Ik zit weeral aan mijn desk dat ik voor het venster geplaatst heb. Korte en grijzen dagen nopen mij ertoe zo te werken om een maximale lichtinval op mijn gezicht te krijgen. Ik zie dan ook nog een betje leven buiten. Het is niet veel meer, enkele vogeltjes die op zoek zijn naar wat eten. Geen mensen die op stap zijn, het is rustig buiten. Op een of andere manier vind ik dat rustgevend. Geen gejaagdheid rondom mij, en zoiets doet deugd. Er valt zonder dat al genoeg te horen en te beleven. De schandaaltjes en misstappen zijn niet meer te tellen de laatste maanden. De een na de andere bekendheid valt van zijn sokkel, vooral de politici, geestelijken en ander bekend volk. Geld, seks, zijn de belangrijkste drijfveren om buiten de lijnen te kleuren. Drugs en rock'n roll komen minder voor. De schandalen zijn ditmaal te vinden in de bovenste lagen van de maatschappij. Ik vraag mij altijd af waarom mensen zich laten verleiden om buiten de wet te treden. Is het geniepige en geheimdoenerij dat zo'n aantrekkingskracht heeft? Of gewoon iemand die er van uit gaat dat niets hem kan deren? Gelukkig zijn er klokkenluiders, al is het soms voor hun eigen eer en glorie, die alles naar buiten willen en kunnen brengen en bekend maken.
Gisteren heb ik naar "Elvis......" gekeken, eigenlijk meer geluisterd naar Herman Van Goethem, rector van de Universiteit van Antwerpen. Boeiende gesprekken met een interessante man die jurist en historicus is. Hij selecteerde boeiende en beklijvende filmfragmenten met verhalen en context errond verweven. Luisterend naar een man die vele drama's in zijn persoonlijke leven overwon. Gekluisterd aan mijn televisie om zeker geen woord te missen van het gesprek. Zelfs Thomas is niet dikwijls tussen gekomen en liet zijn gast het woord nemen en houden gedurende een 90 min. Een interssante avond gehad met een heel goede visie op bepaalde periodes van onze Vaderlandse Geschiedenis en Wereldgeschiedenis. Tot morgen
Alles is rustig binnen en buiten. Behalve in de grootwarenhuizen. Ik zie de mensen met lijstjes rondlopen, bic in de andere hand om te schrappen wat ze reeds gevonden hebben voor het kerstmenu. Ik moest op zoek naar een vervanger voor mijn rood bitter campari-achtig alcoholvrije aperitief. Het bekende merk is niet meer te krijgen. Waarschijnlijk, zoals ik las, omwille van nieuwe onderhandelingen en prijsbepalingen met de leveranciers. Een gedienstige medewerkster gaf me wat tekst en uitleg en toonde wat ik als vervanging kon proberen. Die waren dan juist in reklame. Nu maar uitmaken of ze evengoed smaken. Mijn buurvrouw zal wel als proefkonijn fungeren. Als hapje bij dat drankje zijn er dezer dagen mini-stollen te krijgen met marsepein ingebakken. En lekker dat dàt is. Ik heb een voorraadje meegebracht want met al die feestdagen in het vooruitzicht is dat kleine gebakje ook heerlijk en lekker bij de koffie. Wat ik met Kerstmis ga klaarmaken weet ik nog niet, dat hangt van de hoeveelheid bezoekers af. Binnenkort weet ik wel hoeveel gasten er komen. In ieder geval zal het iets zijn waar er niet veel kookkunsten voor nodig zijn en beginnen doen we toch met wat amuses-gueules en soep. Voor de rest zal het tateren tateren en tateren zijn. Alle belevenissen van het voorbije jaar eens de revue laten passeren.
