Laatste dag van maart en meteen een belangrijke feestdag: voor iedereen een Zalige Pasen!. Het is wel geen paasweer, maar dit frisse en vochtige weer zorgt er wel voor dat mijn paasbloemen hun mooie pauselijke kleuren blijven behouden: geel en wit. Want ja, ik heb ook witte narcissen in de tuin. Mijn eerste werk vandaag: alle klokken die niet aan het werk waren om eitjes te strooien, naar het zomeruur verplaatsen dus een uurtje vooruit draaien. Ik blijf wel een voorstander van het winteruur, maar als gewone Europese burger houdt men met mijn mening geen rekening, trouwens ook niet met die van anderen, want ik ben niet de enige die het winteruur zou willen behouden. We hebben niet veel in de pap te brokken in het Europese Parlement. Zo zijn er wel meer veranderingen sedert een generatie of twee. De godsdienstige, maatschappelijke, sociale, familiale bindingen ondergingen de laatste decennia enorme veranderingen, ze zijn wat losser geworden of onbestaande geworden. Vroeger waren alle, meestal de kerkelijke feesten, voldoende om met de familie bijeen te komen, elkaar een prettige dus meestal 'zalige' feestdag, zoals Kerst, Pasen,... te wensen. Ook de dorps-en stadskermissen waren een gelegenheid voor koffietafels met tantes, nonkels, nichten en kozijns. Dat allemaal is bijna verdwenen. Vroeger bleef iedereen onder de kerktoren wonen, nu zit de familie verspreid over gans Vlaanderen, België of nog verder. Voor een sjatteke kaffe bij ouders en andere familieleden verplaatst men zich niet meer. Enkel zijn er nog grote familiale bijeenkomsten voor speciale gelegenheden, zoals een speciale verjaardag, geboorteviering, communie-of lentefeesten, huwelijken en de koffietafels bij begrafenissen. Ik ken de familie nog tot in het 7e knoopsgat, zoals men zegt, bij mijn kinderen moet ik al een hele uitleg geven als ik aanstip dat ik een nicht of neef van mijn ouders ben tegengekomen. De meeste vieringen zijn nu 'en petit comité' zoals men zegt: ouders en direct nageslacht. Ik vind dat wel spijtig, maar dergelijke bijeenkomsten met uitgebreide families, zijn bijna onbetaalbaar geworden. Het goede aan deze tijd is dan wel dat men terug gemakkelijker met elkaar in contact kan komen en blijven door e-mail, sms, Whatsapp enz. Het is niet alleen een belangrijke kerkelijke feestdag met de zegening van de Paus "urbi et orbi", van de stad en de wereld, maar bovenal hier in Vlaanderen met de grootse kermiskoers. Overal waar de 'Ronde van Vlaanderen' passeert is er kermis en feest. En daarbij zal het weer zorgen voor echte 'flandrientoestanden', regen en wind. De start is al gegeven, de tv-uitzending is al begonnen en voor mij tijd om de beeldbuis aan te zetten en genieten, hopelijk zonder valpartijen, van sportieve exploten. Tot morgen
Gelukkig trof ik met dit strontweer toch een droge gazet aan in de brievenbus. Een nat vodje papier zou niet plezant geweest zijn om er 3 dagen mee voort te kunnen. Natuurlijk lees ik geen drie dagen dezelfde bladzijden, maar die nattigheid doordringt alle bladzijden en zowel de eerste als de laatste pagina wil ik goed leesbaar en proper houden tot ze maandagavond in de papierdoos kunnen verdwijnen. Vandaag, zondag en maandag wil ik op een deftige manier ook de tv-programma's kunnen lezen. Ook de sportpagina's zijn zeker zo belangrijk dit weekend, met de ploegenvoorstellingen, voorbeschouwingen, commentaren vooraleer de koers gereden is, verslagen van gesprekken met de tenoren van koers en hun winstkansen, enz. En vandaag heb ik wel geleerd, dat een 'komma' goedgeplaatst moet zijn om misverstanden te vermijden. Zie deze zin maar eens met een hemelsbreed verschil aan betekenis waar men de komma plaatst: 1) hij zat op haar schoot, en rustte uit .. 