In het oosten kwam er een stralende volle zon op, in het westen verdween de volle maan. Die laatste kreeg bezoek van (hoe kon het zo lang duren?) de Japanse Maanlander. We kennen de Japanse toeristen, burgers, geleerden, als immer fotograferende mensen, met een camera rond hun nek en in de hand. Alleen zullen er van deze vlucht veel mislukte foto's zijn van die 'high tech' toerist. De 'maanlander' landde op zijn zijde en de zonnepanelen zullen niet genoeg energie kunnen recuperen van de zon om perfecte foto's door te sturen. Het was toch een huzarenstukje te noemen want de capsule kwam op 55m afstand van het beoogde doel. Jammer genoeg is er geen mens meegereisd die het vehikel recht kan of kon zetten.Toch niet slecht gedaan. Daarmee is Japan het 5e land (na USA, Rusland, China, India) dat, nog niet meteen met mensen, die nachtplaneet bezoeken. De ruimtevaart gaat in sneltempo vooruit maar kost eigenlijk ontzettend veel geld. De vraag is, of zoveel miljarden verantwoord blijven voor dergelijke missies uit te voeren in het oneindige heelal. Spijtig dat we als burgers van onze planeet nog niet eens met het blote oog of desnoods een verrekijker, die verwezenlijkingen kunnen zien waar al dat geld aan gespendeerd wordt. Ik hou me dus maar bezig met kijken naar die andere vliegende wezens. Het is weer 'vogeltelweekend'in de tuin. Daar moet ik dan wel een 15 tal minuten voor in mijn tuin gaan zitten en tellen wat er allemaal voor mijn ogen komt vliegen en hoeveel. Hoe ik kan zien welke mus er al gepasserd is en daar heb ik het raden naar. Maar ik zie voor mijn raam wel een heel gamma voorbij vliegen: mussen, duiven, meeuwen, kauwen, eksters, roodborstjes, kwikstaartjes...Hoeveel het er zijn tel ik niet, ze zijn veel vlugger dan mijn ogen ze kunnen waarnemen. Dat is een activiteit die we ook in 'den home' kunnen doen. Zeg nu zelf, als senioren kunnen we er toch niks meer op tegen hebben om naar een rusthuis te verhuizen. Een 10 tal 'laatste verblijf huizen' hebben een Gault & Millau cijfer gekregen. Die vermelding in de boeken komt er pas als er minstens 16/20 gescoord is voor de kwaliteit, versheid, bereiding en afwisseling in de voeding. Binnenkort verschijnen er nog Michelin-sterren voor de 'homes'. Misschien zal het er op culinair vlak een beetje beter zijn dan hetgeen ik hier thuis voor mezelf bereid, al maak ik geen haute cuisine. Maar het is 'mijn goesting' van de dag dat ik klaarmaak en die vrijheid is ook niet te versmaden. Eigenlijk is het wel goed dat er lekker eten geserveerd wordt want voor de rest is men toch dikwijls in zijn vrijheid beperkt en dan is zoiets toch wel een goede compensatie.
'Internationale Dag voor de Holocaustherdenking'. De gruwel die vele mensen hebben doorstaan in de vernietigingskampen mag men nooit vergeten. Genocide, marteling, ontvoering, is nooit goed te praten en alle oorlogvoerende partijen, landen, groepen zouden er beter vanuit gaan, dat dergelijke pijn, onmenselijkheid en ook de ontmenselijking, geen enkel mens verdient. Tot morgen
De wolken zijn uitgeregend en maken plaats voor een alles overheersende zon en daardoor is er ook een hemelsblauwe lucht te zien. Dat is mooier dan de stralend diepblauwe ogen van de filmacteur Paul Newman (1925-2008), ook regisseur, filmproducent, autocoureur en vooral filantroop door zijn stichtingen speciaal voor terminaal zieke kinderen en voor projecten rond genezing van drugverslaafden. Ironisch genoeg waren die schone blauwe ogen 'kleurenblind'. Tot zover deze terugblik op die mooie man van het Witte Doek. Het is droog weer maar de wind is nog niet uitgeraasd. Die heeft nog té veel energie om stilletjes te gaan liggen (70km/u). In Oostende zal al het bekend volk voor het Filmfest, dat vandaag begint, elkaar moeten ondersteunen om niet op het strand gewaaid te worden. Zoals gewoonlijk begint het officiële gedeelte met sterrenlegging op de Dijk, in de Koningin der Badsteden, ter hoogte van de gestutte en gesteunde oude Koninklijke Gaanderijen. Geconstrueerd ten tijde van de geliefde koning die ons land van veel gigantische bouwerken en veel geld, voorzag. Nu staat dat allemaal in steigers te verloederen en moeten zelfs de steigers hernieuwd worden. Zó lang duren al de reparaties aan die gigantische projecten van begin 20e eeuw. Maar ik wilde over de zoveelste 'ster' schrijven die al die kaduke dijkstenen kunnen vervangen. Binnenkort kan ik wandelen en zet ik mijn edele voeten op de naam van de vele Vips die ons land rijk is, van aan het casino tot de Venetiaanse Gaanderijen. Iedereen die ooit op een aftiteling van serie of film kwam in België, krijgt zo'n ster à la Hollywood Boulevard 'Walk of Fame'. Ik kan dus echt wel letterlijk trappen op bekend Vlaanderen. Op dat overdekte wandelpad aan het strand zullen ook wel een paar gedichten te lezen zijn. Waarschijnlijk hangen er wel een paar tussen van Stijn De Paepe (1979-2022) of van Loftojoe, die kleine fijne gedichtjes zet op 'Instagram'. Zoals mijn maat van jaren (Marc sinds 1969) ook ten berde bracht, in de humaniora waren er nog lessen dictie en voordragen. Dat laatste was dan bestemd om vooraan in de klas, op het verhoog, met gebaren en intonatie aan te geven aan de leraar en klasgenoten, dat men verstond wat de schrijver met afgekorte en onbekende woorden, moeilijke zinnen, anders opgebouwde zinnen die men in de lessen spraakkunst kreeg, aantonen dat we de woorden en de zinnen van de poeet begrepen. Zoals stukken van buiten leren, opzeggen en voordragen van "Mei" van Herman Gorter (1864-1927) of "Krinkelende Winklende Waterding" van Guido Gezelle (1830-1899), en van nog ontelbare andere woordvirtuozen die poëzie schreven. Ik vind gedichten schrijven en lezen een vrij moeilijke discipline in ons taalgebied. Nu nog eventjes naar de songs van Melanie (1947-2024) luisteren: "Beautiful People" en "Lay Down" dat ik straks ga doen na mijn lunch. Tot morgen
