Als hondenbezitter en hondenliefhebber kon ik vandaag niet naast de foto van de poedel Siba kijken. Het lieve beestje heeft de fameuze Westminster Dog Show in de V.S. gewonnen. Bijna 3000 deelnemers en hij werd met de eerste en beste prijzen omhangen. Als ik de koningspoedel zo gecoiffeerd zag staan, dacht ik: moest Madame De Pompadour, maitresse van Louis XV nog leven, die zou echt wel jaloers zijn geweest! Om kort te zeggen, ik vind dat een beetje hondenmishandeling. Dergelijk kapsel oogt langs geen kanten natuurlijk. En ocharme dat beestje, dat lijdzaam al die scheer-en kambeurten moet ondergaan om die looks te hebben. Dat is natuurlijk geen eenmalige gebeurtenis voor dat dier. Dag in en dag uit op de kaptafel staan om het, in baasjes ogen, perfecte kapsel aangemeten te krijgen. Een poedel vraagt wat knipbeurten, net zoals mijn waterhond. Maar het knippen moet functioneel zijn, omdat het nodig en nuttig kan zijn voor het dier. Deels zal de hond het leuk vinden voor alle aandacht dat ermee gepaard gaat. Maar ik kan me niet voorstellen dat hij niet liever in de modder zou rollen of achter een bal zou lopen. De baasjes zijn fier op hun hond, ik ook, maar daarom hoeft dergelijk spektakel niet voor een standaard vast te stellen.
Ik bespeurde vandaag ook een lichte onenigheid tussen de pausen. Een 93 jarige Emeritus (ex- mag niet gezegd worden) en een huidige 84 jarige paus. Meer dan leeftijdsverschil alleen! Ook de tegenstelling van afkomst: Europees- Duits versus Zuid Amerikaan- Argentijns. De ene oer-conservatief en de andere lichtjes progressief. Paus Fransiscus had wel oren naar de moeilijke situatie waarin de katholieken zich in het Amazone gebied bevinden nl bijna geen priesters. Hun vraag was, om gehuwde diakens toch priester te wijden en de vrouwen een beetje hoger in de hiërarchie te laten stijgen. De 93jarige Benedictus XVI, bijna blind, kan niet of nauwelijks nog spreken, hoort niet meer, stapt niet meer, heeft een boek geschreven anti gehuwde priesters en anti vrouwen "meer" macht in de Kerk. Grote vraag; wie heeft zijn hand en zijn pen vastgehouden om tegen de huidige paus in te gaan? Is dat dissidentie of een mini querilla in het Vaticaan? Men wijst met een vingertje naar de Guinees, kardinaal Sarah, een beschermer van hetgeen er nu is. Zal wel een vervolg krijgen.
Na de storm is er "klap" met de buren. Bij de vrienden waren leitjes verschoven en al terug hersteld. Ondertussen kijken we rond naar de andere huizen. Er is een nieuwbouw waar de laatste hand gelegd word aan de afwerking van het strooien dak. Terug binnen begin ik uit "My Fair Lady" te zingen dwz ik kan een beetje van toonhoogte veranderen als ik de woorden zeg: "Het Spaanse graan heeft de storm doorstaan....." De biezen van het dak deden me aan deze film denken met Rex Harrison en Audrey Hepburn. De vertaling was van Seth Gaaikema, "spaanse graan" moest op de muziek passen en had geen speciale betekenis. Er was nog een zin van Seth dat een eigen leven is gaan leiden; als het effe kan, ja dan.....
In de naweeën van Ciara zijn er nogal wat ongemakken gekomen. Het is intriest dat ik troebel naar buiten moet kijken ondanks de mooie blauwe lucht. Het zand dat op het strand verdween is aan mijn vensters blijven plakken. Het is guur, koud weer buiten en kan daarom niet met spons en zeemvel te werk gaan. Spijtig om het te zeggen, ik moet wachten op de volgende intense regenbui om terug klaar te zien. Maar regenbuien weten ons land liggen. Een klein beetje geduld hebben. Dan kan ik de schoonheid van de natuur van achter het raam, weer bewonderen. Het is "dikke truiendag" vandaag. Dat komt goed uit. De hond heeft af en toe toch een grasperkje en paaltje van doen. Dan is mijn kledij ook snel in orde om buiten niet te bevriezen tijdens het wachten.
Ik leef niet met hetgeen geweest is of in het verleden, maar af en toe eens terug kijken kan goede herinneringen boven halen. Vandaag las ik een verhaal dat me aan mijn grootvader en vader deed denken, twee verstokte duivenliefhebbers. Een 11jarige Arthur is een van de jongste duivenmelkers in ons land. Hij hoopt met zijn zorgvuldig gekoesterde en zelf opgekweekte duifjes, internationale prijzen te winnen in de duivenwedstrijden. De tekst bracht de "constateur" in herinnering. Die heb ik nog altijd en zelfs de laatste duivenring zit er nog in. Die is niet meer in het duivenlokaal geraakt. Niet alleen aan de duivenklok dacht ik maar ook aan het gazetje "Duifke Lacht". En ja hoor, dat bestaat nog steeds! Een krantje waar we thuis naar uitkeken, niet alleen om de duiveninfo, maar ook om de humor en de plezante verhaaltjes. Wat bracht dat duiven gedoe nog meer in herinnering? Het radioprogramma op zondagmorgen, "inlichtingen voor duivenliefhebbers". Voorgelezen met de warme stemmen, eerst van Wim De Lathouwer en later door Johan Roggen. Het programma is te beluisteren geweest tot 2004. Sindsdien op internet. Maar het bracht ons de weerberichten van exotische oorden. Quièvrain, Noyon, Arras, Blois, Bordeaux, Bourges......en maar wachten tot de duiven "gevallen" waren vooraleer er een activiteit kon plaats vinden. Het liedje, het deuntje dat alles aankondigde was "ik zie zo gere mijn duivenkot". Bobbejaan Schoepen heeft er later tekst opgezet en had er veel succes mee. Wat was er nog aan die duiven; de keven! Ik heb deze morgen me suf gezocht naar dat woord. Het zijn de duivenmanden die gebruikt werden, worden, om de duiven van thuis naar het lokaal te brengen voor transport naar de mooie bestemmingen. Maar ik heb dat woord nergens gevonden, noch in het Vlaams, Nederlands of andere taal. Het zal een plaatselijk woord, een dialect zijn. In het duivenlokaal worden ze geringd en dan in grote bakken op camions naar de losplaatsen gereden. En dan maar wachten op het loslaten, vrijlaten! Want die lieve beestjes zijn gehaast om zo rap mogelijk bij hun duivin te zijn. De beste tijd voor die vlucht, is dan de winnaar. Daarom moet de ring van de poot gehaald worden, in de klok gestoken, waar een mechanisme van tijdopneming zat. Dan terug naar het lokaal met de constateur en maar hopen dat het duifje de snelste van de hoop was voor een prijs te halen. Wat gebeurde er nog zoal rond de duiven? "Jongen" opleiden, dus leren terug naar het kot te komen. Dat was voor mij interessant eens ik met de auto kon rijden. Met een keef met duifjes naar een bestemming rijden en ze dan loslaten! Ik heb op die manier de omgeving en verder leren kennen. En ja, rijden was plezant zeker als kersvers piloot. Ik las dus met plezier over deze jongen, die niet erg tuk is op facebook en andere social media, maar liever zorgt voor zijn beestjes. Ik wens hem veel succes met zijn hobby en veel eerste prijzen.