2) hij zat op haar, schoot en rustte uit ..! Ik heb ook al 2 korte biografieën gelezen vandaag. Eén van dichter Paul Verlaine (1844-1896), wiens gedicht "Chanson d'automne" door verschillende Franse zangers gezongen en geïnterpreerd werd en waarvan de eerst 2 regels gebruikt werden door 'radio London' om D-Day of de invasie van de geallieerden in Normandië aan te kondigen aan het Franse verzet. Als de eerste regel: "Les sanglots longs, des violonsde l'automne" op antenne ging, zou de invasie op korte termijn plaatsvinden. De tweede regel, "Blessent mon coeur d'une langueur monotone", werd gelezen als de invasie binnen de 24u zou plaatsvinden. D-Day was 6juni 1944. Julien Clerc gebruikt de naam van deze dichter in "Hélène" met de zin "je suis pas Verlaine, mais je t'écris quand même..." en die zin is voor mij ook toepasselijk, ik ben geen dichter of schrijver en toch schrijf ik graag. Dat doen trouwens alle bloggers: graag schrijven. De volgende biografie die ik nog eens terug onder ogen nam was van Vincent van Gogh (1853-1890). Een schilder die blijft fascineren. In 1987 werden nog eens alle registers van zijn leven opengetrokken omdat het voor de eerste maal gebeurde dat er 39,85 miljoen dollar betaald werd voor een schilderij van deze armlastige schilder: De Zonnebloemen. Tot morgen
Een dag waar ik op mijn tanden moet bijten om toch een beetje de kristelijke eer in het vaandel te voeren: vasten. Een maaltijd overslaan is voor mij geen enkel probleem, ook alleen maar droog brood eten is geen straf. Wél de zoetigheden een dag opzij zetten. Zeker als ik naar de kapper ga en al 3 bakkerijen/ patisserieën moet passeren en straks als ik op controle bij de dokter ga, nog 2 andere winkels met lekkernijen moet voorbij gaan. Dàt is een hele opgave om die etalages voorbij te wandelen zonder binnen te stappen. Enfin, ik zal eens de andere kant opkijken. Maar ik heb vandaag toch al kunnen eten waar ik al een tijdje op zit te wachten. De bakker naast de coiffeur is na jààààààren van vernieuwing en meteen ook andere uitbaters, eindelijk terug open. Meteen kon ik ook weer eens een smakelijke 'croque monsieur' eten waar ik al zo lang op wacht. Je zou kunnen zeggen dat mijn vasten op een laag pitje staat want er was een lekker koekje bij en een glaasje met advokaat en slagroom, bij de koffie. En bij het buitenstappen van de brasserie/bakker stond de electricien op een laddertje de laatste hand te leggen aan de bel van de deur. De man deed aanstalten om van het laddertje te komen en me te laten voorbij gaan. Maar ik zegde dat het niet hoefde omdat ik niet gehaast was en alle tijd van de wereld had. De man keek me verbouwereerd aan en zegde: "awel, ge zijt de eerste gepensioneerde die ik tegenkom en zegt dat hij 'tijd' heeft. Bedankt". Voilà, mijn dag is goed door dat onnozele complimentje.
Natuurlijk staat de krant nog altijd vol en bol van de valpartijen van de renners in 'Dwars door Vlaanderen'. Minstens 10 zwaar of lichtgewonden zijn er geteld door die valpartij en evenveel opgaves. Maar weeral is er op de frontpagina maar over één renner dat geschreven wordt: Wout. Dat terwijl die andere coureurs ook hun voorjaar naar de vaantjes zien gaan, geen prijzen kunnen rijden of hun palmares niet zien vergroten. Een peloton in de koers telt meer dan Van Aert, waarvan nooit kan gezegd worden dat hij de Ronde van Vlaanderen hàd kunnen winnen in 2024. Een koers moet altijd gereden worden en hoe goed ook je uitgangspositie of je 'vorm' is, dat geeft geen enkele garantie op winst. Al die mannen die starten aan een wedstrijd doen dat met de overtuiging dat ze kunnen zegevieren. Daarom is het een wedstrijd waarbij de ene al wat met meer ambitie start dan de andere. Maar voorstellen om de "ronde" een jaar niet te rijden, gaat voor mij echt té ver. Zondag zal ik natuurlijk voor de buis zitten en ondertussen luister ik nog eens naar de bijna vergeten zanger, schrijver, dichter Jules de Corte (1924-1996). "Ik zou wel eens willen weten" en "Koning onbenul", liedjes met prachtige teksten. Tot morgen
