Het is weer een gewone zondag zonder zon. Mijn parasol blijft opgeborgen, tot mijn grote spijt. Ik ben ook nog een beetje aan het bekomen van de vele uren tv-kijken gisteren. Het is vermoeiend om te luisteren naar de interessante, deskundige uitleg en verhalen van Filip Feyten en tegelijkertijd alles te bekijken waarover hij spreekt. Natuurlijk valt er veel te vertellen over een koningschap dat in 1160 geïnstalleerd werd en gisteren zijn 71e koning kroonde. Al deed ik er gisteren eens smalend over, het kan niet anders dan dat deze gelegenheid en het belang ervan, in het DNA en genen zit van de Britten en in het byzonder in dat van Charles. Het is hem bovendien met de moedermelk en de paplepel ingegeven. Net zoals alle Europese monarchiën is het ook hier bij ons, een constitutionele monarchie dwz de rol van de koning en de koninklijke bevoegdheden zijn vastgelegd in de 'grondwet'en hij werkt samen met een parlementaire democratie. In tegenstelling tot de andere koningshuizen is België een jong koninkrijk (1830-31). Van bij het begin werd duidelijk gemaakt aan de nieuwe koning (en zijn nazaten), dat er aan het koningschap niks goddelijks te pas kwam. Er werd voor een weduwnaar gekozen die overtollig was geworden in Engeland, er in de weg liep en geld kostte. Uit strategische overwegingen, met de hulp van de Grote Mogendheden van toen, en een beetje bij de gratie Gods kwam een Coburg aan in De Panne. De Coburgs, die net als de nazaten van Victoria overal te vinden zijn, hebben ons land één kunnen houden, de moeilijkheden die dit nieuw samengesteld koninkrijk had, kunnen overbruggen; de taalperikelen, de tegenstellingen tussen de Romaanse en Germaanse invloeden van de burgers. Maar door dit jonge koningschap, zag men de gelegenheid om er een sobere en geen goddelijke plechtigheid van te maken. Geen rituelen bij de installatie van een nieuwe vorst, maar gewoon voor de vertegenwoordigers van de burgers, Kamer en Senaat, de eed van trouw aan de grondwet te zweren en het grondgebied te bewaren. Een ritje in een decapotabele door de hoofdstad en de nieuwe koning heeft met een minimum aan belastinggelden zijn troon gekregen en bezet. Tot morgen
Het belangrijkste van de dag eerst: hondje wordt VIJF jaar. Zijn geschenk was een grote kluif, dat geeft uren kauwplezier voor mijn beestje en voor mij de nodige rust op deze totally British Day. Deze week noemde ik hem 'the King' te weten zanger "Elvis" en 'Queen' is anders altijd "Freddie en zijn kompanen". Vandaag waren dat C.C. waarvan ik me realiseerde dat het de initialen waren van de Italiaanse Claudia Cardinale, die als tegenhanger van B.B. (Brigitte Bardot) werd voorgesteld in de pers maar evolueerde naar een zeer gerespecteerde actrice en UNESCO Ambassadrice. Maar alle gekheid op een stokje. Deze morgen heb ik me in mijn meest feestelijke négligé neergevleid, in de gemakkelijkste zetel. Een belevenis van 'once in a lifetime', al kan ik met een beetje geluk nog een kroning in meemaken. Maar dat wil ik niet want dan zou hem een veel te korte koningstijd te wachten staan. En na die 70 jaar van geduldig wachten wens ik hem toch nog ettelijke jaren van gevlei van zijn onderdanen. Terug naar de essentie van de dag. De plechtige kroning van Charles en Camilla, een zeer besproken koningspaar. Al de kostbare regalia van de monarchie werden vanonder het stof gehaald. Allemaal voorwerpen die tot 70 jaar geleden méér betekenis hadden dan nu. Zwaarden, ringen, armbanden, appel met kruis, mantels. Toen was Groot Brittanië nog een wereldmacht, dat gehavend uit de WOII kwam dat gezamelijk moest werken om uit de miserie te geraken. Ze hadden een figuur nodig die symbool stond voor hun moed en samenhorigheid om het land weer groot te maken. Elisabeth II, deed haar best. Maar stelselmatig brokkelde het imperium af. Nu is er nog een flard van het eens zo machtige Britse Rijk. In de 'Commonwealth of Nations' zijn er nog een 15 tal landen die Charles III, als Staatshoofd zullen erkennen en met alle égards vandien zullen behandelen. De plechtigheid zelf. The King himselve kwam, in mijn ogen, met een versleten hermelijnen pelerine binnen boven op een mantel met gigantische