Hier ben ik weer op een zondagmorgen. Af en toe probeert de zon met een streepje, me het gevoel te geven dat ze vandaag weer helemaal tevoorschijn zal komen. De temperatuur is redelijk en kan me bekoren om straks toch wat buiten te zitten. Het is nodig om voldoende weerstand op te bouwen want binnenkort komen de corona en de griepvirussen weer langs en ik wil ze in mijn lijf niet binnenlaten. In ieder geval bleek uit mijn bloedanalyse dat alles in orde is. Natuurlijk is dat geen garantie dat ik geen snotvalling of hoestbuien of spierpijnen zal krijgen, maar het is toch beter proberen voorkomen dan genezen. Ik hou me ook aan mijn dagdagelijkse must-have: ontbijt met volkorenbrood besmeerd met boter en een 1/2 lat chocolat. In de loop van de dag, 2 gedroogde abrikozen, 2 dadels, 1 kiwi (geel of groen), 1/2l yughurt of chocomelk, koffie, een vitaminepil en een pil van appelazijn. Voor de rest bekijk ik wat ik voor warm eten wil hebben. Ik stop met eten en drinken tussen 17u30 en 18u30 en begin mijn ontbijt 's morgens na de klok van negenen. Je zou kunnen zeggen een gematigd leven met uitschieters van een bicky burger, een garnaalkroket op tijd en stond, crème glace in de zomer en koekjes in het najaar en de winter.
Goed nieuws voor het Midden Oosten. Door het voorzichtige en delicate bestand tussen Israël en Palestina, kunnen de hulpgoederen weer Gaza binnenrijden na de belofte van Hamas de Israëlische gijzelaars morgen vrij te laten. Dan zingt men wellicht het lied van John Denver (1943-1997): "Take me home, country roads". Het heeft daar lang genoeg geduurd en niets anders dan menselijk leed opgeleverd.
Deze morgen was er dan een onwaarschijnlijk bericht, met gebrek aan respect voor de heiligdommen van een religie, met name de katholieke. Een passant in de Sint Pietersbasiliek in Rome vond er niet beter op, om ter hoogte van een altaar, zijn broek te laten zakken en te plassen langs de zijkant van dit offermeubel ten overstaan van de bezoekers en aanwezige gelovigen. Respect en eerbied voor andermans ritus is soms ver te zoeken.
De zon heeft zich weer wat verstopt, maar er is geen wind om de nevel en wolken te verdrijven. Ik zal het vandaag met de 13°C moeten doen en me wat kleurig en fleurig te kleden om wat kleur in het landschap te hebben. Tot morgen
Het is niet warm, eerder kil met de 12°C, zo zie ik op de thermometer staan. Het is bovendien windstil en het grijs zal zich niet verplaatsen maar ter plaatse blijven hangen. De echte herfst laat zich gelden en dat zie je ook op het strand: opruiming van de zomerse toestanden. De cabines worden van het strand gehaald en de zomerbars ook. Het strand is weer wat het moet zijn, vol met alleen maar zand. Geen kermissen en drinkgelagen meer, geen muziekjes of ander lawaaierige toestanden. Terug de natuurlijke geluiden van de vogels en de zee. En zo kan ik weer, en dat meer dan een half jaar, genieten van de wonderen van de zee. Het toeristisch seizoen zal na dit weekend ook wel voorbij zijn en zal de 3e leeftijd ook weer naar zijn huis in het binnenland weerkeren. Geen electrische fietsen meer waar je voor moet uitkijken op de dijk, geen rollators meer voor honden of ouderen van dagen. Alles weer rustig en vredig. Ik zal weer kunnen genieten van een snack op een bank met zicht op zee.
