Voor al mijn lezers en medebloggers wens ik, met op de achtergrond het Nieuwjaarsconcert van de Philharmoniker in Wenen, een prachtig en gezond 2024 toe. We bloggen allemaal omdat we aan onze medeburgers willen laten weten wat we doen, wat we weten en kennen, en omdat we gelukkig zijn dat allemaal te kunnen mededelen aan elkaar, omdat we gezonde senioren zijn. We gaan virtueel op bezoek bij elkaar, we hebben elkaar leren omdat we eenzelfde hobby hebben 'schrijven' maar we hebben heel verschillende interesses. Dat maakt het lezen van elkaars blog zo spannend en aangenaam. Dat zou zo maar het begin kunnen zijn van een 'nieuwjaarsbriefje'. Dat zou dan beginnen met "Liefste Bloggers". Ik heb nog al mijn briefjes liggen, zelfs van méér dan 70 jaar geleden. Bij mijn stapel zijn er ondertussen de briefjes bijgekomen die mijn kinderen naar hun 'liefste ouders' en mijn metekinderen naar hun 'liefste meter' schreven. Een paar jaar geleden kwam er het laatste briefje voor 'liefste oma'. Allemaal werden ze plechtig voorgelezen voor gans de familie!!!. Nu is iedereen te groot geworden en willen ze hun beloften om goed hun best te doen op school, thuis, en overal eigenlijk, niet meer op papier zetten. De 'goede wensen' komen nu toe met sms, e-mail, Whatsapp, telefoontje, internet. Niet slecht natuurlijk want ze laten blijken dat ze me niet vergeten zijn. De tijden veranderen. Kregen we vroeger een 'pompkoek met fondants' dan zijn het nu 'te goed bonnen' die we kunnen besteden naar hartelust. Zo weet ik weeral dat er een nieuw jaar is begonnen en dat de 'louwmaand' van 2024 haar eerste dag begonnen is. Deze maand werd zo genoemd omdat de voorbereidende werkzaamheden van het looien van de dierenhuiden begon. Dat is een winterse activiteit, die nu in de fabrieken het ganse jaar door gebeurt. Januari komt dan van de Romeinse god Janus, de man met de twee gezichten; één dat naar het verleden eens kijkt en het andere naar de toekomst. Het is zo dat ik het verleden wel ken maar dat mijn toekomst nog een grote onbekende is en waar ik, ongeacht mijn leeftijd, toch in volle spanning naar uitkijk. Ik lees geen 'horoscopen' of ga niet de waarzeggers opzoeken om te weten wat er in het verschiet ligt. Dag per dag verrassingen meemaken en het leven 'beleven' is ook mooi. Bij het begin van een nieuw jaar worden er al eeuwenlang, vooral op politiek en economisch vlak, belangrijke beslissingen genomen. Dit jaar is dat natuurlijk niet anders en dagen geleden werden die al meegedeeld. De grootste verrassing kwam dit jaar van het oudste koningshuis van Europa, Denemarken. Na 52 jaar zetelen op de troon, houdt deze kunstzinnige en soms extravagante koningin het voor bekeken. Margaretha geeft de scepter en andere regalia door aan Frederik. Ben eens nieuwsgierig of de installatie van deze kroonprins met evenveel grandeur zal gebeuren als bij Charles III. Tot morgen
Adieu, vaarwel, het jaar dat voor mij precies nooit begonnen was. Het was geen aangenaam jaar en heb er dus ook geen goede herinneringen aan. Wel zijn er veel spreuken te vinden over deze laatste dag van het jaar, algemeen gekend als 'Sylvester'. Volop gevierd in Frankrijk en zeker in Duitsland waar hij zijn naam gegeven heeft aan de laatste 24 uur van het jaar. Hij is hier gekend als de patroonheilige van de huisdieren en wordt aanroepen voor een goede oogst in het nieuwe jaar. Ik heb een mooi versje gevonden voor deze dag: "Sint Sylvester is het vandaag, dat God uw vee behoede graag, geen vos een kip verschalkt, je man niet achter rokken zwalkt". En hoe ga ik dit jaar en deze dag uitwuiven? Gewoonweg met een pakje pickleschips in de zetel zitten, af en toe een stukje aan de hond geven, een schweppeken aangevuld met een rode alcoholvrije aperitief erbij en ondertussen genieten van de muzikale avond die Canvas voorziet. Ik verheug me al om te kijken naar het verhaal van muziekband "Queen" en gevolgd door een opname van hun optreden in Budapest, "Hungarian Rhapsodie" genaamd. Alles wel al 100 keer gezien, maar de bandleden en muziek steken nooit tegen om naar te kijken en te luisteren. Alsof dat niet genoeg is, volgt er een documentaire over "Pink Floyd", een registratie van David Bowie's "Ziggi Stardust" en om af te sluiten nog wat muziek van "Pearl Jam". Alles zal ik opnemen want tot het einde zal ik zeker niet kijken. Opblijven moet ik wel doen, tot na het vuurwerk, want in Middelkerke wordt niks afgelast ondanks het natte en winderige weer dat voorzien is op deze laatste dag van 2023 en de eerste dag van het Nieuwe Jaar, 2024. Wel beste lezers, en sluit allen 2023 op een waardige manier af zonder ongelukken ondertussen luisterend naar "Have fun tonight" van Lady Gaga. Tot volgend jaar en dat is 'tot morgen'
