Ik heb al een uurtje genoten van de zonnestralen. Met blote handen, onderarmen en het gezicht naar de zon gewend met gesloten ogen, heb ik al Vit.D proberen op te slaan. Kwam daarbij een zalig briesje dat voor mijn brein de nodige zuurstof aanbracht om optimaal te functioneren. Met andere woorden, ik zit hier gezond met een lichte blos en zo fris als een hoentje aan mijn schrijftafel. Dat het niet goed gaat met onze Kerkvader Franciscus, is het minste wat men kan zeggen. Gaat het nog goed komen? Een vraag die op ieders lippen ligt, zeker in de katholieke wereld. Mijn Burgervader stelt het intussen wat beter, na wat overbruggingen en dagen in I.C;, intensieve care. Waarschijnlijk zal hem ook de raad gegeven worden om er een andere levenswijze op na te houden want zijn benen en hart hebben het dus moeilijk om zijn imposant figuur te blijven dragen. Misschien biedt Ozempic een uitweg, om redelijk snel van zijn overtollige kilo's kwijt te raken. Natuurlijk had Jean Marie de overbruggingen liever aan de vaart oftewel het Kanaal Plassendale- Nieuwpoort, gehad dan in zijn lijf, maar hij heeft het dus toch niet altijd voor het zeggen. De filosofie vandaag is gebracht door Renate Dorrestein (1954-2018) : "Net zoals de klant van de prostituee, is de lezer in de ban, van een romantische illusie". En in die trant ga ik dus verder. In mijn schooltijd en bij de lessen over de Romantiek, leerde ik 3 belangrijke Engelse dichters met hun intrigerend leven, kennen; Percy Shelley (1792-1822), Lord Byron (1788-1824) en last but not least, John Keats (1795-1821). Tweehonderd en vier jaar geleden stierf deze poeet in Rome. Hij is vooral gekend van zijn dichtregels: "A thing of beauty is a joy forever, Its loveliness increases, it will never pass into nothingness". Zelden worden deze verzen vertaald, iedereen begrijpt dit soort Engels. In mijn kalender kwam ik ook Stan Laurel (1890-1965) tegen, de 'dunne' uit het komische duo 'De Dikke en de Dunne'. Iemand had voor zijn begrafenis een lijkrede voorzien, maar er werd een papierke gevonden met zijn laatste woorden: "if anyone at my funeral has a long face, I'll never speak to him again". Iedereen schaterde bij het voorlezen!. Nog een lekkernij kwam vandaag ook tot leven: pêche melba. Genoemd naar de de Australische sopraan Nellie Melba (1861-1931) voor wie chefkok Escoffier (1846-1935) dit lekkere dessert klaarmaakte. Als laatste sla ik vandaag het bladje van Klara om. Voor de verandering weer een jazzzangeres, en oef, ik ken ze wel: Billie Holliday (1915-1959). Haar nummer "Strange Fruit" en het voor mij bekende "Summertime". Tot morgen
Ik vond geen gepast gedicht van Stijn De Paepe (1979-2022) om deze natte dag toch nog een poëtisch tintje te geven. Ik zing dan maar Rob de Nijs zijn song "Ritme van de regen". Vooral de eerste zin laat me niet meer los: "Zachtjes tikt de regen op mijn zolderraam, 't ritme van de eenzaamheid...". Voor de goede orde, ik voel me niet eenzaam of alleen, maar aan de woorden van een tekst, lied of gedicht, mag men niet tornen. Maar nat zal de dag wel zijn en bovenal, zegt de weerspreuk: de nacht van Sint Pieters'stoel, duidt aan hoe veertig dagen het weer zal zijn!. Nat dus. Dat er een speciale dag voor een 'stoel' in de Kerk wordt voorzien, mag in deze niet verwonderen. Door overlevering zegt men dat Sinte Pieter of Sint Petrus op 22 februari is toegekomen in Rome, enkel jaren na de dood van Jezus en de pausentroon daar heeft bestegen, al werd dat toen zo niet benoemd. Deze troon, nog altijd te bekijken in de Sint Pietersbasiliek in Rome, zal wel niet het eerste exemplaar geweest zijn want door de C14 methode zou het gebruikte hout, dateren van ± 800 jaar nC. Natuurlijk is dat al een respectabele leeftijd. Wel wordt er aangenomen dat deze troon de zetel is waarin Karel de Kale in 