Vandaag was er een bladzijde voorzien voor een politieker die niet meer actief is. Maar niet content met het luilekker leven dat hij en zijn vrouw al hadden door hun goed pensioen, en opgebouwde kapitaal. Hij ging scheep met enkele duistere figuren. Zij voorspelden hem waarschijnlijk rijstpap en kaviaar te eten met gouden lepeltjes. Het waren dubieuzere investeringen bij bitcoinfraudeurs. Zijn geld alleen was niet voldoende en hij ging lenen bij vrienden en familie om te eindigen met een schuldenberg van 3,2 milj €. Ik heb altijd geleerd, als iets te schoon is om waar te zijn, is het dikwijls ook niet waar. Zeker met geldzaken en met vooropgestelde buitensporige interesten. Voor de rest van zijn leven is het op de blaren zitten. Tot iedereen vergoed is, is het leven met budgetbegeliding. Verder een bladzijde over de 'bedienaars' van de Kerk. Naar aanleiding van het VRT programma "Godvergeten" en zeker nu het bericht kwam, dat de Paus, naar aanleiding van het bijna 600 jarig bestaan van onze "Alma Mater" in Leuven, België komt bezoeken. Maar er zijn een paar eikele kwesties waarover men de Kerkvorst wil aanspreken, zoals het ontnemen van het ambt van priester en bisschop van Roger van Gheluwe, zodat die niet meer betaald wordt door de centen van de belastingbetaler. In nasleep van dat programma zijn er blijkbaar ook al verschillende grafschendingen geweest van kindermisbruikers. De polemiek daarover tussen kerkjurist Rik Torfs en priester Rik Devillé gaat van beschuldiging van strafbare feiten tot pure verdraaiing van woorden. Niet fraai om te lezen en de discussie draagt nergens toe bij. Slachtoffers van pedofielen, hebben geen baat bij deze discussie en willen enkel dat ze openlijk gestrafd worden. Tot morgen
Twee volle bladzijden over de juwelen van ons koningshuis. Aanleiding is het nieuwe juweel dat onze vorstin rond haar nek had hangen bij haar verschijning op het staatsbanket. Dat het er niet veel zijn verbaasd me niet, als ik kijk naar royalty van de andere koningshuizen in Europa. Mathilleke draagt veelal dezelfde juwelen en ik dacht dat het was omdat ze niet echt gesteld was op uiterlijk vertoon, of niet graag opgesmukt werd met edelstenen. Belgenland bestaat nog niet zolang en een grote collectie kon nog niet opgebouwd worden. Gevolg: armoe troef bij onze hedendaagse koningin en moet er af en toe toch eens geld uitgegeven worden om wat anders te kunnen dragen. Ik las dat de meeste diamanten, parels, diademen en tiara's die er al waren, verdwenen zijn door geschenken aan minaressen, tweede echtgenote die ermee op de loop gegaan is, erfenissen allerhande, verkoop en onvrede met de dochters. En zoals onlangs, bij het overlijden van de kinderloze koningin, zijn de juwelen uitgedeeld aan nichtjes en neefjes wonende hier of in Spanje. Vorige week werd er nog een parure van haar aangeboden in een veilinghuis. In andere landen werden de 'kroonjuwelen' in een fonds gestoken zodat erfenisrechten omzeild konden worden en verkoop werd bemoeilijkt. Maar ik moet zeggen, eenvoud siert, zeker in deze tijden. De tijd dat de koninklijke dames er zoals een opgesmukte kerstboom erbij liepen, is voor mij toch een beetje verleden tijd. Het is wel zo dat alle vrouwen, van adel of niet, graag een juweeltje rond hun hals, in de oren of rond de polsen dragen en zelfs op hun kledij steken. Dus waarom niet de dames van stand in wat kostbaarder uitvoeringen? En eerlijk, de edelsmeedkunst mag ook niet verloren gaan. Die ambachtslui kunnen enkel door de gotha en andere rijken betaald worden, en een kunstig juweel oogt zeer mooi en is de kers op de taart als een vrouw pico bello voor de dag moet komen. Mijn juwelen komen niet meer uit de doos. Me echt opsmukken is ook verleden tijd en zeker als ik alleen moet poetsen, want mijn hulp zit met zieke kinderen thuis. Tot morgen
Is terugdenken aan 50 jaar en meer geleden, verkeerd? Dat denk ik niet. Zo af en toe mag dat eens gebeuren, zeker als er een gevoelig liedje op me af komt en wat weemoed naar mijn jeugd tevoorschijn tovert. Het is ook weeral vele jaren geleden dat een fantastische zanger overleed: Robert Long (1943-2006). Ik luisterde deze morgen naar zijn liedje "Kalverliefde". Het verwoorden van de gevoelens van een bakvis, de vreugde en verdrietjes en ingetogen gezongen!. Wat hebben we toch mooie songs in het Vlaams/Nederlands repertoire met ongelooflijke goede zangers/essen. Ik heb het dan niet over schlagers, smartlappen of de woud-be levensliederen. Maar de liederen met veel wijsheid en inhoud. En zoals dit lied, kan me dat terugbrengen naar een lang vervlogen tijd, dat jongens belangrijk begonnen worden en waar ik dan een straatje voor omliep (van Rudi Carell) om ze te zien. Met neergeslagen blikken natuurlijk hen voorbij stappen en heimelijk de hoop koesteren dat ze me toch zouden opmerken en eens aanspreken. Want natuurlijk bestond er nog geen gemengd onderwijs of gemengde jeugdverenigingen of uitgaansmogelijkheden om het andere geslacht te leren kennen. Wachten tot men 18 was om naar de 'bals', thé dansants, privé feestjes of dorpsamussement te gaan. Alles begon op een schappelijk uur, en iedereen was meteen present want stipt om middernacht was het uit met de pret. Jan Gerrit Bob Arend Leverman is begraven op de begraafplaats 'Sint Petrus Banden' in Den Haag. Op zijn zerk prijkt het beeldhouwwerk van George Minne (1866-1941) "De Geknielde Jongeling" met zijn zelf uitgekozen grafschrift: "Iemand, in elk geval één, heeft van hem gehouden". De moeite om te bezichtigen als men Den Haag gaat exploreren. Natuurlijk kan men een beetje slechtgezind worden door het regenweer en aan vroeger te denken toen we allemaal nog schoon en kwiek waren. De raad die ik deze morgen las in de kranten om van dat slechte gevoel af te geraken: minstens 10 minuten dagdromen!!!. Daardoor zouden we onze psyche herkabelen naar positiviteit! Ik heb het vandaag niet nodig maar zal het wel onthouden voor een dag die wat negatie is.
