Waarlijk een echte vriesnacht meegemaakt. Alles zag wit deze morgen, niet van de sneeuw maar het vocht op de daken, gras en bomen was bevroren en zorgde voor een witte omgeving. Even dacht ik dat het mooie dag zou worden maar het is een waterzonnetje dat door de wolken priemt. Het is nog altijd koud, -2°C en dat ben ik hier niet echt gewoon. Maar het is vandaag de naamdag van Sint Sebastiaan (†288 n C) en die heeft ook zijn weerspreuk: als het vriest op Sint Sebastiaan is het op 2 februari gedaan!. Dat zijn goede vooruitzichten en ondertussen hou ik me wel warm met te dansen op het lied gedraaid op alle feesten en fuiven: "Paradise by the dashboard light" van Meat Loaf oftewel Marvin Lee Aday (1947-2022). Nog een andere song van hem die ook iedereen op party's hoort: I'd do anything for love (but), I won't do that!. Waarbij dan telkens de vraag gesteld wordt 'wat hij niet zou doen...'. Liedjes om op deze dag mijn lichaam van een goede temperatuur te voorzien als ik meebrul en mee rock op het ritme van dit opzwepende lange lied. Het is niet altijd de verwarming die een graadje hoger moet gezet worden om het warm te krijgen. Ik heb geen idee of ons Mathilleke op haar 51e verjaardag ook zo'n dansje zal ten beste geven. Ik zie haar niet uit de bol gaan en wat zotte danspasjes placeren terwijl ze haar kaarsjes uitblaast. Ik weet zelfs niet of ze van haar verjaardagstaart zal smullen, gezien haar oplettendheid om niet té veel suikers te verorberen. Enfin, ik wens haar in ieder geval een gelukkige verjaardag, een goede gezondheid zodat ze een lang leven als moederkloek zowel voor haar echtgenoot, kroost en haar onderdanen kan zorgen. Veel meer opzienbarend nieuws stond er in de gazet niet te lezen en was er op de radio niet te horen. Tot morgen
"...wat voorbij is voorbij..."zoals Karin Bloemen zong of "...ik neem mee, ik neem mee wat is geweest, maar wat geweest is, is geweest..." zingt Boudewijn De Groot jaren eerder. Dat zijn liedjes die me soms te binnen schieten als in ik bed lig en vooraleer mijn ogen te sluiten en soms begin te piekeren. Ik zeg dan ook tegen mezelf: wat voorbij is voorbij, goed of slecht, spijtig of goed, het komt nooit meer terug!. Meestal helpt het me toch van dat getob af te geraken en rustig in slaap te vallen. Iedereen zoekt zo wat truukjes om op een natuurlijke manier de slaap te vinden. De dag eens overlopen en content zijn met het dak boven mijn hoofd, eten en drinken en in deze barre tijden, verwarming hebben. In slaap vallen doe ik best met een heleboel beschermingsmateriaal rondom mij, gaande van lalens, dekens en donsdekens en een pyjama van Damart. Eerlijk gezegd, niemand vind me terug onder al die lappen. Er is alleen mijn hond die me terugvind. Maar ik heb goed geslapen, ben uitgerust, naar de kapper geweest, de hond komen halen, een wandeling naar de glasbol gemaakt met leeggoed en daarna het strand eens afgelopen in het zonneke. Het was een beetje frisjes maar een stralende dag. Terug thuis was het tijd voor de krant. Er zijn weer nieuwe woorden op til, vanuit de universteitssteden in Nederland. Een speciale taal, wordt er door de studenten gebruikt: afko = afkorting. Studentikoze taal die al eeuwen oud is maar nu weer eens op een nieuwe leest geschoeit wordt. Ieder generatie moet een beetje anders zijn dan de vorige bollebozen. Deze taal met zelfs een woordenboek, afkowobo, noemt men 'mariclairisatie'. De naam 'Marie-Claire' staat in Nederland, toch in de Randstad van de grote universiteitssteden, gelijk met een hogere sociaal economische status. Vandaar. Het is een afkortingstaal die moet voldoen aan vogende criteria: 1) Als woorden te lang zijn geworden, worden ze afgekort, en eindigen steevast op a-o-u-i, toe: situatie is dan 'situ', . 2) combineer delen van woorden zoals hacli = haarclip. 3) Soms voegt men 'ie', heerlijk is dan 'heerlie'. 4) soms de eerste letters van een woordengroep, mdm = met de meiden, kladiladi = klap die laptop dicht. Zoals je leest, als je dergelijke taal wil kennen en spreken is er heel wat studie nodig maar daarom geen universitaire. Het kan natuurlijk een plezant spelletje worden om elkaar te amuseren en te zoeken naar de zin of gezegde. Men vraagt de medewerking van iedereen die een leuke suggestie heeft voor nieuwe afkortingen. Die kan mailen naar: sug@afkowobo.nl. En nu schalt het lied van Dolly Parton in mijn oren, "Nine to Five". Mijn werkdag zit er dus bijna op. Tot morgen
Hallo maatjes allemaal, niet de jonge haringskes of de lengte- en breedtematen van iedereen, maar ik begroet wel de makkers, kameraden en vrienden van seniorennet en mijn andere kompanen in Belgenland. Het was toch goed kijken deze morgen want de sneeuwwolken waren hier gepasseerd. Ik zag precies een beetje dubbel als ik buitenging. Toch vriendelijk naast elkaar staand, de kristallijne sneeuwvlokjes op de grassprietjes en de sneeuwklokjes. De vlokjes zijn verdwenen, de klokjes zijn gebleven. Ik kan hier niet spreken van een wondermooi wintertapijt, dat is er niet gekomen. Dat zal voor een volgende keer zijn. De winterprik is kort van duur geweest en is weeral eventjes voorbij. Dan maar tot de normale gang van zaken van de dag. Het nieuws dat Engeland beheerst momenteel: de helft van de 'werkende' royals ligt in het ziekenhuis met gekende en ongekende kwaaltjes. The King met een vergrootte prostaat die absoluut moet verkleinen en The Princess of Wales met een ongekende en ernstige buikoperatie en aldus maanden buiten strijd. Charles wil absoluut dat er gecommuniceerd wordt over deze 'klier' omdat de kwaaltjes meestal goed te genezen zijn en de bevolking wil aanmanen regelmatig een screening te laten doen om erger te voorkomen. Wat voor buikkramp Catherine heeft, daar wordt in alle talen over gezwegen, alleen is het geen kanker en behoord tot de privé-sfeer, wat dat ook moge betekenen. Ook