"Stenen uit de grond vriezen" is de Vlaamse uitdrukking van de dag! En werkelijk, alles zag wit deze morgen, het had stevig gevroren en nu om 12u is het nog altijd maar 5°C., ondanks de straffe zon. Gisteren dan de uitreiking van de tien "Kastaars" en ook tien bedankingsrituelen die vertellen dat ze dat allemaal niet zelf verdienen maar dank zij ouders, technici, coaches, redactie... and so on, and so on. Na de eerste bedanking heb ik afgehaakt en op Canvas gekeken naar de nieuwe thriller. Bij Laat Avond, hoorde ik wel wie gewonnen had en ik kan me wel in de namen en titels van programma's vinden. Maar 'Kastaar' is zoveel meer dan de naam van een beeldje voor geleverde prestaties in het volledige media-landschap en sector. In het Vlaams zeggen we nogal eens 'dat is nen kastard', als we een forse uit de kluiten gewassen vent bedoelen, maar kan ook gezegd worden van een vlegel of belhamel van een jonk, die weer eens of ander kattekwaad heeft uitgestoken. Ferme kerels worden over de taalgrens ook wel eens 'costaud' genoemd, dat we als Vlamingen en zeker Brusselaars ook durven gebruiken. Maar hetgeen ik niet wist was dat 'kastaar' ook een zoetig licht bodemaas is, gemengd met kleine maden, voor in vijvers of ondiepe waters te vissen op bv brasem. Zo leert een mens ook weeral bij via de showbizz. En van die entertainment industrie gesproken, vandaag herdenkt men in de Amsterdamse 'Jordaan', de koningin van het levenslied: Tante Leen, maatje van Johnny Jordaan (Johannes Hendricus van Musscher, 1924-1989) voor wie ze haar grootste hit schreef en zong: "Oh Johnny". Met een naam als Helena Kok- Polder (1912-1992) kon je onmogelijk je boterham verdienen als zangeres en met een 'tante' en naamafkorting 'Leen', werd iedereen familie en familiair en was succes gegarandeerd.
Menigeen zal de ontploffing en uiteenspatting van de Shuttle 'Challenger'voor ogen krijgen als ik de naam 'Christa McAuliffe' (1948-1986) vernoem. Na de lancering op Cape Canaveral verbleef het ruimtetuig amper 73 sec. in beeld, vooraleer met man en muis te verdwijnen in de oceaan. De capsule werd ongeveer een maand na de ramp teruggevonden en zo konden de 7 astronauten een waardige begrafenis krijgen. Christa was een burger en een lerares. De bedoeling was dat ze les zou geven vanuit de capsule in de ruimte. De televisietoestellen in de scholen waren aangeschakeld en de jongeren zaten in spanning te wachten op de eerste woorden van de ruimtelerares, toen het noodlot toesloeg. Een menselijke fout lag aan de oorsprong en zette het shuttleruimteprogramma voor jaren on hold.
'Internationale Dag van de Privacy' en dat moet ik wel vermelden. Meer en meer kan men zeggen dat 'alleen onze gedachten' nog privé zijn. Iedereen en dan vooral voor de overheid, heeft ons leven geen enkel geheim meer. Werd er vroeger op het internaat al schande gesproken dat men de correspondentie las, nu is alles in de ether te vinden, zijn er hackings van bestanden, mails...Eigenlijk is het nu vechten voor een beetje privacy. Zelfs Google vertelt me iedere maand waar ik geweest ben!. Tot morgen
In het oosten kwam er een stralende volle zon op, in het westen verdween de volle maan. Die laatste kreeg bezoek van (hoe kon het zo lang duren?) de Japanse Maanlander. We kennen de Japanse toeristen, burgers, geleerden, als immer fotograferende mensen, met een camera rond hun nek en in de hand. Alleen zullen er van deze vlucht veel mislukte foto's zijn van die 'high tech' toerist. De 'maanlander' landde op zijn zijde en de zonnepanelen zullen niet genoeg energie kunnen recuperen van de zon om perfecte foto's door te sturen. Het was toch een huzarenstukje te noemen want de capsule kwam op 55m afstand van het beoogde doel. Jammer genoeg is er geen mens meegereisd die het vehikel recht kan of kon zetten.Toch niet slecht gedaan. Daarmee is Japan het 5e land (na USA, Rusland, China, India) dat, nog niet meteen met mensen, die