Ik heb weer de langste dag en de kortste nacht overleefd. Alle speciale dingen moet ik 'bewust' meemaken, me realiseren dat niet alle dagen hetzelfde zijn van licht en donker, warm of koud. Dan kan ik er over schrijven. Het was maar een paar uur donker en ik was dan ook vroeg op wandel met de hond. Om 6u30 in alle friste, vooraleer de temperaturen beginnen op te lopen en de lucht bezwangerd is van alle geuren van de mensen en het eten. Richting zee om pootje te baden met een speelse waterhond aan mijn zijde. Dat noem ik de kleine geneugten van het leven die me oprecht blij en gelukkig maken. Uitrusten in de tuin op mijn pikkelken als ik terug van de wandeling kom. En er is dan het grote schouwspel van de vogels die en masse mijn tuin frequenteren. Na de duizenden bloemen op de japanse kerselaars in april, zijn er nu minieme kersjes te zien. Merels, kouwen, eksters en veel duiven komen zich tegoed doen aan het rode kleine bolletje met steeltje. Een waar festijn voor mijn gevleugelde vrienden, en voor mij om het te bekijken, en de hond laat ze genieten.
Ook weer de wekelijkse boekenkeuze van een BV, dit keer Leen Demaré. Ik ben geen grote fan van deze radiostem, maar dat wil daarom niet zeggen dat ik haar moet negeren voor de boekenkeuze. Georges Simenon verbaast me een beetje, maar een avontuur van speurneus Maigret lezen is natuurlijk altijd ontspannend. Ik kan kiezen uit de 75 detectieves en 28 korte verhalen over de Parijse commissaris die deze Belgische schrijver schreef (nog keuze uit 136 andere boeken van Simenon). Er zijn boeken bij die ik omwille van het thema nooit zal kiezen om te lezen. Zoals van Tom Lannoye, 'Sprakeloos'. Ik moet niet lezen wat een ander meemaakte van wat ik zelf zag gebeuren. Ook geen oorlogsbelevenissen meer zoals 'Nacht' van Edgar Hilsenrath. Ik denk ook niet dat ik de andere boeken die ze opgeeft zal lezen: 'De Thuiskomst' van Anna Enquist en 'Grand Hotel Europa' Ilja Leonard Pfeijffer. Dat zijn onderwerpen die me niet direct aanspreken om er rustig bij te gaan zitten en mijn bril op te zetten. Want dat is zo, ik heb een leesbrilletje nodig. Vroeger zou ik met een lorgnet om mijn hals rondgelopen hebben, wat eigenlijk best wel een mooi elegant voorwerp, zelfs juweel, kan zijn. Genoeg gepalavert, mijn zondag kan beginnen, koffiekoeken met koffie. Dat zal smaken.
Ieder stelt voor zichzelf de regels van zijn blog op. Voor mij zijn er 2 punten die ik in acht neem: proberen om per sessie de 500 woorden niet te overschrijden en slechts eenmaal per dag een tekst maken. Gisteren kon er geen letter meer bij, vandaag een follow up van heldin en kakelbont. Deze twee horen wel degelijk bij elkaar: Pipi Langkous die in Villa Kakelbont woont. Een romanpersonage van de Zweedse schrijfster Astrid Lindgren (1907-2002). Door ziekte, verdriet en zorgen overmand in 1944, begon Astrid te schrijven en in 1945 resulteerde dat in de jeugdromans over Pipi Langkous, met de woorden: als ik schrijf, ben ik onbereikbaar voor alle zorgen!. Zij creëerde een 10 jarige heldin, met een ongebreidelde fantasie, wonende in Villa Kakelbont, samen met haar Knapstrupper paard 'Witje', aapje 'Mijnheer Nilsson' en papegaai Rosalinda. Zij en haar huisgenoten beleven ongeloofelijke avonturen samen met Tommy en Annika. Astrid Lindgren laat Pipi symbool staan voor de vrije mens, zette autoriteiten overboord en bevrijdde het kind in de jeugdliteratuur van zware moraal in ieder verhaal. De leefwereld en fantasie van het kind centraal stellen in de verhalen. Dat alles is magnifiek weergegeven in de films en tv-series die opgenomen werden 1969-1971. Inger Nilsson (1959) zette een weergaloze Pipi Langkous neer. Zelf heb ik de dvd's in mijn collectie en samen met de kleinkinderen er naar kijken is nog altijd plezant, groot jolijt voor de kleinsten, een glimlach van de oudsten.
