Ik moet het niet vertellen aan de goegemeente, het is een koude, natte zondag. In de koers is er al een belangrijk slachtoffer gevallen, een mogelijke winnaar van deze Ardense klassieker, een Sloveen die al meerdere wedstrijden gekleurd heeft door zijn sportiviteit en talent. Maar ja, sport eist zijn slachtoffers, zeker als die plaatsvinden op de openbare weg, met putten en kuilen welbekend in ons landje. Niemand heeft op voorhand eens met een 'emmerken asfalt' de baan gecontoleerd om eventuele mankementen handmatig te repareren. Straks zal ik wel naar het vervolg kijken van La Doyenne, 'de oude dame'. Het is de oudste wielerkoers hier te lande met een eerste editie in 1892 en nu dus de 109e. De laatste koers van de 'voorjaarsklassiekers', de laatste van de Ardennenweek. Ik hoop maar 1 ding: geen slachtoffers meer bij de coureurs tijdens deze lange (bijna 260km) rit en soms gevaarlijke afdalingen.
Het is toch een speciaal dagske voor mij, ondanks dat regenweer, want dat heeft er niks mee te maken. Ik schrijf vandaag mijn 1200e tekstje. Al 1200 keer ben ik aan mijn geïmproviseerde bureau gaan zitten op een gemakkelijke stoel, om een berichtje te schrijven en het de wereld in te sturen. Iedere dag een uurtje of twee van mijn leven dat ik kan delen met de mensheid. Al zijn dat er maar een tiental per dag, het doet me telkens plezier wat voor hen te schrijven. Maar ik heb al schrijfwerk gedaan ondanks het gevorderde uur van de dag. Mijn kleindochter wilde weten over wat voor soort technologie ik beschikte tijdens mijn schoolgaande jaren en werkervaringen. Een simpel antwoord: geen. Het dichtste dat bij hedendaagse technologie kwam was de schrijfmachine en het gebruik van het toetsenbord en dat is het enige wat nu nog altijd nuttig is. Voor de rest is mijn diploma gedateerd, dat wil zeggen dat het onbruikbaar is mocht ik de behoefte voelen om terug het beroep van 'baker' vroedvrouw, verpleegster uit te oefenen. Ik zou terug op de schoolbanken moeten plaatsnemen, stage doen en een eindwerk maken. Tijdens de bevallingsarbeid beschikten we toen over een 'pinard', een doptone en wat later een 'Doppler' om het kinderhartje te horen kloppen. Het was vooral de ogen gebruiken, en fingerspitzengefühl hebben.Tijden veranderen vliegensvlug en het vraagt inspanningen om bij te benen met al de machinerie die nu tijdens de bevalling gebruikt wordt. Maar tijdens mijn werkzaamheden als gepensioneerde maak ik dankbaar gebruik van deze nieuwerwetse manieren van werken en opzoekingen doen. Klik klik klik, eigenlijk een beetje zoals het 'Iedereen Beroemd' item: klikipedia. Zo werk ik meestal aan mijn essays. Ik vind dat leutig en plezant en vind allerlei toffe items en antwoorden op mijn vragen. Zoals voor vandaag, stelde de Unesco op 23 april 1995 de 'Wereldboeken en Auteursrechtendag' in. Niet toevallig gekozen want het is de geboorte- en sterfdag van William Shakespeare (1564-1616) en ook van Miguel de Cervantes (1547-1616). Niet te verwonderen dat het vandaag dan ook de 'Internationale Dag van de Engelse en Spaanse Taal' is. Tot morgen
