Nadat ik mijn 'De Zondag' heb gelezen en mijn 'rozijnenbokes' heb binnengespeeld , beide items gekregen van mijn zorgzame buren (waarvoor dank, natuurlijk met een brede glimlach en een handkusje), begin ik aan mijn zondagse dagtaak: woordle 5 & 6 oplossen en dan info inwinnen over het weer, mails bekijken en dan seniorennet openen. Dat is dan de tijd om te beginnen schrijven, wat niet alleen een zondagse taak is maar een bezigheid van 7 dagen op 7. Hopelijk kan ik nog jàààààààren dat ritueel aanhouden. Omdat het er een inspiratieloze zondag uitziet heb ik alvast de vensters opengezet om frisse lucht te krijgen en misschien komt ook zo de Heilige Geest binnengewaaid om me wat interessante invallen aan de hand te doen. Het Vlaamse woord van vandaag zal veel weggebruikers doen vloeken en zuchten als ze naar het Zuiden rijden of gewoonweg de 'Noordzee' willen zien: accordeonrijden. Zonder enige speciaal voorval met de auto afwisselend eens wat trager en dan weer sneller rijden. I praise the Lord, dat ik dat echt niet meer moet meemaken om de zee te zien! Eens links en rechts kijken, de straat over en daar zie ik dan de zee in al zijn grootsheid, gratie en schoonheid liggen. Maar er zijn veel kapers op de kust. Door de toevloed van bezoekers en de restjes die her en der blijven liggen, zijn de meeuwen weer superactief en maken een lawaai van jewelste. Dat zal wel een geluid zijn dat naast de 'radio Joe FM' , "Tien om te Zien", zal schallen in de Westendse hemel. De zomerambiance gaat volgende week van start. Misschien dat ik vanavond eens ga kijken naar de stellingbouwers, want dat is ook al een attractie op zich om dat te bekijken. En als de wind uit het noordweststerse gat kom, hoor ik het hele repertoire dat weer gezongen zal worden. Dat is dan zonder me een meter te verplaatsen, vakantie aan zee: van veel dingen genieten zonder er zelf te moeten aan deelnemen. Voilà. Tot morgen
Toeval? Daarjuist bekijk ik het Nederlandse woord van de dag: tuinzetel! Niks speciaals hoor ik jullie allemaal in koor zeggen. Wel als jullie weten waar ik deze morgen naar toe ben geweest: een tuinstoel gaan zoeken in de grote baanwinkels die het woord 'tuin'en 'meubelen' in hun slogan hebben. Vergezeld van een fanatieke shopper en ook om gezelschap te hebben om me niet van aankoop te vergissen, struinden we toch 5 winkels af. Geen van de geprobeerde zetels voldeed aan de verwachtingen. Als je wat ouder bent geworden en op pensioen, komen er al wat meer voorwaarden bij een aankoop aan te pas. Plaats nemen en recht komen moet toch vlot kunnen gebeuren zonder halsbrekende toeren te moeten uithalen. Degene die dan wel weer dienstig zouden kunnen zijn waren te duur, te zwaar of te onhandig om mee om te gaan. Vandaag zal ik die zetel toch niet nodig hebben want er is wel wat wind opgestoken en de blauwe lucht verdwijnt regelmatig achte de wolken. We zijn van een kale reis terug gekomen maar hebben onderweg wel een lekkere tas koffie gedronken. Zo is mijn zaterdag weeral bijna voorbij. Veel arbeid zal er niet meer gebeuren aangzien het ook nog eens 'Tour' is deze namiddag. Eén lichtpuntje toch vandaag: de tuinman is vroeg langs gekomen om mijn gazon een snijbeurt te geven en de randjes van mijn pleintje een knipbeurt. Gelukkig weet hij al jaren wat te doen en kon ik rustig in mijn bad blijven zitten, terwijl de mannen de zware arbeid verichtten. Voor hij vertrok wilde hij wel 5' op mij wachten om een klapke te doen, als ik deftig naar buiten zou komen, want zijn 2 zonen waren er bij. Alzo geschiedde. Nu is het méér dan tijd om de teevee aan te zetten en de 'Tour' perikelen te volgen. Tot morgen
Eén mug!!! Eén mug heeft mijn nachtrust overhoop gegooid. Ik had me in mijn geliefde houding gelegd, mijn oogjes al toegedaan en probeerde nog een beetje na te denken over de vervlogen dag, toen ik geknarsetand hoorde. Natuurlijk heeft een mug geen tanden, maar haar vleugels maken een zelfde onaangenaam geluid als het over elkaar bewegen van de tanden tijdens de slaap van de kamergenoot. Vliegensvlug het laken volledig over me heen getrokken. Ik dacht me veilig te voelen maar er was een verstekeling mee onder zeil gekropen die tuk was op vers en jong bloed, het mijne dus. Een gevecht in regel om mijn huid ongeschonden te houden, maar Dracula was inventiever dan het 'meisje van 1948' en deze ochtend stond ik dus met een joekel van een bult op mijn armen, op.