Witte Donderdag, een vastendag waar geen aandacht meer aan besteed wordt zoals de moslims dat doen tijdens hun ramadanperiode. De gemeenschap en de kerk oefent er geen contole meer op uit, men laat het initiatief aan de enkeling over om een beetje gematigd met voedsel en zoetigheden te zijn de komende belangrijke dagen in het Christendom. Eén traditie wil ik wel in ere houden, al zal ik dat zelf moeten doen: de voetwassing. Speciale aandacht aan mijn steunpunten van mijn lichaam geven. Misschien dat ik eens een teiltje met warm water bij mij zet, terwijl ik vanavond naar "Restaurant Misverstand" kijk, en mijn voeten eens verwen. Verder zijn er vandaag meer dan 28 heiligen vernoemd waarvan ik er geeneen kan gebruiken om eens te aanroepen. Dat wil zeggen, ik heb geen klachten vandaag: de regen is deze nacht gevallen, de bloemen hebben door de friste nog allemaal hun mooie kleuren, de zon piept regelmatig door de wolken en de gazet was op tijd. Natuurlijk op de eerste pagina de tuimelperte van Wout en Jasper, die zwaar gehavend uit 'Dwars door Vlaanderen' komen. De krant bloklettert met de titel van het boek van Hugo Claus (1929-2008) "Het Verdriet van België" , ik zou eerder zeggen 'het verdriet van renners'. De 'wielrennerij' kunnen ze ondertussen wel zetten bij de 'gevaarlijke beroepen'. Veel valpartijen met soms ernstige en pijnlijke gevolgen die de coureurs voor maanden 'out' laten zijn. Hun levenswijze is ook al niet simpel en geen enkel gewoon mens kan er jaloers op zijn dat iedere hap die ze in de mond steken, moet afgewogen worden. Het is natuurlijk spijtig voor de gevallen en gekwetste helden van het stalen ros, dat hun professionele leven voor enige tijd on-hold gezet is. Beterschap en spoedig volledig herstel gewenst zodat ik weer kan meeleven en genieten van hun exploten op de weg.
Wat heb ik vandaag geleerd? Het nieuwste woord bij 'de Dikke': solastalgie: een lijden veroorzaakt door de veranderingen in onze natuurlijke habitat, een melancholie die veroorzaakt is door het besef dat onze leefomgeving definitief veranderd is. Dat woord ga ik toch proberen te onthouden want ons milieu is toch wel stilaan aan het vranderen. Op muzikaal vlak heb ik een nieuwe onderverdeling van de rock geleerd toen ik eens naar de leden van "Middle of the Road" keek op wikipedia. Hun bekendste liedjes "Chirpy chirpy, cheep cheep", "Sacramento, a wonderful town", worden geklasseerd onder een variant van de 'bubbelgumrock' en dat lieve mensen is een samenvoegsel van 'garagerock, teenyboppermuziek, en begeleid door electronisch- of hammondorgel, handgeklap, doowopachtige achtergrond. Dat is dus afgeschreven uit de encyclopedie en als jullie willen begrijpen wat dat alles betekent, luister dan maar naar "Soley, soley". Voilà, dat was het voor vandaag. Tot morgen
De dag begint fris zoals alle ochtenden de laatste weken. Gelukkig is het knus, gezellig en warm binnen. Het duurt toch wel lang eer we wat warmere temperaturen krijgen buiten. Mijn handen snakken naar 15°C. Maar ik las onlangs op een blog van seniorennet dat iemand zich omschreef als een 'oudere' senior. Wel dat bestaat niet. Senior is gepensioneerde waar geen leeftijd op gekleefd wordt, evenmin wordt daar een beroep aan toegekend. "Want wat geweest is geweest" zingt Boudewijn de Groot, dat blijft altijd voordien, welk beroep men ook heeft uitgeoefend. Iedereen gelijk voor de wet, iedereen even geleerd of iedereen even stom. Alleen de bagage zal bij iedere senior wel verschillend zijn, maar in feite mag dat niks uitmaken. Stil is het hier momenteel niet. Ik hoor het gebulder van de kanonnen en het salvo van de geweren in Lombardsijde. Onze miliciens zijn nog wat aan het oefenen vooraleer de vakantie eraan komt. Tijdens de oefensessies mag niemand die côté van het strand passeren om geen verdwaalde kogel, zelfs al zijn het maar losse flodders, in zijn kop te krijgen. En ons leger moet paraat zijn gezien de dreigingen die er hier zijn en datgene wat komt van het noordoosten. Ook de Koerden en de Turken, die naar ons land gevlucht waren voor een beter leven zonder vervolgingen, vechten hier hun oorlog uit.
