Sinds corona ben ik toch meer op de kleintjes aan het letten, voor voeding en andere verbruiksgoederen. Sedert vorig jaar is er ook de schrik voor electriciteit- en gasrekeningen bij gekomen. Er is ons ook weer ingepompt dat ons gemak van verwarming en verlichting niet zo maar vanzelfsprekend is en dat daar een prijs tegenover staat. De oorlog in Oekraïne is niet alleen slecht voor de toevoer van granen maar ook voor het gas dat via pijpleidingen uit hun ondergrond naar hier wordt getransporteerd. Dus geen verbruik bv van lampen als dat niet nodig, zo weinig mogelijk stand-by zetten van allerlei apparatuur, de thermostaat een graadje lager zetten. Langs de andere kant word ik wel verplicht meer energie te verbruiken door allerlei officiële instanties om alles electronisch te verrichten: bankzaken, betalingen, briefwisseling met overheid, briefwisseling tout court, communicatie enz. Zonder meer en meer electriciteitsverbruik in ons land redden we het niet meer. Gevolg: zoveel mogelijk bezuiningen door geen onnodig licht te laten branden of aan te steken, weer zoals vroeger 'op de tast' lopen, leren blindelings te bewegen in mijn huis door alles ordentelijk te houden en onnodige attributen zoals matten, te verwijderen. Sfeer moet er in deze donkere tijd van het jaar wel zijn, de lampadairs hebben allemaal ledlampjes gekregen met aangepaste sterkte naargelaang ze voor het lezen of gewoon voor de gezelligheid moeten dienen. Omdat ik nooit de rolluiken laat zakken op mijn slaapkamer, hebik het geluk licht te hebben van de straatlantaarns en mijn e-reader geeft verlichte tekst. Ik kan met mijn hand op mijn zieltje beweren dat ik spaarzaam ben met het gebruik van electriciteit. Gisterennacht was dat tot in het absurde, met veel verbruik van elentriek achteraf. Na wat woelen in bed, dacht ik: begot, ik ben vergeten de nagels van mijn tenen te knippen en die irriteren mij. Zonder te verlichten ga ik naar de badkamer, waar ik alles op de tast kan vinden wat ik nodig heb en begin mijn pedicure op de rand van mijn bed met de straatlantaarns als licht. Halfslapend deed ik dit hygiënische werkje en knipte een stuk van mijn teen mee! Ik moest wel mijn licht aandoen omdat ik pijn kreeg en bloedde als een kalf!!!. Het heeft me 2u verlichting gekost vooraleer het bloed gestelpt was en pleisters rond mijn teentje had gedaan. Moraal van het verhaal, niet alles is te doen in het halfduister en volgende keer, mijn teentjes verzorgen vooraleer in bed te kruipen. En dan denk ik vandaag, moet ik daar nu zo oud voor geworden zijn om bijna mijn teen te amputeren omdat ik te zuinig op de verlichting was?
Vandaag zijn ook de 10 kanshebbers als 'nieuw woord van het jaar 2023' voorgesteld: bullebakbaas, X'en, pyjamatoerist, hittefit, nepobaby, donutfusie, graaiflatie, tiktokjustitie, schermapneu, vreugdebier. Stemmen kan tot 18 december via de website Van Dale. Gebruiken we nog de woorden van 2022 'klimaatklevers', 2021 'knaldrang' of van 2020 'knuffelcontact'? Ik denk het niet. Tot morgen
Ik heb gisteren het feestgedruis van de familie gemist, vandaag doe ik dat op kleine schaal eens over in mijn huis. Een gezellige babbel met de buurvrouw, een lekkere koffie en koekje erbij en een alcoholvrije aperitief om de tongen los te maken. Onze tongen waren bijna bevrozen door het winterse weer, die moeten we terug even losmaken. En de spreuk van vandaag op de feestdag van de patrones van de brandweerlui, begrafenisondernemers en mijnwerkers luidt: als Sinte Barbara wil, staat de vriezeman stil. En zo gebeurt het. De enige nieuwigheid die ik in de nieuwsgaring vind, is dat ik de kleren die ik eventueel zou kopen en waar er een label 'made in China' genaaid is, eerst moet wassen vooraleer te dragen. Er zijn of zouden kankerverwekkende stoffen in verwerkt zijn. Er staat niet bij waarom: is het de draad, de bewerking, de kleurstoffen, die deel uitmaken van het kledingstuk of de verpakking waarin het zich bevindt? Verdere gegevens ontbreken. Buiten de klimaatmars in Brussel, die ik niet echt een groot succes noem, is er weinig gebeurt dit weekend. Ik denk dat het iets te koud was om door de straten van de hoofdstad te lopen ofwel gingen de mensen liever eens de sneeuw in de Ardennnen opzoeken om de latten onder de schoenen te doen en wat winter-en sneeuwpret te ervaren. Natuurlijk is er het voortdurend oorlogsgewoel in Oekraïne en Midden-Oosten. Dat telt iedere dag meer en meer slachtoffers, verdriet en hopeloosheid van de bewoners. Prachtige landen, streken, die gewoonweg kapotgeschoten worden, zonder rekening te houden met de gewone burgers die enkel in vrede naast elkaar willen leven. Hier zeuren en klagen we over elkaar, de Walen, Vlamingen en Brusselaars. Maar we gebruiken woorden en komen tot compromissen om vreedzaam naast elkaar te leven. Zo zou het overal moeten zijn ipv elkaar met munitie, kanonnen en raketten te bestoken. Het water tussen de mensen kan toch nooit zo diep zijn dat een gesprek onmogelijk is. Om wat rust te brengen in mijn brein, luister ik even naar een topduo, dat in zijn liedjes zich dezelfde vragen stelt, Miek en Roel, met "De grote Revolutie", "Koop een geweer". Maar ook "Bang om oud te zijn", met vooral het zinnetje 'ik heb nog nooit de tijd gevreesd, die rimpels in mijn huid zal maken'. Tot morgen