Een andere held met minder goede afloop is Christopher McCandless (1968-1992). Een begaafde jongeman, die na zijn studies van geschiedenis en culturele anthropologie, beslist de wereld waartoe hij behoorde, vaarwel te zeggen. Hij geeft al zijn geld, verdient tijdens zijn studententijd, 25.000$, aan Oxfam International. Neemt de naam van Alexander Supertramper (superzwerver) aan en met een oude Datsun B210 uit 1962 gaat hij van staat naar staat, California, South Dakota, Arizona. Daar moest hij zijn auto achterlaten. Zijn droom was evenwel in Alaska rond te trekken en te leven van hetgeen hij vond in de natuur. Hij lifte van Canada naar Fairbanks en zo verder naar Healy om aan zijn voettocht langs de Stampede Trail, Alaska te verkennen. Hij stak de rivier Teklanite over en vond de bus die de mijnwerkers uit de jaren 30 hadden achter gelaten. Maakte er zijn bivak van en zijn uitvalsbasis. Dat was april 1992. In juli was zijn voedselsreserve op, weinig bessen of wild te vinden en besluit hij terug naar de bewoonde wereld te gaan. De Teklanite was een woest kolkende rivier geworden die onmogelijk kon overgestoken worden. Terug naar zijn bus waar hij, vermoedelijk half augustus, overleden is van ontbering. Zijn lichaam werd door trekkers en jagers gevonden in september. In 1996 schreef Jon Krakauer een boek over dit aangrijpende leven en verhaal: Into the Wild. Documentaires en film volgden van dit avontuur dat de held met de dood bekocht. Gisteren werd zijn bus verwijderd omdat er teveel onbezonnen wandelaars, trappers op zoek zijn naar deze legendarische bus en er teveel gewonden en doden gevallen zijn op die trektocht. Een onbekend eindpunt voor de legendarische bus.
"Heroes" van David Bowie op radio 1 deze morgen, was een heel toepasselijke song voor een Britse heldin, Vera Lynn, die het aardse leven na 103 jaar voor bekeken hield. De lieveling van alle Britten, jong en oud, arm en rijk voor al die optimistische songs die ze voor de soldaten en thuisblijvers in W.O. II ten gehore bracht. De liederen werden echte evergreens en meezingers ver over de grenzen van het Britse Koninkrijk. Wie kan "We'll meet again" en White cliffs of Dover" niet meezingen? In deze corona lockdown zijn het heel toepasselijke liedjes geweest.
Vroeg uit de veren omwille van een briefje van de opmeter van gas en electra. Aanwezig zijn tussen 7u45 en 16u45!!!! Vroeg uit de veren is geen probleem, presentabel zijn op dat uur is voor deze gepensioneerde dame, echt niet gemakkelijk. Het zal een trainingspak worden, niet dat ik veel train, maar dat zit gemakkelijk en is rap aangedaan. In de blauwe kleur, wel te verstaan. Blauw straalt betrouwbaarheid uit. Maar vroeger hield ik van kleurrijke, kakelbonte kledij. Ik hou nog van felle kleuren, maar niet zozeer meer in mijn kledij maar wel bv in de bloemenkeuze in de potten en tuin. Maar goed, ik woonde uit het centrum van de stad en moest toch regelmatig de winkelstraten frequenteren om mijn boodschappen te doen. De uitstalramen van de kleedjes en bloezen hadden dan altijd mijn aandacht. Ik was toen echt wel een modebewuste vrouw. Toen zag ik eens een chemisier met korte mouwen in de etalage liggen, waar ik direct verliefd op werd. Een zijden bloeze met bont gekleurde vierkantjes als patroon. Maar prijzig. dus maar naar huis. Maar ik verzon allerlei redenen om toch maar weer eens te gaan kijken, en nog eens, en nog eens. Uiteindelijk besloot ik de bloes aan te schaffen en ze voor een feestelijke gelegenheid te bewaren. Zo fier als een pauw met zijn mooie veren in prachtige kleuren, hing ik het kledingstuk in de kast. Tot de gelegenheid zich zou voordoen wilde ik er met plezier alleen naar kijken. Het spreekwoord indachtig natuurlijk: "a thing of beauty is a joy for ever" van John Keats. Maar lang duurde mijn 'joy' niet. Het was de opkomst van de veelkleurige boxershorts die alle mannenwinkels sierden. Wat zag ik tot mijn grote verbijstering? Een boxershort met dezelfde stof als mijn chique blouse!! Ik had ze zelfs nog niet gedragen! Een man zou met de rest van mijn mouwen gaan paraderen! Ik kon toch niet op een feestje zijn met dat kledingstuk terwijl ik me constant zou afvragen welke man er met de restanten een onderbroek aanhad! Ik heb de hemdsbloes nooit gedragen, ze was te schoon voor alle dag en te gênant om er mee te pronken. Ik heb me ingeschreven bij de K.A.V. (nu Femma) om naaicursus te volgen. Daarna jarenlang avondschool 'snit en naad' gevolgd en een volwaardig diploma gekregen en verdiend. Ik ben mijn stoffen zelf gaan zoeken om mijn kledij te maken zodat ik niet meer in affronten zou vallen. Mijn kakelbont verhaal.
