Driekoningen!!! Het verhaal staat te lezen in het 'Evangelie van Mattheüs'? Die beschrijft hoe 3 Magiërs of 3 Koningen samen op stap gingen omdat ze een 'ster uit het Oosten' volgden. Omdat ze denken naar een 'Koning' te gaan brachten ze dure geschenken mee: goud, wierook en mirre. Het brengt hen bij een stalletje in Betlehem waar ze een pasgeboren kindje vinden met zijn moeder, zijn voedstervader, een os en een ezel. Om iedereen van wat warmte te voorzien blazen de dieren hete lucht in het rond, een beetje de voorganger van de hedendaagse airco, kan je zeggen. Vandaag is het een dag om dat historische bezoek te herinneren en dat doen we als goede Belgen met een 'Driekoningentaart met harde noot erin verwerkt', te verorberen. Wie de noot vindt is voor één dag 'de koning te rijk'. Ik krijg ook bezoek, de laatste logés van de vakantie komen er straks aan, en een taart zal er niet ontbreken al zal het waarschijnlijk een bodding zijn, door schone-zoon gebakken.
Hopelijk zijn straks de laatste buien verdwenen, want men kan bijna spreken van een 'zondvloed' een 'watervloed'. Voor alle mensen die dicht bij een rivier of grote beek wonen houdt de waterellende maar niet op. Daarbij voorspellen ze nog eens vrieskou, wat voor iedereen die met overstromingen te maken heeft gehad, het dubbel zo hard zal maken om alle huizen en huisraad droog te krijgen. Ik woon aan zee, en gelukkig overstroomt de zee niet zo vlug. Maar het is hier een rivier van zand geworden gevormd met de laatste restanten en stuiptrekkingen van storm Henk. De kustbaan kan niet gebruikt worden en de trams van Oostende naar Westende -Bad worden met een lijnbus via een omweg met elkaar verbonden.
En dan is er vandaag niet alleen de verjaardag van Jan Peumans. Hopelijk heeft hij nog een grote asem want hij kan 73 kaarsjes uitblazen. Mijn aantal speciale jaren vallen nogal mee: mijn blog bestaat 4 jaar!!! Ik had gehoopt met mijn bezoek aan de kapper gisteren, dat met een knap kopke te kunnen vieren, maar van mijnen 'misenpli' schiet niet veel meer over. Ik begin wel zonder schoon kapsel aan de 5e jaargang van 'een meisje van 1948', met vandaag vertelseltje nr 1460!!!!. Al had ik veel schroom en twijfels vooraleer in 2020 mijn blog te beginnen, het schrijven werkt echt wel verslavend en is een vast onderdeel van mijn dagtaak geworden. Nu de tomatensoep met ballekens klaarzetten want straks valt hier mijn dochter & co binnen en die zijn vast uitgehongerd. Tot morgen
Hondenweer!! Geen kat en al zeker mijn hond niet die een poot buiten wil zetten. En toch had ik een afspraak bij de kapper en dat zeg ik zelfs voor een hagelbuitje niet af. Ik heb niet alleen een haarverzorging gekregen maar ook een gratis gezichtspeeling gehad onderweg. Met brede sjaal en grote kap over mijn hoofd ben ik, na de mise-en-plis naar huis gesukkeld. Gebruik maken van een paraplu zou precies lijken of ik met een kapot zeil onderweg was. Ik ben veilig en met een droog koppeke,thuis gekomen en dat is het belangrijkste. De rest was kloddernat. En onderweg hoorde ik mijn naam roepen, Marleentje, Marleentje, Marleentje. Was dat vroeger het gezegde van 'zo is er maar eentje' is het hier in de straat de voornaam van een trio 'vrouwtjes'. Die naam is wel niet meer 'eentje' maar 'veeltjes' en toch is elk exemplaar 'uniek'. Eén karaktertrek hebben we gemeen: we kwetteren als de besten!. Ik heb gisterenavond gekeken, zoals iedere avond, naar "Vrede op Aarde" met Sven en Soe als gastheer/vrouw en Jan als voorzitter van de debatten wie een 'award' verdient. De gasten in de studio waren niet min: Nathalia, Christel, Aimé en Jo. Natuurlijk was die laatste daar om commentaar te geven over de 'royalty' want ook daarvoor was een prijs voorzien. Zéér tegen de zin van onze Jan, die een bekend anti-monarchist is. Ieder zijn mening over de invulling van de 'functie van staatshoofd'. De Jan hield zich wijselijk verre van de debatten, sloot oren, ogen en mond om niet te horen dat de 'omhelzing' van Albert en Delphine een 'Award van Vrede' krijgt. Maar de 'Jo' zat daar ook om een beetje om reklame te krijgen voor zijn nieuwste boek over het vorstenhuis nl "De Macht van Mathilde". Ik heb het niet gelezen en zal het ook nooit lezen omdat ik die man in zijn verslaggeving van belangrijke koninklijke evenementen, al té veel de bal heb horen misslaan. Hij doet zich voor als zijnde een verslaggever die van alles op de hoogte is, van het reilen en zeilen bij het gezin van Filipe en de andere vorstenhuizen. Gelukkig was er de Sven die een paar misstapjes van de auteur kaderde met een sketcheke, waar de Jo niet echt blij mee was. Als het op koninklijke verslaggeving van trouwpartijen, inauguratie en overlijdens gaat, kan er eigenlijk niemand tippen aan de kennis ter zake van Filip Feyten. Zonder idolaat te doen over de betrokken personen of hen in een verkeerd of belachelijk daglicht te stellen, brengt hij de geschiedenis, leven, verdiensten en hun stamboom tot leven. Hopelijk roept de VRT de gepensioneerde nog eens op, om volgende week verslag uit te brengen van de troonswissel in Denemarken. Tot morgen