nachtplaneet bezoeken. De ruimtevaart gaat in sneltempo vooruit maar kost eigenlijk ontzettend veel geld. De vraag is, of zoveel miljarden verantwoord blijven voor dergelijke missies uit te voeren in het oneindige heelal. Spijtig dat we als burgers van onze planeet nog niet eens met het blote oog of desnoods een verrekijker, die verwezenlijkingen kunnen zien waar al dat geld aan gespendeerd wordt. Ik hou me dus maar bezig met kijken naar die andere vliegende wezens. Het is weer 'vogeltelweekend'in de tuin. Daar moet ik dan wel een 15 tal minuten voor in mijn tuin gaan zitten en tellen wat er allemaal voor mijn ogen komt vliegen en hoeveel. Hoe ik kan zien welke mus er al gepasserd is en daar heb ik het raden naar. Maar ik zie voor mijn raam wel een heel gamma voorbij vliegen: mussen, duiven, meeuwen, kauwen, eksters, roodborstjes, kwikstaartjes...Hoeveel het er zijn tel ik niet, ze zijn veel vlugger dan mijn ogen ze kunnen waarnemen. Dat is een activiteit die we ook in 'den home' kunnen doen. Zeg nu zelf, als senioren kunnen we er toch niks meer op tegen hebben om naar een rusthuis te verhuizen. Een 10 tal 'laatste verblijf huizen' hebben een Gault & Millau cijfer gekregen. Die vermelding in de boeken komt er pas als er minstens 16/20 gescoord is voor de kwaliteit, versheid, bereiding en afwisseling in de voeding. Binnenkort verschijnen er nog Michelin-sterren voor de 'homes'. Misschien zal het er op culinair vlak een beetje beter zijn dan hetgeen ik hier thuis voor mezelf bereid, al maak ik geen haute cuisine. Maar het is 'mijn goesting' van de dag dat ik klaarmaak en die vrijheid is ook niet te versmaden. Eigenlijk is het wel goed dat er lekker eten geserveerd wordt want voor de rest is men toch dikwijls in zijn vrijheid beperkt en dan is zoiets toch wel een goede compensatie.
'Internationale Dag voor de Holocaustherdenking'. De gruwel die vele mensen hebben doorstaan in de vernietigingskampen mag men nooit vergeten. Genocide, marteling, ontvoering, is nooit goed te praten en alle oorlogvoerende partijen, landen, groepen zouden er beter vanuit gaan, dat dergelijke pijn, onmenselijkheid en ook de ontmenselijking, geen enkel mens verdient. Tot morgen
De wolken zijn uitgeregend en maken plaats voor een alles overheersende zon en daardoor is er ook een hemelsblauwe lucht te zien. Dat is mooier dan de stralend diepblauwe ogen van de filmacteur Paul Newman (1925-2008), ook regisseur, filmproducent, autocoureur en vooral filantroop door zijn stichtingen speciaal voor terminaal zieke kinderen en voor projecten rond genezing van drugverslaafden. Ironisch genoeg waren die schone blauwe ogen 'kleurenblind'. Tot zover deze terugblik op die mooie man van het Witte Doek. Het is droog weer maar de wind is nog niet uitgeraasd. Die heeft nog té veel energie om stilletjes te gaan liggen (70km/u). In Oostende zal al het bekend volk voor het Filmfest, dat vandaag begint, elkaar moeten ondersteunen om niet op het strand gewaaid te worden. Zoals gewoonlijk begint het officiële gedeelte met sterrenlegging op de Dijk, in de Koningin der Badsteden, ter hoogte van de gestutte en gesteunde oude Koninklijke Gaanderijen. Geconstrueerd ten tijde van de geliefde koning die ons land van veel gigantische bouwerken en veel geld, voorzag. Nu staat dat allemaal in steigers te verloederen en moeten zelfs de steigers hernieuwd worden. Zó lang duren al de reparaties aan die gigantische projecten van begin 20e eeuw. Maar ik wilde over de zoveelste 'ster' schrijven die al die kaduke dijkstenen kunnen vervangen. Binnenkort kan ik wandelen en zet ik mijn edele voeten op de naam van de vele Vips die ons land rijk is, van aan het casino tot de Venetiaanse Gaanderijen. Iedereen die ooit op een aftiteling van serie of film kwam in België, krijgt zo'n ster à la Hollywood Boulevard 'Walk of Fame'. Ik kan dus echt wel letterlijk trappen op bekend Vlaanderen. Op dat overdekte wandelpad aan