Het is vandaag, net zoals alle tweede kerstdagen, wakker worden en weten dat het een belangrijke dag is: de verjaardag van mijn oudste kind!!! Een dochter, toen een hompje van 2,920 kg en 49 cm lang. Ze kwam zowaar 2 dagen later dan we dachten. Het was met spanning dat we wachtten op onze eerste baby en nieuwsgierig naar het geslacht. Toen waren al die technische middelen nog niet voorhanden om het geslacht vóór de geboorte vast te stellen. Ik was wel overtuigd dat het een dochter zou zijn, gezien langs haar vaders kant er een meisje de oudste was en ikzelf ook de oudste was. En we hadden dus alleen een meisjesnaam voorzien. Om 6u30 voltrok zich dan het wonder van een nieuwe mens op aarde. Dat is ondertussen weeral 49 jaar geleden.
Sindsdien is er veel veranderd, zowel qua techniek, de wereld en ook mezelf. Dan gebruik ik nu spreekwoord nr 119 van Brueghel, wat de verandering bij mezelf heeft teweeggebracht: zijn gat aan de poort vegen = zich nergens druk om maken. De jaren hebben me geleerd dat ikzelf het slachtoffer ben, als ik me erger aan omstandigheden waar ik geen vat op heb. Het is aanvaarden, althans proberen , van de mensen en dingen, van de voorvallen en omstandigheden, om mijn eigen ziel en zaligheid te beschermen van ongelukkig te voelen, stress te hebben, slapeloze nachten. Laat me zeggen dat ik die houding, na al die jaren, voor 75% onder de knie heb gekregen. Want spreekwoord nr 122 zegt: ieder zijn last dragen = ieder heeft zijn eigen problemen.
Paul Simon zong nog eens zijn "Graceland" en dan verwacht ik telkens nieuws uit Zuid-Afrika. Met triestig nieuws ditmaal: Bisschop Desmond Tutu (1931-2021) is overleden. Samen met Nelson Mandela (1918-2013) en F.W. de Klerk (1936-2021) zorgde hij voor een vreedzame revolutie dat het Apartheidssysteem ontmantelde. Een uitspraak van hem vatte de geschiedenis van zijn vaderland goed samen: "Toen de missionarissen naar Afrika kwamen hadden 'zij' de Bijbel en 'wij' het Land. Zij zeiden: Laat ons bidden. Wij sloten de ogen. Toen we ze openden hadden 'wij' de Bijbel en 'zij' het Land". Het was bij manier van spreken een 'Triumviraat', die ieder op zijn manier en toch tesamen, een politiek leiderschap en samenwerking etaleerden. Zo hebben deze mannen, bloedbaden en stammenoorlogen vermeden. Hun ernst, gematigdheid, rechtvaardigheidsgevoel en integriteit werd door iedere burger van hun land geaccepteerd. Nog eens duidelijk gezegd in een citaat van Desmond Tutu: Goedheid is sterker dan slechtheid, liefde is sterker dan haat, licht is sterker dan duister, leven is sterker dan dood. Hoopvol zijn wij sinds Hij ons liefhad. Tot morgen
Voor alle lezers een vreugdevolle, gelukkige en gezonde kerstperiode gewenst. Het is goed om deze dag met wat rustige achtergrondmuziek te beginnen en te luisteren naar enkele mooie liedjes, die de serene sfeer van deze dag kunnen oproepen. The Marble Sounds met "Leave a light on', The Pretenders met "2000 miles", Elbow met "One Day like this" en vooral Jona Lewie met "Stop the Cavalry". Daarin hoor ik de engeltjes op hun schalmei spelen. Maar het lied brengt me ook in herinnering wat in 1989 op deze dag gebeurde in Roemenië. De revolutie en opstand tegen de autocraat en zijn vrouwelijke medestander (echtgenote) loeide volop. VTM- Nieuws was ter plaatse om verslag uit te brengen van deze uitzonderlijke gebeurtenis in een communistisch land. Journalist Dany Huwé (1943-1989) kreeg een kogel in het hoofd en stierf in Boekarest. Hij is tot nu toe de enige in ons land die een verslaggeving met de dood heeft moeten bekopen. Dezelfde dag werd het dictatorskoppel voor het vuurpeloton gezet en geëxecuteerd. Hun namen verdienen geen plaats in mijn blog. In 1991 was deze dag ook het einde van de Sovjet Unie. Nochtans had Michael Gorbatsjov, bij zijn aantreden als Secretaris-Generaal van de Communistische Partij, gehoopt om de malaise binnen het regime en het morren van de burgers, alsnog te kunnen keren door zijn Perestrojka en Glasnostpolitiek. RIP USSR. Dan terug naar de muziek. Op deze dag gebruik ik wel 