Een hele pak papier in de brievenbus!. En ondanks dat ik daar iedere dag op zit te wachten denk ik ook eens aan de bomen die daarvoor gesneuveld zijn. Misschien is het wel op synthetisch papier gedrukt. Dat zou al een hele opluchting zijn, dat voor al die jaaroverzichten geen boom is omgezaagd. Dat is het nadeel van deze periode van het jaar, overal en alom zijn er overzichten van 2023 op de radio, de tv-uren en de kranten te vullen. En zoals ieder jaar gaat het over aanslagen, moorden, oorlogen en natuurrampen. Moet ik zelf ook een samenvatting geven van het bijna-voorbije jaar? Rap gedaan: wat dipjes, wat datjes, wat dutjes, wat dotjes iedere dag op mijn hoofd. Ziezo, ik ben klaar om uit te kijken naar het volgende jaar. Dat heb ik al gedaan met een afspraak te maken voor het nazicht van mijn auto en een afspraak voor de keuring. Ik moet veilig in het verkeer kunnen meebollen. Wat is er nog gebeurd de laatste dagen? Kadavers van honden die aanspoelen op de stranden. Een groot mysterie want geen enkel beest was gechipt en behoorden allen tot het ras dat meedoet aan hondenrennen, zoals de windhonden. Wat gaat er ook weer veranderen het volgende jaar? Dat ik nog wat meer moeten sorteren en er weer een zak bijkrijgen: naast de paarse of bruine, de blauwe nu ook een gele voor etensresten. Moet ik voor 1 aardappelschil een zak kopen en weken laten staan tot er een 2e in komt? Zoveel afval heb ik niet in mijn éénvrouwshuishouden met hond. Ik moet straks nog een ruimte, een kamer voorzien voor al mijn afval te sorteren want er is ook al de aparte sortering en ophaling van papier en karton, tuinafval en het glas dat naar de glascontainer moet gedragen worden. Ik ben niet tegen de sortering van van het afval, maar ik zie dat al de toeristen aan de kust niet doen om met verschillende gekleurde zakjes rond te lopen. Ik ben al blij als de mensen die hier op verlof, komen het in de openbare vuilbakken smijten en niet ernaast. En voor de rest wordt alles duurder, zoals gewoonlijk behalve het gas. Maar ik pas mijn gas-en electravoorschotten niet aan. De winter moet nog beginnen en de oorlog is nog niet gedaan. De verrassing van de dag, althans voor mij, was dat mijn vader ook een naamdag had: Heilige Roger (us) van Barletta en leefde rond 1129. Wat hij deed om zijn verdienste van heiligheid te krijgen, is niet te achterhalen. Wel is zijn naam van Germaanse oorsprong waar 'Ro' een woord van 'roem' is en 'ger' zoveel betekent als 'ijzeren speer'. Een moedig man, beroemd om zijn speer die door de eeuwen heen een 'pijltje' werd. Tot morgen
Gewoonlijk zijn naweeën pijnen die er na een bevalling komen, en dat heb ik drie keer meegemaakt. Nu gebruik ik het woord om de 'zeer' die ik heb na mijn valpartij, te omschrijven. Gelukkig belet het me niet om te schrijven, want ik ben up-to-date door aan machineschrijven te doen en dan mijn schrijfsels op het internet te posten. Dat vraagt geen fysieke inspanningen wat me niet zou lukken moest ik alles met pen en papier opschrijven en naar de post zou moeten lopen om het papiertje te versturen. Daarmee wil ik zeggen dat ik een serieuze smak tegen het asfalt gedaan heb en dat de gevolgen zich nog laten voelen. Hoe die renners zich zo snel kunnen herstellen na valpartijen, en verder doen in hun wedstrijd, begrijp ik hoegenaamd niet. Natuurlijk zijn ze veel jonger dan ik, maar met geweld tegen de grond gaan, schaafwonden hebben en in een onmogelijke en onnatuurlijke houdingen gelegen te hebben, geeft toch voor iedereen, ongeacht de leeftijd, wat pijntjes, verrekkingen en ongemakken. Uit noodzaak zit ik stil op mijn schrijfstoel en ben ondertussen stiekem blij dat ik geen nieuwjaarsfeestje heb en nergens naartoe moet gaan. En zo slepen de laatste dagen van 2023 zich rustig verder, tot het nieuwe jaar begint. Ik had eerst gedacht om het lied van de jarige Peter Koelewijn te beluisteren "Kom van dat Dak af". Maar gezien mijn stijve toestand is dat toch geen goed idee. Het is een ritme waarbij ik veel wil bewegen en dat zit er vandaag niet in. Ik luister dus maar stilletjes naar een ballade van een andere jarige, Marianne Faithfull, "The Ballad of Lucy Jordan". Dat blijft een beklijvende tekst om te aanhoren en is nog altijd een realiteit. Vooraleer af te sluiten geef ik nog de weerspreuk van de dag mee. Het is de feestdag en ook de naamdag van mijn jongste zoon Thomas. Hij is even onkreukbaar als Thomas Becket (1118-1170) maar niet zo heilig: 'als met Sint Thomas de dagen lengen, beginnen de nachten te strengen'. Tot morgen
Jullie moeten me excuseren maar er is vandaag één ding dat ik absoluut eens wil doen: een goede vloek uitspreken en neerschrijven. Godvermiljaarde nondeju. Ik ben gisteren weer aardig op mijn bek gegaan!!! Op weg naar het restaurant heb ik me serieus mistrapt, voluit op de grond gevallen, handen geschaafd, schouder pijn gedaan en weer een joekel van een blauwe plek op mijn been. Alles langs de linkerzijde. Gelukkig was mijn dochter erbij en de hond om me te troosten en was het toch mogelijke een garnaalkroketje te verorberen. Maar deze ochtend zo stijf als een 'kreeft' wat trouwens mijn sterrenbeeld is. Gelukkig niks gebroken of verstuikt wel alles geforceerd. En nu zit ik hier als een hoopje ellende aan mijn schrijftafel. Een beetje zelfmedelijden kan nooit kwaad. Maar deze middag kan ik nog genieten van het gezelschap van mijn dochter en dan keert ze terug naar haar geliefden. Volgende week is ze terug en daartegen is alles genezen.