Het is niet altijd mijn heug en meug op de nationale zenders (Belgische en Nederlandse) en vandaar dat ik met plezier eens zap om het aanbod op de commerciële zenders en hun reklame eens te bekijken. Er is veel 'Gert' op tv, vooral dan op de VT4 uitzendingen. Ik kijk dan eens welke gasten er weer rond zijn tafel zitten, maar ik ben zelden geïnteresseerd in wat er aan die tafel gezegd wordt. Ik haal het liefst mijn wijsheid en roddel uit de krant. Sinds enige weken is er nadien "Komen Eten met Celebs" met gasten uit een bepaalde serie of programma. Deze week waren het de zgn leading ladies van de zender die hun huis mochten openstellen voor hun collega's en een menu mochten bereiden als volleerde koks. Tanja, Roos, Hanne en Ann. Onder het mom van gesofisticeerde vrouwen die allemaal wel weten hoe het in the real world aan toegaat, zijn het voor mij echte trutten. Roosje zat er als 'besje' tussen al dat snob geweld. Niet dat ik er compassie mee heb, dat is nooit een goed gevoel, maar ze viel wel een beetje uit de toon tussen dat kippengedoe (haantjes gedrag kan ik hier niet gebruiken). Ik heb ook nog een stuk gezien van de taartenslag bij de jeugd. Het was de finale en meteen heb ik ook gezien wie er won: Louis. Nog een beetje 'laat avond journaal' en het was weeral tijd om mijn kleine avondwandeling met de hond te doen. En dat was dan meteen het einde van mijn werkweek. Zo lieve lezers, voor iedereen een prettig en gezellige zaterdag en dan lezen we elkaar terug op zondag. Tot morgen
Nevelig weer, maar dat is niet erg. Het vocht dat naar beneden komt blijft aan de plantjes en het gras hangen en voorziet hen zo van het kostbare vocht. Iedereen of toch heel velen zullen wel een zucht van opluchting slaken of 'oef' zeggen, dat Mr Orange niet de Nobelprijs voor Vrede krijgt. Die is toegewezen aan de Venozolaanse oppositieleidster Maria Corina Machado. Ik zou dat een regelrechte schande genoemd hebben dat Trump 1 miljoen Zweedse kronen zou krijgen voor het beleid dat hij in zijn land voert (met censuur vooral voor boeken en verenigingen) en zijn buitenlands beleid vooral dan zijn handelsbeleid en protectionisme van zijn bedrijven en die van familie en bevriende collega's. Hij zou al meer dan 10% van aijn aanhang verloren hebben sinds zijn aanstelling in januari dit jaar. Hier te lande is er veel te doen rond de vermeden aanslag op onze premier. Gelukkig hebben ze de daders die een zelfgemaakte bom wilden plaatsen aan zijn woonhuis, kunnen vatten vooraleer het onheil was geschied. Maar alles wijst er toch op dat Antwerpen, met al zijn bommen gooiende mannen, met messen rondlopende kinderen en volwassenen, met rondrijdende mannen met geweren en kalasjnikovs en pistolen, een gevaarlijke stad is geworden en in de wurggreep zit van geweld, drugs en onderlinge afrekeningen. Om van de vele 'oog om oog' en 'tand om tand' afrekingen in familiaal verband, nog maar te zwijgen. Daar bovenop is er weer het antisemitisme dat de kop opsteekt, met joden pesten er bovenop. Maar het zegt veel dat men kinderen van 12-14 jaar in gesloten instellingen moet opsluiten ingevolge hun misdadig en onverbeterbaar gedrag. Vroeger was het eens uitkijken naar gevaarlijk ogende mannen die bedreigend overkwamen, nu zijn het snotneuzen die de maatschappij al kunnen ontwrichten. Ons eens zo verdraagzame land neemt de geweldadigheden over, die overal in de wereld zichtbaar geworden zijn. De tijd dat men 's avonds rustig kon flaneren, een trein tram of bus nemen ligt ook al ver achter ons. Zelfs in groep eens weg gaan is geen garantie voor een plezant en rustig avondje uit. Niet dat ik graag wegga eenmaal het donker is, maar het is geen vrije keuze meer om thuis te blijven.