sleep die werden gedragen door de pages van dienst, te weten de kleinkinderen van dit nieuw samengesteld gezin. Een paar stappen achter hem, kwam Camilla. Ik moet zeggen in een mooie sobere witte uitrusting met sleep. De gezangen, gebeden, rituelen en het ceremonieel waren, zoals het hoorde, betekenisvol voor de koning. Ikzelf voelde daarbij geen enkele emotie. Ik luisterde en keek naar deze oubollige en bombastische kroning, die vol was van eeuwenoude rituelen. Voor mij ontbrak er emotie bij de teksten, bij de gebeden, bij de gezangen. Belangrijk was tot slot, de installatie van Charles als hoofd van de Anglicaanse Kerk. Hoe hij zijn functie als vorst zal invullen wacht iedereen af. Hij ging wel buiten met blijkbaar een nieuwere versie van de hermelijnen korte schoudermantel. Eén positief punt: het ritueel is een eer aan de 'senior'. De oudere mens wordt niet terzijde geschoven maar blijkt nog zeer bekwaam te zijn om te regeren en dat is ook het geval met de afgescheiden (1776) kolonie The USA. Tot morgen
Ik heb mijn voorbereidingen getroffen voor morgen. Een dag, waarvan ik toch zeker en vast een aantal uren voor de buis zal doorgebrengen. Dat wil zeggen, ik heb eten in huis gehaald dat niet veel voorbereidingen vraagt om klaar te maken. De Britse kroningsquiche heb ik niet meegebracht maar een lekkere lasagna. In de oven zetten en een kwartiertje nadien heb ik al een smakelijke warme maaltijd. Het taartje 'tom pouse' was in reklame. Dat heb ik dan maar meegebracht om morgennamiddag, met een lekkere koffie erbij, van te genieten. Ik ben geen fan van een theetje, dat is naar mijn mening iets té Engels of té Hollands. Ik héb nog een noodzakelijke uitgave gedaan. Iets om er de hele zomer van te kunnen genieten in de hoop op stralend weer te hebben: een balkonparasol. Maar toen ik naar huis kwam dacht ik, 'ik had beter een paraplu gekozen'. Een goede regenbui voorzag wel al mijn bloemekes van vocht zodat ik straks niet met mijn gieterke moet rondgaan. Ik had ook nog wat lege potten, en aangezien ik toch op de koop was heb ik dan ook nog wat geraniums meegebracht. Voilà, ik ben klaar om morgen hèt evenement van het jaar mee te maken. Een prins, die eindelijk na 70 jaar wachten, zal krijgen waar hij voor in de wieg was gelegd: een kroon van goud vol edelstenen, smaragden, diamanten en nog wat meer en parels om de leegtes op te vullen. Het zal blinken en schitteren op tv. Darbij ook nog eens al die andere gekroonde hoofden die de mooiste tiara's uit hun collectie op het hoofd zullen zetten. Althans de vrouwen, ik denk niet dat er één mannelijk koninklijk hoofd er aan zal denken een kroontje te dragen. Dat is het voor vandaag en morgen ben ik er pas na de ceremonie. Tot morgen
Deze morgen hoorde ik op Radio 1, "Suspicious mind" van Elvis Presley (1935-1977). Een song uit 1964, nog altijd meezingbaar met een aanvaardbaar ritme om's morgens op mijn gemakske wakker te worden aan de ontbijttafel. Later luisterde ik ook nog eens op pc, terwijl ik daar ook de bijhorende video bekeek. Ik zag dan een guitige snoet zingen en een lichaam dat swingde, een licht pruilemondje en een monkeling on his face. Hij lacht ons een beetje uit met de achterdocht die we soms hebben bij onze geliefden. Maar achterdocht kunnen we nooit genoeg hebben. Zie maar wat er nu gebeurd is bij onze brave Limburgse landgenoten! Nooit argwanend, nooit wantrouwig jegens Belgen van Italiaanse afkomst. Blij met de Calabriërs die naar hier kwamen om in de koolmijnen te werken en ander zwaar werk te doen waar de geboren Belgen hun neus voor ophaalden. En floep, blijkt dat de populaire pizzabakker het hoofd is van de 'Ndrangheta', een organisatie gekend voor zijn bedrijvigheid in de drugsimport van Zuid-Amerika en verdeling daarvan op het Europese continent. Ook de zogenaamde en bijhorende witwaspraktijken blijken een booming bussiness te zijn in het stille trage Limburg. De activiteiten van de maffiaanse groepen "Camora" uit Napels en de "Cosa Nostra" uit Sicilië, verdwijnen in het niets met wat zich in ons land, Duitsland, een beetje Frankrijk en veel Italië heeft afgespeeld aan criminele bedrijvigheid en bezigheden die niet door de beugel kunnen in het vredelievende België. Ik hoop dat die laatste 2 woorden van vorige zin voor altijd kunnen blijven bestaan. Tot morgen