Ik haat de weerberichten die aan lange termijn voorspellingen doen. De laatste 10 dagen werd Ciara iedere dag een stuk erger voorgesteld dan de dag voordien. Zondag zouden we dus een apocalyps meemaken. Jaren geleden dat er zo een storm over onze contreien gevlogen is en de ravage zou niet te overzien zijn! Zondag was er veel wind aan zee, niet teveel regen. Ik dacht, die komt met vertraging over het kustgebied. Tijdens de nacht. Helemaal onzeker en met veel schrik durfde ik niet in mijn bed te kruipen. Lawaai en hevige windstoten tijdens de donkere periode zijn angstaanjagend. Gewoon omdat ik dan niet direct kan zien wat er buiten aan de hand is. De hond heel onrustig omdat die nog nooit een nacht in mijn nabijheid doorbracht en niet goed wist waar hij moest gaan slapen: in de zetel, onder tafel of in de bench. Gelukkig ging de nacht goed voorbij, mijn pc oefeningen staan al om 4u in de mailbox en de krant is er om 5u30. Maar daarna is er de uitputting. Een nachtje doordoen is wel al heel lang geleden. Recup zal een tijdje duren. Toch was er nog voldoende te beleven vandaag. Springtij met stormwind. Altijd leuk om te zien. Er was bijna geen zandophoping en de golven met witte schuimkoppen gingen goed hoog. Met dergelijk weer krijgt de zee alle kleuren, soms groen, staalblauw als de zon er eventjes doorkomt, en bruin door de zandverplaatsing. Als ik de kleur "groen" zie van het zeewater, denk ik altijd dat we nog een stukje aan de "opaalkust" zijn. Ik heb dat toch maar eens nagekeken. Dat klopt niet . Die "côte opale" gaat tot aan Duinkerken. Maar het blijft mooi om ook hier een groene zee te zien.
En dan begon de moeheid te komen. Maar zie, mijn goede vrienden wisten me weer tot leven te krijgen. Ze zijn dan ook de enigen die weten, als ze "Freddie" roepen, ik klaarwakker ben. Met Freddie als patroonheilige overleven we alles? Tiens, tiens, dacht ik. Heb ik die als heilige ooit gemist? Ik heb gelukkig nog twee missaals liggen. Missaal is een godsdienstig boekje voor de leken. Daar staan alle godsdienstige oefeningen in vermeld zoals de heilige missen en de vespers. De eerste uit 1936 en in 1937 gebruikt door mijn moeder voor haar Plechtige Communie. De tweede was mijn eigen missaal uit 1959 en in 1960 gebruikt voor mijn Plechtige Communie. Alle heiligen die erin vermeld werden, heb ik gecontroleerd, ook de litanieën (aanroeping van alle heiligen, en dan zeggen: bid voor ons). Niks gevonden. Maar ondertussen was ik weer alles aan het lezen over hem en zijn songs weer aan het beluisteren. Ik heb nu ook gelezen dat zanger Luc De Vos, zoals Freddie wilde zijn, met blote bast zingen en de vrouwen aan zijn voeten.
Dan is het nu tijd voor "duolingo". Die hameren er nogal dwingend op, om mijn lessen Engels iedere dag te doen.
Het is niet "Wachten op Godot" van Samuel Beckett (1906-1989) maar wachten op Ciara. En hopelijk zoals in het toneelstuk, Godot niet komt, blijft zij ook weg. Tot hiertoe rijden de trams nog altijd en dat is een gunstig teken. Op Radio 1 hadden ze ook een toepasselijk liedje gevonden om te laten weten wat de dag in petto had; "Riders in the storm" van The Doors. Altijd goed om ouwe getrouwen te horen.
Al verschillende uren is de wind wel aan het gieren terwijl ik dat liever van het lachen zou doen. Dat zou een stuk plezanter zijn dan te wachten op regen, onweer en luchtverplaatsingen van 100km/u. Het is dus binnen blijven en zien of ik een onderwerp vind dat belangrijk genoeg is om mijn dierbare tijd aan te spenderen. En, ja, ja, ik vind zowaar een heel belangrijk item. Een klein artikeltje in de krant Het Nieuwsblad: 39 nieuwe bijensoorten gevonden in de duinbossen in De Haan. Na zovele negatieve berichten over het verdwijnen van de bijen die voor ons leven hier op aarde zorgen, eindelijk een goede mededeling. Daar doe ik mijn pc wel weer voor werken. Ik word verwelkomd door SAPOLL. Nog nooit van gehoord. Het duurde toch even vooraleer ik een goede info vond. "Sauvons nos Pollinisateurs". Ik ken wel "Frans" maar die niet. Het is een grensoverschrijdende organisatie, een actieplan, een samenwerking tussen Frankrijk, Wallonië, Vlaanderen voor het beschermen en bestuderen van wilde "bestuivers" van bloemen en planten. Onze wilde bijen zijn daar een belangrijk onderdeel van. Vandaar het hoezee van Natuurpunt door die vondst. Het was een les biologie die ik moest volgen om al dat bestuiven te verstaan, van stampers en stuifmeelkorrels, gameten, helmkop, stigma en bevruchten. Niet in de volgorde die ik beschrijf, maar ik kan geen les over bestuiving en voortplanting uitwerken.
Ik ben ook weer gelukkig geworden van "de vijf boeken die het leven van.....hebben veranderd, op Vrt.nws. Dit maal van Frieda Van Wijck. Het was lang geleden dat ik nog iets van haar gehoord had, maar met haar boekkeuze heeft ze me plezier gedaan. Behalve "Guust Flater" van André Franquin, zal ik haar selectie wel eens uit de bib gaan halen. "De Caïro-trilogie" van Nagieb Mahfoez. Won als eerste Arabische auteur een Nobelprijs Literatuur in 1988. "Mary Stuart" van Stefan Zweig. Dan zal ik waarschijnlijk mijn Sissi-duits moeten oppoetsen. "Van het westelijk front geen nieuws" van Erich Maria Remarque. Ik heb daar de film van gezien : All Quiet on The Western Front. Misschien het boek toch eens lezen.Tenslotte van Philip Roth, "Het complot tegen Amerika".
Terwijl ik op wind en regen zit te wachten toch een leerijke namiddag gehad. En nu woefje buitenlaten
Ik ben een gewoontedier. Iedere morgen als ik wakker word zijn er dezelfde handelingen. Kijken hoe laat het is, lakens en dekens openslagen, benen laten bengelen uit bed. Eventjes wachten, nee er doet niks pijn! De dag kan beginnen. Maar ik voel dat mijn mondhoeken naar beneden hangen. Een teken van niet content zijn. Ik zie eruit zoals een Pierrot*. De clown in een wit veel te breed pak met pompons, zwarte wenkbrauwen, een zwarte traan bengelend aan zijn oog en kanten ruches rond zijn nek en zijn mond in een kwart maan omlaag. Werk aan de winkel vandaag om de mondhoeken toch lichtjes naar boven te doen krullen. Vandaag blijk ik echt geen moeilijkheden te hebben om iets te vinden dat een glimlach doet verschijnen. Zoals zo dikwijls brengen onze Noorderburen weer de nodige absurditeit, hilariteit en speciale activiteiten. Ik heb er een drietal gevonden.