875 tot keizer van het Heilige Roomse Rijk werd gezegend en gezalfd en dat deze Karel, uit dankbaarheid zijn 'Stoel' aan de Kerk gaf. De bijnamen heerste toen nog volop, zijn grootvader was Karel de Grote, zijn vader was Lodewijk de Vrome, zijn zoon Lodewijk de Stamelaar en kleinzoon was Karel de Eenvoudige. Dat zijn maar een paar van de Frankische Vorsten die graag uitpakten met lichaamelijke mankementen, zoals ook nog de 'dikke', 'blinde', 'Duitser', de 'jonge'. Dat zijn zowat de gedachten bij regenweer. Bij Klara is er aandacht voor Marcelle Mercenier (1920-1996) een Belgische pianiste en docente. Zij was indertijd gekend voor haar prachtige interpretaties van de concerten van o.a. Frédéric Chopin (1810-1849) die op deze dag precies 215 jaar geleden geboren werd. Toeval nietwaar? De filosofie is voor morgen. Nog voor iedereen een heel gezellig weekend, en probeer het droog te houden. Tot morgen
Met dit aangename weer, ben ik eerst op stap gegaan. Het is zo'n dag dat je alles moet opzij zetten om van die eerste lentetemperaturen en lentebries te genieten. Het is 16u ondertussen en mijn inwendige mens heeft verbrandingsspul nodig. Bestaat toeval? Vandaag denk ik van wel. Gisterenavond las ik op VrtNWS online, het overlijden van Koreaanse Gil-Won ok (1928-2025), een 'troostmeisje'. Dat is een titel dat noopte om er meer over te weten, want was een 'troostmeisje'? Eerlijk gezegd een benaming waar ik nog nooit van gehoord had maar een horrorverhaal in zich draagt. Vermoedelijk en hopelijk weten weinigen welke gruwelen zich in oorlogsgebieden en bezette gebieden zich afspelen, omdat we het al 90 jaar in West Europa, in peis en vree kunnen leven. Wereldoorlog II speelde niet enkel in West Europa maar ook in het Verre Oosten waar JapanKorea, Vietnam, Filipijnen, Indonesie, China terroriseerde. En net zoals in Duitsland kampen opzettevoor gevangenen. Maar de soldaten vroegen niet alleen voedsel ook meisjes en vrouwen. In het zeer arme Korea werden meisjes gelokt om geld te verdienen in de fabrieken maar werden naar zgn verzorgingsstations gevoerd waar ze de leden van het Keizerlijke Leger moesten 'troosten', en dag en nacht ter beschikking staan van de soldaten. Gil-Won ok, kwam zo in een jappenkamp terecht tot het einde van de oorlog, van haar 13 tot 18e jaar. Ze kreeg syfilis, kreeg een hysterectomie, en was voor haar leven begon, zwaar toegetakeld. Ze kon in 1945 niet terug naar haar dorp, want Noord Korea was er gekomen en sloot de grenzen. Ze heeft haar familie of dorp nooit teruggezien. Men schat dat er zo ongeveer een 200.000 'troostmeisjes' naar de kampen zijn gebracht. Door schaamte is het lot van die duizenden meisjes onbesproken gebleven, tot 1992. Ze werd activiste en deed mee aan "The Wednesday Demonstrations" vóór de Japanse ambassade, om excuses te krijgen en verantwoording af te leggen voor dit oorlogsgeweld. Er is enkele jaren geleden een schadevergoeding gegeven aan de nog levende slachtoffers of hun familieleden. Er is ook "Our Peaceful House" opgericht waar slachtoffers naar toe kunnen en zich veilig kunnen voelen. Dit hoofdstuk van de Japanse geschiedenis is internationaal onder de aandacht gekomen door het boek van Kim Soom: "One Left" uit 2016. Een citaat uit het boek: "have you ever wished for a soldier to become an angel?" Door het overlijden van Gil-Won ok, zijn er nog 7 troostmeisjes 'van toen' in leven. In 2017 is er een album uitgebracht met liedjes die ze beluisterde en waarin ze troost vond. Ik heb de titel niet gevonden. Klara stelt Dorothy Ashby (1932-1986) voor, een jazzharpiste zonder troostliederen. En het toeval uit de eerste regels? De filosoof stelt de Japanse dichteres Yosano Akiko (1878-1942) voor met het citaat: "talloze treden leiden naar mijn hart". Haar zoon was tijdens de WO II in dienst bij de Japanse Keizerlijke Marine. Heeft hij van de militaire leiding een 'troostmeisje' gehad? Tot morgen
