Een korte wandeling aan de overkant van de Kasterleesteenweg is de enige lichaamsbeweging waar ik mezelf vandaag kon toe overhalen. Voor de minder goede verstaander: ik ben nog altijd niet helemaal de oude... Op enkele tientallen meters van onze voordeur ben je daar in het bos en in dit seizoen is er een onverwachte varieteit aan niet alledaagse bloemen en planten te zien. Ik noem maar wat: boshyacinten, niet zoveel als in het Hallerbos, dat is waar, maar ook in Lichtaart vind je ze... daslook... en vooral klaverzuring. Het Pastoorsbos staat er vol van. Ieder jaar ga ik er een kijkje nemen en met de macrolens op mijn toestel had ik fotoplannen. Ik vermoed dat het helaas al wat laat in de namiddag was want de meeste bloempjes hadden hun kelkje al dicht geklapt en waren al gaan slapen. Gelukkig waren er toch nog enkele wakker gebleven. Deze schoonheid wilde wel voor me poseren.
Dat we de laatste tijd meer dan ons deel aan hemelwater gekregen hebben en dat de grondwaterstand voldoende aangevuld is moge blijken uit dit beeld. Al enkele weken staan de bomen in het bos langs de grote weg tussen Lichtaart en Kasterlee zich te spiegelen in het water. Ik had er de fiets al eens eerder aan de kant gezet om mijn fototoestel zijn ding te laten doen maar met het prachtige lenteweer en het bijhorende mooie licht kon ik niet anders dan dat vandaag nog eens overdoen. Zouden bomen ook last hebben van natte voeten?
Voor deze foto moest ik niet ver lopen en da's maar gelukkig want veel energie heb ik nog steeds niet. Misschien betaal ik wel de prijs om gisteren te doen alsof er niks aan de hand is. Die verdomde verkoudheid betert maar zeer langzaam. Misschien dat de lente deugd zal doen en de tekenen dat het toch aan het gebeuren is zijn steeds talrijker aanwezig. Deze bloesems kon ik niet negeren. Maar... Ondertussen lijkt het er wel op dat we begin volgende week weer de winterjassen mogen uit de kast halen... zucht, verdomme toch.
In de tweede helft van de zestiger jaren, meer dan een halve eeuw geleden dus, speelde ik in Lommel in een bandje: "The lonely boys". Lonely waren we niet, laat ik dat toch even stellen. We zijn elkaar een tijdje uit het oog verloren maar midden het eerste decenium van deze eeuw werden de kontakten weer aangehaald en gingen we zelfs om de paar jaren een reunie concert spelen. Ondertussen zijn een aantal bandleden niet meer in ons midden en de optredens zijn er niet meer bij maar de reunies zijn er nog wel, zij het in een iets andere vorm. We steken regelmatig samen de benen onder de tafel en we gaan gezellig uit eten met z'n allen. Onze dames en de dames van onze overleden collega's horen er dan ook bij. Om de gezelligheid te vergroten was vandaag ook mijn geocachemaatje Jackie en zijn Annemarie van de partij. Daar verblijft Eddy, de drummer, als hij weer eens in Belgie is voor de behandeling van zijn ziekte. Voor we naar het restaurant trokken heb ik eerst nog een groepsfoto gemaakt. Laten we hopen dat we dit nog vaak kunnen doen maar we worden allemaal ieder jaar weer wat ouder...
Veel tijd om te fotograferen heb ik niet kunnen vrijmaken ondanks het erg mooie weer. Vandaag hadden we een medische check-up gepland en zowel in de huisartsenpraktijk in Tielen als in Herentals was ik een tijd bezig met testen, bloed prikken, long foto's, gesprekken... Ik verneem vrijdag de resultaten en dan weet ik meteen of ik ooit van die vervelende verkoudheid af geraak en of ik binnenkort er weer met meer energie tegenaan kan gaan. Vanavond zag ik door het raam plots een luchtballon voorbij zeilen. Ik moest snel zijn. Eerst nog de tele op mijn toestel zetten en rap de deur uit om vliegensvlug met de natte vinger de instellingen in te schatten en in te stellen. Een gemiddeld diafragma leek me logisch: F 6,3 ( meestal ga ik in dit soort omstandigheden voor 7,1 ) en de ISO-waarde wilde ik ook redelijk laag: Iso 160... uiteindelijk bleek de sluitertijd dan op 1/620 uit te komen en dat vond ik wel oke. De luchtballon is helemaal scherp en dat is het onderwerp he. Eén minuut later was de ballon achter de begroeing verdwenen... net op tijd!