Ik ben gisteren weer goedgekeurd door mijn huisarts, om alle activiteiten die ik doe, rustig op mijn tempo verder te zetten.Toch weer een hele gerusstelling. Eigenlijk moet ik zeggen 'met dank aan mijn hond' die overdag me niet meer dan een halfuur rust gunt, ttz, ik mag een half uur plat liggen. Daar heeft hij 's middags genoeg aan en moet ik ook maar tevreden zijn. Recht in de zetel of een stoel zitten, dat staat hij toe. Het is ook goed dat ik gedurende de dag veel buiten moet met hem, de trappen moet doen, en 's avonds nog een klein ommetje maak. Op zijn manier, verzorgt hij mijn gezondheid. Tot morgen
Zou het eindelijk lukken vrede te krijgen in het Midden Oosten? Het staakt het vuren in de Gazastreek moest natuurlijk, bij monde van Trump, wereldkundig gemaakt worden in zijn typische stijl: aan zijn bureau, papiertje in de hand, vingertje omhoog en zijn getuite lippen die Maxima zo goed kan imiteren. Maar er is al wat protest te horen langs Israëlische kant, dus we zullen maar een groot vraagteken plaatsen bij dit vredesoffensief. In iedere geval zal elk rechtgeaardigd mens wel hopen dat de Nobelprijs voor de Vrede door Trump zijn neus zal geboord worden en dat het voor hem bij wishfull thinking blijft.
In Knokke is het dezer dagen weer de 'grand jar en de grand chique'* en daarmee bedoel ik niet de dranken. De minder dure oldtimers zijn buiten te bewonderen en doen ritjes in de veldwegen rondom het dorp, dat Knokke noemt. De tenten met de dure en exclusieve auto's zijn ook weer in de badplaats gearriveerd. Jan en klein Peerke geraken zo maar niet bij die kostbare bolides, want dat is speciaal voor de exubirant rijken gereserveerd om bewonderd te worden en misschien verkocht te geraken. Ik heb proberen uit te zoeken wat een ticket om die witte tent te betreden kost, maar dat heb ik niet gevonden. Waarschijnlijk moet men er eerst zijn laatste rekeninguittreksel vertonen om een entreekaart te bekomen. Want aan die kaart hangt veel te duur spul vast om zomaar aan gelijk wie te geven: wie weet de havanna-sigaren voor de resterende rokers, champagne met of zonder alcohom, oesters en andere dure mignardises. Mij niet gelaten: ik rook al jaren niet meer, ik drink al jaren geen alcohol meer, ik lust geen oesters, en lekkere friandises breng ik straks van de bakker mee na mijn 6 maandelijkse controle bij de huisarts. Maar Coucke zit toch een beetje in zwaar water met de slechte resultaten van zijn prestigieuse voetbalploeg in het Brusselse. Hij had beter bij zijn zee-ploegske gebleven. Dat zou beter gepast hebben bij zijn beeld van eenvoudige zakenmanman.
Ander groot nieuws heb ik in de krant niet gevonden, die gelukkig weer in de brievenbus op een gepast tijdstip valt. Tot morgen
*Grand Jar is de grote fles van het Hertog Jan Prestige bier dat rijk en smaakvol is en 3 soorten mout bevat. Grand Chique verwijst naar Grand Marnier Likeur en refereert naar de luxe van het merk. Grand jar en Grand Chique , het robuuste bier en de sinaasappel cognac likeur, kunnen elkaar aanvullen.