Een poetsdag voelt nooit als mijn beste dag aan. Ondanks de hulp en de babbel die ik dan krijg, is het een noodzakelijk kwaad en activiteit, opdat ik gezond en hygiënisch zou kunnen leven en wonen. En spijtig dat er juist op deze dag, het bericht kwam dat er weer een icoon uit mijn jeugd verdwijnt: Zonnestraal, Zonneland, Zonnekind en Doremi. De drukkerij van Averbode was overgenomen door Plantijn en dan kan men binnen de kortste keren veranderingen, zowel wat personeelsbezetting als wekelijkse uitgaven, verwachten. De andere educatieve uitgaven van de 'Abdij van Averbode' blijven wel behouden, gedrukt en verspreid voornamelijk via internet in het Katholieke Onderwijs. Goed nieuws viel er ook te horen. De 'Poëzie-week' is van start gegaan en overal in het Vlaamse land zijn er verzen allerhande te lezen op de vensters van winkels of particuliere huizen. Gaan wandelen is nu op zoek gaan naar de beste gedichtjes in de steden, gemeenten en dorpen. Natuurlijk kan ik rijmen en dichten zonder mijn ... op te lichten! Maar dat zijn dan meestal sjiekenbakkenversjes, die toch een glimlach of een lach kunnen teweegbrengen en zeker nodig zijn op een motregendag. Het thema dit jaar is 'thuis/huis', en waar is dat? Home is where you can scheetjes laten whenever you maar want!!! Het is ook een plek waar 'Blaffend sprong mijn hond heen en weer in het rond. Ik sprong lekker mee, met een lach op mijn mond. Maar ik kwam niet goed op de grond, ik voelde dat ik niet stevig stond. De hond sprong tegen me op, en ik viel op mijn kont!'. Een realiteitje voor mij geschreven door Nanda Roep. Vandaag is het de naamdag van de apostel Paulus († 33 of 36 n C), die schreef vele brieven over zijn reizen, veelal per boot. Een 14 van zijn geschriften zijn in het Nieuwe Testament opgenomen. Speciaal voor hem dit versje 'Ik was op reis, ik zat op een boot. Een dag en nog een dag, en toen was ik er pas. Ik zat in de zon en las in een boek. Wat las ik? Dat ik op reis was met een boot en dat ik in de zon zat en een boek las!!'. deze Paulus heeft ook nog een weerspreuk meegekregen: Is er op Sint Paulus sneeuw of regen, een mager jaar komt ons tegen. Dat zijn genoeg rijmelarijen voor vandaag. Op wandel ga ik niet langs het strand want dat is verboden gebied richting Nieuwpoort aangezien 'onze' militairen hun oefeningen houden met losse flodders. Het zal lezen zijn en ondertussen eens luisteren naar Demis Roussos (1946-2015) in het biezonder het duet met Zucchero: Va pensiero, het slavenkoor uit Nabucco, van Verdi. De twee tegengestelde stemmen blijven wondermooi om naar te luisteren. Tot morgen
'Aantal dodelijke ongevallen met vrachtwagens, daalt niet', staat er op de frontpagina van de krant. Dode hoek, noemt men deze ongevallen meestal en het zijn de zwakke weggebruikers die er het slachtoffer van worden; voetgangers, fietsers. Al die trucks zijn rijdende magazijnen geworden, die een pakketje komen afleveren bij een bedrijf dat een onderdeel nodig heeft om iets te herstellen. Grote mastodonten die langs de kleine straatjes manoeuvreren en naar niets of niemand kijken om de gestelde doelen te halen. Ik noem het rijdende winkels, die alles voorradig hebben dat niet meer in bv garages aanwezig is. Op die manier bespaart de winkel enorm op voorraden en stocks van onderdelen, laten die enkel leveren als er vraag naar is. Zoals bij mij, je zou denken dat een lampje in de buitenspiegel zomaar vervangen kan worden, dat het in het magazijn van de garage zomaar voor het grijpen ligt, omdat ik denk dat zoiets standaard is voor alle modellen. Niets is minder waar, waarschijnlijk moest dat nog gemaakt worden bij de lampenfabrikant want ik moest er 14 dagen op wachten. Al die ritten en verspilling voor een voorwerpje van ocharme een 2cm groot. Ik, 2x 40 km doen, er wordt een extra uur werk aangerekend op de factuur, een camion die het misschien in Zweden is moeten gaan halen want het model van mijn auto is 12 jaar geleden op de markt gekomen. Voorstel: op een centrale parking de pakketjes overhevelen in gewone auto's of camionettes zodat die mastodonten niet meer de straten van dorpen en steden moeten doorrijden. Misschien ook al die kleine dingen per spoor laten brengen en aan het station gaan afhalen, of andere mogelijkheden zoeken die ik niet zie. Eens gerepareerd kunnen mijn achterliggers weer volop zien aan de buitenspiegel dat ik rechts ga afslagen, want dat lampke was stuk. Een andere hoofdstuk is gewijd aan het aantal abortussen dat in dit land nog gebeurd bij de vrouwen. Ongeveer bij 20%, dat is één op 5 vrouwen heeft een zwangerschapsonderbreking laten uitvoeren. Tot 12 weken is dat hier probleemloos uit te voeren, eens dat de zwangerschap verder is, moeten de vrouwen naar het buitenland gaan. Men pleit nu om ook hier tot 20 weken een abortus te mogen uitvoeren. Eerlijk waar, ik ben daar echt van verschoten. Zo'n hoog cijfer had ik niet verwacht. In een tijd dat alles voorhanden is om een zwangerschap onmogelijk te maken, vind ik dit een verbazend cijfer en doet me versteld staan. Er is de 'morning after pil', de gewone dagdagelijkse pil, spiraaltje, knoop in de eileiders, abortus tot 12 weken en waarschijnlijk veel meer waar ik ook niet meer van op de hoogte ben omdat het een probleem is voor een periode in het leven die al heel ver achter me ligt. Ongewenste zwangerschappen is wel van alle tijden en engeltjesmakers ook, toch dacht ik met het onderwijs en de voorlichting die aan jongens en meisjes gegeven wordt, dat het niet meer nodig zou zijn om een aanslag op leven te doen. Ik begin zo stilaan naast de realiteit te leven en dat mag niet gebeuren. Tot morgen