'schalmei' want alle engeltjes blazen op een instrument dat er een beetje op gelijkt, een bazuin. Dat brengt in herinnering wat ik als kind aan 'muzische' opvoeding kreeg: blokfluit spelen!. Nu worden in dat lesuur alle aspecten aan de kinderen voorgesteld: beweging, drama, muziek, beeld en media. Het kan niet missen dat ik nog zoveel in te halen heb aan kunde en weetjes. Moest ik vroeger weten hoe ik een onderbroek moest breien dan leren de kinderen nu met de pc werken, hun vingers voor handigheidjes op gsm en hun ogen voor een scherm te gebruiken. Natuurlijk zal ik wel in het voordeel blijven als er geen electriciteit, geen olie of gas meer is voor bv verwarming. Ik leerde een stoof aansteken en met kolen te vullen, eten op een gaspitteke bereiden, mijn truien en sokken te breien, en bovenal leren schrijven en lezen om alles terug te vinden in de boeken en encyclopediën. Het moet een dag van vreugde, van een glimlach zijn. Dat vond ik in een kwiske over kerstmis, met keuzemogelijkheid van antwoorden. Vb van een vraag: Maria kreeg bezoek van Gabriël, wie was hij? Een engel/ buurman/ man/ verloofde. Volgende vraag: wat vertelt hij: de H Geest bestaat niet/er is iets ergs met Jozef/Koning David is teruggekomen/ge krijgt een kind van God. Al het vorige schreef ik om het citaat van de dag te doen kloppen: De eerste plicht van een onbekend schrijver is interessant te zijn. Vervelend zijn mogen alleen beroemde schrijvers. Aldus E. Borr, waar ik verder niets over teruggevonden heb.
Nr 116: wie weet waarom de ganzen blootvoets gaan? = alles heeft zo zijn redenen. Nr 117: wilde beeren die syn bij den ander gheren = soort zoekt soort. Tot morgen
Godvermiljaardenondeju! Dat was de vloek die ik uit mijn keel perste toen de hond om middernacht niet wilde binnen komen. Een kleine inspectie was op dat uur nodig, nadat ik een vreemd geluid hoorde. En ondanks zijn diepe slaap, staat hij vliegensvlug klaar om te profiteren en nog wat buiten te lopen. Dat zijn de momenten dat ik weet dat ik geen 'jong' meisje meer ben, als ik op jacht moet gaan naar een jonge hond om hem bij zijnen schabbernakkel te pakken te krijgen. Eind goed, al goed, het was loos alarm en ik heb mijn hondje veilig binnen gekregen. Als baasje van een hond denk ik soms dat ik een beroep uit lang vervlogen tijden in ere herstel: strontrapers achter de trein! Achter elk transportmiddel dat werd voort getrokken door paarden (paardentram), en later de trein, moest er telkens een ruimer van dienst zijn. Dat het nog altijd een eerzaam beroep is weten ze maar al te goed in Lier. Na de Gummarusfeesten kuisen vrijwilligers, de uitwerpselen van de paarden en de schapen die in de stoet meelopen, op. Aan hen wordt de 'FiereLier' uitgereikt onder de vorm van een geschenkbon. Maar in Noord Brabant (Nederland) is dat zelfs de bijnaam voor mensen uit Lieshout (niet ver van Turnhout). Die scheldnaam kwam er na een politieverordening uit 1647 waarbij gemeld werd: het is verboden om op de Lankelaar en de Luytelaar mest en stront te rapen op straffe van een boete van 7 stuivers!!. Er zijn een 4300-tal Lieshoutenaren die met fierheid 'strontraper' genoemd worden en er zelfs een bronzen beeldje voor veil hadden: De Raoper (1958). De pers krijgt het soms ook te horen. Het beroep 'journalist' is niet minderwaardig en toch noemde President Theodore Roosevelt (1858-1919) hen 'muckrakers' toen ze hun neus staken in kwalijk riekende politieke potjes. Roosevelt noemde hen ook vaak "onmisbaar voor het welzijn van de samenleving, alleen moeten ze weten wanneer te stoppen met harken in de modder". De mestharkers van heden zijn de politieke journalisten, de onderzoeksjournalisten, de waakhonden, de riooljournalisten, ook de 'klokkeluiders' horen erbij. Soms wordt het nog eens in een vraag gesteld bij lomp en vunzig woordgebruik: Wat studeer je eigenlijk, dat je er zo'n boertig taaltje op nahoudt? Strontraper? Einde van de beschouwingen van mijn dagelijkse bezigheden als baasje. En als je het zo bekijkt zijn er nog veel mensen met het 'adjectief' strontraper!!
