De nevel en de nachtelijke koude heeft de zon al opgeruimd. Het belooft een zonnige en aangename Pasen te worden, tot jolijt van kleine en grote kinderen, die buiten hun vele eitjes kunnen rapen. Straatkip Carmen heeft ze waarschijnlijk niet gedeponeerd in de tuinen van mijn straat, want ze is al enkele weken uit het zicht verdwenen. Hopelijk is ze genen fricassee geworden of een filetke. De vasten is achter de rug, de ratels zijn weer opgeborgen en enkel nog te horen bij de 'folkgroepen' voor de rest van het jaar. De klokken hangen terug in de torens en beieren weer dolgelukkig ieder uur. Vandaag is het ook weer een hoogdag voor de wielersport: Parijs-Roubaix word gereden door een 175-tal renners. De derde wielerwedstrijd in de reeks van 5 voorjaarsklassiekers. Na Italië met Milaan-San Remo en België met de Ronde van Vlaanderen is het nu aan Frankrijk om de wielerliefhebbers te verwennen met een jarenoude wedstrijd. Sinds 1896 rijdt men deze koers al, met uitzondering van de oorlogsjaren en 2020. De coureurs starten sinds 1968 niet meer in de hoofdstad maar in Compiègne, een 80 km meer noordwaarts. Een stad die al eeuwenlang gekend is om zijn oorlogen en vredesverdragen. En voor wat strijden die mannen op hun stalen rossen? Voor eeuwige glorie, een vermelding op de lijst van winnaars in de annalen van deze klassieker en natuurlijk om de 'kassei" die tot kunstwerk is verheven. Deze koers heeft verschillende namen. Hier noemt men hem 'de Hel van het Noorden' omwille van de 55 km weinig onderhouden kasseistroken in deze 257km lange wedstrijd. In Frankrijk spreekt men ook nog van "La Reine de Classiques" of "Le Pascale". Vroeger werd de wedstrijd op 'paaszondag gereden' = dimanche pascale. Nu is het de 2e zondag van april maar de naam bleef bestaan alsof het altijd pasen is als de koers in Noord Frankrijk verreden wordt. Ik zal de tv alvast aanzetten, dan kan ik kijken als ik goesting heb of wanneer ik terug binnenspring na een zonnebadje. En zoals gewoonlijk zeg ik: moge de beste winnen en liefst een Belg. Tot morgen
Het is inderdaad hier nog een rustige zaterdag. Nog niet veel toeristen die rondlopen, een paar tweede verblijvers die stilaan hun woonst voor het zomerseizoen op orde komen zetten en het frisse weer trotseren om een gezonde strandwandeling te doen. Niet zo in de grootwarenhuizen! Er komt een lang weekend aan en de parkings en winkels waren overvol. Verschillende rekken waren slechts nog halfvol en werden met mondjesmaat aangevuld want het personeel was nodig aan de kassa's!. Natuurlijk kon ik gisteren gaan, maar dan liep ik 3% mis. Veel is dat uiteindelijk niet maar toch voldoende om een koekske van te kopen. Enfin, ik toch alles gevonden om mijn gasten deftig eten te kunnen voorzetten gedurende de tijd dat ze hier zijn.