De Leistraat is de hoofdweg, dwars door Lichtaart. In de zone 30, in het centrum van het dorp dus, verwacht je dit sprookjes-pand niet. Ik ben er al zo vaak langs gewandeld, gefietst of gereden en het intrigeert me telkens weer. Vandaag heb ik de tijd genomen om mijn fototoestel er eens op te richten. Zonder veel kennis over de eigenaars, functie, historische of heemkundige info zou ik het uit het begin van de vorige eeuw inschatten. Ik heb de foto dan ook maar in zwart-wit omgezet.
Ere aan wie ere toekomt. Het vrouwke tovert altijd iets lekkers op tafel. Ik zoek constant naar afwisseling in mijn foto-hobby en vandaag heb ik me begeven op het pad van de food-photography. Ik heb het natuurlijk niet zo erg strikt professioneel aangepakt om met achtergronden, gesofistikeerde belichtingen en allerhande slimmigheden zo lekker mogelijk ogende eetwaren te tonen maar ik wilde gewoon de eettafel in huize Pol en Josee eens in beeld brengen. Het aspergeseizoen is nog niet echt op kruissnelheid gekomen, maar ze zijn er al. Ik ga er van uit dat deze nog niet uit de volle grond kwamen maar lekker waren ze al wel !!! A la flamande, met geprakt ei, gekookte ham, het was smullen, met wat Italiaanse bubbels erbij was het festijn helemaal top. Nogmaals, met dank aan mijn schatje. Ze zeurt wel regelmatig dat ik te zwaar word, maar daar heeft ze zelf toch ook schuld aan.
Vandaag was het de absolute hoogdag van de kasseien liefhebbers. Parijs - Roubaix, zou ons een ganse namiddag aan de TV kluisteren. Zou... Het vrouwke suggereerde na het één uur nieuws dat met zulk mooi weer een kort fietstochtje moest kunnen en als we niet te lang wachtten konden we de finale sowieso toch nog meeleven. Wie ben ik om neen te zeggen tegen het vrouwke? Ik heb, het thema van dag indachtig, enkele kasseistroken in de tocht ingelast met het plan het vrouwke enkele malen in beeld te nemen. Ze bedwong de meest uitdagende stroken met het grootste gemak moet ik toegeven en het leverde weer enkele leuke foto's op. Eentje koos ik voor Facebook en eentje voor deze blog... de andere gaan zoals gewoonlijk de mappen van vergetelheid in.
Het smalle, kronkelende fietspad langs het Prinsenpark vond ik altijd al een van de leukere trajecten in onze regio. Hoeft het gezegd dat, met zulk mooi weer, we de verleiding niet konden weerstaan om er op uit te trekken voor een fikse tocht. Meer nog, ik had plannen om wat dronebeelden te maken om de kronkels van dat fietspad wat beter in beeld te brengen. Ik had de drone in de fietstas maar het was kantje boord of het wel goed vliegweer zou zijn. De wind bleek een spelbreker. Toen we ter plaatse waren en ik de app raadpleegde bleef ie koppig op rood staan. Dan heb ik maar van op de begane grond wat foto's geschoten en daar waren toch ook wel de nodige leuke shots bij. De kronkels zijn, zij het minder uitgebreid dan gepland, toch in beeld en een eenzame ons tegemoetkomende fietser maakte de compositie af.
Wij zijn weer aan de wandel geweest, onderweg altijd op zoek naar fotomogelijkeden natuurlijk. Ook de grootste clichés en de clichés die ik al gefotografeerd heb dagen me nog steeds uit als ik er voorbij loop. Sedert het jaar 2000 staat de Wannes van Lichtert op het plein aan de kerk symbool te wezen van het harde labeur van de mensen die hier vroeger leefden. Ik heb 'm al eerder als onderwerp genomen, ik heb zelfs ooit een photoshop bewerking gemaakt waarin ikzelf en Phaido, onze woef, op de sokkel stonden en de Wannes met zijn hond onderin naar ons stonden te kijken... Vandaag kon ik er weer niet voorbij lopen en ik heb 'm eens in beeld genomen van uit een laag standpunt.