Een hele geruststelling is, dat er weer een bedelingsakkoord voor de kranten is gekomen. Daarmee kan ik op mijn beide oren slapen dat er iedere dag weer op hetzelfde uur een dagblad in mijn brievenbus zal vallen. Dat is een item dat niet mag ontbreken om mijn dag positief te beginnen. Want daarin is het belangrijke koninklijke nieuws te lezen zoals de verjaardag van de tweeling van Prins Laurent en zijn vrouw Claire, prins Aymeric van België (18) en prins Nicolas van België (18). Er was ook weer de kaart met de kerst-en nieuwjaarswensen van ons koningspaar en kroost te zien. Een mooie foto. Tot morgen
Ik leef samen met de 'woke' generatie, waarbij de jeugd op alles en nog wat commentaar heeft, zich telkens om een of andere reden benadeeld en tekort gedaan voelt door de leidinggevenden en de maatschappij. Ze zijn 'woke', verleden tijd van 'to wake', zijn wakker geworden, alert, voelen zich gediscrimineerd in alles, en klagen alle onrechten ter wereld aan. Voilà, denk ik dan, dé kans van jullie leven om dat allemaal recht te zetten, want de meest democratische verkiezingen ter wereld komen eraan. Zoveel partijen met een verscheidenheid aan programma's zodat iedere burger en al die malcontenten, wel iets van hun gedachtengoed kan vinden in die teksten. Het enige wat ze moeten doen, als jeugdig mens, is zich engageren om de vekiezingslijsten te bevolken, hun ideeën en het waarom van hun ontevredenheid te verdedigen ten opzicht van de miljoenen mensen in ons land en op die manier iets aan hun frustraties proberen te doen. Wie neemt het woord naar aanleiding van die belangrijke verkiezingen van 2024? Een tot leven gewekte politicus via AI, artificiële intelligentie, die al bijna 10 jaar vanuit de hemel toekijkt hoe we het er in Belgenland vanaf brengen. Wie komt er nog terug? Een bijna 69 jarige, een 72 jarige en twee 85 jarige grootvaders. Dat alles te zien bij de verschillende belangrijkste politieke partijen!!!. Waar blijft onze jeugd? Geen goesting om te besturen en verantwoordelijkheid te nemen maar wel om kritiek te geven? Dat weerspiegelt nu het leven die de social media ons bezorgen: kritisch zijn, alles vervloeken, commentaar geven vanchter een scherm en anoniem. Zodra er actie vereist wordt, zijn ze onzichtbaar en sturen hun kat. Men verwijt de senioren van alles en nog wat, maar de oude knarren zijn terug aan zet en worden op de manier de 'jeugdige knarren' met gevoel voor verantwoordelijkheid en beleid. Zoveel erkenning van onze leeftijd doet me het lied van Connie Francis zingen, "My Happiness" en "Stupid Cupid". En wat maakt me vandaag nog gelukkig? Mijn bloeduitslag!!! Zo gezond als een vis in het water!. Wel een beetje opletten voor de suikers, dat is natuurlijk mijn zwakke punt. Een beetje technische mankementen, zoals artrose, zijn niet vreemd voor mijn leeftijd en vereist alleen een beetje aanpassing van levensstijl. Al bij al kan ik van mezelf dan met enige fierheid zeggen dat ik ook een jeugdige 'knarrin' ben. Vandaag zal mijn e-reader weer mijn grootste vriend zijn want zegt Thomas von Bartholin (1616-1680): "zonder boeken zwijgt God, slaapt het recht, stokt de wetenschap, verlamt de filosofie, worden brieven sprakeloos, en raken alle dingen gewikkeld in duisternis". Tot morgen
