Net zoals ik mijn woordenschat al schrijvend en lezend moet onderhouden, zal ik dat ook moeten doen voor mijn gehoor en stem. Luisteren is een moeilijk woord voor mij, altijd al geweest. Ik ben wat koppig, doe graag mijn eigen zin en vind bevelen opvolgen van anderen nogal moeilijk. Allemaal ideale karaktereigenschapppen voor een alleenstaande. Niemand die met mij in discussie treed, tenzij ikzelf en ik ben dan nogal geneigd om mezelf altijd gelijk te geven. Ik heb ook niet graag veel lawaai in huis, de radio zet ik nog zelden aan en naar tv kijken doe ik met teletekst eronder zodat het geluid van de menselijke stem max op geluidsniveau 10 staat. Dat is allemaal goed en wel tot de menselijke stem met zijn verschillende timbres, toonhoogtes en eigenheden in mijn nabijheid is. Dat viel me gisteren op door het bezoek dat ik had en de conversaties die er waren en ik nogal eens 'wablief?' moest zeggen. Ik oefen te weinig mijn gehoor, want ik denk niet dat ik doof aan het worden ben of dat mijn gehoor heel erg aan het afnemen of beschadigd is. Seffens heb ik nog bezoek en zal eens poolshoogte nemen of er iets mankeert aan mijn oren. Het is inderdaad wel zo, dat men alles moet blijven gebruiken en oefenen als je wat ouder wordt: wandelen, trappen blijven doen, met de auto rijden, maar ook mensen te blijven ontmoeten en gesprekken te voeren om ook je stem en taal te blijven oefenen zodat je voor anderen verstaanbaar blijft. Ik ben niet iemand die een babbelke slaagt met mijn huisgenoot 'de hond', die wil toch alleen maar luisteren als het hem uitkomt. Dus het is goed dat er regelmatig eens een buur een klapke doet met mij, of mijn vrienden of mijn kinderen. Leren luidop mijn gedachten te uiten word soms al eens moeilijk omdat ik er te weinig oefening van heb. Toch wens ik niet iedere dag mensen in mijn omgeving te hebben. Ik ben nogal een eenzaat en kan het goed met mezelf vinden. Dat heeft dan wel zijn weerslag op mijn communicatievaardigheden. Op papier ben ik rad van tong en goed van de tongriem gesneden, in werkelijkheid ben ik echt wel te bedeesd om voluit te spreken en ben niet zo ad rem als je uit mijn geschriften zou kunnen vermoeden. Het is dikwijls bij mij van 'dju, dat had ik moeten antwoorden', weliswaar een uur nadat ik had moeten reageren. Ik heb genoeg te vragen aan mijn dochter en schone zoon als ze hier straks toekomen. Ondertussen staat mijn soep te pruttelen, want wat warme dranken zijn met dit weer niet te versmaden. Tot morgen
Eigenlijk kan ik bijna zeggen, het is een dubbele feestdag. Een bijbelse herinnering aan een gruwelijke moordaanslag op al de -2 jarigen door de despoot Herodes De Grote (63vC- 4vC) in het onder Romeinse mandaat gestelde Judea. Gelukkig voor het kersverse gezin waren ze al gevlucht naar Egypte, zodat ze aan de barbarie ontsnapten. De andere kinderkes die ik wil vernoemen en me een feestgevoel geven, zijn mijn kleinkinderen. Zij worden niet bedreigd door tirannen en hun leven is niet in gevaar. Gelukkig maar!. Maar ze doen me wel beseffen dat ik op mijn retour ben. Groot, groter, grootst tegenover een vrouwke dat de 'krimp' niet kan ontwijken. Meer dan 5cm heb ik aan lengte al moeten inboeten. Dat valt des te meer op als al dat kleine grut van weleer hier op bezoek komt samen met hun ouders en allemaal op me moeten neerkijken. Zolang dat het enige is dat me aan wat ouder worden linkt, is het nog niet erg.
