Ik kijk naar de vrolijke kleuren van een azalea en denk aan de chrysanten die moeten wachten om op het graf van Roger en Maria te prijken. Kerkhofblommen, hoe mooi hun kleur of bloem ook is, ik kan er niet toe bewogen worden om die uitbundige bloempotten in mijn nabijheid te hebben. Onlosmakelijk zijn ze verbonden met dierbaren die ik in een dodentuin bezoek. Ondanks de vele jaren, is er nog altijd een 'plekker' op mijn hart nodig. Deze dag ga ik met muziek opluisteren. Ambiance van het enige echte podiumbeest, de enige echte great pretender, de enige echte performer: Queen met Freddie. Ik ben in het bezit gekomen, dank zij mijn goede vrienden, van de cd met live-optreden in Rio in 1986. Niet dat ik mijn ouders daar een plezier mee zou doen, die hadden liever Bob Benny, Marva en hun laatste jaren met liedjes van Helmut Lotti goes Classic. Maar ik heb vandaag 'swing' nodig en uitbundigheid. De joie de vivre die Queen altijd uitstraalde tijdens hun performances. Goede beat, de soft beat waar ik van hou. Op de radio hoorde ik dan weer de ingetogenheid en tristesse van Leonard Cohen (1934-2016) met 'You want it darker', een release enkele dagen voor zijn overlijden. En 'Sammie' van Ramses Shaffy (1934-2009). Beide liederen lopen niet over van blijdschap. Ik heb echt wel een Queen nodig om me goed in mijn vel te voelen.
De gaste in het programma 'Alleen Elvis blijft bestaan' van Thomas Vanderveken, Dr Eva Van Braeckel, pneumologe, muco- en longspecialiste, heeft me echt ontroerd. Met een ongekende uitstraling van rust, maakte ze duidelijk wat de impact en gevolgen zijn op ons zorgnetwerk van deze pandemie en het gevecht van de mensen die besmet zijn met covid-19. Niettegenstaande al de andere '...logen' iedere dag al maanden uitleg komen geven is zij voor mij, de eerste en enige geweest, die het virus en het dagdagelijkse gevecht ertegen op alle fronten, zo scherp naar voor kon brengen. Meer dan bewondering heb ik voor haar, gewoon omdat ze privé ook een zware rugzak torst.
Terug een nieuwe poging om onze 'Vlaamse Canon' in te vullen. Een pluralistische, onafhankelijke commissie, onder leiding van historicus Emmanuel Gerard, moet tegen 2022 uitmaken wat nu het belangrijkste kenmerk is van een Vlaming en wat we allemaal moeten weten en kennen. Daarvoor is er een panel samengesteld met 8 geleerden van allerlei slag: historici, taalkundigen, kunstkenners...Een bont gezelschap die de belangrijkste gebeurtenissen uit onze rijke cultuur en geschiedenis zal verzamelen en in punten zetten. Elke Vlaming moet die van buiten leren, een beetje zoals de tien geboden van de Kerk. Dan pas zal een Vlaming, een Vlaming zijn! De eerste conferentie is de vastlegging van de datum en plaats van de volgende bijeenkomst. Bezigheidstherapie van geleerden. Wie er zeker en vast niet zal bijhoren is de Ier, Sean Connery (1930-2020) alias James Bond, personage van Ian Fleming (1908-1964). Die schreef niet in onze taal en al zeker niet in het Vlaams niettegenstaande zijn naam dat suggereert of zou doen vermoeden.