Ik mag mijn gedacht zeggen en schrijven vandaag. Het is de 'Internationale Dag van de Persvrijheid' en dat al sinds 1993. Niet dat ik zo malcontent ben in het leven of onze samenleving maar wel over de 'groene jongens' die ons het leven zuur maken en me weeral eens op kosten jagen. Eén groen blaadje aan een struik of boom, en wie is er als de weerga op het appèl? De rupsen, de mieren, de muggen, de vliegen, de bromvliegen.... Bestrijding is volgens de groene garde uit den boze want dat is vergif voor al het levend volk. Ik zie dus lijdzaam toe hoe mijn buxusstruiken opgepeuzeld worden niettegenstaande ik voorgaande jaren geurige planten in hun nabijheid zette om die kruipende wezens weg te jagen. Wat moet ik doen tegen al die mierennesten die gangen graven en het zand in hoopjes leggen zodat ik niet kan negeren dat ze een werkzaam volkje zijn. Dat er veel slaappillen genomen worden verbaasd me ook al niet. Ik heb er gelukkig geen nodig maar ik moet weer veel moorden plegen op levende wezens omdat hun gezoem me irriteerd en ik me bloeddonor voel voor dieren waar ik het nut niet van inzie. Het gefladder van de vliegen en brrromvliegen, die eerst buiten overal gaan aanzitten en dan liefst op mijn boterham komen zitten met hun vuile poten. Om nog niet te spreken over het onkruid dat alles wegduwt en het voedsel van mijn mooie bloemekes weggraait vooraleer mijn geraniums, hortensia's en azalea's er kunnen van profiteren. De slogan 'maai mei niet' is een goede vinding voor de grasperken maar daarbuiten is het zweten en puffen om het niet-gewilde groen uit mijn hokfe handmatig te verwijderen. Dat zal de komende dagen wel deel uitmaken van mijn dagtaak: onkruid verwijderen, rupsen doodtrappen en muggen naar andere oorden slaan en mierenhopen vertrappelen. Ik heb gezezgd. Voor de rest ben ik een vredelievend mens.
De kroningskoorts is overal toegeslagen. De vele wetenswaardigheden over de binnenkort gezalfde en geoliede koning en zijn gemalin, houden de kranten en de tv bezig. Aan de traditie van de kroning zijn er al veel geschiedenislessen gewijd ook aan de meest bizarre kroningen gedurende de afgelopen 700 jaar of is het al 900, geleden. Gelukkig lees en bekijk ik dat allemaal graag. De kroning van een koning, volgens eeuwenoud recept, gebeurt nu ook weer niet iedere dag. Het zijn tenminste geen oorlogsbeelden of rampen die getoond worden maar grandeur, glitter, glans en eerbied voor een oud gebruik van een eens zó machtige natie. Vandaag, morgen en overmorgen zal ik alles doen wat moet gedaan worden om zaterdagmorgen, van bij het opstaan de tv aan te zetten en in de zetel te ploffen. Ik wil alles volgen en horen tot de plechtigheid is afgelopen. Daarna zal ik waarschijnlijk te moe zijn om zelf een kroningsquiche te maken of te bakken. Ik zal er een meebrengen van het warenhuis en op de gezondheid van het koninklijk paar smakelijk op te eten. Tot morgen
Al 49 jaar is het geleden dat ik mijn "tweede dag van de arbeid" had en dat ieder jaar uitbundig wil vieren. Een kindje van amper 2,800kg en 50cm lang, is uitgegroeid tot een bonk van een vent, en ondertussen zelf al een kroost van 3 bijna volwassen kinderen heeft. Een 'zucht' en de tijd vliegt zo voorbij, wat hij ondertussen ook zelf vaststelde. En wonder boven wonder, is het vandaag de 'Internationale Dag van de Tonijn', dat hem als voedsel niet zo erg aanspreekt, maar het Vlaamse Woord van de dag is meer zijn gading; charcuterie, dat een samenvoeging is van 'chair'(vlees) en "cuire' (koken). Nu is een charcutier iemand die fijne vleeswaren maakt. Spijtig zijn die ambachtslui ook een beetje verdwenen en komen die honderden verschillende soorten vleesbereidingen, die in slagerijen geëtalleerd liggen, uit een fabriek. En dan springt mijn geheugen naar de memorabele geschiedenis van "Jeroom en Benzamien". Een BRT serie uit 1966, naar het boek uit 1947 van Ernest Claes (1885-1968). Magistraal vertolkt door Robert Marcel (1900-1987), alias varkensslager Jeroom en Luc Philips (1915-2002), alias beenhouwer Benzamien.
