"Werk is het hoofdgerecht in het leven, plezier het dessert". Ik begin aan mijn hoofdgerecht = werk = denken = lezen = schrijven. Later is er dan mijn dessert = ontbijten = lezen = puzzelen = genieten van de zon = plezier. Dat is toch fantastisch om zo een zondag te beginnen, dag waarop het Ros Beiaard en de Vier Heemskinderen van stal worden gehaald na 10 + 2 lange jaren. Spijtig dat de stoet niet intergraal wordt uitgezonden op teevee. Het zal opgenomen worden en uitgezonden als er geen programma's meer voorhanden zijn. De teevee-bazen zijn op die manier een beetje vooruitziend, maar dat ben ik ook. Ik heb gisteren veel series en films opgenomen om mezelf een aangename kijkbuisavond op donderdag te voorzien. Ik ben vroeg in bed gekropen nadat ik toch eerst het ISS om 22u35 had zien passeren. Alle interessante items waren op de buis na 22u, en die heb ik allemaal opgenomen. Ik wil geen tweede donderdagavond meemaken op de VRT zoals vorige week. Ik voorzie voor mezelf een avondvullend programma, want ik wil niet meer kijken naar een Kempenzoon die in plat Mols les geeft aan jongeren, noch naar de zelfvoldane arrogante veel te nieuwsgierige presentatrice die de pieren uit de neus haalt van een buurman aan het andere eind van de wereld, noch naar een kwismaster die studentikoze moppen meestal binnensmonds brabbelt met een Hollands-Vlaams onverstaanbaar taaltje. Ik hoor graag dialecten en spreek zelf ook met een Waaslandse "a" die ik niet wegkrijg na al mijn omzwervingen in Vlaanderen, maar een dialect spreken hoort thuis in programma's die er zich toe lenen, zoals bepaalde fictiereeksen. Maar naar mijn bescheiden mening, niet in info, docu of vragenlijsten. Voilà, gal uitgespuwd want dat lag op mijn lever en zo blijven de zure oprispingen ook meteen achterwege. Verder heb ik niet veel meer te melden op deze "Internationale Dag van de Verenigde Naties". Er mag eens stil gestaan worden bij de vele slachtoffers die vallen tijdens de talloze missies die ze uitvoeren. Jammer genoeg kunnen ze, in het conflict dat de wereld in de ban houdt, niet tussenkomen. Geen van beiden zijn lid van deze internationale organisatie, die probeert te bemiddelen bij grote of kleine oorlogen. Is er nog iets speciaals te vermelden op deze laatste zondag van mei? Niet echt, maar omdat ik in een klassieke balletmood ben (zie 13/05), heb ik wat gelezen over "Les Ballets Russes". Die maakten furore in Europa tijdens de periode 1909-1929. Opgericht door Sergej Diaghilev (1872-1929) een Russisch impressario die vernieuwing bracht in de klassieke danswereld op vlak van choreografie, muziek, kostuums, decors. Zoals zo dikwijls verdwijnen sommige vernieuwingen bij het overlijden van hun stichter en bezieler. Voor "Les Ballets Russes" was het niet anders, zelfs met achterlating van een enorme schuldenberg. Nog interessante video's en films over dat ballet en zijn beroemde ballerina's circuleren op het internet. Nu is het tijd voor mijn hierboven beschreven dessert. Tot morgen
En...het zal jullie misschien verbazen maar deze keer zal ik eens niet meedoen om dat vleesgerecht aan te prijzen. Niet omdat ik het niet meer lekker vind maar simpelweg omdat ik gisteren een overdaad aan calorie-inname heb gehad: verse garnaalkroketten, frieten en een lekkere ijsbol in een hoorntje. Af en toe de goestingen eens wat temperen kan nooit kwaad en ook niet alles willen hebben op een korte tijdsspanne. Vandaag weer normale dagelijkse en lekkere Vlaamse kost, al moet ik eens diep nadenken wat dat wel zal wezen. Het ontbijt is Franse kost geweest: jus d'orange, yoghurt, vers gebakken croissants met boter besmeerd met een likje confituur om het wat fruitiger te maken. Dat luidt dan het einde van het bezoek van mijn gasten in: een ontbijt met wat zuiderse smaken. Nog samen even middagmalen en het is weer tot horens en tot de volgende verlofperiode geblazen. En voor ons beiden, de hond en ik, is het een beetje afkicken geblazen van gezelschap, een babbel en commentaar op de nieuwsberichten. Het meest verbazingwekkende waren de woorden van ex-president Trump en hopelijk blijft dat 'ex'. Zijn