Oef, eindelijk, zon en droger weer. Dat is een hele verademing. Wel nog wat wind maar niet meer zo fel als de voorbijgaande dagen. In de omgeving van de woningen van mijn jongens, is de windhoos op een paar meter naast hun huizen voorbij geraasd. Veel materiële schade bij hun buren, maar gelukkig nergens sprake van gewonden. Nu is er even een adempauze vooraleer de vriezeman passeert. Hopelijk is er veel water in de grond getrokken of naar de beken en rivieren gestroomd zodat de huizen van de overstromingen niet in iglo's veranderen, nu de echte winter wordt aangekondigd. Het echte winterweer is niet slecht om het ongedierte eens een zware slag toe te brengen maar voor de mensen is het soms ellendig om zich op bevroren banen te moeten verplaatsen. Het laatste weekend van de vakantie komt er aan en dat brengt mijn volk nog eens naar de kust, voor een fikse strandwandeling en een bezoek aan hun oudje. Ze blijven dan ook allemaal hier slapen. Dat belooft een drukte van jewelste te worden. Vandaag al eens nadenken wat ik allemaal aan mondvoorraad moet voorzien. Gisteren is dan mijn hondje naar de kapper geweest en kreeg van de trimster een 7/10 omdat hij zonder morren en gewillig zijn krulletjes liet knippen. Hij ziet er weer prachtig uit. Dat het niet regent is goed nieuws want zo kan hij niet in de modder spelen, springt hij op een droge wei naar ballen en blijft hij nog enige dagen proper en spierwit. Iedereen tevreden want vanmorgen heeft de poetshulp alles weer eens spic en span gemaakt. Dat is het voor vandaag. Nu mijn krant lezen, eten en daarna nog wat buiten zitten om mijn vit D op peil te houden. Tot morgen
Ik heb deze morgen al verschillende weerfenomenen de revue zien passeren. Vooral nattigheid maar ook de zon die af en toe wel zorgt voor een vrolijke kijk op de natte wereld. Ik ben geen fervente teevee-kijkster maar 's avonds vind ik het toch plezant als er wat geluid en beeld/kleur in huis is. Dan kies ik graag wat opbeurende programma's en dat is toch soms een beetje zoeken. Er zijn soms dagen dat ik enkel wat vertel aan mijn hondje en dan is wat mensentaal op de achtergrond niet te versmaden. Overdag is het stilte in mijn huis dat overheerst, geen radio of tv na 9u 's morgens. Ik hou van de rust en het geluid van de natuur maar eens dat het donker begint te worden en ik niet zo veel meer buiten ga, is een film, muziek, debat of goede documentaire van harte welkom in mijn huis. Dus ja, ik bekijk 's morgens in de krant de tv programma's. Welke zijn de moeite van het opnemen waard om eventueel mijn avonden mee te vullen want overdag zijn er bezigheden genoeg en kan men uitstappen doen. Ik ben wellicht niet de enige alleenstaande die de beeldbuis als compagnon voor de avonduren heeft. Maaltijden zijn vlug klaargemaakt en rap verorberd want gesprekken zijn er niet tijdens de etensuren, die eigenlijk meestentijds maar minuten zijn. Zolang men een partner heeft verloopt de dag enigszins anders en houdt men rekening met elkaars wensen. Eens alleen, doet men z'n goesting want men moet niemand iets vragen. Doorgaans is dat wel plezant. Maar daarom is het wel goed dat ik regelmatig mijn familie als logés heb, dat doet me beseffen dat de wereld niet alleen uit mezelf bestaat. En dat weet ik zeker en vast vandaag. Het is weer uitstapdag!! Met de hond naar het kapsalon om zijn krulletjes te trimmen want hij ziet er weer uit als een schaapje i.p.v. een hond met krulletjes. Deze dag zal er wat anders uitzien dan anders want ik moet niet meer de boekenwinkel ingaan om te neuzen in de pas gedrukte lectuur. In de e-reader staan nog té veel boeken die ik moet lezen. Maar wees gerust beste mensen, het is niet omdat ik 'alleen' ben dat ik me eenzaam of ongelukkig voel. Wel wordt alles anders beleefd als een hondje met je samenwoont en geen menselijke partner.Tot morgen
Twee januari en de sneeuwklokjes staan open, het groen van de hyacinten staat al 10 cm hoog boven de grond en de krokusjes zijn met bol en groen uitgegraven door de hond. Exit mooie fleurige kleine bloempjes. Voor de rest is het een doodgewone regendag die misschien slecht zal aflopen voor bewoners in het zuiden van ons land en degenen die in het Schelde- Durme- Dijlebekken en de Westhoek wonen. Het herinnert me aan de overstromingen van 1976 in Ruisbroek toen ik ook meemaakte wat een 'overstroming' wil zeggen: ellende. Ik voel mee met de mensen in de Westhoek en alle andere delen van ons land, dat te maken krijgt met wateroverlast. Het ergste zijn dan nog de ramptoeristen die niks doen maar staan te gapen naar de miserie van de mensen die ondergelopen zijn. En voor nu weet iedereen hoe zo'n natte dag oogt: somber, grijs en nat. Niet veel beterschap voor de volgende uren. Armand Pien (1920-2003) zou verkondigen, dat de 'straalstroom' verkeerd ligt en dat er niet veel beterschap in zicht is, zolang die daar op die plaats blijft liggen. Dat zou hij met een uitgestreken gezicht en een paraplu boven zijn hoofd, verkondigen. Voor zo'n intense druppeldag ben ik dan blij met mijn opgenomen programma's van de laatste dagen. Spijtig genoeg heb ik er gisterenavond al een paar moeten bekijken want alleen "Vrede op Aarde" was het enige uurtje dat de moeite loonde om er mijn tijd aan te spenderen. Verder was het huilen met de pet op bij het zappen tussen al die 'nieuwjaarsconferences' van onze 'komieken' zoals Kamal, Jacques en Erik. Op al de andere zenders was het niet veel beter gesteld. Wat ga ik voor de rest doen vandaag? Lezen. Als maaltijd ga ik, althans volgens de Italianen, 'de ultieme culinaire misdaad' verorberen: pizza Hawaï. Volgens de Napolitanen, Napels is de hoofdstad van de pizza, is het een regelrechte heiligschennis als men dergelijke bereiding in restaurants zou voorzetten of thuis zou bereiden. Maar Italië is ver weg en Italianen zijn zelden aan onze Belgische kust te zien, en dus laat ik me deze lekkernij welgevallen. Tot morgen