Naast mijn verschillende sneeuwklokjes, die al een maand bloeien, is er nu ook een geel krokusje verschenen. Ik heb wat kleur gekregen door de licht verhoogde buitentemperatuur: 11°C. Natuurlijk is het nog geen lente, want dat maakt 1 zwaluw ook niet, maar de doodse periode van het jaar is weg aan het deemsteren. Ik kan weer 'oef' zeggen, want ik heb de winter overleefd. Ik mag natuurlijk niet té vroeg victorie kraaien, maar een zo'n fris, klein bloemeke doet me toch van méér dromen. Ik heb zelfs al eens uitgekeken naar shorts om terug met blote benen te kunnen rondlopen en vooral ook de kousen in de schuif te kunnen laten. Het zal allemaal wel een beetje voorbarig zijn, maar dromen doet leven. Ik ben wat later beginnen schrijven, want na de poetsbeurt deze morgen is er toch wat tijd nodig om te relaxen. Zelfs de hond verlangt dan naar zijn halfuurtje 'repos'. Het goede nieuws kwam vandaag vanuit de klassieke muziekwereld: 2 belgen zijn geselecteerd om mee te doen aan de KEW. Dat is niet de Engelse buitenwijk met zijn prachtige botanische tuinen, maar de Koningin Elisabeth Wedstrijd en dit jaar is die muziek olympiade voorzien voor piano. Een Leuvenaar en een Waal uit March-en-Famenne moeten het opnemen tegen de toppianisten uit Zuid-Korea, China en Japan. De Russen, die vroeger de hoge noot speelden zijn een beetje op het achterplan verdreven. Maar ik zal eens een keuze moeten maken waar ik naar toe wil. Met het vliegtuig ben ik op 1u10 minuten in de Kew-gardens in Kew-London en dat is exact de tijd die ik nodig heb om in het Palais des Beaux Art in Brussel te geraken om een namiddag van de KEW bij te wonen. Bij Klara heeft men aandacht voor het vriendinnetje van J.W von Goethe (1749-1832), Corona Schröter (1751-1802). Ze speelde in Goethes amateurgezelschap dikwijls de hoofdrol in zijn toneelstukken. Op zijn verzoek werd ze 'hof-en kamerzangeres' in Weimar, ze componeerde liederen van de teksten van Goethe en als sopraan bracht ze die dan te gehore. Ze tekende, schilderde, een veelzijdige vrouw dus. Nog even een bladje omslaan in de filosofiekalender. "We geven de natuur veel liever de schuld van wat we niet leuk vinden aan onszelf, dan dat we haar crediteren voor wat we wel leuk vinden aan onzelf." Een wijsheid uit het boek "De aap in ons - waarom we zijn wie we zijn." geschreven door Frans de Waal (1948-2024). Hij was een bioloog gespecialiseerd in de ethologie (gedragsbiologie) en primatologie of de wetenschap van de primaten waaronder ook de homo sapiens behoort. Kort gezegd, hij keek veel naar de apen zowel in de vrije natuur als in de zoo, maar ook naar de mensen. Tot morgen
Zeer koude, door merg en been gaande, zuidoosten wind. Nog altijd maar 2°C, het zal een koude dag blijven. Gisteren was ik de filosofen en de zangeressen vergeten. Ik zal dat goedmaken en vooreerst de filosoof van gisteren aan het woord laten. "Vissen zien geen water, mannen zien geen patriarchaat en witte filosofen zien geen suprematie". Dat schreef de Jamaïcaanse politieke filosoof Charles W. Mills (1951-2021) over de 'witte moraalfilosofen' zoals Kant (1724-1804), Rousseau (1712-1778)...omdat ze volgens hem onvoldoende bewust waren van de structuren van de witte overheersing, racisme en kolonialisme, die hun filosofiën beïnvloedden. Vandaag is er dan het woord van een andere wijsgeer.De Duitse Hildegard von Bingen (1098-1179), een benedictijnernon, die op 8 jarige leeftijd aan de Kerk was geschonken door haar ouders. Zij was het 10e kind van het godvruchtige koppel. Zij werd later abdis van haar kloostergemeenschap en spendeerde haar tijd aan religie, filosofie, kosmologie, wetenschap, biologie, medicijnen, plantkunde, taalkunde, poëzie, compositie en