Hoe verstrooid kan een mens zijn? Hoe moeilijk is het om een evidentie te vinden? Dat overkwam me deze morgen bij het invullen van het kruiswoordraadsel. Het is soms woorden die ze maken die ik moet zoeken en ga er dus van uit dat het weer een woord was dat niet alledaags zou zijn bij de omschrijving: een vrouwelijk kind. Zoeken en zoeken, is dat misschien een kind-in, een kind-a of nog een andere klinker aan het einde van kind? Tot plots mijnen frank (een euro is te duur) viel en het juiste antwoord vond: dat is natuurlijk een meisje!!! Hilariteit alom in mijn huishouden dwz dat ik de enige was die om dergelijke dwaasheid moest lachen. Minder plezier had ik toen ik zag dat de rupsen 'en masse' mijn buxushaagjes hadden verorberd en dat ik nu moet aankijken naar de stokjes die zijn overgebleven. In ieder geval, er is té veel miserie met buxusstruiken, hoe mooi ze ook ogen. Ik ga al die haagjes door andere planten moeten vervangen. De tuinman zal wel raad weten. Tot morgen
Maand 4 is voorbij en maand 5 kan beginnen. Dat gebeurt met een speciale dag: Dag van de Arbeid. Of is het Feest van de Arbeid? Als ik zeg 'dag' moet er gewerkt worden en als ik zeg 'feest' kan ik luilekker buiten genieten van deze dag mits de temperaturen het enigszins toelaten. Ik heb geen zin om te werken, ik maak er maar een 'feesteke' van. De zon schijnt en daar moet ik mijn voordeel uit halen. En deze morgen kreeg ik een verrassingsboeketteke per WatsApp toegestuurd: een tuiltje lelietjes-van-dalen. Tot we mooi Nederlands moesten praten, dat Joos Florquin (1916-1978) en zijn companen ons aanleerden in het programma "Hier spreekt men Nederlands", waren dat muguettekes. Nu zijn het meiklokjes en officieel noemen ze convallaria majalis. Alles aan deze plant is giftig. In de farmaceutische industrie verwerkt men ze, omdat ze verschillende biochemische stoffen bevatten die de hartwerking zouden kunnen beïnvloeden. De gedroogde blaadjes zijn ideaal om op een feestje of in de klas als 'niespoeder' te gebruiken. Het 'lelietje-van-dalen' zou ontstaan zijn, volgens een kerkelijke mythe, door de tranen die Maria plensde onder het kruis waar haar zoon Jezus de marteldood stierf op de 'Berg Golgotha'. In Engeland noemt men deze 'the Lily of the Valley' daarom ook: Mary's Tears. De bloem zou volgens de 'Oude Germanen', en Germanen zijn we nog altijd, geluk en liefde brengen en symbool staan voor liefde en zuiverheid. Hier wil ik een citaat dat Heinrich Heine (1797-1856) liet optekenen, bij een leugentje voor een mooi verhaaltje: "God zal het me wel vergeven, het is tenslotte zijn vak". Maar het is ook de maand van de 'beewegen'oftewel 'bedeweg' of 'ommegang' of 'bedevaart'. De toeristenbussen met de bedegangers zullen naar alle bedevaartsoorden uitrijden om de mensen de gelegenheid te geven er kaarsjes te branden voor het beeld van Maria of een andere Heilige. En voor de rest, na het kaarsje en gebed, maakt men er een toeristische uitstap van met alles wat daar bij hoort: een pintje, een koffie een taartje, wie weet zelfs een dansje in die grote baancafés als ze nog bestaan. Voetvolk zal men ook wel tegenkomen. Voor de doorgedreven en fantieke stappers is het een pelgrimstocht richting Santiago de Compostella in Spanje, anderen nemen genoegen met enkele tientallen kilometers richting Scherpenheuvel in Vlaams Brabant. Al opgemerkt dat ik veel verkleinwoorden gebruik? Dat is het enige dat ik kan leren van de West-Vlaming. Het spreken is onbegonnen werk, maar 'je-ke' achter een woordje zetten lukt wel af en toe. Tot morgen