Voor al mijn lezers en medebloggers wens ik, met op de achtergrond het Nieuwjaarsconcert van de Philharmoniker in Wenen, een prachtig en gezond 2024 toe. We bloggen allemaal omdat we aan onze medeburgers willen laten weten wat we doen, wat we weten en kennen, en omdat we gelukkig zijn dat allemaal te kunnen mededelen aan elkaar, omdat we gezonde senioren zijn. We gaan virtueel op bezoek bij elkaar, we hebben elkaar leren omdat we eenzelfde hobby hebben 'schrijven' maar we hebben heel verschillende interesses. Dat maakt het lezen van elkaars blog zo spannend en aangenaam. Dat zou zo maar het begin kunnen zijn van een 'nieuwjaarsbriefje'. Dat zou dan beginnen met "Liefste Bloggers". Ik heb nog al mijn briefjes liggen, zelfs van méér dan 70 jaar geleden. Bij mijn stapel zijn er ondertussen de briefjes bijgekomen die mijn kinderen naar hun 'liefste ouders' en mijn metekinderen naar hun 'liefste meter' schreven. Een paar jaar geleden kwam er het laatste briefje voor 'liefste oma'. Allemaal werden ze plechtig voorgelezen voor gans de familie!!!. Nu is iedereen te groot geworden en willen ze hun beloften om goed hun best te doen op school, thuis, en overal eigenlijk, niet meer op papier zetten. De 'goede wensen' komen nu toe met sms, e-mail, Whatsapp, telefoontje, internet. Niet slecht natuurlijk want ze laten blijken dat ze me niet vergeten zijn. De tijden veranderen. Kregen we vroeger een 'pompkoek met fondants' dan zijn het nu 'te goed bonnen' die we kunnen besteden naar hartelust. Zo weet ik weeral dat er een nieuw jaar is begonnen en dat de 'louwmaand' van 2024 haar eerste dag begonnen is. Deze maand werd zo genoemd omdat de voorbereidende werkzaamheden van het looien van de dierenhuiden begon. Dat is een winterse activiteit, die nu in de fabrieken het ganse jaar door gebeurt. Januari komt dan van de Romeinse god Janus, de man met de twee gezichten; één dat naar het verleden eens kijkt en het andere naar de toekomst. Het is zo dat ik het verleden wel ken maar dat mijn toekomst nog een grote onbekende is en waar ik, ongeacht mijn leeftijd, toch in volle spanning naar uitkijk. Ik lees geen 'horoscopen' of ga niet de waarzeggers opzoeken om te weten wat er in het verschiet ligt. Dag per dag verrassingen meemaken en het leven 'beleven' is ook mooi. Bij het begin van een nieuw jaar worden er al eeuwenlang, vooral op politiek en economisch vlak, belangrijke beslissingen genomen. Dit jaar is dat natuurlijk niet anders en dagen geleden werden die al meegedeeld. De grootste verrassing kwam dit jaar van het oudste koningshuis van Europa, Denemarken. Na 52 jaar zetelen op de troon, houdt deze kunstzinnige en soms extravagante koningin het voor bekeken. Margaretha geeft de scepter en andere regalia door aan Frederik. Ben eens nieuwsgierig of de installatie van deze kroonprins met evenveel grandeur zal gebeuren als bij Charles III. Tot morgen
Adieu, vaarwel, het jaar dat voor mij precies nooit begonnen was. Het was geen aangenaam jaar en heb er dus ook geen goede herinneringen aan. Wel zijn er veel spreuken te vinden over deze laatste dag van het jaar, algemeen gekend als 'Sylvester'. Volop gevierd in Frankrijk en zeker in Duitsland waar hij zijn naam gegeven heeft aan de laatste 24 uur van het jaar. Hij is hier gekend als de patroonheilige van de huisdieren en wordt aanroepen voor een goede oogst in het nieuwe jaar. Ik heb een mooi versje gevonden voor deze dag: "Sint Sylvester is het vandaag, dat God uw vee behoede graag, geen vos een kip verschalkt, je man niet achter rokken zwalkt". En hoe ga ik dit jaar en deze dag uitwuiven? Gewoonweg met een pakje pickleschips in de zetel zitten, af en toe een stukje aan de hond geven, een schweppeken aangevuld met een rode alcoholvrije aperitief erbij en ondertussen genieten van de muzikale avond die Canvas voorziet. Ik verheug me al om te kijken naar het verhaal van muziekband "Queen" en gevolgd door een opname van hun optreden in Budapest, "Hungarian Rhapsodie" genaamd. Alles wel al 100 keer gezien, maar de bandleden en muziek steken nooit tegen om naar te kijken en te luisteren. Alsof dat niet genoeg is, volgt er een documentaire over "Pink Floyd", een registratie van David Bowie's "Ziggi Stardust" en om af te sluiten nog wat muziek van "Pearl Jam". Alles zal ik opnemen want tot het einde zal ik zeker niet kijken. Opblijven moet ik wel doen, tot na het vuurwerk, want in Middelkerke wordt niks afgelast ondanks het natte en winderige weer dat voorzien is op deze laatste dag van 2023 en de eerste dag van het Nieuwe Jaar, 2024. Wel beste lezers, en sluit allen 2023 op een waardige manier af zonder ongelukken ondertussen luisterend naar "Have fun tonight" van Lady Gaga. Tot volgend jaar en dat is 'tot morgen'