Vandaag is het 'Kinderdag', de dag van de 'onschuldige' of 'onnozele' kindertjes. Een feestdag die we danken aan koning Herodes Antipas (20vC- 37nC) die het niet kon hebben dat een profetie zou uitkomen dat er een nieuwe koning zou geboren zijn. Alle jongetjes jonger dan 2 jaar werden vermoord. Jezus ontsnapte aan de slachtpartij omdat Maria en Jozef met hun kindje naar Egypte vluchtten. Dat was toen ik nog met de kinderen in huis was, een belangrijke dag want de traditie wilde dat wie er op die dag het laatste uit bed was, de ganse dag de huiselijke taken op zich moest nemen. Soms met hilarische gevolgen. Het viel vandaag dus mee dat mijn dochter als laatste op stond en zo mijn ontbijt kon klaarmaken. De poetshulp is hier ook, en van opruimen en kuisen is ze dus al ontslagen. Bandaag is de weerspreuk: 'het weer dat Kinderdag wil, komt terug ook in april'. Tot morgen
Ik zit volop in de 'kolentijd'. Geen nieuws is goed nieuws, zegt men gemakkelijk en het is ook wel zo. De krant, ik heb vandaag een exemplaar gekregen, herkauwt het nieuws van de afgelopen 360 dagen. Het nieuwste nieuws in de gazet, op radio en tv, is weer een bom die valt in Oekraïne of het Midden-Oosten. Daar is nog geen 'peis en vree' te bespeuren. Voor mij is het onverwacht een drukke kersttijd aan het worden. Bezoeken van de kinderen, zoals vandaag mijn dochter die eens op gesjouwel komt bij haar moeder en blijft slapen. Zij komt met het openbaar vervoer en dat is toch wel niet simpel en zeer tijdrovend. Meer dan 3u onderweg! Maar net als haar moeder is zij een verstokte lezer en gaat die tijd op de trein, razendsnel voorbij. Straks ga ik met mijn hondje, haar opwachten aan de tramhalte. Ik vind dat leuk om te doen, mensen afhalen en al een eerste stapje samen zetten. Samen een wandeling doen, samen eten en vanavond samen tv kijken en commentaar geven op het getoonde beeld. Maar eerst gaan we garnalenkroketten eten, ons favoriete voedsel. Tot morgen
Tweede Kerstdag blijft voor mij de belangrijkste dag van heel het kerstgebeuren. Mijn eigenste kerstekinneke zag het levenslicht, nu ook weeral 51 jaar geleden. Ondertussen is het een hele vrouw geworden met een gezin. Ze waakt als een moederkloek over elk lid van die kleine samenleving, oud en jong. Morgen komt ze en brengt een paar dagen bij mij door om samen van de zee, het strand en de zuivere lucht te genieten. Ondertussen bekom ik een beetje van de drukte van Kerstdag en verblijf ik even in de 'rustlaan'. Het is altijd even wennen als er weer voor wat meer personen moet gezorgd worden dan mijzelf en de hond. En veel nieuws heb ik niet te melden zeker nu ik niet kan putten uit de nieuwsberichten die in de krant verschijnen: ze is niet in de bus gevallen. Seffens melden dat ik geen leesvoer heb gekregen. Dan krijg ik weeral een extra dag bij de vervaldag van het abonnement. Maar ik heb toch liever mijn gazetje iedere dag, want nu blijf ik van allerhande nieuws verstoken. Het is toch niet hetzelfde om dat op internet te lezen of het nieuws op tv te volgen of het horen op de radio. Het ziet er wel naar uit dat ik straks, goed beschut, wat in mijn boek zal kunnen lezen, buiten op mijn bank. De wind is aan het luwen en de zon schijnt, een ideale winterdag. Tot morgen
Een kort berichtje omdat ik iedereen een gezellige, vredevolle Kerst wil wensen. Ik luister ondertussen nog eens naar het kerstliedje van Xavier De Baere, geruggesteund door Kommil Foo: "Formidabele Kerstmis". Ik wens voor ieder van jullie een onvergetelijke en formidabele Kerstdag toe. Tot morgen
Een zondag, maar ook een beetje een werkdag met de voorbereidingen van het kerstmenu. Verspreid over de dag, zal ik al mijn tafel in kerstsfeer brengen, de soep klaarmaken en alles klaarzetten wat nodig is voor het kerstdiner. Zo veel mogelijk vandaag doen, zodanig dat ik plezier beleef aan de komst van mijn gasten en samen met hen kan genieten van mijn varkenshaasje. Misschien wordt deze zondag wel speciaal, want het is wel winderig maar redelijk warm weer. De recordtemperatuur van 1983, 14,2°C kan misschien wel gebroken worden want momenteel is het al 13°C. Dat is dan goed nieuws voor de slotdag van 'De Warmste Week' zodat er veel volk op het laatste evenement van deze actie kan komen. Ik heb iets minder gekeken en geluisterd dan andere jaren, mijn radio en tv staan minder, ik heb ook veel bezoek gehad en ben veel buiten geweest om het spektakel en de gevolgen van Pia te zien. De wind is nog altijd niet gaan liggen, misschien voelen we nu de gevolgen van orkaan Zoltan die Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk teisterde. Vandaag zal ik wel mijn beeldbuis en dvd-speler aanzetten. Ik moet eer betuigen aan Elisabeth van Beieren (1837-1898), Sisi, Keizerin en Koningin van de Dubbelmonarchie Oostenrijk- Hongarije. Een vroeg kerstekindje dat na 16 gelukkige kinderjaren haar tragedie beleefde aan het Oostenrijkse Hof in Wenen met haar man en haar kinderen. Momenteel loopt de nieuwe Sisi-dramareeks uit 2021 op tv, een herhaling al. Een wrede reeks, die misschien dichter bij de waarheid is dan de zeemzoete trilogie van de jaren 1955-56-57. Maar rond deze tijd zeg ik nooit 'nee' om naar deze geromantiseerde films te kijken. Films die voor mij de aanzet waren om kennis te maken met klassieke muziek, de Duitse taal te leren en geschiedenis als liefste schoolvak te hebben. En met zo'n grijs en druilerig weer als vandaag komen deze films met blauwe luchten, goed van pas. Verder is deze vrouw een stukje familie van ons koningshuis: haar broer, Gackl of Karl Theodor, hertog in Beieren (1839-1909), was de vader van onze Koningin Elisabeth (1876-1965). Voilà, dat is het voor vandaag en zachtjesaan glijden we, eigenlijk is het stappen, richting nieuwe jaar, dat hopelijk wat rust brengt in de wereld.Tot morgen