commentaar tijdens de bijeenkomst van de NRA (national rifles association): "geef burgers die de wet volgen, wapens tegen het kwaad". Zijn remedie om een einde te maken aan de vele schietpartijen die de schrik van de scholen beginnen uitmaken. En ook: laat elke leerkracht in de klas, zichtbaar een geweer dragen. Amerika en wapens blijven om welke duistere reden dan ook, onlosmakelijke verbonden. De wapenlobby profiteert daar maximaal van, zelfs met dien verstande dat bijna alle politici alleen maar verkiezingscampagne kunnen voeren dank zij het geld van de wapenhandelaars. En zo komt er nooit een 'wet' die wapens zal verbieden. Zelfs al zou het mogelijk zijn de verkoop en het bezit ervan aan banden te leggen, het zou een onbegonnen taak zijn om de miljoenen wapens die in omloop zijn, te elimineren. Iedere Amerikaan leert dus leven met een schietgrage buur, en de protesten komen telkens op gang als er weer een drama is gebeurd dat een gemeenschap raakt. Verder is er niet veel nieuws te vermelden op deze mooie lentedag. Ik kwam wel een mooi citaat tegen van Goethe (1749-1834) dat hier aan zee niet van toepassing is noch voor een christelijk meisje: "de hindoes die in de woestijn leven, leggen de gelofte af, geen vis te eten". Ik kwam ook een zanger uit de oude doos tegen en die vermeld ik omdat mijn moeder er een grote fan van was: Bob Benny, alias Emile Wagemans (1926-2011). "September gouden roos" draai ik niet, de zomer moet eerst nog komen maar ik zal toch eens luisteren naar "Waar en Wanneer" en de "lieveling" als eerste woord van het couplet weglaten. Tot morgen
Ik ben weer vertrokken voor mijn vertelsels, op een vrijdag dit keer. Natuurlijk volg ik de weekdagen in hun volgorde en ik kan moeilijk vertellen wat er de zaterdag gebeurt want die is nog niet begonnen met bestaan en zoals jullie kunnen lezen is dat alles zever in pakskes om niet te moeten zeggen dat er weinig of geen nieuws te rapen valt op deze tweede dag van een verlengd weekend. Dan is het de gelegenheid om niet vermelde items van de vorige dagen eens kont te doen. En dat zijn er nog al wat. De meeste van die onderwerpen hadden wat meer woorden nodig dan een loutere vermelding en aangezien ik meesten tijds mijn zelf gekozen maximum van 500 woorden per blog had opgebruikt, zijn er toch wat faits divers blijven liggen. Zoals mijn geliefde van Dale die met allerlei nieuwerwetse woorden graag wil uitpakken, zoals dubbieparkeren. En heel af en toe, heel onschuldig, eens een 'oud' woord terug in de belangstelling brengen: formicofilie. Ik had daar nog nooit van gehoord en niet verwonderlijk dat ik deze seksuele afwijking niet kende. Ik ben geen psychiater noch psycholoog die 'cases'moet bestuderen en oplossingen moet vinden. Het is een woord dat in 1986 gelanceerd werd door John Money. Het woord is een samenvoeging van het Latijnse 'formica = mier' en het Griekse 'philia = liefde. Hij omschreef het ziektebeeld of afwijking als 'seksueel opgewonden geraken door de prikjes van kleinere insecten zoals mieren of slijmerig kruipen van ongewervelden zoals slakken'. De kleine prikjes of het gladde kruiperige gevoel van de beestjes, die plaatsnemen op de genitaliën of andere gevoelige lichaamsdelen, kan sexuele opwinding en een orgasme veroorzaken. Alzo zegde de dokter bij de uitvinding van zijn woord. Ik ga de test van 'is dat waar?' niet uitproberen. Maar ik heb wel een nieuw ziektebeeld leren kennen. Wat is er nog op het schap blijven liggen? Sumoworstelen. Ik heb nu ook sporttelevisie op de kabel en dat doet me kennismaken met allerhande vreemde sporten zoals deze Japanse vorm van 'worstelen'. Twee kolossen van venten, ruim elk 150 kg droog aan de haak gewogen, bestrijden elkaar in een cirkel van 3m. Deze mannen dragen een kunstig aangespannen kleurrijke lendendoek. Het gevecht bestaat erin de tegenstander uit de cirkel te kieperen onder het alziend oog van de prachtig uitgedoste scheidsrechter. Die draagt echt wel een kostbaar gewaad, een soort kimono voor mannen, gemaakt van de mooiste en beste kwaliteit zijde en de mooiste kleuren. Sinds de 15e eeuw organiseerd men deze worstelevenementen met heel veel kijklustigen en supporters. De vechters hebben in mijn ogen een luxe-leventje: 3u training in de ochtend, 2 dagelijkse maaltijden van 8000cal elk. Na elke maaltijd een serieus dutje doen met zuurstofmasker op. Zoals op de vorige pagina's ook al te merken, ik zap graag en weet zo ook wat er zoal in de wereld te koop is. Nu ga ik, zoals de sum-man na zijn eten, een dutje doen. Niet onder een O2 masker maar met een open venster om zeelucht in te ademen. Tot morgen