Als ik deze morgen door het raam keek zag ik echt wel iets wondermoois aan de hemel: roze schapenwolkjes!. Een zon die opkomt en kleur geeft aan de dag. Het is natuurlijk wel de voorbode van regen, maar daarom is het niet minder schoon. Ondertussen is er geen kleur meer aanwezig, tenzij je grijs als kleur gaat beschouwen. Na het gebruikelijke gestoei met de hond is er het begin van mijn dag met een 'godendrank'. Voor velen is dat champagne, prosecco of cava, voor mij is dat eerst de geur van gemalen koffie daarna nippen aan het aftreksel daarvan. Die eerste tas smaakt ongeloofelijk goed en is direct een opkikker om de dag te beginnen. Natuurlijk moet ik na het vullen met water van het reservoir en de filterzak met koffie, ook niet vergeten de aan/uit knop aan te zetten om dat technisch vernuft in werking te zetten. Het valt niet alleen bij mij voor dat de machine niet ingeschakeld geraakt, ook bij de vrienden is dat een weerkomend vergeetmoment. En zo start dan mijn dag met eens te denken aan mijn mama die vandaag, bij leven, 101 kaarsjes zou uitgeblazen hebben. Waarschijnlijk zou er maar één op de taart gestaan hebben om haar niet te beroven van adem, die ze ondertussen toch al kwijt is, om bij de realiteit te blijven. Het is toch altijd een moment van reflectie op de tijd dat ze nog lijfelijk aanwezig was. Op deze 'Internationale Dag van het Handschrift' zeker. Ze was fier op haar geschrift, en ze schreef graag. Zoals de wekelijkse brieven die ik kreeg toen ik op internaat zat, of de verjaardagskaartjes die iedereen in de familie kreeg, of de nieuwjaarskaartjes die bij alle kennissen en vrienden in de brievenbussen vielen met de allerbeste wensen erop geschreven. Het was pijnlijk om zien hoe haar geschrift de laatste jaren van haar leven, stuntelig en vol fouten stonden. Nu wordt er niet meer zo veel aandacht aan het schrijven en schrift besteed. De toetsen op het klavier nemen die taak over, zodat alle teksten klaar en duidelijk voor iedereen te lezen zijn. Door 'comic sans mc' als lettertype te kiezen wil ik toch een beetje schwung in dat machineschrift brengen. Maar kaartjes schrijven doe ik toch nog het liefst met vulpen of stylo. Ook Neil Diamond die vandaag 83 wordt, is in hetzelfde bedje, als mijn moeder zaliger, ziek. Maar hij heeft ontzettend veel prachtige songs en liedjes gezongen, gecomponeerd en geschreven: Beautiful Noise, Sweet Caroline, Crackling Rosie, Song Sung Blue....Ik zal vandaag eens een CD opzetten en luisteren. Tot morgen
Eén ding weet ik zeker: volgende nacht ga ik goed slapen!. De lamellen van mijn neergelaten persiennen hebben, gans de nacht muziek gemaakt. Het is altijd moeilijk om te besluiten wat ik ga doen bij aangekondigde hevige en grote windsnelheden. De rolluiken opgerold laten om geen lawaai te hebben maar de kans dat de ramen beschadigd worden, of naar beneden doen en het getik van die plastieken latjes op elkaar te horen. Ik koos voor het laatste en dat was niet echt een goed gedacht. Constant terug wakker worden want het waren windstoten en geen constante wind. Enfin, geen schade, geen slaap. De wind bracht wel wat betere temperaturen en verdreef de resterende wolken van de 'storing' richting binnenland en Duitsland en bracht in de plaats de zon en een temperatuur met positieve waarde en twee cijfers. Iedereen weeral tevreden. Alleen ons Delphine is niet echt content. De titel 'prinses', zus en schoonzus van ons koningspaar, brachten haar geen grotere verkoop van haar kunstwerken. Daar had ze toch op gehoopt evenals een dotatie à la Laurent of Astrid. Nougatbollen dus en haar kunstwerken blijven onverkocht in exclusieve galeries hangen. Een paar experts bestempelden haar werken als 'decoratieve' kunst en daar was ze flink van in haar derrière gebeten, al moet ik wellicht 'bum' of 'bottom' zeggen want ze verstaat noch Frans noch Nederlands. Zelf zegt ze over haar drukwerk, stoffen en haar papier-maché dat ze vol zitten met statements, emoties en over de mensheid gaan! Haar schilderijen, beeldhouwwerken en installatiekunst behandelen haar identiteit en persoonlijke ervaringen, en is niet zó maar decoratie van een muur in een ruimte. Ik ga daar niet over redetwisten, ik ben geen 'kunstpauzin' die over kunstwerken en echte Kunst, een zinnig woord kan zeggen. Ik kijk ernaar en denk: past dit in mijn kleurenpalet, mijn leefwereld, zegt het me iets, brengt het ontroering teweeg, heeft het diepgang. Ik ken haar werken enkel door ze te zien verschijnen in de krant of het internet, en vind haren kleuren plezant en levendig. Maar staat dat gelijk met 'Kunst'?. Experts hebben meestal een objectieve kijk, kunnen de marktwaarde inschatten en bepalen, het kunstgehalte en dat heb ik absoluut niet. Maar Delphineke denkt van zichzelf dat ze een grote kunstenares is, die op dit moment totaal miskend wordt. De tijd zal het uitwijzen en hopelijk komt de erkenning van kunstenares waar ze van droomt, niet na haar dood. Hier laat ik het bij, voor vandaag. Tot morgen
Het is zondag en dus rustdag. Maar als schrijver heb je nooit rust. De inspiratie borrelt op.Tot alles wat ik bedenk geschreven is, is het bezig zijn. Een verslaving? Ik denk het wel, maar een zeer gezonde die mijn hersenen aan het werk zet. Mijn woordenschat zo veel als mogelijk op peil houden is het hoofddoel en daarom doe ik, samen met de taaloefeningen van de 'Beter...' testjes, ook de 'woordle 5 en 6' oefeningen die vandaag weer op niks trokken. Ik vond de woorden 'hamer' en 'ronder' niet na 6 pogingen. Enfin, morgen weeral beter en met ander 'weer' ook. Het is een geluk dat ik het 'weer' zelf niet moet kiezen maar het gewoon over mij heen moet laten komen. Van noord naar zuid is het in ons land ± 200km en van west → oost kan men stellen een 350km en toch geeft dat een compleet ander weerbeeld. Zelfs op 5 km hier vandaan is er al een andere temperatuur, sneeuw, regen of droog. Maar de IJzermonding ligt hier vlakbij, de schaduw van Engeland en de zandbank Testerep zorgen voor een ander gegeven in Nieuwpoort en Westende. Voor de komende uren verwachten ze in Groot-Brittannië storm Isha en daar zullen we de komende dagen ook weer hinder van ondervinden: regen en wind komt er aan. De weermannen noemen het de retour van de herfst, voor mij is dat een voorjaarsstorm. Erger is het dan weer gesteld in Catalonië waar ze al aan waterrantsoenering moeten doen omwille van de jarenlange droogte. Als het van mij en menig ander zou afhangen was er een constante temperatuur van 20°C en zon overdag en regen 's nachts. Maar dan zouden we wat anders vinden om over de weersgesteldheid te zeuren en te zagen, want dat is het geliefkoosde onderwerp voor gesprek van de Belgen. Maar zo'n halve Belg, vertelde waarom we zo graag ' de zon' zien. Hij had een grote hit met een Duitse tekst op de noten van het "Slavenkoor" uit de opera "Nabucco" van Verdi (1813-1901): Freddie Breck (1942-2008) en zijn tekst "Überall auf der Welt scheint die Sonne, und das Leben erwacht von iheren Strahlen, überall suchen Menschen die Liebe, und sie glauben und hoffen für sich und für die Welt". Mijn geest heeft voor vandaag, op deze rustdag gewerkt en gaat nu wat rusten. Tot morgen