Deze voormiddag waren er dreigende wolken, een dreigende zee en een wind die van jetje gaf. Een 6 maandelijkse check-up van lijf en leden en een bloedaftapping waar ik dan morgen de uitslag van krijg. Verder heel goede raad om terug wat actiever in het leven te staan. Als ik wakker en opgestaan ben, moet ik de discipline hebben om overdag niet meer te gaan liggen. Wel mag ik 's middags de ogen even sluiten al zittende, maar voor de rest van de dag is het ofwel rechtop zitten, staan, lopen, wandelen. Ik moet terug een boost krijgen en daar zorg ik best op die manier voor. Ik heb het al dikwijls vernoemd, alleen zijn is voor een deel een gemakkelijk leven hebben maar langs de andere kant is er niemand die me af en toe eens een schup onder mijn achterste geeft om vooruit te maken met werkzaamheden, met koken, met wandelen, bewegen tout court. Ik moet mezelf daartoe verplichtingen zonder smoeskes, om dat niet te doen, te verzinnen. Ik ga mijn leven beteren zonder dat ik een menselijke compagnon aan mijn zijde moet zoeken die dan zou suggereren; zouden we eens....Mijn leven beteren, dat was het medicijn van de dokter, en de hond moet mee. Na mijn blog geschreven te hebben zal ik er mee beginnen!. Deze morgen zag ik trouwens dat de gemeente overal kerstversieringen aan het aanbrengen was en mijn eerste uitstap zal zijn ze allemaal van dichtbij eens te gaan bekijken. Best zou natuurlijk zijn als ik dat bij valavond zou doen als al die kerstlichtjes branden en een magische sfeer creëren op de dijk met de zee als achtergrond. Voor de rest is er geen nieuws waar ik een en ander over te zeggen heb. Het is een 'kolen maandag', een dag met weinig nieuwswaarde. Tot morgen
De geschiedenis en het leven van de koningskinderen van ons land, sinds zijn ontstaan 1830-31, is er een van glitter, glamour en geluk naar buitenuit. Binnenin de familie is het van een schrijnende tristesse met veel maitresses en verwaarlozing van de echte vrouw en kroost. Voorzien is dat het slippertje van Albert, met verstrekkende gevolgen, toch wel het laatste kan genoemd worden in de koninklijke setting. Van ver kon ik ruiken dat zijn buitenechtelijke dochter, zijn erkenning niet alleen wilde om een officiële vader en familienaam te hebben, maar vooral te kunnen delen in zijn erfenis. De vetpotten van haar stiefvader, een rijke industrieel, was met de scheiding van haar moeder van deze Belg, voor haar gesloten en vervlogen. Het koekoekskind werd uit het testament geschrapt en mocht alleen nog eventjes zijn naam dragen om het kind niet te zéér te traumatiseren. Opgevoed in rijkdom, maar zonder enige voorziening op rijkdom die zo broodnodig is in die kringen, was de optie: onomstotelijk bewijzen dat ze de dochter van een koning was. Uitdrukkelijk werd door haarzelf en haar entourage gezegd dat 'geld' niet de reden was, wel dat ze erkenning wilde krijgen voor haar bestaan. Maar de kunstenares-prinses heeft het geldelijke geluk niet aan haar zijde. Wegens een onbekend verleden en gebrek aan een job, is man-lief haar manager voor zowel de verkoop als de tentoonstelling van haar creaties. Brengt dat veel op? Geen enkel idee. Wel laat ze in een recente brief aan de regering weten, dat ze gediscrimineerd wordt ten opzichte van de andere kinderen van de ex-vorst: ze krijgt weinig uitnodigingen voor officiële gelegenheden in tegenstelling tot haar halfzus- en broer, en krijgt geen enkele functie. Het is haar niet te doen om een dotatie in de wacht te slepen!!. Waarschijnlijk heeft ze nog geen enkele documentaire gezien of teksten gelezen van de machtswissel in 1993. Toen bedong haar koninklijke vader bij de regering een inkomen voor de kroonprins en zijn 2 andere kinderen. In ruil voor werken die het welzijn van het land konden bevorderen kregen ze geld, met voorlegging van de kostenstaat en uitgaven. Nu is er een andere koning en die heeft zelf genoeg kinderen om hem te vertegenwoordigen, inhuldigingen te doen, bezoeken af te leggen. De kunstenares is overbodig. De DNA-test zorgt niet voor een verhoopt inkomen en zijn erfenis zal ook wel al in strikte intimiteit geregeld zijn. Dat puurde ik als opvallendste bericht op een zondagmorgen. Nu is het tijd om mijn croissantjes te bakken. Altijd lekker op zondag, zeker de geur van het bakken. Tot morgen
