Aan al degenen wiens naam een afgeleide is van de heilige Antonius van Padua (1195-1231), een zalige feestdag gewenst. Dat waren de geplogenheden vroeger om op je naamdag, je te herinneren waar je naam vandaan kwam en de reden waarom je die gekregen had. Antonius is een patroonheilige naar mijn hart. Zeker omdat ik zijn beeldje als erfenis van mijn vader gekregen heb. Die man had een onvoorwaardelijk vertrouwen in de goede afloop van zijn zoektocht naar een verloren voorwerp, als hij het versje uitsprak en de achterkant van het beeldje voorkant maakte. Iets verloren? Voor zijn beeltenis regelmatig de toverspreuk uitspreken: heilige Antonius, beste vrind, maak dat ik mijn (voorwerp noemen.....) vind. Of: Antonius, heilig man, maak dat ik mijn (voorwerp noemen.....) vinden kan. Je moest dan wel zijn gezichtje naar de muur draaien om zeker te zijn van het effect van de smeekbede. Ik heb ook een scone (scild en vriend) Franse spreuk gevonden: A Saint Antoine, sec et beau, remplit les caves et tonneaux. Want als op Sint Antoine de zonne schijnt, veel zorg voor de boer verdwijnt!. Hij is de patroon voor helpers in nood. Die hebben vast vele malen beroep op hem gedaan het laatste jaar. Hij is ook de patroon van de paarden en de ezels, ik weet niet waarom die tot hem gebeden hebben. Maar er zijn legendes over hem met vissen en ezels. De vissen kwamen op het strand naar zijn preken en sermoenen luisteren toen de gelovige goegemeente het liet afweten. Er is ook het verhaal van de ezels die liever zijn gewijde hosties aten dan uit de ruif het hooi en gras te verorberen. Ik kan niets anders zeggen dan dat de zon al volop aanwezig is, met een heldere blauwe lucht erbij en dat de boer tevreden zal zijn.Tot zover de heiligheid vandaag, dat 'mis'stond niet op een zondag.
Vandaag heb ik een bijna vergeten zangeres terug ontdekt. Ester Ofarim. Samen met haar man Abi heeft dit duo toch een paar opmerkelijke songs gehad. Bekend geworden via Eurovisie Songfestival in 1963 met het lied "T'en va pas". Volgde later onder andere nog de liedjes "Noch ein Tanz" (1966) en "Cinderella Rockefella" (1968). In 1970 scheidden de wegen van dit echtpaar en sindsdien is er nog weinig van haar/hem gehoord.
Wie dat T. Bruneau ook moge wezen, er is wel een goed citaat van hem/haar verschenen: "de stilte onderhoudt zich tot het spreken als het wit van het papier tot de tekst". Until tomorrow
Met recht en reden mag ik de titel gebruiken. Vandaag, in 1942, kreeg Anne Frank (1929-1945) voor haar 13e verjaardag, een dagboek. Ze noteerde haar wedervaren op een onderduikadres in een 'achterhuis' aan de Prinsengracht in Amsterdam. Ze leefde er, samen met 7 anderen op een paar m², vanaf 06/07/1942 (een paar dagen na haar verjaardag) tot 04/08/1944, dag van de deportatie naar Auschwitz-Birkenau. Overgebracht naar Bergen-Belsen, waar ze overleed aan vlektyfus, waarschijnlijk februari 1945. Haar vader gaf haar ook een 'kasboek' waarin ze zinnen kon noteren, die haar gefrappeerd hadden bij het lezen van de talrijke boeken of van de zinnen die ze zelf schreef in haar dagboek en mooi vond. In 2004 werd haar "Mooie- zinnenboek" uitgegeven. Een citaat: ondanks alles geloof ik in de innerlijke goedheid van de mens!. Maar vandaag is ook Lucinda Riley (1968-2021) niet meer. Het gevecht dat ze 4 jaar voerde tegen kanker, heeft ze verloren. Een 8e boek zou er al zijn of komen, maar dat zien we wel weer.