Een hele pak papier in de brievenbus!. En ondanks dat ik daar iedere dag op zit te wachten denk ik ook eens aan de bomen die daarvoor gesneuveld zijn. Misschien is het wel op synthetisch papier gedrukt. Dat zou al een hele opluchting zijn, dat voor al die jaaroverzichten geen boom is omgezaagd. Dat is het nadeel van deze periode van het jaar, overal en alom zijn er overzichten van 2023 op de radio, de tv-uren en de kranten te vullen. En zoals ieder jaar gaat het over aanslagen, moorden, oorlogen en natuurrampen. Moet ik zelf ook een samenvatting geven van het bijna-voorbije jaar? Rap gedaan: wat dipjes, wat datjes, wat dutjes, wat dotjes iedere dag op mijn hoofd. Ziezo, ik ben klaar om uit te kijken naar het volgende jaar. Dat heb ik al gedaan met een afspraak te maken voor het nazicht van mijn auto en een afspraak voor de keuring. Ik moet veilig in het verkeer kunnen meebollen. Wat is er nog gebeurd de laatste dagen? Kadavers van honden die aanspoelen op de stranden. Een groot mysterie want geen enkel beest was gechipt en behoorden allen tot het ras dat meedoet aan hondenrennen, zoals de windhonden. Wat gaat er ook weer veranderen het volgende jaar? Dat ik nog wat meer moeten sorteren en er weer een zak bijkrijgen: naast de paarse of bruine, de blauwe nu ook een gele voor etensresten. Moet ik voor 1 aardappelschil een zak kopen en weken laten staan tot er een 2e in komt? Zoveel afval heb ik niet in mijn éénvrouwshuishouden met hond. Ik moet straks nog een ruimte, een kamer voorzien voor al mijn afval te sorteren want er is ook al de aparte sortering en ophaling van papier en karton, tuinafval en het glas dat naar de glascontainer moet gedragen worden. Ik ben niet tegen de sortering van van het afval, maar ik zie dat al de toeristen aan de kust niet doen om met verschillende gekleurde zakjes rond te lopen. Ik ben al blij als de mensen die hier op verlof, komen het in de openbare vuilbakken smijten en niet ernaast. En voor de rest wordt alles duurder, zoals gewoonlijk behalve het gas. Maar ik pas mijn gas-en electravoorschotten niet aan. De winter moet nog beginnen en de oorlog is nog niet gedaan. De verrassing van de dag, althans voor mij, was dat mijn vader ook een naamdag had: Heilige Roger (us) van Barletta en leefde rond 1129. Wat hij deed om zijn verdienste van heiligheid te krijgen, is niet te achterhalen. Wel is zijn naam van Germaanse oorsprong waar 'Ro' een woord van 'roem' is en 'ger' zoveel betekent als 'ijzeren speer'. Een moedig man, beroemd om zijn speer die door de eeuwen heen een 'pijltje' werd. Tot morgen
Gewoonlijk zijn naweeën pijnen die er na een bevalling komen, en dat heb ik drie keer meegemaakt. Nu gebruik ik het woord om de 'zeer' die ik heb na mijn valpartij, te omschrijven. Gelukkig belet het me niet om te schrijven, want ik ben up-to-date door aan machineschrijven te doen en dan mijn schrijfsels op het internet te posten. Dat vraagt geen fysieke inspanningen wat me niet zou lukken moest ik alles met pen en papier opschrijven en naar de post zou moeten lopen om het papiertje te versturen. Daarmee wil ik zeggen dat ik een serieuze smak tegen het asfalt gedaan heb en dat de gevolgen zich nog laten voelen. Hoe die renners zich zo snel kunnen herstellen na valpartijen, en verder doen in hun wedstrijd, begrijp ik hoegenaamd niet. Natuurlijk zijn ze veel jonger dan ik, maar met geweld tegen de grond gaan, schaafwonden hebben en in een onmogelijke en onnatuurlijke houdingen gelegen te hebben, geeft toch voor iedereen, ongeacht de leeftijd, wat pijntjes, verrekkingen en ongemakken. Uit noodzaak zit ik stil op mijn schrijfstoel en ben ondertussen stiekem blij dat ik geen nieuwjaarsfeestje heb en nergens naartoe moet gaan. En zo slepen de laatste dagen van 2023 zich rustig verder, tot het nieuwe jaar begint. Ik had eerst gedacht om het lied van de jarige Peter Koelewijn te beluisteren "Kom van dat Dak af". Maar gezien mijn stijve toestand is dat toch geen goed idee. Het is een ritme waarbij ik veel wil bewegen en dat zit er vandaag niet in. Ik luister dus maar stilletjes naar een ballade van een andere jarige, Marianne Faithfull, "The Ballad of Lucy Jordan". Dat blijft een beklijvende tekst om te aanhoren en is nog altijd een realiteit. Vooraleer af te sluiten geef ik nog de weerspreuk van de dag mee. Het is de feestdag en ook de naamdag van mijn jongste zoon Thomas. Hij is even onkreukbaar als Thomas Becket (1118-1170) maar niet zo heilig: 'als met Sint Thomas de dagen lengen, beginnen de nachten te strengen'. Tot morgen
Jullie moeten me excuseren maar er is vandaag één ding dat ik absoluut eens wil doen: een goede vloek uitspreken en neerschrijven. Godvermiljaarde nondeju. Ik ben gisteren weer aardig op mijn bek gegaan!!! Op weg naar het restaurant heb ik me serieus mistrapt, voluit op de grond gevallen, handen geschaafd, schouder pijn gedaan en weer een joekel van een blauwe plek op mijn been. Alles langs de linkerzijde. Gelukkig was mijn dochter erbij en de hond om me te troosten en was het toch mogelijke een garnaalkroketje te verorberen. Maar deze ochtend zo stijf als een 'kreeft' wat trouwens mijn sterrenbeeld is. Gelukkig niks gebroken of verstuikt wel alles geforceerd. En nu zit ik hier als een hoopje ellende aan mijn schrijftafel. Een beetje zelfmedelijden kan nooit kwaad. Maar deze middag kan ik nog genieten van het gezelschap van mijn dochter en dan keert ze terug naar haar geliefden. Volgende week is ze terug en daartegen is alles genezen.