het strand zullen ook wel een paar gedichten te lezen zijn. Waarschijnlijk hangen er wel een paar tussen van Stijn De Paepe (1979-2022) of van Loftojoe, die kleine fijne gedichtjes zet op 'Instagram'. Zoals mijn maat van jaren (Marc sinds 1969) ook ten berde bracht, in de humaniora waren er nog lessen dictie en voordragen. Dat laatste was dan bestemd om vooraan in de klas, op het verhoog, met gebaren en intonatie aan te geven aan de leraar en klasgenoten, dat men verstond wat de schrijver met afgekorte en onbekende woorden, moeilijke zinnen, anders opgebouwde zinnen die men in de lessen spraakkunst kreeg, aantonen dat we de woorden en de zinnen van de poeet begrepen. Zoals stukken van buiten leren, opzeggen en voordragen van "Mei" van Herman Gorter (1864-1927) of "Krinkelende Winklende Waterding" van Guido Gezelle (1830-1899), en van nog ontelbare andere woordvirtuozen die poëzie schreven. Ik vind gedichten schrijven en lezen een vrij moeilijke discipline in ons taalgebied. Nu nog eventjes naar de songs van Melanie (1947-2024) luisteren: "Beautiful People" en "Lay Down" dat ik straks ga doen na mijn lunch. Tot morgen
Een poetsdag voelt nooit als mijn beste dag aan. Ondanks de hulp en de babbel die ik dan krijg, is het een noodzakelijk kwaad en activiteit, opdat ik gezond en hygiënisch zou kunnen leven en wonen. En spijtig dat er juist op deze dag, het bericht kwam dat er weer een icoon uit mijn jeugd verdwijnt: Zonnestraal, Zonneland, Zonnekind en Doremi. De drukkerij van Averbode was overgenomen door Plantijn en dan kan men binnen de kortste keren veranderingen, zowel wat personeelsbezetting als wekelijkse uitgaven, verwachten. De andere educatieve uitgaven van de 'Abdij van Averbode' blijven wel behouden, gedrukt en verspreid voornamelijk via internet in het Katholieke Onderwijs. Goed nieuws viel er ook te horen. De 'Poëzie-week' is van start gegaan en overal in het Vlaamse land zijn er verzen allerhande te lezen op de vensters van winkels of particuliere huizen. Gaan wandelen is nu op zoek gaan naar de beste gedichtjes in de steden, gemeenten en dorpen. Natuurlijk kan ik rijmen en dichten zonder mijn ... op te lichten! Maar dat zijn dan meestal sjiekenbakkenversjes, die toch een glimlach of een lach kunnen teweegbrengen en zeker nodig zijn op een motregendag. Het thema dit jaar is 'thuis/huis', en waar is dat? Home is where you can scheetjes laten whenever you maar want!!! Het is ook een plek waar 'Blaffend sprong mijn hond heen en weer in het rond. Ik sprong lekker mee, met een lach op mijn mond. Maar ik kwam niet goed op de grond, ik voelde dat ik niet stevig stond. De hond sprong tegen me op, en ik viel op mijn kont!'. Een realiteitje voor mij geschreven door Nanda Roep. Vandaag is het de naamdag van de apostel Paulus († 33 of 36 n C), die schreef vele brieven over zijn reizen, veelal per boot. Een 14 van zijn geschriften zijn in het Nieuwe Testament opgenomen. Speciaal voor hem dit versje 'Ik was op reis, ik zat op een boot. Een dag en nog een dag, en toen was ik er pas. Ik zat in de zon en las in een boek. Wat las ik? Dat ik op reis was met een boot en dat ik in de zon zat en een boek las!!'. deze Paulus heeft ook nog een weerspreuk meegekregen: Is er op Sint Paulus sneeuw of regen, een mager jaar komt ons tegen. Dat zijn genoeg rijmelarijen voor vandaag. Op wandel ga ik niet langs het strand want dat is verboden gebied richting Nieuwpoort aangezien 'onze' militairen hun oefeningen houden met losse flodders. Het zal lezen zijn en ondertussen eens luisteren naar Demis Roussos (1946-2015) in het biezonder het duet met Zucchero: Va pensiero, het slavenkoor uit Nabucco, van Verdi. De twee tegengestelde stemmen blijven wondermooi om naar te luisteren. Tot morgen