een verslag van de werkzaamheden van ons vorstenpaar in Davos. Dat bestond dus niet uitsluitend om anderen het Belgisch bier te leren kennen, tappen en degusteren. Daar waren de miniconferences met enkele geleerden, Ceo's van bedrijven en overheidsbedrijven. Er was nog meer koninklijk en prinselijk volk aanwezig om hun land in de kijker te zetten, zoals die van Nederland en Monaco. Daar zal weer wat afgesjouweld worden. Voor de rest blijft de impasse van de hedendaagse oorlogen bestaan, niemand die een duimbreed wil afwijken van zijn eisen en standpunten. Liever vernietigen, moorden, kapotmaken dan een oplossing tot vrede te zoeken. Bon, ik ga mijn namiddagkoffie drinken en een stukje van het 'Vlaamse woord van de dag' erbij opeten: ijsstronk of een ijsbuche. Het is wel fris weer en die crème glace is koud, maar de kerstbuches waren in reklame. En aangezien ik een fervente aanhanger ben van ijskreem, kon ik die koude taarten niet in de vrieskasten laten liggen als ik boodschappen ga doen en al zeker niet aan verminderde prijs. Tot morgen
'Geeft Sint Sulpicius schoon ijs, dan is de lente goed en wijs'. In Diest zullen ze zeker en vast deze heilige kennen want er staat een gothische kerk die zijn naam draagt. Beter gekend zal de 'Heilige Antonius met het varken'(291-356) zijn en die komt uit Egypte. Die heeft wel veel weerspreuken op zijn naam staan zoals: Sint Antoon en Sint Sebastiaan (20/1) komen met het hardste van de winter aan. En dat is tot hiertoe niet gelogen. De voorspellingen zijn winters te noemen maar buiten een paar witte daken heb ik nog geen sneeuwvlokje gezien. Het heiligenbeeldje van Antonius zal ook menig huishouden sieren want om verloren voorwerpen te vinden draait men het beeldje om en zegt: St Antonius beste vriend, zorg dat ik ......weer vind. Als het voorwerp terug in ons bezit komt moet men wel een 'dank u wel' uitspreken en het beeldje terug gewoon zetten zoals het hoort. Ik heb ook een Antoniusbeeldje staan, een erfenis van mijn vader die rotsvast geloofde in de mirakels van deze heilige om zoekgeraakte spullen terug te vinden. Ik heb dat vertrouwen in dat beeldje overgenomen. De Antonius van vandaag is trouwens een andere dan de Antonius van Padua (1195-1231), een theoloog en kerkvorst, die op 13/6 gevierd wordt en geen weerspreuk heeft.
Het WEF, World Economic Forum is ook van start gegaan in Davos. Een onooglijk dorpje in Oost Zwitserland, met een bevolking van ± 12.000 inwoners, dat voor enkele dagen een 2.500 CEO's, presidenten, koningen en koningen, premiers en nog veel ander belangrijk volk ontvangt om te debatteren over allerlei belangerijke onderwerpen en probeert oplossingen voor te stellen. Zo zijn er op deze bijeenkomsten uit het verleden al doorbraken en mijlpalen geweest op vlak van gezondheid, milieu, klimaat, corruptie, hongerbestrijding, samenbrengen van jongere en oudere generaties, vrijheid van meningsuiting...Veel elitefeestjes met gewichtige gesprekken en onderonsjes over grensoverschrijdende problemen, zoals hierboven vermeld. Ook in het 'Belgisch Huis' zijn er samenkomsten en dan voornamelijk om Bill Gates te leren een Belgisch pintje te tappen. Niemand zal ontkennen dat zoiets kunst is en dat zelfs de rijkste man moet leren wat en hoe een 'kol op bier' zetten inhoud. In het kielzog van die belangrijke mensen, VIP's, komt een hele hoop personeel mee of wordt ter plaatse aangeworven zoals butlers, koks, kleedsters, fitness-personeel enz. Ter ontspanning zijn er natuurlijk de skipistes, want al dat chique volk weten wel hoe ze de latten onder hun voeten moeten plaatsen. Als daar maar geen ongelukken van komen. Hou het ook hier overal veilig, vooral de fietsers en wandelaars in het verre Limburg. Tot morgen
Klaag, klaag, klaag, dat doen al die deelnemers aan die extreme teevee programma's: Kamp Waes, Big Brother, Expeditie Groenland, Blind getrouwd. Ik kan nog een eindje doorgaan met reeksen op te noemen die mensen activiteiten laten doen enkel en alleen voor de 'kijkcijfers' om zich alzo te verzekeren van voldoende inkomsten uit reklame en sponsering. Ik heb dus ook gezapt, geswitcht en gekeken naar die programma's omdat er dikwijls op mijn vertrouwde zenders niet veel te zien of te horen is, wat mijn interesse kan opwekken. Daarbij, ik ben 's avonds soms te moe om debatten en gesprekken te volgen die er in praatprogramma's aan bod komen of is het programma te luidruchtig door gelach en vrolijkheid van presentatoren en deelnemers om me een rustige avond te verzekeren. Dat is dan bij manier van spreken ook al een halve klacht. Voor iedereen goed doen is toch onbegonnen werk en als het me tegensteekt of enerveert om naar een scherm te kijken, ga ik dikwijls nog eens buiten met de hond. Die klaagt nooit en kwipelt met zijn staart voor elke activiteit op gelijk welk uur van de dag, dat ik voorstel. Spelen of wandelen heeft geen belang, als het maar met baasje is. Dat is het voor vandaag want ik moet mijn gespreksstof een beetje bewaren want de buurvrouw komt een sjatteke koffie drinken en een koekske eten. Tot morgen