Nr 115 van Brueghel: wat heb je aan een mooi bord als het leeg is? = lichaamlijke behoeften gaan voor de zintuigelijke. Iedereen kent het antwoord. Daarom ga ik meteen over naar hét lied van de dag, en waar het dezer dagen om gaat, het bekendste en één van de mooiste kerstliederen: Stille Nacht, Heilige Nacht! In 1818 werd dit Duitse lied voor het eerst gezongen in de St Nikolauskerk in Oberndorf. De melodie is van Franz Gruber (1787-1863) en de tekst is van Joseph Mohr (1792-1848). Sindsdien in oneinidig veel talen gezongen in een protestantse versie of katholieke of Nederlandse, zelfs een Vlaamse versie. Tot morgen
Soms is het vermoeiend om een dag te beginnen. Daarom heb ik me nog eens lekker omgedraaid bij het wakker worden en me terug in de dekens gewikkeld. Wat kan een bed toch een fijn gevoel geven. Maar voor ik het weet, ben ik een paar uur later en kan ik dat slaperig gevoel niet wegkrijgen als ik opsta. Ik controleerde mijn blog van 2020 op deze dag en zag dat ik me toen ook langer in bed bevond dan gewoonlijk. Dat is toch wel een eigenaardige vaststelling, dat ik toen, 23 december, ook een vermoeiende dag vond om te beginnen. Ik zou nochtans blij moeten zijn want ik heb weeral 8 seconden meer licht dan een paar dagen geleden. Helaas, zal de zon ze niet benutten om me meer blauw in mijn ogen te geven. Het blauw dat in mijn ogen zal schijnen, moet van mijn pupillen komen. Ondertussen hebben mijn gezel en ik onze plaats ingenomen om aan onze lees- en schrijftaak te beginnen. Ik, op mijn geïmproviseerde bureaustoel en hondje-lief op een stoel naast mij. Daar houdt hij alle handelingen van baasje goed in de gaten. Ondertussen kijkt hij ook, af en toe, door het raam om mogelijks de buren eens te zien. En zo gaan we richting spreuken van Brueghel. Meerdere zelfs vandaag. Ik wil op 31/12/21 alle spreuken afgehaspeld hebben en daarom moet ik er af en toe wat meerdere noteren deze laatste dagen. Dat is goed als ik weinig inspiratie heb of als er te weinig faits divers op mijn weg komen. Zoals vandaag, op de dag dat Vincent Van Gogh (1853-1890) zijn oor een knip gaf om niet te zeggen zichzelf serieus molesteerde. Het enige dat er weer spraakmakend aan de dag is: corona, voorzichtigheid met anderen, kernenergie. Zelfs de 'Warmste Week' kan me weinig begeesteren, al behoor ik tot de doelgroep waar ze een vlammetje voor doen branden: de ouderen, de gepensioneerden, de 3e leeftijd, de jaggers. Ik ben eindelijk op de leeftijd gekomen, de laatste kans zogezegd, om te zijn wie ik ben en dat benut ik, zonder vlam, ook wel. Dat allemaal onder de noemer dus van de 'kleine verschillende weetjes', waarover ik geen goesting heb om verder uit te wijden. Dus hier is spreuk 113: voor wint ist goet seylen = voor de wnd is het goed zeilen = onder gunstige omstandigheden is het gemakkelijk succes te hebben. Daar is iedereen het wel mee eens, denk ik. Nr 114: waar aas is, vliegen kraaien = als er iets te halen valt, staat iedereen vooraan. Ook heel duidelijk. Dan spring ik even vooruit naar gezegde 121: zijn huik naar de wind hangen = zijn mening aan de omstandigheden aanpassen; dat is voor velen ook geen onbekend spreekwoord. Maken we ons daar niet allemaal af en toe schuldig aan? Tot morgen
