Het is tijd om op zondag te beginnen werken. Dit keer begin ik met de beschouwingen van gisterenavond op de beeldbuis. Nadat ik nog wat nagenoten had van de bloemenpracht in de tuin en de nieuwe plantjes, was het tijd om even te kijken naar het avondprogramma op teevee. Het stemde me tevreden met wat ik zou te zien krijgen: een nieuwe comedy-reeks, een feel-good programma en Vlaamse sketches. Ik kon me niet beter wensen om de laatste uren van de dag door te brengen. Was het vroeger Canvas waar ik naar keek op zaterdagavond, is dat nu verschoven naar andere zenders omwille van de geweldadige Noord-Europese thrillers. De gezapige Morse, Lewis, Barnaby, Miss Marple en de Poirots, zijn nu verhaaltjes die een namiddag beeldbuispubliek kan bekijken. Deze detectieves van de BBC zijn te braaf geworden: geen seks, geen drugs, geen geweld of zware vechtpartijen. Dus ja, ik zette me klaar voor het eerste avondprogramma. Dat werd met veel toeters, bellen en bombarie aangekondigd als serie die de eindeloze herhalingen zouden onnodig maken en meteen ook 'De Kampioenen' zouden doen vergeten: Groeien en Bloeien. Ik kan geen vinger leggen op hetgeen me stoorde bij deze comedy van eigen bodem, maar na 10 min. hield ik het voor bekeken. Groeien en bloeien is een mooiere serie die ik in mijn tuin zal volgen en niet meer op de buis. Ik zapte dan maar dat het een lieve lust was tot Bart, Gloria en Maaike me een gezelige familieavond zouden bezorgen. Dat deed de 'Droomfabriek' ook en dat week na week. Dromen doen uitkomen van jong en oud, groot of klein, met een kwinkslag erbij. Dan kwamen de quickies, die ik ook rap van het scherm deed verdwijnen wegens de zoveelste herhaling van moppen en filmpkes van jeugdvriendinnen, koppels en andere reeds uitgezonden verhaaltjes. Al bij al een teleurstellende teevee-avond. Gelukkig had ik in de namiddag al een televisiemomentje gehad met de wedstrijd Milaan- San Remo. Deze 'Primavera' werd dan nog gewonnen door een Belg ook. Wat deze zondag gaat brengen weet ik nog niet, God schiep deze dag en ik peddel er wel doorheen, regen of geen regen. Tot morgen
Het is een mooie lentedag en de tuinman heeft woord gehouden en de tuin verder in orde gebracht. De lege plekken van de verplaatste rododendrons zijn opgevult met viburnum. Een plant die al op een andere plaats in de tuin ook staat ter vervanging van de buxussen. Die kleine groen haajes zijn na al die jaren geen succes meer en zijn de laatste drie jaren telkens afgevreten door de buxusmot. Een paar keer per jaar moesten ze verdelgd worden en die insecticiden zijn niet goed voor mens noch dier. Vandaar. Die viburnum is blijkbaar bestand tegen ongedierte, geeft tweemaal per jaar bloemekes en daarna paarse niet eetbare bessen. Er zijn meer van die struiken in mijn hofke gekomen, die een losse haag zullen vormen vóór mijn huis. De spandraden van de afsluiting zijn hersteld, de ketting van de parking is vernieuwd, het gazon is afgereden, en samen met de ontelbare narcissen en hyacinten ziet mijn tuin er lentefris uit. Een lust voor het oog. De wilde geraniums staan ook al in bloei en de pelargoniums zijn besteld voor mei. Ik heb graag veel bloemen, maar zal ze nooit afknippen of plukken om binnenshuis te zetten. Ik vind dat een bloem, evenals mens en dier, zijn levenstijd in zijn natuurlijk habitat moet kunnen slijten. Een bloem moet niet zomaar verwelken in een klein vaasje. Ik kom graag buiten om die kleurenpracht te zien en ieder jaar komen er meer en meer ondat de zaadjes in de grond kunnen vallen en kiemen als hun tijd rijp is. Enfin, ik heb een goede tuinman, die me al meer dan vijftien helpt bij alles wat mijn tuin nodig heeft en zeker nu mijn handen en vingers niet meer tot de jongsten behoren. Hulp blijft verzekerd want zijn twee zonen werken ook al mee in het bedrijf. Het is wel de 'dag van de thuiswerker' en werken doe ik nog wel met allerlei hulp die we tegenwoordig kunnen krijgen. In de tuin amuseer ik me rot om met de hond te spelen, onkruid te wieden en vooral met mijn e-reader op een bank zitten om één van de vele boeken die erop staan, te lezen. Binnenshuis zijn het ook de kleine werkjes geworden, want met dweil en zeem rondgaan, is ook voor de poetshulp. Maar mijn echte werk is 'schrijven' en dat doe ik iedere dag met plezier. Daar heb ik niemand bij nodig, tenzij wat inspiratie en lezers die plezier hebben aan mijn geschrijf en woorden. Voila, tijd om een boke te eten met paardenfilet, dan wat buiten lezen en als het wat fris geworden is, naar binnen om den arrivee van Milaan-San Remo te zien. Tot morgen
