Schapenwolkjes drijven voorbij, de beestjes zijn niet altijd in de wei te zien. Als ik naar een bewolkte hemel kijk zie ik ook vanalles passeren met een beetje fantasie. En vandaag zijn dat dus de schaapjes. Hun wol krijgt weer veel aandacht en zal niet meer in de vuilbak belanden, zoals tot nu toe veelal gebeurde. Het is een duurzame grondstof om het warm te hebben nu de prijzen van gas en olie de pan uitswingen. Nog beter dan een fleece geeft dit beestje zijn krulletjes meer dan voldoende bescherming tegen koude en ook de hitte. De wol werkt isolerend en men begint er terug de voordelen van in te zien. In koude siberische landen heeft men de synthetische garderobe nog niet binnengehaald. Daar bestaat de kledij nog altijd uit natuurlijke materialen zijnde de wol, de vacht of pels van de dieren. Nu worden hier ook workshops ingericht om schapen te leren scheren, de wol te wassen en dan te spinnen, te kleuren en met de priemen dat alles tot een warme pull in elkaar te flansen. Alles komt terug, nietwaar? Zoals het Eurovisie Songfestival ook ieder jaar zijn plaats heeft op een festivalkalender. En dat al sinds 1956!! Er werd afgesproken dat de deelnemer door een zangwedstrijd in eigen land moest gevonden worden en zo geschiedde al sind die tijd. Zeven landen samen hebben dat eerste liedjes contest georganiseerd en het eerste vond plaats in Lugano,Schweiz. Dat jaar mocht ieder land 2 zangers sturen en voor ons land waren dat Fud Leclerc (1924-2010) en die zong "Messieurs les noyés de la Seine" en Mony Marc en zij zong "Le plus beau jour de ma vie". Er werd alleen de winnaar bekend gemaakt, geen puntentelling 'en publique'. La Suisse, het organiserend land veroverde de eerste medaille. Sindsdien heeft ons land 62 keer deelgenomen aan het Europese liedjesfestijn en slechts éénmaal de trofee mee naar België gebracht. Moeten we daarover triestig zijn? Nee, het is een gigantisch uit de kluiten gewassen liedjesconcours geworden dat enorm veel geld kost voor de organiserende zender, in ons geval de VRT of de RTBF. En die moeten al zo zwaar bezuinigen. Het zou onverantwoord zijn om hun budget volledig te spenderen aan een liedjeswedstrijd. De 2e plaats is dus het meest rendabele voor ons land en evengoed voor de artiest. Maar mooie songs heeft deze contest toch wel opgeleverd. Zoals van Ann Christy (1945-1984) in 1975 met "Gelukkig zijn". Ik luister ook eens graag naar Ingeborg met "Door de wind, door de regen", Tom Dice met "Me and my guitare" of Loïc Nottet met "Rythm Inside" en Blanche met haar "City Lights". Weer uitkijken naar volgend jaar en waar 'the greatest show on earth' zal plaatsvinden. Hopelijk niet in oorlogsgebied, want dat is wel het thuisland voor de winnaar dit jaar. Iedereen wenst dat Oekraïne binnenkort weer een land van peis en vree zal zijn en dat dàt grootse liedjescircus daar naartoe kan gaan. Tot morgen
"Tot Bonifaas, die strenge baas, wees voor vrucht op vorst beducht". Oef, die koude mannen zijn verdwenen en ze hebben geen schade aangericht. De zomerbloeiers kunnen voluit hun gang gaan zonder dat ze belemmerd worden door rijm, ijsplekken of vrieskou. En zoals vandaag, was ik vroeg uit de veren en moest nog wat wachten op de krant. Dan pak ik mijn pikkelken, zet me erop en begin al het leven rondom mij gade te slaan. De bloemekes ogen fris, en de vogels fladderen van hier naar ginder op zoek naar lekkere pieren en insecten, om hun kroost van eten te voorzien. Ze kunnen er zoveel vangen als ze willen, hun buikje en dat van hun kuikens, dik en rond eten want van inflatie en duurdere prijzen hebben ze in vogelland nog nooit gehoord. Regenwormen