Vandaag is het 'Kinderdag', de dag van de 'onschuldige' of 'onnozele' kindertjes. Een feestdag die we danken aan koning Herodes Antipas (20vC- 37nC) die het niet kon hebben dat een profetie zou uitkomen dat er een nieuwe koning zou geboren zijn. Alle jongetjes jonger dan 2 jaar werden vermoord. Jezus ontsnapte aan de slachtpartij omdat Maria en Jozef met hun kindje naar Egypte vluchtten. Dat was toen ik nog met de kinderen in huis was, een belangrijke dag want de traditie wilde dat wie er op die dag het laatste uit bed was, de ganse dag de huiselijke taken op zich moest nemen. Soms met hilarische gevolgen. Het viel vandaag dus mee dat mijn dochter als laatste op stond en zo mijn ontbijt kon klaarmaken. De poetshulp is hier ook, en van opruimen en kuisen is ze dus al ontslagen. Bandaag is de weerspreuk: 'het weer dat Kinderdag wil, komt terug ook in april'. Tot morgen
Ik zit volop in de 'kolentijd'. Geen nieuws is goed nieuws, zegt men gemakkelijk en het is ook wel zo. De krant, ik heb vandaag een exemplaar gekregen, herkauwt het nieuws van de afgelopen 360 dagen. Het nieuwste nieuws in de gazet, op radio en tv, is weer een bom die valt in Oekraïne of het Midden-Oosten. Daar is nog geen 'peis en vree' te bespeuren. Voor mij is het onverwacht een drukke kersttijd aan het worden. Bezoeken van de kinderen, zoals vandaag mijn dochter die eens op gesjouwel komt bij haar moeder en blijft slapen. Zij komt met het openbaar vervoer en dat is toch wel niet simpel en zeer tijdrovend. Meer dan 3u onderweg! Maar net als haar moeder is zij een verstokte lezer en gaat die tijd op de trein, razendsnel voorbij. Straks ga ik met mijn hondje, haar opwachten aan de tramhalte. Ik vind dat leuk om te doen, mensen afhalen en al een eerste stapje samen zetten. Samen een wandeling doen, samen eten en vanavond samen tv kijken en commentaar geven op het getoonde beeld. Maar eerst gaan we garnalenkroketten eten, ons favoriete voedsel. Tot morgen
Tweede Kerstdag blijft voor mij de belangrijkste dag van heel het kerstgebeuren. Mijn eigenste kerstekinneke zag het levenslicht, nu ook weeral 51 jaar geleden. Ondertussen is het een hele vrouw geworden met een gezin. Ze waakt als een moederkloek over elk lid van die kleine samenleving, oud en jong. Morgen komt ze en brengt een paar dagen bij mij door om samen van de zee, het strand en de zuivere lucht te genieten. Ondertussen bekom ik een beetje van de drukte van Kerstdag en verblijf ik even in de 'rustlaan'. Het is altijd even wennen als er weer voor wat meer personen moet gezorgd worden dan mijzelf en de hond. En veel nieuws heb ik niet te melden zeker nu ik niet kan putten uit de nieuwsberichten die in de krant verschijnen: ze is niet in de bus gevallen. Seffens melden dat ik geen leesvoer heb gekregen. Dan krijg ik weeral een extra dag bij de vervaldag van het abonnement. Maar ik heb toch liever mijn gazetje iedere dag, want nu blijf ik van allerhande nieuws verstoken. Het is toch niet hetzelfde om dat op internet te lezen of het nieuws op tv te volgen of het horen op de radio. Het ziet er wel naar uit dat ik straks, goed beschut, wat in mijn boek zal kunnen lezen, buiten op mijn bank. De wind is aan het luwen en de zon schijnt, een ideale winterdag. Tot morgen
Een kort berichtje omdat ik iedereen een gezellige, vredevolle Kerst wil wensen. Ik luister ondertussen nog eens naar het kerstliedje van Xavier De Baere, geruggesteund door Kommil Foo: "Formidabele Kerstmis". Ik wens voor ieder van jullie een onvergetelijke en formidabele Kerstdag toe. Tot morgen
Een zondag, maar ook een beetje een werkdag met de voorbereidingen van het kerstmenu. Verspreid over de dag, zal ik al mijn tafel in kerstsfeer brengen, de soep klaarmaken en alles klaarzetten wat nodig is voor het kerstdiner. Zo veel mogelijk vandaag doen, zodanig dat ik plezier beleef aan de komst van mijn gasten en samen met hen kan genieten van mijn varkenshaasje. Misschien wordt deze zondag wel speciaal, want het is wel winderig maar redelijk warm weer. De recordtemperatuur van 1983, 14,2°C kan misschien wel gebroken worden want momenteel is het al 13°C. Dat is dan goed nieuws voor de slotdag van 'De Warmste Week' zodat er veel volk op het laatste evenement van deze actie kan komen. Ik heb iets minder gekeken en geluisterd dan andere jaren, mijn radio en tv staan minder, ik heb ook veel bezoek gehad en ben veel buiten geweest om het spektakel en de gevolgen van Pia te zien. De wind is nog altijd niet gaan liggen, misschien voelen we nu de gevolgen van orkaan Zoltan die Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk teisterde. Vandaag zal ik wel mijn beeldbuis en dvd-speler aanzetten. Ik moet eer betuigen aan Elisabeth van Beieren (1837-1898), Sisi, Keizerin en Koningin van de Dubbelmonarchie Oostenrijk- Hongarije. Een vroeg kerstekindje dat