"Bim bam beieren. De koster lust geen eieren. Wat lust hij dan? Spek in de pan. Oh, wat smult hij dan". Kinderliedje uit de oude doos. Een koster zal iedereen nog wel kennen. Een bewaker van de kerk, al dan niet betaald of op vrijwillige basis. Belast met de dagelijkse zorg van het kerkgebouw, verwarming, verlichting enz. Zet ook alle verschillende voorwerpen voor de erediensten klaar. Een 'suisse' uitgesproken 'swies', wie herinnert zich nog deze persoonlijkheid van de kerk? Meestal een notabele van het dorp, die ervoor in aanmerking kwam. In prachtig zwart tenue, uniform, met een paars 'bandelier', afgebiesd met gouden gallon, waarop in gouden letters stond: eerbied in Gods huis. Een steekhoed met pluimen. Met hellebaard of staf wandelde hij door de kerk. Tikte op de grond als we moesten rechtstaan of zitten. Tikte tegen onze schouders als we teveel babbelden. Waarlijk een man van ontzag tijdens de misviering en waar ik wel een beetje schrik van had als hij mijn stoel passeerde. Het was dan ook muisstil tijdens de viering. De kerkbaljuw was een van de vele lithurgische medewerkers die nu uit het kerkbeeld verdwenen zijn. In Stekene werden ze ook 'hondslagers*' genoemd. In hun archief is er reeds sprake van deze kerkmedewerker sinds 1633.
Pasen is ook op zijn Paasbest voor de pinnen komen. Niet alleen uiterlijk, met nieuwe kleren, maar de innerlijke mens had ook nood aan vernieuwing. Als katholiek is het verplicht om minstens eenmaal per jaar ter communie te gaan en wel op Pasen. Niet zo maar, je moest in staat van genade zijn om de Heilige Hostie te ontvangen. Eerst te biechten gaan bij mijnheer Pastoor. Alles opbiechten; pekelzonden, dagelijkse zonden, doodzonden ( bv als je het jaar voordien niet te communie was geweest op Pasen). Met schrik afwachten hoe de priester je straf zou bepalen, hoeveel Onze Vaders en Weesgegroetjes nodig waren om alle plekjes van je zieltje weg te vegen!
Het Paasei staat symbool voor de steen die het graf van Josef Van Arimatea afsloot nadat Christus er was begraven na de kruisiging. De steen was opzij gerold bij zijn Verrijzenis op Pasen. Tijdens de vasten, die begint op aswoensdag en eindigt op Pasen, was het verboden eieren te eten. Men bewaarde ze en de oudste eieren werden gekleurd en gebruikt als versiering terwijl men zich te goed deed aan de verse eieren. Zo zijn onze paaseieren er gekomen en later naar Rome verhuisd. Marc Van Ranst heeft toestemming gegeven dat ze over onze contreien mogen vliegen en hun lekkers mogen droppen overal waar kinderen wonen. De chocoladen eieren zijn niet alleen een lekkernij voor de jeugd. Iedereen lust wel een eitje gevuld met marsepein, prailiné, puur of met nootjes. Ik ook en daar ga ik nu van smullen!
