"Als Simon (de ijveraar of de zeloot) en Judas (Taddeüs) komen, begint men de winter te schromen". Beiden waren bij de 12 apostelen, maar er was nog een Simon (Petrus) en nog een Judas (Iskariot) bij de oorspronkelijke apostelen, vandaar de specifiëring achter hun naam. Verder geef ik geen bijbelse les. Maar de heiligen en zeker de apostelen komen in veel weerspreuken te voorschijn, en dus ook vandaag. Het is op 28 oktober al een soort poort, die op een kier staat om de winter binnen te laten. En die kan soms met rasse schreden naderen. Zeker nu ik ook aan uurwisseling moet doen. Een uur langer slapen, als het kan. Een uur vroeger donker wat uiteindelijk niet zo plezant is. Een druilerig nat weerbeeld, dat me de verwarming doet aanzetten om de kilte buiten te houden. En wakker woorden met miezerig weer, doet dikwijls de vraag opkomen: wat ga ik vandaag doen? Nu dat ik me die vraag stel en me in mijn bureautje bevind, denk ik eens aan een grondige poetsbeurt aan de boekenkast te geven. Alle boeken weer eens vastnemen, bekijken, per onderwerp weer eens beter sorteren, en per alfabet zetten. Dat is echt wel een hele klus. Ik hou van orde, alles een logische plaats geven wat mijn leven op alle vlakken vergemakkelijkt. En terwijl ik bezig ben, mag het regenen, koud zijn of winderig, boeken zijn zodanig fascinerend en bedrukt papier ruikt zo lekker, dat ik dat allemaal niet meer zal zien. Of toch weinig, want buiten moet ik in ieder geval altijd gaan, mijn beestje en ikzelf hebben af en toe beweging nodig. Tot morgen
'Yo de mannen'. Een uitdrukking die ik en gij leerden zeggen bij een begroeting, toen de presentatoren, Mark Uytterhoeven en Wouter Vandenhaute, elkaar en hun kijkers van harte verwelkomden, als ze de uitzending van het "Huis van Wantrouwen" begonnen. Dat was 2 jaar een vaste afspraak op zondagavond met puur amusement, waar dan door iedereen de dag nadien over gesproken werd. Geloof het of niet, dat is al 30 jaar geleden. Van journalistje spelen is bij beide heren al lang geen sprake meer. Net zoals, geloof het of niet, we al aan dag 300 zitten van 2023. Vandaag is het de 'Internationale dag van de Religieuze Vrijheid'. Eén van de fundamenten van de democratie is de vrijheid om te geloven in elk opperwezen, is dat nu God, Allah, Boeddah, een andere Profeet of Niks... Het is een dag om de slachtoffers van Religieus Geweld eens te herdenken. En dat zijn er zelfs in deze moderne tijden heel veel. Vele oorlogen en twisten worden omwille van een godsdienst gevoerd, vrouwen worden onderdrukt en gemarteld omwille van een 'hoofddoek', grondgebieden wil men heroveren en veroveren om zijn godsdienst of andere leer, op te dringen aan de bevolking. Men waant zich soms in de Middeleeuwen met de inquisitie en de kruistochten omdat men toen dacht dat er maar één ware visie over een 'God' en 'godsdienst' en bestuur, bestond. Peis en vree prediken nochtans al die dienaars en bedienaars van deze Religies. Heb je naaste lief, en nog 8 andere geboden, geschreven op de 'Stenen Tafels', die Mozes ontving. Maar over de interpretatie van die 'geboden' geraakt men het al eeuwen niet eens en word er één bepaalde visie in gevechten afgedwongen. Niet alleen godsdienstoorlogen zijn van alle tijden, ook bezit van gronden en landen. Enkele fanatiekelingen die alles en iedereen onder de knoet willen houden, en weerom is de gewone mens het slachtoffer van waanzinnige ideeën van enkelingen. Hopelijk stopt dat ooit. Ik stop er ook mee vandaag. Ik moet mijn biceps ingespoten met de covid-vaccin laten rusten. Van de griepspuit heb ik geen last, wel van de bescherming tegen corona. Tot morgen