1) Zondag storm op komst. Alle buitenactiviteiten zijn opgeschort. Maar onze dierbare Nederlandse vrienden organiseren zondag "het Nederlandse Kampioenschap Tegenwindfietsen". Gaat alleen niet door als de windsnelheden meer dan 100km/u bedragen. Sportievelingen allen naar de Stormvloedkering in de Oosterschelde. Wat een pret zal dat leveren aan de kijklustigen!
2) Gezien hun kennis en ervaring met bruggenbouwen, het Deltaplan, inbedden van zeeën, hun gevecht tegen het water, brengen ze nu een heel nieuw idee ten berde. "Een dijk rond de Noordzee om Europa te beschermen tegen de stijgende zeespiegel". Wat moet ik me daar dan weer bij voorstellen?
3) Een ambitieuze en gewetensvolle bakker uit Monster bij Den Haag, wilde met zijn gebak niemand meer voor het hoofd stoten. Hij besloot de "moorkoppen" "roomkoppen" te noemen. De Moren waren immers een Islamitisch volk uit Noord-Afrika. Een moorkop, een rascistische benaming, is een soesje met slagroom en chocladeglazuur bovenop. Goed idee zal je denken. Niet dus, want het voorstel kwam van een veganistische bakker die geen zuivelproducten mag gebruiken in de bakkerij en "room" is zuivel. De Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit stuurde de brave bakker terug naar af. Het idee is wel door Hema overgenomen en zal "chocoladebol" noemen.
Toch leuke verhalen voor een saaie zaterdag, met dank aan de Nederlanders.
Ik moet nog een einde breien aan "The Pale Blue Dot" en Voyager 2. Maar dat is dan ook de allerlaatste keer dat er over gesproken zal worden. De aardmannetjes hebben de Voyager 2 terug aan de praat gekregen. Deze sonde gaat met een snelheid van 55.000km/uur terug vertrekken richting duister, het ongekende nowhere, het zwarte niets.
*meer over Pierrot weten? Bibliotheek der Nederlandse Letteren. In "De nieuwe gids" jaargang 33 verschenen 1918; "over de ontwikkelingsgeschiedenis van den Pierrot", door Jeanne Reyneke van Stuwe. (p1004-p1020) Goede lectuur als je thuis geen ongelezen boeken of tijdschriften liggen hebt.
Vandaag vakantie, want zo is het toch? Zon, zee, strand? Het zijn de geijkte woorden voor een verlof. Ik heb me dan ook als een toerist gedragen. Met wapperende haren en mijn hondje richting plage. Voorzichtig tot aan de vloedlijn gestapt want de hond is niet voor niets een waterhond. Van zodra water te bespeuren valt is hij er als de kippen bij om een plonsbadje te nemen. Voor mijn beentjes is het een beetje fris om nu met een short rond te lopen en samen met hem een zeebad te nemen. Hij moet genoegen nemen met pootje baden. Moe genoeg, terug richting dijk en frietkot. Buitenlucht doet honger krijgen en een Bicky Burger smaakt op zo'n momenten. Op een bankje met zicht op zee laat ik me die snack welgevallen en terwijl drogen zijn poten en valt het meeste zand ervan af.
Maar het is de week van de vogels. Er is al een Blauwvoet gepasseerd, een heilige ibis en een mereltje dat al uit een ei gekomen is. Maar vandaag gaat het over een prachtige vogel! Een "uil" of "oehoe" is gespot in Vilvoorde! Dat is toch een fascinerende vogel. Roerloos alles overschouwend. Symbool van kennis, wijsheid én mysterieus. Een nachtvogel en dat ben ik niet. Wie kent het spreekwoord niet; wat baten kaars en bril, als de uil niet zienen wil! Dat wil zoveel zeggen als een vruchteloze poging doen om iemand te helpen. Ik was nieuwsgierig naar nog gezegdes en spreuken. Nog nooit gehoord, maar telkens eerst vermeld; als de stok stijf staat is de uil gaan vliegen! Verklaring; zelf zoeken! Ik denk dat mijn lectuur een beetje te braaf is voor dit spreekwoord of ik heb altijd de verkeerde boeken gelezen.
Maar er is Fabeltjeskrant! "Hallo mijnheer de Uil, waar breng je ons naartoe? Naar Fabeltjesland? Eh ja, naar Fabeltjesland. En lees je ons dan voor uit de Fabeltjeskrant? Ja,ja ....... "De herwerkte reeks kan je zien en beluisteren op Ketnet Junior. Een aanrader!
Een West-Vlaming vertelde een heel apart verhaal, gelezen in Humo. Iedere West-Vlaming en zeker de West-Vlaamse scholen zijn het beu, belachelijk gemaakt te worden door hun spraakprobleem "g"-"h". Daarom namen ze de moedige beslissing om het alfabet een letter af te nemen. Maar 25 letters door de kinderen te laten kennen en de "g" als overbodig te schrappen. Deze mededeling van Griet Van Genechten verscheen deze week in Humo: Wat ze in Brussel zehhen, kan mij niet schelen. Vanaf nu wordt elke "h (g)" vervangen door een "h". Al jaren zitten ze te lachen dat we houd in plaats van houd zehhen. En nu haan ze vanuit het parlement een beetje zahen? Ze mohen blij zijn dat we eindelijk de eindtermen voor het vak Nederlands halen! De onderwijskoepel van West Vlaanderen probeert al jaren tevergeefs het verschil tussen de letter "g" en "h" uit te leggen. Daarom verdwijnt de "g".
En nu is het weer met schrik wachten op "Ciara". Hopelijk komt ze niet en als ze toch zou passeren liefst in afgeslankte versie.
Ik zit buiten en mijn hondje verstoord de zalige stilte. Een kat passeert op straat en hij moet lijdzaam toezien hoe die poes haar gang kan gaan. Hij kan haar alleen maar afschrikken met lawaai van achter een hekje. De kat paradeert vrolijk verder en op haar duizendste gemakken voorbij. Vreselijk boos en geïrriteerd kijkt hij naar mij; zie je niet dat er een kat loopt? Ja, ik zie dat en ik laat de kat van de buren lopen! Dat is geen sprookje waar de dieren kunnen praten, maar zijn blik en zijn houding zeggen evenveel als woorden. Tenslotte probeer ik al meer dan een jaar mijn hond te verstaan. Graag zou ik het voorgaande tegen een gesprekspartner zeggen. Ik weet dat dergelijke conversatie niet op hoera onthaald wordt. Hooguit haal ik dan eens mijn schouders op als er iemand naast mij zit en verontschuldig me dat die dierbare stilte door mijn hond en een kat is onderbroken.
