's Morgens nog slaapdronken, snuif ik de frisse lucht op die de rukwinden mij brengen. Ik moet altijd eerst buiten gaan, de hond stelt zijn wetten! Maar toch doet die zuivere lucht deugd. Na een klein uurtje is de hond, gelukkig al aan een rustpauze toe. En dan.....kan ik eindelijk mijn eerste tas heerlijke verse koffie drinken. Liefst zo straf dat ik er een lepeltje in kan rechtzetten. De volgende kopjes mogen gewone goede aftreksels zijn. Mijn dag kan goed beginnen want ik heb nog wat puzzels uit mijn zaterdagkrant niet ingevuld.
Door de storm, door al dat natuurgeweld, dat al enkele weken over onze contreien tekeer gaat, denk ik aan alle mensen die op zee ten onder gaan. In de eerste plaats aan al de vissers, die dag in dag uit, hun leven riskeren om op ons bord lekker gezond voedsel te brengen. Ik bewonder hen!
Er zijn boeken verschenen over hun heldhaftig leven, romans, verhalen, columns. Het meest bekende, eeuwenoude, fictieve werk is dat wel van "Robinson Crusoe" (1719) van Daniel Foe, later zichzelf een "de" aangemeten omdat het beter klonk, Daniel Defoe. Het verhaal: een schipbreukeling, Robinson, die op een onbekend eiland terecht kwam en er een inboorling, Vijdag, ontmoette. Samen hebben ze 28 jaar overleefd! Tot een schip hen opmerkte en Robinson terug naar de bewoonde wereld bracht. Vrijdag verkoos om op zijn eiland te blijven. Hij baseerde zich op het verhaal van een Schotse zeeman, Alexander Selkirk, die gered werd na een verblijf van vier jaar op een onbewoond eiland. Maar bon, het verhaal spreekt nog altijd de verbeeldingskracht van mensen aan. Er is zelfs een tv-programma met die naam. Elke keer moeten ze duizenden mensen teleurstellen die ook willen deelnemen. Dergelijke uitdagingen zijn aan mij niet besteed. Ik zou niet weten hoe ik vuur moet maken, sjorren, voedsel zoeken, laat staan dat ik daarvoor in een boom moet klimmen. Ik herinner me ook een mooi liedje, gebracht en gezongen door "Kinderen voor Kinderen": "Op een onbewoond eiland, loopt niemand voor je neus....." Af en toe hoor je van deze groep nog eens liedjes op de radio, een Nederlands kinderkoor sinds 1980. Maar ik kan voor mezelf een onbewoond eiland maken, afgesloten van de wereld, van de mensen. Het kan goed doen om eens alleen op mezelf terug te vallen. Dan zijn de mensen rondom mij, eens zoveel waard als ik ze terug zie en hoor.
Al de vogeltjes waren deze morgen om 7u30 al aan het fluiten. Ik ben een beetje jaloers dat ze zo vroeg op de dag al aan het fladderen en kwebbelen zijn. Blij met hun nieuwe dag vol verwachtingen. Maar ik zit in mijn jaarlijks dipje. De maand februari is zowat het putje van de winter en de energie is een beetje zoek. Ik voel me ook quantité négligeable. Gelukkig heb ik alle artsen die nodig zijn om me er weer bovenop te helpen, binnen in mij. Dat spaart toch wat kosten uit! Het advies van de doktoren is ieder jaar hetzelfde. Zowel de arts, de psycholoog als de psychiater in mij zeggen: ga naar de bakker, haal 3 pateekes en eet je eens goed ziek met al dat suiker. Je sucurose staat een beetje op een laag peil! Binnenkort is het toch vasten en vliegen de kilo's er weer af. En bedenk; de enige reden waarom je wat dikker mag zijn is dat anders je persoonlijkheid niet in je lichaam zou passen!
Goed advies, ik ben uitgewaaid, heb de buren gesproken, de bakker was vriendelijk en heb terug een monter gemoed gekregen. De hond was ook blij dat hij al de geuren die de wind bracht, kon opsnuiven. Nu ligt hij er nog gelukzalig van, naast mijn voeten, te zuchten van genot.