Het Kerstweekend is begonnen met een mager krantje, en daar moet ik het dan 3 dagen mee stellen. Gelukkig valt er in de buitenwereld weinig nieuws te rapen buiten ex-ministers die weeral eens negatief in de krant komen, nieuwe partijen, parlementsleden die hun kap aan de haag hangen, en spionnen van China. De wereld wacht op het mirakel van Bethlehem en het vredeskindje dat één dezer dagen zou moeten geboren worden. De echte kerstster heb ik nog niet zien verschijnen, mijn weg en het pad dat ik moet volgen is nog niet getoond. Maar als ik zo lees, zal die kerstster/komeet pas na 2400 verschijnen en moet ik het dezer dagen stellen met onze planeten en het ISS dat passeert en niet te volgen zijn. En als dan de komeet, binnen zovele honderen jaren terug te zien is, ben ik het misschien wel die tussen al die flikkerende lichtjes aan de hemel, de mensen hun pad naar de Verlossing zal tonen. Dat mag ik zo wel allemaal niet schrijven, maar het is zoals "Het Bakske vol met Stro" van Urbanus, een knipoog naar al onze riten en verhalen. Toch geloof ik als katholiek mens, de verhalen van het evangelie en de echte historie die er geweest is: de bevolkingstelling, Herodes, de Romeinse overheersing, Pontius Pilatus enz. Ieder jaar vier ik wel het feest, maar in mineur. En af en toe geschied hier ook wel het wonder van het bezoek op die dag, niet van de herders of de koningen maar van kinderen en kleinkinderen. Omdat mijn vrienden ook toegekomen zijn, laat ik het hierbij voor vandaag. Een gezellige babbel mag er deze tijd van het jaar ook niet ontbreken. Tot morgen
Hallo luitjes allemaal, hier ben ik weer met het 'laatste nieuws' en ik bedoel niet de 'gazet', maar mijn eigen verslagen van gebeurtenissen. Eerst en vooral ben ik heelhuids door de storm gekomen deze nacht. Het was een gehuil van jewelste en de takken van de bomen zwiepten tegen de rolluiken. Die kraakten bijna uit hun voegen en maakten een hels lawaai. Vorige nacht heb ik me een paar keer afgevraagd, moet ik die persiennen nu optrekken of niet? Ik heb ze beneden gelaten en heb wattekes in mijn oren gestoken om het lawaai niet te horen. Gisteren kreeg ik dan ook het bericht dat er 4 bezoekers zullen komen met Kerstmis. Ik heb niets besteld, wat met het vooruitzicht van de feesten wel nodig was geweest. Ik moest plots heel goed nadenken wat ik als Kerstmenu aan mijn gasten zou geven. Al de jaren dat ik Kerst vierde met heel de familie, serveerde ik 'gevulde kalkoen'. Geen bestelling gedaan en dus is het wat nadenken over 'eten' wat ik eigenlijk weeral wat verleerd ben. Het begin van het feest en het einde zijn gemakkelijk: een aperitief zonder alchol, wat chips en crackers en daarna een lekkere soep met ballekes. Iedereen is daar verzot op. Als desert is het ook niet moeilijk iets in een kommeke te toveren. Ze krijgen een keuze van ijscoupes, Dame Blanche of coupe brésilienne of met gemengd fruit uit blik en alles geserveerd met een hoeveelheid slagroom naar keuze en een lekker wafeltje erbij. Bij de koffie mogen ze kiezen uit verschillende koekjes. Maar dan......het hoofdgerecht!!! Na de kapper ben ik dan maar op zoek gegaan in een groot warenhuis wat ik kon klaarmaken en serveren, dat iedereen lust. Het zal een varkensgebraad zijn met jagersaus, en wortelpuree. Dat is allemaal niet zo moeilijk om klaar te maken. Voilà, ik ben gerust en kan nog 2 dagen op mijn lauweren rusten vooraleer ik uit mijn sloffen moet springen. Door al dat gedoe, moet ik nu nog mijn koffie klaarmaken, een boke eten en de krant lezen. Per abuis heb ik de voorgaande dag gezegd er al minuutjes daglicht bijkwamen. Dat was niet juist, dat begint pas vandaag. Ik liep een beetje vóór op de feiten want het is pas vandaag de 'kortste dag' van het jaar. Het winterseizoen begint, maar tegelijkertijd is er de winterwende. We stormen recht op de langere dagen af en het warmere weer. En van gemiddelden spreken de weermannen graag. Ze vergeten dat er door die statistieken ook zware ongelukken kunnen gebeuren. Zoals een 'staticus' die vol vertrouwen waadde door een rivier die 'gemiddeld' één meter diep was: hij verdronk. Het denkertje van de dag is dat. Maar het is ook weeral ettelijke jaren geleden dat Godfried Bomans (1913-1971) het tijdelijke met het eeuwige wisselde. De schrijver van "Erik of het kleine insectenboek", heeft ook een schat aan citaten nagelaten zoals, wat ik elke dag doe: schrijven is schrappen". Tot morgen
Is het nu op 21 of op 22 december dat de astronomische winter begint? Feit is dat dit seizoen zich met veel gedruis aankondigt. Dat heeft zowaar een naam gekregen: Pia. Men verwacht windsnelheden van rond de 100km/u voor deze avond en deze nacht en er is ook stormtij voorzien. Ik moet al mijn beste wensen voor de buren nog gaan ronddragen, misschien is het beter een dagje te wachten om dat te doen. Morgen komen er al twee minuutjes bij aan daglicht, eentje s'morgens en eentje 's avonds. Alhoewel, zo'n stormwind, hoe gevaarlijk ook, heeft zo'n aantrekkingskracht om er toch maar te gaan inlopen. Trotseren van de natuurkrachten en natuurelementen is plezant, volledig uitgewaaid worden en uitgeregend zijn. Alhoewel het hondenweer genoemd wordt, heeft mijn hondje dat liever niet. Hondje-lief loopt dan netjes achter of vóór mij afhankelijk van de windrichting, om zichzelf tegen al dat geweld te beschermen. En vandaag is het een drukte van jewelste op de verjaardagskalender. Jarigen zijn: Emmanuel Macron, Bart De Wever, Iljo Keisse, Kris Wouters en Rosa uit 'Thuis', Annick Segal. Maar ik ga een muziekje draaien van Gentenaar Walter De Buck (1934-2014), dat heel toepasselijk is vandaag, "'t Vliegerke". Tot morgen