'Aantal dodelijke ongevallen met vrachtwagens, daalt niet', staat er op de frontpagina van de krant. Dode hoek, noemt men deze ongevallen meestal en het zijn de zwakke weggebruikers die er het slachtoffer van worden; voetgangers, fietsers. Al die trucks zijn rijdende magazijnen geworden, die een pakketje komen afleveren bij een bedrijf dat een onderdeel nodig heeft om iets te herstellen. Grote mastodonten die langs de kleine straatjes manoeuvreren en naar niets of niemand kijken om de gestelde doelen te halen. Ik noem het rijdende winkels, die alles voorradig hebben dat niet meer in bv garages aanwezig is. Op die manier bespaart de winkel enorm op voorraden en stocks van onderdelen, laten die enkel leveren als er vraag naar is. Zoals bij mij, je zou denken dat een lampje in de buitenspiegel zomaar vervangen kan worden, dat het in het magazijn van de garage zomaar voor het grijpen ligt, omdat ik denk dat zoiets standaard is voor alle modellen. Niets is minder waar, waarschijnlijk moest dat nog gemaakt worden bij de lampenfabrikant want ik moest er 14 dagen op wachten. Al die ritten en verspilling voor een voorwerpje van ocharme een 2cm groot. Ik, 2x 40 km doen, er wordt een extra uur werk aangerekend op de factuur, een camion die het misschien in Zweden is moeten gaan halen want het model van mijn auto is 12 jaar geleden op de markt gekomen. Voorstel: op een centrale parking de pakketjes overhevelen in gewone auto's of camionettes zodat die mastodonten niet meer de straten van dorpen en steden moeten doorrijden. Misschien ook al die kleine dingen per spoor laten brengen en aan het station gaan afhalen, of andere mogelijkheden zoeken die ik niet zie. Eens gerepareerd kunnen mijn achterliggers weer volop zien aan de buitenspiegel dat ik rechts ga afslagen, want dat lampke was stuk. Een andere hoofdstuk is gewijd aan het aantal abortussen dat in dit land nog gebeurd bij de vrouwen. Ongeveer bij 20%, dat is één op 5 vrouwen heeft een zwangerschapsonderbreking laten uitvoeren. Tot 12 weken is dat hier probleemloos uit te voeren, eens dat de zwangerschap verder is, moeten de vrouwen naar het buitenland gaan. Men pleit nu om ook hier tot 20 weken een abortus te mogen uitvoeren. Eerlijk waar, ik ben daar echt van verschoten. Zo'n hoog cijfer had ik niet verwacht. In een tijd dat alles voorhanden is om een zwangerschap onmogelijk te maken, vind ik dit een verbazend cijfer en doet me versteld staan. Er is de 'morning after pil', de gewone dagdagelijkse pil, spiraaltje, knoop in de eileiders, abortus tot 12 weken en waarschijnlijk veel meer waar ik ook niet meer van op de hoogte ben omdat het een probleem is voor een periode in het leven die al heel ver achter me ligt. Ongewenste zwangerschappen is wel van alle tijden en engeltjesmakers ook, toch dacht ik met het onderwijs en de voorlichting die aan jongens en meisjes gegeven wordt, dat het niet meer nodig zou zijn om een aanslag op leven te doen. Ik begin zo stilaan naast de realiteit te leven en dat mag niet gebeuren. Tot morgen
Als ik deze morgen door het raam keek zag ik echt wel iets wondermoois aan de hemel: roze schapenwolkjes!. Een zon die opkomt en kleur geeft aan de dag. Het is natuurlijk wel de voorbode van regen, maar daarom is het niet minder schoon. Ondertussen is er geen kleur meer aanwezig, tenzij je grijs als kleur gaat beschouwen. Na het gebruikelijke gestoei met de hond is er het begin van mijn dag met een 'godendrank'. Voor velen is dat champagne, prosecco of cava, voor mij is dat eerst de geur van gemalen koffie daarna nippen aan het aftreksel daarvan. Die eerste tas smaakt ongeloofelijk goed en is direct een opkikker om de dag te beginnen. Natuurlijk moet ik na het vullen met water van het reservoir en de filterzak met koffie, ook niet vergeten de aan/uit knop aan te zetten om dat technisch vernuft in werking te zetten. Het valt niet alleen bij mij voor dat de machine niet ingeschakeld geraakt, ook bij de vrienden is dat een weerkomend vergeetmoment. En zo start dan mijn dag met eens te denken aan mijn mama die vandaag, bij leven, 101 kaarsjes zou