Eerlijk waar, ik was vergeten hoe koud 'koud' aanvoelt. Het was deze morgen bibberen als ik buitenging om de krant te halen. Zelfs mijn hondje, nochtans goed voorzien van een pelsje, nam zijn slaapdekentje mee naar buiten om zich te beschermen tegen de vrieskou. Anderzijds is dat ook wel mooi, al dat vocht dat aangevrozen is en een wit tapijt van kristallen geeft op de daken, de velden en het gras. Ik heb wel mijn strooizout klaargezet, want nog eens uitschuiven wil ik ten allen tijde vermijden. Twee schuivers in mijn leven is genoeg geweest en meer spier-en peesscheuren moet ik niet hebben. Maar goed nieuws ondanks dit vorstweer: er komen al twee seconden daglicht bij, zegt Frank. We zijn weeral op weg naar een nieuwe lente en hopelijk ook naar een nieuw geluid. De plaat van corona is werkelijk afgezaagd en mag eindelijk eens verdwijnen. Zoals de burgemeester bij de verkiezingen riep: zet die ploat af!!! Fucking Idioot!!! Sam Sparro zal niet blij geweest zijn met de manier waarop zijn song "Happiness" van de draaitafel geveegd werd met het gebruik van die lelijke woorden. Zo lieve mensen, niet meer protesteren voor een prik of die plaat blijft ten eeuwige dagen draaien, capito? Ik gebruik dat Italiaanse woord eens voor 'begrepen' omdat er toch wel zeker een heilige Capito op de heiligenkalender staat vandaag!. Hij komt van Kherson, een havenstad aan de Zwarte Zee in Oekraïne. Zoals vroeger al meegedeeld, ik blijf thuis en ga toch op reis en kom de wonderlijkste plaatsen tegen die nooit toeristisch zijn. Ik haal hier een citaat van Godfried Bomans (1913-1971) aan, de schtijver van "Erik of het kleine insectenboek": de kunst van te leven is thuis te zijn alsof men op reis is!. Voilà, nu hoort ge het ook eens van een ander.
Nog even mijn spreuk 112 van Brueghel typen: veel geschreeuw, weinig wol =veel drukte maar weinig resultaat. Daar hoeft niet veel uitleg bij, iedereen gebruikt deze spreuk wel eens. Tot morgen
De zon, le soleil, the sun, die Sonne, ze schijnt weer aan het firmament. Samen met haar komt ook die mooie azuurblauwe lucht, die zo nodig is om wakker te worden, alert te zijn en bij de pinken te blijven. Ik heb in mijn hoofd geen samenhangend verhaal klaar en kan het spreekwoord nr 111 van Brueghel weer eens toepassen op mezelf: van den os op de ezel springen = slechte zaken doen (toen 16e E) = (nu) van de hak op de tak springen = steeds van onderwerp veranderen. Als je de 1e uitleg bekijkt, geef ik er een klein woordspelingsken bij over onze koning die slechte zaken doet: vorst aan de grond. Of nachtvorst, dan is hij overdag niet te bespeuren. Een tongbreker heb ik ook klaar: wie weet wat Willy Wevers' wijf weeft? Willy Wevers' wijf weeft witte warme wollen wanten!!. En die zijn nu nodig na een koude nacht met lichte vriestemperaturen. Maar van de os en de ezel gesproken, die zijn ook te vinden in het befaamde kerststalletje dat overal te lande kan bewonderd worden met plaasteren beelden of echte figuranten. Naast Maria, Jozef, de herders, 3 koningen, de kribbe met het kindje Jezus, de zingende cherubijntjes en sommige engeltjes met trompetjes als varianten op corona, zien we daar ook een 'os' en een 'ezel' staan. Nochthans staat er in het evangelie nergens iets geschreven over de aanwezigheid van deze dieren bij de geboorte van de Zoon van God. In de Bijbel zijn deze dieren al beschreven meer bepaald in het boek van de profeet Jesaja. Maar bij de kristenen staan ze symbool voor het nieuwe geloof in het jaar '0' van onze tijdrekening. Het reine dier 'de os', staat voor de Joden, die samen, met de 'onreine ezel' de 'Heidenen', de nieuwe Messias, de Nieuwe Koning omarmen en verwarmen om samen 'het Woord' te verkondigen en te belijden. Mooier kan de uitleg niet zijn. De nieuwe religie die ontstaan is met respect voor gelovigen en ongelovigen, en vrede wil brengen voor alle mensen. Niet iedereen is ervan overtuigd dat religie 'vrede' kan brengen. De speciale dag vandaag beweert dat het ook op een andere manier kan gebeuren. "Wereldorgasmedag" ziet