Les van vandaag: goesting of geen goesting om de mensen te spreken, telefoon altijd opnemen! Er kan een mens in nood een woord van je nodig hebben. Dat was deze morgen het geval, en ik ben blij dat ik mijn gsm opnam. Ik bedenk me nu, dat ik, als ik hulp nodig heb, ook graag zou hebben dat mijn belletje zou beantwoord worden. Zeker als alleenstaande heb je bijstand van elkaar nodig, toch van de buren. Eer de familie, zelfs als ze dichtbij wonen, er zijn, gaat er veel tijd overheen. Ik heb geen heldendaad verricht, noch echte hulp moeten bieden, maar er 'zijn' kan voor velen een wereld van verschil maken. Zelf zit ik met gigantische builen op mijn biceps van de vaccinaties die ik kreeg, covid linker arm, griep rechterbiceps. Ik heb er een klein kuchje bij gekregen. Daarom niet noodzakelijk als gevolg van die inentingen, want gisteren heb ik bijna 2u buiten rondgelopen terwijl de hond getrimd werd. Hij ziet er weer als een engeltje uit, maar met het regenweer en de modder die er daardoor in de tuin ligt, zal het niet lang een spierwitte hond blijven. Geen spreuken vandaag, geen jarigen, geen speciale voorvallen, een eentonige dag zonder niieuwswaarde. De andere jaren (2020,2021,2022) had ik op deze dag meer noten op mijnen zang. Nog allemaal in mijn archief te lezen. Tot morgen
Het nieuwste modewoord: thuiszitkledij. Sinds corona zijn er een heleboel mensen die thuis hun werk kunnen verrichten en geen werkledij, zoals kostuum, broek, rok, vest, blouse, hemd, das, moccassins al of niet van leder, enz meer nodig hebben. Thuis wil en kan men comfortabel zitten met kledij die men niet buitenshuis draagt en ook niet in bed. De nieuwste en meer elegantere versie van sportkledij of pyjama. En deze morgen was ik in mijn 'baasgemeente' en ik moet zeggen, voor verschillende etalages zag ik die uitrusting op de paspoppen geëtaleerd. Cosy, warm, confortabel zag het er allemaal uit met aan de voeten, dikke loopsokken. Ik moest met de hond naar de kapper en dat geeft me ruimschoots de tijd alle uitstalramen eens te bekijken en alle nieuwigheden weer te zien. Ik bekijk dan ook wel eens het bouwwerk 'Silt', casino, brasserie, restaurant, hotel, parking, wandeling rondom, kortom het nieuwe gokpaleis van Middelkerke. Ik ga er nog geen mening over geven, het is nog altijd een gigantische bouwwerf en dat geeft een vertekend beeld. Het doet me denken aan een bonbon of een 'fondant aardappel' uitrijzend uit de zee. In ieder geval waren ze er met man en macht aan het werken om alles klaar te krijgen voor het einde van het jaar. Of dat gaat lukken? I'll wait and see.
Onze kroonprinses is jarig en samen met haar toch nog een paar andere beroemde medeburgers al of niet nog levendig van lichaam en geest. Vera Dua, Tom Lenaerts, James Cooke, maar ook was er ooit Pablo Picasso (1881-1973) en een Georges Bizet (1838-1875) die de opera "Carmen" componeerde en misschien luistert Elisabeth er wel naar op deze biezondere dag. Ze kan ook walsen op "Der schönen blauen Donau" van Johann Strauss jr 1825-1899) . Maar ik hou het bij de songs van Sir Cliff Richard (die op deze dag in 1995 werd geridderd door The Queen en zijn artiestennaam ook aannam als zijn officiële naam), zoals "Celebrations and Congratulations". En zoals ze soms oogt "Living Doll" en "Do you want to dance" with an "Bachelor Boy". Tot morgen
Ik ben nooit fan geweest van het duo 'Nicole en Hugo', noch van hun repertoire, noch van hun stemmen. Het genre dat ze brachten, Vlaamse schlagermuziek, kan me niet bekoren.Gisteren zag ik dan in het tv- programma "In het Huis" een Hugo, die toch nog altijd zwaar aangeslagen is door het verlies van zijn compagnon de route.Meteen dacht ik aan het liedje van Gilbert Bécaud (1927-2001) "Et maintenant, que vais-je faire, de tout ce temps qui sera ma vie, de tous ces gens qui m'indiffèrent, maintenant que tu es partie....". Maar die ook weer een deel levensvreugde liet binnenkomen in zijn leven. Stilletjesaan, met steun van familie en vrienden, begint het brein van zanger en liedjesschrijver weer te werken en komen er songs tevoorschijn die me wel bekoren. Zoals het nieuwe lied dat hij gisteren zong, enkel sereen begeleid door een gitaar, "De dozen staan klaar". Het deed me denken aan het mooie lied van Bobbejaan Schoepen (1925-2010) "Le temps des cérises". Ook een man die na de schlagermuziek nog wondermooie songs opnam en ten gehore bracht. En wat voeg ik daaraan toe, het citaat van een onbekende, dat dus van mij of van iedereen kan komen: het leven zelf schrijft de mooiste verhalen.