Hallo lieve luitjes allemaal, een goedemorgen morgen. Jullie moeten nu niet denken dat ik een paars pakje aangedaan heb om het deuntje van Nicole & Hugo te kwelen om jullie, dierbare luitjes, al zingende een goede morgen te wensen. Evenmin doe ik daar de beroemde danspasjes bij, al zou ik die nog kunnen doen op mijn leeftijd, ze waren vrij simpel. Gewoon een goede morgen wens ik jullie allemaal toe op deze krantenloze donderdag. Het is een feestdag, de tegenhanger van de '1 mei'vieringen. De christelijke arbeiders hadden ook een dag nodig om 'arbeid' te vieren en op die dag niks te doen. Congé payé, maar ditmaal georganiseerd vanuit kerkelijke hoek. En dat begon met de encycliek 'Rerum Novarum' (Nieuwe Dingen) uit 1891 en geschreven door Paus Leo XIII, in de wereld Gioaccghino Pecci genaamd (1810-1903). Een intellectueel man die in zijn pauselijke omzendbrief de richtlijnen gaf voor de 'sociale leer' van de Kerk. Dat was nodig omwille van de 'industriële revolutie' die volop aan de gang was en een grote impact had op het dagelijkse leven van de bevolking, dat zich niet meer louter rond de kerktoren afspeelde. Voor mij zit er de volgende dagen niet veel congé in, en de payé evenmin. Nog eventjes genieten van de grote rust, tot de familie binnenstormt. Dan is het weer alle hens aan dek, al is het dan maar één hen die klaar moet staan om de storm op te vangen. Mijn goed gestructureerde leventje, wordt overboord gegooid en dat levert net geen chaos in 'pijltjesland'. Er zal weer over veel getaterd worden, over grote en kleine dingen, belangrijke en onbelangrijke voorvalletjes. Waarschijnlijk over de speler-coach-trainer die uit de paarse ploeg gebonjourd is. Weliswaar vriendschapppelijk, zoals dat genoemd wordt. Maar zo veel hanen, miljonairs en miljardairs samen, kan nooit een goede samenwerking opleveren of een goede visie op het ploegspektakel opleveren. Misschien ook eens filosoferen over 'Zijn' en 'Tijd', het meesterwerk van Martin Heidegger (1889-1976) waar ik het vorig jaar over had. Zijn citaat "het meest zorgwekkende aan onze zorgelijke tijd, is dat we nog niet aan het nadenken zijn " vind ik nog altijd heel actueel. Niemand neemt eens de tijd om na te denken over oorzaak, gevolgen en de handelingen die daaruit moeten volgen. Waarom dat zo is? We zijn I'ters en internetters geworden en Pablo Picasso (1881-1973) verwoord het zo: computers zijn nutteloos, ze geven alleen maar antwoorden. Ook het woord 'hebben' primeert de wereld, de maatschappij, de mensen: eten hebben, huis hebben, geld hebben, macht hebben, alles hebben. Natuurlijk zullen er ook plezante voorvalletjes verteld worden, want het leven zelf is een aaneenschakeling van ernstige en lachwekkende gebeurtenissen. En als elkeen zo'n mopje kan vertellen, zijn het weer aangename uren en dagen. Tot morgen
De zoveelste schietpartij in Amerika. Wanneer wordt die wapenlobby aan banden gelegd? Tieners die tieners en kinderen vermoorden, voor wat, waarom, om wat? Het zoveelste game dat ze in het echt willen spelen en geen rekening houden met de impact van hun daden. Een bloeddorstig fictief internetspelletje, nagespeeld in het echt. Weeral zoveel ouders, broers, zussen die een trauma moeten verwerken. En zo gebeurt er iedere dag wel iets dat de vrolijkheid van het bestaan wegneemt. En toch wil ik niet negatief door de rest van mijn leven gaan en probeer ik ook wat gezelligheid, vreugde en een lach, iedere dag weer, in mijn blog te brengen. Mijn goede nieuws is, dat ik gezond ben. Dat is na mijn 6 maandelijkse check-up weer eens gebleken. Alleen wat kalm aan doen met gesuikerde en vette