Deze maandag is gekend als 'Blue Monday', omschreven als de meest depressieve dag van het jaar. Omdat het vandaag putteke winter is (we zitten in de helft van dat seizoen), en de goede voornemens, geuit op nieuwjaarsdag, al lang weer vergeten zijn wegens niet haalbaar of om andere redenen. Het is dan ook de eerste dag van een nieuwe werkweek, week 3 ondertussen al. En daarbovenop zijn de recepties en nieuwjaarsfeesten allemaal gedaan. Ziedaar een recept voor deze deprimerende dag. Niet bij mij, ondanks de gure wind en de kilte. Als de zon schijnt kan ik niet neerslachtig zijn, tenzij ik naar de prijzen van de voedingsproducten kijk. Die blijven maar stijgen. Dat merkte ik deze morgen toen ik mijn rekening betaalde van mijn aankopen. Ik wil daar niet te veel over zeuren, dat brengt toch niet op. Gisteren heb ik dan gekeken naar de troonswissel in Denemarken. Een land dat al koningen en koninginnen heeft sinds het jaar 776, zelfs al langer dan de vorsten van Groot-Brittannië. Simpel, eenvoudig, een handtekening en Frederik X was geïnstalleerd als nieuwe koning van Denemarken, Groenland en de Faroër. Met een stoïcijnse blik verliet Margaretha het schouwtoneel, na de papieren van abdicatie te hebben getekend. Geen blik gunde ze haar opvolger. Alleen had ze haar wandelstok nodig vooraleer op pensioen te vertrekken. Op 83 jarige leeftijd en na 52 jaar op de troon is dat haar ook gegund. Een massa volk was, ondanks de koude, opgedaagd om deze wissel van macht te volgen. Het was geen pompeus gedoe à la Charles III. Daarbij dien ik wel te vermelden dat hij bij zijn kroning tegelijkertijd geïnstallerd werd als opperhoofd van de Anglicaanse Kerk. Bij de andere religies is er eerst een stemming en verkiezong in een conclaaf, vervolgens met eeuwenoude tradities geïnstalleerd op een troon. In Engeland ging dat in één moeite door. Zo verdwijnt de ene na de andere oude garde van het machtstoneel. Nog 2 mannen op leeftijd blijven over: Harald in Noorwegen (86) en Carl Gustaf van Zweden (77). Zelf heb ik later ook wel even gekeken naar "Club Tijdloos". Het was niet zo slecht als ik dacht met Michel, vooral omdat Sammy goeie vragen stelde. Op naar de volgende senior, volgende zondag. Natuurlijk mag ik onze vrouwelijke sporters niet vergeten te vermelden met unieke prestaties vooral van onze schaats-queens Loena en Nina. Goud en brons en van mij een dikke proficiat. Tot morgen
Mijn blog zal vandaag bol staan van de bedenkingen allerhande. Het bezoek van onze premier aan de Chinese president is er één van. Waar ik niet bij kan is dat er een overleg kwam en een overeenkomst volgde, over de invoer van Belgische varkens en hun vlees naar dat gigantische land. Ze hebben zelf plaats té over om varkens te kweken. Er volgde een reportage hoe onze varkensboeren op dit heugelijke nieuws reageerden, en liet de boer fier zijn stallen zien hoe zijn varkens een hygiënisch leven leiden: tussen ijzeren relingen, met geen enkele bewegingsvrijheid en op een planché met speling waar alle drek die ze fabriceren, kan tussenvallen. Eens geslachtsrijp worden ze in beestenwagens gestoken om naar hun einde te rijden in de vleesfabrieken. Die roze beestjes met een krulstaartje van Ons Heer gekregen, krijgen enkel de weidse wereld eens te zien als ze op weg zijn naar het slachthuis. Eerlijk waar, ik vond dat hartverscheurend dat ik voor een 'kotelet' de dieren dergelijk leven moet geven. Geen gestoei meer in de modder voor een lief biggetje. Dat geploeter in de drassigheid is voorbehouden voor de crossers, die deze namiddag de beste ploeteraar tot wereldkampioen zullen kronen. Een andere symbolische kroon is voorzien voor de kroonprins van Denemarken. Zijn moeder zal deze middag de abdicatiepapieren ondertekenen. Dat gebeurt vrij onverwacht want Margaretha verkondigde steeds dat ze in het koninklijk gareel zou blijven zitten tot de laatste snik, net zoals haar collega uit Groot-Brittannië. Mijn oren hoorden een roddel en klapperden ervan: deze zomer werd den Frederik gesignaleerd met een jongere schone dan zijn vrouw. Hij liep er hand in hand mee in de New Yorkse straten. Om verder onheil te voorkomen besliste de 83 jarige koningin haar oudste wat meer werk te bezorgen door hem tot koning te laten benoemen. Tot hiertoe hield hij zich bezig met zijn 4 kinderen en sporten. Misschien is er op die manier een ramp vermeden in het kroonprinselijke en nu koninklijke huishouden. Dit evenement is niet te volgen op onze gewone zenders maar via internet 'DR.dk'. Ik zal waarschijnlijk later op de dag nog eens kijken, vooral de 'Gouden Koets' zou ik wel eens willen zien. In de heenrit naar het paleis zit de eenzame koningin, in de terugrit zit er het nieuwe koninklijke koppel mét de nieuwe 18 jarige kroonprins. In België bezitten we dergelijk vehikel niet omdat we een té jonge monarchie zijn en de bevolking en notabelen geen geld wilden geven voor dergelijke uiterlijke luxe. Een andere zender, Eclips 'dé zender voor de 55 plussers' zend 4 weken na elkaar op zondag, de debatten en gesprekken, genaamd 'Club Tijdloos' van de CD&V uit. Een lovenswaardig initiatief om met bekende oudere Vlamingen over, digitalisering, financiën, discriminatie en participatie op de arbeidsmarkt te keuvelen. Ga ik daar naar kijken en luisteren? Nee! De deelnemers aan "Club Tijdloos" zijn voor mij niet de ideale personen voor dergelijke gesprekken. Ze zijn allen al werkzaam bij die zender, Michel Follet (64), Margriet Hermans (69), Martine Jonckheere (67) en Zaki (78), en daarbij, hun persoonlijkheden liggen me niet nauw aan het hart. Tot morgen
Ik begin mijn weekend met een pyjamadag. Het weer leent er zich toe om wat luiigheid ten toon te spreiden. Het is ook de feestdag van Sint Hilarius (839-888) die voor wat hilariteit kan zorgen in het leven en ook zijn spreuk heeft gekregen van de boeren van eeuwen geleden: geeft St Hilarius zonneschijn, weldra zal het kouder zijn. Voorlopig nog geen zon te zien en misschien hoop ik wel stiekem dat ze niet van achter die grijze wolken tevoorschijn komt. Het is nu 5°C en dat is een goede temperatuur om de januarimaand door te komen. Ik wil niet over het grauwe en vreselijke wereldnieuws schrijven maar over de heldhaftigheid van Mano, 17j., de tiener waar we kennis mee maakten tijdens de docu-reeks op VRT1 'Kinderziekenhuis 24/7'. De positiviteit van de jongen, zijn mama, papa en zus waren hartverwarmend niettegenstaande ze met een zwaar vonnis te maken kregen. Donderdag is de jongen overleden. Ik bied zijn ouders en zus mijn diepste medeleven aan en wens hen veel sterkte toe om zonder hun zoon /broer verder te leven.