Sinds een paar dagen verschijnt er op mijn 'app instagram', korte filmpjes over het in en uitstappen van vrouwen en mannen in super-de-luxe bolides. Auto's in de prijsklasse boven het miloen euro, die eigenlijk alleen maar dienen om in de hoofdstraat van Monte Carlo een ritje te maken om bv te stoppen om een tomaatje te halen bij de kruidenier om de hoek, of om de sleutels af te geven aan de portier vóór de sjieke winkel van Hermès om een exclusieve sleutelhanger op te halen. Naar buiten komen doet dat vrouwvolk dan met de gele draagtassen, klein of groot, afhankelijk van de aankoop. Dan eventje de portier aanmanen de juiste bolide uit de parking te halen en daarvoor krijgt hij dan 100€. Het uit- en instappen is een filmke op zich. Ik heb geen oudere vrouwen kunnen spotten die met elegantie die sportwagens betreden. Eerlijk gezegd, is dat een kunst en alleen maar voor jonge ranke slanke vrouwen mogelijk om deftig in en uit de wagen te geraken. Uit geraken is ook een leerschool en niet eenvoudig, men moet soepel en lenig zijn. En wat zie ik dan bij de mannen? Dat zijn dan heren die na een succesvolle carrière en in hun midlife verzeild zijn geraakt, eindelijk zo'n dure slee kunnen veroorloven. Het spijtige is wel dat ze allemaal hun 'sixpack' verloren zijn en zich echt wel belachelijk maken bij het parkeren, en het onelegante vertoon bij het plaatsnemen of van de plaats komen in de wagen. Want ja, wie kan zich een wagentje veroorloven in een prijsklasse van 500.000-16,5mlj € ?. De paradewagentjes noemen, Bugatti, Rolls-Roce, Lamborghini, Jaguar, Ferrari, Aston Martin, Mercedes-Benz Maybach, Koenigsegg, ..... Die wagens zijn geen spek meer voor ieders bek. Toch is nog altijd de beste, eleganste en mooiste verplaatsing om een tomaatje bij de kruidenier op te halen: het voetenwerk. Tot morgen
Ik heb een krant gehad, of hetgeen men toch een krant zou noemen. Een mager gazetje om me tevreden te stellen dat ik toch de teevee programmatie kan bekijken, de uitslagen van de tijdrit van gisteren en voor de rest komkommernieuws. De drukpersen waren uitgevallen in de drukkerijen, al wordt dat tegenwoordig niet meer gedrukt zoals men dat vroeger deed. Alles is comutergestuurd en de teksten gaan rechtstreeks van de computer naar lay-out, de grote papierenrollen en geknipt op formaat. Is het de krantenjongen niet die uitvalt dan zijn het wel de machines die kortsluiting krijgen. Ik heb als kind gewoond in een straat waar een beetje van alles was te vinden: een kruidenier die "Poeders Het Witte Kruis" verkocht waarvan de fabricage achter de hoek was in de 'Laboratoria Tuypens', 2 beenhouwers, een bakker, een juwelier, een advokaat, een dokter, toen was er ook al een dieetwinkel, een kaaswinkel en melkproducten, een winkel van kachels en stoven, een café 'Oud Rhetorica' waar ik leerde 'Boerenjongens' te drinken (zelf maken is rozijnen laten weken op brandewijn met toevoeging van kaneel en kruidnagel), een café waar Ferre Grignard al eens optrad met zijn "Drunken Sailor", een kinderkledingwinkel, een radiowinkel, een electriciteitswinkel, 2 breigoedfabrieken en 2 drukkerijen. Eén post WOII rechtover de Sint Niklaaskerk en een godsdienstige naam kreeg "Drukkerij Sinte Marie" (was brasserie geworden en ook al ter ziele gegaan) en één van in Jesuskes tijd waar de tijd had blijven stilstaan. Begonnen rond de jaren 1920 en gestopt waarschijnlijk 1968 en hun archief werd in 1985 overgedragen aan de Koninklijke Oudheidkundige kring van het Land van Waas. Ik kwam graag in de drukkerijen waar potlood en papier in allerlei kleuren, diktes, groottes en vormen te vinden waren, leien met griffels, ook schriftjes met ruitjes, lijntjes, rechthoeken en zonder, millimeterpapier, tekenboeken, los en gekleurd papier, kladschriften. In de drukkerij vond ik dan de bakken met de letters of de drukker die nieuwe moest maken, kortom alles wat mijn hartje wenste want toen was ik ook al bezeten door schrijven. Al zijn