Waarlijk een echte vriesnacht meegemaakt. Alles zag wit deze morgen, niet van de sneeuw maar het vocht op de daken, gras en bomen was bevroren en zorgde voor een witte omgeving. Even dacht ik dat het mooie dag zou worden maar het is een waterzonnetje dat door de wolken priemt. Het is nog altijd koud, -2°C en dat ben ik hier niet echt gewoon. Maar het is vandaag de naamdag van Sint Sebastiaan (†288 n C) en die heeft ook zijn weerspreuk: als het vriest op Sint Sebastiaan is het op 2 februari gedaan!. Dat zijn goede vooruitzichten en ondertussen hou ik me wel warm met te dansen op het lied gedraaid op alle feesten en fuiven: "Paradise by the dashboard light" van Meat Loaf oftewel Marvin Lee Aday (1947-2022). Nog een andere song van hem die ook iedereen op party's hoort: I'd do anything for love (but), I won't do that!. Waarbij dan telkens de vraag gesteld wordt 'wat hij niet zou doen...'. Liedjes om op deze dag mijn lichaam van een goede temperatuur te voorzien als ik meebrul en mee rock op het ritme van dit opzwepende lange lied. Het is niet altijd de verwarming die een graadje hoger moet gezet worden om het warm te krijgen. Ik heb geen idee of ons Mathilleke op haar 51e verjaardag ook zo'n dansje zal ten beste geven. Ik zie haar niet uit de bol gaan en wat zotte danspasjes placeren terwijl ze haar kaarsjes uitblaast. Ik weet zelfs niet of ze van haar verjaardagstaart zal smullen, gezien haar oplettendheid om niet té veel suikers te verorberen. Enfin, ik wens haar in ieder geval een gelukkige verjaardag, een goede gezondheid zodat ze een lang leven als moederkloek zowel voor haar echtgenoot, kroost en haar onderdanen kan zorgen. Veel meer opzienbarend nieuws stond er in de gazet niet te lezen en was er op de radio niet te horen. Tot morgen
"...wat voorbij is voorbij..."zoals Karin Bloemen zong of "...ik neem mee, ik neem mee wat is geweest, maar wat geweest is, is geweest..." zingt Boudewijn De Groot jaren eerder. Dat zijn liedjes die me soms te binnen schieten als in ik bed lig en vooraleer mijn ogen te sluiten en soms begin te piekeren. Ik zeg dan ook tegen mezelf: wat voorbij is voorbij, goed of slecht, spijtig of goed, het komt nooit meer terug!. Meestal helpt het me toch van dat getob af te geraken en rustig in slaap te vallen. Iedereen zoekt zo wat truukjes om op een natuurlijke manier de slaap te vinden. De dag eens overlopen en content zijn met het dak boven mijn hoofd, eten en drinken en in deze barre tijden, verwarming hebben. In slaap vallen doe ik best met een heleboel beschermingsmateriaal rondom mij, gaande van lalens, dekens en donsdekens en een pyjama van Damart. Eerlijk gezegd, niemand vind me terug onder al die lappen. Er is alleen mijn hond die me terugvind. Maar ik heb goed geslapen, ben uitgerust, naar de kapper geweest, de hond komen halen, een wandeling naar de glasbol gemaakt met leeggoed en daarna het strand eens afgelopen in het zonneke. Het was een beetje frisjes maar een stralende dag. Terug thuis was het tijd voor de krant. Er zijn weer nieuwe woorden op til, vanuit de universteitssteden in Nederland. Een speciale taal, wordt er door de studenten gebruikt: afko = afkorting. Studentikoze taal die al eeuwen oud is maar nu weer eens op een nieuwe leest geschoeit wordt. Ieder generatie moet een beetje anders zijn dan de vorige bollebozen. Deze taal met zelfs een woordenboek, afkowobo, noemt men 'mariclairisatie'. De naam 'Marie-Claire' staat in Nederland, toch in de Randstad van de grote universiteitssteden, gelijk met een hogere sociaal economische status. Vandaar. Het is een afkortingstaal die moet voldoen aan vogende criteria: 1) Als woorden te lang zijn geworden, worden ze afgekort, en eindigen steevast op a-o-u-i, toe: situatie is dan 'situ', . 2) combineer delen van woorden zoals hacli = haarclip. 3) Soms voegt men 'ie', heerlijk is dan 'heerlie'. 4) soms de eerste letters van een woordengroep, mdm = met de meiden, kladiladi = klap die laptop dicht. Zoals je leest, als je dergelijke taal wil kennen en spreken is er heel wat studie nodig maar daarom geen universitaire. Het kan natuurlijk een plezant spelletje worden om elkaar te amuseren en te zoeken naar de zin of gezegde. Men vraagt de medewerking van iedereen die een leuke suggestie heeft voor nieuwe afkortingen. Die kan mailen naar: sug@afkowobo.nl. En nu schalt het lied van Dolly Parton in mijn oren, "Nine to Five". Mijn werkdag zit er dus bijna op. Tot morgen
Hallo maatjes allemaal, niet de jonge haringskes of de lengte- en breedtematen van iedereen, maar ik begroet wel de makkers, kameraden en vrienden van seniorennet en mijn andere kompanen in Belgenland. Het was toch goed kijken deze morgen want de sneeuwwolken waren hier gepasseerd. Ik zag precies een beetje dubbel als ik buitenging. Toch vriendelijk naast elkaar staand, de kristallijne sneeuwvlokjes op de grassprietjes en de sneeuwklokjes. De vlokjes zijn verdwenen, de klokjes zijn gebleven. Ik kan hier niet spreken van een wondermooi wintertapijt, dat is er niet gekomen. Dat zal voor een volgende keer zijn. De winterprik is kort van duur geweest en is weeral eventjes voorbij. Dan maar tot de normale gang van zaken van de dag. Het nieuws dat Engeland beheerst momenteel: de helft van de 'werkende' royals ligt in het ziekenhuis met gekende en ongekende kwaaltjes. The King met een vergrootte prostaat die absoluut moet verkleinen en The Princess of Wales met een ongekende en ernstige buikoperatie en