Maar ik praat graag. Ik ben een spraakwaterval. Eens dat ik begin te babbelen is het einde ver zoek. Ik heb altijd onderwerpen waar ik van anderen ook eens een mening wil hebben. Maar iedereen zal zich wel herkennen in volgende zinnen als men in een discussie of babbel zit: je weet wel wat ik bedoel.....,aller, je kent dat wel...., het ligt op het puntje van mijn tong...., ik zal er seffens wel opkomen als je weg bent..... enz. Allemaal zinnen, omdat ze onvolledig zijn, ook gemakkelijk verkeerd kunnen geïnterpreteerd worden. Tja, begin dan maar eens na een paar dagen de juiste betekenis te geven aan de zin als het juiste woord te binnen schiet. Met schrijven kan ik dergelijke moeilijkheden omzeilen. Tijd speelt geen rol, ik kan de juiste woorden zoeken en vinden om mijn emoties en gedachten correct weer te geven aan anderen. Ik hecht nog altijd belang aan het proberen mijn taal juist te gebruiken. Niet met letters, afkortingen, ingekorte, inhoudsloze letters en cijfers zoals in tweets, sms....en alle andere moderne communicatie middelen. Ik gruw eigenlijk ook een beetje van alle engelstalige woorden die in ons taalgebied binnensluipen. Het is bijna noodzakelijk om een diploma tolk te hebben om uit te maken welk beroep er in de advertentie, bedrijfswereld, school, ziekenhuis bedoeld is. De taal van Shakespeare is goed aanwezig, terwijl die van Molière op zijn retour is. Maar het Latijn komt terug! Vele politici bedienen zich tegenwoordig graag van de volzinnen van Plato. Wat zijn dat toch allemaal intelligente mensen die ons overdonderen met moeilijke woorden. Ik dacht vandaag ook aan "jagger" (een afkorting). Hoe we er toe gedwongen werden een nieuw moeilijk woord voor onszelf te vinden, zonder belachelijk te zijn. Eerst waren er de "oudjes", maar daar zijn we te jong voor geworden. Dan kwam er "de ouderen" dat al meer belegen klonk. Toen was het "senior", maar dat kunnen we niet meer gebruiken want dat is een woord op de werkvloer geworden; senior sales manager. Met "jagger" ben ik dus eigenlijk wel tevreden. het klinkt hip en dat willen we toch allemaal zijn ondanks onze leeftijd.
Een grijze dag zeg je? Wel: Grey Day in Belgien, unser Land schafft nur 35 Tagen mit selbstproduzierten Energie! Onze Duitstalige landgenoten mogen ook wel eens hun zegje doen. Hoe gaan we de volgende 331 dagen energie vinden? Gelukkig zijn er nog de kerncentales, de fossiele brandstoffen en het buitenland om ons te voorzien van de broodnodige energie. Weg met het grijze weer en de grijze gedachten. Mijn principe is een dag niet somber of negatief eindigen. Ik vergeet nooit dat altijd 3 goede dingen op een dag gebeuren. Ver moet ik daar niet voor zoeken: ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb het warm en ik heb eten. Het kan en mag meer zijn, ik zal daar niet rouwig om zijn.
Maar kleur brengen in mijn dag doe ik op een andere manier. Niets helpt mij beter dan een dvd op te zetten met een licht positief en romantisch verhaal, vol met blauwe luchten. "Under the Tuscan sun" met Diane Lane is zo'n topper voor mij. Een ouderwets liefdesverhaal, waarbij je onderuitgezakt in de zetel je eigen dromen kan laten passeren. Mijn vroegste droom, aanwezig te zijn in de Wiener Staatsoper voor het jaarlijkse nieuwjaarsconcert. De muziek van Johann Strauss die ik kende via de Sissi-films,ballet. De mooie kledij van de aanwezigen, de prachtige zaal met de kleurrijke bloemen. Alles deed me wegdromen en denken dat ik daar ook ooit eens zou zitten. In het lang en breed in de chicste kleren die ik zou kunnen vinden en met de diamanten sterretjes zoals in het prachtige haar van Sissi. De realiteit is wel enigszins anders dan toen ik me dat als tiener voorstelde. Het is strootje trekken om erbij te kunnen aanwezig zijn. Kaartjes onbetaalbaar. Ik denk nu bij mezelf, op 01/01 zal ik onderuitgezakt in mijn zetel genieten van het concert en meer details zien dan indien ik er lijfelijk zou aanwezig zijn. Dromen zijn goed en nodig, toch in mijn leven. Maar de realiteit mag niet veronachtzaamd worden. Dan blijven dromen aangenaam. Een volgende grijze dag, een volgende droom.
Deze voormiddag heb ik mijn tijd besteed aan een refreintje. Door de weersomstandigheden kwam dat zinnetje helemaal verkeerd in mijn hoofd. "Er vliegt geen Blauwvoet, en toch is het storm op zee". Iedereen die student geweest is of lid van een jeugdbeweging...., kent wel het refrein: "Ei!, Het lied der vlaamsche zonen, met zijn wilde noordertoren, met het oude vlaamsche Hoezee, Vliegt de Blauwvoet-storm op zee!" In mijn schoolgaande jaren hadden we nog 1 lesuur per week dat gebruikt werd om gedichten van buiten te leren, te ontleden. Ook al de Vlaamse schrijvers kwamen aan bod. Ik wist dus nog wel dat het een gedicht was van Albrecht Rodenbach (1856- 1880) verwant aan een roemrijk brouwersgeslacht uit Roeselare. Dat was ook alles wat er nog overbleef in mijn ingebouwde computer. De detective in mij werd wakker om uit te zoeken wat, wie, die "Blauwvoet" is. Ik vond een bevredigend antwoord in een jaarboek uit 2015 van het VOB, Vereniging Onderwijs in Biologie. Een volledig hoofdstuk gewijd aan "de Blauwvoet". Geschreven door Walter Deconinck, ereleraar biologie, Rijksnormaaalschool, Brugge-Kortrijk, en Olivier Dochy, vogelwerkgroep Natuurpunt Westland. . De Blauwvoet is meestal afgebeeld als een mooie gestyleerde vogel, met gespreide vleugels. Bij kunstenaars moest hij ogen zoals een zeevogel en gelijkend op een meeuw. Menig slim hoofd heeft zich gebogen welke vogel de naam van Blauwvoet verdiende. Er is geen eensluidend antwoord. Nergens is er ook maar een beschrijving te vinden voor deze bij uitstek bekende Vlaamse vogel. Men spreekt van sperwers, meeuwen, adelaars ,jan-van-genten.....* om het kort te zeggen vogels waar er eventueel blauwe poten aan kunnen zitten. Niemand is er tot hiertoe uit geraakt. Ik ben voorstander van de andere oplossing die in het tijdschrift naar voor kwam. De vroegste vermelding; op een akte opgemaakt in de buurt van Veurne in 1138, Richard Blauvoet. Dit verhaal gaat over een scheldnaam voor kustbewoners, geweldadige kerels of piraten. Neerbuigend gezegd omdat ze blauwe voeten hadden van de kou (zeer aannemelijk) door in de schorrenmodder te ploeteren of van textiel te kleuren. De Blauwvoeten werden ook vernoemd door de Brugse baron Kerwijn de Lettenhove in zijn werk "geschiedenis van Vlaanderen"(1847). Hij vermeld dat er twisten waren tussen de Blauwvoeten (zeelui en kustbewoners) en de Izengrims, de Franse bourgeoisie in het binnenland. De opstand tussen de Blauwvoeten en de Isengrims is beschreven door Hendrik Conscience (1812-1883), in het boek " De Kerels van Vlaanderen"(1870). "Vliegt de Blauwvoet?" Het antwoord en wachtwoord was,"Storm op Zee" en dan gingen de poorten open. Er werd op gewezen dat Albrecht deze uitroep waarschijnlijk bij Hendrik had gelezen.