Ben ik modest? Vandaag moet ik die vraag stellen, er is niets aan te doen. Modest is een naam met toch bijzondere betekenissen. Eerst en vooral is het een Engelse voornaam, die voor de rest ook heel veel gelijklopende betekenissen in het Nederlands heeft. Modest is ingetogen, bescheiden, discreet, eerbaar, zedig, verlegen, gemodereerd, nederig, sober, ootmoedig, matig. Toch zie je een verschil in al die woorden als je ze apart bekijkt. Een lichte nuance. Veel van de eigenchappen hierboven opgenoemd bezit ik wel. Niet allemaal, een beetje geheimzinnigheid en mysterie mag er boven pijltje blijven hangen.
Maar om de datum kunnen we al niet meer heen. Die is speciaal en zal dat nog een tijd blijven zolang het commercieel voldoende rendabel is. Als we niets meer in de winkels kopen zullen we terug zelf gemaakte kaartjes maken als teken van onze liefde. Stilletjes aan schuift er een nieuw feestvarken naar voor. Iemand die gedoemd is om uit de schijnwerpers te blijven. Maar zeker en vast een potentieel commercieel succes kan hebben: Mistressday. De dag vóór de legale verliefdendag, 13 februari. Vandaag zullen de rendez-voushotelletjes wel leeg blijven, maar gisteren zullen ze hun kost wel voor 2 dagen gehaald en verdiend hebben.
Het is ook wel een mooi verhaal dat achter deze 14 februari zit. Valentinus stierf rond 270 n.C.. Keizer Claudius II had waarschijnlijk een wet (nog niet teruggevonden) die bepaalde dat gehuwde mannen geen soldaat mochten zijn. Zij presteerden niet zo goed als de celibatairen. Maar onze dierbare priester, van heinde en verre geroemd om zijn mooie bloemrijke tuin, huwde in het geniept toch deze mannen. Tot Claudius hem met een tweesnijdend zwaard naar de hemel hielp. In 496 besliste paus Gelasium, Valentinus op 14/02 zijn naamdag te geven. Pas vanaf de 14e eeuw, schreef de vader van de Engelse literatuur, Geoffrey Chaucer (1343-1400) een gedicht, dat de viering van Valentijn in gang zette: "want dit was, op St Valentijnsdag, als elke vogel daar, zijn maatje komt kiezen". Ik schrijf ook de oorspronkelijke Engelse tekst, omdat ik die zo mooi vind: "For this was on seynt, Volantynys day, Whan euery bird comyth, There to chese his make".
Aan alle geliefden een mooie, liefdevolle, gezellige avond. Keuze genoeg uit de romcoms die op alle zenders present zijn.
Na de drache nationale, kan ik weer vanuit mijn luie zetel de natuur bewonderen. Niet voor lang, zeggen de weermannen, want Dennis is op komst. Dat klinkt minder bedreigend dan een storm met windkracht 7-8. Ik heb nog genoeg lectuur om zoetjes bezig te zijn. Vanalles om op te zoeken, ik heb er zelf van moeten schaterlachen. Volg me mee naar de zoektocht van een onnozele lach.