voedingswaren. Daar behoort natuurlijk het zogenaamde 'comfortfood' bij, troostvoedsel zoals ze dat noemen. Ik zal wat minder verdrietig moeten zijn om pietluttigheden, me wat minder blauw ergeren aan tv-programma's of aan slechte chauffeurs op de baan. Ook niet langs de bakker passeren, geen ingrediënten meer meebrengen om taarten te bakken en de bickyburgers bij de frituur laten liggen in plaats van ze op een bankje op den dijk op te eten. Kleine verstervingen doen als het ware al is het geen 40 daagse vasten meer. Dat zal niet voor de eerste dagen zijn want er komt bezoek. Mijn scoutsvolk zakt nog eens af naar de kust. Foerageren is dan de job van mama/oma deze dagen. Deze morgen heb ik al aangeschoven aan het grootwarenhuis. En ik heb duchtig gefoeterd omdat het een overvolle bedoening was. Enfin, ik ben niets belangrijks vergeten, zoals de kaasblokskes, de pickles-chips en de koekjes met een schuimpje afgewerkt met chocolade. Vandaar dat mijn kleine vasten pas nà het O.L.Heer Hemelvaartweekend kan beginnen. Ondertussen ben ik weer zoet gehouden door een overvloed aan nieuwe woorden waar van Dale zo graag en zo kwistig mee uitpakt. Gelukkig, en helaas voor de bedenker, zijn ze geen lang leven beschoren: onderzoekspopulisme, wokistisch, dwangpomp, traumatelevisie, doofpottelefoon. De nieuwe woorden corona-gerelateerd zijn verdwenen, en deze woorden zullen ook geen lang leven kennen. Het is 'in' en 'hot' om voor elk voorval een nieuwe terminologie op te starten, enfin daar houdt de redactie van 'den dikke' zich graag mee bezig. Als ik dan kijk naar het Vlaamse woord, is dat er eentje waar best wat nieuwe woorden voor bedacht kunnen worden. Hoeveel betekenissen heeft 'steken' niet? In de bak steken, de keuken in't nieuw steken, een bij die steekt, een tandje bij steken als er harder moet gewerkt worden, beleefdheidshalve een bord leeg eten en proberen het in de overvolle maag nog bij te steken, steken opzetten bij het breien. Een steek kan je krijgen in je 'zij' bij het sporten. En sport is op een goede manier omschreven door Hanske Wiegman: Wandelen is als spellen van een boek, autorijden is als het lezen van een résumé, maar fietsen is als het beleven van het boek. Tot morgen
De euforie van zoveel sterren meer op culinair gebied is weer een good newsshow voor alle gourmands in ons landje. Als de uitreiking van de Michelinsterren al uitgebreid beschreven staan op p.3 en 4 van de krant, dan is alles stillekesaan z'n oude vorm aan het aannemen. Met een vingerknip zo een ster gewonnen of er eentje kwijtgespeeld. De oeroude culinaire tempel van ons landje, 'Comme chez soi', nu nog 1 ster, heeft wel een naam die niet van toepassing is voor wie er wil gaan eten of er niet kan gaan proeven omwille van de prijzen. Het is dus echt niet 'zoals bij jou' wat op de tafel komt, wat de naam wel suggereert. Zijn ze blij met hun verlies? De dochter van de big chief verwoordde het alzo: kijk het is niet onze gewoonte gras onder het bord te leggen!!. Dat impliceert dus dat de 2 en 3 sterreneethuizen eerst naar de wei gaan om wat hooi of gras te maaien en dat als extraatje gebruiken om alles te kruiden, te kleuren en op te smukken. Op een andere pagina van de krant staat dan een ander verhaal, over de gewone sterveling die dagdagelijks zijn eigen eenvoudige maaltijd moet bereiden. Voedsel, brood, frieten, gewone kost dus, ingrediënten, alles wordt duurder, alles slaat op. Er is een toename in ons land van de voedselbanken en de voedselpaketten omdat de mensen niet voldoende geld meer overhouden om een minimum aan voedsel in huis te halen. Gelukkig nog geen hongersnood zoals op het Afrikaanse continent omdat de bevolking de prijzen van het graan uit Oekraïne niet meer kan betalen, een gebrekkige aanvoer door de oorlog, en de corruptie van van de bestuurders. Wat ziet men dan op de Meir in Antwerpen? Een broodjeszaak, waar de manager plastieken zakken, vol met niet verkochte broden, pistolets en koffiekoeken, gewoonweg in de vuilbakken kiepert en alles op straat zet in het zicht van de passanten. Verontwaardiging alom om zoveel verspilling van goede etenswaren.
