Als mijne kleine grote weer eens eventjes zijn familie gaat vervoegen en dus naar huis vertrekt, picknicken we nog eventjes samen langs de zeekant op een bankje. Niets beter voor zo'n momenten als een goeie vettige Bicky Burger. Met de wind in de haren en de blik op oneindig, en dan.... is er troost eten, comford food. De hond is dan mee en geniet ook van het schouwspel van zee, zand en de drukte van de vele wandelaars met beestjes. Hij zaagt niet, hij weet dat zijn hapjes thuis liggen te wachten en gelukkig houdt hij niet van menseneten. Eens terug in de wagen, richting station ligt woefie te rusten op de achterbank. Elke handeling die we doen wordt nauwkeurig geregistreerd op zijn harde schijf. Zijn enige geluk op deze dag is zijn ritje met de auto voor de rest is het voor hem weer enige droefenis dat zijn speelkameraad vertrekt. Janken tot hij hem niet meer ziet en dan uitgeput van verdriet in slaap valt tot we thuis zijn. Ik transporteer mijn gevoelens naar de hond omdat ook een beestje een afscheid aanvoelt en daar dan wat verdriet over heeft. Hem vertellen dat zijn vriend binnen een paar dagen terug komt, verstaat hij nog niet. Hij moet het ritme van 'weg en terug' nog leren kennen.
Nu de kersenbloesem bijna verdwenen is en we nog even moeten wachten op die lekkere vruchtjes, denk ik weer eens aan dat wondermooie lied van: Le Temps des Cérises. Vandaag herdenk ik de geboortedag van Bobbejaan Schoepen (1925-2010) en morgen zijn overlijdensdag. Samen met Geike Arnaert bracht hij dit prachtige duet. Geike staat nu ook weer volop in de belangstelling nu ze Hooverphonic weer heeft vervoegd en volgende week onze Nationale Kleuren zal verdedigen op Eurosong. Er zijn meer Vlaamse zangers die in het repertoire van Bobbejaan duiken en een eigen versie brengen van zijn liederen zoals Daan, die een ingetogen versie zingt van "Zie ik de lichtjes van de Schelde". Natuurlijk is Bobbejaan gekend van zijn pretpark Bobbejaanland in Lichtaart, maar ook van de meezingers: Ik zie zo graag mijn duivenkot". én zeker in deze tijden zou het rampzalig zijn "Een café zonder Bier" tegen te komen. Hij heeft veel platen en cd's uitgebracht, maar het laatste album is bijwijlen 'beklijvend' te noemen. Vooral het slotlied "Verankerd" raakt heel diep. Een lied, ballade of hoe het ook mag noemen, bezingt zijn strijd tegen ouderdom en ziekte, kanker. Axelle Red en Nathalie Delcroix verleenden ook hun stem aan dit laatste project van deze Vlaamse country-man, jodelaar, mondmuzikant.
Tijd voor een koffietje en een koekje, en op zondag mag dat eentje meer zijn. Tot maandag
Het 'Vlaamse woord van de dag' dat me wat opzoekwerk bezorgde en tegelijkertijd een glimlach bij de gevonden antwoorden en beschrijvingen is 'bricoleren'. Knutselen, ineensteken, maken. Het kan ook minder positief zijn, en dan is een vertaling; een knoeier. Als voorbeeld las ik de zin: wie heeft dat gebricoleerd? Dat is gatlelijk, dat trekt nu eens helemaal op niets!!. Natuurlijk kwam van 't een, het ander. Zo gaat dat als men eens verder wil kijken dan zijn neus lang is. Ik denk dan meteen aan het liedje van Trini Lopez (1937-2020) "If I had a Hammer" (1963). Verstaanbaar in het Vlaams want dat is een onontbeerlijk werkinstrument van een zelfdoener en knutselaar. Nochthans is er in de tv-serie MacGyver een bricoleur par excellence te vinden. De serie telt 139 afleveringen, vertoond op tv tussen 1985-1992 en Angus MacGyver (gespeeld door Richard Dean Anderson) creëert oplossingen voor problemen met onmiddellijk beschikbare gevonden voorwerpen. De meeste doe-het-zelvers gaan eerst een doe-het-zelfzaak plunderen vooraleer een slag uit te voeren. Niet deze held, die altijd klaarstaat om mensen te helpen, het onrecht en het kwaad te bestrijden, zo wordt hij toch beschreven. Tot mijn verbazing wordt dit woord in verschillende domeinen gehanteerd. Zoals in de filosofie, architecteur, beeldende kunsten, informatica. Voor een succesvolle bricolage in organisaties, zegt men, moet er een kennis van de middelen zijn, observaties, luisterbereidheid , ideëen. Eigenlijk is het een Frans leenwoord van 'bricoler' dat 'een proces van improvisatie in een streven betekent', dus 'een doe-het-zelver zijn voor alles. Tot daar mijn les die ik zopas 'zelf' geleerd heb.