De binnenbezigheden zijn onuitputtelijk, want de nattigheid buiten doet me binnenblijven. Lezen, wassen, plassen, koken, muziek beluisteren en tv-kijken en nog zovele dingen meer. Het is wel gevaarlijk weer om een verkoudheid vast te krijgen. Gelukkig is de griep niet meer actief als ik de uitspraak van dat virus mag geloven: Ik voel me vandaag niet zo lekker, ik denk dat ik antibiotica heb. Met al die koude en regen is dat een meevaller te noemen. Misschien zal op deze "Dag van de Aarde" ook de grond in ons land content zijn met al dat vocht om het grondwaterpeil op normaal niveau brengen. Enfin, niets aan te doen, ik neem alles maar zoals het komt en hou me stillekes bezig in mijn hoekske met mijn boekske. Zelfs de hond komt niet zeuren om buiten te gaan, dan is het buiten wel serieus nat te noemen. Veel valt er in de buitenwereld niet echt te vermelden, dezelfde thema's die al wekenlang de radio, tv en het papier beheersen zijn onuitputtelijk te noemen. Men heeft verschillende facetten aan al die thema's en ieder facet is wel een woord, zin, zienswijze en bladzijde waard om bekeken, besproken en beschreven te worden. Ik hoop op één resultaat: dat alle achterpoortjes in ons land verdwijnen voor iedereen. Nochtans heb ik deze morgen weer eens serieus mijn wenkbrouwen gefronst toen ik las dat in Knokke de mooie poldergrond en landbouwgrond, weer gaat opgeofferd worden voor de rich and famous van onze contreien. Ondanks eerdere protesten, krijgen de investeerders toch hun zin van de minister. Voor de rest legt ze alles en iedereen beperkingen op wat voedsel kan opleveren. Maar voor een balleke met een stick te slaan sluit ze haar ogen en staat ze alles toe. Zou ze zelf zo sportief zijn aangelegd? Misschien zit er dan wel een gratis lidmaatschap in door haar goedkeuring te geven om gezonde en voedzame aarde op te offeren aan een spelletje en verblijf voor de rijken. Ja maar, wordt er gezegd, je moet weten dat dergelijke infrastructuur veel volk naar hier zal brengen. Met een terrein van '18 holes' kunnen er internationale golfwedstrijden georganiseerd en gespeeld worden. Het speelland, de hotels en andere gebouwen zullen direct rendabel zijn en een zekere meerwaarde voor ons land en zeker voor Knokke betekenen. Landbouwgewassen en dieren zullen het wat verder moeten dan 'Het Zoute'. De frigobox- toerist is er nog minder welkom en moet uitwijken naar andere kustgemeentes die meer ontspanning organiseren voor jan-met-de-pet. Genoeg malcontentement geschreven, ik zal wat biografiën lezen van mensen die ik nu al lezend tegenkwam, Richard Nixon, Toon Hermans, Steve Fosset, Bertus Aafjes, Lenin, Kingqley Amis, Oppenheimer, en nog vele mensen meer, voor wie deze dag speciaal te noemen is of was. Tot morgen
Een grillige koude winderige aprilse dag. Het spreekwoord zegt: wil april toch niet vertrouwen, hij is en blijft de ouwe. Ik wil het ook positief bekijken: april maakt de bloem, en mei bekomt de roem. Ondertussen staan mijn bloemekes nog in hun te kleine potjes, te wachten om uitgeplant te worden. Maar het is echt wel te fris om buiten te werken. Zelfs al zou ik mijn tuinbezigheden opnemen, het is zo koud dat ik er niet opgewarmd van zou geraken en al bibberend naar binnen zou spurten. Het enige wat ik vandaag, zoals iedere dag, buiten zal doen zijn wat gooibewegingen, bukoefeningen en naar de brievenbus stappen. Voor de rest zal het warm binnenshuis amusement zijn. En dan kom ik altijd wel wat plezants tegen, altijd wel iets dat nu onbekend is geworden maar waarvan ik dan toch blij ben het gekend te hebben: een paternoster. Het snoer begint met een "†" dat is een kruisteken maken, '•' een dikke bol voor een Onze Vader, vertaling van Pater noster, 3 stipjes, kleine bolleles ··· die staan voor 'Weesgegroetjes' terug een '•' en dan komt men aan het snoer dat 5 keer 10 '·' met daartussen een dikke bol. Het gebedssnoer is een hulpmiddel bij het bidden en bevat minikralen in het snoer en dikke kralen en kruisje. Een 'tientje' lezen was dus de penitentie bij een pekelzonde, één Onze Vader en 10 Weesgegroetjes, een 'rozenhoedje' was de 53 Weesgegroetjes opzeggen in stilte of gezamelijk luidop en de 6 Onze vaders. Nodig om vergiffenis te krijgen voor een ernstiger zonde, zoals niet te biechten gaan of naar de zondagsmis vergeten gaan zijn of gegeten te hebben vooraleer te communie te gaan. Als men pech had, was het 3x de bollekes langs je hand laten glijden, dat was de 'rozenkrans' lezen. Als kind kreeg ik een eenvoudige paternoster bij mijn Eerste Communie en een betere kwaliteit bij mijn Plechtige Communie en Vormsel. Dat werd dan vergezeld op 7 jarige leeftijd met een klein misboekje en op 12 jaar met een 'echt' missaal met de Latijnse teksten en Nederlandse vertaling ernaast. Dat waren nogal tijden!!! Toch moet ik zeggen dat ik nog altijd kan genieten van de rust en de grootsheid van de kerken om mijn nietigheid eens te accentueren en een beetje in mezelf gekeerd kan zijn. Dat is dan de sacrale stilte die noopt tot reflectie. Maar nu is een 'paternoster' een familienaam, een paternoster- liftsysteem,-kast,-visgerei,-biermerk enz. Ook een heel leuk woordspelletje in het kader van het 'langste woord': paternosterbollekensmakerij. Nog een langer woord: hottentottententententoonstelling. Weet je hoe mijn amusement, bloggen of een andere plezante bezigheid, ook genoemd wordt: fröbelen of vrijblijvend creatief bezig zijn. Niet vergeten beste mensen, mijn schooltijd is begonnen in de Freubelklasjes of Fröbelklasjes. Dat zijn nu de 'kleuterklassen'. Ene Friedrich Fröbel (1782-1852) vond dat kinderen beneden de 6jaar ook konden beziggehouden worden en van 'educatie' al moesten kunnen genieten, met kleine werkjes. Hij noemde het de 'Kindergarten', een tuin van en voor kinderen en in die plezante tuin ga ik mijn tijd doorbrengen. Tot morgen
Ik moet een beetje groter schrijven want de ogen van mijn lezers en andere bloggers hebben een groter lettertype nodig, om van mezelf nog niet te spreken. Welke mooie spreuk kwam ik op deze koude aprildag tegen? "Het maakt niet uit of het warm of koud is in de kamer. Het is er toch altijd 'kamertemperatuur". En op secretaressedag zet ik mezelf in de blommekens. Want ik ben baas van mezelf en dus mijn eigen privé-werknemer. Als werkgever geef ik mijn stenotypiste altijd voldoende schrijfwerk om haar een halve dagtaak te bezorgen zodat er van verveling nooit sprake kan zijn. Niettegenstaande dat het vandaag ook de 'Dag van de Chinese Taal' is, wil ik niet dat mijn ondergeschikte daar haar tijd en mijn geld mee moet verdoen. Naar China is ze geweest en kon er ook zonder het Mandarijns of een ander dialect haar plan wel trekken. Met veel gebaren en hilariteit langs beide kanten. Tenandere, zo heeft ze me al jaren geleden verteld, in veel van die internationale hotels spreekt men Chinglish, Engels met een Chinees haar op bv as soon as quickly.