Goede morgen, pijltje is speaking again!. Ik moet meedoen met de tijd en af en toe er eens een Engels begrip tussen lappen. Vooral als er niet veel te vertellen en te zeggen valt. Ik weet niet hoe je deze winterse tijd kan noemen. In de zomer is dat komkomertijd. Zo genoemd door een té veel aan die groenten, en de eentonigheid van die komkommers als troef. Een omschrijving van een tijd met weinig nieuwswaarde op het nationale en internationale vlak. Naar analogie van die vakantiemaanden zou ik deze tijd van het jaar, de 'kolentijd' noemen. Dat is niet zo'n eentonige groentenbenaming als die zomerse vrucht, en geeft toch een beetje nuance, ondanks het gebrek aan iets anders. Je hebt ze in alle geuren, kleuren, vormen en smaken, zoals bloemkool, rode-groene-witte kool en zelfs met een Italiaans naampje 'broccoli'. Zelfs de dikke weekendkrant heeft geen nieuw nieuws te melden en herkauwt alle gebeurtenissen van de laatste weken en dagen met een ander gezichtspunt of een nieuwe analyse van de feiten. Het is voor mij ook een stille tijd. Het enige wat er is, zijn de intermezzo's van het weer, blauwe- en grijze luchten wisselen elkaar af, droogte en nattigheid ook. Maar de eerste tekenen van nieuw leven begint zich ook al aan te kondigen, de sneeuwklokjes zijn al met hun groen kopke zichtbaar. Maar met de regenvlagen en een wind die weeral vlot de 80 km/u bereikt, zal er buiten niet veel gedaan worden. Wel een paar keer met de hond een toerken doen en tussenin is het amusement binnenshuis. Me misschien nog eens verdiepen in het boek "Windows 10 voor senioren (voor dummies)", altijd een aanrader als ik iets niet vind en mijn vrienden niet ter beschikking staan. Ik kan natuurlijk ook een puzzelke op de PC maken, een boek lezen of wat TV kijken. Mogelijkheden genoeg om deze natte winderige dag door te komen. Tot morgen
Ondanks dat ik met een fris gekruld hoofdje aan mijn dagelijkse oefeningen begon, heb ik er niet veel van terecht gebracht. Dat gebeurt af en toe wel eens, zelfs bij de besten. En soit, ik kan niet alle dagen even slim zijn. Maar ik ben wel altijd wakker en present op mijn afspraken, wat niet van de leden van het parlement kan gezegd worden. Waarschijnlijk geen vervoer voorhanden door de staking van de vervoersmaatschappij. En ja, stel dat ze allemaal met de auto waren geweest, waar moest dan hun automobiel gestationneerd worden? Dus, een lege kamer van volksvertegenwoordging en dus kon er niet gestemd worden. Ik zal dan met een belangrijker item voor de dag komen. Het kleurinstituut Pantone, heeft de kleur voor 2024 bekend gemaakt: Peach Fuzz, een mengeling van zalmkleur met perzik en oranje tinten. Een lichtere kleur dan het 'magenta' van 2023, een paarsroodachtige kleur, eentje waarvan er geen enkel deeltje voorkomt in de regenboog. Cyclaam en fuchsia zijn kleurnuances van magenta. Een andere nieuwigheid is er op culinairgebied, meer bepaald in de afdeling brood en lekkere aanverwanten. Dit is werkelijk 'zoete broodjes' bakken. Bestaat al sinds 1495 bij de bakkers in Milaan toen Toni voor de Milanese hertog een broodje bakte en de rest van Italië volgde. Stilaan verdringt ook hier de 'Panettone' de 'kerststollen' uit de etalages. Blijkbaar is de 'Pane di Tone' of het brood van Toni, een tijdrovende en moeilijke bereiding. Zonder gist, maar met desem, moet het 2 maal rijzen en rusten. De eerste keer is de duurtijd 12uur en de tweede 7uur. Het is bijna een cake door de aanwezigheid van boter en eigeel. Zit ook verpakt in een kartonneke en blijven net zoals de 'stollen' enkele weken goed eetbaar. De panettone is lekker gemaakt met citrusfruit en rozijnen, de stollen met rozijnen en marsepein. Ik zal eens op zoek gaan naar de 'panettone' en ze qua prijs en smaak eens vergelijken met de stollen, waar ik deze tijd van het jaar zo verlekkerd op ben. Ondertussen laat ik weer eens een gouwe ouwe uit de boxen knallen, weliswaar een lied met een wrange ondertoon: "Fly Away Little Paraquayos" van de George Baker Selection. Blijft een aangrijpend lied zelfs na 50 jaar. Tot morgen