Deze morgen bij mijn wandelingetje in mijn hofke, zag ik een zee van goudgele pissebloemen, een mooi kleurrijk tapijt met daar tussenin enkele witte vruchtenpluimpjes. Als ik zo dan rondkijk denk ik dat er een kans bestaat dat ik voldoende rubbersap kan vergaren om een paar caoutchouc botten te maken. Ik heb daar al over geschreven op 29/04/2021. Ik ben wel nog wat meer te weten gekomen over dat mooie bloemeke, dat door niemand graag in zijn perfect onderhouden tuin wil zien verschijnen. De plant is niet giftig en is eetbaar. Ik kan er honingachtige siroop van maken of jam of confituur. De verse bladeren worden 'molsla' genoemd en als voorjaarsgroente in vele delen van Europa verkocht op de markten. In de kruidengeneeskunde prijst men het sap van de bloem aan voor de behandeling van wratten. De koeien, geiten en schapen gebruiken het als geneesmiddel, ze ondersteunen de leverfunctie van het melkvee. De cavia en de konijnen zijn er verzot op. Géén één v&n die beesten loopt in mijn tuin rond. Dat wil zeggen dat ik het zelf met wortel en al zal moeten wegnemen. Dat zal dan ook gebeuren als de stellingen weg genomen zijn. De plant is ook in de iconografie (onderdeel van de kunstgeschiedenis) een attribuut en symbool voor de gematigdheid. Het is ook een christelijk symbool van 'rouw'. Ik heb voor vandaag alles gezegd. Een goeien avond en tot morgen.
Een dag die me niets zegt. Niemand die me interesseert staat op mijn lijstjes vermeld. Geen enkele naam die een belletje doet rinkelen of mijn fantasie in gang zet. Het is weer schrijven à l'improviste. Ik zou een voorzetje moeten krijgen zoals de voetballers en daarna dan een goal kunnen maken. Helaas, mijn student moet studeren en moet zijn gedachten en verstand voor andere dingen gebruiken. Nochtans heb ik bij de kapper een deugddoende huidmassage gekregen, maar tegen gebrek aan inspiratie is geen kruid ogewassen, zelfs geen mooi gecripeerd kapsel. Op het strand en den dijk was het al een gezellige drukte. Het is nog niet zo warm, wel droog, maar goed ingeduffeld kan het kleine grut wel zijn plezier vinden met forten bouwen en vliegeren. Voor mij zal er een tv-namiddag inzitten. Bij de Koningin Elisabeth Wedstrijd is het vooral de kandidaat van deze namiddag die me boeit, Aiden Mikdad (°2001), een Nederlander. Naast het verplichte werk, een concerto van Mozart (1756-1791) en het nieuwe werk van Pierre Jodlovski, Nocturne, brengt deze pianist ook werk van Aleksander Skryabin. Ik had van deze man nooit gehoord. Is dat nu een gat in mijn cultuur? In ieder geval heeft hij een sprekende titel voor dit werk gevonden; Nocturne pour la main gauche seule. Hij speelt ook nog een stukje Franz Liszt (1811-1886). Nu moet ik eerst gaan rusten want de kleppen van mijn ogen vallen toe. Ik wil niet al slapende van mijn stoel vallen, dat is een beetje te pijnlijk. Het is dus niet 'de max' geworden vandaag. Dat zal voor een andere keer zijn;
Mijn aandacht gaat niet speciaal uit naar de betekenis van deze dag, te weten, dat Jezus opsteeg naar de hemel. Vandaag schrijf ik ook niks over 'Rerum Novarum', dat is voor een ander jaar. Ik heb nog een belangrijk persoon gevonden in de geschiedenis van het Westen. Iemand die het 'premierschap' introduceerde en als zodanig politiek gezag had bij Louis XIII. Monsieur Armand Jean du Plessis, Cardinal-Duc de Richelieu et du Fronsac (1585-1642), geestelijke, edelman, staatsman. De zogenaamde l'Éminance Rouge', omwille van zijn rode klerikaal kleed. Dat werd toen ook gedragen, net zoals nu door de kardinalen en