Het filmfestival van Cannes loopt van 17-28 mei 2022. Er zijn drie Belgische inzendingen die meedingen naar 'De Gouden Palm'. Met er een beetje over te lezen dacht ik aan vroeger toen er wekelijks 'Première' op de beeldbuis kwam met het meest recente nieuws en roddels van acteurs, actrices en de nieuwste films. De eerste presentator was Roland Verhavert (1927-2014) een filmregisseur, maar daar heb ik geen herinneringen. We hadden toen geen tv thuis. Hij presenteerde het programma van 1953-1962. Hij werd opgevolgd door de knappe man Jo Röpcke (1928-2007). Die deed de interviews met de cast, cineasten, regisseurs en scenaristen van 1962-1991. Na hem kwam Roel van Bambost, de helft van het zangduo en kleinkunstenaars 'Miek en Roel'. Tot 1996 was het nog altijd het wekelijkse filmmagazine maar dat veranderde toen het een nieuwsitem werd op woensdag. Tot 2008 was Roel 'the host'. Vanaf 2008 was het de zeer betreurde Ward Verrijcken (1973-2020) die het presenteerde. Sindsdien is het Lieven Van Gils die onze filmhonger moet stillen in zijn wekelijkse kleine rubriekje. Tot morgen
"Loslaten wil zeggen, het leven als leven te aanvaarden: niet te vatten, vrij, spontaan, en grenzeloos". Een les tijdens het 'Zen'onderricht. Zen is een vorm van boeddhisme dat vooral de nadruk legt op meditatie, om inzicht te krijgen in de eigen ware aard en zo de weg te openen naar een bevrijde manier van leven. Loslaten, is een belangrijk woord. Sinds zaterdag ben ik op zoek naar woorden, citaten en gezegdes die troost kunnen bieden aan ouders die het overlijden van een kind meemaken. Het besef is er meer en meer dat dit bijna onmogelijk is. Dergelijk verdriet vind geen troost in woorden. Alleen het bij elkaar zijn als gezin biedt de nodige hulp: ouders, broers, grootouders die nu de steun en toeverlaat zijn van elk gezinslid, samen en apart. Mijn poging om over iets luchtigers te schrijven lukt niet en daarom wil ik over een moderne heilige iets zeggen. Net zoals de martelaren van het jonge Christendom, stierf deze bisschop de marteldood voor zijn overtuiging: Oscar Romero (1917-1980). Als vertegenwoordiger van de 'Bevrijdingstheologie', die 'de zonden' waar de kerk soms kwistig mee strooit, vertaalde naar de sociale onrechtvaardigheid die al eeuwenlang, Zuid-Amerika in zijn greep houdt. De priesters, bisschoppen en andere kerkelijke verantwoordelijken, verdedigden en kwamen de straat op, om de arme boeren die blootstonden aan uitbuiting, onderdrukking, mishandeling en willekeur van de grootgrondbezitters, daadwerkelijke steun te verlenen. Het leger en de politieke leiders, omdat ze ook tot het etablissement behoorden, traden op tegen de protesten en vele doden vielen er in de verschillende zware schermutselingen. Ook Oscar Romero, die geen blad voor z'n mond nam en de president van El Salvador publiekelijk een 'leugenaar' noemde. En toen hij tijdens een misviering in zijn homilie zei: "Een soldaat is niet verplicht te gehoorzamen aan een bevel dat tegen de Wet van God ingaat. En die Wet zegt: gij zult niet doden..." was het hek helemaal van de dam. Daags nadien werd hij tijdens een misviering door een huurmoordenaar, voor het altaar, neergeschoten. Bij zijn uitvaart bleven vele priesters afwezig uit schrik voor geweld, wat ook gebeurde: een bloedbad werd aangericht onder de aanwezige gelovigen. Hij werd zalig verklaard op 23 mei 2014 en heilig in 2018. Ik hoopte, voor het gezin in verdriet verenigt, een toepasselijk citaat van deze man te vinden. Hij schreef iets voor zijn moeder en in feite voor alle moeders: "Het ontroert je hart om te denken: negen maanden voordat ik werd geboren was er een vrouw die zielsveel van me hield. Ze wist niet hoe ik zou worden, maar ze hield van me omdat ze me in haar baarmoeder droeg." Tot morgen