Bijna was ik omver geblazen door de wind. Maar gelukkig is er wat meer windkracht dan 60 km/u nodig om me omver te krijgen. De hond had het iets moeilijker om op zijn vier poten te blijven staan, maar was in de wolken van al die geuren die met geweld kwamen toegewaaid. Met 8°C hoeven we niet te klagen van de temperatuur. Voor velen is er vandaag de viering van een wielerheld, de Keizer van Herentals, Rik Van Looy, die de kaap van 90 jaar gaat overschrijden in goede gezondheid. Rik II, genoemd om hem te onderscheiden van Grote Rik, Rik Van Steenbergen (1924-2003). Rik I heeft zo wat alles gewonnen wat er te winnen viel op wedstrijdvlak voor wielrennen. Hij blijft in mijn herinneringen hangen om 2 redenen. Toen we op bedevaart waren in Lourdes, was er een aankomst van de Tour de France in Pau. Mijn vader wilde perse de aankomst zien en daar was dan de mogelijkheid om een foto te nemen samen met deze wielerheld. Maar in mijn gedachten is er vooral de houding van deze wielergod toen hij het wereldkampioenschap op de weg in Ronse, verloor van Benoni Beheyt in 1963. Een grote polemiek ontstond er of de zege terecht was of niet, maar voor mij is dat nog altijd; wie er als eerste over de meet komt is de winnaar, favoriet of niet, samenspraak of niet, overeenkomsten of niet. Het is 60 jaar geleden gebeurd en nog speelt dat door mijn hoofd. Waarschijnlijk bij iedere wielergek van mijn generatie. Hij mag in ieder geval veel kaarsjes uitblazen en blaakt nog van gezondheid. Verder was er gisteren een opvallend sportfeit en werd als belangrijkste item gebruikt om de nieuwsuitzendingen op alle zenders te beginnen:Thibaut Courtois die niet gaat keeperen voor de 'Rode Duivels' op de Europese kampioenschappen. Dat omwille van moeilijk te genezen kwetsuren en de onmin met de trainer-coach. Dàt is wel de eyecatcher van de dag te noemen nietwaar? In mijn mailbox komt er iedere week het blad "Historiek". Dat staat vol met interessante weetjes en artikelen van onze en de Nederlandse geschiedenis en gebruiken. Zo staat er vandaag een schrijfsel in, over, zoals ik het noem en schrijf 'Fish her man's Friend'. Dat was een grapje tussen mij en een vriend van weleer, als we een keelpastille wilden hebben. Vandaar dat ik eens luister naar de plaat: "Dream Lover" van Bobby Darin (1936-1973). Maar terug naar muntjes. Per papieren zakje bevinden er zich 23 gezondheidssnoepjes in: het zijn pikante menthol snoepjes die een apotheker in 1865 ontwikkelde in Fleetwood, Lancashire, Engeland, en meegaf aan de vissers om hun keelpijnen te bestrijden tijdens hun gevaarlijke reizen. En dat het een gevaarlijk beroep is, werd bewezen met het net binnengelopen bericht; een dode en zwaargewonde visser tijdens de uitoefening van hun beroep op zee. Tot morgen
Mijn blog is een soort dagboek geworden dat ik iedere dag eens bekijk om vergeten herinneringen en feiten eens terug boven te halen. Zoals je allemaal al weten, beste lezers, doe ik iedere dag mijn taaloefeningetjes om domme schrijffouten te vermijden en nieuwe woorden te leren. Vandaag was er bij de Nederlandse oefeningen de keuze uit 3 mogelijkheden welk woord ik moest gebruiken als ik gezellig eens in de stad zou gaan winkelen. Is dat 'stadden' 'statten' of 'stadten'? Tegen de verwachting in is dat 'statten'. Merkwaardig, door mijn blog te lezen, zag ik dat er vorig jaar eenzelfde vraag gesteld werd en dat ik hetzelfde verkeerde antwoord gaf nl 'stadten'. De vraag aan mezelf is nu: hoe nuttig zijn die dagelijkse oefeningen, wat leer ik bij, en wat moet ik doen om van mijn fouten te leren? Het zal wel zo zijn dat ik moet blijven herhalen zodat het in mijn brein ingestampt is zoals vroeger, zodat ik alles kon onthouden wat essentieel was in het leven zoals rekenen, schrijven en lezen. Het beste is dus de echte schoolse manier: herhalen herhalen en herhalen. Ik blijf mijn testjes doen!!! Ik moet het nieuwste woord ook blijven herhalen en niet vergeten zoals het woord van 2022. Maar 'klimaatklever' is een tijdelijke protestactie geweest die kunstwerken beschadigde terwijl het nieuwe woord een langer leven zal beschoren zijn: graaiflatie = misbruik maken van de inflatie voor extra winsten. Dat voelen we allemaal in onze portemonnee en die woekerprijzen en dus grote winsten van de concerns, zullen niet dalen. Waarschijnlijk heeft Colruyt gelijk om over prijzen te onderhandelen om het laagste bod voor een product te krijgen. Het Vlaamse woord van de dag 'milderen' kan dan weer van toepassing zijn op de woorden van Paus Franciscus, die zegeningen van samenlevingsvormen van LGBTQ, toestaat. Een huwelijksinzegening blijft voorlopig voorbehouden voor 'man en vrouw' met het oog op het krijgen van een nageslacht. Er zullen toch heel wat gelovige mensen tevreden zijn met deze uitspraak. Gisteren heb ik dan ook geluisterd, eerst naar de start van de 'Warmste Week' in Brugge, vervolgens naar de gesprekken met Filippe. Ik denk dat het een integer man is, die zich echt voor ons land heeft geëngageerd en dat met liefde en veel inzet doet. Zijn filosofische woorden, 'word wie je bent' en 'aanvaard wie je bent' en 'als je eenmaal in harmonie bent met jezelf, ben je gelukkig', kan ik alleen maar beamen.