Ik weet niet of het een gelukkige verjaardag voor Maaike Cafmeyer zal zijn met de uitzending van de driedelige-docu: "Het proces dat niemand wou". Gezien de consternatie van het eerst verbieden, dan weer de heisa die Bart en de CEO van de VRT bezorgden, dan weer toelating voor het uitzenden. Dat gebeurt dan deze avond. Ik wens deze prachtige vrouw en actrice een gelukkige verjaardag en hopelijk zonder al té veel smart en pijn. Want zij moet ook kunnen zeggen "want wat voorbij is, is voorbij".
Voor de rest heb ik niet zo veel te vermelden. Alleen wat huiselijke veranderingen: een hond die zijn plaats opeist aan de ontbijttafel. Ik sta zo een beetje beteuterd te kijken wat ik daar nu mee moet aanvangen. Geen probleem voor mij, er staan stoelen genoeg rond te tafel. Maar ik weet bij voorbaat dat hij die stoel niet aan bezoekers wil afstaan. En wat dan? Een extra stoel aan de kop van de tafel zetten voor mijn meneertje! Raziel is mijn 'echte' huisgenoot, 24u/dag, 7 dagen per week. Bezoek daarentegen is sporadisch maar met de gedachte in mijn achterhoofd 'dat zijn mensen' en mijn kameraad is 'een hond'. Wie heeft er het meeste recht om naast mij op een stoel te zitten aan tafel, een mens of een dier? Bon, 't is middag en seffens koers. Tot morgen
Zo, we gaan weer aan de slag. Tot nader order nog altijd in slaapkledij, zodat ik mijn wasbeurt en verse kleren aantrekken, kan uitstellen tot het laatste moment om mijn gast deze namiddag, fris en monter te verwelkomen; mijn buurvrouw. Er zijn weer verschillende gegevens dat we moeten uitwisselen vooral over de opening van de nieuwe goktempel in Middelkerke. Goed nieuws kwam er voor ons van de visserij. We zijn beiden gerustgesteld dat we over voldoende 'toner' voor onze printer kunnen blijven beschikken want de vissers halen een massa 'inkt'vissen naar boven, de meest gevonden zeedieren in de netten van onze zeelui. Ik kijk ondertussen even door het venster en zie dat de bijen en hommels zich tegoed doen aan de nektar van de ribes, met zijn mooie roze bloemekes. Het voorgaande was allemaal 'entre parenthèse' nu begin ik aan mijn blog van vandaag. Eigenlijk met verrassend groot nieuws voor de vrouwen. We moeten de mannen niet meer eeuwig dankbaar zijn omdat we ontstaan zouden zijn doordat hij voor onze 'genese' een rib ter beschikking stelde, volgens de ontstaansgeschiedenis van de wereld en de mensheid. Ik vraag mezelfs nu af of de 'man' een 'rib' minder heeft door zijn grootse gebaar? Waarschijnlijk niet. Maar kom, ik dwaal af. Wie kent het boek van John Gray, schrijver, filosoof, denker, niet: "Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus"? Stel nu even dat die titel waar is en een ander zicht geeft op de ontstaansgeschiedenis dan de Bijbel!!! Dan kan ik volmondig zeggen: dat de mannen van Mars komen is een fabeltje, want op Mars is na alle onderzoeken en ruimtevluchten nog nooit een marsmanneke waargenomen, straffer nog, er is nog nooit een levende ziel bespeurd. Maar nu komt het; op Venus zijn er wolken gevonden die qua samenstelling 'leven' mogelijk maken. We zouden best kunnen zeggen, wat de natuur al langer weet, dat de vrouwen 'leven' geeft en er waarschijnlijk voor gezorgd heeft dat dé man er kwam. In feite, als dat zo is, moeten we ons niet meer zo onderdanig opstellen en hun superioriteitsgevoel zomaar voor lief nemen. Ik ben natuurlijk geen onderzoekster die dergelijk berichten kan staven met echte vindingen op de verschillende planeten, ik heb de aarde zelfs nog nooit verlaten om dat vast te stellen. Ik moet de woorden van anderen geloven en hopen dat het geen 'fake news' is. Want ik zou toch wel graag dat fabeltje dat de