Net zoals ik mijn woordenschat al schrijvend en lezend moet onderhouden, zal ik dat ook moeten doen voor mijn gehoor en stem. Luisteren is een moeilijk woord voor mij, altijd al geweest. Ik ben wat koppig, doe graag mijn eigen zin en vind bevelen opvolgen van anderen nogal moeilijk. Allemaal ideale karaktereigenschapppen voor een alleenstaande. Niemand die met mij in discussie treed, tenzij ikzelf en ik ben dan nogal geneigd om mezelf altijd gelijk te geven. Ik heb ook niet graag veel lawaai in huis, de radio zet ik nog zelden aan en naar tv kijken doe ik met teletekst eronder zodat het geluid van de menselijke stem max op geluidsniveau 10 staat. Dat is allemaal goed en wel tot de menselijke stem met zijn verschillende timbres, toonhoogtes en eigenheden in mijn nabijheid is. Dat viel me gisteren op door het bezoek dat ik had en de conversaties die er waren en ik nogal eens 'wablief?' moest zeggen. Ik oefen te weinig mijn gehoor, want ik denk niet dat ik doof aan het worden ben of dat mijn gehoor heel erg aan het afnemen of beschadigd is. Seffens heb ik nog bezoek en zal eens poolshoogte nemen of er iets mankeert aan mijn oren. Het is inderdaad wel zo, dat men alles moet blijven gebruiken en oefenen als je wat ouder wordt: wandelen, trappen blijven doen, met de auto rijden, maar ook mensen te blijven ontmoeten en gesprekken te voeren om ook je stem en taal te blijven oefenen zodat je voor anderen verstaanbaar blijft. Ik ben niet iemand die een babbelke slaagt met mijn huisgenoot 'de hond', die wil toch alleen maar luisteren als het hem uitkomt. Dus het is goed dat er regelmatig eens een buur een klapke doet met mij, of mijn vrienden of mijn kinderen. Leren luidop mijn gedachten te uiten word soms al eens moeilijk omdat ik er te weinig oefening van heb. Toch wens ik niet iedere dag mensen in mijn omgeving te hebben. Ik ben nogal een eenzaat en kan het goed met mezelf vinden. Dat heeft dan wel zijn weerslag op mijn communicatievaardigheden. Op papier ben ik rad van tong en goed van de tongriem gesneden, in werkelijkheid ben ik echt wel te bedeesd om voluit te spreken en ben niet zo ad rem als je uit mijn geschriften zou kunnen vermoeden. Het is dikwijls bij mij van 'dju, dat had ik moeten antwoorden', weliswaar een uur nadat ik had moeten reageren. Ik heb genoeg te vragen aan mijn dochter en schone zoon als ze hier straks toekomen. Ondertussen staat mijn soep te pruttelen, want wat warme dranken zijn met dit weer niet te versmaden. Tot morgen