We zijn in de late namiddag naar Merksplas gereden waar de plaatselijke fotoclub ten toon stelde in het GC De MARc/kT. ( neen, dit is geen spellings- of andere fout ) Nadat we alle tentoongestelde weken gezien en bekommentarieerd hadden, een koffietje genuttigd, gevolgd door enkele alcoholvrije biertjes werd het weer tijd om terug naar huis te keren. Bij het buitenkomen van de zaal zagen we dit beeld en ik kon het niet laten er mijn Sonytje even op te richten, te meer omdat het blauwe uurtje nog net niet helemaal voorbij was. Nieuwsgierig van aard zijnde heb ik weer wat extra informatie opgezocht bij doctor Google en zo leerde ik dat de inwoners van Merksplas "spetsers" genoemd worden en dat het beeld op een stenen heuveltje staat om de scheiding tussen de stroomgebieden van Maas en Schelde te symboliseren.
In 1969 overkwam me het beste wat kon gebeuren, mijn schatje zegde “ja”. Al meer dan 55 jaar delen we lief en leed ondertussen. Op deze Valentijnsdag wil ik dat nog eens extra in de verf zetten. Het mag duidelijk zijn dat ik deze foto niet zelf heb gemaakt. Ik heb ‘m in ons trouwalbum gevonden, ingescand en door de voor de hand liggende Photoshop-routines gehaald om hem naar 2025 normen te upgraden. Het boeketje dat ik deze morgen ben gaan kopen heb ik er bij gevoegd. Met grote dank aan het vrouwke om het zolang met mij uit te houden.
Tijdens deze alcohol-loze maand blijf ik ook consequent net iets meer als anders de nodige lichaamsbeweging plukken. Het doel is om elke dag ongeveer 10.000 stappen op de teller te zetten en dat lukt meestal. Wandelingen in alle richtingen staan op het menu en natuurlijk gaat er altijd een fototoestel mee tijdens de tocht, ik vind onderweg altijd wel onderwerpen om mijn fotohonger te stillen. Uit het aanbod van vandaag koos ik voor een beeld van de Sint Jozef-kapel langs de Pastoor Dergentstraat.
Februari is wat mij betreft de meest sombere maand van het jaar, en dat is niet omdat ik telkenjare deelneem aan Tournee Minerale, verre van, daar heb ik geen enkel probleem mee. De hang naar tekens dat de lente er aan komt wordt steeds groter en het mag dan ook niet verwonderen dat ik ieder jaar rond deze tijd op zoek ga naar krokusjes. Ook vandaag zijn we even door het park achter kasteeltje Le Paige gewandeld en jawel hoor tussen hun pracht verliezende sneeuwklokjes die nog met velen aanwezig waren vond ik één bosje frisse krokussen. Als ik in mijn albums van de vorige jaren blader zie ik dat ik ze in ’22 op 10 februari te pakken kreeg, in ’23 op 9 februari en in ’24 zag ik zelfs al narcissen op 17 februari. De tekens zijn er… het wordt toch lente binnenkort. Gelukkig.
Het was alweer midden in de voormiddag. Ik was net uit de bedstee gesukkeld en toen ik uit het raam keek was ik meteen klaar wakker. Het had warempel gesneeuwd. Dat was helemaal niet voorspeld en het vrouwke, die zoals gewoonlijk veel vroeger was opgestaan, wist me te vertellen dat tijdens het spitsuur het verkeer moeizaam en erg voorzichtig voorbij huize Pol en Josee gereden kwam doorheen de dikke vlokken. Ondertussen was de pracht op de straat al wel verdwenen maar achter ons huis lag alles nog ongestoord mooi te wezen. Ik heb dan toch maar snel, nog voor de eerste koffie, mijn Sonytje aan het werk gezet en omdat er in de loop van de dag geen verdere foto's bijgekomen zijn was de keuze vandaag vrij gemakkelijk.
