De wielerwereld is in shock na het plotse overlijden van Ludo Dierckxsen tijdens een wieleruitstapje voor het goede doel: de 1000 km voor Kom Op Tegen Kanker. De 'man met de breedste glimlach' heeft anderen niet doen lachen met zijn valpartij. Integendeel, hen allemaal verbouwereerd laten staan. Een troost voor Ludo, het plotse einde kwam er door te presteren tijdens zijn geliefde sport.
Het is rustig aangenaam weer, dat vandaag toch een hele hoop mensen heeft doen besluiten een korte vakantie aan zee te nemen. De parkings staan vol en de grootwarenhuizen doen weer gouden zaken, zeker nu het barbecue-weer is. Alle karren waren in bruikleen en ik dacht dat het rustig zou zijn op deze vrijdagmiddag. Niet dus! Een overvolle winkel met discussies wat er het beste smaakt als men buiten alles op de grill wil leggen. Ik heb wel eens gecontroleerd waar ik mijn GAS-boete heb gekregen voor overdreven snelheid: 60 op de kilometriek ipv 50km/u. Ik denk wel dat ik naar de politie zal stappen omdat er toch een paar feiten zijn die niet kloppen. Of ik daarom de boete niet moet betalen zal wel niet ter discussie komen, maar ik moet als burger ten allen tijde correct zijn en de gedragsdragers ook, zeker als ze iets op papier zetten.
Nadat voetbalclub RSC Anderlecht en het stadje Durbuy* in het bezit kwamen van Marc Coucke, is hij nu begonnen aan het mondaine Knokke in zijn binnenzak te steken. 'La Réserve Resort' is er al, maar zijn samenwerking verlaat even de hôstellerie voor wat zoetigheid in het leven. In Knokke is er "Glacier de la Poste", een ijssalon sinds 1967 met 2 vestigingen in het befaamde 'tu m'as vu' plage'. De uitbreiding naar een tiental vestigingen zit er aan te komen nu Marc deelgenoot is in dit koude lekkernijbedrijf. De uitbreiding zal wel gebeuren met behoud en respect voor het artisanale karakter van de cremerie, het moet ook garant staan voor kwaliteit en de sfeer van het ijssalon moet blijven bestaan. Dat zijn de laatste ontwikkelingen op economisch niveau van de apotheker die zelf heel graag een hoorntje met vanille-ijs lust.
Gisteren was er weer de KEW in Bozar in Brussel. Opnieuw werd Prokofjev ten gehore gebracht, ditmaal door de Chinese Jiaxin Min. Een oordeel vellen doe ik niet, daarvoor ben ik té veel leek en er lopen en zitten kenners genoeg om duidelijk te maken wat goed en slecht was. Wel zag ik dat de pianiste in een bubbel leefde tijdens haar pianospel want eens dat ze haar laatste noot had gespeeld, zag ik dat ze even niet wist waar ze was en uit haar belevenis moest komen om te beseffen dat ze 'on stage' was. Een mooi moment. Vanavond nog eens Prokofjev en Brahms.
Er wordt duchtig in het avondonderwijs geknipt. Geen volwassenondewijs Latijn meer!!!. En ik die hoopte nog eens die belangrijke oude taal te kunnen leren zodat ik zou kunnen verstaan wat al die belangrijke politici te zeggen hebben. Tot morgen
*Het Durbuy van Coucke bevat: vijfsterrenhotels, vakantieparken, golfbanen, 200 appartementen, en een waterzuiveringsstation
Onze Lieve Heer Hemelvaart, Rerum Novarum, Plechtige Communiefeesten, Eerste Communikantjes, maar bovenal "De Heilige Bloedprocessie" in Brugge. En die viering in Brugge kan een impossante lijst voorleggen. Niet alleen immaterieel erfgoed, goedgekeurd door de UNESCO in 2009, maar al meer dan 700 jaar (sinds 1304) volgens officiële aktes en oorkondes, een processie die door Brugge trekt met het Heilige Bloed, bewaard in een koker in de Bloedkapel. De gegevens voor deze processie anno 2025 zijn indrukwekkend: 1800 figuranten, 250 medewerkers, 200 dieren, 10 praalwagens. Dat alles laat zich bewonderen door 45-50.000 bezoekers, verspreid over het hele parcours. Ik bekijk dit spektakel dus het liefste thuis, ver weg van de massa en het lawaai. Maar heel de processie is een herdenking van het feit dat Diederik van den Elzas (ca 1100-1168), als geschenk na de 2e kruistocht, het Heilig Bloed meekreeg naar zijn thuisbasis en er een kapel liet voor bouwen in zijn kasteel. Is het bloed 'echt'? Er wordt gezegd dat de 'kelk' van het Laatste Avondmaal van Jezus en zijn