*Heemkring d'Euzie Stekene. "De kerkbaljuw had een hondenstiel" Mijn roots liggen in Stekene. Vandaar
Paaszaterdag, héél lang geleden dat ik me nog zo bewust geweest ben van een paaszaterdag. Een speciale dag om nooit te vergeten en hopen dat zoiets er nooit meer komt! Het is niet meer zo stil als de vorige weekends. Toch wat mensen zoeken de mazen van het net om minder solidair te zijn met de anderen. Zo zit de Belg nu eenmaal in mekaar. De eerste plicht van een Belg is, zoeken naar het zwakke punt om onder de wetten en regelgevingen onderuit te komen en naar hun hand te zetten. Wat ook de gevolgen voor de anderen zijn is peanuts en verwaarloosbaar bij hetgeen zij willen. Bos, hei, meer, strand, zee daar is men naar op zoek, een straatje om is niet meer voldoende na de 4 weken opsluiting, thuiswerk en kinderoppas. Aan de kust is het een open WZC, bewoners zijn gepensioneerde en ouderen. de groep die het meeste vatbaar is voor corona. Het is ook met die redenen dat er gevraagd is om niet naar het Westen te komen. Maar egoïstisch zijn we allemaal wel een beetje in deze virustijd. Een vijand die niet te zien is. En daarbij, zoveel plaats aan zee, daar kan je elkaar niet besmetten! "Blijf in uw kot" is voor iedereen een beetje moeilijker geworden met dit prachtige weer.. Ik heb, samen met de naasten, ook schrik om buiten te komen, iemand tegen te komen, boodschappen te doen, alles gebeurt met een klein hartje. Of je nu aan zee of ergens anders woont, het asociale leven, een onvrij gevoel en een soort vrijheidsberoving, is moeilijk voor alleman. Ik droom van een terrasje met een lekkere koffie en veel mensen rondom mij. Een babbeltje met iemand naast mij en geen 2m verder. Goed weer, maar de hond en ikzelf leven in de schaduw. Ik heb wit haar en blauwe ogen, de hond een witte vacht, we kunnen ons van nature onvoldoende beschermen tegen deze krachtige zonnestralen. Maar in de schaduw en luwte leven is ook goed, we kunnen buiten. Met zonnebril en hoed loop ik eventjes door de zon en de hond loopt in mijn schaduw. Zo goed en zo kwaad dat het kan zijn we tevreden en omzeilen we alle obstakels in dit paasweekend, in ons kot en tuin!
Iedere keer bij het ontwaken vraag ik me telkens af, welke dag het is. Ik ben detectieve vanaf het moment dat ik mijn ogen open slaag. Deduceren op welke weekdag ik nu uit mijn bed stap. Meestal is dat een oefening in het herinneren wat ik de voorgaande avond gedaan heb. Het is vrijdag en weeral de laatste werkdag, van de weken die veel te vlug voorbij vliegen. Vandaag geen 'vrij'dag maar wel een bijzondere: Goede Vrijdag. Herinnering aan de dood van Jezus. Om 15u zal er een klein momentje van bezinning zijn. De ganse dag zal in het teken van matiging staan.
Maar zoals iedere dag is er op 'radio 1' een muziekje dat me goedgezind maakt. Weliswaar niet de tekst van de song "In The Getto" waarin we nu allemaal vertoeven. Maar wel de zanger met de onnavolgbare stem, Elvis Presley. Eén van mijn vele idolen. Gisterenavond was er nog zo'n idool te horen op tv, Roy Orbison. Allemaal uit mijn tienertijd! En toch blijven al die songs en liederen overeind. Niet dat ik een grote fan van The Beatles was, maar gisteren werd er ook uitgebreid aandacht aan hen besteed. Het is goed af en toe liedjes te horen die wel een verandering brachten in the music scene. Samen met de Rolling Stones hebben ze wel een nieuw genre geïntroduceerd. Als ik ze hoor op radio of tv klinkt hun muziek nooit overjaars. Waarschijnlijk omdat ik hou van softbeat en van niet gepolijste stemmen. Af en toe mag er een krak inzitten. Op vlak van popmuziek moet het niet echt perfect klinken, maar eerder doorleefd. De naturel moet nog te horen zijn. Weinigen doorstaan daarom de live optredens omdat ze nooit de plaatopnames evenaren waar alle onvolmaaktheden weggefilterd zijn. De zogenaamde 'engelenstemmen' zijn niet voor mijn oren bestemd. Ik hoop ze genoeg te horen in het hiernamaals, dus niet op een doordeweekse dag in ons tranendal. Van de 'enkel'stemmen zangers luister ik in de auto veel naar Neil Diamond. Het ritme is niet moeilijk en de teksten makkelijk mee te zingen. Die brengt rust terwijl ik conductrice ben van mijn voertuig. Ik bedien mijn auto alleen, vandaar dat ik dat mag gebruiken i.p.v. chauffeuse, wat ik geen mooi woord vind. Ik heb Queen in de auto geprobeerd maar dat liep niet goed af. Ik gebruikte het ritme teveel op mijn gaspedaal! Ik laat hun cd thuis. Bruce Springsteen is ook een man for the music I like, Leonard Cohen kan ook niet ontbreken. Dusty Springfield en Tina Turner zijn mijn geliefkoosde Engelstalige zangeressen Voor de rest, ik vergeet er op dit moment wel heel veel, die met één of twee liedjes tot mijn favorieten behoren. Ik kan ze niet allemaal opnoemen, ik ben geen muziekblog. Nu en dan schrijf ik er dan wel eens over als ik hun song hoor. Ik moet nog wat reserve hebben voor al de blogs die nog moeten komen!