Ik ben geen lesgeefster en de blog dient daar ook niet voor. Het is wel interessant iets uit te spitten en het proberen beknopt, volledig en verstaanbaar weer te geven. Voor mezelf een heel goede oefening om alles voor iedereen leesbaar te houden en misschien interesse op te wekken voor een vergeten onderwerp. Ook de stad Roeselare niet vergeten te bezoeken en de Rodenbachs te proeven.
*in ieder geval is het niet de heilige ibis die vandaag in Vorst op een binnenkoer is gevangen.
"Ik conditioneer mezelf om mijn hond te conditioneren". Dat was gisteren mijn gedachte vóór het slapengaan. De hond diets maken dat het mijn bedtijd is door alle avonden hetzelfde ritueel te doen. Deze morgen was die gedachte nog altijd aanwezig. Diep in mijn geheugen verscholen, kon ik toch een les psychologie bovenhalen, waarin dat fenomeen beschreven is. Het belletje rinkelde goed, want wie kent er nu niet "de hond van Pavlov"? Het was wel zo dat ik het experiment niet zo direct in 1,2,3, woorden kon beschrijven en op papier weergeven. Mijn dierbare wikipedia moest weer eens tevoorschijn komen en me helpen. Pavlov ( 1849-1936) was een Russisch fysioloog, die zag dat een hond kwijlde als hij voedsel zag. Hij wilde bewijzen en bewees dat hij de hond kon doen zeveren bij elk aangeleerd signaal en niet alleen door het zien van eten (brokken, beentjes, hondensnoepjes). Ik ben heel blij dat mijn hond nooit een teveel aan speeksel heeft. Ik heb door doorzettingsvermogen hem aangeleerd dat het 's avonds opkrassen is. Om alle vergissingen uit te sluiten, deze besproken Pavlov is "Ivan Petrovich" want er is ook een "Sergei Alexandrovich" (°1958) maar dat is een clown en die kent andere trukken.
Aangezien er niets opzienbarends in de kranten stond en er verder op de dag ook geen speciaal nieuws is geweest, is er tijd voor "peptalk". Praten en niks zeggen. In mijn geval, schrijven over "pep" en "talk". Bij een eerste blik op die woorden kan je zien dat ze van het engels afgeleid zijn. "Pep" is energie, kracht, fut, pit en vuur. De volgende zin had ik gisteren al moeten kennen: ik had geen "pep" om uit mijn bed te komen toen ik zag wat voor slecht weer het was! Dit is taalkundig maar het woord bestaat ook in de farmacologie en dan is "pep" een gemeengoed woord voor amfetamines. Daar hou ik me niet mee bezig en ik heb ze ook niet nodig. Ik doe niks meer waar spierballen of een six pack voor nodig zijn. Afgeleide woorden die velen wel kennen; oppeppen, pepmiddel, peppil en vandaag dus ook de peptalk. Voor de volledigheid; "Pep" was ook een Nederlands stripweekblad dat verschenen is van 1962-1975. "Talk" zal iedereen wel kennen,spreken. "Look who's talking" zelfs een niet geboren filmbaby laat al van zich horen.
Denken dat je alles vergeet is niet waar en denken dat je niets meer bijleert, ook niet
Er zijn dagen die een geschiedenis hebben en er zijn dagen die geschiedenis maken. Al had ik dat allemaal niet gedacht toen ik deze morgen, een regendag, wakker werd. Zelfs de hond moest ik met zachte dwingende hand naar buiten sturen. Zoals je wel kan denken hebben we alle twee onze douche voor die dag gekregen.
Goed nieuws is dan de weerspreuk voor deze dag die een geschiedenis heeft: "brengt Lichtmis wolken en regen mee, de winter is voorbij en komt niet meer weer". Voor de lekkerbekken is het een goede dag, want een andere spreuk zegt: "geen vrouwtje zo arm of ze maakt op Lichtmis haar panneke warm". Pannenkoekendag! Zoals zoveel feestdagen heeft ook Lichtmis van oorsprong een christelijk karakter. Maar zoals ook zovele feestdagen een joodse, romeinse of griekse achtergrond. Veertig dagen na de geboorte moest in de joodse gemeenschap het kind Jezus aan God opgedragen worden en ook voor Maria moest er een zuiveringsoffer gebracht worden. Toen waren Jezus en Maria volgens mij joden en werden de joodse wetten nageleefd tot Jezus de leeftijd van 30jaar had. Men noemde het in het christelijk geloof "Maria-Lichtmis" en nu "lichtmis", zonder hoofdletter, maar de pannenkoeken traditie blijft.
Geschiedenis werd gemaakt op deze dag, doordat overal in de wereld een "8 cijferpalindroom", de datum 02/02/2020, is . Zelfs in Amerika waar de maanden voor de dagen komen. Het is uniek dat ik dat meemaak en de rest van de bevolking ook omdat het geleden is van 11/11/1111 dat dergelijk fenomeen zich voordeed. De volgende datum maak ik niet meer mee, 12/12/2121. Lees je van links naar rechts of omgekeerd, de cijfers blijven dezelfde. Wat het helemaal mooi maakt is dat het vandaag dag 33 is van 2020 en dat er nog 333 dagen te gaan zijn dit jaar (het is een schrikkeljaaar)!
Voor taalliefhebbers zijn palindromen plezante spelletjes om te doen; woorden en zinnen zoeken die gewoon en achterste voren gelezen kunnen worden en dezelfde betekenis hebben. De meeste kent iedereen wel, kok, lepel, radar, redder. Maar de lange woorden is soms toch wel wat ver gezocht en weinig gebruikt; parterretrap, meetsysteem, koortsmeetsysteemstrook. Mooie zinnen zijn er ook; "en er is ananas, Irene", "koos u de garage dus ook?", "er is daar nog onraad Sire!". Engelse palindromen zijn ook leuk. "God's Dog" "Madam, I'am Adam" "Sire I am Iris" "Do geese see God?"
Zoals je merkt, weeral een lekkere fijne zondag gehad met zoetigheden, leesplezier en opzoekingswerk.