We hebben vandaag nog eens langs de Smallebroeken en de Rulloop tot aan de oost-poort van het domein De Hoge Rielen gewandeld. Toen onze woef Phaido nog leefde was dat bijna dagelijkse prik maar de laatste tijd waren we bijna vergeten hoe het er daar uitziet. Bij het brugje over de Rulloop kon ik het vrouwke te pakken krijgen terwijl ze goed ingeduffeld tegen de kou, mijmerend naar het water staart. Ik wed dat ze ook aan Phaido dacht.
Ik had al zo vaak beelden zien voorbij komen van “The House of Nature” en omdat ik sowieso nog geen doel had om vandaag aan de wandel te gaan besloot ik er zelf eens een kijkje te gaan nemen. Gecombineerd met een pittige tocht door de Lommelse Sahara en eventueel een bezoek aan de schoonfamilie zou dit onze zondag helemaal opvullen. Om een lang verhaal kort te maken: het vrouwke vond het al bij al toch erg frisjes, dus die lange wandeling hebben we maar overgeslagen en een telefoontje naar de schoonfamilie bleef onbeantwoord. Resultaat: enkel wat rondhangen bij the House of Nature, veel foto’s maken en dan weer terug naar huis. Dit is een min of meer willekeurige keuze uit het aanbod. Ik vond het alleszins de moeite waard en het plan om er bij beter weer nog eens terug naar toe te gaan met de drone is aan het rijpen.
Eenvoud siert. Deze eenzame knotwilg langs de Rode Loop in het gehucht Vorsel deed erg zijn best om mijn aandacht te trekken toen ik er voorbij gefietst kwam deze namiddag. Hij leunde een beetje extra over het water om me een nog net iets leukere spiegeling te bieden en ik ben hem daar dan ook erkentelijk voor. Hij mag in mijn jaaralbum 2025.
Afwisseling in de keuze van onderwerpen in de fotografie blijft mijn motto. Plots krijgt het woord tooghangers hier een totaal andere invulling. We hadden besloten onze namiddagkoffie te gaan drinken bij Balance Health Center, te voet wel te verstaan, een wandeling van zo'n 10.000 stappen. Toen we daar gezellig zaten druppelden de danseresjes binnen die het volgende lesuur zouden in actie komen. Deze drie kapoenen hadden zich op een barkruk gehesen en waren druk in conversatie met juf Inge. Zoals bijna altijd had ik het kleine Sony toestelletje binnen handbereik. Ondanks de felle lampjes die in de lens schijnen vind ik het toch een leuke opname en zeker waard om als foto van de dag te fungeren.
Het vrouwke wilde naar het shopping centrum in Olen. Ik wilde wel mee, niet om te shoppen maar om wat rond kijken in de buurt. Ik heb voor de verandering eens niet langs het kanaal gewandeld maar enkele blokken om gelopen. Te voet zie je dingen waar je met de wagen meestal achteloos voorbij raast. Dit restaurant, 't Gerecht, had ik al wel vaker uit mijn ooghoek gezien maar deze keer schonk ik er wat meer aandacht aan en warempel, het leek me zeker een interessant oud bouwwerk. Uiteraard ben ik dat gaan opzoeken. Het dateert eigenlijk al uit 1615 en het stond oorspronkelijk in Zepperen. In 1974 moest het daar weg omdat er een verkaveling kwam. Er werd aan gedacht het naar Bokrijk te verplaatsen, maar uiteindelijk werd het heropgebouwd in Olen. Onlangs werd het volledig gerenoveerd met behoud van het authentieke karakter en ondertussen is het een klasserestaurant. Zelf hebben we er de benen nog niet onder de tafel geschoven maar na het zien van de kaart en het lezen van enkele recensies bekruipt met toch de goesting om er eens binnen te gaan hoewel het niet meteen het goedkoopste etablissement uit de buurt is...