Geen nieuws dat me veel inspiratie geeft en de krant heb ik nog niet verslonden. Een beetje te laat wakker geworden en zoals hierboven gemeld, wat tekenen van 'geen goesting' om de dag te starten. En beginnen doe ik dus met schrijven omdat ik, hoe eigenaardig ook, daar altijd zin in heb, nieuws of niet. Gewoon woordjes schrijven vind ik al leuk en probeer zo dan mijn toevlucht tot wat bizarre nieuwtjes te nemen waarin ik me dan weer eens in kan verdiepen. Nu hebben we gewoon een voornaam en familienaam die aan anderen kan duidelijk maken wie we bedoelen. Maar hier in de straat gebruiken we niet de familienamen maar de voornaam plus aanduiding welke Marleen we bedoelen. Marleen van den berg, ben ik, Marleen van den hoek, en Marleen van de zomers. Vroeger zou dat in de Napoleonistische tijd, geleid hebben tot de achternamen Van Den Berg, Van Hoeke, Somers eventueel met nog wat 'c's'of 'h' of 's' ertussen om de noteerders wat extra centen op te leveren. Want voor de bedienden van de burgerlijke stand die alles moesten noteren, werden het aantal letters vergoed bij nieuwe namen die werden toegekend. Ik had natuurlijk geen idee dat ik daarover zou schrijven maar las niet alleen van Hilarius, maar er was bij mij ook wat hilariteit van de speciale bijvoegingen die men aan de koningen gaf bij dezelfde voornaam. Vandaag was dat Karel III De Dikke, die leefde van 839-888 als Frankisch vorst en me aanzette daarover wat meer te weten te komen. En in mijn geest zag ik nog de lessen geschiedenis en de stambomen die ik moest van buiten leren van de Karels en de Filipsen zoals de Kale, de Stoute, de Goede, de Zwijger, de Eenvoudige, de Schone,....Voilà, dat is het voor vandaag. Tot morgen
Het blauw is verdwenen, de '50 tinten grijs' zijn in de plaats gekomen. Dat is niet zo sexy dan het erotische boek van E.L.James met dezelfde titel. Dat verwacht ik ook niet dat een grijze kleur romantische gevoelens kan opwekken. Dat grijs is het zinnebeeld van de alledaagsheid van het bestaan. Dat heb ik dan vandaag onderbroken om samen met een koppel van mijn leeftijd eens een middagmaaltje te gaan verorberen en een goede babbel te hebben. Woefie heb ik voor deze keer eens thuis gelaten. Ik mag ook wel eens een kermis hebben waar ik alleen naar toe kan gaan. En zo grijs en eentonig, als het weer is met al die verschillende tinten van die kleur of non-kleur, zo simpel en eenvoudig zal mijn namiddag verlopen op deze dag dat de 'Queen of detectives' Agatha Christie (1891-1976) overleed. Dat is weer eens de tijd om een DVD-ke van een van haar beroemdste misdaadverhalen te bekijken: Death on the Nile. Daarachter zal ik nog wel tijd hebben om naar Miss Marple te kijken, situerend in de slaperige dorpjes van het landelijke Engeland of in de exotische oorden zoals Barbedos. Maar Agatha heeft ons ook een paar mooie citaten nagelaten, zoals "het verleden is de vader van het heden" of "boeken zijn een verslavingvormend medicijn" of "doe nooit iets zelf dat anderen voor u kunnen doen". De laatste zin wil ik indachtig houden, want een mens vergaloppeert zich nogal gemakkelijk als hij wat ouder wordt. Want natuurlijk wil niemand oud zijn en stram van lijf en leden. Altijd denken 'dat kan ik wel' 'ik heb dat altijd gedaan' 'dat is niet zo moeilijk'....en binnen de kortste keren is er een verrekking, spierscheur of de stijfheid achteraf. Ik moet wel nog iemand vinden die al die practische zaken in mijn plaats kan doen Nadenken, uitleggen en weten hoe al die dingen moeten gebeuren kan ik als de beste, ze uitvoeren is een paar andere mouwen. Tot morgen
Donderdag is zoals gewoonlijk mijn poetsdag samen met de poetshulp. Die blauwe lucht en de zon die schijnt, laten duidelijk zien hoe 'proper' de ramen zijn en is het verleidelijk om er aan te beginnen om al het zand en stof er van af te kuisen. Niets aan te doen, ik moet nog wat wachten tot de temperaturen ver voorbij het vriespunt zijn. Het is geen weer om daar aan te beginnen met deze koude. Ik noch mijn hulp willen bevroren handen of vingers hebben. De ramen zullen dus voor een andere keer zijn. Buiten dàt, heeft alles weer eens een opfrisbeurt gekregen. Ondertussen gaan de dagen weeral goed vooruit. Even met de ogen knipperen en de ochtend is gepasseerd. Het mooie winterweer zal wel niet blijven duren. Deze morgen was er al enige vochtigheid in de lucht te bespeuren en die vormde wat ijskristallen in de tuin en op de daken. Die blinkende druppeltjes is toch ook mooi om te zien. Bij Swarovski betaal je veel voor die kunstmatige kristallen juweeltjes en in de winter kan je ze gratis buiten bewonderen. Natuurlijk verdwijnen die als sneeuw voor de zon en blijven die steentjes van loodkristal gemaakt, vele jaren fonkelen. Voor de rest heb ik niet veel nieuws of bedenkingen te vermelden. Tot morgen