overschot werd toen gebruikt om confetti van te maken en uitgedeeld aan de buren om de processie kleuren als die door de straten trok. Nu ja, ik heb geen overschot meer aan papier en de processies trekken er alleen nog in grote steden op uit, waar men dan moet inschrijven en betalen voor een zitje op de eerste rij. ik schrijf nu alles met het lettertype dat ik kan kiezen uit een menu, de grootte, tekstkleur, met of zonder emoticons en heb ik mijn printer bij de hand. Geen papierverspilling meer en weer een boom die mocht blijven leven. Maar met spijt in het hart kijk ik nu eens naar de straat van mijn kindertijd waar dat alles is uit verdwenen en andere doelen heeft gekregen. Evolutie.Tot morgen
Een onbekende auteur schreef: Liefde is vriendschap die vlam heeft gevat. Meer hoef ik er niet aan toe te voegen. Wel dat ik ontelbare vriendschappen heb gekend en nog ken, maar geen enkele heeft vlam gevat. En ik heb nog een citaat uit mijn filosofische kalender, geschreven door Charles de Montesquieu (1689-1755): "Het land bewerken is het belangrijkste werk der mensen". Ik moet dat enigszins aanpassen, het is het belangrijkste werk van mijn hond in de tuin!.
Geen krant voor de verandering. Ditmaal door een technische storing in de drukkerij. Mijn abonnement loopt weer een dag langer en ik blijf van veel random nieuws verstoken. Ik kan wel de krant online lezen maar dat is toch niet hetzelfde als geritsel van papier horen als ik ze vasthou of een blad omsla. Voor de spelletjes moet ik geen schrik hebben dat ik ze niet kan maken, om 19u30 krijg ik immers de mail met alle spelletjes die in de krant verschijnen en nog wat andere ook. Teevee programma's heb ik dus niet vandaag, maar het belangrijkste weet ik van buiten; rechtstreekse uitzending van de tijdrit in Frankrijk en vanavond "Vive le Vélo". Ondertussen luister ik naar de kauwen die mijn dakgoten aan het reinigen zijn en alle vuiligheid dat erin ligt op mijn paadjes kieperen. Gelukkig zal het een warme dag worden (nu 21°C) zodat alle smurrie vlug zal opdrogen en ik het met de bezem kan wegvegen. Voorlopig zitten we hier nog veilig zonder zondvloed of branden en hopelijk kunnen we dat hier zo houden. Als je de beelden van Zuid Europa bekijkt is het daar één doffe ellende en ook inTexas (Amerika) waar een kalm riviertje in een mum van tijd een wilde stroom werd die dood en vernieling bracht. Hier is het een zonovergoten dag en straks zal het een schaduwplekje opzoeken zijn als ik wil buiten zitten.
Op zijn minst kan je spreken over mouwvegerij en pluimstrijkerij van de Israëlische Premier, Netanyahu. Dat om zijn doel te bekomen (meer wapenleveringen en steun) van Orange President. Een voordracht bij het Nobelinstituut om Trump de 'Nobelprijs voor de Vrede' toe te kennen en dit omwille van zijn verschillende gunstige interventies bij conflicten overal ter wereld om vrede te stichten! Is dat een joke? Tot morgen
Hier is mijn lawaai voor vandaag, waarvoor jullie even stil moeten zijn om het te lezen. Dat is mijn gebruik van het gezegde van Guy Mortier "Stil even, ik maak lawaai". Net zoals Renaat en José en honderden anderen analyseer ik de vele valpartijen in de koers. Het hoeft eigenlijk niemand te verbazen dat er op de smalle en bochtrijke wegen, nog voorzien van allerlei hindernissen die de automobilisten moeten aanmanen om geen 50/u te rijden, fietsen de 180 pedaleurs die dan af en toe in elkaar haken. Op tubes van 2cm breed, zij aan zij, denderen ze over al die obstakels met een snelheid van meer dan 40km/u. Komt daarbij, dat die mannen 6u op hun stalen ros zitten en dat is zeker geen gemakkelijke zetel, in opperste concentratie om en bij de 170 km per rit afmalen. Geen mens kan 6u geconcentreerd met iets bezig zijn, niet op school, niet op het werk en dus al zeker niet op een velo, zonder af en toe eens eet-en plaspauze te hebben in een niet werk gerelateerde omgving. Daar is bij die renners geen sprake van. Verlies van