Het regende nog niet als ik bij de kapper binnenging en het was gestopt met regenen toen ik buiten kwam. Van een goede timing gesproken!. Daarmee kwam ik weer met wervelende lokken terug thuis, waar ik altijd even enthousiast verwelkomt word door mijn hond. Op vrijdag doe ik meestal eens een inspectie-ronde op de dijk. Het is 15 maart en het begin van het toeristisch seizoen. De opbouw van de strandbars is begonnen en de cabines van de badgasten zullen binnenkort wel volgen. De stille periode aan de kust loopt ten einde. Nog veertien dagen en het is paasvakantie en dan komen de vakantiegangers weer afgezakt naar de kust. Hopelijk is de start van het 'seizoen' wat beter dan vorig jaar. Waar de uitbaters van bars, terrassen, zetelverhuringen en alle andere activiteiten dat met vakantie en ontspannen verlof te maken heeft, wat meer kunnen doen dat met 'hun duimen draaien'. Zo'n strandconcessie kost bakken vol geld alsook de terrasjes die aan de cafees en andere eet-en drinkgelegenheden vasthangt. Ik zeg zoiets omdat niet alleen de dagtoeristen zouden komen, maar als ze komen omwille van het mooie weer kan ik ook van zonnestralen genieten. Dat doe ik in mijn tuin en niet tussen een massa. Het is wel zo dat ik echt niet meer gewend ben om tussen veel volk te lopen of te zitten. Dat zal weer even wennen worden van gewriemel van de badgasten op het strand tot het lawaai van de mensen die even ontspanning zoeken in het zand of het zoute water. Het ziet er naar uit dat ik vandaag niet veel buiten zal genieten, het is nochtans niet koud, 13°C, maar grijs en bewolkt met af en toe wat miezeren. Ik wil mijn krullen van 25€ nog eventjes behouden en ze niet laten vernietigen door in de motregen te lopen of te zitten. Het zal kijken zijn naar de Bredene-Koksijde Classic. Die wordt ook op tv uitgezonden en daarom moet ik niet langs de route gaan staan om mijn keel schor te roepen en mijn handen pijn te doen van handgeklap. Er zal wel een en ander gezegd worden over Jempi Monseré (1948-1971) die toch ook weeral 53j op training overleden is. Het is misschien daarom wel goed dat men er voor pleit om de portières van de auto met een andere hand te openen als degene die naast de deur zit: ben je de chauffeur dan moet men er een gewoonte van maken om die deur met de rechterhand te openen. Men krijgt dan een beter zicht op die baan omdat zonder moeite het gezicht die kant uitkijkt. Daar zullen nog wel enige woordjes aan besteed worden vooraleer dat het in voege zou treden. Tot morgen
14 maart is π-dag. Niet voor onze schrijfwijze van data maar volgens de Amerikaanse aanduiding waar de maand voor de dag geschreven wordt, 3/14. En 'pi' is het getal 3,14, zo bekend uit de wiskundelessen die ik vroeger kreeg en waar ik met groot plezier het merendeel van kon en kan vergeten om plaats te hebben in mijn brein om, voor mij interessantere onderwerpen, in op te slaan. Van rekenen onthou ik alleen nog optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en delen. Dat zijn de practische zaken van de wiskunde, zeker als ik de euro nog eens wil omrekenen naar een frankske om de kostprijs van eten en andere zaken eens goed te laten doordringen. Practisch gezien, vermenigvuldig ik de euro alleen maar met de 2 cijfers vóór de komma (x40) voor de omzetting naar de hedendaagse prijzen in ouwerwetse prijzen. Ik verschiet telkens als ik dan de uitkomst heb en zeg dan dikwijls in mezelf, dat had ik me nooit aangeschaft als het nog in Bef aangeduid was. Nu is het 3€ voor een brood of 120 fr en dat zou ik misschien toch wel gekocht hebben al had ik misschien overwogen om een broodmachine aan te schaffen. Ik heb vanmiddag geen brood gegeten maar een gezond alternatief: coupe brésilienne. Ongezond is dat niet voornamelijk omdat het toch klaargemaakt wordt met met koude melk en veel noten. Met deze lentetemperaturen smaakte dat al heel goed. Er is wel geen overvloed aan lentezon te zien maar 16°C is toch al aangenaam.