Gisteren was ik tijdens de koffieklets met de buurvrouw, mijn naamgenoot, aan het zagen dat ik zo weinig inspiratie had om aan de 500 woorden per dag te komen. Ik wil eigenaardig genoeg wel iedere dag schrijven al is het maar over zever in pakskes. Dan zit ge met een 'writer's block', zo noemde ze mijn gebrek. Ik hoop dan alleen maar, dat ik niet tot Pinksteren moet wachten vooraleer de Heilige Geest me inspiratie geeft over wat te schrijven. Een grote romancière zal ik nooit worden want dan hebt je niet alleen inspriratie nodig maar ook een goede dosis fantasie en die mankeer ik tot mijn grote spijt. Ik voel me goed als ik zo wat bedenkingen kan neerpennen over de gebeurtenissen van de dag waar ik dan mijn mening wil over zeggen bij gebrek aan een geschikte gesprekspartner. Dus die blog dient als een tafelgenoot met wie ik gedachten kan uitwisselen over het goede en slechte nieuws van de dag of de week, over het reilen en het zeilen van de wereld, al is het wel dikwijls eenrichtingsverkeer. De laatste dagen was het echt pover gesteld met de nieuwgaring. Tot vandaag. Eerst las ik over het overlijden van een jonge renner in Parijs-Roubaix in 2018. Daarna start er de reeks over de koningskinderen die een ellendige jeugd hadden en 'foster-parents' nodig hadden om opgevoed te worden en menselijke warmte te krijgen. Vandaag begon de reeks over de rebelse jongste spruit die opgevangen werd in een Antwerps gezin. Over de oudste is er al genoeg gezegd en gezwegen en over de officiële dochter zal wel nooit een serie verschijnen omdat die rap genoeg uit het ouderlijke paleis verdween. Bij de Paus is de Verlichting van de Heilige Geest al gekomen, als ik het krantenartikel tenminste goed begrepen heb. Hij sprak de nooit van Hem verwachte woorden: "Seks is mooiste geschenk van God". Waarschijnlijk is die zin uit zijn context gerukt, in ieder geval kan men nu nog moeilijk zeggen dat deze 86 jarige oppergeestelijke ouderwets of conservatief is.Tot morgen
De zon priemt niet alleen het ochtendgrijs van Frank weg, maar ook het 'daggrijs' dat ons al dagenlang teistert. Vandaag ook weer een verandering in mijn gewone doen. Ik word stilaan een 'langslaper', niet zoals 'Doornroosje' die er 100 jaar over deed en een kus van een prins nodig had om wakker te worden. Gewoon zorgeloos in slaap gevallen, moe van het gedane werk en de babbel met de vrienden. Een tweede verandering vandaag was een zeikende natte brievenbus die me met een krant van papier maché opzadelde. Geen lectuur, geen kruiswoorden vooraleer ik al die papieren voorzichtig uit elkaar heb gehaald om te kunnen drogen. Dat is nodig om ze niet te beschadigen bij het omslaan van de pagina's want ik wil nog wel mijn spelletjes doen en al de rubrieken lezen. Terwijl de krant droogt, heb ik het internet aangezet om het nieuws van de dag te lezen, mijn taaloefeningen en mijn wordle-wordle6 te doen. Mijn ogen hebben, evengoed als mijn maag, voedsel nodig om goed te functioneren en dat is dan lectuur. Mijn hersenen worden wakker van de woordspelletjes en de sudoku's. Ik kan zeggen dat ik allerlei dingen moet doen om de morgen niet als een zombie door te komen. Buiten stappen, de zeelucht opsnuiven, armbewegingen doen door de hond bezig te houden met de bal. Dat zijn voor mij de arm-rug- en buikspieroefeningen door me te bukken om de bal op te rapen die de hond voor mijn voeten komt leggen. Ik zal mijn blog bezien als het schrijven van een plaatselijke gazet maar zonder de rubrieken politiek, wereldnieuws, economie, sport, plaatselijke nieuws en roddel. Dat omdat ik geen journalisten ter plaatse heb, noch in Brussel of ergens anders te lande. Ik ken ook geen paparazzi die op ronkende motoren rondtoeren rond de celebs met als bijzitter een fotograaf met enorme telelenzen. Over wat kan ik dan nu wel schrijven? Het weerbericht en dat beschreef ik al in mijn eerste zin vandaag. Ik ga nu mijn puzzel van Agatha Christie maken, die 1000 stukjes kreeg ik van mijn dochter in februari en die komt een van de volgende dagen controleren of ik hem goed gemaakt heb. Tot morgen
Het is Witte Donderdag, de klokken zijn vertrokken naar Rome. Het is stil buiten.Toch als men aan de kerktoren woont, die niet meer om het uur slaagt of oproept om naar de misviering te komen. In de kerk wordt er nu tot en met zondag 10u, het afschrikwekkend geluid van de houten ratels gehoord. Het is een doodsgeluid waar je kippenvel van krijgt. Onze klokken met hun vleugeltjes reizen samen met de Nederlandse exemplaren uit Limburg en nog enkele die ze in Frankrijk oppikken, in groep in 36u naar Rome, laden zich vol met lekkernijen en vliegen in nog eens 36 u terug. Het is om het zo te zeggen nu een blije dag, omdat ik kan uitkijken naar al het lekkers dat op zondag uit de lucht zal vallen. Hopelijk is het een droge dag om die eitjes te rapen. Het regent pijpestelen nu. Ik weet ook wel dat bomen, bloemen, planten, dieren en mensen water nodig hebben om te leven en dan voornamelijk hemelwater. maar liefst zien we natuurlijk alles nat worden 's nachts zodat we overdag genieten van een stralende wereld. Niets hebben we natuurlijk te zeggen over de weersgesteldheid. We doen nog niet zoals de Chinezen tijdens de Olympische Spelen in Peking, om de wolken kapot te schieten om ze op het gewenste tijdstip hun vocht te laten lossen. Ondanks de regendag komen er straks mensen uit het binnenland koffie drinken en daar ga ik me nu voor klaarmaken. En zo'n bezoek brengt vanzelf de zon in huis. Tot morgen