Met Charles Trenet en La Mer, zijn we op deze morgen weer van start gegaan. Maar ik ben een vooruitziende vrouw, een vrouw met toekomstvisie. Ik weet bijvoorbeeld al waar ik naar toe ga: de hemel. Ik weet dat zeker omdat ik nooit iemand iets heb aangedaan, ik was mijn handen dan ook in volledige onschuld. Jammer dat ik het gezegde, "ik heb geen vlieg kwaad gedaan" niet luidop kan zeggen. Gisterenavond heeft dergelijk vliegend beest met het knisperen, knarsen, knasperen (nieuw woord om de vorige te versterken) van haar vleugels, geprobeerd mij uit mijn slaap te houden. Ik heb haar dan maar naar de bromvliegenhemel gemept. Dan kon ik mooi zeggen: dag sterren, dag maan, ik moet nu slapen gaan, en dat lukte dan ook.
Maar als oudere moet ik ook durven de toekomst onder ogen zien. Het is niet gemakkelijk te weten dat alles eindig is. Moeilijker is nog dat ik in het ongewisse blijf hoe mijn reis naar de hemel zal verlopen. Iedereen, dus ook ik, hoopt dat het gebeurd in de meest comfortabele omstandigheden. Niet met een boemeltrein of een krakkemikkig busje, maar in luxe, wat dat ook mag betekenen op die trip. Ik ben nog in mijn huis, ik kan vrij bewegen mits een paar beperkingen, maar alles lukt. Maar in de homes, de WZC is het geen fraai zicht. Mensen opgesloten, die alleen maar hulpverleners zien die ogen als buitenaardse wezens. Ver weg van familie en medebewoners. De klaagzang van Vlozo in een open brief met de vraag voor extra inspanningen voor residentiële ouderenzorg, is niet goed te praten. Op winstbejag belustte eigenaars en investeerders (veel buitenlandse), die op alles bezuinigden wat er maar kon, spreken nu van een minister(s) die in hun taak tekort schieten. Best mogelijk dat deze man en/of vrouw, niet goed inschatte wat er allemaal dreigde te gebeuren. Maar dividenten, dividenten, was het belangrijkste. Minder verplegend personeel, minder verzorgenden, minder poetsdienst, gaarkeukens, het echte minimum aan gezondheidszorgen, op alles bezuinigen, samen met een hoge maandelijkse kostprijs moeten investeerders tevreden stellen. En nu zitten we als gemeenschap met de gebakken peren, een pijnpunt in onze luxueuze maatschappij. Hoe behandelen we onze ouderen die in de onmogelijkheid verkeren zichzelf te verzorgen, te beschermen? ! In "De Afspraak" van woensdagavond was CEO (regio België) van een internationaal rusthuisnetwerk Orpea, en VZW Vlozo, Geert Uytterschaut aanwezig. Dat het ouderenbeleid hertekend en hervormd moet worden, was ook de mening van de andere panelleden, Prof Geert Meyfroidt en Prof Distelmans. Als ik dan al eens egoïstisch mag zijn, hoop ik dat die hervorming in goede zin er zal zijn, als ik ze nodig heb. Eén minister verantwoordelijk voor de gezondheidszorg, is alles wat ik vraag en wat er nodig is.