Leger en gevangenissen, stonden vandaag op de frontpagina wegens ongeoorloofd gedrag en vechtpartijen met mishandelingen, vernederingen. In alle geledingen van de maatschappij komt er veel onmenslijkheid naar boven. Men zou denken dat naarmate de mensen meer en meer geëmancipeerd zijn het geweld ook zou verdwijnen maar niets is minder waar. Soms denk ik dat het is omdat het allemaal aan de oppervlakte kan komen dat men dergelijke dingen meer hoort, maar ik twijfel daar wel aan. Er zijn ook al die geweldadige games en series en films waarin geweld als een natuurlijke zaak voorgesteld wordt en dan is het na-aperij van de mensen die denken dat het maar een spel is van oorlogvoeren, lichaamlijke kwellingen, pijn doen van lichaam en geest. Voor mij mogen al die spelletjes, geweldseries en films verdwijnen of gecensureerd worden. Dat zal natuurlijk niet gebeuren want daar is té veel geld mee gemoeid. Tot morgen
Ik mis Armand Pien (1920-2003) die ons perfect kon uitleggen waarom we in zo'n triestig weer zitten. De schuld van de straalstroom natuurlijk, een windbaan die 10 km boven onze hoofden zweeft waar de wind aan een snelheid van ± 100km per uur zich beweegt. Afhankelijk hoe die windbaan ligt hebben we goed of slecht weer. De zuidelijke ligging van die windautoweg bepaalt nu, dat we wisselvallig en koel weer hebben. De voorgaande jaren lag de windglijbaan meer naar het noorden waardoor er meer sprake was van warm en droog weer. Zolang die straalstroom die meer noordelijke route volgt, kan er geen warm en standvastig goed en aangenaam weer komen. Dat is een zekerheid. Spijtig kunnen we als mensheid niets veranderen aan die situatie en alleen maar accepteren dat de zon maar af en toe door de wolken kan priemen. Dat heeft ze daarjuist al een paar keren gedaan. Vandaag zou het niet regenen, dat maakt me toch ook al blij. Ik heb 'droog' mijn resterende boodschappen kunnen doen. Maar vooraleer naar de hondenwinkel te gaan om een nieuwe leiband, reed ik toch maar eens langs de parking waar Raziel en ik ingestapt zijn. En waarempel, zijn riem lag er nog!!. Er zal niemand met een hond gepasseerd zijn want anders had die wel riebedebie geweest. Snuffel, snuffel, snuffel als ik thuiskwam, niet alleen omwille van de leiband, maar vooral de snoepjes die er aan komen als ik alleen weg ben geweest. Hij tevreden, maar ik ook. Vandaag is onze Jeroen van het 'dagelijks eten' jarig. Hij is ook al geen broekventje meer maar misschien nog net niet in de 'midlifecrisis' met zijn 48 jaren. Ik wens hem oprecht een gelukkige verjaardag, een goede gezondheid en een harmonieus huiselijk leven met vrouw en kind. Ik kijk iets minder naar zijn kookprogramma's want van buitenlands eten ben ik geen favoriet. Ik hou meer van onze simpele Belgische en Vlaamse kost. Ik keek bij de krantenkoppen een beetje vreemd op toen ik las dat er terug een 'golfoorlog' zou uitbreken. Ik herinner me nog de beelden die CNN beroemd en berucht maakten toen viersterrengeneraal, loodzwaar behangen met medailles, Norman Schwarzkopf(1934-2012) toekwam. "Stormin'Norman" kwam, in naam van de president van de USA, tussen bij de eerste Golfoorlog , Desert Storm (1990-1991), toen Saddam Hoessin (1937-2006) Koeweit binnenviel. Maar nee het was een ander type oorlog dat beschreven werd, namelijk over de golfsport in Knokke. Een furieuze Paul ziet zijn droom weer uiteenspatten nu een andere rijke immobiliënmakelaar, Peter, weigert aan eerstgenoemde een stukske poldergrond te verkopen. En onze Peter en zijn andere buren krijgen telkens gelijk in het gerechtshof, tot grote boosheid en ergernis van de Ghelamco CEO. Deze Knokse- oorlog duurt al een tijdje en er zal niet rap een vredesduif rondvliegen, want zoals we weten, geen van de twee wil wijken en het is 'kop tegen' kei. Ze zouden beter naar wat mooie muziek luisteren, dat verzacht de zeden. Neil Sedaka bevoorbeeld met "Breaking up is hard to do". Tot morgen