Het heeft niet gesneeuwd en toch was mijn groene gras, wit. De zon smelt de ijskristallen wel weg, het is toch altijd frisjes te noemen, 7°C. Ik ben al buiten geweest met de hond, heb mijn koffie gedronken en het voornaamste en verrassendste nieuws van de dag gelezen. Mr Make America Great Again met de blond-witte bles, heeft als superrijke Amerikaan nooit gedacht dat hij ooit op een beklaagdenbank zou terecht komen. Of hij berecht zal worden, voor de meer dan dertig aanklachten die werden voorgelezen door de Openbare Aanklager, valt natuurlijk af te wachten. Feit is in ieder geval dat er een veranderende mentaliteit vast te stellen is, en dat wetten niet alleen meer voor de 'ordinary people' gestemd werden, maar dat ook de 'rich and famous' niet meer met alles vrijuit en ongestraft weg geraken. Niet alleen een veranderende ingesteldheid bij de Amerikanen, ook hier te lande. Vooraleer mijn werkzaamheden aan mijn bureau te beginnen, hoorde ik zo veel lawaai buiten dat mijn nieuwsgierigheid het won van mijn schrijfijver. De eksters, merels, duiven en het kleine grut van een paar grammen, hebben al lang een nestje gemaakt in de bomen en hagen. Nu ontspint er zich een ware oorlog, met veel klapwieken en lawaai, tussen de kauwen en de meeuwen. Een gevecht in regel om het best beschutte plekje nog te vinden om een 'ei' te leggen en te beschermen vooraleer een passerende klok ze morgen zou meenemen naar Rome. Dat is een film die zich live afspeelt voor mijn ogen en waarvoor ik niet moet gaan plaatsnemen in mijn zetel of in een cinemazaal om op groot scherm een natuurlijk effect te krijgen. In de bioscoop ging ik vroeger kijken naar groots opgezette historische drama's al of niet waarheidsgetrouw. Veel van die films hadden Charlton Heston (1923-2008) als lead actor en vereisten een mega scherm om indruk te maken. Zoals "Ben Hur", "El Cid", "The Ten Commandments". De jongere gaede zal hem misschien kennen van "The Planets of the Apes". Ik herinner me vooral de film "Soylent Green" waarin hij politieagent Thorn speelt. Een beangstigende film uit 1973 die werd bestempeld als 'dystopische sciencefiction'. De verfilming van een boek "Make Room! Make Room! " van Harry Harrisson (1925-2012) dat een negatief en onwenselijk toekomstbeeld schetst van New York in 2022. Hallucinant is de weergave van dat vooruitzicht in 1973 en dat bijna werkelijk te noemen is heden ten dage; overbevolking, broeikaseffect, hittegolven,...door jarenlange ecologische verwaarlozing. De film schetst het beeld van gebrek aan voedsel en water dat op zijn beurt euthanasie en kannibalisme in de hand werkt. Soylent is de samenvoeging van soy = soja en lent = lentil (linze). De wafeltjes hebben allerlei kleuren en zijn het voedsel voor de armen, de 'green' zijn met toevoeging van 'algen' en dat is het geheim van de film. Schrikbarend heb ik de film toen gevonden en wens hem niet meer te zien want hij zit de realiteit en toekomst op de hielen. Maar de zon is er nog en daar ga ik van genieten. Tot morgen
Omdat ik weer geslapen heb als een roosje was ik aan mezelf verplicht eens na te gaan waar die uitdrukking vandaan komt. Niks speciaals eigenlijk, er komt zelfs geen bloem aan te pas. Dat dacht ik eerst en dat was verkeerd gepeinsd. Een mens kan zich al eens vergissen, nietwaar? Het is al eeuwen dat men deze uitdrukking gebruikt, voor de eerste maal opgemerkt in geschriften uit de 17e eeuw. Eenvoudig omdat de kaakjes van een kindje tijdens de slaap een rode kleur hebben zoals een rode roos en niet omdat een roos zo mooi kan slapen. En als jullie naar vreemde landen gaan waar een andere taal gesproken wordt en men je vraagt of je goed geslapen hebt kan je zonder blikken of blozen in het Frans zeggenn: j'ai dormi comme une marmotte. In het Duitssprekende gebieden zegt men dan; ich habe geschlafen wie ein Bär. Natuurlijk spreekt men het meeste Engels in het buitenland en dan is het handig om de Engelse uitdrukking te kennen: I slept like a bear. Ik heb dus een gezonde kleur tijdens mijn nachtelijke uren niet door mijn opvliegers, of onbehoorlijke gedachten, maar gewoon door van een gezonde en diepe verkwikkende slaap te genieten.
