we hopen dat het morgen een beetje beter gaat.
Ik ben niet meteen een grote fan van dit soort fast-food gelegenheden, gemiddeld één keer per jaar durven wij er eens binnen wippen. Als het echt lang geleden is vinden we het tijd om de herinnering toch weer op te frissen. En wat doe je als de repetitie flink uit gelopen is en er nauwelijks nog iets open is in de bruisende wereldstad Herentals? Juist ja, dan ga je bij Mc Donalds naar binnen en wordt je mind-set meteen naar ergens in de mid-west van de Verenigde Staten verplaatst. Ik moet er toch snel bij vertellen dat ik me herinner uit de keren dat ik echt in de States was dat er ketens waren die mijn kwaliteitsnormen beter benaderden. Ik noem geen namen, maar... in het land de blinden is éénoog koning he. Voor 12,45 € kon ik genieten van een Large menu Generous Jack met LM shaker fries, mayonaise en een jupke. Het vrouwke was iets goedkoper gesteld en ach ja... we moesten tenslotte niet met een lege maag naar bed. Bij het buitenkomen heb me nog eens aan minimale fotografie vergrepen. Twee grote M's in één foto, dat zie je alleen in de kersttijd.
We zijn weliswaar niet vaak thuis in deze periode van het jaar maar we (en dan bedoel ik eigenlijk: voornamelijk het vrouwke) hebben toch gezorgd voor de nodige eindejaars feestversiering in en rond huize Pol en Josee. Vandaag was het weer laat toen we thuis kwamen van Aarschot, de elfen moeten nog naar school en repeteren kan pas nadien. Ik had in le loop van de vooravond wel al enkele shots van de repetitie kunnen scoren maar om toch enige broodnodige afwisseling in de onderwerpen voor deze dagelijkse foto-serie te behouden heb ik daar niet uit gekozen deze keer. Ik vond een aanvaardbaar alternatief met dit beeld van een stuk van onze voorgevel. Lichtjes, kerstballen, het warme licht in de inkomhal en de op het ogenblik in winterslaap zijnde druivenranken vormden samen een beeld dat graag ik in mijn jaaralbum wil bewaren.
Ik vrees dat het een beetje vervelend wordt maar het is niet anders... we waren weer de hele dag in Aarschot, eerst voor een flashmob op de markt om de kerstmusical nog wat meer in the picture te zetten en daarna voor een lange pittige repetitie. Ik heb alleen maar enkele smartphone-foto's kunnen schieten. Dit is Nerdy, een van de slechterikken, de andere is Phishy en je raadt het al: ze hebben Kerstmis gehackt. Dat is trouwens ook de titel van de voorstelling en wees gerust, het komt allemaal wel goed. Nerdy is trouwens niet de echte naam van onze collega he, dat is Joris en buiten het verhaal is hij een joviale, toffe, zwaarwichtige, snoepgrage collega.
Ik had helemaal geen puf meer toen ik vanavond thuis kwam van Aarschot. Tijdens de shopping dagen hoort de kerstman ook zijn opwaching te maken in de straten en de winkels. Na honderden foto's, gesprekken, knuffels, meerdere kilo's snoepjes uitdelen en ontelbare ho-ho-ho's werd het erg duidelijk dat de conditie van de kerstman een flink stuk minder geworden is. Toch was ik nog alert genoeg om op te merken dat er voor één zeldzame keer geen auto's geparkeerd stonden voor het café De Lichtaartse Kwezel, nauwelijks 50 meter verwijderd van de voordeur van huize Pol en Josee. Lang geleden was dat de thuisbasis van de motorclub waar ik een actief lid van was. Ik vond het alsnog een ultieme kans om een foto van de dag te scoren. Een hele dag rond lopend in mijn kerstmanpak had ik immers geen fototoestel of smartphone bij en de foto-oogst was dan ook nog nul. Voor ik me in de armen van het thuis gebleven kerstvrouwke stortte heb ik nog maar snel een foto gemaakt van de kroeg waar we vroeger zo vaak vertier zochten. Het Sonytje toonde weer eens zijn allerbeste kwaliteiten en met een ISO waarde van 6400 kreeg ik toch een meer dan aanvaardbaar beeld op mijn geheugenkaartje. Dat ik ook de waanzinnig goede ruis-reductie van de nieuwste Raw Convertor in Photoshop gebruikt heb mag geen verrassing zijn.