We moesten naar Mol, wat spullen halen en tijdens de terugrit zijn we even gestopt op de parking van Café Sas 7. Na een koffie hebben we een leuke wandeling gedaan langs het Kempisch Kanaal, rond de Dekshoeve Vijver en via de Franse Baan weer terug naar de wagen. Het clubhuis van de Geelse kajakvaarders ligt langs het kanaal tussen Sas 7 en Sas 8 en met wat geluk kun je de atleten daar bezig zien in hun vaartuigen. Ik vond het zelf te koud om te fietsen vandaag maar deze sportievelingen zijn blijkbaar erg gehard en wintervast. De naam Bastiaens op een van de bootjes zette mij er toe aan mijn vriend en toeverlaat Google nog eens te raadplegen en zo vond ik dat de club best succesvol is in de Belgische kajakwereld en dat de nationale driekleur op dat bootje niet toevallig is…
Van achter het raam leek het best aangenaam fietsweer en ik ben er in getrapt. Toen ik eenmaal vertrokken was bleek het toch wel erg, heel erg frisjes te zijn. Het is dan ook een zeer kort rondje geworden. Toch heb ik onderweg weer enkele foto's kunnen scoren binnen een project waar ik mee bezig ben. Misschien is het wel een idee om een reeksje te maken in zwart wit met als onderwerp de fiets- en andere tunnels in Kasterlee. Je weet maar nooit of het iets kan zijn voor het alternatieve gedeelte van ons volgende fotosalon in november. Je kunt er niet vroeg genoeg aan beginnen. Vorige week toonde ik er ook al eentje en dit is zeker ook een kandidaat. Ik kon nog een derde vangen vandaag trouwens maar op deze pagina's toon ik er elke dag slechts één he...
Ik moest vandaag even naar Bergen op Zoom om in de TechRepair Shop een toestel op te halen. Fotomaatje Alex wilde best mee en natuurlijk hadden we daar fotoplannen aan vastgeknoopt. We hebben tijdens de terugrit een klein ommetje gemaakt om in Kalmthout het Arboretum te bezoeken. In deze tijd van het jaar staat de hamamelis - de toverhazelaar - in bloei en het is niet de eerste keer dat ik daar mijn lens op richt. Eerlijk gezegd vond ik dat we al iets te laat waren maar we konden toch nog volop genieten van al dat moois. Ik heb tientallen foto's geschoten en uiteindelijk was het moeilijk kiezen. Uiteindelijk heeft het vrouwke me uit mijn twijfels geholpen: deze !!! Morgen zal ik er ook nog wel enkele andere op Facebook knallen.
Het kan niet op! Alweer zulke mooie dag, alweer hebben we van een mooie wandeling genoten. Deze keer zijn we met de wagen naar het gehucht Achterlee gereden, aan de andere kant van het dorp. Met het plan om er een koffie te nuttigen na de wandeling hebben we een parking gezocht bij café De Perenboom. De route die ik uitgestippeld had kruiste enkele keren de spoorweg Herentals -Turnhout en we liepen er ook een tijdje langs. Dat je dan wel eens een trein ziet voorbij komen is logisch. Deze treinstellen, MS75, in de volksmond “varkensneuzen” genoemd rijden na bijna 50 jaar dienst nog steeds op de lijn Antwerpen - Turnhout. Het is vaak een optie om een relatief lange sluitertijd te kiezen om beweging in beeld te krijgen bij het fotograferen van een voorbij rijdende trein, maar met dit mooi licht heb ik eens voor een andere aanpak gekozen… erg korte sluitertijd, beeld bevriezen, en zowel omgeving, achtergrond en trein scherp er op. De welverdiende koffie achteraf smaakte heerlijk trouwens.
Met zulk schitterend weer wilden we liefst van al wandelen in de zon, kwestie van wat vitamine D te scoren en het depri gevoel van de voorbije grijze dagen weg te jagen. Open ruimte en liever geen schaduw, zo kwamen we terecht in de buurt van de Ark waar diverse mooie wegeltjes tussen de velden uitnodigen om er tot rust te komen. Er was weinig wind en we hadden al een tijdje twee luchballons in de gaten. Ze naderden maar traag. Pas toen we bijna terug bij de parking bij het brugje waren leek het er op dat een van de twee een plaats aan het zoeken was om te landen. Met tussentijdse gasstoten bleef ie rakelings over de grond scheren. Ik meen dat ie de bomen langs de Zeggedijk - de plek waar nu die auto is in de foto - maar nauwelijks gemist heeft. Uiteindelijk is ie toch weer omhoog gegaan op zoek naar een andere landingsplaats denk ik.