peis en vree komen als we allemaal samen 'in een ultieme en simultane staat van extase' proberen te komen. Want na afloop zijn alle beoefenaars byzonder relaxed, zijn ze nergens meer boos over en hebben geen puf meer om ruzie te maken. Een speciale inkijk om de Wereldvrede af te dwingen bij de bewoners op onze wereldbol. En dan, om deze prachtige kortste dag en het voouitzicht van de langste nacht, bedank ik jullie allemaal om mijn exposé te lezen met het lied van Eurosongfestivalwinnaar, Udo Jürgens (1934-2014): Merci Chérie. Om dat te plaatsen, dat was in mijn 18e jaar, herinner ik me dat "Als de Dag van Toen" gezongen door Reinhard Mey.Tot morgen
Gisteren en vandaag. Voor de verandering is het 'lichtgrijs' weer buiten. Want zelfs grijs heeft ook zijn nuances. Zie maar naar het boek: "Fifty Shades of Grey" van E.L. James. Zelfs nog 4 vervolgboeken heeft ze er over geschreven: "Vijftig Tinten Donkerder", "Vijftig Tinten Vrij (Freed)", "Grijs" en "Donkerder". Het zijn geen 'meteorologische' boeken, ze zijn gecatalogiseerd in het genre 'erotica fictie'. Beste mensen, zo eentonig en saai is die kleur ook weer niet en hoeven we er ons ook niet dik over te maken. Laat er ons maar plezier aan beleven. En dus, lieve lezers, om mijn gedachten weer op het rechte pad te krijgen, heb ik zondagavond maar geluisterd en gekeken naar het "Eenzame Hartenbureau" van Ewin Ysebaert op Ment TV, alwaar Herder Professor Emeritus Rik Torfs (ex-rector KuL, ex- politicus) zijn zondagse preek ten gehore bracht. Altijd interessant om de week af te sluiten met reine en propere gedachten, zeker om de kerstweek te beginnen. Want de commerciemolen en de nieuwsitems over 'eenzamen' draait ook weeral op volle toeren. Ik zou me 'ongelukkig' moeten voelen omdat ik geen kleurrijke kerstboom in huis heb gehaald, geen pakjes heb om daaronder te leggen, en alleen ben om een feestmaal te verorberen. Wel, niets is minder waar. Sinds de motor van die familiefeesten in 2012 overleden is, prijs ik mezelf gelukkig om niet meer in die tredmolen van gedwongen 'fijne' familiebijeenkomsten te moeten treden. Ik heb liever ongedwongen en spontane feestjes met al mijn dierbaren, die zich het hele jaar onverwachts kunnen aanbieden, dan die overgecommercialiseerde en overgeconsumeerde 'kerst-en eindejaarsfeesten'. Voor mij mag er echt eens gestopt worden met de 'alleenstaanden' als zielige wezens af te schilderen die door onbekenden uitgenodigd moeten worden om eens een gevulde kalkoen, appelmoes en kroketten te eten en daarna een calorierijke 'buch' te verorberen. Ik blijf het liefst bij mijn 'eerlijke' kameraad, die me trouw zijn gezelschap zonder meer geeft, woeffie, doggy, blaffie, maar bovenal mijn hondje. Ik denk dat Brueghel daarvoor het spreekwoord 110 schilderde: uit hetzelfde gat schijten = onafscheidelijke kameraden. Maar het spreekwoord nr 109 ben ik jullie ook nog verschuldigd: uit het raam gooien = niets geheim kunnen houden. Dat is natuurlijk wel waar als ik al mijn bedenkingen op het internet gooi. Ik moet niet zeggen dat ik een dieet volg om mijn overtollige kilo's kwijt te geraken als ik een stonde nadien schrijf dat ik koekjes, pateekes, en crème glace meebreng uit het grootwarenhuis en groenten, voedzame etenswaren vergeet in mijn mandje te leggen. Zo, nu ga ik nog luisteren naar Gigliola Cinquetti met haar songfestivalsong uit 1964: Non ho l'eta per amarit, per uscire sola con te. Als jong meisje van 1948 geef ik jullie maar de vertaling mee waarom ik dat zo graag zing = ik ben niet oud genoeg om van je te houden, ik ben te jong om met je uit te gaan...Goed dat ik dat nog kan kwelen. Tot morgen
