Het bezoek loopt op zijn laatste benen. Nog een gezamelijke maaltijd, nog wat sneusteren en het is weeral hop, tot de volgende vakantie wachten om mijn huis vol te krijgen met gezelschap. Zo krijgt een mens van wat jaren, tijd om te recuperen. Ik vind het geen slecht systeem. Ik geniet van de weken kalmte, ik geniet van de dagen vol leven, verhalen en de lunchtijd. Maar deze morgen was ik met lichte hoofdpijn opgestaan. Het restaurant van de lekkere kroketten had een slechte akoestiek en daardoor waren de gesprekken rondom onze tafel duidelijk te horen. Het was precies of de buren aan het roepen waren. En dan was er 's avonds op tv het interessante gesprek van Thomas met Lia. Maar onze Engeland correspondente heeft ook een luidruchtige stem en soms moeilijk vestaanbaar ook. Ik zet dan maar teletekst eronder, maar dat neemt de hardheid van de stem niet weg. Alle activiteiten waren goed gisteren, maar mijn oren waren oververmoeid. Het is wel leuk als er bezoek is, dat we samen iets bekijken of doen. Er volgt dan een evaluatie en beoordeling van het programma, of bezoek achteraf. Eigenlijk is dat twee keer genieten. En vandaag is het de Wereld Vriendelijkheidsdag. Een dag die een positiviteit zou moeten uitstralen. Respect voor de anderen en altijd in gedachten houden: oordelen en beoordelen mag, veroordelen 'nooit'. Een dag van dankbaarheid, "Gratitude", zo mooi bezongen door ons aller Ingeborg, ooit zangeres van "Door de wind" en cabaretière, nu vooral 'mental coach' en docente meditatie en yoga technieken. Dat was het dan voor deze herfstzondag. Tot morgen
Een mistige novemberdag. Maar geen nood de zon schijnt in huis. Met vieren + ik aan tafel, iedere maaltijd van de dag, is een buitengewone luxe. Niet door het eten dat op tafel komt maar door de babbels vóór, tijdens en na de maaltijden. Bij zoverre dat ik soms vergeet te eten omdat ik zoveel wil zeggen. Ik sta veel in de keuken om iedereen van voedsel te voorzien. Ik voel me weer een jonge vrouw, die in de fleur van haar leven, iedere dag haar familie van verse gerechten moest voorzien. Nu nemen al die voorbereidingen en tafeltje dek je, toch wat meer tijd in beslag. Ik keek zo eens naar al hetgeen ik gebruikte om die maaltijden te bereiden en kwam tot de conclusie dat vele Vlaamse woorden ook weeral uit de woordensschat van onze keuken verdwenen zijn. Spijtig want er zijn in de dialecten toch wel pareltjes te vinden. In de keuken vind ik bv een pompsteen en pompbak nu is dat een wasbak. Een schotelvod, een vaatdoek is nu het wat chiquere woord om hetzelfde werk te doen. Een dampkap die de kookluchtjes af voert. Men heeft nu de keuze om te koken op een 'vier', 'gaas' of elentriek, de stoof met kolen is echt van eeuwen geleden. Vooraleer ik mijn potten, pannen, kastrollen, moor, presspot en trizee bovenhaal, leg ik mijn kookboek van de 'boerinnenbond' of die van de 'vrouwengilde', al klaar. Ook haal ik al mijn patattenmes, pollepel, pottenlekker, talloren en soeplepels uit de schuif. Deze middag is het restjessoep van gisteren en nen kouwe pla. Vanavond moet ik niet koken, we gaan garnaalkroketten eten. En mijne 'schone zoon' heeft een bodding gebakken en dat is voor bij de koffie deze namiddag. En straks, rond 13u30, kijk ik, zoals alle lieve en brave kindjes, naar de aankomst van goed heilig man, Sinterklaas. De gesprekken en omkadering brengen humor van de bovenste plank zoals alleen onze acteurs/actrices dat kunnen doen. Zij brengen, Sinterklaas, Zwarte Piet, Ramon Iglesias, de Kapiteinen Paelinckx en Droogdockx, Conchita en Palomita Garcia, Professor Herman Van Den Uytleg, Kneta Knieschijf en nog vele anderen, tot leven. Een paar uurtjes ontspannen amusement voor al wie 365 dagen braaf is geweest, en dat was ik zeker en vast. Tot morgen