Eerst wat schrijven vooraleer mijn middagmaal te verorberen. Het is niets meer of minder, dan een ijzige dag zonder dat het vriest(4°C). Een gure wind slaat om de oren, en doen me vlug binnengaan. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik blij ben dat ik voor mijn 'werk' me niet moet verplaatsen. Niet alleen omdat het koud is buiten maar ook doordat, tegenwoordig, met het openbaar vervoer nergens meer is te komen. Op korte tijd laat de NMBS de forenzen een paar keer in de kou staan. Met als gevolg weer lange files op de weg, ongelukken en ongmakken. Sinds corona is er gelukkig geïnvesteerd in thuiswerkjobs, maar dat geldt alleen voor de administratief bedienden, ambtenaren en niet voor de technici en arbeiders die niet vanachter een bureau al het werk en handenarbeid kunnen doen. Een toepasselijk citaat van een 'vroege' socialist, marxist, stalinist, Maxim Gorki (1868-1936): "Als werken aangenaam is, is leven vreugdevol. Als werken een plicht is, is het leven, slavernij". Blijkbaar is dat een parool voor de spoorbeambten, ze zijn nooit tevreden en de werkwilligen zijn er altijd de dupe van. Ik moet eerlijk toegeven dat ik echt niet weet waarrond het conflict draait bij de spoorwegwerkers. Ik heb me er nog nooit in verdiept, omdat vroeger en nu voor mijn werkzaamheden nooit afhankelijk ben geweest van trein, tram of bus. Zou er een oplossing gevonden worden moest, zoals in de video van CD&V, 'the beast' terug aan het roer staan van een regering? Of is dat een reklamestunt met AI en wishful thinking? Geen idee, maar Jean-Luc was in ieder geval een bekwaam regeringsleider, waar iedereen toch wel rekening mee hield en dokterde de meest onwaarschijnlijke oplossingen uit voor gelijk welke onenigheid, confrontatie, tweespalt of wrijving. De laatste zin vandaag geef ik aan de titel van een lied van Louis Prima (1910-1978): "Buona Sera". Tot morgen
Natuurlijk heb ik ieder jaar al geschreven over de Goed Heilig Man, natuurlijk heb ik gisteren mijn sloefje klaargezet aan de schouw en natuurlijk heb ik er zelf marsepein en speculoos moeten inleggen. Het is het feest van de kinderen en de gelovigen van de sprookjes die op deze dag, Sinterklaas, Roetpiet en Slecht Weer Vandaag verwelkomen. Ik hoor daar eerlijk gezegd ook nog een stukje bij. Ik wil graag mijn kinderhart nog wat houden en in sprookjes en legendes geloven. En deze man is het oerbeeld van legendes en verhalen. Zelfs zijn leven is omgeven met wonderbaarlijke gebeurtenissen. Geboren in Patara, Lycië, aan de Zuid-kust van het huidige Turkije ca 280 nC, overleden in Myra, het huidige Demre, Turkije ca 350 nC. Zo zou hij de dag na zijn geboorte al rechtop in zijn badje hebben gestaan. Als baby dronk hij elke dag moedermelk op vaste tijden behalve op woensdag en op vrijdag, dan dronk hij enkel 's avonds. Hij heeft dit systeem heel zijn leven volgehouden maar of dat ook al die jaren met moedermelk geschiedde, staat niet in zijn biografie. Ontelbaar zijn de verhalen en legendes waarom hij de patroonheilige is van de kinderen, schippers en kooplui. Legende van: 1) de 3 meisjes 2) stilt de storm 3) wordt bisschop 4) Spiridon van Kos 5) koren 6) redt de zeelui 7) verdrijft duivels en boze geesten 8) redt 3 ter dood veroordeelden en 3 gevangenen 9) Nicolaas en Cossianus 10) bedrogen Joodse geldschieter 11) de rijke Jood 12) 3 studenten. Het is de moeite om ze eens stuk voor stuk te lezen. Dan ben je niet verbaasd dat hij al eeuwen (sinds de 4eE) gekend en erkend is als kindervriend. Natuurlijk heeft hij de laatste jaren wat concurentie gekregen van Sint Maarten. Zeker van Santa Claus, een verbastering van zijn naam in Amerika. Gevierd op de vooravond van Kerstmis dank zij