In zijn erg drukke agenda vond de kestman vandaag precies nog het goede gaatje om de kerstmarkt in zorgtehuis Hoevezavel in Lommel te bezoeken. De bewoners waren bijzonder opgetogen met het lekkers dat werd uitgedeeld en tussendoor nam hij ook wel eens plaats tussen de vrijwilligers die de diverse standjes bemanden. Vanaf nu zal de kerstman voor de rest van de maand trouwens alle dagen in Aarschot zijn, ik vermoed dat er in de komende dagen nog wel enkele kerstman-gerelateerde foto's zullen voorbij komen. Deze komt alvast uit de smartphone van het kerstvrouwke.
In mijn ijver om weer wat meer stappen op de teller te zetten ben ik deze namiddag nog eens aan de wandel gegaan in de Smallebroeken, met fotoplannen natuurlijk. Na nog geen kilometer voelde ik enkele druppels en de lucht zag er niet erg geruststellend uit. Ik heb dan maar zo snel mogelijk rechtsomkeer gemaakt, terug richting huize Pol en Josee. Dat moest dan maar via het fietspad langs de Kasterleesteenweg. Op dat uur van de dag, rond vier uur, is het er erg druk en met dit donkere weer reden de auto's al met verlichting. Achteraf gezien bleek de regendreiging zich te beperken tot wat verwaarloosbare motregen en van de nood een deugd makend verlegde ik mijn foto-doelen naar de voorbij rijdende auto's. Met de camera tegen een electriciteitspaal geklemd slaagde ik er in ook zonder statief enkele opnames te maken met een relatief lange sluitertijd. Toen ik in de verte tussen alle andere voertuigen een vrachtwagen zag naderen met erg veel feest-lichtjes was ik helemaal klaar om deze opname te maken. Gelukt!!! De vrachtwagen is onzichtbaar door de lange sluitertijd, de lichtjes heb ik gevangen!!!
We zijn tegenwoordig meer in Aarschot dan thuis, en dat zal nog wel een tijdje duren en alleen nog maar toenemen. Dat heeft alles te maken met onze komende kerstmusical natuurlijk en alle gedoe er rond. Voor ik vanavond weer naar huis reed ben ik eerst nog eens met camera en statief naar enkele interessante plekken van de stad gewandeld om ook daar enkele leuke beelden van de eindejaars feestverlichting te scoren. Van op de brug bij het begin van de Theofiel de Beckerstraat maakte ik deze foto van de Demer in feeststemming. Dat er op deze dag een rood-wit versierinkje in een hoek geslopen is kunnen mijn vrienden wel begrijpen neem ik aan.
Toen ik vanavond naar huis reed heb ik niet de ring rond Geel genomen maar ik heb een ommetje gemaakt en ik ben naar het centrum gereden, nieuwsgierig of er misschien wat leuke eindejaarsverlichting te fotograferen zou zijn op de markt. Eigenlijk was het precies hetzelfde als vorige jaren, alleen waren er meer stalletjes en standjes waar in drogere tijden waarschijnlijk wel een en ander te doen zal zijn... niet vandaag dus. De markt was redelijk verlaten, -daar hoor je mij niet over klagen- en de combinatie van de lichtjes, de Irish Pub, ons niet onbekend, de kerk in de achtergrond en de spiegelingen op de natte ondergrond bezorgden me toch een leuke opname.
We krijgen nog steeds regelmatig bezoek van enkele katten uit de buurt. Ze worden trouwens steeds meer en meer vrijpostig. Toen loerden ze nog van op een afstand of het vrouwke misschien met iets lekkers naar buiten zou komen. Ondertussen is het zo ver dat ze gewoon astrant en ongegeneerd onder de veranda op de tafel springen en klagend miauwen om eten te vragen. Ik hoef niet te zeggen dat het vrouwke daar bijna elke keer gehoor aan geeft maar vóór het vandaag weer zo ver was heb ik door het raam nog snel een foto gemaakt. Het lijkt er op dat dit dezelfde poes is die ik een tijd geleden ook al eens gefotografeerd heb. Even terugbladeren naar 11 november en jawel hoor...