aldus maanden buiten strijd. Charles wil absoluut dat er gecommuniceerd wordt over deze 'klier' omdat de kwaaltjes meestal goed te genezen zijn en de bevolking wil aanmanen regelmatig een screening te laten doen om erger te voorkomen. Wat voor buikkramp Catherine heeft, daar wordt in alle talen over gezwegen, alleen is het geen kanker en behoord tot de privé-sfeer, wat dat ook moge betekenen. Ook een verslag van de werkzaamheden van ons vorstenpaar in Davos. Dat bestond dus niet uitsluitend om anderen het Belgisch bier te leren kennen, tappen en degusteren. Daar waren de miniconferences met enkele geleerden, Ceo's van bedrijven en overheidsbedrijven. Er was nog meer koninklijk en prinselijk volk aanwezig om hun land in de kijker te zetten, zoals die van Nederland en Monaco. Daar zal weer wat afgesjouweld worden. Voor de rest blijft de impasse van de hedendaagse oorlogen bestaan, niemand die een duimbreed wil afwijken van zijn eisen en standpunten. Liever vernietigen, moorden, kapotmaken dan een oplossing tot vrede te zoeken. Bon, ik ga mijn namiddagkoffie drinken en een stukje van het 'Vlaamse woord van de dag' erbij opeten: ijsstronk of een ijsbuche. Het is wel fris weer en die crème glace is koud, maar de kerstbuches waren in reklame. En aangezien ik een fervente aanhanger ben van ijskreem, kon ik die koude taarten niet in de vrieskasten laten liggen als ik boodschappen ga doen en al zeker niet aan verminderde prijs. Tot morgen
'Geeft Sint Sulpicius schoon ijs, dan is de lente goed en wijs'. In Diest zullen ze zeker en vast deze heilige kennen want er staat een gothische kerk die zijn naam draagt. Beter gekend zal de 'Heilige Antonius met het varken'(291-356) zijn en die komt uit Egypte. Die heeft wel veel weerspreuken op zijn naam staan zoals: Sint Antoon en Sint Sebastiaan (20/1) komen met het hardste van de winter aan. En dat is tot hiertoe niet gelogen. De voorspellingen zijn winters te noemen maar buiten een paar witte daken heb ik nog geen sneeuwvlokje gezien. Het heiligenbeeldje van Antonius zal ook menig huishouden sieren want om verloren voorwerpen te vinden draait men het beeldje om en zegt: St Antonius beste vriend, zorg dat ik ......weer vind. Als het voorwerp terug in ons bezit komt moet men wel een 'dank u wel' uitspreken en het beeldje terug gewoon zetten zoals het hoort. Ik heb ook een Antoniusbeeldje staan, een erfenis van mijn vader die rotsvast geloofde in de mirakels van deze heilige om zoekgeraakte spullen terug te vinden. Ik heb dat vertrouwen in dat beeldje overgenomen. De Antonius van vandaag is trouwens een andere dan de Antonius van Padua (1195-1231), een theoloog en kerkvorst, die op 13/6 gevierd wordt en geen weerspreuk heeft.
Het WEF, World Economic Forum is ook van start gegaan in Davos. Een onooglijk dorpje in Oost Zwitserland, met een bevolking van ± 12.000 inwoners, dat voor enkele dagen een 2.500 CEO's, presidenten, koningen en koningen, premiers en nog veel ander belangrijk volk ontvangt om te debatteren over allerlei belangerijke onderwerpen en probeert oplossingen voor te stellen. Zo zijn er op deze bijeenkomsten uit het verleden al doorbraken en mijlpalen geweest op vlak van gezondheid, milieu, klimaat, corruptie, hongerbestrijding, samenbrengen van jongere en oudere generaties, vrijheid van meningsuiting...Veel elitefeestjes met gewichtige gesprekken en onderonsjes over grensoverschrijdende problemen, zoals hierboven vermeld. Ook in het 'Belgisch Huis' zijn er samenkomsten en dan voornamelijk om Bill Gates te leren een Belgisch pintje te tappen. Niemand zal ontkennen dat zoiets kunst is en dat zelfs de rijkste man moet leren wat en hoe een 'kol op bier' zetten inhoud. In het kielzog van die belangrijke mensen, VIP's, komt een hele hoop personeel mee of wordt ter plaatse aangeworven zoals butlers, koks, kleedsters, fitness-personeel enz. Ter ontspanning zijn er natuurlijk de skipistes, want al dat chique volk weten wel hoe ze de latten onder hun voeten moeten plaatsen. Als daar maar geen ongelukken van komen. Hou het ook hier overal veilig, vooral de fietsers en wandelaars in het verre Limburg. Tot morgen
Klaag, klaag, klaag, dat doen al die deelnemers aan die extreme teevee programma's: Kamp Waes, Big Brother, Expeditie Groenland, Blind getrouwd. Ik kan nog een eindje doorgaan met reeksen op te noemen die mensen activiteiten laten doen enkel en alleen voor de 'kijkcijfers' om zich alzo te verzekeren van voldoende inkomsten uit reklame en sponsering. Ik heb dus ook gezapt, geswitcht en gekeken naar die programma's omdat er dikwijls op mijn vertrouwde zenders niet veel te zien of te horen is, wat mijn interesse kan opwekken. Daarbij, ik ben 's avonds soms te moe om debatten en gesprekken te volgen die er in praatprogramma's aan bod komen of is het programma te luidruchtig door gelach en vrolijkheid van presentatoren en deelnemers om me een rustige avond te verzekeren. Dat is dan bij manier van spreken ook al een halve klacht. Voor iedereen goed doen is toch onbegonnen werk en als het me tegensteekt of enerveert om naar een scherm te kijken, ga ik dikwijls nog eens buiten met de hond. Die klaagt nooit en kwipelt met zijn staart voor elke activiteit op gelijk welk uur van de dag, dat ik voorstel. Spelen of wandelen heeft geen belang, als het maar met baasje is. Dat is het voor vandaag want ik moet mijn gespreksstof een beetje bewaren want de buurvrouw komt een sjatteke koffie drinken en een koekske eten. Tot morgen