Het boek "Little women" van Louisa Mary Alcott is aan zijn 3e verfilming toe. Een boek uit 1860, geschreven ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog, in Massachusetts. Een gezin van een predikant, zijn vrouw en hun 4 dochters. Vertaald in het Nederlands met "Onder moeders vleugels" als titel. Ik heb dat boek verslonden, maar evenzeer werd het me door de nonnetjes van het internaat uit mijn koffer gehaald omdat het een zedelijke kwotering van IV had. Als beginnende puber werd ik niet in staat geacht het boek te verstaan. Dat zette me op weg om even naar die kwoteringen terug te grijpen. Die werden in de boeken zelfs gedrukt. Het gaat van I-V boekindex, afgeschaft in 1965. Een I, absoluut verboden lectuur, een II, streng voorbehouden lectuur, een III, te ontraden lectuur, een IV voor volwassenen en V, lectuur voor allen ook voor rijpere jeugd vanaf 14-15j. Bij de eerste drie waren de boeken van Marnix Gijsen, Louis Paul Boon. Voor iedereen goed was Aster Berkhof met meer dan 100 boeken. Dan stootte ik op: Reinaert De Vos, herwrocht door Stijn Streuvels zedelijke kwotering IV-V. Herwrochten is toch een woord dat dient opgezocht te worden, nietwaar? Herwrocht is een "hertaling" met veel uitweidingen. "Reinaert de Vos, Uyt het middelnederlandsch in verstaanbaar vlaamsch herschreven door Stijn Streuvels en uitgegeven in 't jaar O.H. M.CM.X" *,opgeluisterd door tekeningen van Gustaaf van de Woestijne. Ik ging verder kijken naar herwrochten en kwam de legende van de Heilige St Servaes tegen. In dat verhaal vertelt men de oudste gekende mop van Nederland, van de scheel kijkende heilige. Ruim 800 jaar geleden opgetekend door Hendrik van Veldeke . Het is te lang om te vertellen. Maar....ik kwam alzo ook de oudste mop ter wereld tegen. 4000j geleden door de Sumeri genoteerd. Een vrije vertaling: wat is er sinds mensengeheugenis nog nooit gebeurd? een jonge vrouw die een scheet laat op de schoot van haar man! Zou dat nu al gebeuren? De Egyptische mop die ook al 3600j meegaat: hoe vermaak je een verveelde farao? Laat een boot vol naakte meiden in visnetten voorbij varen en vraag hem om te gaan vissen! Tot slot, de oudste Britse mop, ongeveer 1000j, is ook een raadseltje: wat hangt er langs het dijbeen van een man dat voortdurend in een gat moet gestoken worden?....een sleutel
Veel van dergelijke plezante weetjes zoek je maar op www.wereldverteldag.nl en www.verhalenbank.nl * in het jaar Onzes Heeren 1910.
Als hondenbezitter en hondenliefhebber kon ik vandaag niet naast de foto van de poedel Siba kijken. Het lieve beestje heeft de fameuze Westminster Dog Show in de V.S. gewonnen. Bijna 3000 deelnemers en hij werd met de eerste en beste prijzen omhangen. Als ik de koningspoedel zo gecoiffeerd zag staan, dacht ik: moest Madame De Pompadour, maitresse van Louis XV nog leven, die zou echt wel jaloers zijn geweest! Om kort te zeggen, ik vind dat een beetje hondenmishandeling. Dergelijk kapsel oogt langs geen kanten natuurlijk. En ocharme dat beestje, dat lijdzaam al die scheer-en kambeurten moet ondergaan om die looks te hebben. Dat is natuurlijk geen eenmalige gebeurtenis voor dat dier. Dag in en dag uit op de kaptafel staan om het, in baasjes ogen, perfecte kapsel aangemeten te krijgen. Een poedel vraagt wat knipbeurten, net zoals mijn waterhond. Maar het knippen moet functioneel zijn, omdat het nodig en nuttig kan zijn voor het dier. Deels zal de hond het leuk vinden voor alle aandacht dat ermee gepaard gaat. Maar ik kan me niet voorstellen dat hij niet liever in de modder zou rollen of achter een bal zou lopen. De baasjes zijn fier op hun hond, ik ook, maar daarom hoeft dergelijk spektakel niet voor een standaard vast te stellen.
Ik bespeurde vandaag ook een lichte onenigheid tussen de pausen. Een 93 jarige Emeritus (ex- mag niet gezegd worden) en een huidige 84 jarige paus. Meer dan leeftijdsverschil alleen! Ook de tegenstelling van afkomst: Europees- Duits versus Zuid Amerikaan- Argentijns. De ene oer-conservatief en de andere lichtjes progressief. Paus Fransiscus had wel oren naar de moeilijke situatie waarin de katholieken zich in het Amazone gebied bevinden nl bijna geen priesters. Hun vraag was, om gehuwde diakens toch priester te wijden en de vrouwen een beetje hoger in de hiërarchie te laten stijgen. De 93jarige Benedictus XVI, bijna blind, kan niet of nauwelijks nog spreken, hoort niet meer, stapt niet meer, heeft een boek geschreven anti gehuwde priesters en anti vrouwen "meer" macht in de Kerk. Grote vraag; wie heeft zijn hand en zijn pen vastgehouden om tegen de huidige paus in te gaan? Is dat dissidentie of een mini querilla in het Vaticaan? Men wijst met een vingertje naar de Guinees, kardinaal Sarah, een beschermer van hetgeen er nu is. Zal wel een vervolg krijgen.