aangesproken met 'eminentie'. Nog heden ten dage is hij belangrijk te noemen als oprichter van de Académie Française in 1635. Een wetenschappelijk genootschap, een instituut dat toezicht houdt op de woordenschat en grammaticale regels van de Franse taal en niet meer dan 40 leden mag tellen. Bij het verscheiden van een lid, mag er een andere zijn plaats innemen. Membre de l'académie Française, een hele eer als dat op het 'avis de décès' mag staan. Momenteel is stoel 8-12-13-16-24-32 nog vrij, want er gaan soms jaren over een verkiezing van een nieuw lid, zoals 'stoel 8' is vrij sinds 2016. Hierdoor zijn er zelden 40 leden aanwezig bij een vergadering. Ik weet niet of mijn kanditatuur ernstig zou genomen worden want ik spreek 'Frans met haar op'. Sterker nog, ik spreek 'haar met Frans op'. Maar wie niet waagt, wie niet wint, is mijn lijfspreuk. Ik zal mijn C.V. maar eens opstellen en doorsturen naar Jean-Denis Bredin, magistraat en schrijver. Zetelt sinds 1989 op stoel '1' en waarschijnlijk al een respectabele leeftijd heeft. Nog een kanshebber voor vervanging binnen afzienbare tijd is Hélène Carrère 'Encausse (°1929) , historicus en vaste secretaris van deze gerespecteerde Académie, zetelend op stoel '14'. Ik stel meteen mijn kandidatuur voor het beste postje: voorzitter, ik heb gezien dat dit clubje nog geen président had en ook nog geen gepensioneerd lid. Waar heeft die man nog voor gezorgd? Hij zorgde ervoor dat men veilig aan tafel de maaltijd, het diner, tot zich kan nemen. Hij verplichtte gebruik te maken van 'een mes' tijdens de maaltijden en de dolk thuis te laten. Geen verwondigen meer getolereerd, geen discussies meer beslechten met de dood terwijl men geniet van de exquise gerechten en de haute cuisine. Veiligheid vóór alles aan de koninklijke dis. Sindsdien neemt men het voedsel plechtig tot zich met 'couteau en fourchette'. Daar hoort dan natuurlijk een Frans liedje bij van Lucille Starr (1938-2020). Zij was een Canadese, singer-songwriter, tweetalige liedjes Frans-Engels, goede meezingers en echt wel in de vergetelheid geraakt. Misschien kennen jullie nog wel: Quand le soleil dit bonjour aux montagnes, Jolie Jacqueline of Colinda. Samen met mijn 'kid' ons deze middag eens aan deze nostalgische liedjes gewaagd en een poging tot meezingen en jodelen, met mijn valse noten en krakende stem.
Internationale Dag van de Verpleegkunde. Op de geboortedag van Florence Nightingale (1820-1910) is het dé dag voor degenen die in de 'zorg' werken. Extra veel aandacht gaat naar deze mensen waar men niet 100% inzet van vroeg maar het dubbele tijdens de pandemie. De coronacrisis hakte overal in, geen werk voor de ene groep mensen en véél te véél voor een andere groep. Over Florence heb ik vorig jaar al geschreven. Evenals over de ijsheiligen, die ik nogmaals vernoem omdat ik een mooi versje vond voor deze periode: Pancraas (12/05), Servaas (13/05) en Bonifaas (14/05), zij geven vorst en ijs, helaas!.
Er is weer wat anders te melden. Ik moest op pad, weliswaar met de auto, om boodschappen te doen. Mijn student komt vanavond weer mijn leven binnen gewandeld. Daarvoor moest ik geen 'kasseistraat' passeren, wel een asfeltweg en een stukje macadam. Ik zal maar de Vlaamse woorden gebruiken voor de gewone wegen. Vóór de blijde intrede van mijn kid, zal ik eerst nog wel luisteren naar een pianoconcerto. De pianist van dinsdagnamiddag had naast zijn vlugge vingers ook een fantastische mimiek, een vrolijke frans, un garçon joyeux. Mijn oog en mijn oor beleefde plezier aan dit optreden.