Deze maandag is gekend als 'Blue Monday', omschreven als de meest depressieve dag van het jaar. Omdat het vandaag putteke winter is (we zitten in de helft van dat seizoen), en de goede voornemens, geuit op nieuwjaarsdag, al lang weer vergeten zijn wegens niet haalbaar of om andere redenen. Het is dan ook de eerste dag van een nieuwe werkweek, week 3 ondertussen al. En daarbovenop zijn de recepties en nieuwjaarsfeesten allemaal gedaan. Ziedaar een recept voor deze deprimerende dag. Niet bij mij, ondanks de gure wind en de kilte. Als de zon schijnt kan ik niet neerslachtig zijn, tenzij ik naar de prijzen van de voedingsproducten kijk. Die blijven maar stijgen. Dat merkte ik deze morgen toen ik mijn rekening betaalde van mijn aankopen. Ik wil daar niet te veel over zeuren, dat brengt toch niet op. Gisteren heb ik dan gekeken naar de troonswissel in Denemarken. Een land dat al koningen en koninginnen heeft sinds het jaar 776, zelfs al langer dan de vorsten van Groot-Brittannië. Simpel, eenvoudig, een handtekening en Frederik X was geïnstalleerd als nieuwe koning van Denemarken, Groenland en de Faroër. Met een stoïcijnse blik verliet Margaretha het schouwtoneel, na de papieren van abdicatie te hebben getekend. Geen blik gunde ze haar opvolger. Alleen had ze haar wandelstok nodig vooraleer op pensioen te vertrekken. Op 83 jarige leeftijd en na 52 jaar op de troon is dat haar ook gegund. Een massa volk was, ondanks de koude, opgedaagd om deze wissel van macht te volgen. Het was geen pompeus gedoe à la Charles III. Daarbij dien ik wel te vermelden dat hij bij zijn kroning tegelijkertijd geïnstallerd werd als opperhoofd van de Anglicaanse Kerk. Bij de andere religies is er eerst een stemming en verkiezong in een conclaaf, vervolgens met eeuwenoude tradities geïnstalleerd op een troon. In Engeland ging dat in één moeite door. Zo verdwijnt de ene na de andere oude garde van het machtstoneel. Nog 2 mannen op leeftijd blijven over: Harald in Noorwegen (86) en Carl Gustaf van Zweden (77). Zelf heb ik later ook wel even gekeken naar "Club Tijdloos". Het was niet zo slecht als ik dacht met Michel, vooral omdat Sammy goeie vragen stelde. Op naar de volgende senior, volgende zondag. Natuurlijk mag ik onze vrouwelijke sporters niet vergeten te vermelden met unieke prestaties vooral van onze schaats-queens Loena en Nina. Goud en brons en van mij een dikke proficiat. Tot morgen
Mijn blog zal vandaag bol staan van de bedenkingen allerhande. Het bezoek van onze premier aan de Chinese president is er één van. Waar ik niet bij kan is dat er een overleg kwam en een overeenkomst volgde, over de invoer van Belgische varkens en hun vlees naar dat gigantische land. Ze hebben zelf plaats té over om varkens te kweken. Er volgde een reportage hoe onze varkensboeren op dit heugelijke nieuws reageerden, en liet de boer fier zijn stallen zien hoe zijn varkens een hygiënisch leven leiden: tussen ijzeren relingen, met geen enkele bewegingsvrijheid en op een planché met speling waar alle drek die ze fabriceren, kan tussenvallen. Eens geslachtsrijp worden ze in beestenwagens gestoken om naar hun einde te rijden in de vleesfabrieken. Die roze beestjes met een krulstaartje van Ons Heer gekregen, krijgen enkel de weidse wereld eens te zien als ze op weg zijn naar het slachthuis. Eerlijk waar, ik vond dat hartverscheurend dat ik voor een 'kotelet' de dieren dergelijk leven moet geven. Geen gestoei meer in de modder voor een lief biggetje. Dat geploeter in de drassigheid is voorbehouden voor de crossers, die deze namiddag de beste ploeteraar tot wereldkampioen zullen kronen. Een andere symbolische kroon is voorzien voor de kroonprins van Denemarken. Zijn moeder zal deze middag de abdicatiepapieren ondertekenen. Dat gebeurt vrij onverwacht want Margaretha verkondigde steeds dat ze in het koninklijk gareel zou blijven zitten tot de laatste snik, net zoals haar collega uit Groot-Brittannië. Mijn oren hoorden een roddel en klapperden ervan: deze zomer werd den Frederik gesignaleerd met een jongere schone dan zijn vrouw. Hij liep er hand in hand mee in de New Yorkse straten. Om verder onheil te voorkomen besliste de 83 jarige koningin haar oudste wat meer werk te bezorgen door hem tot koning te laten benoemen. Tot hiertoe hield hij zich bezig met zijn 4 kinderen en sporten. Misschien is er op die manier een ramp vermeden in het kroonprinselijke en nu koninklijke huishouden. Dit evenement is niet te volgen op onze gewone zenders maar via internet 'DR.dk'. Ik zal waarschijnlijk later op de dag nog eens kijken, vooral de 'Gouden Koets' zou ik wel eens willen zien. In de heenrit naar het paleis zit de eenzame koningin, in de terugrit zit er het nieuwe koninklijke koppel mét de nieuwe 18 jarige kroonprins. In België bezitten we dergelijk vehikel niet omdat we een té jonge monarchie zijn en de bevolking en notabelen geen geld wilden geven voor dergelijke uiterlijke luxe. Een andere zender, Eclips 'dé zender voor de 55 plussers' zend 4 weken na elkaar op zondag, de debatten en gesprekken, genaamd 'Club Tijdloos' van de CD&V uit. Een lovenswaardig initiatief om met bekende oudere Vlamingen over, digitalisering, financiën, discriminatie en participatie op de arbeidsmarkt te keuvelen. Ga ik daar naar kijken en luisteren? Nee! De deelnemers aan "Club Tijdloos" zijn voor mij niet de ideale personen voor dergelijke gesprekken. Ze zijn allen al werkzaam bij die zender, Michel Follet (64), Margriet Hermans (69), Martine Jonckheere (67) en Zaki (78), en daarbij, hun persoonlijkheden liggen me niet nauw aan het hart. Tot morgen
Ik begin mijn weekend met een pyjamadag. Het weer leent er zich toe om wat luiigheid ten toon te spreiden. Het is ook de feestdag van Sint Hilarius (839-888) die voor wat hilariteit kan zorgen in het leven en ook zijn spreuk heeft gekregen van de boeren van eeuwen geleden: geeft St Hilarius zonneschijn, weldra zal het kouder zijn. Voorlopig nog geen zon te zien en misschien hoop ik wel stiekem dat ze niet van achter die grijze wolken tevoorschijn komt. Het is nu 5°C en dat is een goede temperatuur om de januarimaand door te komen. Ik wil niet over het grauwe en vreselijke wereldnieuws schrijven maar over de heldhaftigheid van Mano, 17j., de tiener waar we kennis mee maakten tijdens de docu-reeks op VRT1 'Kinderziekenhuis 24/7'. De positiviteit van de jongen, zijn mama, papa en zus waren hartverwarmend niettegenstaande ze met een zwaar vonnis te maken kregen. Donderdag is de jongen overleden. Ik bied zijn ouders en zus mijn diepste medeleven aan en wens hen veel sterkte toe om zonder hun zoon /broer verder te leven.