De tv-coryfeeën geven van jetje. Er komt nooit protest als er anderen wandelen gestuurd worden, of op pensioen gaan zoals Martine, maar oh wee, oh wee, oh wee, nu moeten deze journalisten (sport en politiek) verdwijnen uit de Reyerslaan wegens pensioengerechtigde leeftijd. Bij manier van spreken is het kot te klein, want niemand zo goed als de lichting, geboortjaar 1956, om verslaggeving te doen. Ze wanen zich het middelpunt van het universum, de spotlights die altijd op hun schijnen, hun woorden zijn waarheid en zaligheid. Mensen, weet dat iedereen vervangbaar is, het kerkhof ligt vol met onvervangbaren. Wel siert het de protesterenden dat ze al die jaren hun werkgever trouw zijn gebleven en groot geldgewin van de commerciële zenders konden weerstaan. Dat is geen verdienste op zich, maar kiezen voor de meeste opportuniteiten, meeste uitdagingen, meeste reizen en grootste faciliteiten. De sportjournalisten konden naar alle grote sportevenementen met VIP-pasje, gaan en bijwonen: EK, WK, Olympische Spelen, Tour de France enz. Voor de politieke journaliste, aanwezig zijn in Europees Parlement, debatten bijwonen in het Federaal en Vlaams Parlement en het tutoyeren van alle belangrijke politieke mensen om het ego te strelen. Ik zeg niet 'anderen en beter', maar jongeren moeten aan bod komen en hun eigenheid brengen met een nieuwe visie op journalistiek. Dus beste journalisten, jullie zijn geen kop-van-jut, geen zondebokken van het systeem, maar de gevolgen van een wet die voor iedereen geldig is. En over kop-van-jut las ik vandaag dat er een man bestaan heeft Hendrik Jacobus Jut (1851-1878) die de volkswoede op zijn hals haalde door 2 moorden die hij pleegde. Een fooreiziger maakte dankbaar gebruik van de woede. Hij maakte ze te gelde door een attractie te presenteren waarop de mensen hun ergernis met mokerslagen konden afreageren. Nog altijd te vinden op de kermissen, mokerslagen tot men een bel hoort.
Ik wil nog wel even Anne citeren: je kan zeggen je moet je mond houden, maar geen oordeel hebben bestaat niet. Verder zegde ze ook: luiheid kan aantrekkelijk schijnen, werken geeft bevrediging!. Dat ga ik nu doen
Niets meer of minder dan een turbulente week. Gelukkig blijft turbulentie op meteorologisch vlak achterwege en is er op dat front rust te bespeuren. Ik heb mijn bekomst van windkracht 8-9-10 en de contacten met verzekering. Ik betaal mijn premie en hoop dan dat ze vergoeden wat de natuurelementen aanrichten aan mijn stulpje als het nodig is. Niets van, ik ben een dief, een fraudeur, en alle andere woorden van die strekking als ik een correcte vergoeding vraag. Nee, ik veroorzaak zelf de regen en wind om groot geldgewin op kap van die eerlijke mensen van den assurrance. Wat denken jullie? Dergelijke brieven te krijgen bezorgen je eventjes woede, slapeloze nachten en een hoop adrenaline om alles recht te zetten en de volgorde van de feiten weer te geven. Op aanvraag geef ik de naam van de vermaledijde lieden. Mijn buurvrouw heeft me zoals altijd weer op de been geholpen. Wat een schat van een vrouw!
De vaccinatieongelijkheid begint op zijn laatste poten te lopen.De toeters en bellen van covic-19 zullen binnenkort niet meer te horen zijn. Gedaan met de vuvuzela's, die ons zoveel ellende, lawaai en commotie bezorgden. Eindelijk gaat dit Zuid-Afrikaans blaasinstrumentje terug gezien worden als een uiting van plezier, feesten, voetbal. Iedereen zal de vuvuzela moeten loskoppelen van corona. Dat zal rap genoeg gebeuren als de Rode Duivels scoren op het veld.