Mijn bovenbeste buurvrouw is al op stap geweest met de hond, mijn bovenbeste buren hebben al gespeeld met de hond en ik heb al ballen gegooid in afwachting van de weekendkrant. Eigenlijk was ik zinnens een klaaglitanie op te zetten, genre die van aanroeping van alle heiligen. Door de regeringsbeslissing van gisterenavond, was ik echt een beetje down, een klein dipje, nu er weer een rem komt op bezoeken. Wiet Van Broeckhoven (1949-2019) zei: een politicus heeft voor elk probleem een oplossing: simpel, duidelijk en soms verkeerd voor de mensen! Maar het lezen van de krant zorgde ervoor dat ik alles weer eens in een ander perspectief moest bekijken. In het Hoge Noorden begint rondom deze tijd van het jaar en dat tot medio Februari, een duistere en donkere periode. De zon komt niet meer op of alleen eens piepen met een streepje. Die mensen klagen ook niet maar voorzien allerlei leuke activiteiten binnenshuis om die sombere, lichtloze, eenzame dagen door te komen. Door de lockdown moet ik op dezelfde manier reageren en leuke bezigheden zoeken al is het maar veel taarten bakkken en opeten. De kilo's moet ik er dan iedere dag wel afwandelen. Buitenkomen is toch altijd een must: andere horizonten zien, eens uitwaaien, beentjes strekken, en de aanmaak van vitamine D. Hoe zegt het spreekwoord: niet klagen of zagen, maar bidden om kracht!. Daarom keek ik weer eens of er geen inspirerende heilige te bespeuren viel. En ja hoor, eentje dat zelfs jeugdherinneringen opriep. Saint Quentin, Sint Kwintens, zijn voorspraak werd en word ingeroepen om genezing bij kinkhoest, koorts, waterzucht en zelfs ten gunste voor drachtige merries. Maar belangrijker is dat in Saint Quentin, een stad in Noord-Frankrijk halverwege Brussel en Parijs, de bronnen te vinden zijn van de rivieren de Somme en de Schelde. De Somme, geassocieerd met de Slag aan de Somme in 1916, tijdens WO I, met meer dan een miljoen doden. De Schelde, gekend van De Stad aan de Stroom. Mijn vader vond dat de bron niet zo heel ver verwijderd was van de grens en wilde de stad wel eens bezoeken waar zijn duiven gelost werden tijdens het vliegseizoen voor de prijzen. Onvermijdelijk moest er ook wildplassen aan te pas komen in dat kleine bronnetje dat een zo majestueuze rivier zou worden in Vlaanderen. Toen bestond 'wildplassen' niet, dat was water voorzien aan de natuur. Het was voor mijn lieve papa belangrijk dat hij zijn bijdrage leverde om voldoende water naar Antwerpen te brengen. Dat deed hij met veel plezier en met gemonkel van de kinderen (2). Mijn moeder stond er toen een beetje gegeneerd bij.
Ik vond bij Wiet ook de plezantste spreuk van de dag. Haan tegen hen: maak a.u.b. geen ruzie waar de eieren bij zijn.
Bij de korte en sombere dagen vind ik het van belang alle uren en minuten 'licht' mee te pikken. Ik ben vroeg uit de veren, ik ben een ochtendmens. Ik probeer zo veel mogelijk zonlicht op mijn huid te krijgen en frisse lucht te happen. Aan zee lukt dat heel goed door de wind die alle stof doet verdwijnen, meestal richting binnenland. Soms zeggen ze dan 'ja, maar de zon schijnt niet'. Mijn antwoord is steevast, moest de zon er niet zijn zat ik altijd in het donker. Soms is ze niet te zien door de wolken, maar haar (dan onzichtbare) stralen priemen er zich wel doorheen. En 'somber' is onze maatschappij wel geworden. Mistroostigheid troef. Zelfs Van Daele doet mij een beetje triest voelen met het nieuwe woord dat ze vooropstellen: testsamenleving. Een maatschappij waarin alleen gezonde, niet besmettelijke personen, die dat met een negatieve virustest kunnen aantonen, kunnen en zullen aan bepaalde activiteiten mogen deelnemen. Laat ons hopen dat dergelijk doemscenario nooit werkelijkheid zal worden. Wat leer ik nog vandaag? De 'salamitactiek' die de regering handhaafde oftewel de 'schijfjesbeslissingen' van de laatste weken en dagen. Vandaag is er sprake van een 'lasagne lockdown'. Een opsluiting, afsluiting, insluiting en alle sluitingen, nu niet in schijfjes maar in lagen. Maart, april, mei, we waren het allemaal zo moe en beu om binnen te blijven, niet weg te gaan, de mensen te ontwijken. Iedereen keek uit naar het leven van vroeger. Dat wilden we terug en hebben er naar gehandeld. Iedereen heeft zijn steentje bijgedragen voor een nieuwe lockdown, door ons ongeduld. Het is nu cool down of cooling down. De term die sportlui gebruiken na een inspanning om het lichaam terug tot rust te brengen. Nu hebben we het woord nodig voor onze geest. Geen protesten, geen gemaar, geen uitzonderingen, maar aanvaarden dat we weer veel beperkingen hebben in ons openbare leven en dat we daarbij rustig moeten blijven en hopen dat Covid-19 haar biezen pakt. Niet mensenschuw worden, geen paranoia krijgen. Bij elke uitstap een masker opzetten zal al een hele opgave zijn en toch de boodschap voor eenieder. Jean Jacques Rousseau (1712-1772) filosoof, schreef: de mens is vrij geboren en toch ligt hij overal in ketenen. En Nicolas de Chamfort (1741-1794) aforist, zegde: het is gemakkelijker sommigen dingen in de wet vast te leggen dan ze te wettigen.