Na de storm is er "klap" met de buren. Bij de vrienden waren leitjes verschoven en al terug hersteld. Ondertussen kijken we rond naar de andere huizen. Er is een nieuwbouw waar de laatste hand gelegd word aan de afwerking van het strooien dak. Terug binnen begin ik uit "My Fair Lady" te zingen dwz ik kan een beetje van toonhoogte veranderen als ik de woorden zeg: "Het Spaanse graan heeft de storm doorstaan....." De biezen van het dak deden me aan deze film denken met Rex Harrison en Audrey Hepburn. De vertaling was van Seth Gaaikema, "spaanse graan" moest op de muziek passen en had geen speciale betekenis. Er was nog een zin van Seth dat een eigen leven is gaan leiden; als het effe kan, ja dan.....
In de naweeën van Ciara zijn er nogal wat ongemakken gekomen. Het is intriest dat ik troebel naar buiten moet kijken ondanks de mooie blauwe lucht. Het zand dat op het strand verdween is aan mijn vensters blijven plakken. Het is guur, koud weer buiten en kan daarom niet met spons en zeemvel te werk gaan. Spijtig om het te zeggen, ik moet wachten op de volgende intense regenbui om terug klaar te zien. Maar regenbuien weten ons land liggen. Een klein beetje geduld hebben. Dan kan ik de schoonheid van de natuur van achter het raam, weer bewonderen. Het is "dikke truiendag" vandaag. Dat komt goed uit. De hond heeft af en toe toch een grasperkje en paaltje van doen. Dan is mijn kledij ook snel in orde om buiten niet te bevriezen tijdens het wachten.
Ik leef niet met hetgeen geweest is of in het verleden, maar af en toe eens terug kijken kan goede herinneringen boven halen. Vandaag las ik een verhaal dat me aan mijn grootvader en vader deed denken, twee verstokte duivenliefhebbers. Een 11jarige Arthur is een van de jongste duivenmelkers in ons land. Hij hoopt met zijn zorgvuldig gekoesterde en zelf opgekweekte duifjes, internationale prijzen te winnen in de duivenwedstrijden. De tekst bracht de "constateur" in herinnering. Die heb ik nog altijd en zelfs de laatste duivenring zit er nog in. Die is niet meer in het duivenlokaal geraakt. Niet alleen aan de duivenklok dacht ik maar ook aan het gazetje "Duifke Lacht". En ja hoor, dat bestaat nog steeds! Een krantje waar we thuis naar uitkeken, niet alleen om de duiveninfo, maar ook om de humor en de plezante verhaaltjes. Wat bracht dat duiven gedoe nog meer in herinnering? Het radioprogramma op zondagmorgen, "inlichtingen voor duivenliefhebbers". Voorgelezen met de warme stemmen, eerst van Wim De Lathouwer en later door Johan Roggen. Het programma is te beluisteren geweest tot 2004. Sindsdien op internet. Maar het bracht ons de weerberichten van exotische oorden. Quièvrain, Noyon, Arras, Blois, Bordeaux, Bourges......en maar wachten tot de duiven "gevallen" waren vooraleer er een activiteit kon plaats vinden. Het liedje, het deuntje dat alles aankondigde was "ik zie zo gere mijn duivenkot". Bobbejaan Schoepen heeft er later tekst opgezet en had er veel succes mee. Wat was er nog aan die duiven; de keven! Ik heb deze morgen me suf gezocht naar dat woord. Het zijn de duivenmanden die gebruikt werden, worden, om de duiven van thuis naar het lokaal te brengen voor transport naar de mooie bestemmingen. Maar ik heb dat woord nergens gevonden, noch in het Vlaams, Nederlands of andere taal. Het zal een plaatselijk woord, een dialect zijn. In het duivenlokaal worden ze geringd en dan in grote bakken op camions naar de losplaatsen gereden. En dan maar wachten op het loslaten, vrijlaten! Want die lieve beestjes zijn gehaast om zo rap mogelijk bij hun duivin te zijn. De beste tijd voor die vlucht, is dan de winnaar. Daarom moet de ring van de poot gehaald worden, in de klok gestoken, waar een mechanisme van tijdopneming zat. Dan terug naar het lokaal met de constateur en maar hopen dat het duifje de snelste van de hoop was voor een prijs te halen. Wat gebeurde er nog zoal rond de duiven? "Jongen" opleiden, dus leren terug naar het kot te komen. Dat was voor mij interessant eens ik met de auto kon rijden. Met een keef met duifjes naar een bestemming rijden en ze dan loslaten! Ik heb op die manier de omgeving en verder leren kennen. En ja, rijden was plezant zeker als kersvers piloot. Ik las dus met plezier over deze jongen, die niet erg tuk is op facebook en andere social media, maar liever zorgt voor zijn beestjes. Ik wens hem veel succes met zijn hobby en veel eerste prijzen.