muziekbeoefening. Ze had veel visioenen en noteerde die vlijtig in haar boeken. Zij was een mystica en als zodanig door de Kerk erkend. In 2012 werd zij, door Paus Benedictus XVI (1929-2022), tot 'Kerklerares' uitgeroepen. Haar wijsheid is het volgende "Elk element heeft zijn geluid", met als begeleidende tekst: "de mens moet echter wel de oren hebben om dit te horen, anders verneemt hij alleen duivelse dissonanten". Bij koud weer moet een mens toch binnenblijven, en dan vind ik het plezant, dat er iets op mijn weg komt waar ik weinig of niets van afweet en er een zoekertje van kan maken op wikipedia. Ik ben dan zoals een spons, alles opnemen er veel van vergeten, maar er blijft toch een flard in mijn brein hangen. Zowel voor gisteren en vandaag zijn de Klara muzikanten totale onbekenden voor mij. Gisteren werd Mary Halvorson voorgesteld, die verzot is op electrische gitaar, en liefhebster is van avant-garde jazz. Door een typfoutje, kwam ik bij ene Mary Holvarson (1876-1918) terecht, een overlevende van de Titanic-scheepsramp. Natuurlijk heb ik dat vrij korte levensverhaal ook gelezen. En vandaag spreekt Klara over Maria Antonia Walpurgis, keurvorstin van Saksen met als extra kwaliteiten: mecenas, componiste, operazangeres, schilderes en moeder van 9 kinderen. Ze schreef, componeerde en zong de titelrol in haar eigen opera, "Talestri", een werk en muziekstuk over een koninkrijk gerund door vrouwen. Enige jaren voordien heeft ze dat ook gedaan als regentes van haar minderjarige zoon. Dat zal haar inspiratie wel geweest zijn. Klara stelt dan wel veel muzikale vrouwen voor, maar velen totaal onbekend voor mij. Vandaag is er de herdenking van Charles Trenet (1915-2001) en dan luister ik maar liever eens naar zijn mooie lied, door velen nagezongen in allerlei talen en versies, maar nooit zo mooi als de eerste zanger van "La Mer". Tot morgen
De vriezeman is nog niet uit het land. Enfin ja, hij heeft nog tijd tot maart om uit het land te verdwijnen. Alhoewel de zon al uren aan het schijnen is, geeft de thermometer nog altijd maar 0°C weer. Bibberweer. Maar het is al iets vroeger licht en ik dus ook iets vroeger wakker want ik leef op het ritme van dag en nacht, licht en donker. Ik heb wel een wekker staan naast mijn bed, maar dat is als indicatie, zodat ik kan zien of het tijd is om op te staan en de hond buiten te laten. Het leven van mijn pensioenentijd is er een dat gebaseerd is op licht en donker en de seizoenen, en daar ben ik best gelukkig mee. Een uurwerk rond mijn pols heb ik al eeuwen geleden afgezworen en probeer aan de hand van de omgevingsgeluiden, zoals het vertrekken en aankomen van de buren, en de stand van de zon, als ze schijnt, het uur van de dag te weten. Zit ik er naast, so what?. Ik heb nog zelden een belangrijke afspraak in mijn leven en probeer volgens het ritme van de natuur te leven. Wakker als de bloemekes open gaan, en oogjes dicht als Mijnheer den Uil zijn verhaaltje heeft voorgelezen en zijn boekje sluit. Voor de Paus zijn er andere uren aangekomen. Hij is een zwaar zieke man geworden, met polymicrobiële infectie. Dat wil zeggen dat er bacteriën, virussen en schimmels in zijn lichaam rondzwerven. Het ziekenhuisbulletin geeft als positieve info dat er geen koorts mee gepaard gaat. Voor een 88 jarige man is dat toch een verdict dat niet gunstig is. Ik denk dat het afwachten is voor de katholieke wereld, hoe lang het lichaam van deze zeer godvrezende man, het gevecht tegen al dat 'micro'geweld, en de man met de zeis, kan volhouden. Velen zullen misschien, op deze geboortedag van Bernadette Soubirous (1844-1879), een kaarsje gaan aansteken in de Grot van Lourdes of de Grot Massabielle of de echte naam 'La Tute aux cochons' waar varkenshoedster Bernadette naar toe ging met haar zus en vriendinnetje. En niet te vergeten een flesje