Met plezier begin ik weer aan mijn schrijfdag. Soms heb je van die dagen, die van bij het krieken van de dag, goed aanvoelen. Het blije gevoel verhoogde toen ik een droge krant uit de brievenbus haalde, ondanks de hevige nachtelijke regen. Maar zoals jullie ondertussen al weten, heb ik een hartsgrondige hekel aan een nat vodje papier dat mijn gazet moet voorstellen. Het is een goed nieuws krant, tenminste als je de verslagen van de grote, boze, slechte wereld overslaat. Gisteren was het de verjaardag van onze wielergod, vandaag is er het eeuwfeest van onze veelschrijver Aster Berkhof. Honderd jaar en even zoveel boeken zijn er uit zijn pen gevloeid. Il faut le faire, zeggen ze dan en ik ook. Allemaal vlot geschreven, spannend en aangenaam om te lezen. Rad van pen en van tong. Een erudiet man, onze Louis van den Bergh, die zijn pseudoniem ontleende aan de asters die groeiden onder de berken in den hof van zijn ouders. Goed gevonden! Hij heeft vele genres gebruikt in de 80 jarige schrijverscarrière; detectieves, streekromans, jeugdboeken, reisverhalen, beschrijvingen en ontdekkingen van andere culturen. Ook een geëngageerd man die dat weergaf in zijn boeken. Karel Michielsen, schreef n.a.v. deze verjaardag een boek gewijd aan deze energieke man: "Aster Berkhof, 100j nieuwsgierigheid".
In Frankrijk start de herdenking van president, Generaal Charles De Gaulle. Hij gaf de Fransen hun grandeur en status van grootmacht terug, door zijn weerstand tegen het nazi-regime in W.O. II. Vanuit London en met de hulp van de BBC hield hij legendarische toespraken om de Fransen aan te moedigen om verzet te blijven geven en plegen tegen dit helse regime. Geboren in 1890, overleden in 1970 en 80j na zijn remarkabele speech op de radio, hebben de Fransen reden genoeg om deze grote (letterlijk en figuurlijk) man terug onder de aandacht te brengen. Redder des Vaderlands, wordt hij genoemd. Dat menen ze ook, niet minder dan 3500 pleinen en straten zijn er naar hem genoemd. Een paar bekende uitspraken van deze statige, trotse man (vertalingen natuurlijk want Frans was de enige taal die hij wilde spreken!): "Aangezien een politicus nooit gelooft wat hij zegt, is hij altijd stomverbaasd wanneer anderen hem blijken te geloven!" "Aan de basis van onze beschaving is er voor iedereen de vrijheid van gedachte, van geloof, van mening, van werk en van vrije tijd" "Hoe wil je een land besturen waar er 246 soorten kaas zijn?"
Nog blij nieuws uit de showbizz-world. Maaike Cafmeyer krijgt als agente Chantal uit "Eigen Kweek" een eigen serie, een spin off dus. Ik kijk er naar uit want ik vind haar bijzonder goed en aangenaam om naar te luisteren en te zien in comedies en andere voorstellingen. Voor Evy Gruyaert is er ook goed nieuws. Haar "Start to run" serie wordt in andere landen overgenomen om de mensen het 'op een lopen' te laten zetten. Niet omdat ze iets misdaan hebben maar gewoon voor de fun en de gezondheid. Zoiets is natuurlijk niet aan mij besteed maar ik vind het formidabel dat ze er zovele mensen mee in beweging krijgt.
Ik kan vandaag mijn blog gerust in die woorden opdelen. Eerst vertel ik natuurlijk de waarheid. Dat is altijd het interessantste. Alles en iedereen tevreden in de tuin, er is water uit de hemel gevallen. Nog niet met bakkken, maar de bloemetjes, de struiken en de restanten van het gazon hebben toch van regenwater kunnen proeven. Toch altijd iets beter dan het kalkrijke kraantjeswater waar we spaarzaam en zuinig mee moeten omspringen.