Op weergebied blijft de trent 'het mistig zijn' hanteren. Eventjes heb ik rond de middag een echte waterzon gezien, maar binnen de kortste keren was het weer somber, grijs en vochtig. Dat belette de bende evenwel niet om de benen even te strekken. De zee en den dijk blijven nu eenmaal hun aantrekkingskracht behouden, zelfs in lelijke triestige kleuren. Tot morgen
Hoofdkleur grijs en slechte kwaliteit van de lucht, zelfs hier aan zee. Dat is de omschrijving van het mistige en miezerige weer, waar we al een hele tijd inzitten. Ondanks mijn vaccinaties bezorgt me dit weer een kriebel in de keel en wat hoesten. Ik zal straks een fles vliersiroop meebrengen van de winkel en vicks zuigtabletjes. Dat helpt altijd wat en zo niet, zal er vanavond een aspirineke genomen worden. Het begint een beetje op 'mijn systeem' te werken en waarschijnlijk niet bij mij alleen. Gelukkig was er gisteren voor het slapengaan nog een hilarische uitzending van "Vrede op Aarde" na weer een uitdagende uitzending van Bekende Vlamingen. Niets is nog te moeilijk voor al de BV's van tegenwoordig: oceanen overvaren, gedropt worden in 'niemandsland', een hereniging en een gezellige wandeling en babbel van 'ouder en kind', ijsschotsen, koude en sneeuw overwinnen, emigranten naar het noorden en nu dus weer een uitstap naar de hoogste top van Afrika. Telkens moet dat gepaard gaan met forse ontboezemingen, erge levenservaringen, emoties, voorvallen uit de jeugd, verlies van vrienden en familie en dan natuurlijk worden er tranen met tuiten geplengd. Wel was er één aandoenlijk en oprecht emotioneel moment: Soe Nsuki, die voor het eerst een berg kon aanschouwen en meteen de anderen eens onrechtstreeks wees op het verschil van haar jeugd en de bemiddelde Belgische medereizigers. Meestal vind ik dergelijke programma's, een beetje té veel emo-tv is. Er moeten tranen vloeien van verdriet of vreugde, al hun pijnlijke en heerlijke momenten moeten de kijkers leren kennen. Tegenwoordig is dat hét concept om kijkers te binden aan een zender. Waarschijnlijk is dat, psychologisch gezien, ook de beste tijd van het jaar om dergelijke mededelingen en avonturen op het tv-minnend publiek af te sturen. Dezer dagen zijn er ook de namiddag-uitzendingen van heroïsche veldcrossen. Niet de regen maakt de wedstrijd moeilijk en ook geweldig om te zien, maar de modder die ontstaat door de neveldruppels die uren aan een stuk op het veld vallen en de koude temperaturen (al zeggen de meteorologen dat het de normale temperaturen van het jaar zijn). Vandaag zou er de clash ter titanen moeten zijn. Tenminste als Van Aert rij klaar is.
Wie kent Schwarzkopf (1934-2012) nog? Niet de haarproducten, maar Norman jr, de viersterrengeneraal die de Golfoorlog 1990-91 leidde. Een oorlog tussen Iran en Irak, waarin Amerika zich bemoeide (hoe kan het ook anders) vandaar dat deze forse soldaat de leiding had tijdens dit 100 uren durende grondoffensief. Wie heeft er het meest baat gehad bij deze expeditie? De oorlogsverslaggeving was in handen van CNN en meteen werd het een gedegen en geduchte concurrent van andere nieuwsgiganten zoals de BBC. Tot morgen
Een dag om nooit om nooit te vergeten, de geboorte van mijn dochter en ondertussen ook weeral 52 jaar geleden. Die komt met haar man, de laatste dagen van 2024 hier doorbrengen. Ik ben altijd blij dat haar verjaardag toch niet op Kerstmis valt, zo heeft ze toch altijd haar speciale dag en wordt die niet overschaduwd door het feestgedruis voor de verjaardag van Jezus. Gisteren was hier ook een klein feestje door de komst van mijn vrienden. Beiden wel vermoeid door de ontzettend moeilijke en pijnlijke weken, de ene die de pijn daadwerkelijk ondervind, de andere door het lijdzaam moeten toekijken. Maar alles kondigt zich wel rooskleurig aan voor 2025, al kan de behandeling nog wel wat roet in het eten gooien.
Ik heb ook gekeken naar de kersttoespraak van onze Vorst, die inspiratie haalde bij 13-14 jarigen, die eveneens als de rest van de bevolking, de oorlogen en geweld beu zijn. De wens van de koning is natuurlijk ook dat er rap een regering gevormd wordt, zodat ook hij zijn latten onder zijn schoenen kan binden en eventjes van de vorst en sneeuw kan genieten in Zwitserland.