concentratie en mee met de flow rijden zonder na te denken, geen beweging op te merken, of materiaalpech, zijn oorzaak van een val met meer dan onschuldige gevolgen. De druk van de sponsors is enorm groot en de noodzaak om in the picture te rijden, daarvoor nemen de renners ook al eens onnodige risico's. Eigenlijk is het een grote reclamestoet, onder het mom van een spannende koers, veel sightseeing, interviews en randactiviteiten. Maar ik wil het sportieve spektakel toch niet missen. Mannen die boven zichzelf uitstijgen en eeuwige roem krijgen voor de rest van hun leven. Een strijd op mensenmaat, de huidige gladiatoren. Zo'n programma is niet alleen een lust voor het oog, maar ook voor het oor. Een beetje roddels opvangen, daar leeft een mens ook van. Sommige managers, vrouwen, begeleiders, sponsors zouden toch beter het citaat van de dag toepassen en de controverse uit de weg gaan. "Zwijgen is de meester van het spreken" dat zei Lao Zi (ca 600 vC), een Chinees filosoof. Dat las ik vandaag in de filosofie scheurkalender. De Klara kalender blijft onkende musici van vrouwelijke kunne, toveren. Misschien kent één van jullie Ghalia Benali? Een zangeres van Tunesische origine en zingt voornamelijk 'Maghrebpop'. Tot morgen
Hopelijk word ik niet ziek of val ik niet over de hond, want geen enkele dokter zal me kunnen helpen: ze staken!!. En in België heeft iedereen het recht om zijn ongenoegen te uiten door zijn job niet uit te voeren. Of je nu veel betaald bent of aan het minimum zit, iedere Belg is gelijk voor de wet, althans dat zou toch moeten zijn. Waarschijnlijk zit de meerwaardebelasting er ook wel voor iets tussen. Ik ga niet zeggen dat alle artsen, tandartsen enz kapitaalkrachtig zijn, maar ze hebben toch wel een flink beleg op hun boterham, die hun clienten veelal missen. Ze hebben het recht dat te doen al maken ze voor hun kostbare infrastructuur in de ziekenhuizen en thuis, toch gebruik van gemeenschapsgelden voor de installaties daarvan. En als je ze dan bezig hoort op radio en tv zijn het blijkbaar arme sukkelaars die hun zwembad niet met water kunnen vullen omwille van té duur drinkwater. Ja natuurlijk, de studiejaren, minimum 7 jaren, kosten veel geld zowel privé als aan de overheid, maar de gemiste jaren voor een deugdelijk pensioen moeten ze achteraf als zelfstandige wel kunnen inhalen om hun riante manier verder te kunnen leven tot na de pensioengerechtigde leeftijd. Toch zijn er altijd idealisten die de wet van Hippocrates (ca 460vC-377vC) tot in de puntjes willen uit voeren omdat ze dat als hun missie beschouwen. Zo is in 1971 uit het Katholiek Vlaams Studentenverbond aan de KUL, AMADA (alle macht aan de arbeid) ontstaan en later de PVDA (1979), partij van de arbeid in België. Gestoeld op de marxistische, leninistische en ideën van Mao. Het eerste beroep waar ze hun ideologiën toepasten was vanuit de huisartsenpraktijk in Hoboken met enkele zeer geëngageerde huisartsen. Kort gezegd, niet ziek worden vandaag.
Het eerste weekend 'Tour' zit erop. Niet onverdienstelijk voor de Belgen, een echte Belg Jasper en een halve Belg, Mathieu. Beiden konden ze the yellow jersey omgorden en zijn teamgenoten, beiden wonnen ze de rit in een spannende sprint. Maar naar een sprint kijken is niet echt mijn ding. Die mannen vliegen met een verschrikkelijke en verschroeiende snelheid naar de meet toe, zijn zo gefocuust op de witte streep en de boog, dat ze dikwijls niet zien wie er allemaal naast hen raast aan een snelheid van 70 km/u. Naar een sprint kan ik pas in herhaling kijken, als ik weet dat er geen valpartijen geweest zijn en iedereen recht is gebleven en veilig is aangekomen aan het eindpunt. Het is vandaag de 'Internationale Dag van Het Sprookje' en hopelijk komt het magische getal dat bij sprookjes hoort "7" ook uit voor de strapatsers: 7 keer winnen, 7e plek in de eindstand voor een van beiden. Straks is er weer 'Tour' en dat is plezant als de zomer wat hapert. Tot morgen