Maar vandaag heb ik één vraag: gaat 'den Eddy' fietsen of wandelen met dit mesnatte weer? Ik zal het wel lezen deze avond. Tot morgen
Ik kan het bijna niet geloven dat het jaar weeral bijna een 'oud' jaar is terwijl ik nog altijd denk dat ik aan 2023 moet beginnen. Langs de ene kant, blij dat de tijd vlug gaat vooral als het saaie dagen en weer is. Langs de andere kant is het spijtig dat de tijd zo vlug gaat want een dagje ouder worden zou ik het liefst van al uitstellen. Het spreekwoord zegt, 'de tijd gaat snel, gebruik hem wel' en dat is echt wel waar. Daarom heb ik deze morgen al de bevroren geraniums, wat ik in feite pelargoniums moet noemen, uit hun potten verwijderd. De roeste bladeren en bloemknoppen hadden geen zicht meer en dan liever lege potten met mooie omgewoelde aarde, die dan staan te wachten om terug gevuld te worden in de lente. Maar ik heb daar bollekes in gestoken van de vroege lentebloeiers en binnnenkort staat daar een krokusje in te bloemen. De vaste geraniums blijven een mooie groene toets houden in de tuin. Een grondbedekker voor alle seizoenen die daarenboven een mooi paars bloemeke geeft in de lente. "Et maintenant, que vait-je faire, de tout ce temps que sera ma vie...." zong Monsieur 100.000 Volt, Gilbert Bécaud (1927-2001). Dat is een Grote Vraag voor iedereen die gepensioneerd is. Eigenlijk, buiten het wegvallen van een job, doe ik hetzelfde als altijd in mijn leven: schrijven, lezen, luisteren, leren. Vroeger schreef ik op internaat brieven naar mijn ouders, dan naar pennenvrienden om een taal te leren, dan naar vriendjes en tenslotte naar mijn lief. Nu is het bloggen, e-mailen en kerstkaartjes. Lezen is van kindsaf aan een must geweest. Dat is een microbe die ik van mijn vader meekreeg. Niet omdat die boeken las, maar de krant verslond en dat was dezelfde krant die ik nu nog altijd lees, en "Duifke Lach" voor de moppen van de duivenmelkers. Leren, is nieuwsgierigheid bevredigen, willen kennen en weten behalve wiskunde en wetenschappen, daar zijn 'notie van hebben', voldoende. Luisteren, vooral naar muziek maar ook naar de mensen. Dat waren toen mijn bezigheden en zijn het nog altijd. Dat zijn mijn activiteiten binnenshuis en die zijn door de jaren heen niet verandert. Wel zijn de uitstappen naar culturele centra en reizen, al lang weggevallen. Dat zijn activiteiten die ik liefst met 2 of meerdere mensen deed, en die zijn er niet meer. Maar ik heb een voldaan gevoel daarover, ik vind dat ik gezien heb wat belangrijk was voor mij en wil eigenlijk geen valiezen meer maken. Ik heb dé bestemming van mijn leven bereikt en ben daar heel gelukkig mee. Tot morgen
Het is net of ik op deze zonovergoten dag in "de tuin van Eden" leef of beter gekend als het "Aards Paradijs". Niet omdat het nu het meest fleuruge seizoen is maar omdat het zo vredig buiten is. Natuurlijk sinds Eva in een vrucht beet van de boom van 'kennis van goed en kwaad', zijnde een appel, en Adam verleidde hetzelfde te doen, is er regelmatig slecht nieuws te horen en te zien. Hun straf was zwaar, ze voelden zich naakt en schaamden zich ervoor, ze moesten werken om voedsel te bemachtigen, de kinderen zouden met zware pijnen geboren worden. Samen met hun kroost werden ze van de 'tuin' verdreven omdat er ook de 'levensboom' met zijn vruchten stond. Daar mochten ze van God absoluut niet van eten omdat ze dan het 'eeuwige leven' zouden hebben. Dat moesten ze verdienen door hun voorbeeldig gedrag dat hen dan naar de hemel zou voeren. We zijn met zovele miljarden mensen op de aardbol dat er af en toe wel wat slechte dingen moeten en kunnen gebeuren. Kaïn en Abel, twee van de kids van Adam en Eva gaven, van bij het begin, al het slechte voorbeeld: hebzucht en moord. Van hun 3e kind weten we dat het 'Seth' noemde en de voorvader van Noach is met zijn beroemde Ark en zijn 2 muggen. De zondagmorgen sluit ik af met een liedje van Toon Hermans (1916-2000). "De appels op de tafelsprei". Eén van de refreintjes gaat zo: "vier maten winter, vier maten warm, vier maten rijk zijn, vier maten arm, vier maten mistig en vier maten blauw, dat is mijn liedje voor jou". Met dat liedje gedenk ik wat mensen die Toon en zijn repertoire enorm graag beluisterden, maar ook 'de appel' verdient een lied want 'an apple a day keeps the doctor away'. Tot morgen