Het gaat elke dag een beetje beter met die koppige verkoudheid. Vanavond ben ik toch maar naar de vergadering van de fotoclub geweest en ik had mijn fototoestel meegenomen want ik had nog niks op mijn geheugenkaartje vandaag. Na de vergadering ben ik op fotojacht gegaan en het eerste plan was iets te fotograferen bij het IJsboerke of de aanpalende industriezone in Tielen, da' maar 3 km ver. Helaas daar was weinig verlicht. Nog drie kilometer verder dan maar, Gierle. Hela, er is in de regio warempel nog een kerk die verlicht is. Gierle, mijn dorpje in de Kempen zong Louis Neefs. Vol nostalgie besloot ik thuisgekomen de beelden die ik meegebracht had een oude-foto-bewerking mee te geven. Deze vond ik best geslaagd: een combinatie van Nik-filters, sepia-vergeeld, bijpassend kader en spaarzaam resterende kleur.
Er op uit trekken om te fotograferen was er nog steeds niet bij vandaag. De verkoudheid blijft maar duren... hoewel, het lijkt de goede kant op te gaan. Ik had alleszins al voldoende puf om wat in de tuin en rond het huis te lopen en met de macro-lens op je toestel vind je sowieso op elke vierkante meter wel een onderwerp. Onze druivelaars zijn traditiegetrouw bij de allerlaatsten om op de lokroep van de lente te reageren. Vandaag zag ik toch enkele ontspruitende beloftevolle tekens van leven. Camera op statief en klik.
Exif: ISO 500 - F 18 - 1/13 sec. Omwille van de compositie wilde ik de muur ook voldoende scherp in beeld en dan moet je bij een macrolens al een erg klein diafragma kiezen, vandaar F 18. Ik kwam dan bij een sluitertijd van 1/13 uit en dus was het statief nodig. Een ISO waarde van 500 is voor de 5D MkIV natuurlijk helemaal geen probleem.
Nadat ik gisteren dacht dat het de goede kant opging met de verkoudheid en ik waarschijnlijk iets te enthousiast aan de wandel ging betaal ik daar vandaag weer de prijs voor. Ik ben de deur niet uit geweest en nul foto's gemaakt. Gelukkig was de oogst gisteren groot en... divers. Op de kermis zijn er uiteraard de attracties, de mensen, maar als je rondkijkt zie je overal ook andere interessante details. Afwisseling blijft hoe dan ook een belangrijk punt in mijn fotografie. De weerspiegeling van de kermislichtjes in de mooie ramen van een statig rijhuis op de markt in Herentals leek me ook een foto waard.
De titel van deze pagina is zonder meer geïnspireerd door de datum van vandaag, daarenboven staat ie groot in de foto. Verder heeft ie er eigenlijk weinig mee te maken... Vrij laat besloten we eens een kijkje te gaan nemen op de Paas-kermis in Herentals. Je weet maar nooit of er wat bijzondere foto's te scoren zijn he. Fotomaatje Alex was ook meteen bereid om mee op stap te gaan. We hebben vele opnames van vele attracties geschoten en als ik dan thuis gekomen voor de Mac ga zitten maak ik meestal een snelle selectie, één per onderwerp. Het vrouwke was wakker gebleven en in dat geval vraag ik haar om mee te komen kiezen. Ze heeft daar dan vaak een onbevooroordeelde, klare kijk en een andere invalshoek op. In dit geval ging ze voor deze foto omdat ze vond dat Herentals in brand stond en de brandweer, emergency 911, al paraat was. Dat die uit Nevada moest komen en al zo snel hier was maakt het allemaal nog iets meer spectaculair. Wie ben ik om het vrouwke tegen te spreken?
Of het nu Carnaval is, Pasen, kermis, mijn verjaardag, Kerstmis... feestdagen, da's niks voor mij. Dat zijn dagen zoals alle andere. Waarschijnlijk komt dat door het feit dat wij ons ganse leven/carrière gewoon gewerkt hebben op feestdagen. Het vrouwke daarentegen zal geen gelegenheid laten voorbij gaan om de gezelligheid in huis te verhogen door aan de voorbij komende bijzondere dagen gerelateerde versiering aan te brengen in huize Pol en Josee. Ik vind dat best oke en ik apprecieer haar ijver. Ik kan ook genieten van de manier waarop ze de tijd van het jaar telkens weer tot in de woonkamer brengt. Met Pasen zijn ook weer de nodige clichés uit de kast gehaald. Dit tafereel had ze eerder deze week in elkaar geknutseld en op de piano geëtaleerd. De paashaas (meerdere zelfs), eitjes, kuikentjes, gele kleuren... zelfs de klokken waren aanwezig... maar die pasten niet in deze foto, die hingen in een andere hoek van de living.