Met een ondergaande zon in mijn rug, neem ik plaats aan mijn geïmproviseerde desk. De dag is bijna voorbij, zo ervaar ik dat toch als de zon verdwijnt achter de einder. Iedere dag wel een minuutje later maar vanaf 17u kan je toch al van avond spreken. Het was de dag van het onderhoud van mijn wagen. Naar de garage brengen iets meer dan 20km verder. Met dit weer blijf ik in de garage wachten tot alles nagekeken en vernieuwd is wat moet vervangen worden. Bij mooi weer loop ik de stad Veurne rond, maar vandaag had ik er geen goesting voor. Ondertussen heb ik wat gelezen. Maar ik heb ook een wandeling in de toonzaal gedaan waar alle nieuwe auto's en modellen weer staan te blinken en uitnodigend naar mij staan te lonken. Maar ik ben aan mijn laatste wagentje bezig. Nooit gedacht dat een automobiel me onverschillig zou laten!! De realiteit achterhaalt me wel. Ik heb geen zin meer om me in het verkeer te wagen blijkt uit het aantal km dat ik vorig jaar gereden heb: 1500km, en dat staat gelijk met 1,5 tankbeurt. In feite heb ik mijn auto alleen nog nodig voor boodschappen te doen, zo'n 6 km hier vandaan. Naar het binnenland heb ik sinds corona nog maar 1 keer gereden. De vraag: moet ik mijn 12j oude karretje houden of wegdoen, klinkt steeds vaker in mijn gedachten. Maar het is nog altijd een stuk vrijheid waarbij ik de dag en uur zelf kan bepalen wanneer ik naar de grootwarenhuizen en bloemenhallen ga of een noveenkaars laat branden bij de H. Godelieve. Het is natuurlijk ook altijd gemakkelijk om de gasten die met de trein en de tram komen, terug naar het station van Oostende te brengen. Enfin, dit jaar zal mijn auto nog niet van eigenaar veranderen. Weinig nieuws te melden, alleen zag ik wel dat de velden er ijzig bijlagen en dat er op bepaalde stukken van het kanaal/vaart Nieuwpoort- Duinkerke, toch serieuze ijsvorming was ontstaan. Tot morgen
Ik schrijf niet voor niks 'prik' want het is nu nog altijd -3°C met een ijzige noordoostenwind, die op mijn huid prikt als ik mijn gezicht durf buiten te steken. Maar vanachter het raam is het schitterend weer met een zon die wel een ganse dag zal schijnen. Het is echt een verademing dat er blauw te zien is en dat het grijs achterwege blijft. Ik ben alleen bezorgd voor de mensen die de voorbije weken al dat water binnenkregen en waarschijnlijk het vocht niet allemaal uit hun huizen hebben gekregen. Met dit vriesweer kan het voor hen een ijskelder worden waarin ze moeten wonen en leven. Misschien doen ze zoals ik en wat meer uren in bed blijven liggen. De laatste dagen slaap ik de slaap der onschuldigen. Het is net of ik al de verloren rust van de afgelopen jaren aan het inhalen ben. Ik geniet zo van 'nog even omdraaien' dat er weer een uur voorbij is zonder dat ik het weet. En de hond laat me liggen, die geniet blijkbaar ook van langer in zijn nest te liggen. De oorlog staat niet meer op de eerste pagina van de krant: wel het overlijden van een voetballegende, der Kaiser Franz Beckenbauer (1945-2024). Maar ook het verontrustende nieuws dat er steeds meer meisjes Rilatine nemen, het medicijn tegen ADHD. Gevaarlijk is wel dat men nog niet alle effecten kent van langdurig gebruik van dit geneesmiddel op de zich nog altijd aan het ontwikkelen zijnde hersenen. Soms denk ik dat we in een tijd leven dat men de mensen graag in hokjes steekt en er dan een medicijn aan moet te pas komen. Men vergeet soms dat ieder mens uniek is, ook in zijn daden, woorden en gedrag en dat zoiets niet altijd een uiting van ziekte of afwijking is waarvoor er een behandeling met geneesmiddelen, psychiaters of psychologen moet worden ingezet. Een andere titel over de jeugd: eerste dag nieuwe regeling van 'De Lijn' bezorgt heel wat scholieren 'stress'. Dat zal dan wel eventjes moeten aangepast worden of de jongeren moeten ook nog pilletjes pakken om stress te vermijden om naar school te gaan. Grote foto ook van de kok die te veel gedronken had en een medewerker aanreed. Wat leuker nieuws was er over glamoureuze outfits van de actrices die op de uitreiking van de Golden Globes aanwezig waren. De extravante kledij is altijd mooi om zien en meestal om de couturier ook in het zonneke te zetten en niet zozeer de dames die ze dragen. Want soms past de snit niet bij hen of de kleur. Maar toch kijk ik daar graag naar.Tot slot stond op de eerste pagina nog een tekst over 'Elvis' die altijd blijft bestaan. Vorig jaar zijn er nog 2 films uitgekomen die aan hem gelinkt zijn: "Elvis" en "Priscilla". Vandaag vergeet ik Joan Baez niet. Deze hippie en protestzangeres heeft ook mooie songs zoals "The night they drove old Dixie down" maar nog altijd geldig "The times they are a-changing". Tot morgen