Mijn krollenbolleke, mijn poedelkoppeke ligt momenteel heel braaf aan mijn voeten, want ik heb hem onder zijn poten moeten geven nadat hij met een half volkorenbrood was gaan lopen. Hij kreeg niet genoeg aandacht toen ik met de poetshulp eventjes van woorden wisselde. Het gevolg is nu natuurlijk, dat er darmkrampen en buikpijn op komst zullen zijn net op de dag dat mijn broer en schoonzus mee het avondmaal zullen gebruiken. Ik zal hem naar Georges Michael doen luisteren met zijn prachtige interpretatie van "Somebody to Love" van Freddie Mercury en Queen. Dat ontsproot uit zijn keel tijdens het fameuze Wembleyconcert op 20/04/1992, "Freddie Mercury Tribute Concert". De opbrengst toen en nu nog altijd, gaat naar onderzoek voor aidsbehandelingen.That's all, folks. Tot morgen
Het kan niet missen dat ik denk dat het een koude lente is. Het zit nog vers in mijn geheugen dat 2018 een topjaar was en dat het toen op deze dag 28,1°C in Ukkel was en iets frisser aan zee. Het heeft op deze dag ook al eens gevroren, -3,1°C. Maar dat was in 1884. Daar weet ik natuurlijk niet over mee te spreken. Er was zelfs nog geen sprake van conceptie want zelfs mijn grootouders moesten nog door de ooievaars gebracht worden of uit de bloemkolen tevoorschijn komen. Maar dat zijn verboden woorden geworden om tegenover kinderen uit te spreken als men het heeft over een broertje of zusje dat op komst is. Men moet van kleinsaf aan de kinderen met de realiteit confronteren en luidop zeggen hoe een kindje in de buik van de mama terecht komt. Men moet vermijden dat het kleine grut geen bloemkolen wil eten, uit schrik om een babietje te verorberen. En als men het over het 'verdwijnen' van fætussen heeft, is het debat over abortus ook nog niet uit de wereld geholpen. Ik vind het spijtig dat het gevoerd moet worden in een moderne wereld, vooral het Westen, omdat de vrouwen over alle mogelijkheden (dat denk ik toch) beschikken om zwangerschappen te vermijden. Terecht moet men zowel thuis als in de scholengemeenschappen, spreken over hoe zwangerschappen tot stand komen en meteen de mogelijkheden bespreken om dat te vermijden. En terecht heeft de krant er een volle blz aan besteed en de mogelijkheden hoe men dat bij elke leeftijdsgroep kan aanbrengen om sexualiteit bespreekbaar te maken. Abortus is een kaakslag voor alle vrouwen die ongewenst kinderloos zijn. Krijgt waarschijnlijk een vervolg vooraleer de wet gestemd zal worden, tot welke zwangerschaapsweek een onderbreking kan uitgevoerd worden. Plezanter nieuws voor de schoolgaande jeugd is dat men in vele scholen opteert om een viervoetige pedagoog, enkele dagen per week, de lessen te laten meevolgen in het lager onderwijs. De honden zouden in de klas rust brengen bij veel onrustige kinderen. De plezantste titel van deze dag werd geschreven door Thierry Goeman: Daar zijn de oplaad-Chinezen!!. Het commercieel inzicht van onze Oosterse vrienden is ongekend groot. Ze kopen alle Westerse merken op, gebruiken de kennis en innovaties en bootsen het perfect na in hun eigen merken die ze dan spotgoedkoop op de markt brengen, naast de vele malen duurdere originelen. Onze koekjes, chocolade en biermerken zijn in hun handen, en ook enkele gekende automerken. En de nieuwste trends is ook voor een Chinese auto een 'electrisch oplaadbaar systeem' inbrengen en natuurlijk een smak goedkoper gefabriceerd. Mijn laatste item: we kunnen deze avond kennismaken met onze eigenste 'prins' op overschot. Dat is de laatste in de rij die zich roert in het adellijke Europa. Er was Joachim uit Denemarken, Harry uit Groot-Brittanië en de Overzeese Gebieden en nu Laurent uit België. Maar eerst is er koers deze namiddag en dan plantjes in de potten planten. Tot morgende