Gisteren schreef ik over de grote passiewerken van Johann Sebastian Bach. En vandaag lees ik dat we al eeuwen zwijgen en doof zijn voor een Vlaamse componist die al een Johannespassie componeerde in de 16e eeuw: Adriaan Willaert (±1490-1562). Afkomstig van Rumbeke grenzend aan Roeselare trok hij naar Italië, zoals in die tijd de kunstenaars pleegden te doen. Hij trok naar Rome, Ferrara, Milaan om uiteindelijk zijn definitieve stek te vinden als kapelmeester van de San Marcobasiliek in Venetië. Er zijn veel werken bekend van deze componist vooral geestelijke liederen, chansons, madrigalen enz. Maar heel weinig opgevoerd wegens te moeilijke partituren. Tot 'Tore Tom Denys' uit Rumbeke-Roeselare, een professionele tenor in verschillende muziekgezelschappen, zich ging bemoeien met de werken van stadsgenoot Willaert en het gigantische onleesbare en dus onuitvoerbare werk voor 6 stemmen met allemaal dezelfde tekst, stootte. Hij besloot de oorspronkelijke muziekschriftuur om te zetten naar een moderne partituur. En zijn werk is nu klaar om tijdens deze Passieweek, uit te voeren. Het is ook opgenomen op plaat, "Adriano 4" door het muziekgezelschap van Denys, Dionysos Now. Meer weten over deze musicerende Belg: www.dionysosnow.com. Geniet nu maar eerst van de zon vooraleer naar deze "Johannespassie" van Willaert te luisteren.Tot morgen
Ik heb geslapen als een roosje. En als ik wakker werd was de grote gele bol de restanten van de vriesnacht al aan het opruimen. Heerlijk toch die warmte die van bovenaf op mij afstraalt. Vandaag begint ook de nieuwe weervrouw. Of ze goed zal zijn in haar job als voorspeller valt nog af te wachten. In ieder geval, ze heeft een mooie naam, Jacotte Brokken. Hopelijk weerspiegelt haar achternaam niet haar weerparcours.
En Vlaanderens mooiste is weeral gereden, zowel voor dames als heren. Maar de besten hebben na 6u trappen de trofee mogen in ontvangst nemen. Een massa volk was op de been om de fietshelden aan te moedigen en toe te roepen. Geen snoodaards onder de supporters. Wel was er een onverlaat in het peloton zelf, die een reusachtige valpartij veroorzaakte met een 4 dubbele sleutelbeenbreuk tot gevolg bij een collega. Een weekje wachten en er valt weer een klassieker te betwisten in Frankrijk, Parijs-Robaais.
Deze week noemt men "De Goede Week". De laatste week van Jezus' leven op aarde, waarschijnlijk in het jaar 33 van onze jaartelling. Ontelbare schilderijen zijn er aan gewijd zoals "Het Laaste Avondmaal" of "De Kruisiging", maar evengoed ontelbare muzikale hoogtepunten die deze week overal te lande uitgevoerd worden, in kerken of concertzalen. Zoals de prachtige muziek van Johan Sebastian Bach (1685-1750) die naast zijn "Brandenburge Concerten" ook de "Matthäus-Passion" en de "Johannes-Passion" componeerde met teksten van het 'Evangelie volgens Mattheus' of 'Het Evangelie volgens Johannes'. Rond deze tijd zal men ook wel het "Requiem" van Mozart (1756-1791) ergens uitvoeren of het "Ein deutsches Requiem" van Johannes Brahms (1833-1897). Men kan ze natuurlijk thuis beluisteren als men de vinyl uitvoeringen en een pick-up nog heeft of een CD, of een van de talloze uitvoeringen die op het internet, YouTube of spotify for free te beluisteren zijn. Met daarbij als grote luxe, in een zetel thuis te zitten in plaats van op een harde kerkstoel in een koude omgeving. Tot morgen