Vandaag vermeld ik graag nog een vrouw, uitgeroepen tot de grootste vrouwelijke filmlegende: Katherine Hepburn (1907-2003). Ze wordt ook 'The First Lady of American Cinema' genoemd en dat omwille van het record aantal Oscars dat ze kreeg. Velen zullen de film "Quess Who's Coming to Dinner" wel kennen. Met Spencer Tracy (1900-1967) en de mooie Sydney Poitier, als de zwarte vriend van de dochter des huizes. In 1967 waren de zwarte mensen nog tweederangsburgers in Amerika. Het liedje van Amina uit 1990 White and Black Blues, kan men hier zingen. Prachtige vertolkingen van al de acteurs. De beklijvende film "On Golden Pond" uit 1981, waar haar tegenspelers vader en dochter Fonda waren. Een prachtrol was ook voor hen weggelegd in deze film. Door hun samenspel is een echte familiale ruzie beëindigd. Henry Fonda (1905-1982) heeft nog vele bekende films op zijn actief zoals "The Longest Day", "How The West Was Won" allebei de films uit 1962. "Once Upon a Time in The West" uit 1968. Dan is er natuurlijk Jane, die vooral gekend is bij jong en oud omwille van haar fitness-video's. Bij de ouderen omwille van haar politiek activisme, haar huwelijken en de roddelrubrieken in de boekskes. Voor mij is haar mooiste film: The African Queen. Een film uit 1951, met aan haar zijde Humphrey Bogart (1899-1957). Een trage film, met een wondermooi verhaal, gesitueerd tijdens Wereldoorlog I, in Afrika. "The African Queen" is een boot en een beetje de held van het verhaal. Even de snelheid van deze tijd vergeten als je de film of de dvd kan bemachtigen. Ik denk niet dat die ooit nog op tv zal uitgezonden worden. Spijtig. Tot morgen, mijn klassiek uurtje breekt aan.
Mijn familie telt nogal wat leden en dan is de kans groot dat er altijd wel iemand jarig is. Vandaag niet één maar twee stuks die 15 kaarsjes mogen uitblazen. Een tweeling, jongen en een meisje. Vorige week al het kaartje verstuurd want de post is verre van betrouwbaar te noemen. Het is niet meer 'vandaag gepost, morgen bezorgd'. Nee, ik moet dagen op voorhand uitdokteren wanneer ik het op de post moet afgeven om tijdig bij de jarigen toe te komen. Een kaartje krijgt iedereen graag op zijn verjaardag, want het is leuk een envelop met je naam in de brievenbus te vinden. Rekeningen krijgen ze gelukkig nog niet, dat is pas binnen een paar jaar als ze vanonder moeders vleugels zijn. De twee oogappels zullen al kunnen genieten van terug naar het 'normale' dat deze week begon met 'iedere dag naar school'. Misschien zit er ook een klein feestje bij, dat zou na al die maanden toch wel plezant, leutig en geestig zijn voor de jarigen.