na 16 gelukkige kinderjaren haar tragedie beleefde aan het Oostenrijkse Hof in Wenen met haar man en haar kinderen. Momenteel loopt de nieuwe Sisi-dramareeks uit 2021 op tv, een herhaling al. Een wrede reeks, die misschien dichter bij de waarheid is dan de zeemzoete trilogie van de jaren 1955-56-57. Maar rond deze tijd zeg ik nooit 'nee' om naar deze geromantiseerde films te kijken. Films die voor mij de aanzet waren om kennis te maken met klassieke muziek, de Duitse taal te leren en geschiedenis als liefste schoolvak te hebben. En met zo'n grijs en druilerig weer als vandaag komen deze films met blauwe luchten, goed van pas. Verder is deze vrouw een stukje familie van ons koningshuis: haar broer, Gackl of Karl Theodor, hertog in Beieren (1839-1909), was de vader van onze Koningin Elisabeth (1876-1965). Voilà, dat is het voor vandaag en zachtjesaan glijden we, eigenlijk is het stappen, richting nieuwe jaar, dat hopelijk wat rust brengt in de wereld.Tot morgen
Het Kerstweekend is begonnen met een mager krantje, en daar moet ik het dan 3 dagen mee stellen. Gelukkig valt er in de buitenwereld weinig nieuws te rapen buiten ex-ministers die weeral eens negatief in de krant komen, nieuwe partijen, parlementsleden die hun kap aan de haag hangen, en spionnen van China. De wereld wacht op het mirakel van Bethlehem en het vredeskindje dat één dezer dagen zou moeten geboren worden. De echte kerstster heb ik nog niet zien verschijnen, mijn weg en het pad dat ik moet volgen is nog niet getoond. Maar als ik zo lees, zal die kerstster/komeet pas na 2400 verschijnen en moet ik het dezer dagen stellen met onze planeten en het ISS dat passeert en niet te volgen zijn. En als dan de komeet, binnen zovele honderen jaren terug te zien is, ben ik het misschien wel die tussen al die flikkerende lichtjes aan de hemel, de mensen hun pad naar de Verlossing zal tonen. Dat mag ik zo wel allemaal niet schrijven, maar het is zoals "Het Bakske vol met Stro" van Urbanus, een knipoog naar al onze riten en verhalen. Toch geloof ik als katholiek mens, de verhalen van het evangelie en de echte historie die er geweest is: de bevolkingstelling, Herodes, de Romeinse overheersing, Pontius Pilatus enz. Ieder jaar vier ik wel het feest, maar in mineur. En af en toe geschied hier ook wel het wonder van het bezoek op die dag, niet van de herders of de koningen maar van kinderen en kleinkinderen. Omdat mijn vrienden ook toegekomen zijn, laat ik het hierbij voor vandaag. Een gezellige babbel mag er deze tijd van het jaar ook niet ontbreken. Tot morgen
Hallo luitjes allemaal, hier ben ik weer met het 'laatste nieuws' en ik bedoel niet de 'gazet', maar mijn eigen verslagen van gebeurtenissen. Eerst en vooral ben ik heelhuids door de storm gekomen deze nacht. Het was een gehuil van jewelste en de takken van de bomen zwiepten tegen de rolluiken. Die kraakten bijna uit hun voegen en maakten een hels lawaai. Vorige nacht heb ik me een paar keer afgevraagd, moet ik die persiennen nu optrekken of niet? Ik heb ze beneden gelaten en heb wattekes in mijn oren gestoken om het lawaai niet te horen. Gisteren kreeg ik dan ook het bericht dat er 4 bezoekers zullen komen met Kerstmis. Ik heb niets besteld, wat met het vooruitzicht van de feesten wel nodig was geweest. Ik moest plots heel goed nadenken wat ik als Kerstmenu aan mijn gasten zou geven. Al de jaren dat ik Kerst vierde met heel de familie, serveerde ik 'gevulde kalkoen'. Geen bestelling gedaan en dus is het wat nadenken over 'eten' wat ik eigenlijk weeral wat verleerd ben. Het begin van het feest en het einde zijn gemakkelijk: een aperitief zonder alchol, wat chips en crackers en daarna een lekkere soep met ballekes. Iedereen is daar verzot op. Als desert is het ook niet moeilijk iets in een kommeke te toveren. Ze krijgen een keuze van ijscoupes, Dame Blanche of coupe brésilienne of met gemengd fruit uit blik en alles geserveerd met een hoeveelheid slagroom naar keuze en een lekker wafeltje erbij. Bij de koffie mogen ze kiezen uit verschillende koekjes. Maar dan......het hoofdgerecht!!! Na de kapper ben ik dan maar op zoek gegaan in een groot warenhuis wat ik kon klaarmaken en serveren, dat iedereen lust. Het zal een varkensgebraad zijn met jagersaus, en wortelpuree. Dat is allemaal niet zo moeilijk om klaar te maken. Voilà, ik ben gerust en kan nog 2 dagen op mijn lauweren rusten vooraleer ik uit mijn sloffen moet springen. Door al dat gedoe, moet ik nu nog mijn koffie klaarmaken, een boke eten en de krant lezen. Per abuis heb ik de voorgaande dag gezegd er al minuutjes daglicht bijkwamen. Dat was niet juist, dat begint pas vandaag. Ik liep een beetje vóór op de feiten want het is pas vandaag de 'kortste dag' van het jaar. Het winterseizoen begint, maar tegelijkertijd is er de winterwende. We stormen recht op de langere dagen af en het warmere weer. En van gemiddelden spreken de weermannen graag. Ze vergeten dat er door die statistieken ook zware ongelukken kunnen gebeuren. Zoals een 'staticus' die vol vertrouwen waadde door een rivier die 'gemiddeld' één meter diep was: hij verdronk. Het denkertje van de dag is dat. Maar het is ook weeral ettelijke jaren geleden dat Godfried Bomans (1913-1971) het tijdelijke met het eeuwige wisselde. De schrijver van "Erik of het kleine insectenboek", heeft ook een schat aan citaten nagelaten zoals, wat ik elke dag doe: schrijven is schrappen". Tot morgen