Soms kruipt er twijfel in mij, soms ook een vurig verlangen, voor die zaken gebruik ik dan de woorden van Friederich Nietzsche (1844-1900): als twijfel en vurig verlangen zich mengen, wordt mystiek geboren. Aan mystische toestanden,( een hartstochtelijk streven naar de vereniging van mijn ziel met God) zal ik me voor de rest van de dag niet overgeven. Wel aan de mythische wezens uit de literatuur, de fabeltjes en de verhalen. Vooral aan de sprookjes van 'toen de dieren nog konden spreken...' wat zou dat geweldig zijn moest mijn woefie kunnen praten!!!. Nu nog eens zien naar de finale van de koers, ciao
Je al ooit eens rotslecht gevoeld op een heerlijke zomerse dag? Wel, dat is vandaag het geval bij mij. De kluts compleet kwijt. Die moet ik nu gaan zoeken en god weet waar ik moet beginnen om dat klutske te vinden. Een computer die weigert te doen wat ik beveel!! Nochtans zijn het belangrijke zaken die ik moet doorgeven maar hij weigert alle bijlagen op te nemen en te versturen. Ook de adressen, die ik al, bij manier van spreken honderd keer gebruikt heb, geven telkens 'delivery failure' aan. Ik zal de ouderwetse methode toepassen: alles copiëren en aangetekend verzenden. Het maakt me enorm zenuwachtig, verlamd me zelfs een beetje en heeft me geen nachtrust bezorgd. Wat gaat een vrouw dan doen? Geld 'opdoen'! Voor mij is geld opdoen, iets aanschaffen dat totaal overbodig is, vooral snoep. De grootwarenhuizen liggen vol verleidelijke snoepjes, tiramisu, croissantjes, koekjes, cremekes. Ik kom nooit met iets 'zouts' naar huis zoals borrelhapjes, kaasjes, chips. Ik denk niet dat dàt veel beter is, ik hou het gewoon op zoetigheden. Ook ben ik geen drankorgel, ik neem zelfs een beetje te weinig vocht tot mij. Maar alcohol consummeren is niet aan mij besteed. Gelukkig zal ik maar zeggen, want eenzame drinkers zijn triestig om zien. Ze belanden meestal en hopelijk, bij de Anoniem Alcoholisten. Een prachtige organisatie die mensen van hun drankverslaving probeert af te helpen met steun van iemand die weet wat een drankprobleem is. Een gemeenschap, familie en vrienden helpen op vrijwillige basis, iemand die van zijn verslaving af wil geraken. Deze organisatie werd in 1935 opgericht in Akron, Ohio, USA. Alcoholmisbruik is een wereldwijd probleem voor de mensen zelf maar ook voor de nabestaanden. De vereniging, streeft naar herstel van de gevolgen van het drankprobleem en dit met hulp van mensen die alles op vrijwillige basis doen, het als vanzelfsprekend beschouwen anderen kosteloos te helpen. Tot morgen, meer zit er vandaag niet in!
Als je het getal hierboven ziet staan, dan is er niet veel uitleg nodig. De tijd vliegt! Vandaag wil ik de voorspraak vragen van de heilige Kakukilla alias Cacucabilla alias Katakyka, een heilige vrouw die gestorven is rond 597 en het best gekend is als Colukille of Columba van Iona. Ze heeft nog een tiental andere namen die ik jullie bespaar. Maar ik wil dat ze een goed woordje doet bij de Heer om me van de buxusrups te bevrijden. Men aanroept haar ter bestrijding van ongedierte, en zo kan men die rups wel noemen. Ik moet beroep doen op hemelse krachten want 'roundup' is niet meer toegestaan. Ter info: ze wordt ook aanroepen als je met een rattenplaag zit. Dat is de practische kant van de dag. Van bij het ochtendgloren zie ik dat het een zonovergoten dag zal worden. Ook al schijnt de zon, verdriet is nooit ver weg. Ditmaal bij de familie van twee iconen. Dirk 'Dixie' Dansercoer (1962-2021), die op expeditie in een vervaarlijke ijsravijn stortte. Waarschijnlijk dankbaar, dat hij tijdens zijn geliefkoosde uitstappen, sledetochten en ontdekkingsreizen afscheid nam van deze wereld. Heel anders voelt het afscheid van Paula Sémer (1925-2021) aan. Ze nam afscheid met de woorden: ik heb het allemaal gehad, liefde, vriendschap, een goeie job, een boeiend leven. Zij was een feministe, voorvechtster en pionier voor seksuele voorlichting op televisie. Ze haalde 'borstkanker' uit de taboesfeer en durfde het aan om in haar programma 'Penelope' een geboorte van een baby te tonen. Maar de les over de 'clitoris' heeft ze gemist. Die anatomische beschrijving staat vandaag pas in de krant. Sinds eeuwen is dat een verborgen lichaamsdeel van de vrouw en weinig besproken. Deze 'speen van de duivel' moest niet gekend zijn en niet beroerd worden, want de 'climaxen', geneugten, extases, waren voorbehouden voor de mannen bij een vrijpartijtje. De erogene zones van de vrouw, de zones van plezier, krijgt vanaf nu wat meer aandacht in de biologielessen. De bedenking is wel, dat het enkel de Westerlingen zijn die deze les anatomie zullen krijgen. En vrouw zijnde, ben ik heel gevoelig voor schoenen. Een teer punt voor de dames, een zeer gegeerd object ook om mee uit te pakken. Daarom onthoud ik mijn lezeressen (de mannen mogen het ook lezen) niet van de nieuwste trend op schoenmode. Zelf sta ik nog in dubio of ik dit laatste snufje op de schoenmarkt ga volgen. Ten tweede male werkt 'Crocs' samen met modehuis Balenciaga. Ditmaal niet om met plateauzolen voor de dag te komen maar met 'hoge hakken'. Ik denk, bij nadere beschouwing, dat ik me toch maar aan de gewone kleurrijke plastieken klompen zal houden, voor mijn eigen veiligheid. Als afsluiter. Waarom de jongeren op het openbaar vervoer ons, ouderen, geen zitplaats meer wil aanbieden: het is hun manier om ons te laten voelen dat we nog jong zijn!!!