Soms brengen tv programma's feiten en thema's naar voor die aan mijn aandacht ontsnapt zijn of waar ik toen geen interesse voor had of er niet rijp voor was. Gelukkig is er de uitzending van Thomas Vanderveken "Alleen Elvis blijft bestaan". De gasten van Thomas bepalen een beetje het verloop van het programma door korte filmfragmenten, stukjes uit documentaires, nieuws, boeken, uitvoeringen van zang en dans....mee te brengen. Alles wat indruk op hen gemaakt heeft. Kortom, heel gevarieerde onderwerpen komen aan bod. Ook de gasten zijn enorm divers waardoor er wel altijd opmerkelijke filmpjes te zien zijn. Michael Van Peel was in december te gast in het programma. Hij bracht foto's mee, die hem enorm geraakt hadden en mij dus ook. De foto's van "The Pale Blue Dot". Dat verhaal begint in 1977 toen de NASA twee ruimtesondes Voyager 1 en 2, lanceerde om de gasreuzen (planeet die vnl uit gas bestaat) in ons zonnestelsel, Jupiter en Saturnus te bestudereren. Ze passeerden ook Uranus en Neptunus vooraleer zij op interstellaire missie vertrokken, dwz zich buiten ons zonnestelsel zouden begeven. Een van de NASA ingenieurs opperde het idee om, vooraleer het ruimtetuig ons zonnestelsel zou verlaten, de camera die aan boord was, te draaien richting aarde, onze Blauwe Planeet. Dat gebeurde op 14 februari 1990, op 6 miljard km, 13j na de lancering. In een van de stoffige zonnestralen ziet men een kleine witte stip. Dat zijn wij, nietig in het grote heelal. Een Pale Blue Dot. De ingenieur was Carl Sagan, en heeft er een boek over geschreven met die titel. De foto's zijn het bekijken waard en op het internet te vinden.
Waarom vandaag over The Pale Blue Dot? Voyager 2, op 18,5 miljard km is in panne gevallen! Vanuit de NASA proberen ze het euvel te herstellen. Op 25/01/2020 kwam, na 17uur, het bericht van dat mankement door. Enig studiewerk moest gebeuren hoe ze die machine terug aan de praat en de gang kregen. Op 30/01 is er dan terug een commando gegeven dat 17 uur duurde vooraleer het ter plaatse was. Tot hiertoe weet niemand of men er in geslaagd is de Voyager zijn misssie te laten verder zetten. Voyager 2 heeft het zonnestelsel verlaten op 05/11/2018 Inmiddels bevindt Voyager 1 zich op 21 miljard km van de aarde en heeft ook officieel ons zonnestelsel verlaten.
Ik weet niet meer wie het zegde (Thomas, Michael of iemand anders); al de stofdeeltjes dat je ziet op de foto, zijn de zieltjes van de miljarden dierbaren die rondzweven en rondzwerven en een oogje in het zeil houden. Dat stelt me gerust. Ik vind dat een mooie gedachte.
Vandaag big day en good bye Britain. Bye Europe zegt Boris Johnson en Nigel Farage. Hun illustere voorganger, Winston Churchill, heeft nochtans zelf de vraag voor samenwerking gesteld aan de Benelux en Frankrijk. Hierdoor kwam het Pact van Brussel tot stand in 1948. "Het kan verkeren" zei Bredero (1585-1618).
Dat jaar is niet alleen belangrijk omdat ik geboren ben, maar er zijn verschillende interessante feiten genoteerd. Dan speelt de curiositeit om dat alles eens op te zoeken. In willekeurige volgorde: de moord op Mahatma Gandhi, de oprichting van de staat Israël. Belangrijk was ook de "ondertekening van de Universele Rechten van de Mens" in de V.N. Ook het Marshallplan dat heel belangrijk was om de economie terug een boost te geven.
De plezantere feiten zijn : de Olympische Spelen in Londen. Muziek overal door de komst van de transistorradio. De gewone mens kon zich vanaf dat jaar ook verplaatsen met de 2CV (Citroën). De meer begoeden konden een Porsche 356 op de kop tikken en ermee rondrijden en pronken.
Maar ik was niet alleen als belangrijk persoon die het levenslicht zag. Ook prins Charles werd geboren. Terwijl die belangrijke persoon zijn carrière nog moet beginnen ben ik al aan "repos of retirement" toe.
Door het vertrek van de Britten is er in Europa een nieuw geografisch middelpunt vastgelegd nl. Gadheim in Beieren, Duitsland. Allen daarheen.
Maar vrijdag is voor mij "kappersdag". Ik laat me een coiffure aanmeten zoals 50j geleden. Met de haren wapperend in de wind struin* ik al paraderend de dijk af. Jammer genoeg is er in dit seizoen niemand die me ziet flaneren. Alleen de camionettes van de klusjesmannen zijn er op de wandeldijk te zien. Het is hier geen Croisette (Cannes) of Promenade des Anglais (Nice) waar altijd volk loopt. En al zeker geen Albertplage (Knokke). Dat neemt niet weg dat ik me heel goed voel met mijn welverdiende witte haren. Geen grijs of blond haar, maar albinowit. Ik ben daar best fier over. Mijn genen en DNA hebben daar voor gezorgd en het staat me goed
*struinen; snuffelend rondlopen om te zien of men iets/niets van zijn gading kan vinden
Mijn geboortejaar was een mijlpaal in de vrouwengeschiedenis van ons land. Ik kan stellen dat ik tot dat jaar wilde wachten om hier op aarde te zijn. Op 27/03/1948, luttele maanden vóór mijn geboorte, kregen de Belgische vrouwen stemrecht. Zij maakten er voor de eerste keer gebruik van bij de verkiezingen op 26/06/1949. Sinds 72j is er door de vrouwen aan de weg getimmerd. Gestaag gaan we vooruit, het ene decenium al wat vlugger dan het andere. Er moesten gigantisch veel obstakels uit de weg geruimd worden. Niet alleen stemrecht is belangrijk geweest ook de toegang tot alle onderwijsnetten. Ook verlost worden van de 3K's (niet de K3 zangeressen). "Kerk, Keuken, Kinderen", was al eeuwen het belangrijkste in een vrouwenleven. Dat opzij zetten is niet zonder slag of stoot gegaan. Abortus, vrouwenhandel, prostitutie, echtscheidingen. Voor al deze gevoelige thema's hebben vrouwenbewegingen op de bres gestaan. Door sterke vrouwelijke politica zijn er voor al die onderwerpen wetten gekomen, die ons vrouwen, kunnen beschermen.
Diversiteit in werk, niet alleen werk aan de lopende band of de zachte sector zoals onderwijs en zorg. Toegang krijgen tot de algehele arbeidsmarkt op beslissings-en beleidsniveau. Ons diploma arsenaal moet nog toenemen. Het bewustzijn van ons kunnen moet groeien, om door te stoten naar de absolute top van regering, leger, administratie en bedrijf. Het vrouwenwerk is politiek nog niet afgelopen.
Vrouwelijke straatnamen moeten er komen. Een thema dat al geopperd werd in de jaren 80 (zie de Marghareta's in Mechelen). Laat ons eerst vechten zodat er geen vrouwen meer in armoede terechtkomen en aan de rand van de maatschappij moeten leven. Dan komen de straatnamen vanzelf.
De vorige paragrafen is allemaal werk van en voor bekende vrouwen. Maar dagdagelijks zijn er ontelbare vrouwen die nog strijd moeten leveren voor een waardig bestaan en zelden gehoord worden. Men neemt nu toch al akte van fysisch lijden. Maar psychisch lijden veroorzaakt door partner of werkomgeving is zo moeilijk vast te stellen of uit te roeien. Voor deze vrouwen heb ik iets willen zeggen. Gerechtigheid voor hun lijden moet er ook zijn. Vandaag hopelijk voor Els.