zijn er in overvloed en vliegende en kruipende beestjes ook. Ze moeten niet op de centjes letten want in mijn tuin en die van alle anderen, is dat gratis op te pikken. Zo ziet het leven er op een mooie zaterdagmorgen eruit. Eens dat ik de krant gelezen heb zal ik me optutten om in de tuin te vertoeven en te werken. Een goed breedgerande zomerhoed op en een zonnebril zullen me beschermen tegen al te felle zonnestralen. Mijn compagnon zoekt sowieso een koel plekje op. Wel eentje dat zicht geeft op al mijn handelingen want me uit het oog verliezen doet hij niet. Met volgende afsluiter is dat alles wat ik te vertellen heb op deze heerlijk zonnige zaterdagmorgen: "Wie slechts geloof heeft, loopt gevaar een kwezel te worden. Wie slechts humor heeft, dreigt cynisch te worden. Wie geloof en humor heeft, vindt het evenwicht waarmee hij in het leven rechtop kan blijven." Martin Buber (1878-1965). Tot morgen
Ik ben niet bijgelovig maar ik vermeld het toch maar dat het vandaag een vrijdag is en ook nog een 'dertiende'. Ik hoop op een geluksdag en zeker voor een vriend die vandaag een grote longinhoud moet hebben om 77 kaarsjes in één keer uit te blazen. Ik wens hem heel veel sterkte toe om al die vlammekes in één ademhaal uit te blazen. Maar al die zevens brengen natuurlijk ook geluk en dat wens ik hem van harte. Hij is ook een serieuze amateur-tuinder. Hij kweekt zijn eigen groenten en ik kan hem geruststellen nu de ijsheiligen hun voorlaatste statie benaderen, die van Sint Servaas, Servatius, Servatus: voor nachtvorst ben je niet beschermd totdat Servatius zich ontfermt. Tot daar mijn summier weerbericht en tuintips. En wat doet een mens op een avond dat er alleen maar eurosong te bespeuren valt en te horen is? Zappen. En wat is er leuk aan zappen? Af en toe kom ik dan zenders en programma's tegen waar ik normaliter niet naar kijk of op zoek naar ben. Sinds enkele dagen zie ik in het aanbod zenders, "Outtv" staan. Gisteren dè gelegenheid om nader kennis te maken met hun programmatie omdat er op de 99 andere niks was dat me interesseerde. Ben ik blij geweest dat ik het gedaan heb! Het was een uitzending/docu over "Les Ballets Trocadero de Monte Carlo". Een balletgeszelschap dat ontstaan is in 1974 en waar enkel mannelijke balletdansers optreden met klinkende namen als 'Sonja Leftova' en Helen Highwater'. Af en toe is er eens een gastoptreden van een vrouw zoals met Shirley McClaine, een van mijn favoriete actrices. Ze zorgen en maken door hun humoristische aanpak van gekende balletten, dat klassiek ballet toegankelijker is voor Jan met de Pet en kinderen, en dat er eens gelachen en gegrinnikt mag worden. Hun voorstellingen zijn echt van een hoogstaand kaliber met allemaal geschoolde dansers die in andere gezelschappen niet terecht konden. De dansers vertolken zowel de vrouwelijke als de mannelijke rollen de zogenaamde 'travestie en drag' rollen. Ze treden dan ook op met tutu's en dansen 'en pointe' op spitzen. Vele klassieke balletuitvoeringen parodiëren ze, waarbij ze hun technische en artiestieke vaardigheden tonen in wervelende komische uitvoeringen en komedies. Het zijn grandioze artiesten, die een glimlach tevoorschijn toveren bij de aanwezigen of kijkers zoals ik, terwijl ze uit het "Zwanenmeer" van Peter Tsjaikovski (1840-1893) de 'Stervende Zwaan' dansen. Verschillende klassieke balletten staan op hun repertoire en het loont de moeite om een video te bekijken van een van hun uitvoeringen, alles te vinden op internet, natuurlijk. 'Outtv' is een Nederlandse zender, een lifestyle en entertainment kanaal. Ze hebben drama, komedie, talkshows, docu's en films in hun programmatie zitten. Ze richten zich vooral naar de lbgt (lesbian, bi, gay en transgender) -gemeenschap maar is eigenlijk bedoeld voor allen die 'open minded' zijn. Tot morgen