Ik zit weeral aan mijn desk dat ik voor het venster geplaatst heb. Korte en grijzen dagen nopen mij ertoe zo te werken om een maximale lichtinval op mijn gezicht te krijgen. Ik zie dan ook nog een betje leven buiten. Het is niet veel meer, enkele vogeltjes die op zoek zijn naar wat eten. Geen mensen die op stap zijn, het is rustig buiten. Op een of andere manier vind ik dat rustgevend. Geen gejaagdheid rondom mij, en zoiets doet deugd. Er valt zonder dat al genoeg te horen en te beleven. De schandaaltjes en misstappen zijn niet meer te tellen de laatste maanden. De een na de andere bekendheid valt van zijn sokkel, vooral de politici, geestelijken en ander bekend volk. Geld, seks, zijn de belangrijkste drijfveren om buiten de lijnen te kleuren. Drugs en rock'n roll komen minder voor. De schandalen zijn ditmaal te vinden in de bovenste lagen van de maatschappij. Ik vraag mij altijd af waarom mensen zich laten verleiden om buiten de wet te treden. Is het geniepige en geheimdoenerij dat zo'n aantrekkingskracht heeft? Of gewoon iemand die er van uit gaat dat niets hem kan deren? Gelukkig zijn er klokkenluiders, al is het soms voor hun eigen eer en glorie, die alles naar buiten willen en kunnen brengen en bekend maken.
Gisteren heb ik naar "Elvis......" gekeken, eigenlijk meer geluisterd naar Herman Van Goethem, rector van de Universiteit van Antwerpen. Boeiende gesprekken met een interessante man die jurist en historicus is. Hij selecteerde boeiende en beklijvende filmfragmenten met verhalen en context errond verweven. Luisterend naar een man die vele drama's in zijn persoonlijke leven overwon. Gekluisterd aan mijn televisie om zeker geen woord te missen van het gesprek. Zelfs Thomas is niet dikwijls tussen gekomen en liet zijn gast het woord nemen en houden gedurende een 90 min. Een interssante avond gehad met een heel goede visie op bepaalde periodes van onze Vaderlandse Geschiedenis en Wereldgeschiedenis. Tot morgen
Alles is rustig binnen en buiten. Behalve in de grootwarenhuizen. Ik zie de mensen met lijstjes rondlopen, bic in de andere hand om te schrappen wat ze reeds gevonden hebben voor het kerstmenu. Ik moest op zoek naar een vervanger voor mijn rood bitter campari-achtig alcoholvrije aperitief. Het bekende merk is niet meer te krijgen. Waarschijnlijk, zoals ik las, omwille van nieuwe onderhandelingen en prijsbepalingen met de leveranciers. Een gedienstige medewerkster gaf me wat tekst en uitleg en toonde wat ik als vervanging kon proberen. Die waren dan juist in reklame. Nu maar uitmaken of ze evengoed smaken. Mijn buurvrouw zal wel als proefkonijn fungeren. Als hapje bij dat drankje zijn er dezer dagen mini-stollen te krijgen met marsepein ingebakken. En lekker dat dàt is. Ik heb een voorraadje meegebracht want met al die feestdagen in het vooruitzicht is dat kleine gebakje ook heerlijk en lekker bij de koffie. Wat ik met Kerstmis ga klaarmaken weet ik nog niet, dat hangt van de hoeveelheid bezoekers af. Binnenkort weet ik wel hoeveel gasten er komen. In ieder geval zal het iets zijn waar er niet veel kookkunsten voor nodig zijn en beginnen doen we toch met wat amuses-gueules en soep. Voor de rest zal het tateren tateren en tateren zijn. Alle belevenissen van het voorbije jaar eens de revue laten passeren.
