Februari is wat mij betreft de meest sombere maand van het jaar, en dat is niet omdat ik telkenjare deelneem aan Tournee Minerale, verre van, daar heb ik geen enkel probleem mee. De hang naar tekens dat de lente er aan komt wordt steeds groter en het mag dan ook niet verwonderen dat ik ieder jaar rond deze tijd op zoek ga naar krokusjes. Ook vandaag zijn we even door het park achter kasteeltje Le Paige gewandeld en jawel hoor tussen hun pracht verliezende sneeuwklokjes die nog met velen aanwezig waren vond ik één bosje frisse krokussen. Als ik in mijn albums van de vorige jaren blader zie ik dat ik ze in ’22 op 10 februari te pakken kreeg, in ’23 op 9 februari en in ’24 zag ik zelfs al narcissen op 17 februari. De tekens zijn er… het wordt toch lente binnenkort. Gelukkig.
Het was alweer midden in de voormiddag. Ik was net uit de bedstee gesukkeld en toen ik uit het raam keek was ik meteen klaar wakker. Het had warempel gesneeuwd. Dat was helemaal niet voorspeld en het vrouwke, die zoals gewoonlijk veel vroeger was opgestaan, wist me te vertellen dat tijdens het spitsuur het verkeer moeizaam en erg voorzichtig voorbij huize Pol en Josee gereden kwam doorheen de dikke vlokken. Ondertussen was de pracht op de straat al wel verdwenen maar achter ons huis lag alles nog ongestoord mooi te wezen. Ik heb dan toch maar snel, nog voor de eerste koffie, mijn Sonytje aan het werk gezet en omdat er in de loop van de dag geen verdere foto's bijgekomen zijn was de keuze vandaag vrij gemakkelijk.
We hebben vandaag nog eens langs de Smallebroeken en de Rulloop tot aan de oost-poort van het domein De Hoge Rielen gewandeld. Toen onze woef Phaido nog leefde was dat bijna dagelijkse prik maar de laatste tijd waren we bijna vergeten hoe het er daar uitziet. Bij het brugje over de Rulloop kon ik het vrouwke te pakken krijgen terwijl ze goed ingeduffeld tegen de kou, mijmerend naar het water staart. Ik wed dat ze ook aan Phaido dacht.
Ik had al zo vaak beelden zien voorbij komen van “The House of Nature” en omdat ik sowieso nog geen doel had om vandaag aan de wandel te gaan besloot ik er zelf eens een kijkje te gaan nemen. Gecombineerd met een pittige tocht door de Lommelse Sahara en eventueel een bezoek aan de schoonfamilie zou dit onze zondag helemaal opvullen. Om een lang verhaal kort te maken: het vrouwke vond het al bij al toch erg frisjes, dus die lange wandeling hebben we maar overgeslagen en een telefoontje naar de schoonfamilie bleef onbeantwoord. Resultaat: enkel wat rondhangen bij the House of Nature, veel foto’s maken en dan weer terug naar huis. Dit is een min of meer willekeurige keuze uit het aanbod. Ik vond het alleszins de moeite waard en het plan om er bij beter weer nog eens terug naar toe te gaan met de drone is aan het rijpen.