discipelen, door Pontius Pilatus Romeins bestuurder uit de 1e eeuw na Christus, aan Jozef van Arimathea is gegeven. Deze man, stond onderaan het kruis met die kelk, toen een soldaat Jezus in zijn zijde stak om te zien of hij overleden was. Jozef heeft het bloed van Christus in zijn 'kelk' opgevangen. Deze man werd door de 4 evangelisten vernoemd, als degene die Jezus van het kruis nam en in zijn graf legde. Einde verhaal over de processie waar het zeer belangrijk voor is dat het droog weer is (omwille van de prachtige gewaden) en er niet al té veel wind is. Er is dus volop cultuur te snuiven en te proeven deze week. Eens een oplaadbeurt voor onze godsdienstige geschiedenis die nauw samenhangt met het 'verhaal van Vlaanderen' maar ook een kennismaking met een klassieke muzikaal verhaal. De piano leent er zich uitstekend toe. Tijdens zo'n gerenomeerd concours zoals dat van Koningin Elisabeth, hoort men toch dikwijls de lange composities die ik thuis zelden zal beluisteren. Mozart, Beethoven, Tsjaikovski, duren geen uren wat wel het geval is met Rachmaninov, Prokofiev.... die zelfs 2x op een avond te beluisteren waren. Dan gaat bij mij de geluidsknop op een lager nummer staan en kijk ik meer dan luisteren naar de houding, mimiek, de handen en de blikken naar de dirigent en orkest. Vanavond nog eens een Sergey beluisteren maar ook Robert Schumann (1810-1856). Dat is niet dezelfde van 'het Schumannplein'in Brussel, noch die van het politiek-economische 'Schumannplan' maar wel de componist die met zijn echtgenote-pianiste Clara, overal welgekomen was tot hallucinaties en depressies hem ontoerekeningsvatbaar maakten en men hem in een gesloten instelling installeerde. Dat is het voor vandaag. De literatuur zal ook niet ontbreken vandaag niettegenstaande er geen gazet te bespeuren valt. Ik heb genoeg boeken binnen handbereik. Tot morgen
Het zal moeilijk zijn om deze week iedere dag zo fris als een hoentje de eerste uren van de dag door te komen. Ik ben in de ban van de muziekwedstrijd, zelfs 2x naar dezelfde muziek te luisteren, deert me niet. Eerlijk waar, het is prachtige muziek en op een hoogstaand niveau gebracht. Meer zelfs, iedereen in de zaal hoopt en ik ook, dat onze Belgische muziekvirtuoos, grandioos deze wedstrijd wint. Hij was een stuk beter dan zijn concurrente met hetzelfde programma. Een staande ovatie was zijn cadeau van het publiek in de zaal. Het zijn niets meer of minder ook atleten te noemen, die een topprestatie van het moment moeten geven. Hoeveel uren studie kruipt er niet in het van buiten leren en spelen van het aartsmoeilijke concerto van Sergei Rachmaninov? En dat is natuurlijk niet het enige werk dat de pianisten moeten kunnen spelen in deze wedstrijd. In de halve finale speelde Valère een pianoconcerto van Mozart en in de finale ook nog een nieuw werk. Ik geniet van deze avonden vol met muziek en toelichting van de experten maar dat komt mijn slaap niet ten goede. Uren wakker liggen en dan een paar uurtjes wegsoezen en dat is het dan. 's Middags heb ik wel een behoorlijke siësta nodig om de pianisten van deze avond weer te horen en bezig te zien op de toetsen. Het is ongeloofelijk hoe vingervlug (ditmaal in zeer goede betekenis) de vingers en handen over de toetsen zweven en aanslaan als het nodig is. Gelukkig is er tenminste 1x per jaar een week dat ik voor de beeldbuis ben gekluisterd om fantastische dingen te horen en te zien. Er is heel veel wind buiten, maar droog en dat kan ik benutten om de slapertjes uit mijn ogen te laten waaien. Het is ook de 'Internationale Dag van de Hamburger' en het zou niet slecht zijn, mijn extra caloriën vandaag te halen uit een 'Bicky Burger'. Tot morgen