Ik haat de weerberichten die aan lange termijn voorspellingen doen. De laatste 10 dagen werd Ciara iedere dag een stuk erger voorgesteld dan de dag voordien. Zondag zouden we dus een apocalyps meemaken. Jaren geleden dat er zo een storm over onze contreien gevlogen is en de ravage zou niet te overzien zijn! Zondag was er veel wind aan zee, niet teveel regen. Ik dacht, die komt met vertraging over het kustgebied. Tijdens de nacht. Helemaal onzeker en met veel schrik durfde ik niet in mijn bed te kruipen. Lawaai en hevige windstoten tijdens de donkere periode zijn angstaanjagend. Gewoon omdat ik dan niet direct kan zien wat er buiten aan de hand is. De hond heel onrustig omdat die nog nooit een nacht in mijn nabijheid doorbracht en niet goed wist waar hij moest gaan slapen: in de zetel, onder tafel of in de bench. Gelukkig ging de nacht goed voorbij, mijn pc oefeningen staan al om 4u in de mailbox en de krant is er om 5u30. Maar daarna is er de uitputting. Een nachtje doordoen is wel al heel lang geleden. Recup zal een tijdje duren. Toch was er nog voldoende te beleven vandaag. Springtij met stormwind. Altijd leuk om te zien. Er was bijna geen zandophoping en de golven met witte schuimkoppen gingen goed hoog. Met dergelijk weer krijgt de zee alle kleuren, soms groen, staalblauw als de zon er eventjes doorkomt, en bruin door de zandverplaatsing. Als ik de kleur "groen" zie van het zeewater, denk ik altijd dat we nog een stukje aan de "opaalkust" zijn. Ik heb dat toch maar eens nagekeken. Dat klopt niet . Die "côte opale" gaat tot aan Duinkerken. Maar het blijft mooi om ook hier een groene zee te zien.
En dan begon de moeheid te komen. Maar zie, mijn goede vrienden wisten me weer tot leven te krijgen. Ze zijn dan ook de enigen die weten, als ze "Freddie" roepen, ik klaarwakker ben. Met Freddie als patroonheilige overleven we alles? Tiens, tiens, dacht ik. Heb ik die als heilige ooit gemist? Ik heb gelukkig nog twee missaals liggen. Missaal is een godsdienstig boekje voor de leken. Daar staan alle godsdienstige oefeningen in vermeld zoals de heilige missen en de vespers. De eerste uit 1936 en in 1937 gebruikt door mijn moeder voor haar Plechtige Communie. De tweede was mijn eigen missaal uit 1959 en in 1960 gebruikt voor mijn Plechtige Communie. Alle heiligen die erin vermeld werden, heb ik gecontroleerd, ook de litanieën (aanroeping van alle heiligen, en dan zeggen: bid voor ons). Niks gevonden. Maar ondertussen was ik weer alles aan het lezen over hem en zijn songs weer aan het beluisteren. Ik heb nu ook gelezen dat zanger Luc De Vos, zoals Freddie wilde zijn, met blote bast zingen en de vrouwen aan zijn voeten.
Dan is het nu tijd voor "duolingo". Die hameren er nogal dwingend op, om mijn lessen Engels iedere dag te doen.