Vandaag een héél biezondere verjaardag. Ons wielermonument, Eddy Merckx, heeft de begenadigde leeftijd van 75 bereikt. In goede gezondheid en in goede conditie, wat eigenlijk het belangrijkste is als men de jaren gaat tellen. Veel plezier heeft deze wielergod ons gebracht gedurende jaren en op de opvolging van zoveel fietstalent in ons land, zit ik nog altijd te wachten. Vandaag bracht de krant ook in herinnering de zanger Matthias Reim. Met plezier draag ik zijn grote hit, uit 1990, als verjaardagslied aan onze, door allen geliefde renner, op: "Verdammt ich lieb'dich". Zoals altijd op internet te beluisteren, tenzij natuurlijk dat liedje in je platencollectie zit.
De roddels krijgen ook eens aandacht. Wij leven per slot van rekening van het horen en lezen van de smeuïge verhalen van de rich and famous van de wereld. Iedereen die er van dicht of ver bij betrokken is, wil het kont maken aan de rest van de mensheid. Laten horen dat de glorie ook een beetje op hen afstraalt en een graantje meepikken van de bekendheid van verwanten en vrienden. Twee boeken die binnenkort op de markt komen gaan over The Greatest President of U.S.A. and his wife. Het ene boek, dat deze zomer in de boekenwinkels zal liggen is van nichtje Mary Lea Trump, dochter van een jong overleden broer van Donald. De titel laat in ieder geval niets aan de verbeelding over: "Too much and never enough. How my family created the world's most dangerous man." Er zit natuurlijk een stuk familie tragiek achter en dat moet ook de wereld weten. De miljardair heeft veel geld via slinkse wegen geërfd en dat moet ook eens gezegd worden. Het andere boek gaat over Melania. Ze is blijkbaar niet het verlegen meisje met het pokerface of sfinx gezichtje, als we Mary Jordan mogen geloven. "The art of her deal: the untold story of Melania". Een geslepen vrouw die weet waar de honingpotten te vinden zijn en niet zo simpel is als ze de wereld wil laten zien. Er zijn ook nog de "memoires" op komst van de ontslagen veiligheidsadviseur van de president, John Bolton. De titel: "The room where it happened". Normaal in juni in de winkel, maar een rechtszaak is hangende, omwille van zgn geheime info. Maar boeken genoeg over deze tweetende president. Michael Wolff schreef al "The fire and fury" en nu is er ook het tweede boek: "Siege: Trump under fire". In 2019 verscheen er ook al het boek van Doug Wead: "Binnen het Witte Huis". Deze schrijver heeft 2 jaar lang gebabbeld met iedereen die in aanmerking kwam om een zinnig gesprek te voeren over de presidentiële geplogenheden. Meer weten over Donald en Melania? Volg gewoon de nieuwsberichten op VRT, die zijn wel te betrouwen qua info of de Belgische kranten.
Corona is nog niet uit het land. De 7 pagina's in de krant bewijzen dat het nog altijd een hot item is en ons leven nog enkele maanden zal beheersen. We hebben onze bubbel al eens kunnen uitbreiden en de vooruitzichten voor de kinderen zijn ook al een stuk beter geworden. Een deugddoend, scouts-, chiro-, sportkamp is al in zicht. Samen met een heleboel vrienden terug spelen, pret maken, lachen en ravotten. Dat kan niet anders dan goed doen en een compensatie zijn voor de weken van afzondering.
Terwijl ik naar een geliefde Vlaamse zanger luister, Kris De Bruyne (straks meer), lees ik over katje Lee en Choupette. Twee volle bladzijden over poezen! Eerst is er het vervolgverhaal van de rijke kat van Karl Lagerfeld( R.I.P.19/02/2019) , die dan toch niet zo rijk zal zijn als eerst gedacht. Onze excentrieke modegoeroe, met het witte paardestaartje en de zwarte handschoentjes, kon zijn fortuin, wettelijk gezien, niet aan een dier nalaten. Nochthans beweerde hij altijd dat hij ermee getrouwd was en dat ze zijn rechtmatige erfgenaam was. Maar deze Birmaanse schone grijpt dus naast de vetpot en daarin meesleurend de verzorgers en beveiligingsdiensten. De financiële oorlog tussen de nieuwe erven, 7 goede en intieme vrienden, is losgebarsten om de vele miljoenen euro's in bezit te krijgen. Het werkelijke fortuin is geschat op ong. 500 milj euro. Ik denk, geef ieder iets meer dan 70 miljoen en alle gerechtelijke perikelen zijn van de baan. Maar dat zou toch iets te simpel zijn, want de volle pot of de kostbare buit in zijn geheel binnenrijven, is natuurlijk het uiteindelijke doel. Er zal wel een vervolg aan genaaid worden! Dan is er de soap rond de Peruaanse straatkat Lee. Terug naar het land van herkomst, Peru, gestuurd met een vliegtuig. Kostprijs: 125€, en zeker uit eigen zak betaald. Gechaperonneerd door een dame die ons land is uitgezet omwille van gebrek aan verblijfspapieren. Ze gaat terug naar waar ze vandaan kwam, een kattencafé. Daar zal ze in quarantaine verblijven tot het meisje Selena haar terug gaat ophalen. Spijtig dat de duizenden katten in Belgische asielcentra niet voldoen aan de eisen van dat jonge meisje!