Het is een speciale dag vandaag. Niet alleen omdat het 'Vrouwendag' (zie voorgaande jaren) is of Sint Maarten (zie voorgaande jaren) maar omdat het dit jaar iets uitzonderlijk is met de cijfers van de datum van deze vrijdag: 11+11=22. In Duitsland drijven ze het nog wat verder door om deze dag de beginperiode van carnaval aan te kondigen: dat gebeurt op 11/11 om 11u 11min 11 seconden. Aangeziien ik geen carnavalist ben is dat uur gewoon gepasseerd en heb het doorgebracht onder den drger bij de kapper. Ik zal tenminste een mooie coiffure hebben als mijn volk binnenstapt. Dat was een huzarenstukje om mijn kapsel in de plooi te houden, want de zuid-oostenwind waaide stevig door. En wat zie ik op dit 'bedelfeest' van de kinderen? De zon! En wat zegt het bekende spreekwoord al jaar en dag? "Brengt Sinte Metten zonneschijn, 't zal een koude winter zijn!". En aangezien er nog veel blad aan de bomen en struiken hangt zegt deze heilige ook: "Is op Sint Maarten nog loof aan de bomen, zo moogt ge van een strenge winter dromen!". Allemaal door de eeuwen heen vastgesteld, dus proefondervindelijk juist. Dat is het voor vandaag, ik moet voor de inwendige mens van mijn gasten zorgen en daar ga ik nu de voorbereidingen voor treffen. Tot morgen
Here we go again en het ziet er naar uit dat het een aangename zonnige dag zal worden. Al bij al heb ik deze herfstperiode geen klagen. Geen reden om malcontent te zijn. De natuur is goedgezind en zorgt dat de verwarming niet vollen bak moet draaien. Dat is in deze tijd van dure gas- en electriciteitsprijzen mooi meegenomen. De zon verricht overdag uitstekend werk en warmt het huis nog goed op. Ik omarm die extra warmte. Ik wil niet steeds doemdenken en meegaan in de negatieve spiraal van de gevolgen voor mijn leefmilieu door de opwarming van de aarde. Zolang de vliegtuigen niet aan de grond blijven, de vervuilende camions niet aan banden worden gelegd, de grote containermastodonten of tankers hun vuiligheid in zee kunnen blijven spuien, kan ik als enkeling of wij als gemeenschap niet veel meer doen. Wat doen we al als kleine bevolkingsgroep en gemeenschap? Afval strikt scheiden, beperkingen van aankopen in plastiek verpakkingen, poetsen met bruine zeep, soda, azijn en een harde borstel, gebruik maken van openbaar vervoer en de auto op stal laten staan en vooral een pulleke meer aandoen om wat gas te sparen en het warm te hebben. De 11 miljoen Belgen doen hun best, maar zijn tenslotte een heel klein, miniem en bijna onzichtbaar radertje in dat hele wereldgebeuren van veranderingen die zich voltrekken in ons milieu. Moet ik daarom 'foert' zeggen tegen al die maatregelen? Moet ik me schuldig voelen als ik de verwarming aanzet of het licht aansteek? Nee, natuurlijk niet, maar de Belgen alleen, de Vlamingen in het biezonder en onze vele ministers van leefmilieu ten spijt, we zullen de wereld niet redden. Ik zou bijna zeggen (al is dat wat kort door den bocht), net zo min als op kleinere schaal, al die beschavingen die de wereld gedurende eeuwen overheersten, niet gered konden worden maar gedoemd werden om te verdwijnen door de komst van andere overheersingen. Die dan op hun beurt weer andere zeden en gewoonten verplicht invoerden. Dat brengt me bij het woord, dat Van Dale al enige dagen meesleurt: 'culturicide', een portemanteauwoord van 'cultuur' en 'cide = doden, moord' of een sysytematische vernietiging van etnische of nationale cultuur. Recent en door de eeuwen heen zijn er voorbeelden te over. En af en toe vindt men iets terug van een oude cultuur en moet men die door een andere bril gaan bekijken. Zoals de recente archeologische vondsten, 24 bronzen beelden, in de modder van Toscane. Ze doen vermoeden dat de Etruskische beschaving (7e-6e eeuw vC) niet zomaar verdween door Romeinse overheersing. Weeral nieuwe uitdagingen voor de geschiedschrijvers om de ware toedracht uit te zoeken. De genocide op bevolkingsgroepen gebeurt nog dagdagelijks op grote en kleine schaal met migratiegolven als resultaat. En de wereld kijkt lijdzaam toe.