De vriezeman is gearriveerd. Voorlopig adieu aan de nattigheid en dat is maar goed ook. Bij koude temperaturen komen er ook meestal eens zonnige momenten. Het is hier 0°, maar het voelt kouder aan door de oostenwind. Enfin, we zitten echt in de winter. Alles stopt met groeien behalve de sneeuwklokjes die erop staan om nu volop te bloeien. Na de kerstvakantie begint op de beeldbuis ook het nieuwe teevee-seizoen. Tal van nieuwe jaargangen komen eraan zoals de 'Dag van vandaag', 'Hotel Romantiek', 'Expeditie Groenland', 'Sam naar Japan', 'De Droomfabriek', 'Kamp Waes' om er maar enkele te noemen. En zoals we weten, ieder mens heeft een overvloed aan talenten en dromen, maar niet iedereen krijgt de mogelijkheid ze te ontwikkelen en te demonstreren. Dat zijn dan de bv's die er een programma over kunnen maken hoe ze van nieuwsanker, een presentator of een acteur de kans krijgen om zichzelf eens om te toveren tot prima ballerina, concertpianist en nu ook iemand tot dirigent. Hanne Decoutere, Thomas Vanderveken zijn hem voorgegaan om hun talenten te etaleren en in een serie te gieten. Nu is het de tijd voor Stefaan Degand om zijn kunsten om een symfonie van Johannes Brahms (1833-1897) te laten uitvoeren op de juiste tonen, door een symfonisch orkest. We volgen zijn lessen voor dirigent en zijn studie van het bladmuziek. Twijfel ik aan zijn meesterschap over de muzikanten? Geen idee tot wat de acteur in staat is. De wilde haardos en de dwingende blik zijn in ieder geval al voorhanden. "Et alors..." zou François Mitterand(1916-1996) zeggen, moest dat alles mislukken. De eerste maanden van dit jaar beloven boeiende programma's van eigen bodem te leveren. Bij al die programma's zullen de meeste deelnemers wel zingen "It's now or never" van Elvis Presley (1935-1977) for my moment of fame. Tot morgen
Straks nog een gezamelijke maaltijd en mijn gasten keren weer huiswaarts toe. Morgen is er terug werk en de school die op hen wacht. Naar goede gewoonte zijn we nog een garnaalkroket gaan eten. Die smaakte ons allemaal. Een goede babbel achteraf, samen wat tv kijken en op het getoonde wat commentaar geven en de avond was zo weeral voorbij. Deze morgen zijn de gasten naar de Nieuwjaarsdrink in het park gegaan en naar het half afgewerkte Zilt, naam van het nieuwe casino, gaan kijken. Ik wacht voor het bouwwerk te gaan bekijken als het afgewerkt is. Zo is de eerste week van 2024 weeral vliegensvlug voorbij gegaan en is het uitkijken naar de krokusvakantie. Ondertussen gaat mijn leven op zijn gewone elan, zijn gangetje, rustig, stil en genietend van alles rondom mij. Dat het wat kouder wordt is niet erg, beter dan al die nattigheid. Een dikkere sjaal aan, een dikkere fleece, handschoenen en muts. Zo ben ik gewapend om de kou te trotseren. Die vriestemperaturen zullen nogal meevallen als er geen snijdende koude wind uit het oosten bij komt. Alles zal hier weer eventjes stilvallen aan de kust, de toeristen en de tweede verblijvers keren naar het binnenland terug en de handelszaken sluiten tot iedereen weer zal toestromen om van de zeelucht te genieten. De rust bedekt het leven hier en dat is zeer aangenaam. Alleen de tram die de stilte doorbreekt en een eenzaam vogeltje dat nog altijd al fluitend door het leven gaatTijd om het middagmaal klaar te zetten, want de gasten zullen hier seffens uitgehongerd, binnenvallen. Tot morgen
Driekoningen!!! Het verhaal staat te lezen in het 'Evangelie van Mattheüs'? Die beschrijft hoe 3 Magiërs of 3 Koningen samen op stap gingen omdat ze een 'ster uit het Oosten' volgden. Omdat ze denken naar een 'Koning' te gaan brachten ze dure geschenken mee: goud, wierook en mirre. Het brengt hen bij een stalletje in Betlehem waar ze een pasgeboren kindje vinden met zijn moeder, zijn voedstervader, een os en een ezel. Om iedereen van wat warmte te voorzien blazen de dieren hete lucht in het rond, een beetje de voorganger van de hedendaagse airco, kan je zeggen. Vandaag is het een dag om dat historische bezoek te herinneren en dat doen we als goede Belgen met een 'Driekoningentaart met harde noot erin verwerkt', te verorberen. Wie de noot vindt is voor één dag 'de koning te rijk'. Ik krijg ook bezoek, de laatste logés van de vakantie komen er straks aan, en een taart zal er niet ontbreken al zal het waarschijnlijk een bodding zijn, door schone-zoon gebakken.
Hopelijk zijn straks de laatste buien verdwenen, want men kan bijna spreken van een 'zondvloed' een 'watervloed'. Voor alle mensen die dicht bij een rivier of grote beek wonen houdt de waterellende maar niet op. Daarbij voorspellen ze nog eens vrieskou, wat voor iedereen die met overstromingen te maken heeft gehad, het dubbel zo hard zal maken om alle huizen en huisraad droog te krijgen. Ik woon aan zee, en gelukkig overstroomt de zee niet zo vlug. Maar het is hier een rivier van zand geworden gevormd met de laatste restanten en stuiptrekkingen van storm Henk. De kustbaan kan niet gebruikt worden en de trams van Oostende naar Westende -Bad worden met een lijnbus via een omweg met elkaar verbonden.