En dan nog eens Kris De Bruyne. Een zanger naar mijn hart met vele vele mooie Nederlandse kleinkunstliedjes, luisterliedjes en met een soms wat krakende stemgeluid, waar ik ontzettend van hou. Iedereen kent toch wel, "Lieve Jacoba". Onvergetelijke liedjes van deze Nederlandstalige rocker: Lydia d'Ile Dieu, Ballerina's, De Onverbiddelijke Zoener, Amsterdam, Je suis Gaga, Waar ik voor Leef, en nog veel meer. Vandaag op de radio: Vilvoorde City. Vergeet ook niet het album: Westende Songs.
Nog lichtjes vermoeid begin ik aan week 25. Ondertussen al in ogenschouw nemen van al de perikelen die deze week op nationaal en internationaal vlak zich zullen aanbieden. Niet moeilijk te raden wat er op de voorgrond zal treden: beeldenstorm, racisme, kolonialisme, discriminatie, Black Lives Matter, besmeuringen en graffiti op monumenten en openbare gebouwen. Geschiedenis is geschiedenis, niets meer aan te veranderen, alleen de lessen trekken uit het verleden en het anders en beter doen in het heden. Protestmarsen, betogingen, vrije meningsuiting, mag allemaal in ons democratisch rechtsgestel en daarvoor zijn we héél dankbaar. Spijtig dat tussen de vele vredelievende betogers zich altijd vandalen bevinden die van de gelegenheid gebruik maken zich, in de anonimiteit die een groep biedt zich verstoppen, om met vandalisme, vernielingen en plunderingen bezig en onledig te houden. We ontvangen mensen uit landen waar despoten heersen, tirannie is, waar de mensenrechten met de voeten getreden worden en de mond van de inwoners gesnoerd worden als ze niet akkoord zijn met het bewind. Na de kolonisatieperiode alles in eigen handen nemen zou de inwoners ten goede komen en ze zouden het beter doen dan de heersers die er buitengezet zijn. Maar wat is beter? Is het daarom dat er nu zoveel vluchtelingen en migranten zijn die elders een veilig onderkomen en leven zoeken? Maar al de Lumumba's, Mobutu's, Kabila's van deze wereld hebben geen standbeeld gekregen dat beklad kan worden of van de sokkel kan getrokken worden. Dan maar liever de oude heersers de schuld geven van de armoe, uitbuiting en het onrecht dat in hun land is. Discriminatie is ook zo'n woord dat vele ladingen moet dekken. Ik ben ook gediscrimineerd in deze samenleving omwille van mijn leeftijd en vrouw zijn heeft ook niet altijd voordelen. Zo vind je altijd wel iets waaruit blijkt dat een mens tekort gedaan wordt door de maatschappij waarin hij leeft. De discriminatie op kleur, op naam is nu weer hot news. Het is ook een woord dat vele ladingen dekt. Maar ik weet nog altijd niet wat de onderliggende gedachte van uitsluiting kan zijn. Negatieve ervaringen van eigenaars met verhuring? Andere levenswijze van de huurders en andere bewoners in de nabijheid? Taalbarrière, geen nut zien in de taal van de omgeving te leren? Opvoeding en schoolse leven? Geen deelname aan schoolse en naschoolse activiteiten? Er kan nog wel eens een studie bij om dat ook eens te onderzoeken, want niet alle zonden die nu genoemd worden in de betogingen ( in ons land) liggen aan de Belgen alleen. Een onrecht moet voor alle partijen duidelijk en klaar in beeld gebracht worden en eens recht getrokken worden. Ministers zwaaien toch zo graag met bevindingen van internationale en nationale geleerden en hun studies op 'tig' personen. Maar Leo Neels geeft al een goed inzicht om te beginnen: "De vervloeking van de nagedachtenis. Standbeelden kunnen een goed symbool worden van wat we niet meer willen. Maar dan moeten ze wel zichtbaar blijven."