Voor de rest is het op deze Tweede Kerstdag, peis en vree en heel stil buiten. Ik moet nog ontbijten en zal mijn boke eten met een chocoladen figuurtje erbij, speciaal gemaakt bij een meesterchocolatier uit De Pinte. Tot morgen
Ik zit nog eventjes in mijn kersttenu, mijn rood met groen versierde pyjama, om me seffens op mijn Kerstbest aan te kleden voor mijn bezoek van deze namiddag. In die wachttijd zing ik ondertussen dan maar het lied dat Louis Neefs (1937-1980) mij leerde "Wat een leven, als ik ooit eens 5 min. de tijd heb... ". Als gepensioneerde is dat zeker een waarheid als een 'os en een ezel', want veel tijd hebben we niet, die vliegt gewoonweg voorbij. Toch is het een Kerst als een ander: grijs, miezerig, heel stil en op de achtergrond het geluid van een tram die de mensen weer brengt waar ze naar toe willen gaan tussen Knokke en De Panne. Deze namiddag komen misschien mijn vrienden als de gezondheid van de ene het toelaat om een verplaatsing te doen. Ik zal wel zien als ze arriveren. Natuurlijk is het vandaag de verjaardag van Jezus, om wie heel deze dag draait. Dat vergeten we bijna allemaal. Dankzij zijn geboorte in Bethlehem, vieren we vandaag feest, hebben we een vrije dag en krijgen ook pakskes naar analogie van Balthasar, Melchior en Caspar die kostbaarheden meebrachten uit hun verre landen. De herders, die de nieuw samengestelde familie het eerst ontdekten brachten alleen hun warmte en vriendschap mee. En zo geschiedde er sindsdien, al meer dan 2000 jaar en ieder jaar opnieuw: de geschenkjes en de warmte van familie en vrienden naar elkaar brengen, met een woordje of een kaartje of een bezoek.
Gisteren was er dan het einde van de "Warmste Week" met een opbrengst van 8.907.834€. De goedgekeurde projecten zullen elk hun deel krijgen in de loop van de volgende maanden. Dat is een bezigheid van "De Koning Boudewijnstichting". De Waalse tegenhanger van deze solidariteitsactie is "Viva For Live" dat ieder jaar hetzelfde thema hanteert: strijd tegen kinderarmoede. Hun actie bracht 8.800.000€ in het bakje. Niet slecht, want meer dan 17 miljoen € gaven de gulle Belgen om hulp te bieden en te geven aan hun medemens (bijna 1,5€ per Belg). Zo, dat was mijn kerstberichtje. Voor iedereen die mijn blogje leest: een vreugdevolle Kerstdag. Tot morgen
Miezeren, miezelen, druilen, motregen, hoe je de kleine waterdruppeltjes ook wil omschrijven, je wordt er even nat van als van de gewone regendruppels die op je neerkomen. En volgens de weervrouw en andere berichten, zal dat het weerbeeld zijn voor de komende dagen; grijs en nat. Geen gevaarlijke toestanden op de weg of de voetpaden, geen aanvriezende mist, sneeuw, ijzel of welke andere gladheid ook. Niet dat ik me zal verplaatsen om kerstavond of kerstdag te vieren. De allerlaatste kerst heb ik in 2010 gevierd, het laatste jaar dat mijn moeder kon meevieren. Een heel gedoe met de sneeuwtoestanden van toen, van hieruit naar Sint Niklaas om mijn moeder op te halen in het rusthuis, vandaar naar Denderbelle bij mijn broer en schoonzus en 's avonds de omgekeerde richting. Ik kon pas mijn zin doordrijven sinds 2012, het jaar van haar overlijden en zeggen, 'geen nep feesten' meer. Ik had al jaar en dag een hekel aan feestelijkheden die me opgedrongen werden, zowel door mijn moeder als door de maatschappij. Het was een verplichte bijeenkomst, met diners en pakjes, met opgedost of opgedoft te zijn, met opgesmukte huizen. Het is precies of al die feesten me door het strot geduwd werden en er geen ontsnappen mogelijk was. En eens er de vrijheid was om zelf te beslissen of ik Kerst wilde vieren of niet, heb ik die met beide handen aangegrepen en besloten: liever een leuke gezellige familiedag, zonder veel poespas, op tijdstippen dat het iedereen goed