En dan is er vandaag niet alleen de verjaardag van Jan Peumans. Hopelijk heeft hij nog een grote asem want hij kan 73 kaarsjes uitblazen. Mijn aantal speciale jaren vallen nogal mee: mijn blog bestaat 4 jaar!!! Ik had gehoopt met mijn bezoek aan de kapper gisteren, dat met een knap kopke te kunnen vieren, maar van mijnen 'misenpli' schiet niet veel meer over. Ik begin wel zonder schoon kapsel aan de 5e jaargang van 'een meisje van 1948', met vandaag vertelseltje nr 1460!!!!. Al had ik veel schroom en twijfels vooraleer in 2020 mijn blog te beginnen, het schrijven werkt echt wel verslavend en is een vast onderdeel van mijn dagtaak geworden. Nu de tomatensoep met ballekens klaarzetten want straks valt hier mijn dochter & co binnen en die zijn vast uitgehongerd. Tot morgen
Hondenweer!! Geen kat en al zeker mijn hond niet die een poot buiten wil zetten. En toch had ik een afspraak bij de kapper en dat zeg ik zelfs voor een hagelbuitje niet af. Ik heb niet alleen een haarverzorging gekregen maar ook een gratis gezichtspeeling gehad onderweg. Met brede sjaal en grote kap over mijn hoofd ben ik, na de mise-en-plis naar huis gesukkeld. Gebruik maken van een paraplu zou precies lijken of ik met een kapot zeil onderweg was. Ik ben veilig en met een droog koppeke,thuis gekomen en dat is het belangrijkste. De rest was kloddernat. En onderweg hoorde ik mijn naam roepen, Marleentje, Marleentje, Marleentje. Was dat vroeger het gezegde van 'zo is er maar eentje' is het hier in de straat de voornaam van een trio 'vrouwtjes'. Die naam is wel niet meer 'eentje' maar 'veeltjes' en toch is elk exemplaar 'uniek'. Eén karaktertrek hebben we gemeen: we kwetteren als de besten!. Ik heb gisterenavond gekeken, zoals iedere avond, naar "Vrede op Aarde" met Sven en Soe als gastheer/vrouw en Jan als voorzitter van de debatten wie een 'award' verdient. De gasten in de studio waren niet min: Nathalia, Christel, Aimé en Jo. Natuurlijk was die laatste daar om commentaar te geven over de 'royalty' want ook daarvoor was een prijs voorzien. Zéér tegen de zin van onze Jan, die een bekend anti-monarchist is. Ieder zijn mening over de invulling van de 'functie van staatshoofd'. De Jan hield zich wijselijk verre van de debatten, sloot oren, ogen en mond om niet te horen dat de 'omhelzing' van Albert en Delphine een 'Award van Vrede' krijgt. Maar de 'Jo' zat daar ook om een beetje om reklame te krijgen voor zijn nieuwste boek over het vorstenhuis nl "De Macht van Mathilde". Ik heb het niet gelezen en zal het ook nooit lezen omdat ik die man in zijn verslaggeving van belangrijke koninklijke evenementen, al té veel de bal heb horen misslaan. Hij doet zich voor als zijnde een verslaggever die van alles op de hoogte is, van het reilen en zeilen bij het gezin van Filipe en de andere vorstenhuizen. Gelukkig was er de Sven die een paar misstapjes van de auteur kaderde met een sketcheke, waar de Jo niet echt blij mee was. Als het op koninklijke verslaggeving van trouwpartijen, inauguratie en overlijdens gaat, kan er eigenlijk niemand tippen aan de kennis ter zake van Filip Feyten. Zonder idolaat te doen over de betrokken personen of hen in een verkeerd of belachelijk daglicht te stellen, brengt hij de geschiedenis, leven, verdiensten en hun stamboom tot leven. Hopelijk roept de VRT de gepensioneerde nog eens op, om volgende week verslag uit te brengen van de troonswissel in Denemarken. Tot morgen
Oef, eindelijk, zon en droger weer. Dat is een hele verademing. Wel nog wat wind maar niet meer zo fel als de voorbijgaande dagen. In de omgeving van de woningen van mijn jongens, is de windhoos op een paar meter naast hun huizen voorbij geraasd. Veel materiële schade bij hun buren, maar gelukkig nergens sprake van gewonden. Nu is er even een adempauze vooraleer de vriezeman passeert. Hopelijk is er veel water in de grond getrokken of naar de beken en rivieren gestroomd zodat de huizen van de overstromingen niet in iglo's veranderen, nu de echte winter wordt aangekondigd. Het echte winterweer is niet slecht om het ongedierte eens een zware slag toe te brengen maar voor de mensen is het soms ellendig om zich op bevroren banen te moeten verplaatsen. Het laatste weekend van de vakantie komt er aan en dat brengt mijn volk nog eens naar de kust, voor een fikse strandwandeling en een bezoek aan hun oudje. Ze blijven dan ook allemaal hier slapen. Dat belooft een drukte van jewelste te worden. Vandaag al eens nadenken wat ik allemaal aan mondvoorraad moet voorzien. Gisteren is dan mijn hondje naar de kapper geweest en kreeg van de trimster een 7/10 omdat hij zonder morren en gewillig zijn krulletjes liet knippen. Hij ziet er weer prachtig uit. Dat het niet regent is goed nieuws want zo kan hij niet in de modder spelen, springt hij op een droge wei naar ballen en blijft hij nog enige dagen proper en spierwit. Iedereen tevreden want vanmorgen heeft de poetshulp alles weer eens spic en span gemaakt. Dat is het voor vandaag. Nu mijn krant lezen, eten en daarna nog wat buiten zitten om mijn vit D op peil te houden. Tot morgen
Ik heb deze morgen al verschillende weerfenomenen de revue zien passeren. Vooral nattigheid maar ook de zon die af en toe wel zorgt voor een vrolijke kijk op de natte wereld. Ik ben geen fervente teevee-kijkster maar 's avonds vind ik het toch plezant als er wat geluid en beeld/kleur in huis is. Dan kies ik graag wat opbeurende programma's en dat is toch soms een beetje zoeken. Er zijn soms dagen dat ik enkel wat vertel aan mijn hondje en dan is wat mensentaal op de achtergrond niet te versmaden. Overdag is het stilte in mijn huis dat overheerst, geen radio of tv na 9u 's morgens. Ik hou van de rust en het geluid van de natuur maar eens dat het donker begint te worden en ik niet zo veel meer buiten ga, is een film, muziek, debat of goede documentaire van harte welkom in mijn huis. Dus ja, ik bekijk 's morgens in de krant de tv programma's. Welke zijn de moeite van het opnemen waard om eventueel mijn avonden mee te vullen want overdag zijn er bezigheden genoeg en kan men uitstappen doen. Ik ben wellicht niet de enige alleenstaande