uitgeblazen hebben. Waarschijnlijk zou er maar één op de taart gestaan hebben om haar niet te beroven van adem, die ze ondertussen toch al kwijt is, om bij de realiteit te blijven. Het is toch altijd een moment van reflectie op de tijd dat ze nog lijfelijk aanwezig was. Op deze 'Internationale Dag van het Handschrift' zeker. Ze was fier op haar geschrift, en ze schreef graag. Zoals de wekelijkse brieven die ik kreeg toen ik op internaat zat, of de verjaardagskaartjes die iedereen in de familie kreeg, of de nieuwjaarskaartjes die bij alle kennissen en vrienden in de brievenbussen vielen met de allerbeste wensen erop geschreven. Het was pijnlijk om zien hoe haar geschrift de laatste jaren van haar leven, stuntelig en vol fouten stonden. Nu wordt er niet meer zo veel aandacht aan het schrijven en schrift besteed. De toetsen op het klavier nemen die taak over, zodat alle teksten klaar en duidelijk voor iedereen te lezen zijn. Door 'comic sans mc' als lettertype te kiezen wil ik toch een beetje schwung in dat machineschrift brengen. Maar kaartjes schrijven doe ik toch nog het liefst met vulpen of stylo. Ook Neil Diamond die vandaag 83 wordt, is in hetzelfde bedje, als mijn moeder zaliger, ziek. Maar hij heeft ontzettend veel prachtige songs en liedjes gezongen, gecomponeerd en geschreven: Beautiful Noise, Sweet Caroline, Crackling Rosie, Song Sung Blue....Ik zal vandaag eens een CD opzetten en luisteren. Tot morgen
Eén ding weet ik zeker: volgende nacht ga ik goed slapen!. De lamellen van mijn neergelaten persiennen hebben, gans de nacht muziek gemaakt. Het is altijd moeilijk om te besluiten wat ik ga doen bij aangekondigde hevige en grote windsnelheden. De rolluiken opgerold laten om geen lawaai te hebben maar de kans dat de ramen beschadigd worden, of naar beneden doen en het getik van die plastieken latjes op elkaar te horen. Ik koos voor het laatste en dat was niet echt een goed gedacht. Constant terug wakker worden want het waren windstoten en geen constante wind. Enfin, geen schade, geen slaap. De wind bracht wel wat betere temperaturen en verdreef de resterende wolken van de 'storing' richting binnenland en Duitsland en bracht in de plaats de zon en een temperatuur met positieve waarde en twee cijfers. Iedereen weeral tevreden. Alleen ons Delphine is niet echt content. De titel 'prinses', zus en schoonzus van ons koningspaar, brachten haar geen grotere verkoop van haar kunstwerken. Daar had ze toch op gehoopt evenals een dotatie à la Laurent of Astrid. Nougatbollen dus en haar kunstwerken blijven onverkocht in exclusieve galeries hangen. Een paar experts bestempelden haar werken als 'decoratieve' kunst en daar was ze flink van in haar derrière gebeten, al moet ik wellicht 'bum' of 'bottom' zeggen want ze verstaat noch Frans noch Nederlands. Zelf zegt ze over haar drukwerk, stoffen en haar papier-maché dat ze vol zitten met statements, emoties en over de mensheid gaan! Haar schilderijen, beeldhouwwerken en installatiekunst behandelen haar identiteit en persoonlijke ervaringen, en is niet zó maar decoratie van een muur in een ruimte. Ik ga daar niet over redetwisten, ik ben geen 'kunstpauzin' die over kunstwerken en echte Kunst, een zinnig woord kan zeggen. Ik kijk ernaar en denk: past dit in mijn kleurenpalet, mijn leefwereld, zegt het me iets, brengt het ontroering teweeg, heeft het diepgang. Ik ken haar werken enkel door ze te zien verschijnen in de krant of het internet, en vind haren kleuren plezant en levendig. Maar staat dat gelijk met 'Kunst'?. Experts hebben meestal een objectieve kijk, kunnen de marktwaarde inschatten en bepalen, het kunstgehalte en dat heb ik absoluut niet. Maar Delphineke denkt van zichzelf dat ze een grote kunstenares is, die op dit moment totaal miskend wordt. De tijd zal het uitwijzen en hopelijk komt de erkenning van kunstenares waar ze van droomt, niet na haar dood. Hier laat ik het bij, voor vandaag. Tot morgen