Maar ontspanning is ook nodig en voor mij is dat koers. Een etappe in de Ronde van Spanje, de Vuelta, bekijken en wachten tot de 'rode vod' van de laatste kilometer in zicht komt. Ik vraag me af voor wie ik vandaag kan juichen. Lachen moet ik ook doen. Daar zorgt mijn hondje voor. Want ondanks alles: een dag niet gelachen, is een verloren dag.
In de pletsende regen zijn de werkzaamheden in de tuin gestart. Francis en Odette hadden een ongeloofelijke vernielzucht. De tuinomheining moest er aan geloven. De spandraden van de afscheiding, het canvas, alles aan flarden. Dat zijn geen dringende werken en kon wat uitstel verdragen. Vandaag zal alles weer in orde zijn maar in de kou en de regen is het niet gezellig voor de tuinman. Ik kom vandaag ook niet meer dan nodig buiten. Mijn hondje is terug oogverblindend wit en ik zou dat graag een paar dagen zo houden. Maar met dergelijk weer is het moeilijk hem zijn stralende vacht te laten houden. Vandaar een beetje lui zijn: hij dik tegen zijn goesting lui en ik geen goesting om nat te worden.
Hothouse Flowers zong deze morgen 'Don't go'. Een lied dat ik normaal gezien heel graag hoor. Maar today wil ik alleen maar zeggen, corona go go go. Ieders leven wordt weer aan banden gelegd zolang dit scharminkel hier blijft rondzweven zonder te zien waar dat beest vertoefd. Weer thuis amusement zoeken en zorgen voor veel maskertjes binnen bereik van de handen, oren en mond. Het ontsmettingsproduct mag ook niet te ver uit de buurt staan, liefst binnen handbereik. 'Don't Go' kan wel geroepen worden door de 50-jarige mannen die last hebben van de penopauze en zichzelf nog eens een jeugdig imago willen bezorgen, een driestheid aan de dag willen leggen en terug snelheid in het leven willen. Er is het twijfelachtige verder bestaan van een iconisch symbool voor die leeftijd: Harley Davidson. Nu zullen er wel een paar haren ten berde rijzen van deze overjaarse pubers want de Harley wil hen doen trappen! Weliswaar met een E Bike, maar trappen is toch minder stoer dan plat op een reusachtige luidruchtige machine te liggen. Al trappend indruk maken op een jonge deerne heeft niet hetzelfde effect als ronkend voorbij stuiven op twee wielen. In hun bestaan bedreigd door de tegenvallende verkoopcijfers moesten er noodoplossingen gezocht worden. Gevonden in het fabriceren van de rage van het moment: een doodgewone fiets. Weliswaar electrisch en met de beroemde en mythische naam: Serial 1. Maar geduld jonge mannen van middelbare leeftijd, pas in maart-april 2021 zou het vehikel beschikbaar zijn.
Graag zien, is het woord van de dag. Het kindje dat op komst is bij mijn petekind zal zeker en vast graag gezien worden en welkom zijn in de ganse familie. Graag zien, het juiste woord op de juiste dag.
Gisteren was een speciale dag op verschillende fronten. Eerst het bericht van het bezoek van de kunstenares-prinses aan haar biologische vader en zijn vrouw. De foto van de ontmoeting is toch wel opvallend te noemen. Het interieur moest echt koninklijk ogen en warmte uitstralen, met alle familiefoto's, betekenisvolle schilderijen en tekenen van diep geloof. Nadat alle feesten in hun leven waren uitgefeest is er de vergeving voor elkaar en de terugkeer naar de Kerk. Filip Feyten citeert hierbij een bijbeltekst om de vreugde in het Belgische Episcopaat te onderlijnen en te illustreren: Luas 15:7 " in de hemel is er meer vreugde om 1 zondaar die tot inkeer komt dan over de 99 rechtvaardigen die geen inkeer nodig hebben". De setting van de personages was ook ongewoon. Stijfdeftig zaten ze er met z'n drietjes bij. Het huiselijke geluk moest ervan afdruipen. Mijn fantasie fluistert: Delphine heeft misschien, "Dag Vreemde Man" van Ann Christy (1945-1984) gezongen. Ik kijk eens goed naar de stiefmoeder. Ze was blijkbaar zomaar in de eerste de beste zetel geploft en heel ongemakkelijk terecht gekomen op haar kussen. Waarschijnlijk ook met tegenzin ingegaan op de koffie en koekjesvisite die haar echtgenoot georganisserd had. Dat maakt de handtas rond haar nek wel duidelijk. Zo kon ze sito presto verdwijnen na de fotoshoot. Enfin, na al die jaren is er een uitgestoken hand naar het kind dat 10 jaar kon genieten van zijn aandacht en daarna abrupt werd verstoten om dynastieke redenen. Mijn laatste woord hierover, met een afgeleide van het Vlaamse woord van de dag 'flitsmarathon': liefde is als een flitspaal, het komt onverwacht en kost je veel geld.