"Je n'aurai pas le temps" zingt Michel Fugain en John Rowles maakt er in het Engels "If I only have time". Het is in beide talen een mooi lied om naar te luisteren. Het geeft een beetje weer waar ik mee bezig zou moeten zijn: een heuse studie voor goed gebruik van de pc. en geen uitvluchten bedenken om de handeleiding van windows 10 niet te lezen. Het is altijd van 'ik heb geen tijd om mijn computerboek te lezen...' terwijl ik als gepensioneerde tijd en uren in overvloed heb. En de 'want' die er dan op volgt is even onbenullig als belachelijk. En toch, hoewel ik dat allemaal weet besteed ik liever nog de tijd aan geklungel met de knopjes en toetsen. Nee, ik zet me daar niet aan omdat het saaie tekst is en ik liever die tijd besteed aan roddels lezen, terwijl er vandaag geen krant te bespeuren viel. Deze morgen ben ik dan maar een paar uur zoet geweest met zoeken hoe ik mijn foto's moest zoeken en dan correct in een mail kon zetten. Een beetje gevloek kwam er aan te pas, want dan waren mijn foto's weer eens verdwenen, dan vond ik mijn tekst niet meer terug en ga zo maar door met die enerverende toestanden. Enfin, uiteindelijk is er na uren zwoegen, alles in orde gekomen. Ik heb me voorgenomen, zoals altijd na stommiteiten, de handleiding van a→z te lezen in plaats van die stomme puzzeltjes van 221 stukjes op mijn laptop te maken. Maar toch is dat een aangename bezigheid naast mijn intellectuele oefeningen die ik iedere dag doe. Een van de uitvluchten om geen studie computer te moeten aanvangen is, "ik moet daarvoor fris van geest zijn". Dat ben ik 's morgens meestal wel als ik goed geslapen heb. Maar mijn alertheid heb ik dan nodig om de krant te lezen, mijn oefeningen te doen en alle andere dingen die ik onder ogen moet zien vooraleer aan mijn blog te beginnen. Et voilà, mijn frisheid van geest is dan weer verdwenen als sneeuw voor de zon. En dan moet ik arbeid aanvangen die niet veel aandacht vraagt zoals die puzzeltjes van gebouwen, steden, enzomeer. Ne mens met veel tijd heeft het ook niet altijd gemakkelijk nietwaar? Vandaag is er weer een gevaarlijke weerheilige van dienst: Pancratius. Een naam die me aan mijn pancreas doet denken die gelukkig nog geen mankementen vertoont. Er valt verder niet veel over de heilige te vertellen, alleen dat het een jong gastje was. Hij onderging de marteldood op 14 jarige leeftijd omwille van zijn geloof in het christendom. Vrezen voor vriestemperaturen moeten we vannacht niet doen, gelukkig maar. Er zullen geen ijskristallen op mijn tere plantjes komen. Tot morgen
Ik weet pertinent zeker dat er vandaag twee gelukkige teenagers rondlopen in de familie. Ze bereikten vandaag de gezegende leeftijd van 16 volle jaren. En wat een perspectieven opent dat getal niet? Festivals frequenteren, met brommer, solex of e-bike zich kunnen verplaatsen enfin anders gezegd het platte van een tiener is er af gegaan. Gelukkig voor hen is het deze namiddag een vrije dag en kan er gevierd worden op de dag zelf wat altijd stukken plezanter is. Die lieverdjes zijn in de wieg gelegd om een vrij en gelukkig leven te leiden en bepalen bijna volledig zelf het parcours langs waar ze hun leven willen gaan. Dat is dus ietwat anders dan een prins die in 1948 het levenslicht zag. Hoera hoera, hij zou koning worden en al zijn stappen, lessen, bewegingen, vorming en woorden is uitsluitend gericht geweest op het uitoefenen van de koninklijke functie in al