Het vrouwke vond het te fris om te fietsen, de vorige keer was ze helemaal onderkoeld toen we thuis kwamen en dat wilden we niet meer meemaken. Dan maar wandelen, wel eerst met de wagen tot in Kasterlee, da's ook een manier om je actieradius een beetje te vergroten. Een eind langs de Nete leek ons een fijn plan om weer wat stappen op de teller te zetten. Uit de ruime foto-oogst koos ik voor dit beeld. De Nete met spiegelingen en het beginnend avondrood geven perfect de sfeer weer die we zochten en vonden.
Rond drie uur werd het warempel droog en zo zagen we toch nog kans om er even uit te trekken. Ver wilden we niet gaan maar ook tijdens een korte wandeling kun je leuke beelden vangen. Deze drie bomen solliciteerden naar een plek in mijn jaarboek en bij deze gun ik ze die eer. Ik heb thuis wat gespeeld met de opname en uiteindelijk vond ik, na diverse andere bewerkingen, dat deze zwart-wit omzetting met een redelijk dramatische lucht me het meest kon bekoren.
Om de voorspelde regen te vermijden ben ik al vóór de middag vertrokken om een fietsrondje af te haspelen. Mijn normale leefritme was de rest van de dag helemaal in de war en dat heeft gevolgen gehad... maar da's een ander verhaal. Tijdens mijn absurd vroege fietstocht heb ik alleszins toch ook weer enkele leuke beelden kunnen scoren. Toen ik de fietstunnel onder de N19 aan de noordkant van Kasterlee inreed zag ik een beeld waar ik niet voorbij kon zonder te stoppen. Toen ik afdrukte wist ik ook al meteen dat ik dit in zwart wit zou omzetten.
Het zou zeker niet zo mooi worden als gisteren maar in de loop van de namiddag zou het wel droog blijven. Beetje fris, maar we zijn toch weer gaan fietsen, zij het een iets minder groot rondje. Achteraf gezien waren we toch een beetje onderkoeld toen we terug thuis kwamen maar dat hebben we samen ook overleefd. In Herentals, langs het Netepark is er al 40 jaar een zgn. Verkeers Educatief Centrum, een dure benaming voor een verkeerspark waar scholieren en ook senioren kunnen kennismaken met de wegcode, de moeilijkheden op onze wegen en de mogelijkheden om defensief en veilig te fietsen. Op een niet eens zo groot terrein worden allerlei verkeerssituaties meestal in net iets kleiner formaat voor de wielen geschoven. Er is onlangs zelfs een fietsstraat toegevoegd en ook een spoorwegovergang, met barelen en lichten... maar zonder trein . We kwamen er voorbij en ik zag dat er net een groep in actie was. Dat kon ik niet laten liggen als onderwerp voor mijn foto van de dag.
Het was een prachtige dag. We zijn gaan fietsen en ik heb een redelijk gevuld geheugenkaartje met leuke foto's meegebracht. Dan krijg je een telefoontje van fotomaatje Alex of ik geen zin had om mee naar Geel te gaan om aan avondfotografie te doen... Jazeker!!! Uit het totaalaanbod koos ik toch weer voor een avondfoto als beeld van de dag. Met een klein diafragma ( en een goede lens ) kun je mooie sterretjes maken van alle lichtbronnen. Er zijn fotografen die het leuk vinden en er zijn er die het maar niks vinden. Ik behoor tot de eerste categorie. Nauwelijks in Geel aangekomen, geparkeerd, en nog voor we naar de markt afzakten had ik dit beeld al geschoten... sterretjes, sterretjes, en sterren!!!
.