Vandaag een zonnige dag met zonnige gedachten. Verplicht leuk te denken en dat doe ik ook. Maar ik heb vandaag ook een grote overwinning op mezelf geboekt. Ik heb de taartjes in de etalage bij de bakker laten liggen. Al zeg ik het zelf, dat is een hele prestatie! Bijna zoveel waard als een gouden medaille op de Olympische Spelen aan de kust. Spijtig dat zulk metaal niet bestaat voor dergelijke opofferingen! Ik had brood nodig en de hond een truuk om hem met de buurvrouw mee te geven voor een wandeling. Hij ziet de buurvrouw doodgraag maar blijkbaar is een aaitje over zijn bolleke en een knuffel genoeg voor hem. De grote militaire marsen is precies zijnen dada niet. Tenzij er natuurlijk water aan te pas komt. Dus wij drieën, twee vrouwmensen en een hond, op stap naar de bakker. Ik binnen gaande, de wandelaaarster en de toch protesterende hond richting zee, strand en duinen. Om hem te belonen voor zijn meer dan 10.000 stappen zet ik zijn plonsbadje klaar. Dat is een plastiek bak met water waarin hij zich kan verfrissen. Hij laat dan een snoet zien die zegt: alleen mijn bazinneke weet hoe ze me moet verwelkomen en verwennen! Dat doe ik met plezier, vooral omdat het hilarische momenten zijn. Zo fier als een gieter in een bak water waar hij amper in past. Daarna moet ik wel buiten blijven want krolletjes hond droogt niet snel. Ondanks de vele regenbuien is alles weeral kurkdroog. Het zal sproeien van mijn bloempotten zijn en dan springt hij graag voor de waterstraal. Vreugdedansjes krijg ik als compensatie voor dat water gesmos. Ons amuseren in deze tijden is belangrijk en met water is dat plezant!
Hoe langer hoe meer besef ik dat mijn leven te kort zal zijn, voor alles te realiseren van wat er nog op mijn bucket list staat. Niet zozeer omwille van de uitdagingen, uitspattingen of de 'durf-al' exploten, maar veeleer de stapel boeken die ik zou willen lezen. Dagelijks komen er nog interessante titels en schrijvers bij die ik niet links (ik ben links) wil en kan laten liggen. Lezen is leven, is willen weten, is willen kennen en bevrediging van de grote nieuwsgierigheid naar alles rondom mij. Ik kreeg van mijn goede vrienden weer een interessante schrijfster voorgeschoteld die ideeën heeft die me 100% liggen. Judith Schalansky, (1980) een Duitse schrijfster en ontwerpster. Recentste boek uit 2018, haar 5e, 'Verzeichnis eniger Verluste', 'Inventaris van enkele verliezen'. Ze werd geïnterviewd door Karen Billiet( DeStandaard), en daar verschenen een paar prachtige quotes uit het gesprek in haar tekst:" Als we niet meer over de woorden beschikken om de natuur te benoemen, dan merken we ook niet wat er verloren gaat. Die kennis moeten we terug veroveren". Ik val ook voor de volgende uitspraak: " Allerlei systemen bedenken om de wereld te ordenen. Maar dat is gedoemd om te mislukken. We zetten dingen op een lijst om ze niet te vergeten. Maar eigenlijk doen we dat om ze te kunnen vergeten".
Maar vandaag stak terug een beetje mijn chagrijnige natuur de kop op bij het lezen en horen van sommige items die geopperd werden. Eerst en vooral de dierbare oude man van Knokke, die zijn tweede verblijvers wil paaien met een tegoedbon van 250 €. Reden: deze inlanders is de dierbare kust ontzegt door een pandemie (misschien zelf binnengebracht na skivakantie) en verdienen ze een financiële tegemoetkoming te krijgen voor hun opgebracht geduld. Rijkelui die met gemeenschapsgeld nog eens een financiële surplus moeten krijgen. De lef om met dergelijk voorstel te komen noem ik wraakroepend voor al degenen die dag en nacht vechten tegen een virus dat iedereen thuis houdt.
'De een zijn dood is de andere zijn brood' zo noem ik de fotoreportage die Lieve Blanckaert wil maken over de intensive care tijdens corona-dagen. Ik heb geen woorden om mijn ergernis daarover duidelijk te maken. Maar zo zijn er wel meer die teren op de ellende van anderen. Het zogezegd nodig achten om de gemeenschap erover in te lichten door te filmen, reportages te maken, gesprekken met vervormde stemmen vast te leggen enz.. Dat om de goegemeente duidelijk te maken wat voor inspanningen en doodsangsten zij allemaal uitstaan om ons, Jan met de pet, in te lichten. Zichzelf in het zonnetje zetten. En zeker niet nalaten te tonen wat voor lef en durf ze er allemaal niet voor over hebben om ons goed en juist in te lichten.