Ik heb vanmiddag op een windluwe plaats van de winterzon kunnen genieten. Dat is nodig om mijn vit.D gehalte op peil te houden. De sneeuwklokjes staan al een tijdje te pronken. Hier en daar zie ik ook al nieuw leven komen in de tuin. De paasbloemen steken al de stengels uit, er verschijnen ook botten en knopen op struiken en bomen. Nog eventjes geduld en er verschijnt weer nieuw leven in de tuin.
Gerustellend nieuws deze morgen uit Australië. Er is een doorbraak in het ontcijferen van het coronavirus. Dat is de eerste stap in het kunnen behandelen van deze longziekte. Spijtig dat ze voor de naam "corona" gekozen hebben. Dat zijn juist zo'n lekkere vierkante cakejes met oranje-rood bakpapier errond. Nu lijkt het precies, als ik al zo'n koekje zou willen eten, ik telkens virussen opeet. Ik zal nog even wachten om die koekjes weer in huis te halen.
Natuurlijk kun je niet rondom het hot item van Delphine. Ik heb eigenlijk meer te doen met de erkende kinderen. Voor de tweede maal in hun leven moeten ze baan ruimen voor een tweede zus. Tijdens hun kinder-en jeugdjaren waren ze de dupe van het vrolijke en weinig verantwoordelijke gedrag van hun ouders. Vader en moeder gingen, in aparte relaties, hun gangen in het mondaine Europa. En 10 jaar lang kreeg Delphine alle aandacht van haar biologische vader en moeder. Dat, terwijl de kinderen in Laken opgevangen werden door tante/nonkel en gastgezinnen. Ontzegt voor de erfenis van Boël, moest ze wel op zoek naar ander kapitaal en actie ondernemen. De kunstenares van het kleurrijke papier-maché heeft nood aan naambekendheid, die heeft ze ook gekregen. Het is geen sprookje van duizend-en -een-nacht. Een triestig schouwspel, voor alle betrokkenen.
Een beetje vrolijker nieuws vond ik gisterenavond op tv. Sinds de uitbreiding van mijn kanalen zap ik af en toe graag. Zeker als er me niet echt iets kan boeien of als het te laat uitgezonden word. Dat neem ik dat op en bekijk het dan op een meer geschikt moment voor mij. Tijdens het zappen kwam ik toch twee items tegen waar ik af en toe een glimlach bij had. Eerst was er "Britain Got Talent". Een hele aardige, ontspannende, plezante show op Q2. Daarna zapte ik terug een beetje en kwam bij Vitaya terecht. Daar werd de "RuPaul's drag race UK" uitgezonden. Drag Queens in overvloed die een wedstrijdje organiseerden. Allemaal mannen, die schmink en kledij tot een kunst verheffen. Amusant om de avond mee af te sluiten.
We zijn putje winter en gelukkig nog niet teveel vrieskou gehad. Wel stevige regenbuien en beaufort 5. Dat is altijd een onrustige periode voor de hond. De wind brengt alle geuren naar zijn neus en hij weet niet waar al dat opwindends vandaan komt. Geen rustige tijd, noch binnen noch buiten. Voor mij is dat ook een periode van verandering. Niet van mijn leven, maar het interieur. Zetels anders plaatsen, tv verzetten, tafel verschuiven. Het is dikwijls voldoende om in de wintertijd ergens anders te zitten om me door deze moeilijke tijd van het jaar, te loodsen. De laatste weken zet ik me aan het venster langs de straatkant. Alles wat leeft en beweegt buiten, kan ik zo optimaal observeren. De buren die vertrekken of thuiskomen, de wandelaars die alles bekijken en becommentariën, de tram met alle kleurrijke reklame. Altijd iets te zien op deze manier en ik ben niet afgesloten van de buitenwereld. Heel wat anders dan een kleine eeuw geleden toen alleenstaanden en weduwen een verborgen leven in het zwart hadden. Ze konden nergens aan deelnemen. Voor hen was er geen amusement voorzien of tinder, of weet ik veel welke datingsite. Zij spendeerden hun tijd ook achter hun gordijntjes om toch iets op te merken van het leven buiten hun deur. Het zien alleen was onvoldoende om alles in ogenschouw te nemen. Er werden kijkspiegeltjes op de vensterbanken of raamkozijnen geplaatst. Niets ontging zo aan hun spiedende en scherpe ogen. Bij de welgestelden verschenen er twee spionnekes aan de buitenkant. De maximale bevrediging van hun nieuwsgierigheid. Zij waren dan ook de roddeltantes bij uitstek in het dorp, waar iedereen zo een beetje voor op zijn hoede was. Maar die mening is te herzien volgens een reeks op VRT.be.; "vijf goede redenen om meer (maar vooral beter) te roddelen. Ik ga hier die tekst niet overnemen, het is de moeite om het eens te lezen op hun site. Wel wil ik de quote van Oscar Wilde al meegeven; er is maar één ding dat erger is dan te beseffen dat er over jou geroddeld wordt en dat is, beseffen dat er over jou niet geroddeld wordt. Vind ik wel goed, dat was dan ook een markant figuur.
Soms is actualiteit belangrijker dan mijn gedachten. Vandaag is het Holocaust herdenking van de 6 milj slachtoffers van een waanzinnig regime. Reeds 75j geleden dat er een einde kwam aan het proberen uitroeien van een volk, een gemeenschap, een godsdienst, soms ideeën. Veel mensen herdenken in Auschwitz-Birkenau de meer dan 1,1 milj doden die daar stierven in de werk- concentratie-en vernietigingskampen. Ik wil niemand een geweten schoppen maar het is als mensheid onze plicht dat dergelijke barbarij zich niet meer voordoet, noch in Europa noch op enig ander continent. Ongeacht ras, afkomst, kleur is het voor iedereen nodig dat we het Europese volkslied blijven zingen; uit de 9e symfonie van Beethoven (muziek), Ode an die Freude ( lofdicht geschreven door Friedrich von Schiller) , "Alle Menschen werden Brüder..
Mijn blog is mijn ontbrekende gesprekspartner tijdens de maaltijden. Ik heb altijd veel te vertellen en wil daarover ook altijd discussiëren. Ik merk een vogeltje op en vraag me af welk specimen nu weer mijn aandacht getrokken heeft. Vooral nu, tijdens het "telweekend van vogels in de tuin",opgezet door Natuurpunt. Nu moet ik het zo een beetje in mijn eentje uitvissen. Ekster, merel, kauw, kraai kan ik uit elkaar houden. Een meesje, roodborstje en mus ook. Duiven en meeuwen niet moeilijk te herkennen aan zee. Die zijn er in overvloed. Maar de rest zijn onbekende beestjes. Spijtig, maar dat is de realiteit. Ik heb wel een vogelgids, maar tegen de tijd dat ik aan de juiste pagina zit is het vogeltje gevlogen. Een hele leerschool zijn ook de "vetbollen ophangen" geweest. Te laag, en de grote vogels zijn ermee weg. Hoger hangen in de bomen lukte niet, want ik ben te klein. Het netje was soms ook niet stevig genoeg en was de hond met de bol ribbedebie. Met alle gevolgen vandien; 3dagen maag-darmklachten om het in mooi Vlaams te zeggen. Dat is dus mijn buitenactiviteit deze zondag.