zijn glorie. Zelfs een puberteit is hem niet gegund geweest, wel een liefje achter de struiken die de baan moest ruimen zodra er een méér dan adelijke maagdelijke lady in het vizier kwam. En maar wachten, en maar voorbereidingen treffen, en maar bidden en smeken voor één overlijden. Ondertussen is onze jongen een zeventiger geworden en heeft nog geen dag gewerkt in zijn leven want de job van zijn leven is nog altijd niet vakant. Maar hiep hiep hoera, gisteren mocht hij al eens proeven van de status die hem ooit te wachten staat. Iedereen verwelkomde de in vol ornaat gestoken prins, met alle egards die zo kenmerkend zijn in de Britse samenleving. Hij kreeg een troon aangeboden (weliswaar een kleinere), de regalia waren niet aanwezig behalve de zware met diamanten versierde kroon op een bijzettafeltje. De premier bezorgde hem de tekst die hij mocht zeggen. 73 jaar en een ander bezorgde hem de woorden die hij mocht uitspreken met forse en zelfverzekerde stem. Deze man heeft tot hiertoe dus 5 minuten officieel gewerkt, want langer duurde de troonrede niet. Omwille van die korte werkperiode kan hij geen beroep doen op een pensioen niettegenstaande hij al met lengten de leeftijd van 66j heeft bereikt. Zo zie je maar dat 'het leven' dat je mag leiden toch dikwijls bepaald wordt door het nest waarin je geboren bent. Heerlijk roddelnieuws, nogmaals uit de UK. Met even belangrijke personen voor een groot deel van de Britten. De oorlog tussen twee WAGS (wives and girlfriends) van voetbalminnend Engeland. De ene stoorde zich aan het lekken van vertrouwelijke gegevens over haar huishouding en had een middel gevonden om de dader op het spoor te komen. Men noemt haar de Wagatha Christie, de speurneus bij de vrouwen. De beschuldigingen volgden en worden nu uitgevochten in de rechtbanken. Beiden vergezeld van peperdure lachende advokaten om hen te verdedigen en van de kostbare Hermestassen vol met bewijsmateriaal. De mannen vertikken het een woord te zeggen en staan buiten de zaal gezellig te keuvelen bij elkaar over de voetbal.
Eerste ijsheilige: al is Mamertus oud en grijs, houdt hij van vriezen nog en ijs. Tot morgen
Wees gerust, ik ben niet op zoek naar een 'job'. Ik zou niet weten welke werkgever er op zoek is naar een oudere dame om in zijn bedrijf opgenomen te worden om allerhande kleine klusjes uit te voeren. Moest de functie van Mme Arabelle uit de serie "De Collega's" nog bestaan (koffiebedeling om 10u en 15u bij de ambtenaren), dan zou ik nog in aanmerking kunnen komen. Het onderwijs biedt misschien nog mogelijkheden om aan de slag te gaan. Vooral als 'studiemeesteres' om de kinderen op te vangen voor de talloze zieke leerkrachten. Allemaal geveld door corona, stress of oververmoeidheid. Maar nee, de ouders krijgen gewoonweg een mailtje dat de onderwijzer, regent of licentiaat geen les kan geven en dus 'gelieve zelf' voor opvang van de kroost te zorgen en de ontbrekende lessen te geven. Daarover wil ik vandaag dus niet schrijven. "Wie bonen wil winnen, moet op Sint Job beginnen". Dat wil zo veel zeggen als: vandaag de handen uit de mouwen steken en als de weerga groenten aan de teelgrond toe vertrouwen om later op het jaar een goede oogst te hebben en een degelijke mondvoorraad voor de winter. Maar ik heb geen groentenhoekje in mijn tuintje! Dus de 'job' slaat nog op iets anders voor mij. Een paar voorbeelden. De woorden van mijn kinderen zouden kunnen zijn: "Ze eten nooit snoep bij de bomma? Daar geloof ik geen knijt van, Sint Job kent zijn volk". Hopelijk brengen ze me vandaag geen 'jobstijding' = slecht nieuws. Of zijn mijn vrienden geen 'jobsvrienden' die