Zoals je kan merken is mijn 'c' nog niet geheel verdwenen. Maar mijn blog mag af en toe ook eens dienen om hetgeen er op mijn lever ligt, uit te spreken of te schrijven. Bij deze dus....
Ik heb vandaag 1 'c' en 3 'd's' in petto. Chagrijnig, depri, down en dip. De omschrijving van mijn humeur en gevoelstoestand! Niets zo ellendig als met dergelijke instelling op te staan en de dag te beginnen. De krant biedt verre van troost. Bladzijden vol met ziekte, isolatie, sterfgevallen, opnames, intensieve care. Het put me ook uit om mezelf steeds in een positieve vibe te brengen. Dat is dan het grote nadeel van 'single' zijn in deze periode. Niemand die mijn aandacht eens afleid, zowel binnen als buiten is het conversatie voeren met mezelf en altijd dezelfde antwoorden horen en krijgen: stilte. Ik vraag me af of het nog mogelijk zal zijn om een gesprek aan te gaan zonder te roepen of denken dat ik doof ben. Zelfs als ik probeer te spreken tegen de buren, moet ik roepen om me verstaanbaar te maken omwille van de 2 meter afstand. Of de mensen denken dat ik doof ben omdat ze moeten roepen omdat ze dezelfde afstand moeten respecteren! Ondertussen zingt in mijn hoofd het liedje 'Chagrin d'amour, La vie en rose', maar dat is het dus niet. Ik heb dat muziekje eens laten spelen, maar dat bracht geen soelaas. Het is een triestig chanson, gebracht door grootheden, Anna Marly, Edith Piaf, en nog honderden anderen, die het allemaal doorproefd zingen en mijn eigen chagrin d'amour in herinnering brengen: plaisir d'amour, ne dure qu'un instant, chagrin d'amour dure toute la vie. Momenteel een vicieuze cirkel en die moet ik wel doorbreken. Opzoekwerk hoe ik mijn chagrijntje wegkrijg, mijn dipje, mijn downtje en mijn deprietje ook. Ik ben niet de enige die soms slechte tijden doormaak, sites vol met adviezen om er een positieve dag van te maken. Er zijn er toch een paar die ik jullie niet wil onthouden. Niet alleen omwille van de absurditeit maar ook enkele zéér goede hulpmiddelen. Mijn voorwaarde: alle raadgevingen moeten gratis zijn! Ik ga niet betalen voor een dip waar ik zelf ingesukkeld ben. 1) Zoeken waarom ik een slecht humeur heb. Probeer alle redenen te noteren: ik schrijf mijn blog om het jullie te vertellen. 2) Ik moet bij mezelf nagaan of ik niet te moe ben want moeheid is funest voor de sprankelende kant van mijn persoonlijkheid: ik ben uitgeslapen. 3) Zet voor elke actie die ik ga ondernemen "lekker": ik ga lekker eten en dan lekker kuisen. 4) Maak een lijst van dingen waar ik zin in heb: moet het nog uitzoeken. 5) Neem tijd voor jezelf. Rust wat uit, een bad nemen, favoriete muziek opzetten een lekkere tas koffie drinken: dat zal niet mankeren. 6) Ga sporten, beweging helpt stress verminderen: ik ga straks met de hond wandelen. altijd een goed gevoel na de wandeling. 7) Als laatste, elk nadeel heeft zijn voordeel (Johan Cruijff): ik moet nog opzoeken naar de voordelen van dergelijke bui. 8) De oplossing: Volgens een eerder geschreven blog, is dat te wijten aan het niet in balans zijn van mijn 4 lichaamssappen. Humor en lachen als remedie brengt alles terug in evenwicht. Mijn eigen oplossing gevonden om terug "yin en yang" te zijn.