Hier zit ik dan weer op mijn geliefkoosd plekje van mijn huis, vooral in 's morgens. Ik heb, ondanks het nog maar 13°C is, toch mijn venster opengezet om de inspiratie te laten binnen waaien. De Heilige Geest is al lang geleden gepasseerd, nu hoop ik dat mijn vader Roger, vanuit de hemel wat goede onderwerpen, ideeën en gedachten naar zijn dochter stuurt. Deze 109 jarige is weliswaar al 46 jaar van onze aardbodem verdwenen, maar vanuit de hemel (daar is hij zeker en vast) merkt hij alles op wat hier op onze blauwe bol gebeurt. Misschien is hij wel blij dat hij vanuit de verte naar al die strapatsen van regeringsleiders kan kijken en niet meer moet horen en zien wat ze de mensen allemaal aandoen. Het zijn altijd de gewone mensen die tot hun scha en schande de beslissingen van hogerhand moeten ervaren. Dat was in zijn tijd zo en dat is nu ook zo. Iedereen moet inleveren, vooral dan financieel behalve de politieke partijen, de ministers en aanverwanten. In plaats van de jeugd te motiveren om met de nodige elan, werklust, inventiviteit, en aanmoedigingen om onze welvaart te kunnen behouden, werd er een negativiteit van hun leven in het vooruitzicht gesteld door onze premier. De zwaksten worden gestraft in dit beleid, dat is altijd een eenvoudige maatregel voor een groep die niet kan protesteren want die hebben geen vakbond die tegenwerk en oppositie geeft. Dat er ooit en nu nog soms misbruiken geweest zijn van ons sociaal vangnet, zal ik niet ontkennen. Maar zoals steeds worden er zonder onderscheid, maatregelen genomen die iedereen treffen in dat segment. Maar ook zoals steeds zijn het dikwijls de miljonairs die profiteren van bepaalde voordelen zoals de zonnepanelen op hangaars van internationale bedrijven en daardoor gelden innen van de staat in plaats van te betalen voor hun electrische voorzieningen. Ook studiebeurzen zijn dikwijls niet toegekend aan studenten die ze echt nodig hebben, of de leeflonen die via het OCMW toegekent worden aan rijkelui kindjes via 'geen inkomen'. Het is wel goed dat er op sommige zaken wat meer controle komt, maar zoals zo dikwijls wordt alles over een kam gegooid en degene die het werkelijk nodig hebben om steun te krijgen, vallen uit de boot. In deze digitale wereld weet men alles van iedereen en toch lukt men er niet in alles met ellkaar te connecteren. Het is zoals in het ziekenhuis, daar is een centrale computer die enkel zegt hoeveel je het ziekenhuis schuldig bent maar de gegevens van de afzonderlijke diensten niet kan bijeenbrengen, zodat je bv telkens een nieuw bloedonderzoek moet ondergaan als je een verdiep hoger een andere consultatie moet hebben. Misschien speelt daar dan wel de 'privacy' dat iedereen met een centrale computer in de mond neemt om onbevoegden uit te sluiten. Enfin, mijn vriend heeft goed nieuws gekregen na zijn laatste scan en kan weer het leven met plezier tegemoet zien. Tot morgen
Het ziet er niet echt een vrolijke dag uit, grauw en grijs. De zon heeft niet voldoende kracht meer om die minuscule regendruppeltjes te laten verdampen en dus blijven we in dat miezerige weer zitten. Het is niet nat, maar ook niet droog. Zijn er vrolijke dingen in de krant te lezen? Begot nee. Doffe ellende op alle fronten en overal ter wereld. Het plezante van het leven moet ik weer zelf maken en waarom eens niet proberen een sprookje te schrijven en denken dat ik het meemaak, en in die droom kan leven? Iets dat niet gebeurd is, maar doet dromen! Bliksemschicht, bliksemschicht, bliksemschicht, ik vond geen icoontje om dat weer te geven, tenzij ik → → →, pijltje pijltje pijltje, mijn naam kan gebruiken. Wat gebeurd er met een oude schuur die de pijlen in haar hart krijgt? Die