die de beeldbuis als compagnon voor de avonduren heeft. Maaltijden zijn vlug klaargemaakt en rap verorberd want gesprekken zijn er niet tijdens de etensuren, die eigenlijk meestentijds maar minuten zijn. Zolang men een partner heeft verloopt de dag enigszins anders en houdt men rekening met elkaars wensen. Eens alleen, doet men z'n goesting want men moet niemand iets vragen. Doorgaans is dat wel plezant. Maar daarom is het wel goed dat ik regelmatig mijn familie als logés heb, dat doet me beseffen dat de wereld niet alleen uit mezelf bestaat. En dat weet ik zeker en vast vandaag. Het is weer uitstapdag!! Met de hond naar het kapsalon om zijn krulletjes te trimmen want hij ziet er weer uit als een schaapje i.p.v. een hond met krulletjes. Deze dag zal er wat anders uitzien dan anders want ik moet niet meer de boekenwinkel ingaan om te neuzen in de pas gedrukte lectuur. In de e-reader staan nog té veel boeken die ik moet lezen. Maar wees gerust beste mensen, het is niet omdat ik 'alleen' ben dat ik me eenzaam of ongelukkig voel. Wel wordt alles anders beleefd als een hondje met je samenwoont en geen menselijke partner.Tot morgen
Twee januari en de sneeuwklokjes staan open, het groen van de hyacinten staat al 10 cm hoog boven de grond en de krokusjes zijn met bol en groen uitgegraven door de hond. Exit mooie fleurige kleine bloempjes. Voor de rest is het een doodgewone regendag die misschien slecht zal aflopen voor bewoners in het zuiden van ons land en degenen die in het Schelde- Durme- Dijlebekken en de Westhoek wonen. Het herinnert me aan de overstromingen van 1976 in Ruisbroek toen ik ook meemaakte wat een 'overstroming' wil zeggen: ellende. Ik voel mee met de mensen in de Westhoek en alle andere delen van ons land, dat te maken krijgt met wateroverlast. Het ergste zijn dan nog de ramptoeristen die niks doen maar staan te gapen naar de miserie van de mensen die ondergelopen zijn. En voor nu weet iedereen hoe zo'n natte dag oogt: somber, grijs en nat. Niet veel beterschap voor de volgende uren. Armand Pien (1920-2003) zou verkondigen, dat de 'straalstroom' verkeerd ligt en dat er niet veel beterschap in zicht is, zolang die daar op die plaats blijft liggen. Dat zou hij met een uitgestreken gezicht en een paraplu boven zijn hoofd, verkondigen. Voor zo'n intense druppeldag ben ik dan blij met mijn opgenomen programma's van de laatste dagen. Spijtig genoeg heb ik er gisterenavond al een paar moeten bekijken want alleen "Vrede op Aarde" was het enige uurtje dat de moeite loonde om er mijn tijd aan te spenderen. Verder was het huilen met de pet op bij het zappen tussen al die 'nieuwjaarsconferences' van onze 'komieken' zoals Kamal, Jacques en Erik. Op al de andere zenders was het niet veel beter gesteld. Wat ga ik voor de rest doen vandaag? Lezen. Als maaltijd ga ik, althans volgens de Italianen, 'de ultieme culinaire misdaad' verorberen: pizza Hawaï. Volgens de Napolitanen, Napels is de hoofdstad van de pizza, is het een regelrechte heiligschennis als men dergelijke bereiding in restaurants zou voorzetten of thuis zou bereiden. Maar Italië is ver weg en Italianen zijn zelden aan onze Belgische kust te zien, en dus laat ik me deze lekkernij welgevallen. Tot morgen
Voor al mijn lezers en medebloggers wens ik, met op de achtergrond het Nieuwjaarsconcert van de Philharmoniker in Wenen, een prachtig en gezond 2024 toe. We bloggen allemaal omdat we aan onze medeburgers willen laten weten wat we doen, wat we weten en kennen, en omdat we gelukkig zijn dat allemaal te kunnen mededelen aan elkaar, omdat we gezonde senioren zijn. We gaan virtueel op bezoek bij elkaar, we hebben elkaar leren omdat we eenzelfde hobby hebben 'schrijven' maar we hebben heel verschillende interesses. Dat maakt het lezen van elkaars blog zo spannend en aangenaam. Dat zou zo maar het begin kunnen zijn van een 'nieuwjaarsbriefje'. Dat zou dan beginnen met "Liefste Bloggers". Ik heb nog al mijn briefjes liggen, zelfs van méér dan 70 jaar geleden. Bij mijn stapel zijn er ondertussen de briefjes bijgekomen die mijn kinderen naar hun 'liefste ouders' en mijn metekinderen naar hun 'liefste meter' schreven. Een paar jaar geleden kwam er het laatste briefje voor 'liefste oma'. Allemaal werden ze plechtig voorgelezen voor gans de familie!!!. Nu is iedereen te groot geworden en willen ze hun beloften om goed hun best te doen op school, thuis, en overal eigenlijk, niet meer op papier zetten. De 'goede wensen' komen nu toe met sms, e-mail, Whatsapp, telefoontje, internet. Niet slecht natuurlijk want ze laten blijken dat ze me niet vergeten zijn. De tijden veranderen. Kregen we vroeger een 'pompkoek met fondants' dan zijn het nu 'te goed bonnen' die we kunnen besteden naar hartelust. Zo weet ik weeral dat er een nieuw jaar is begonnen en dat de 'louwmaand' van 2024 haar eerste dag begonnen is. Deze maand werd zo genoemd omdat de voorbereidende werkzaamheden van het looien van de dierenhuiden begon. Dat is een winterse activiteit, die nu in de fabrieken het ganse jaar door gebeurt. Januari komt dan van de Romeinse god Janus, de man met de twee gezichten; één dat naar het verleden eens kijkt en het andere naar de toekomst. Het is zo dat ik het verleden wel ken maar dat mijn toekomst nog een grote onbekende is en waar ik, ongeacht mijn leeftijd, toch in volle spanning naar uitkijk. Ik lees geen 'horoscopen' of ga niet de waarzeggers opzoeken om te weten wat er in het verschiet ligt. Dag per dag verrassingen meemaken en het leven 'beleven' is ook mooi. Bij het begin van een nieuw jaar worden er al eeuwenlang, vooral op politiek en economisch vlak, belangrijke beslissingen genomen. Dit jaar is dat natuurlijk niet anders en dagen geleden werden die al meegedeeld. De grootste verrassing kwam dit jaar van het oudste koningshuis van Europa, Denemarken. Na 52 jaar zetelen op de troon, houdt deze kunstzinnige en soms extravagante koningin het voor bekeken. Margaretha geeft de scepter en andere regalia door aan Frederik. Ben eens nieuwsgierig of de installatie van deze kroonprins met evenveel grandeur zal gebeuren als bij Charles III. Tot morgen