Zoals gisteren gemeld: geen euro verloren voor onze Quicky: wedde parlementslid + wedde burgervader = vergoeding minister. Hij is wel 2 dagen moeten gaan stempelen, dat zal hij wel recuperen met ingebrachte onkostenvergoedingen. Zijn kroost mag het aan niks ontbreken, daarin is hij te vergelijken met iedere echte Belgische/Vlaamse huisvader. Ik ga me klaarmaken om mijn spuitjes tegen ziekte te gaan ophalen: vaccinatie ter voorkoming van corona en griep. Tot morgen
Week 43 gaat van start met een gesluierde zon, wat de weermannen ook voorspelden. Eigenlijk noem ik dat een waterzon. Ik zie dat er iets staat te blinken aan de hemel, maar moest ik niet weten dat de zon op die plaats zou staan, ik zou denken dat het een doorzichtige ballon met water gevuld is. Die zal deze namiddag wel zal barsten. En voor mijn blog te schrijven hebben mijn hersens zuurstof en, las ik laatst, ook suiker nodig. Dat hoef je aan mij maar één keer te zeggen en dat moet ik maar één keer lezen. Ik had me op mijn vorige winkeldag trouwens voorzien op dat verbruik van suikers en heb mijn voorraad suikersnoepjes meegebracht. Blogger Ani kon me vertellen dat die 'roze-witte rechthoekige sponsachtige ' spekken in de omgeving van Nieuwpoort "nunnebillen" genoemd worden. Aangezien dat niet meer te controleren valt of de nonnen van weleer zulke zoetrozige zachte benen hadden, zal ik maar geloven dat die er zo uitzagen onder de dikke zwarte kousen en lange rokken. Ik heb mijn licht dan ook eens opgestoken in Antwerpen. Daar spreekt men van een 'pakske maskesvlees' en voor mijn leeftijdsgenoten zegt men; geeft da madammeke eens een 'zakske ouwemeetjesvlees'. Hoe men het ook noemt, het is lekker en bevat veel energie. Die moet ik er dan afwerken door mijn grijze celletjes goed aan het werk te zetten en de hond buiten te amuseren. Tot zover de zoete kant van het leven. Zout is er ook nodig en dat zal ik vandaag eens tot mij nemen door nen friet te eten met nen goeien smak zelfgemaakte 'mayonaise'. Tenminste als ze 'pakt'. Want van geschifte of platte mayonaise, hoe lekker de ingrediënten ook zijn, ga ik genen lepel eten of nen friet in doppen. Maar dat is mijn avondeten. Er is eerst wat commentaar te geven op de vliegensvlugge benoeming van een nieuwe minister. Onze Paul mag dan al gekend zijn op de kabinetten van justitie, hij is voor de gewone burger een nobele onbekende die nooit voor het vuurpeleton van de kiezers heeft gestaan. Correct is zoiets niet te noemen, al is hij niet de enige die de partijbureaus op die manier uit hun hoed toveren. Met als gevolg dat er binnen de partijrangen weeral veel gedisillusioneerde malcontente doorwinterde politieke coryfeeën rondlopen die ooit hoopten een ministerwedde binnen te rijven. De krant staat vol met hun opmerkingen en grieven. En heeft Quicky al een nieuw jobke? Natuurlijk, zijn vervangster in het gemeentebestuur van de laatste 5 jaar, heeft hij met vaste hand naar buiten begeleid om zelf de burgemeestersjerp te omgorden en te tronen op de burgermeesters zetel. Ziezo, nu de hond van wat beweging voorzien, zodat ik een rustige namiddag zal hebben. Tot morgen