Is het nu op 21 of op 22 december dat de astronomische winter begint? Feit is dat dit seizoen zich met veel gedruis aankondigt. Dat heeft zowaar een naam gekregen: Pia. Men verwacht windsnelheden van rond de 100km/u voor deze avond en deze nacht en er is ook stormtij voorzien. Ik moet al mijn beste wensen voor de buren nog gaan ronddragen, misschien is het beter een dagje te wachten om dat te doen. Morgen komen er al twee minuutjes bij aan daglicht, eentje s'morgens en eentje 's avonds. Alhoewel, zo'n stormwind, hoe gevaarlijk ook, heeft zo'n aantrekkingskracht om er toch maar te gaan inlopen. Trotseren van de natuurkrachten en natuurelementen is plezant, volledig uitgewaaid worden en uitgeregend zijn. Alhoewel het hondenweer genoemd wordt, heeft mijn hondje dat liever niet. Hondje-lief loopt dan netjes achter of vóór mij afhankelijk van de windrichting, om zichzelf tegen al dat geweld te beschermen. En vandaag is het een drukte van jewelste op de verjaardagskalender. Jarigen zijn: Emmanuel Macron, Bart De Wever, Iljo Keisse, Kris Wouters en Rosa uit 'Thuis', Annick Segal. Maar ik ga een muziekje draaien van Gentenaar Walter De Buck (1934-2014), dat heel toepasselijk is vandaag, "'t Vliegerke". Tot morgen
Bijna was ik omver geblazen door de wind. Maar gelukkig is er wat meer windkracht dan 60 km/u nodig om me omver te krijgen. De hond had het iets moeilijker om op zijn vier poten te blijven staan, maar was in de wolken van al die geuren die met geweld kwamen toegewaaid. Met 8°C hoeven we niet te klagen van de temperatuur. Voor velen is er vandaag de viering van een wielerheld, de Keizer van Herentals, Rik Van Looy, die de kaap van 90 jaar gaat overschrijden in goede gezondheid. Rik II, genoemd om hem te onderscheiden van Grote Rik, Rik Van Steenbergen (1924-2003). Rik I heeft zo wat alles gewonnen wat er te winnen viel op wedstrijdvlak voor wielrennen. Hij blijft in mijn herinneringen hangen om 2 redenen. Toen we op bedevaart waren in Lourdes, was er een aankomst van de Tour de France in Pau. Mijn vader wilde perse de aankomst zien en daar was dan de mogelijkheid om een foto te nemen samen met deze wielerheld. Maar in mijn gedachten is er vooral de houding van deze wielergod toen hij het wereldkampioenschap op de weg in Ronse, verloor van Benoni Beheyt in 1963. Een grote polemiek ontstond er of de zege terecht was of niet, maar voor mij is dat nog altijd; wie er als eerste over de meet komt is de winnaar, favoriet of niet, samenspraak of niet, overeenkomsten of niet. Het is 60 jaar geleden gebeurd en nog speelt dat door mijn hoofd. Waarschijnlijk bij iedere wielergek van mijn generatie. Hij mag in ieder geval veel kaarsjes uitblazen en blaakt nog van gezondheid. Verder was er gisteren een opvallend sportfeit en werd als belangrijkste item gebruikt om de nieuwsuitzendingen op alle zenders te beginnen:Thibaut Courtois die niet gaat keeperen voor de 'Rode Duivels' op de Europese kampioenschappen. Dat omwille van moeilijk te genezen kwetsuren en de onmin met de trainer-coach. Dàt is wel de eyecatcher van de dag te noemen nietwaar? In mijn mailbox komt er iedere week het blad "Historiek". Dat staat vol met interessante weetjes en artikelen van onze en de Nederlandse geschiedenis en gebruiken. Zo staat er vandaag een schrijfsel in, over, zoals ik het noem en schrijf 'Fish her man's Friend'. Dat was een grapje tussen mij en een vriend van weleer, als we een keelpastille wilden hebben. Vandaar dat ik eens luister naar de plaat: "Dream Lover" van Bobby Darin (1936-1973). Maar terug naar muntjes. Per papieren zakje bevinden er zich 23 gezondheidssnoepjes in: het zijn pikante menthol snoepjes die een apotheker in 1865 ontwikkelde in Fleetwood, Lancashire, Engeland, en meegaf aan de vissers om hun keelpijnen te bestrijden tijdens hun gevaarlijke reizen. En dat het een gevaarlijk beroep is, werd bewezen met het net binnengelopen bericht; een dode en zwaargewonde visser tijdens de uitoefening van hun beroep op zee. Tot morgen