Vandaag was er een bladzijde voorzien voor een politieker die niet meer actief is. Maar niet content met het luilekker leven dat hij en zijn vrouw al hadden door hun goed pensioen, en opgebouwde kapitaal. Hij ging scheep met enkele duistere figuren. Zij voorspelden hem waarschijnlijk rijstpap en kaviaar te eten met gouden lepeltjes. Het waren dubieuzere investeringen bij bitcoinfraudeurs. Zijn geld alleen was niet voldoende en hij ging lenen bij vrienden en familie om te eindigen met een schuldenberg van 3,2 milj €. Ik heb altijd geleerd, als iets te schoon is om waar te zijn, is het dikwijls ook niet waar. Zeker met geldzaken en met vooropgestelde buitensporige interesten. Voor de rest van zijn leven is het op de blaren zitten. Tot iedereen vergoed is, is het leven met budgetbegeliding. Verder een bladzijde over de 'bedienaars' van de Kerk. Naar aanleiding van het VRT programma "Godvergeten" en zeker nu het bericht kwam, dat de Paus, naar aanleiding van het bijna 600 jarig bestaan van onze "Alma Mater" in Leuven, België komt bezoeken. Maar er zijn een paar eikele kwesties waarover men de Kerkvorst wil aanspreken, zoals het ontnemen van het ambt van priester en bisschop van Roger van Gheluwe, zodat die niet meer betaald wordt door de centen van de belastingbetaler. In nasleep van dat programma zijn er blijkbaar ook al verschillende grafschendingen geweest van kindermisbruikers. De polemiek daarover tussen kerkjurist Rik Torfs en priester Rik Devillé gaat van beschuldiging van strafbare feiten tot pure verdraaiing van woorden. Niet fraai om te lezen en de discussie draagt nergens toe bij. Slachtoffers van pedofielen, hebben geen baat bij deze discussie en willen enkel dat ze openlijk gestrafd worden. Tot morgen
Twee volle bladzijden over de juwelen van ons koningshuis. Aanleiding is het nieuwe juweel dat onze vorstin rond haar nek had hangen bij haar verschijning op het staatsbanket. Dat het er niet veel zijn verbaasd me niet, als ik kijk naar royalty van de andere koningshuizen in Europa. Mathilleke draagt veelal dezelfde juwelen en ik dacht dat het was omdat ze niet echt gesteld was op uiterlijk vertoon, of niet graag opgesmukt werd met edelstenen. Belgenland bestaat nog niet zolang en een grote collectie kon nog niet opgebouwd worden. Gevolg: armoe troef bij onze hedendaagse koningin en moet er af en toe toch eens geld uitgegeven worden om wat anders te kunnen dragen. Ik las dat de meeste diamanten, parels, diademen en tiara's die er al waren, verdwenen zijn door geschenken aan minaressen, tweede echtgenote die ermee op de loop gegaan is, erfenissen allerhande, verkoop en onvrede met de dochters. En zoals onlangs, bij het overlijden van de kinderloze koningin, zijn de juwelen uitgedeeld aan nichtjes en neefjes wonende hier of in Spanje. Vorige week werd er nog een parure van haar aangeboden in een veilinghuis. In andere landen werden de 'kroonjuwelen' in een fonds gestoken zodat erfenisrechten omzeild konden worden en verkoop werd bemoeilijkt. Maar ik moet zeggen, eenvoud siert, zeker in deze tijden. De tijd dat de koninklijke dames er zoals een opgesmukte kerstboom erbij liepen, is voor mij toch een beetje verleden tijd. Het is wel zo dat alle vrouwen, van adel of niet, graag een juweeltje rond hun hals, in de oren of rond de polsen dragen en zelfs op hun kledij steken. Dus waarom niet de dames van stand in wat kostbaarder uitvoeringen? En eerlijk, de edelsmeedkunst mag ook niet verloren gaan. Die ambachtslui kunnen enkel door de gotha en andere rijken betaald worden, en een kunstig juweel oogt zeer mooi en is de kers op de taart als een vrouw pico bello voor de dag moet komen. Mijn juwelen komen niet meer uit de doos. Me echt opsmukken is ook verleden tijd en zeker als ik alleen moet poetsen, want mijn hulp zit met zieke kinderen thuis. Tot morgen
Is terugdenken aan 50 jaar en meer geleden, verkeerd? Dat denk ik niet. Zo af en toe mag dat eens gebeuren, zeker als er een gevoelig liedje op me af komt en wat weemoed naar mijn jeugd tevoorschijn tovert. Het is ook weeral vele jaren geleden dat een fantastische zanger overleed: Robert Long (1943-2006). Ik luisterde deze morgen naar zijn liedje "Kalverliefde". Het verwoorden van de gevoelens van een bakvis, de vreugde en verdrietjes en ingetogen gezongen!. Wat hebben we toch mooie songs in het Vlaams/Nederlands repertoire met ongelooflijke goede zangers/essen. Ik heb het dan niet over schlagers, smartlappen of de woud-be levensliederen. Maar de liederen met veel wijsheid en inhoud. En zoals dit lied, kan me dat terugbrengen naar een lang vervlogen tijd, dat jongens belangrijk begonnen worden en waar ik dan een straatje voor omliep (van Rudi Carell) om ze te zien. Met neergeslagen blikken natuurlijk hen voorbij stappen en heimelijk de hoop koesteren dat ze me toch zouden opmerken en eens aanspreken. Want natuurlijk bestond er nog geen gemengd onderwijs of gemengde jeugdverenigingen of uitgaansmogelijkheden om het andere geslacht te leren kennen. Wachten tot men 18 was om naar de 'bals', thé dansants, privé feestjes of dorpsamussement te gaan. Alles begon op een schappelijk uur, en iedereen was meteen present want stipt om middernacht was het uit met de pret. Jan Gerrit Bob Arend Leverman is begraven op de begraafplaats 'Sint Petrus Banden' in Den Haag. Op zijn zerk prijkt het beeldhouwwerk van George Minne (1866-1941) "De Geknielde Jongeling" met zijn zelf uitgekozen grafschrift: "Iemand, in elk geval één, heeft van hem gehouden". De moeite om te bezichtigen als men Den Haag gaat exploreren. Natuurlijk kan men een beetje slechtgezind worden door het regenweer en aan vroeger te denken toen we allemaal nog schoon en kwiek waren. De raad die ik deze morgen las in de kranten om van dat slechte gevoel af te geraken: minstens 10 minuten dagdromen!!!. Daardoor zouden we onze psyche herkabelen naar positiviteit! Ik heb het vandaag niet nodig maar zal het wel onthouden voor een dag die wat negatie is.
Een hele geruststelling is, dat er weer een bedelingsakkoord voor de kranten is gekomen. Daarmee kan ik op mijn beide oren slapen dat er iedere dag weer op hetzelfde uur een dagblad in mijn brievenbus zal vallen. Dat is een item dat niet mag ontbreken om mijn dag positief te beginnen. Want daarin is het belangrijke koninklijke nieuws te lezen zoals de verjaardag van de tweeling van Prins Laurent en zijn vrouw Claire, prins Aymeric van België (18) en prins Nicolas van België (18). Er was ook weer de kaart met de kerst-en nieuwjaarswensen van ons koningspaar en kroost te zien. Een mooie foto. Tot morgen