uitkomt. Maar ieder jaar komen die thema's terug aan bod in de kerstvakantie, op radio, tv, krant: eenzaamheid en familie. Toch is het ook een tijd dat er op teevee eens aangename shows en praatprogramma's te zien zijn. Na "Het Hoge Noorden" van Annemie Struyf, dat vooral leuke praatjes en plaatjes oplevert, komt er het ontspannen en mooie "Vrede op Aarde" met Sven De Leyer en gasten in de Chalet en de studio. Een programma voor alle leeftijden. Ik heb er gisterenavond enorm van genoten. Vandaag zal ik wel mijn kijkkast straks al aanzetten want de familie Klepkens (mijn zoon, schoondchter en hun 4 spruiten) gaan naar de afsluitingsshow van de 'Warmste Week' in Brugge. Eens kijken of ik hen in de massa kan bespeuren. Dat is het voor deze dag. Prettige feesten voor al degenen die er van houden en een warme en gezellige avond voor degenen die liever de kerstavond alleen doorbrengen zonder veel omhaal. Tot morgen
Het was een lawaaierige nacht. De zee is nog niet gekalmeerd van al die windstoten die ze de laatste 2 dagen moest meemaken en is nog aan het kreunen en kermen. De Kusttram is ook op stal gebleven en vervangen door bussen. De Kustbaan is ook afgesloten door de zandophopingen en op de parallelle banen is het file rijden. De grootwarenhuizen werden platgelopen door voedselzoekers en het was terug in de rij staan om een winkelkar te bemachtigen. Net zoals ten tijde van de covid -epidemie. Enfin, ik heb de meeste van mijn boodschappen kunnen doen behalve ijscreme. Dat is voor de volgende keer als ik weer zonder yoghurt, brood en eieren zit. Voor de hond moest ik ook wat lekkers halen, want als er bezoek komt heeft hij wat speciaals nodig om in zijn bek te houden (kauwbeen) en de bezoekers niet te ambeteren. Hij heeft een voorproefje gekregen als ik thuiskwam omdat hij braaf op mij zat te wachten, zoals gewoonlijk.
Ik had gelezen of ergens gehoord, dat op je rechterkant slapen, gezond is voor je hersenen, zodat het brein meer rust krijgt en zodoende een goede nachtrecuperatie heeft. Ik vond dat nu echt een vraag om aan ChatGPT te stellen. Hij/zij/hun heeft toch de wijsheid in pacht en gaf het volgende antwoord op mijn interessante vraag: de ideale slaaphouding hangt van je persoonlijke gezondheidssituatie en comfort af! Er zijn natuurlijk vier zijden aan de mens om zijn nachtrust te optimaliseren: op de linkerzij, rechterzij, op de rug of op de buikzijde. Het antwoord is als volgt: op de linkerzijde slapen bevordert de spijsvertering en helpt bij het verminderen van brandend maagzuur of reflux, en het stimuleert de bloedcirculatie. Op de rechterzijde slapen kan de druk op het hart verminderen maar maagzuur verergeren. Op de rug slapen, houdt de ruggengraat in neutrale positie, verindert druk op gewrichten maar bovenal voorkomt rimpels door minder contact met het kussen. Op de buik slapen, vermindert snurken bij sommige mensen maar kan de nek en de rug extra belasten. Dus zegt de Chat, voor goede nachtrust is een goede matras en hoofdkussen onontbeerlijk, zorg voor een donkere en koele slaapkamer en probeer een consistent slaapschema aan te houden. De meeste mensen slapen op hun linkerzijde en als je specifieke klachten hebt kan je best naar een arts of fysiotherapeut gaan. Voilà, daarmee weten we het weeral van een ander. Ik heb zo nog wat specialekes om in slaap te geraken. Naar de cijfertjes op mijn dashbord kijken en op de mooie combinaties letten: bv 23.23, dan probeer ik altijd in bed te liggen, wat meestal lukt, of te wachten tot 01.23 verschijnt. Ook zelfhypnose probeer ik soms uit als ik werkelijk ten einde raad ben en niet in slaap geraak en me er zenuwachtig over begin te maken. Dan is het minutenlang dezelfde korte zin zeggen: ik ga slapen, ik ga slapen, ik ga slapen.... Tot morgen