Mijn blog is een soort dagboek geworden dat ik iedere dag eens bekijk om vergeten herinneringen en feiten eens terug boven te halen. Zoals je allemaal al weten, beste lezers, doe ik iedere dag mijn taaloefeningetjes om domme schrijffouten te vermijden en nieuwe woorden te leren. Vandaag was er bij de Nederlandse oefeningen de keuze uit 3 mogelijkheden welk woord ik moest gebruiken als ik gezellig eens in de stad zou gaan winkelen. Is dat 'stadden' 'statten' of 'stadten'? Tegen de verwachting in is dat 'statten'. Merkwaardig, door mijn blog te lezen, zag ik dat er vorig jaar eenzelfde vraag gesteld werd en dat ik hetzelfde verkeerde antwoord gaf nl 'stadten'. De vraag aan mezelf is nu: hoe nuttig zijn die dagelijkse oefeningen, wat leer ik bij, en wat moet ik doen om van mijn fouten te leren? Het zal wel zo zijn dat ik moet blijven herhalen zodat het in mijn brein ingestampt is zoals vroeger, zodat ik alles kon onthouden wat essentieel was in het leven zoals rekenen, schrijven en lezen. Het beste is dus de echte schoolse manier: herhalen herhalen en herhalen. Ik blijf mijn testjes doen!!! Ik moet het nieuwste woord ook blijven herhalen en niet vergeten zoals het woord van 2022. Maar 'klimaatklever' is een tijdelijke protestactie geweest die kunstwerken beschadigde terwijl het nieuwe woord een langer leven zal beschoren zijn: graaiflatie = misbruik maken van de inflatie voor extra winsten. Dat voelen we allemaal in onze portemonnee en die woekerprijzen en dus grote winsten van de concerns, zullen niet dalen. Waarschijnlijk heeft Colruyt gelijk om over prijzen te onderhandelen om het laagste bod voor een product te krijgen. Het Vlaamse woord van de dag 'milderen' kan dan weer van toepassing zijn op de woorden van Paus Franciscus, die zegeningen van samenlevingsvormen van LGBTQ, toestaat. Een huwelijksinzegening blijft voorlopig voorbehouden voor 'man en vrouw' met het oog op het krijgen van een nageslacht. Er zullen toch heel wat gelovige mensen tevreden zijn met deze uitspraak. Gisteren heb ik dan ook geluisterd, eerst naar de start van de 'Warmste Week' in Brugge, vervolgens naar de gesprekken met Filippe. Ik denk dat het een integer man is, die zich echt voor ons land heeft geëngageerd en dat met liefde en veel inzet doet. Zijn filosofische woorden, 'word wie je bent' en 'aanvaard wie je bent' en 'als je eenmaal in harmonie bent met jezelf, ben je gelukkig', kan ik alleen maar beamen.
Maar vandaag heb ik één vraag: gaat 'den Eddy' fietsen of wandelen met dit mesnatte weer? Ik zal het wel lezen deze avond. Tot morgen
Ik kan het bijna niet geloven dat het jaar weeral bijna een 'oud' jaar is terwijl ik nog altijd denk dat ik aan 2023 moet beginnen. Langs de ene kant, blij dat de tijd vlug gaat vooral als het saaie dagen en weer is. Langs de andere kant is het spijtig dat de tijd zo vlug gaat want een dagje ouder worden zou ik het liefst van al uitstellen. Het spreekwoord zegt, 'de tijd gaat snel, gebruik hem wel' en dat is echt wel waar. Daarom heb ik deze morgen al de bevroren geraniums, wat ik in feite pelargoniums moet noemen, uit hun potten verwijderd. De roeste bladeren en bloemknoppen hadden geen zicht meer en dan liever lege potten met mooie omgewoelde aarde, die dan staan te wachten om terug gevuld te worden in de lente. Maar ik heb daar bollekes in gestoken van de vroege lentebloeiers en binnnenkort staat daar een krokusje in te bloemen. De vaste geraniums blijven een mooie groene toets houden in de tuin. Een grondbedekker voor alle seizoenen die daarenboven een mooi paars bloemeke geeft in de lente. "Et maintenant, que vait-je faire, de tout ce temps que sera ma vie...." zong Monsieur 100.000 Volt, Gilbert Bécaud (1927-2001). Dat is een Grote Vraag voor iedereen die gepensioneerd is. Eigenlijk, buiten het wegvallen van een job, doe ik hetzelfde als altijd in mijn leven: schrijven, lezen, luisteren, leren. Vroeger schreef ik op internaat brieven naar mijn ouders, dan naar pennenvrienden om een taal te leren, dan naar vriendjes en tenslotte naar mijn lief. Nu is het bloggen, e-mailen en kerstkaartjes. Lezen is van kindsaf aan een must geweest. Dat is een microbe die ik van mijn vader meekreeg. Niet omdat die boeken las, maar de krant verslond en dat was dezelfde krant die ik nu nog altijd lees, en "Duifke Lach" voor de moppen van de duivenmelkers. Leren, is nieuwsgierigheid bevredigen, willen kennen en weten behalve wiskunde en wetenschappen, daar zijn 'notie van hebben', voldoende. Luisteren, vooral naar muziek maar ook naar de mensen. Dat waren toen mijn bezigheden en zijn het nog altijd. Dat zijn mijn activiteiten binnenshuis en die zijn door de jaren heen niet verandert. Wel zijn de uitstappen naar culturele centra en reizen, al lang weggevallen. Dat zijn activiteiten die ik liefst met 2 of meerdere mensen deed, en die zijn er niet meer. Maar ik heb een voldaan gevoel daarover, ik vind dat ik gezien heb wat belangrijk was voor mij en wil eigenlijk geen valiezen meer maken. Ik heb dé bestemming van mijn leven bereikt en ben daar heel gelukkig mee. Tot morgen