Een heel drukke emotionele dag loopt op zijn laatste benen. Veel telefoontjes, veel traantjes, veel onbegrijpelijkheden, van alles té veel dat me slecht deed voelen en me op mijn grondvesten deed daveren. En het zijn nochtans serieuze fundamenten dat ik heb. Maar zelfs het stevigste fort moet af en toe eens ernstige stormen doorstaan. Een troostende buurvrouw en dan samen dan maar een sjatteke kaffe drinken met versnaperingen erbij, bracht me terug op evenwicht. En ik zing dan maar zoals The Animals in 1965 deden: It's my live and I 'll do what I want, it's my mind and I'll think what I want. De druppels die op de aarde vielen kwamen gelukkig van mij en niet van Sint Médard, le grand pissaar. Dat zou minder fraai geweest zijn want dat hield de belofte van 6 weken regen in, terwijl die van mij na een paar uur ophouden met plenzen. Medardus (456-545) leefde net na het einde van het West-Romeinse Rijk, simpel gezegd ten tijde van Clovis I met zijn Clothilde. De data vermeld ik deze keer maar niet, het zouden teveel haakjes zijn. Iedereen kan het ook wel vinden in een geschiedenisboekske van vroeger. Ik leg me meer eens toe op een paar passende spreuken voor deze heilige: 1) wat Sint Medardus geeft, droog of nat, zes weken duurt het dit of dàt. 2) was Sint Petrus een grote visser, Sint Medardus een grote pisser!. Gelukkig niet vandaag. Tot morgen
Het zal weer eventjes wennen worden vandaag. Ik heb werk genoeg om niet stil te staan bij het feit dat het nu weer een 'éénmanshuishouden met hond', is. De blokker begint binnenkort aan zijn examens en moet terug weer wat dichter bij mama, papa, broer en proffen gaan wonen. Binnenkort is het ook weer grote vakantie en komen er, na méér dan een jaar, weer de logees langs. Ieder met zijn eigen verhalen en wensen. Een drukke bedoening zal het zeker worden want iedereen verlangt eens een andere omgeving te zien. Behalve ik, ik heb meer dan genoeg afwisseling met een zeezicht. Dat varieert ieder uur, van kleur, van beweging, van beleving. Maar vandaag is het dus een drukke dag. Niet alleen in de tuin, omdat ik de buxusmot gedetecteerd heb en mooie groene blaadjes heb zien eten, maar ik ga ook met woefie naar de kapper. Kort geschoren om de warme dagen tegemoet te gaan. Met korte krulletjes blijft er ook minder zand in zijn pels zitten en bijgevolg ook minder strand in mijn huis. Eens hij bij de doggy-sit is, breken mijn vrije uren aan. Eens rondkuieren langs de etalages, naar de boekenwinkel en misschien zit er zelfs een terrasje bij! Want dat is écht lang geleden en zal me eens plezier doen. Maar alles zal wel niet zo 'fast, fast' gebeuren als bij boefje 'Bad Bad Leroy Brown' dat bezongen werd door Jim Croche (1943-1973). Tijd, haast en spoed is zelden goed, ook voor de zanger die omkwam in een vliegtuigcrash. Voor de rest is er niet veel te onthouden van de geschreven pers. Behalve misschien dit: wij dragen een mondmasker, de koeien krijgen een 'neusmasker' met filterinstallatie erin gemonteerd. Dit om hun gassen te filteren en om te zetten naar CO2 dat minder gevaarlijk is dan hun methaan uitlaatgassen. Die schadelijke gassen, ontstaan door de vertering van de grassen die ze eten om ons melk te bezorgen, en vrijkomen in de natuur door hun 'boeren' en 'scheten'. Ze dragen in hoge mate bij aan het broeikaseffect op onze planeet. Vandaar een lumineuze inval om ze een filter, genre maskers tegen gasaanval tijdens WO I en II, op te zetten en hun slechte lucht te filteren en om te zetten naar minder kwalijke geurtjes. Ik ben blij dat ik dergelijke uitrusting voor beesten nog kan meemaken en bewonderen!!. Het is waarlijk een wonderlijke tijd. Tot daar mijn exposé vandaag, want ik ga nu op stap.