staat in vuur en vlam en is niet te blussen. Een coup de foudre, een plotse onweerstaanbare verliefdheid kan zelfs bij het meisje van 1948 voorvallen. En ik moet zeggen, bij dat rauwe weer, verwarmt dat het hart. Dromen van de man op het witte paard, de ridder die me uit alle benarde situaties zal redden, voor me zal zorgen, me minnekozen, en liefde geven. Tja, denk ik dan, dat moet wel een man zijn die op zijn minst 10 jaar jonger is dan ik. Gebeurt het dat een jongere gentlemen valt voor een rijpere madam? Dan kijk ik eens naar het koppel dat dàt waarmaakt: Brigitte en Emmanuel met een leeftijdsverschil van 24 jaar. En als ik dan zo het lijstje afloop met de leeftijdsverschillen van de partners, dan blijkt een kwarteeuw leeftijdsverschil de meeste kans van slagen te hebben. Dan zal ik op zoek moeten naar een ventje van 53 jaar!! Dat zal dan werkelijk par hasard zijn dat ik zo'n snotaap, die nog niet eens de pensioengerechtigde leeftijd nadert, kan tegenkomen. Het kan natuurlijk wel dat die plots voor mijn ogen staat en dat ik van't verschieten geen woord kan uitbrengen terwijl mijn ogen boekdelen spreken als ik naar hem kijk. Zo'n man die aan al mijn wensen voldoet! Rank, slank, met haar op zijn hoofd, zonder tattoo, slim, mooi, zachte stem. Ik zal eens op de uitkijk moeten staan of er niet zo iemand passeert in mijn straatje en mijn droom werkelijkheid doet worden. Maar de realiteit is dat ik me best wel gelukkig voel op mijn eentje met mijn hondje en dat een meneer hier werkelijk moeilijk zou tussen passen. Maar af en toe eens dromen van een prins kan echt geen kwaad en doet me een beetje om mezelf lachen. Ik ga de tafel dekken voor mijn sjouwel met mijn naamgenote die me weer mijn chocolade brengt. Tot morgen
Het is al ruim na de middag eer ik hier aan mijn pupiter ga zitten om wat te tokkelen op mijn lettertjes. Ik ben deze morgen dan ook op bezoek geweest bij oude vrienden die hier een weekje kwamen uitwaaien. Dat uitwaaien is dan ook gebeurd met dank aan storm Amy. Nu hebben ze nog een laatste heel zonnige dag aan zee, want morgen is het weer terug richting binnenland. Ik heb natuurlijk mijn keel weer eens duchtig kunnen oliën, zeker als ik voor een luisterend publiek zit. De koffie in mijn tas geraakte maar niet opgedronken. Ik had eigenlijk meer dorst voor een gesprek dan naar drank. Zo gaat dan nu eenmaal als je dan mensen rondom je heen krijgt; gebruik maken van de gelegenheid om de woorden eens luidop uit te kunnen spreken in plaats van ze zwijgend te typen. En zo zijn we weer een week dichter bij het einde van dat nieuwe jaar gekomen. De krant staat bol van verwachtingen voor de vredesonderhandelingen tussen Israël en Palestina, wie er gaat aan deelnemen, wat er uit de bus zal komen. Ondertussen is Remco vice Europees kampioen geworden en heeft hij er weer een zilveren plak bij gekregen. Niets aan te doen, Tadej is nog altijd meer dan een fractie sneller in belangrijke rittenwedstrijden. Vandaag stonden dan ook alle namen in de krant van de deelnemers aan de "Slimste mens ter Wereld". Het zouden dus 34 bekende Vlamingen zijn, waarvan ik er hooguit een 10 tal van naam ken. Waarschijnlijk kijk ik te weinig naar de commerciële zenders om die namen een plaats te kunnen geven, of door welk programma's of series ze bekendheid verwierven. Het is al jaren geleden dat ik naar die kwis gekeken heb en voel ook nu weer geen behoefte om die wedstrijd te volgen. Té veel grappen worden van het internet gehaald en ik heb ze bijgevolg allemaal gelezen in plaats van ze te hebben gehoord op een of ander tv-kanaal. Bon, het is genoeg voor vandaag, ik ga samen met de hond nog wat van de zon genieten. Tot morgen