Ik voel me nog altijd redelijk beroerd en ik heb de ganse dag weinig uitgericht. Toen ik vanavond toevallig door het raam keek zag ik dat de hemel vol mooie kleuren zat en dat was een trigger om me er alsnog toe over te halen er even op uit te trekken om één of meerdere foto's te scoren. Ik ken onze streek goed genoeg om plekken te vinden waar ik zonder beeldvervuilende elementen landschapfoto's kan maken en in dit geval ben ik naar de Harredonken gereden in de buurt van het brugje over de Kaliebeek. Ondanks de korte rit was het toch al minder mooi dan toen ik er naar toe gezogen werd. Het feeërieke roze bovenin was zo goed als helemaal verwenen. Zo gaat dat, je hebt vaak maar weinig tijd om het goede moment te pakken te krijgen. Ik was te laat. Toch vind ik deze foto ook de moeite waard.
Ik ben het vandaag weer eens gaan zoeken in het kleine, in het eenvoudige. Is er een beeld dat beter de onvermijdelijke komst van de lente kan illustreren dan een paardenbloem waarop een zweefvlieg is neergestreken? Het weer kwakkelt voorlopig nog een beetje tussen buien, opklaringen, schuchtere voorjaarszonnetjes en frisse winden, hoop, die dan weer verdwijnt en de weermannen en -vrouwen houden de spanning er nog wat in, maar... vroeg of laat zal het echt lente worden. Voor deze opname moest ik niet eens de deur uit. In ons (nog niet gemaaide) gras stond ie samen met enkele soortgenoten knalgeel te pronken. Een bezoeker er op was voldoende om mijn aandacht te trekken en mijn Sonytje deed de rest.
Indien het vandaag een gewone vergadering van de fotoclub zou geweest zijn, dan had ik gepast. Ik wil de medeleden de besmetting met de virussen, microben of andere vieze beestjes van mijn verkoudheid besparen. Maar vandaag zou het gaan over lightpainting en meer nog: we zouden het donker in gaan, op locatie, een plek met weinig lichtvervuiling, om het allemaal in de praktijk mee te maken. Het fietsbruggetje van het Gewad over de Aa in Gierle leek ons een ideale plek. Afstand houden en toch maar aanwezig zijn. Eerlijk gezegd, lightpainting, ik had er al wel van gehoord maar er mee bezig geweest? Neen. Enkele leden van de club waren echt wel meer geroutineerd op dat gebied en die hebben dan ook het voortouw genomen. Na wat experimenteren met de instellingen ben ik er ook in geslaagd meer dan geslaagde foto's te maken van de vele mogelijkheden die ons gepresenteerd werden. Met dank aan Bert, Jan en Cis die meestal onherkenbaar op de catwalk liepen met in alle mogelijke richtingen bewegende diverse lichtbronnen. In deze foto is het Bert die met brandende staalwol staat rond te zwieren.
Ik heb nog steeds weinig puf, al meen ik dat vandaag de rochel- en hoestbuien iets minder levensbedreigend leken dan gisteren. Wie weet is er een kentering ingezet in het weer-gezonde-mens-worden proces. Gustje was vandaag nog eens te gast in huize Pol en Josee en met zulke schattige pup kon ik niet anders dan toch het fototoestel boven te halen... Goed teken! De goesting is er precies alweer een beetje.
Ziek! Ik weet uit ervaring dat een verkoudheid bij mij meestal erg hard toeslaat maar deze keer is het wel heeeel erg. Als ik me morgen niet beter voel moet ik toch eens naar de dokter gaan om één of ander paardenmiddel te scoren. Ik had absoluut geen puf om te fotograferen vandaag en ik moet dan ook terug vallen op een opname van eerder deze week. Op deze manier wordt dit beeld van de voetgangerstunnel bij het station van Herentals uit de mappen van vergetelheid gered. Graffity zijn meestal wel leuk, tenminste als het geen kliederwerk is en dat is hier zeker niet het geval. Maar één detail wil ik toch even aanwijzen. Er is een boom die van uit de geschilderde muur zo maar het echte leven in klimt...