me alleen maar kennen als het me voor de wind gaat en eens ik zo 'arm als Job' ben me laten vallen als een baksteen. Ik ben bijna beland aan de 'job' die vandaag centraal staat: de Heilige Job uit het Oude Testament van de Bijbel. Het is één van de vele bijbelboeken dat geschreven zou zijn na het 'Boek Esther' en vóór het boek 'Psalmen'. Door de vele klimatologische beschrijvingen in dit 42 hoofdstukken tellende wijsheidsboek, zoals ijs, veelvuldige regenstormen, orkanen en hevige sneeuwval in he Midden Oosten, situeert het verhaal zich in de 'Laatste IJstijd' en dus in de 17e- 14e E. v. Christus. Waarschijnlijk gaat het niet over een historische figuur maar gaat het boek over de lijdende mens en de vraag aan God, 'waarom de rechtvaardige moet lijden'. De heilige wordt in verschillende religies herdacht en staat voor 'berusting, geloof in God en nederigheid'. Wordt veel afgebeeld als een man met baard zittend op een mesthoop overdekt met zweren. Is niet alleen de heilige die aanroepen wordt tegen allerhande huidziekten maar is de patroonheilige van musici en minstrelen. Iedereen kent wel de gemeente Sint-Job-in-'t- Goor in de Noorderkempen, maar vooral in Puivelde, deelgemeente van Belsele dat dan weer tot Sint Niklaas behoort, wordt Sint Job nog duchtig gevierd met een "beeweg" rond de kerk, "staties' in de kerk en daarbuiten 1 kraam met smoutebollen of friet, een draaimolen voor de kinderen en nu zondag ook een officiële 'vrouwenkoers'. Tot morgen
Ik hoorde deze morgen om 5u een haan in de verte kraaien. Hij zal met zijn lawaai niet alleen zijn kiekens in zijn directe omgeving hebben wakker gemaakt, maar ook veel slapers die niet onder zijn gezag staan. Misschien dat ik straks eens op pad ga om te zoeken waar het haantje verblijft. Maar op deze zonovergoten maandagmorgen is mijn eerste taak stampei gaan maken bij de dakwerker. Ik heb teveel gaten in de gevel ontdekt: waar een steen moest zitten en zijn er nu vogelnestjes te bespeuren. Ik zie heel graag vogeltjes maar niet dat ze onder mijn nieuwe dakpannen en in mijn spouwmuren huizen. Ik moet daarvoor de auto van stal halen en zal van de gelegenheid gebruik maken om etensvoorraad aan te schaffen. Eens alles in huis, kan ik voor de rest van de week me in de tuin bezighouden. Nu dat alle geraniums en vlijtige liesjes hun definitieve stek hebben gekregen zal er vooral onkruid gewied worden dat welig tiert tussen de weinige grassprieten. En de hagen moeten ook een snoeibeurt krijgen. De plantjes vragen, om mooi te bloemen, alleen wat water, af en toe wat meststof en een vriendelijk woordje van mij terwijl ik geniet van hun geuren en kleuren. Meimaand is ook klassieke muziekmaand: de Koningin Elisabethwedstrijd. Dit jaar is het voor de tweede maal dat composities voor 'cello' op de voorgrond staan. Een prachtig instrument dat ik heb leren kennen en waarderen tijdens de editie van 2017. Vandaag starten de selecties om uit te maken wie van de 66 kandidaten (maar 1 Belgische deelneemster) naar de halve finale mogen gaan die beginnen op 16 mei. De gelukkigen krijgen dan de, voor iedereen onbekende partituur "Wie aus de Ferne", gecomponeerd door Daan Janssens. Die heeft zich laten inspireren door de werken van Robert Schumann ( 1810-1856) en Richard Wagner (1813-1883). De 10 beste cellisten die de finale halen, spelen vanaf 30 mei, naast hun eigen keuze ook het verplichte tot nu toe onbekende werk van Jörg Widmann. Op 4 juni wordt de winnaar bekend gemaakt en meestal is dat in de nachtelijke uurtjes. Ik kijk weeral uit naar die finaleweek. Nu is het tijd om me op te maken voor mijn uitstap. Tot morgen