Geen nieuws dat me veel inspiratie geeft en de krant heb ik nog niet verslonden. Een beetje te laat wakker geworden en zoals hierboven gemeld, wat tekenen van 'geen goesting' om de dag te starten. En beginnen doe ik dus met schrijven omdat ik, hoe eigenaardig ook, daar altijd zin in heb, nieuws of niet. Gewoon woordjes schrijven vind ik al leuk en probeer zo dan mijn toevlucht tot wat bizarre nieuwtjes te nemen waarin ik me dan weer eens in kan verdiepen. Nu hebben we gewoon een voornaam en familienaam die aan anderen kan duidelijk maken wie we bedoelen. Maar hier in de straat gebruiken we niet de familienamen maar de voornaam plus aanduiding welke Marleen we bedoelen. Marleen van den berg, ben ik, Marleen van den hoek, en Marleen van de zomers. Vroeger zou dat in de Napoleonistische tijd, geleid hebben tot de achternamen Van Den Berg, Van Hoeke, Somers eventueel met nog wat 'c's'of 'h' of 's' ertussen om de noteerders wat extra centen op te leveren. Want voor de bedienden van de burgerlijke stand die alles moesten noteren, werden het aantal letters vergoed bij nieuwe namen die werden toegekend. Ik had natuurlijk geen idee dat ik daarover zou schrijven maar las niet alleen van Hilarius, maar er was bij mij ook wat hilariteit van de speciale bijvoegingen die men aan de koningen gaf bij dezelfde voornaam. Vandaag was dat Karel III De Dikke, die leefde van 839-888 als Frankisch vorst en me aanzette daarover wat meer te weten te komen. En in mijn geest zag ik nog de lessen geschiedenis en de stambomen die ik moest van buiten leren van de Karels en de Filipsen zoals de Kale, de Stoute, de Goede, de Zwijger, de Eenvoudige, de Schone,....Voilà, dat is het voor vandaag. Tot morgen
Het blauw is verdwenen, de '50 tinten grijs' zijn in de plaats gekomen. Dat is niet zo sexy dan het erotische boek van E.L.James met dezelfde titel. Dat verwacht ik ook niet dat een grijze kleur romantische gevoelens kan opwekken. Dat grijs is het zinnebeeld van de alledaagsheid van het bestaan. Dat heb ik dan vandaag onderbroken om samen met een koppel van mijn leeftijd eens een middagmaaltje te gaan verorberen en een goede babbel te hebben. Woefie heb ik voor deze keer eens thuis gelaten. Ik mag ook wel eens een kermis hebben waar ik alleen naar toe kan gaan. En zo grijs en eentonig, als het weer is met al die verschillende tinten van die kleur of non-kleur, zo simpel en eenvoudig zal mijn namiddag verlopen op deze dag dat de 'Queen of detectives' Agatha Christie (1891-1976) overleed. Dat is weer eens de tijd om een DVD-ke van een van haar beroemdste misdaadverhalen te bekijken: Death on the Nile. Daarachter zal ik nog wel tijd hebben om naar Miss Marple te kijken, situerend in de slaperige dorpjes van het landelijke Engeland of in de exotische oorden zoals Barbedos. Maar Agatha heeft ons ook een paar mooie citaten nagelaten, zoals "het verleden is de vader van het heden" of "boeken zijn een verslavingvormend medicijn" of "doe nooit iets zelf dat anderen voor u kunnen doen". De laatste zin wil ik indachtig houden, want een mens vergaloppeert zich nogal gemakkelijk als hij wat ouder wordt. Want natuurlijk wil niemand oud zijn en stram van lijf en leden. Altijd denken 'dat kan ik wel' 'ik heb dat altijd gedaan' 'dat is niet zo moeilijk'....en binnen de kortste keren is er een verrekking, spierscheur of de stijfheid achteraf. Ik moet wel nog iemand vinden die al die practische zaken in mijn plaats kan doen Nadenken, uitleggen en weten hoe al die dingen moeten gebeuren kan ik als de beste, ze uitvoeren is een paar andere mouwen. Tot morgen
Donderdag is zoals gewoonlijk mijn poetsdag samen met de poetshulp. Die blauwe lucht en de zon die schijnt, laten duidelijk zien hoe 'proper' de ramen zijn en is het verleidelijk om er aan te beginnen om al het zand en stof er van af te kuisen. Niets aan te doen, ik moet nog wat wachten tot de temperaturen ver voorbij het vriespunt zijn. Het is geen weer om daar aan te beginnen met deze koude. Ik noch mijn hulp willen bevroren handen of vingers hebben. De ramen zullen dus voor een andere keer zijn. Buiten dàt, heeft alles weer eens een opfrisbeurt gekregen. Ondertussen gaan de dagen weeral goed vooruit. Even met de ogen knipperen en de ochtend is gepasseerd. Het mooie winterweer zal wel niet blijven duren. Deze morgen was er al enige vochtigheid in de lucht te bespeuren en die vormde wat ijskristallen in de tuin en op de daken. Die blinkende druppeltjes is toch ook mooi om te zien. Bij Swarovski betaal je veel voor die kunstmatige kristallen juweeltjes en in de winter kan je ze gratis buiten bewonderen. Natuurlijk verdwijnen die als sneeuw voor de zon en blijven die steentjes van loodkristal gemaakt, vele jaren fonkelen. Voor de rest heb ik niet veel nieuws of bedenkingen te vermelden. Tot morgen
Met een ondergaande zon in mijn rug, neem ik plaats aan mijn geïmproviseerde desk. De dag is bijna voorbij, zo ervaar ik dat toch als de zon verdwijnt achter de einder. Iedere dag wel een minuutje later maar vanaf 17u kan je toch al van avond spreken. Het was de dag van het onderhoud van mijn wagen. Naar de garage brengen iets meer dan 20km verder. Met dit weer blijf ik in de garage wachten tot alles nagekeken en vernieuwd is wat moet vervangen worden. Bij mooi weer loop ik de stad Veurne rond, maar vandaag had ik er geen goesting voor. Ondertussen heb ik wat gelezen. Maar ik heb ook een wandeling in de toonzaal gedaan waar alle nieuwe auto's en modellen weer staan te blinken en uitnodigend naar mij staan te lonken. Maar ik ben aan mijn laatste wagentje bezig. Nooit gedacht dat een automobiel me onverschillig zou laten!! De realiteit