Seffens ga ik buiten werken, ha nee, dat zal niet lukken want seffens begint het te regenen. Ik zal seffens een balleke slagen met Raziel, ha nee, want dan zijn schoon witte pootjes weer smerig en hangen ze vol modder. Ik zal seffens mijn soep maken, ha nee, ik ben gisteren vergeten mijn soepgroenten mee te brengen en ik ga pas morgen terug boodschappen doen. En zo gaat dat maar door. Mijn uitstelgedrag is legendarisch aan het worden. Mijn lijstje van 'seffens doen' is ellenlang geworden en ik word doodmoe als ik kijk wat ik 'seffens' nog allemaal moet en ga doen. Er is altijd een 'eerst doe ik dat...'. Ik hoop dat ik daarin niet de enige ben om eerst wat anders te doen en dan hetgeen dat moet gebeuren. Langs de andere kant is dat niet zo erg omdat ik zo altijd weet wat te doen en komt het woord 'verveling' nooit in mijn woordenschat en leven voor. En vandaag heb ik sowieso weeral uren tekort, want ik en de hond hebben té lang geslapen. Het was gisteren voor ons beiden dan ook een vermoeiende dag, zeker voor de hond. Om een mooi wit en proper hondje te hebben moet hij twee volle uren in het gareel hangen en mij 2 volle uren missen wat voor hem minstens even erg is. Terwijl hij onderhanden genomen wordt, ben ik uren op den trot, en dat is best wel heel vermoeiend. In ieder geval, zal het schrijven en lezen worden deze namiddag want de zon heeft zich achter de wolken verstopt en zal de komende uren niet meer tevoorschijn komen. Maar wat zit ik weer te zeuren, de mensen van Van Hool hebben andere besognes, dan bezig te zijn met het 'weer'. Voor hen is 'seffens' een ernstige vraag in hun leven. Hele gezinnen die werken voor hetzelfde bedrijf, eigenlijk bijna de hele gemeenschap van Koningshooikt, zien hun toekomst vanuit een ander perspectief verlopen; dat van de werkloosheid. Men beweert dat er voldoende vacatures in de regio zijn om iedereen aan het werk te houden en te krijgen, maar de zestigjarigen verwelkomt men niet graag als nieuwe werknemer op de werkvloer. Herstructurering, herfinanciering, financiering, CEO + co-CEO en Macedonië zijn de meest gehoorde woorden de laatste dagen, maar de 1100 jobs die nù verloren gaan is de echte realitiet. De 'maakindustrie' is in België stillekesaan aan het verdwijnen en moet er gefocust worden op andere en nieuwe arbeid die in de 21e eeuw iedereen aan het werk houdt. Ik ben geen arbeidseconoom en heb geen idee wat dat zou kunnen zijn. Belangrijk hierin is wel dat er terug alles op alles gezet wordt op onderwijs en dat de Belgen hun goede reputatie van weleer terugkrijgen. Onze rijkdom zit niet in de 'grond' of in 'de lucht' maar in de 'mensen' en om hun kennis en werkwilligheid. Niet tot seffens maar.....Tot morgen
De teleurstelling van de dag!! Vandaag moest mijn hondje naar de kapper. Dat is voor mij een dag om boodschappen te doen. Deze keer naar de grootwarenhuizen want het was té nat om de straten af te drevelen of te dweilen, zo je wilt. Ik had tenandere voorzien dat ik vandaag commissies zou doen. Ik heb zelfs tot de laatste dag gewacht voor de 'reklames' aan te kopen, vooral van de "Mars-ijsjes" wilde ik een voorraad inslaan. Driewerf helaas, geen lekkere ijsjes meer van dat merk in de diepvrieskisten te bespeuren. Maar ik had mijn zinnen gezet om crème glace te eten, dus heb ik alle ingrediënten voor een lekkere 'coupe bresilienne' maar meegebracht. Mijn yoghurt is ook op, die ga ik in een ander warenhuis halen. Blijkbaar stond die vorige week in afslag en de rekken met mijn 'dagelijkse' kost waren ook leeg. Voorlopig heb ik dan maar een ander melkproduct meegebracht. Woensdag ga ik terug boodschappen doen want ik ben vanalles vergeten meebrengen en ik moet ook naar de hondenspeciaalzaak (die sluit op dinsdag) gaan want zijn leiband is ook al verloren gegaan. Waarschijnlijk op de parking laten vallen toen ik Raziel zijn autogordel om deed. Ik heb me daarjuist dan maar getroost met een grote ijscoupe en wat waaierkoekjes erbij gegeten. Het heeft gesmaakt ondanks het kille en natte weer. Nu ga ik nog een lekkere koffie klaarmaken en wat huiselijke taken doen, want buiten van hier naar ginder rijen heb ik nog niet veel gedaan. Ik heb ondertussen ook gelezen bij een blogster dat ik niet de enige ben die soms met de handen in het haar zit en vloek op dat intussen onmisbaar instrument dat 'Personal Computer' noemt. Tot morgen