vrouwen uit Adams' rib komen, de wereld uitsturen. Jullie lezen goed, ik ben niet zo maar een leeg hoofd dat niet nadenkt over levensbelangrijke problemen. Een ander belangrijk boek is deze week verschenen van Bernard Cerquiglini, een mooie Franse taalkundige, iets ouder dan ik: "La langue anglaise n'existe pas, c'est du français mal prononcé". Een zeer gedurfde uitspraak die de Engelsen doet steigeren. Maar zijn discours is zeer aannemelijk. De Franse cultuur is zeer lang dominant geweest en eigenlijk is er een scheiding ingetreden na de 'Slag bij Hastings' in 1066. De Engelse aristocratie spreekt nog altijd vloeiend Frans, zoals ook hier te lande. Kijk hoeveel woorden er op het Frans gelijken: beauté/beauty, finesse/finesse, joie/joy...Tot morgen
"Als de rook om je hoofd is verdwenen" zingt Boudewijn de Groot, zo zit ik te wachten tot de nevel en mist is verdwenen om te schrijven. Want als er niet veel nieuws is buiten geweld, doden, oorlog en ook geen positieve geluiden uit de radio of te lezen zijn in de kranten, moet het plezante en lustige uit mijn hoofd komen. En met nevelen rond mijn koppeke lukt er niet veel fantasie voort te komen uit mijn geklop op mijn toetsenbord. De hippiegeneratie van de jaren '68 waren ook die periode van de Vietnam-oorlog beu. Protestsongs staken de kop op, vooral in Amerika met Bob Dylan, Joan Baez, The Doors....en hier was er 'Miek en Roel'. Meer nog, er werden 'Bed-in's 'gehouden door John Lennon en Yoko Ono met "Give Peace a Chance". Heel controversieel was dat toen ze de pers te woord stonden vanuit een bed in Het Hilton Hotel Amsterdam van 25-31 maart '69 en in Montreal van 26/05-01/06. Wat gaat de tijd snel, dat is ondertussen ook weeral 55 jaar geleden dat geëngageerde artiesten openlijk het regeringsbeleid durfden aan de kaak stellen. Al de protestsongs en liedjes van toen gebruikt men nu terug, een oudere generatie die de jongeren oproept om ook eens hun inbreng voor vrede luidop te uiten. Of heeft men schrik voor de repercussies, wat zeker het geval is voor de artiesten van de vroegere USSR en toch proberen ze stiekem hun stem te laten horen. Ik weet ook wel dat het een andere tijd is dan vroeger, toen men de wereldleiders probeerde op andere gedachten te brengen met een vreedzaam protest van 'love and peace'. Nu ontaardt elke manifestatie en protest, hoe goed bedoelt ook, met vernielingen, gewonden en soms doden. Ondertussen is de mist verdwenen en neemt de zon en wat onschuldige wolkjes, de plaats in van het grijze weer. Dan kan ik nog wat genieten van de zon met een boekje in mijn hoekje. Ik zal nog lang kunnen genieten om buiten te lezen want het is 'volle maan' vandaag en als het een wolkenloze hemel is, kan ik "Au clair de la lune, mon petit Pierrot..." mijn e-reader nog open slaan. Iedereen kent nog wel dat oud Frans volksliedje dat we leerden bij de eerste lesjes Frans samen met "Frère Jacques, dormez-vous?....". En wat heb ik geleerd vandaag? Geen 3 antwoorden zoals den Piet ons wil doen geloven, maar de herkomst van een typisch kruiswoordraadselwoord: ka. Dikwijls komt dat voor als invulling voor een 'boze vrouw'. Het enige juiste antwoord is de ontlening en afkorting van 'Kaat Mossel' of 'Ka' alias Catharina Mulder (1723-1798) uit Rotterdam. Zij was een zéér bazige vrouw. Een 'mosselkeurvrouw' (dat beroep bestond toen) en verwierf haar naam en faam tijdens de strijd tussen de Patriotten en de Orangisten in de Lage Landen. De Patriotten noemden haar " een helleveeg, geneigd tot onrust en gewoel". Blijkbaar zijn er verschillende liedjes over haar geschreven maar ik heb alleen iets over de Mosselman van Scheveningen gevonden. Tot morgen