achterhaalt me wel. Ik heb geen zin meer om me in het verkeer te wagen blijkt uit het aantal km dat ik vorig jaar gereden heb: 1500km, en dat staat gelijk met 1,5 tankbeurt. In feite heb ik mijn auto alleen nog nodig voor boodschappen te doen, zo'n 6 km hier vandaan. Naar het binnenland heb ik sinds corona nog maar 1 keer gereden. De vraag: moet ik mijn 12j oude karretje houden of wegdoen, klinkt steeds vaker in mijn gedachten. Maar het is nog altijd een stuk vrijheid waarbij ik de dag en uur zelf kan bepalen wanneer ik naar de grootwarenhuizen en bloemenhallen ga of een noveenkaars laat branden bij de H. Godelieve. Het is natuurlijk ook altijd gemakkelijk om de gasten die met de trein en de tram komen, terug naar het station van Oostende te brengen. Enfin, dit jaar zal mijn auto nog niet van eigenaar veranderen. Weinig nieuws te melden, alleen zag ik wel dat de velden er ijzig bijlagen en dat er op bepaalde stukken van het kanaal/vaart Nieuwpoort- Duinkerke, toch serieuze ijsvorming was ontstaan. Tot morgen
Ik schrijf niet voor niks 'prik' want het is nu nog altijd -3°C met een ijzige noordoostenwind, die op mijn huid prikt als ik mijn gezicht durf buiten te steken. Maar vanachter het raam is het schitterend weer met een zon die wel een ganse dag zal schijnen. Het is echt een verademing dat er blauw te zien is en dat het grijs achterwege blijft. Ik ben alleen bezorgd voor de mensen die de voorbije weken al dat water binnenkregen en waarschijnlijk het vocht niet allemaal uit hun huizen hebben gekregen. Met dit vriesweer kan het voor hen een ijskelder worden waarin ze moeten wonen en leven. Misschien doen ze zoals ik en wat meer uren in bed blijven liggen. De laatste dagen slaap ik de slaap der onschuldigen. Het is net of ik al de verloren rust van de afgelopen jaren aan het inhalen ben. Ik geniet zo van 'nog even omdraaien' dat er weer een uur voorbij is zonder dat ik het weet. En de hond laat me liggen, die geniet blijkbaar ook van langer in zijn nest te liggen. De oorlog staat niet meer op de eerste pagina van de krant: wel het overlijden van een voetballegende, der Kaiser Franz Beckenbauer (1945-2024). Maar ook het verontrustende nieuws dat er steeds meer meisjes Rilatine nemen, het medicijn tegen ADHD. Gevaarlijk is wel dat men nog niet alle effecten kent van langdurig gebruik van dit geneesmiddel op de zich nog altijd aan het ontwikkelen zijnde hersenen. Soms denk ik dat we in een tijd leven dat men de mensen graag in hokjes steekt en er dan een medicijn aan moet te pas komen. Men vergeet soms dat ieder mens uniek is, ook in zijn daden, woorden en gedrag en dat zoiets niet altijd een uiting van ziekte of afwijking is waarvoor er een behandeling met geneesmiddelen, psychiaters of psychologen moet worden ingezet. Een andere titel over de jeugd: eerste dag nieuwe regeling van 'De Lijn' bezorgt heel wat scholieren 'stress'. Dat zal dan wel eventjes moeten aangepast worden of de jongeren moeten ook nog pilletjes pakken om stress te vermijden om naar school te gaan. Grote foto ook van de kok die te veel gedronken had en een medewerker aanreed. Wat leuker nieuws was er over glamoureuze outfits van de actrices die op de uitreiking van de Golden Globes aanwezig waren. De extravante kledij is altijd mooi om zien en meestal om de couturier ook in het zonneke te zetten en niet zozeer de dames die ze dragen. Want soms past de snit niet bij hen of de kleur. Maar toch kijk ik daar graag naar.Tot slot stond op de eerste pagina nog een tekst over 'Elvis' die altijd blijft bestaan. Vorig jaar zijn er nog 2 films uitgekomen die aan hem gelinkt zijn: "Elvis" en "Priscilla". Vandaag vergeet ik Joan Baez niet. Deze hippie en protestzangeres heeft ook mooie songs zoals "The night they drove old Dixie down" maar nog altijd geldig "The times they are a-changing". Tot morgen
De vriezeman is gearriveerd. Voorlopig adieu aan de nattigheid en dat is maar goed ook. Bij koude temperaturen komen er ook meestal eens zonnige momenten. Het is hier 0°, maar het voelt kouder aan door de oostenwind. Enfin, we zitten echt in de winter. Alles stopt met groeien behalve de sneeuwklokjes die erop staan om nu volop te bloeien. Na de kerstvakantie begint op de beeldbuis ook het nieuwe teevee-seizoen. Tal van nieuwe jaargangen komen eraan zoals de 'Dag van vandaag', 'Hotel Romantiek', 'Expeditie Groenland', 'Sam naar Japan', 'De Droomfabriek', 'Kamp Waes' om er maar enkele te noemen. En zoals we weten, ieder mens heeft een overvloed aan talenten en dromen, maar niet iedereen krijgt de mogelijkheid ze te ontwikkelen en te demonstreren. Dat zijn dan de bv's die er een programma over kunnen maken hoe ze van nieuwsanker, een presentator of een acteur de kans krijgen om zichzelf eens om te toveren tot prima ballerina, concertpianist en nu ook iemand tot dirigent. Hanne Decoutere, Thomas Vanderveken zijn hem voorgegaan om hun talenten te etaleren en in een serie te gieten. Nu is het de tijd voor Stefaan Degand om zijn kunsten om een symfonie van Johannes Brahms (1833-1897) te laten uitvoeren op de juiste tonen, door een symfonisch orkest. We volgen zijn lessen voor dirigent en zijn studie van het bladmuziek. Twijfel ik aan zijn meesterschap over de muzikanten? Geen idee tot wat de acteur in staat is. De wilde haardos en de dwingende blik zijn in ieder geval al voorhanden. "Et alors..." zou François Mitterand(1916-1996) zeggen, moest dat alles mislukken. De eerste maanden van dit jaar beloven boeiende programma's van eigen bodem te leveren. Bij al die programma's zullen de meeste deelnemers wel zingen "It's now or never" van Elvis Presley (1935-1977) for my moment of fame. Tot morgen