Verder is het me intellectueel bezighouden met kunst-Kunst. Daar kan je uren over vertellen zeker als er grote tentoonstellingen of andere kunstvormen de aandacht trekken en "op til zijn*". De Van Eyck expo is al vernoemd maar er is ook het uitgebreide Ensorhuis in Oostende met werken van James Ensor en Léon Spilliaert, de overzichtstentoonstelling van Panamarenko. Dan is er nog het 50j Opera Ballet van Vlaanderen. Hebben een heel speciale uitvoering van "Rasa", naar La Bayadère, choreograaf Daniel Proietto. Ik ken van ballet, opera en operette alleen de gangbare voorstellingen. Maar dit vermeld ik wel omdat de verrassing zit in Guido Belcanto, de tuktukchauffeur in het stuk. Hij heeft een prachtige stem. Hij heeft toch een paar zeer mooie liedjes die geen stempel verdragen omdat hij en zijn liedjes uniek zijn. Meer bedenkingen over kunst-Kunst is voor een andere keer. Daar heb ik vele paragrafen voor nodig.
*Ik heb al een paar keer vernoemd dat schrijven leuk is. Je zoekt woorden en uitdrukkingen op die je courant en nonchalant gebruikt, zonder de herkomst ervan ooit op te zoeken. Wel, omdat we in het vogelweekend zijn en "til" een duivenplek is, wilde ik er meer van weten. "Op til zijn" is een vaste uitdrukking vooral in weerberichten, in aantocht zijn, binnenkort gebeuren. Maar "til" op zich gebruikt men in het Fries voor "brug". Ook "geschikt en bekwaam" maar dat zal dan voornamelijk slaan op de plank die men als brug gebruikt.
Niets is zo plezant als op zaterdag de krant uit de brievenbus te halen. Ik verheug me telkens weer op het dik pak papier dat ik naar binnen kan brengen. Een ruwe schatting van tijd: gegarandeerd weer uren leesplezier en 4 blz puzzelpret. De schatkamer aan informatie open maken, is toch zo een blij moment. Toch wil ik dat systematisch doen en bij de frontpagina beginnen. Dat doet me al watertanden voor wat ik allemaal aan leuks ga lezen. Maar ik heb discipline en wacht tot ik aan de betreffende pagina van interesse kom. Want ik hou van dat geritsel van papier. Ik wil ook zorgen dat de pagina's mooi blijven. De krant moet tenslotte 2 dagen meegaan. Ik wil ook niet lezen in een verfromfraaid stuk papier. Het minste is toch dat men respect heeft voor journalisten en columnisten die er aan gewerkt hebben. Ik zou geen genoegen kunnen nemen met enkel een digitale krant, turen naar een schermpje, enkel aanklikken wat men wil lezen en bij manier van schrijven "de doodgewone dingen van het leven overslaan". Mijn krant moet, bij wijze van spreken, even mooi in de papierbak komen als ze van de persen is gerold. Ondertussen wil ik niet aan de boom denken die voor al die rubrieken is moeten sneuvelen. Maar ik heb ook al eens opgevangen dat er gebruik gemaakt is van synthetisch papier. Soit, ik wil een papieren krant hebben.
Delia Owens is een 70 jarige biologe die haar eerste roman/thriller heeft geschreven en gepubliceerd. Chapeau. "Daar waar de rivierkreeften zingen" is de titel en volgens de recensie, het lezen waard.
De aankondiging van de grote tentoonstelling van "Van Eyck" in het MSK van Gent. Een waarlijk interessant artikel. Reporter Tommy Huyghebaert heeft de route van alle werken in die in Gent te bezichtigen zijn, gereconstrueerd. Daarbij geeft hij nog eens een internetadres voor mensen zoals ik, die de tentoonstelling niet gaan bekijken: closertovaneyck.be.. Het is een enorm gedetailleerde revue van deze expo dat hij heeft neergepend, met bijhorende foto's. Het meest in het oog springend is de craquelé van de doeken als er op ingezoemd is. De barstjes en scheurtjes die ontstaan door veroudering van de verf. Je kan dat ook zeggen van een rijpere huid, zoals de mijne. Maar voor de mensen zijn dat dan rimpeltjes waar men fier over mag zijn.
En tot slot, vandaag is de dag van de vettige snack, bouletten met friet
Deze morgen bij het ontbijt (tasjes koffie, bokes en chocolade) sprongen de titels van Het Nieuwsblad me zo tegemoet om er "een boompje over op te zetten". Items waarover je aan tafel gezellig kan babbelen, kouten, zwanzen, zwammen, kletsen. Even terzijde, dat is nu het leuke aan schrijven dat je oude woorden terug kan gebruiken. Ze uit de vergeethoek halen, ze doorgeven en terug in zinnen zetten waar ze horen.
Je hebt verschillende manieren om rijk te worden. 1) rijk geboren worden 2) geld erven 3) één illuster idee hebben en het uitvoeren 4) zelf invullen...Nummer 2 en 3 zal ik vandaag eens onder de loep nemen.
Geld erven: vandaag kwam dat ook ter sprake op de radio, nu het bijna een jaar geleden is dat Karl Lagerfeld overleden is. Zijn erfenis bedroeg 200milj euro en een groot deel ging naar de geliefde poes Choupette. Wat doet en poes nu met zoveel geld? Wel ze heeft een hele huishouding: 2 nanny's ter beschikking, bodyguard, kok, dokter die klaarstaat om deze Birmaanse kat bij het minste kuchje te helpen. Maar dat is niet het enige waarvoor Karl gezorgd heeft. Er is ook een eigen make-up lijn bij Chanel (saffierblauwe oogschaduw), een handtassenlijn, een boek en een instagram-account. Dát is nog eens rijk zijn voor een kat! Ze waren dan ook 2 handen en 4 poten op enen buik.
Een goed idee. Een man die graag wandelt, zoals zovelen onder ons. Een man die graag de rust zoekt, zoals zovelen onder ons. Een man die een kaart heeft van alle trage wegen in ons land. Niet zoveel onder ons zullen over die atlas beschikken. Deze atlas werd opgemaakt in 1830 en de meeste van die wegen zijn nu in onze straten, banen, autosnelwegen omgezet. Maar het gaat hier uiteindelijk wel om 40.000 km in ons land. Na verschillende processen in andere gemeenten, werd deze wandelactivist telkens in het ongelijk gesteld. Maar er kwam een grote vis in het vizier: Aarschot! Slecht onderhouden voetwegen en deze keer kreeg onze voetganger wel gelijk, met dwangsommen tot gevolg. Opgelopen tot 1,65 milj euro. De stad Aarschot heeft geopteerd om dat te betalen om 6 maanden verlost te zijn van aantijgingen en processen. Geen idee hoeveel km hier de trage wegen bedragen. Ik hoop in ieder geval voor het gemeentebestuur dat er orde op zaken gesteld zal zijn vóór de grote vakantie.
Een minder plezant artikel was: The Doomsday Clock werd op 100 seconden voor middernacht gezet. Dus 100 sec. vóór het apocalyptische einde. De Doemklok op die seconden zetten gebeurde als gevolg van het falen van Russisch-Amerikaanse ontwapeningsakkoord en het milieu.
Om mezelf te troosten zal ik maar een taart bakken. Een citroentaart, dat is gezond. Veel fruit en Vit C.
