Een herfstdagje om buiten te zitten. Een zachte zuidenwind brengt aangename temperaturen. Met 12°C mag ik niet klagen in deze tijd van het jaar en dat brengt nog veel leven in en voor de bladloze struiken en bomen. Ik heb zelfs nog 4 bloemekes staan aan mijn aardbeiplant, maar daar zullen geen bessen meer van komen. Maar ook de azalea's en de rodondendron bloeien voor de 2e keer. In mijn tuin is het zowat iedere dag een ander volkje dat zich te goed komt doen aan de verschillende lekkernijen die mijn tuin te bieden heeft voor het vliegend volkje. Vandaag zijn de merels hier massaal aanwezig. Ondertussen kunnen de bouwvakkers rustig verder werken aan de gebouwen die op de lege plekken moeten komen. Vanuit mijn venster zie ik 3 gigantische kranen staan om weer hoge appartementsblokken te zetten. En toch zullen ook die weer verkocht en bevolkt geraken. Het zijn niet alleen de senioren die hier aan de kust willen wonen of verblijven. Ook is er de tendens van de werkende mens, om ook in het binnenland op een appartement te wonen en in het weekend naar hun tuin aan zee te gaan. Een grote tuin met veel water en waar niet moet gesnoeid worden of gras moet afgereden worden. Vandaar op zondagavond ook de files op de E40, want de werkende mens moet op maandagochtend weer present zijn op zijn werk met een nieuwe adem na een buitenweekendje.
Er is weinig te melden op het politieke schouwtoneel. Men is nog aan het uitzoeken welke belastingen er moeten geheven worden en op wat. De index staat ter discussie en de BTW-tarieven. Voor de rest hoor en lees ik weer veel over onzinnige geweldaden op straat, stations en veel intrafamiliaal geweld. In wat voor een wereld leven we? Een vraag die niet alleen vandaag gesteld is of wordt. Ook Voltaire (1694-1778) zag in zijn tijd een sombere realiteit en dat daardoor stelde hij zich de vraag in 1759, in zijn boek "Candide": 'Als dit de best mogelijke wereld is, hoe zijn de andere?'. Tot morgen
Ik start weer op een nieuwe bladzijde. Dat doe ik trouwens iedere week, opnieuw beginnen. En ieder week is er iets nieuws te beleven en dat is altijd het grote vraagteken van wat me nu weer zal verrassen. Het is vandaag wel de feestdag van Sint Hubertus (655-727). Als liefhebber van het jagen op herten, trok hij erop uit om te jagen met zijn honden en wel op Goede Vrijdag van het jaar 683, wat toen not done was en bestempeld werd als een oneerbiedige activiteit. Toen hij een groot hert zag, dat hij bijna zeker kon raken, draaide het hert zich plots om en tussen zijn gewei verscheen er een lichtend kruis. Gedaan met de jacht en geen hertenvlees om te eten. Hij werd bisschop van Luik, zijn vrouw Floribanne overleed bij de geboorte van hun zoon Floribertus, die hem na zijn overlijden opvolgde als bisschop. Omdat hij ook eens een man had genezen van de hondsdolheid is er ieder jaar een viering waar men gezegend brood, hubertusbrood, aan de honden geeft. Ik heb geen gezegend brood maar ieder jaar is er de inenting bij de veterinair, tegen allerlei plagen en ziektes juist zoals bij de mensen voor griep, covid ieder jaar en nog vele andere zoals tetanos, difterie, kinkhoest om de 10 jaar. De Heilige Hubertus verleende zijn naam aan kapellekes, kerken en dierenverenigingen. Vooral de jacht en jagers en de hondenverenigingen vieren deze dag van hun beschermheilige. Vandaag een extra snoepje voor mijn huisgenoot.
Geen groot nieuws te vermelden want alle beleidsmakers zijn nog maar pas terug in het land en hebben nog niet veel werk kunnen verzetten. Alleen de Minister van Defensie wordt wel beziggehouden met al die onbekende drones die boven de militaire basissen en dus over het ganse Belgische grondgebied vliegen. Ik zou ze bijna UFO's noemen: unidentified flying objects. Tot morgen