de reklame campagne van de frisdranken gigant Coca Cola en hun kamions en paardensleeën. Hier is het dan simpelweg de Kerstman geworden. Natuurlijk zijn er verschillende liedjes die de kinderen aanleren ter gelegenheid van deze grootse geschenkendag. Maar satire programma's mogen er ook eens zijn over deze "Oude Man met grijze baard". Het beste in dat genre is opgevoerd tijdens het programma "Magesien" op TV1, in de seizoenen 1968-1970. Toen stond ook iedereen al op zijn strepen en mocht er met sommige heilige huisjes niet gelachen worden en werden maar één keer uitgezonden, zoals het Sint Niklaaslied dat gezongen werd door Eddy Wally, met de koorleden Leo Rozenstraten, Walter Capiau en Johny Voners en geïnterviewd door Jan Van Rompaey (te vinden op internet). Hilarisch is dat je ziet aan het gezicht en hoort aan de uitspraak van Eddy, dat hij niet bergrijpt wat hij ten gehore brengt. Ik moet eerlijk toegeven dat ik een ernstig persoon ben maar satire kan appreciëren. Spijtig dat er buiten de IDW op canvas, niet dikwijls aandacht gegeven wordt aan dergelijk genre van humor. Ik ga nu wat marespeinen patatjes eten dat heb ik zelf gekocht en in mijn sloefje gelegd. Tot morgen
Sinds corona ben ik toch meer op de kleintjes aan het letten, voor voeding en andere verbruiksgoederen. Sedert vorig jaar is er ook de schrik voor electriciteit- en gasrekeningen bij gekomen. Er is ons ook weer ingepompt dat ons gemak van verwarming en verlichting niet zo maar vanzelfsprekend is en dat daar een prijs tegenover staat. De oorlog in Oekraïne is niet alleen slecht voor de toevoer van granen maar ook voor het gas dat via pijpleidingen uit hun ondergrond naar hier wordt getransporteerd. Dus geen verbruik bv van lampen als dat niet nodig, zo weinig mogelijk stand-by zetten van allerlei apparatuur, de thermostaat een graadje lager zetten. Langs de andere kant word ik wel verplicht meer energie te verbruiken door allerlei officiële instanties om alles electronisch te verrichten: bankzaken, betalingen, briefwisseling met overheid, briefwisseling tout court, communicatie enz. Zonder meer en meer electriciteitsverbruik in ons land redden we het niet meer. Gevolg: zoveel mogelijk bezuiningen door geen onnodig licht te laten branden of aan te steken, weer zoals vroeger 'op de tast' lopen, leren blindelings te bewegen in mijn huis door alles ordentelijk te houden en onnodige attributen zoals matten, te verwijderen. Sfeer moet er in deze donkere tijd van het jaar wel zijn, de lampadairs hebben allemaal ledlampjes gekregen met aangepaste sterkte naargelaang ze voor het lezen of gewoon voor de gezelligheid moeten dienen. Omdat ik nooit de rolluiken laat zakken op mijn slaapkamer, hebik het geluk licht te hebben van de straatlantaarns en mijn e-reader geeft verlichte tekst. Ik kan met mijn hand op mijn zieltje beweren dat ik spaarzaam ben met het gebruik van electriciteit. Gisterennacht was dat tot in het absurde, met veel verbruik van elentriek achteraf. Na wat woelen in bed, dacht ik: begot, ik ben vergeten de nagels van mijn tenen te knippen en die irriteren mij. Zonder te verlichten ga ik naar de badkamer, waar ik alles op de tast kan vinden wat ik nodig heb en begin mijn pedicure op de rand van mijn bed met de straatlantaarns als licht. Halfslapend deed ik dit hygiënische werkje en knipte een stuk van mijn teen mee! Ik moest wel mijn licht aandoen omdat ik pijn kreeg en bloedde als een kalf!!!. Het heeft me 2u verlichting gekost vooraleer het bloed gestelpt was en pleisters rond mijn teentje had gedaan. Moraal van het verhaal, niet alles is te doen in het halfduister en volgende keer, mijn teentjes verzorgen vooraleer in bed te kruipen. En dan denk ik vandaag, moet ik daar nu zo oud voor geworden zijn om bijna mijn teen te amputeren omdat ik te zuinig op de verlichting was?