Aan al mijn dierbare en beste lezers en lezeressen, gelukkig zijn er iets meer dan twee man en een paardenkop, wil ik toch eens een gunst vragen. Ik zou willen weten of jullie evenveel genieten van het lezen van mijn schrijfsels als ik heb bij het schrijven ervan. Ik weet wel dat het de bedoeling is dat ik me amuseer maar het zou plezant zijn te weten dat het voor jullie ook prettige lectuur is. Een goed gevoel geven aan mezelf als ik schrijf, maar dat er ook een glimlach komt bij de fans van mijn blog als ze die bekijken. Veel moeten jullie daar niet voor doen. Onderaan iedere tekst zijn er bolletjes die jullie kunnen aanklikken. Een klik bij 1, "nog heel veel werk te doen en geen rasschrijfster" dat zie ik liever niet. Nummer 5 dat wil zoveel zeggen als "bijna perfect en aangenaam om lezen". Natuurlijk verkies ik dat laatste. Want eigenlijk, en daar verschiet ikzelf van, is er binnenin een stemmetje dat vraagt om de "beste" te zijn, een ambitie om als echte schrijfster door het leven te gaan, zonder de bedoeling om er boeken van te maken. We mogen af en toe onszelf toch eens wat hoger inschatten, onze zelfwaarde een boost geven, op te krikken om vrolijk verder te doen. Oud of jong, goede punten maakt je fier op hetgeen je presteert. Dat mag iedere dag gebeuren, hoe meer stemmen hoe meer vreugd. Zoals de gebroeders Willy en Jos Vermaelen, van Vermaelens Projects, het zo mooi verwoordden: "een kleine moeite maar een wereld van verschil". De Vermaelens waren de broers Frank en Kris Fockrtyn. Oneliners die in het programma, "In de Gloria", ten berde werden gebracht. Twee seizoenen 2000-2001, speelden de acteurs de pannen van het dak in 20 afleveringen. De acteurs Frank Focketyn, Wim Opbrouck, Lucas Van den Eynde, Tom Van Dyck, Sien Eggers, Tania Van de Sande, geven het beste van zichzelf in deze satire op de reality programma's die toen in opmars waren. Tot morgen
Een nieuwe week met een natte start. Goed voor de plantjes dat ze drinken krijgen, spijtig voor de bloemen dat ze met dit weer vlugger verwelken. Het weer kan ook nooit voor iedereen goed zijn. Niet getreurd, de Koningin Elisabeth wedstrijd voor piano start deze namiddag. Van de 58 gegadigden die ingeschreven waren voor deze wedstrijd blijven er nu nog 12 in de running. Spijtig genoeg maar 1 vrouw die erbij is, een Koreaanse. Met 15 waren ze naar België gevlogen of afgezakt (ik weet niet wat het juiste woord moet zijn) en enkel een meisje (26j) stootte door naar de halve finale. Geen Belg die deelneemt aan dit muzikale concours in het Flageygebouw. Eens de finale er komt is het in Bozar dat ze de proef afleggen. Er is een verplicht concerto van Mozart (1756-1791), dat ze moeten ten gehore brengen, een nieuw verplicht werk van de Franse componist Pierre Jodlovski (°1971), "Nocturne", en dan nog een pianostuk naar keuze. Op 15 mei valt dan het verdict wie in de Muziekkapel Koningin Elisabeth in Waterloo, mag verblijven. Eerst luisteren naar de pianovirtuozen en dan naar de koers kijken. De Giro is ook van start gegaan.
10 mei is de naamdag van de grootste Belg aller tijden, verkozen tijdens een VRT programma in 2005: Jozef de Veuster (1840-1889), beter gekend als Pater Damiaan. Beschermheilige van de lepralijders, tuberculozen en aidspatiënten. Hij werd heilig verklaard in 2009, na bewezen wonderen dwz genezen zijn op onverklaarbare wijze door zijn voorspraak te aanroepen. Hij was een Picpus-pater, zo werden de broeders en paters van de 'Congregatie van de Heilige Harten van Jezus en Maria' genoemd. Het moederhuis van deze geestelijke orde bevind zich in de 'Rue de Picpus' in Parijs. Kortweg noemde men de leden van deze religieuze vereniging 'Paters Picpussen' of kortweg 'Picpus'. Hij was ingetreden in deze congregatie in 1860. In 1864 kwam hij als missionaris aan in Honolulu, de hoofstad van de Hawaï-eilanden. De melaatsen van die eilanden werden getransporteerd naar Molokai, waar ze aan hun lot werden overgelaten. Op 10 mei 1873, kwam Pater Damiaan aan in deze kolonie, om ze geestelijke bijstand te verlenen, te verzorgen, te onderrichten. Als landbouwerszoon leerde hij hen ook het land te bewerken en zo in een deel van hun dagelijks voedsel te voorzien. In 1889 overleed hij ook aan lepra. In 1964 werd zijn naam gegeven aan een hulp- en ontwikkelingsorganisatie, de Damiaanactie. Zij kiezen niet voor acute medische interventies maar ze opteren, te voorzien in gezondheidszorg op lange termijn.
Met de woorden van de dag, Nederlands en Vlaams, hoop ik niemand tegen te komen: 'lange tenen' en 'best' . Lange tenen, is iemand die zich snel gekwetst voelt, door woorden die hem onwelgevallig zijn en iemand die overal aanstoot aan neemt. Ik vrees dat ik zo iemand wel kan tegenkomen vandaag. Er zijn nog wat dakproblemen uit de weg te ruimen. Dus 'best' fingers crossed!!!