Ik ga de lattenbodem van een logeerbed herstellen, het zijn nu veel latten die geen bodem vormen. Hout vasthouden dat het me lukt, toucher du bois, touch wood, auf Holz klopfen, toi toi toi, want er komt een vierkoppige familie logeren. Tot morgen
"Fantasie is belangrijker dan kennis, want kennis is beperkt" fluisterde een onbekende me in het oor. Daar schuilt natuurlijk heel veel waarheid in. En meteen eens de gelegenheid om de juiste betekenis van het woord 'fantasie' te bekijken. Het krijgt een hele resem synoniemen, verklaringen, omschrijvingen en betekenissen achter zijn letters: droom, dagdroom, droombeeld, gril, hersenschim, fancy, verzinsels, verbeeldingskracht, inbeelding, bedenksel. Maar op deze "Dag van de Uitvinders" is dat alles wat uitvinders nodig hebben om iets nieuws te bedenken. Out of the box durven denken, zo zijn er de meeste en beste uitvindingen ontstaan: antibiotica, electriciteit, stoommachine, drukpers, kunststof, computers om maar de meest voor de handliggende te noemen. En telkens riepen de ontdekkers van de nieuwigheden of een moeilijk op te lossen opgave, "Eureka" als men de oplossing vond. Dat hebben we geleerd van Archimedes (287vC-212vC) die riep dat toen hij in bad zat en ontdekte dat alles onder water lichter werd. Meer speelse uitvindingen van de laatste jaren zijn o.a. combinatieslot voor ijsjesverpakkingen, zelfwarmend mes om boter te snijden, eiwit-eigeelscheider, automatisch draaiende vork voor spaghetti uit het bord te nemen. Natuurlijk is fantasie niet enkel van belang voor fantasche uitvindingen. Evengoed kan een 'inval' van het moment iets unieks en onevenaarbaar opleveren. Voor mij is dat dan de 'inval' van Carl Sagan (1934-1996), astronoom en astrofysicus bij de NASA. Op 14/02/1990, toen de ruimtesonde Voyager 1, na 6 miljard km op het punt stond ons zonnestelsel te verlaten, stelde hij voor om de sonde even te draaien en een foto van onze planeet te maken. En ziedaar, een onooglijk klein blauw stipje verscheen voor de camera tussen de ontelbare stofjes van het heelal. Voor mij blijft dat een iconische foto, The Pale Blue Dot. We leven op dat stipje met zovele miljarden mensen, in vrede of met ruziemaken of met oorlogvoering. Ik denk dat die 'stofjes' die rond onze 'Pale Blue Dot' zweven, de zieltjes zijn van al mijn dierbaren en zovele anderen. En deze 'dodenmaand' harkt er lustig op los in Bekend Vlaanderen. Ook Will Ferdy (1927-2022) zal er tussen de dwarrelende geestjes verschijnen. Die zong in 1970 al het lied "I want to break free" vooraleer Queen het in 1984 uitriep en op vinyl zette. Tot morgen .
Herman Achille, graaf van Rompuy, de eminence grise van de CD&V, van België en Europa, auteur van "Haiku" (waar ik niet van hou), "Anti Memoires" en nog veel meer politieke boeken, heeft ook enkele gezegdes laten optekenen. Het gebeurt wel vaker bij mensen die veel in het openbaar spreken, dat er af en toe een oneliner tussenzit die iedereen goed vindt: "je moet van jezelf houden, soms tegen beter weten in". Dat is een waarheid als een koe, een evidentie om min of meer gelukkig door het leven te stappen. Ik heb echt wel medelijden met mensen die de ene na de andere schoonheidsbehandeling nodig hebben om zich weer een beetje beter te voelen. Het moet toch erg zijn 'niet tevreden met jezelf' te zijn en dat iedere morgen bij het opstaan al vast te stellen. De schoonheidsproducten nemen een belangrijke plaats in de winkels, de schoonheidsinstituten, wellnesscentra, spa's, zijn overal aanwezig. De schoonheidsdokters krijgen de vetrollekes niet rap genoeg weggezogen, de rimpeltjes niet rap genoeg weggesneden of volgespoten met botox. Of dat gezegde ook van toepassing op je 'innerlijke' 'ik' is, kan ik niet zo goed opmaken. Waarschijnlijk wel. In deze tijden wordt niet alleen veel uiterlijke eisen gesteld aan de mensen, groot, klein, oud of jong, maar ook aan de skills waar elk lid van onze samenleving aan moet voldoen. En mensen die hulp zoeken voor hun 'innerlijke zijn', moeten maanden wachten vooraleer men bij een psycholoog of psychiater terecht kan voor psychologische bijstand of hulp. Voor hen is er geen schap voorzien in de grootwarenhuizen. Maar wel de ZELFMOORDLIJN 1813, waar vrijwilligers luisteren naar mensen in moeilijkheden. En in 2021 werden de medewerkers 22.870 keer gecontacteerd. Het luisterend oor van de vrijwilligers is dikwijls van cruciaal belang voor de bellers.