Het is begot een koude winderige morgen, niet meer dan 8°C met een zéér koude noordoostenwind erbij. Net zoals de reporter in de gazet, vraag ik me af waar die voorspelde 20°C blijft. Ondanks alle technische vernuften, satelieten en computers doet het klimaat en het weer wat het wil en is voorspellen behalve de dag zelf en misschien de volgende ochtend, nog altijd natte vingerwerk te noemen. De winterpullekes moeten niet opgeborgen worden, evenmin de warme onderhemdjes, de handschoenen, de sjaals, de mutsen. Regenen doet het niet en ik zal met mijn gieterke de nieuwe plantjes moeten bevochtigen. Uitplanten zal uitgesteld worden tot een iets warmere dag in deze week. De meteorologen hebben na donderdag, toch wat warmte in het vooruitzicht gesteld. Laat me hopen. Ondertussen heb ik de verwarming aangestoken, want schrijven is stilzitten, niet bewegen, alleen maar de vingers en daar krijgt een mens op leeftijd, toch gemakkelijk kou van bij dergelijk weer. Het is toch niet de bedoeling dat ik hier met tien pulls, een gilet en handschoenen aan, mijn interessant schrijfwerk doe. Ik heb vandaag wat extra info gevonden over een Sint die hier aan de kust een gemeente heeft die naar hem genoemd is: Sint-Idesbald, deelgemeente van Koksijde. Idesbald van der Gracht was de 3e abt van de jonge Cisterciënzer Abdij in de 12eE, Ten Duinen. Waarschijnlijk was de kustbewoner 77 jaar toen hij in 1167 overleed. Hij werd begraven in een loden kist. Die werd voor een eerste maal geopend in 1237 en men vond er nog een intact lichaam. Een andere maal werd het heropend in 1687 en toen schreef Novardus Van Hove: "Het leven ende mirakelen ende wonderlycke vindinge van het heyligh ende ongeschonden lichaem van den St Idesbaldus, derden abt van de vermaarde abdije van Duynen". Tijdens de Franse Revolutie moesten de Duinheren vluchtten, en kwamen ongeschonden met loden kist en inhoud, via Nieuwpoort in Brugge aan. Uiteindelijk kreeg Idesbaldus zijn defintieve rustplaats in de O-L-Vrouw-ter-Potteriekerk Brugge, in 1831. De kist werd voor de 12e maal geopend in 2015. De bevindingen waren: het lichaam is 250 jaar jonger dan het zou moeten zijn en behoort waarschijnlijk toe aan een 'jongere' abt uit dat vernielde klooster. In 2016 was er een zéér interessante tentoonstelling in het abdijmuseum, die mijn kleinkinderen ook konden smaken. Niet ver daarvandaan is er dan ook nog het museum van Paul Delvaux (1897-1994), schilder van de donkere tinten en de treinen (volgens mij). Het belangrijkste voor de kids was de nabijheid van een fastfoodketen. Dat men aan de kust fier is op zijn heiligen en andere grootheden kan men merken aan het 'Duinenkerkje' in Mariakerke bij Oostende. Buiten is er het graf van Ensor (1860-1949) een bezoekje waard en binnen zijn er de mooie glasramen van de H. Godelieve (1049-1070) en S. Idesbaldus te bewonderen. Een prachtige omgeving dichtbij strand en duinen en daar past het lied van Louis Neefs (1937-1980) bij: Aan het strand van Oostende. Tot morgen
En onze nieuwe weervrouw doet dat niet slecht. Ze heeft een natuurlijke flair en een aangename stem. Natuurlijk kan ze geen warmte en blauwe luchten voorspellen als ons landje en zeker Vlaanderen, midden in een noordelijke depressie zitten. Dat weet iedereen die af en toe een dipje heeft dat er dan geen rozegeur en maneschijn aan te pas komt. Geen lach of euforie is dan van de partij. Maar dat keert wel, zoals we ook wel allemaal weten. Ik heb mijn kledij eens aan het weer aangepast en me eens in een grijs/zwart tenue gestoken, dan ben ik assorti met de omgeving. Ik heb dat ook voor een stuk gedaan uit practische overwegingen: het is altijd een gesmos als ik geraniums/pelargoniums ga aanschaffen. Nu heb ik nog veel keuze in kleuren en planten. En ik kies graag. Het moet nu gebeuren om de fleur in de tuin verder te zetten na de voorjaarsbloeiers. Nog één groot voorjaarsboeket moet nog beginnen bloeien: kersenboom eigenlijk mijn Japanse kerselaar. Daar zijn de vogels heel content en verzot op, zeker als de kleine ronde vruchtjes tevoorschijn komen. Maar dan is de lentelook al lang gepasseerd en moeten de zomerbloeiers het overnemen. Ik heb dit jaar eens gekozen voor witte geraniums uit practische overwegingen. Ieder jaar is er wel een mislukkeling in de potten en dezelfde kleur terug vinden als remplacant is bijna onmogelijk. Als er een 'wit' plantje de brui aan geeft heb ik meer kans eenzelfde tint wit te vinden en moet ik niet op een lege bloempot kijken. Het is terug rustig winkelen in de grootwarenhuizen en de plantencentra. De kinderen zitten terug op school en de toeristen zijn weer huiswaarts gekeerd. Dan was ik bijna zeker, dat ik geen Duitser tegen het lijf zou lopen. Mijn taaloefeningen voor die 'sprache' was een gigantische flop deze middag. De andere oefeningen waren 'convenabel' te noemen. Tot morgen