Tweede belangrijke gebeurtenis: verdere inkrimping van de vrijheden. Dringend nodig want de brand moet nú geblust worden. Daarom nog niet vandaag, nee, we kunnen het vuur laten smeulen tot vrijdag middernacht. Dan hebben we 14 dagen de tijd om het met man en macht te blussen want de scholen gaan dicht, ontspanning is aan banden gelegd en zoveel mogelijk thuiswerk. Dat was de teneur van de spreekbeurt die een belangrijk man van Vlaanderen aan zijn onderdanen meegaf vanop zijn kansel. Daarmee aangevend dat hij twijfelt aan de waarachtigheid en de ernst van deze epidemie. Er mochten, op zijn aanwijzen, nog een paar sprekers wat toelichting geven over de besloten beperkingen. Teneur van de persconferentie: het is onmogelijk hetzelfde te doen als het hoofdstedelijk gewest of onze Waalse broeders. Covid stopt immers aan onze Vlaamse grenzen. Ik stel vast dat de 'nonbelievers' beslissen over mijn gezondheid! Er dreigt nu ook een tekort aan zorgverleners op alle niveaus. Mijn suggestie: de BV's die juist stoppen met hun 'echt beroep' dat ze een paar weken uitoefenden, inschakelen in de zorg waar ze al hun stage gedaan hebben. Dat zou pas onbaatzuchtige hulp zijn. De Vlamingen zijn verstandige mensen, de meesten toch, en weten dat 'blijf in uw kot' nog altijd geen loze slogan is. Zie zo, zo zie, ik heb gesproken. Nu naar de trimmer om hondje een mooi kapsel aan te meten!
De zee rimpelt altijd, zelfs als ze kalm is. Mijn huid ook, soms meer soms minder, afhankelijk hoe de nacht verlopen is. Deze morgen was het één rimpel van het lachen. Dat is gisteren in de loop van de dag begonnen bij het bekijken van een hilarisch filmpje, doorgestuurd door broer/schoonzus. Onmogelijk de inhoud te beschrijven. Het zien is het belangrijkste en zeker de omstandigheden. Maar tranen met tuiten weende ik nog, eens ik in bed lag. Het beeld van een hond die het kunstgebit van zijn baas in zijn muil had bleef op mijn netvlies plakken. Ik zie telkens het beeld verschijnen van het beestje met een perfect kunstgebit. Een groep, die zoekt naar hilariteit, gekke filmpjes, home video's, sketches, komische acts, wonderen van de natuur en al diets meer, zenden die dan door. Soms verzuip ik in de prentjes, commentaren op alle gebeurtenissen en personen. Een selectie moet ik af en toe doen, maar er zitten ook pareltjes bij om te koesteren. Ik weet dat ik bij een slecht moment, zoals iedereen wel eens heeft, de hond zal bovenhalen om me van mijn zorgen af te helpen. Want, zegt G.M.: "hij probeerde zijn zorgen te verdrinken, maar ze kunnen allemaal zwemmen als ratten". Ik haal de drank niet te voorschijn, ik wil liever eens goed lachen en wandelen om donkere wolken opzij te schuiven. Ik ben op zoek gegaan naar G.M. = Good Morning, alias (?) Ans van Wieren, met allerlei mooie zinnen en waarheden. Tot daar mijn lachrimpels.
Trachten te ontsnappen aan de lectuur en woorden over de pandemie is een echte opgave. De 'zwerfkapjes' die we niet 'vastgrabbelen' als we ze afdoen en zomaar laten rondslingeren. Die maskertjes bevuilen onze zeeën, rivieren, velden, maar ontluisteren ook onze straten. Dat is 'kak', heel ambetant, vervelend en rot, anders gezegd, shit. Ook weer een nieuw woord voor de horeca: ijskastcompensatie. De vergoeding die restaurants, bars, cafees zullen krijgen voor de waardevermindering van hun levensmiddelen.