Ik las ook over muziek, dat zou de zeden verzachten, zoals men dat zegt. Eurosong komt weer dichterbij, niet alleen in tijd maar ook in afstand voor de optredens. Door de oorlog is het evident dat het winnende land van 2022, Oekraïne, geen groot muziekfestijn kan organiseren. Daarom neemt de BBC de organisatie op zich in 2023. Nog wel in Liverpool, de stad en de thuisbasis van de jéjéjéjé, de merseybeat. Ik noem dat de soft rock waarvan de Beatles de pioniers waren. Het is de VRT die mag uitmaken wie ons land zal vertegenwoordigen. Maar eerst zijn er natuurlijk de 'preselectieshows' en altijd met de nodige controverses. De namen van de kandidaten werden zopas vrijgegeven. Ken ik al, 'The Starlings' en 'Loredana'. Nobele onbekenden voor mij: 'Gustaph', 'Hunter Falls', 'Ameerah', 'Chérine', 'Gala Dragot'. Vanaf januari 2023 brengen ze elk hun song en dingen naar de gunst van het publiek om uitgezonden te worden en ons land te vertegenwoordigen in het verre Groot-Brittannië, Great Britain. Tot morgen
Monday, Monday, so good to me.....zongen The Mamas & The Papas in 1966. Maar deze maandagmorgen is goed voor de natuur. Het grondwaterpeil zal weer stijgen met de forse regenbuien die al op een doorlaatbare grond vallen. De orkaan Martin, die Florida en Cuba teisterde in oktober, vatte zijn reis over de Atlantische Oceaan aan om zijn oversteek naar Europa te doen. Boven die grote plas zuigde dat natuurfenomeen nog wat water op, en lost dat nu over de Vlaamse kust. De opening van mijn brievenbus staat in de aanvoerroute van wolken gevuld met water. En wat vond ik deze morgen? Wat houtpulp, papier maché en wat restanten van een krant. Zodoende is mijn gazet ook een slachtoffer van Martin en zijn nattigheid. Ze droogt wel, maar daarna is ze niet meer om aan te zien. De tekst moet ik meer raden dan dat ik kan lezen wat er gedrukt staat. En de voorgaande zinnen zijn weer zever in pakskes te noemen, maar een mens kan niet altijd even serieus zijn. Ik moet af en toe ook wat onnozelheid kunnen schrijven en zeggen. Ernst en gein zorgt voor een goed en gezond evenwicht in mijn brein. Omdat er niemand, behalve de hond, me af en toe een joke verteld of toont, moet ik zelf iets lachwekkends verzinnen om een schaterlach of een slappe lach te krijgen. Bij deze heb ik die taak volbracht!. En gisteren ben ik voor de zoveelste keer weeral eens uit de nood geholpen door mijn goede vrienden. Ondanks de plensbuien waren ze toch naar hier 'afgezakt' en dat is letterlijk te nemen, want de kust is 0-5 meter boven zeeniveau en het binnenland toch al gauw 10-30 m hoogte. Ik zat weer in de knoei met mijn printer, instagram en nog vele andere toepassingen en gebruik van pc, gsm. Dan kan ik altijd de wijsheid van die handige Harry's gebruiken om alles weer eens klaar en duidelijk uitgelegd te krijgen. Anders is het nogal dikwijls aanmodderen en uitzoeken welk knopke ik nu best zou gebruiken of links laat liggen. Je kan aan Mister Google vragen stellen en antwoorden krijg je altijd maar... het is in een technische taal, met leenwoorden uit het Engels die ik niet versta en me telkens achterlater met een gevoel van 'oerdom' te zijn. Ook de handleiding is in hetzelfde bedje ziek. Niets werkt beter dan het menselijke geduld, woorden en uitleg. Ik kan weeral verder tot ik weer op iets stuit dat wat 'explication' van 'an human being' kan gebruiken.
Ik begon met muziek en ga daar ook mee afsluiten. Ik hoorde deze morgen Blanche nog eens op de radio met "City Lights". Ik vind dat nog altijd een kei goed nummer. Maar ik ga luisteren naar The Crooner bij uitstek, Leonard Cohen (1934-2016), "Suzanne", So long Marianne", Halleluja". Een paar quotes van hem: "Er zit een barst in alles, zo komt er licht binnen" en ook "Hoe kan ik iets nieuws beginnen, met alles van gisteren in mij?". Tot morgen