bronwater uit de Gave halen en drinken. Was het leven van Paus Franciscus maar de enige zorg in deze wereld. Overal is er onheil en zelfs het Wilde Westen bevindt zich niet meer in Amerika maar in Antwerpen en Brussel. Waar die mannen met bommen en zwaar geschut plots allemaal vandaan komen is een vraag die op ieders lippen ligt. Criminele bendes, die momenteel zich heer en meester wanen in onze hoofdstad maar ook in de grootsteden. Niets wijst er op dat hier conflicten gaande zijn tussen onze gemeenschappen onderling of dat er een taalstrijd zou woeden zoals er in het verleden gebeurde. En zelfs als dat zo zou zijn, dan voeren de Belgen een gevecht met woorden, nooit met kalasjnikovs. Dus waarom en wie is hier met oorlogsgeweld de burgers den daver op het lijf, aan het jagen? Tot morgen
Ik heb fantastisch geslapen terwijl het buiten fantastisch aan het vriezen was, tot -4°C. Nu is het buiten nog een ijsbad nemen, straks zal dat, beschut, een zonnebad zijn. Er is voorspeld dat het een ganse week zonnedagen zullen zijn en vanaf donderdag ook mildere temperaturen. Laat me hopen, want ik kijk er echt naar uit. Door die koude golf heb ik me toch nog maar wat fleece hoodies bestelt, bij de vergruisde Chinese webshop. Iedereen mag er dan wel tegen zijn, maar de prijzen in de fysieke winkels rijzen soms ook de pan uit voor de producten 'made in China, Vietnam, Korea, Laos, India...'. Omdat het einde van "Taboe" vrij vroeg op de avond was, heb ik zomaar wat rondgekeken wat er op andere zenders nog te zien was. Zitten de BV's niet in een jury van liedjeswedstrijden allerhande, of kookwedstrijden, of kwissen, dan zijn ze wel de actoren in fysieke progromma's met een groot uitslovingsgehalte. Met een modale Vlaming die programma's maken, worden geen kijkcijferkanonnen gemaakt.Al die programma's kosten een bom geld, die moeten dus renderen. Mensen die normaliter zich alleen maar verplaatsen met de auto, zijn plots allemaal de supersportiefste landgenoten geworden. Die doen tochten op de ijsvlakten van Groenland, beulen zich in het zand af onder tropische hitte van de Namibische woestijn, gaan op ontdekkingstocht naar Australië, beklimmen de hoogste berg van het Afrikaanse continent; "You name it, I'll do it". Dat is buurtje leen gespeeld van de Zweedse rockgroep 'Chips' uit de jaren '80. Al bij al ben ik gelukkig geen bekende Vlaming en hoef ik me niet af te beulen in de verzengende hitte of verkleumen bij de inspanningen op het ijs. Daarbij moet men dan ook nog de beste karaktertrek beschikken, psychologische opvang kunnen voorzien van de mede reizigers, EHBO kunnen bieden, en ten alle tijde goedgezind, vriendelijk, behulpzaam en sportief de beste zijn. In ruil krijgen ze natuurlijk wel een fantastische reis aangeboden waar normale stervelingen niet kunnen aan beginnen wegens te gecompliceerd om er te geraken en te duur van uitrusting en begeleiding. Daarna was het tijd om onder de wol te kruipen, nog wat sudoku's te doen om het blauw van de tv uit mijn ogen te bannen vooraleer ze te sluiten om naar dromenland te vertrekken. Spijtig genoeg is het moeilijk geworden om in bed nog te lezen, maar ik doe dat zoals de filosoof vandaag zegt: "zorg ervoor dat je altijd aan het lezen bent, zelfs als je fysiek niet aan het lezen bent". alzo sprak de Schotse schrijfster Ali Smith. Dat is dan een schietgebedje 'lezen', dat al wie op een katholieke school onderwijs kreeg, wel kent. Nu hebben jullie nog het zangtalent van Klara tegoed: Catherine Lamb. De componiste en altvioliste laat ik zelf haar werk omschrijven: "de interactie van toon, optellingen van vormen en schaduwen, fenomenologische uitbreidingen, de architectuur van de liminale en de lange introductievorm". Ik zou haar muziek niet beter kunnen uitleggen want ik versta er geen 'jota' van. Tot morgen