Onlangs zijn in Nederlands-Limburg 5000 'kopvoorns' uitgezet. Opgekweekt in een eigendom van het Instituut voor Natuur-en Bosonderzoek in België. Ze noemen zichzelf 'De Ark van Noah'. Ze proberen met uitsterven bedreigde soorten, 8 vissen-en 2 paddensoorten, te redden. De biologen, wetenschappers pur sang, met een grote dierenliefde, bulken ook van de inspiratie en fantasie bij de naamgeving van de dieren. Waar ze zich op baseren om een dier een onuitspreekbare en belachelijke naam te geven, weet ik niet. Ik kijk naar de foto's van een 'vroedmeesterpad' die op geen enkele wijze trekken heeft van een vroedmeester in de materniteit. Een 'knoflookpad' heeft niet eens de kleur van de groente, ook niet de vorm. De geur kan ik niet uitmaken, voorlopig ruikt mijn krant nog altijd naar inkt. Een vis bestempelen ze ook als 'rivierdonderpad', misschien maakt ie hetzelfde lawaai als een onweer. Tot zover nieuws over de beroemde kwekerij in Linkebeek.
Ik kreeg juist een berichtje van de hereniging in Belvédère van stiefmoeder Paola, papa Albert en nieuwste (stief)dochter 'Delphine'. Het geluk weze me hen.
Mijn hoofd was wakker om 5u, mijn lichaam nog niet. Ik ben in bed blijven liggen omdat er een vraagstuk, in een late mail stond. Languit en warm tussen de lakens is een ideale manier om ongestoord mijn hersens van a naar b te sturen. Mijn goede vrienden sturen regelmatig een mail met wissewasjes en wetenswaardigheden. Dit keer met een uitdaging, om moeilijke woorden eenvoudig uit te leggen. Niks moeilijks, aan zal je denken: je raadpleegt wikipedia en de oplossing en verklaring is voor je uitgewerkt. Nee, dan ken je me niet. Een verklaring door een ander gegeven snap ik dikwijls niet. Ik begrijp pas iets goed als ik mijn eigen woordenschat kan gebruiken en het dan verkort en juist kan neerschrijven. Het woord: solipsistisch, met als toevoeging 'lulkoek'. Ook, überhaupt, fundamentele, operatiestatistiek, dat alles in 1 klein paragraafje. Mijn eerste gedachte was: zoiets lees je toch niet voor het slapengaan? Maar ik wist ook dat mijn antwoord op een filosofisch tractaat moest lijken. En filosofie is ingewikkelde explicaties geven aan simpele dingen. Vooraf wil ik klaar en duidelijk zeggen dat ik geen filosofe ben, noch een denkeres, noch een wijsgerige. Ik heb geen Latijn noch Grieks gestudeerd de talen bij uitstek, noch heb ik voldoende wetenschappelijke kennis van Frans, Engels of Duits, de andere talen die grote 'denkers' gebruikten. Voor mij is 'le Penseur' zoals Rodin (1840-1917) hem sculpteerde, de ultieme wijsgeer: alleen denken, niks zeggen. Er zijn dus weinig 'penseuses' te vinden. Ook is het Nederlands geen taal om te filosoferen, het is de taal van het leven in Vlaanderen, zonder ingenieuze woorden en structuren, alleen moeilijke vervoegingen. Komen er toch al eens onduidelijke en complexe woorden voor, dan zijn het importwoorden. Toch proberen. Net zoals de 2 filosofen van 'Iedereen Beroemd' wekelijks een robbertje denkoefeningen doen over benullige en onbenullige zaken. Beginnen bij het begin, solipsisme, van 'solus' 'alleen' en 'ipse' 'zelf'. Dat is de term gebruikt voor 'eenling' of ook een theorie voor en van egoïsme, "ik ben de realiteit". Het geloof dat er 1 enkel bewustzijn bestaat en dat is dat van de waarnemer. De vragen: wat is reëel, wat is een schijnbare werkelijkheid, wat is een begoocheling? Bestaat alles rondom ons echt? Zijn de dingen en mensen rondom mij het gevolg van hersenspinsels in mijn hoofd? Dat er 'lulkoek' achter dat woord komt, begrijp ik stilaan beter en beter. Misschien is een bekende 'solipsist' onze Greatest President of all? Alleen het bewustzijn van deze man, is volgens deze man, echt en geen complot. Alles buiten zijn gedachten, zijn leefwereld, zijn realiteit is slechts een illusie, een fata morgana en bestaat niet. Ik heb zo een beetje weergegeven wat ik daarover dacht, en het is een moeilijke denkoefening, eigenlijk te veel voor mijn verstand. Maar ik haal troost uit de woorden: "Je pense, donc je suis" van René Descartes (1596-1650) en Jean Paul Sartre (1905-1980) verbeterde dat, "Je suis donc je pense". Dat is nu juist zo plezierig en plezant aan wat denken, fantasie gebruiken en hopelijk iemand die begrijpt wat ik bedoel.