De plechtige muziekweek is weer van start gegaan. Dat heeft wel wat gevolgen in de zin van later opblijven, tot de laatste noot is gespeeld en het laatste woord is gezegd. Dan is het meestal 23u30. Maar het is de enige manier om de klassieke muziek en de uitvoerders daarvan te leren begrijpen. Eigenlijk ben ik altijd wat jaloers op die muzikanten, al is 'jaloers zijn' niet het juiste woord. Ik zou graag dàt talent willen bezitten van uitvoerster en interpretatrice van de prachtige stukken muziek dat eeuwen geleden op papier werd gezet. Als ik die vingertjes over de toetsen zie glijden zou ik willen, dat zelfs voor mijn dagelijkse bezigheden, mijn vingers even soepel waren als de pianisten ze gebruiken voor concerto's van een uur of langer te spelen. En vanavond is er dan, na 18 jaar, weer een Belg in de finaleweek, Valère Burnon een jongeman uit Marche-en-Famenne. Ik zal pas na 21u beginnen kijken want 2x dezelfde muziekstukken, is zelfs voor een liefhebster van klassieke muziek, té veel van het goede. Het verplichte nieuwe stuk is een meevaller: "Music for the Heart" van de Belgische componist Kris Defoort. De titel van zijn concerto haalt hij uit zijn eigen leven. Een 7tal jaren geleden kreeg hij 3 hartoperaties en recent weer een hartoperatie. Als jazz-pianist en componist opteert hij voor de noten van de hartslag, eenvoudige noten. Daarbij is er op de partituur een grillige zwarte lijn te zien, naast de noten voor het orkest, die de finalist naar eigen inzicht mag invullen. Dat zal telkens een vraagteken zijn en kan mee- of tegenvallen. In ieder geval was het bij de 1e kandidaat, Yuko Yoshimi, een mooi intermezzo. Alhoewel, de dirigent Kazushi Ono, een alom gerespecteerd en goed dirigent zou zijn en muziekdirecteur is van het 'Brussels Philharmonic Orkest' kwam hij mij weinig bevlogen over. Geen connectie met de finalist enkel met orkest, en in een pitalere of rokjas die een maat té groot was. Enfin, ik kijk gespannen uit naar de prestatie van onze compatriot. Ook naar de kledij van ons Mattileke die iedere avond, in een ander tenue, zal aanwezig zijn al of niet vergezeld van echtgenoot of kinderen. En over talenten gesproken, er zijn nog wel wat talenten waarover ik graag zou beschikt hebben, maar die vergeten zijn me te geven: zingen, echte schrijfster, schilderen, knutselaar, en nog zovele dingen meer. Laat me zeggen dat ik ondertussen wel kan genieten van de gaven van anderen, zoals de schrijvers en schrijfsters die me dit jaar al veel plezier hebben gegeven, en deze week van de prachtige muziek die ze voor me spelen. Tot morgen
Deze keer heb ik het zeker en vast juist als ik de in de titel zet: maandag week 22. Doordat mijn dagen veelal hetzelfde zijn vergis ik me af en toe al eens van dag. Ik zou voor mijn part iedere dag een zondag kunnen noemen, want ik heb iedere dag hetzelfde ritme. Waaraan merk ik dat het een andere dag is? Aan kleinigheden in de omgeving zoals, als het donderdag is komt de poetshulp, op vrijdag komen meestal de vrienden, op zondag steekt de 'Zondagskrant' in de brievenbus en op zondagavond zie ik iedereen de vuilbakken buiten zetten. Dat doe ik dan ook maar voor de vroege ophaaldienst op maandag morgen. Zo rijg ik de dagen als kralen aaneen, met af en toe een andere bezigheid. Zoals vandaag, ga ik nog eens proberen mijn 70€ te pinnen nodig om onder alle omstandigheden 3 dagen te kunnen overbruggen, als alles van electronica uitvalt. In ieder geval geld gaan zoeken, het zou leuk zijn moest ik dat zomaar langs de straatkant vinden, maar de realiteit is dat het bedrag van mijn rekening zal gaan. Wat staat er vandaag nog op mijn programma? Een wandelingske. Omdat het vrij winderig weer is moet ik afwachten of ik op het strand of de dijk kan rondlopen en anders is het eens kijken naar de boetieks en links en rechts een klapke doen. Natuurlijk vergezelt mijn dierbare vriend mij op die uitstap. Hij is verzot op het strandzand en zeewater. Deze week zal ook de tuinman langs komen om het grove snoeiwerk te doen, want de hagen barsten weer uit hun voegen. Dat is geen werk meer voor mij, mijn werk in de tuin beperkt zich tot want onkruid uit trekken en misschien dat ik toch nog wat zomerbloeiers ga zetten nu er toch een regenbuitje geweest is. Rijkelijk laat op het jaar moet ik zeggen, maar de droge maanden hebben me ervan weerhouden de dorstige bloemekes in mijn bloempotten te planten of in de border. Nu ga ik mijn windvrije jack aantrekken en op stap met de hond. Tot morgen