Vandaag zijn ook de 10 kanshebbers als 'nieuw woord van het jaar 2023' voorgesteld: bullebakbaas, X'en, pyjamatoerist, hittefit, nepobaby, donutfusie, graaiflatie, tiktokjustitie, schermapneu, vreugdebier. Stemmen kan tot 18 december via de website Van Dale. Gebruiken we nog de woorden van 2022 'klimaatklevers', 2021 'knaldrang' of van 2020 'knuffelcontact'? Ik denk het niet. Tot morgen
Ik heb gisteren het feestgedruis van de familie gemist, vandaag doe ik dat op kleine schaal eens over in mijn huis. Een gezellige babbel met de buurvrouw, een lekkere koffie en koekje erbij en een alcoholvrije aperitief om de tongen los te maken. Onze tongen waren bijna bevrozen door het winterse weer, die moeten we terug even losmaken. En de spreuk van vandaag op de feestdag van de patrones van de brandweerlui, begrafenisondernemers en mijnwerkers luidt: als Sinte Barbara wil, staat de vriezeman stil. En zo gebeurt het. De enige nieuwigheid die ik in de nieuwsgaring vind, is dat ik de kleren die ik eventueel zou kopen en waar er een label 'made in China' genaaid is, eerst moet wassen vooraleer te dragen. Er zijn of zouden kankerverwekkende stoffen in verwerkt zijn. Er staat niet bij waarom: is het de draad, de bewerking, de kleurstoffen, die deel uitmaken van het kledingstuk of de verpakking waarin het zich bevindt? Verdere gegevens ontbreken. Buiten de klimaatmars in Brussel, die ik niet echt een groot succes noem, is er weinig gebeurt dit weekend. Ik denk dat het iets te koud was om door de straten van de hoofdstad te lopen ofwel gingen de mensen liever eens de sneeuw in de Ardennnen opzoeken om de latten onder de schoenen te doen en wat winter-en sneeuwpret te ervaren. Natuurlijk is er het voortdurend oorlogsgewoel in Oekraïne en Midden-Oosten. Dat telt iedere dag meer en meer slachtoffers, verdriet en hopeloosheid van de bewoners. Prachtige landen, streken, die gewoonweg kapotgeschoten worden, zonder rekening te houden met de gewone burgers die enkel in vrede naast elkaar willen leven. Hier zeuren en klagen we over elkaar, de Walen, Vlamingen en Brusselaars. Maar we gebruiken woorden en komen tot compromissen om vreedzaam naast elkaar te leven. Zo zou het overal moeten zijn ipv elkaar met munitie, kanonnen en raketten te bestoken. Het water tussen de mensen kan toch nooit zo diep zijn dat een gesprek onmogelijk is. Om wat rust te brengen in mijn brein, luister ik even naar een topduo, dat in zijn liedjes zich dezelfde vragen stelt, Miek en Roel, met "De grote Revolutie", "Koop een geweer". Maar ook "Bang om oud te zijn", met vooral het zinnetje 'ik heb nog nooit de tijd gevreesd, die rimpels in mijn huid zal maken'. Tot morgen
Ik kan niet anders dan beginnen met het refrein van de "Eerste sneeuw". Eén van de wondermooie liedjes van zanger-kleinkunstenaar Jan De Wilde: "Ik werd heel langzaam wakker, wreef m'n ogen uit (x2), Ik kon het niet geloven, maar voor de vensterruit, viel zacht naar beneden, de eerste sneeuw". De warme stem van de zanger doet vergeten dat het buiten ijzig koud is, met een schrale wind, op de koop toe. Alhoewel het feestgedruis is in de familie, zal ik meevieren terwijl ik thuisblijf. De afstand naar het feestpaleis is iets te groot. De hond zou alleen moeten achterblijven, en dat krijg ik niet over mijn hart. Twee uur heen rijden, een feestmaal, gebabbel en getetter en luisteren gedurende enige tijd, en dan terug twee uur rijden naar huis, is momenteel voor mijnen fysiek, onbegonnen werk. Binnenkort komen de 'zilveren' jubilarissen naar hier en dan zullen we dat uitgebreid vieren, weliswaar met enige uitstel. Dat is dan het nadeel van wat 'verder' uit elkaar wonen. Maar zoals ik wel eens lees in de blogs, ben ik niet de enige bij wie dat het geval is. Ik zal seffens op hun gezondheid enen drinken, alcoholvrij natuurlijk. En zo zal het weekend in alle rust verder verlopen, zoals ik het gewoon ben. Me eens verdiepen in het meest recente nieuws. Dat gaat trouwens in eerste instantie over het winterweer, zowel hier als in de omringende landen, vnl dan Duitsland. Een aanrader is: blijf thuis!. Er zijn trouwens al verschillende ongevallen gesignaleerd op de spekgladde wegen, vooral in West-Vlaanderen. Verder in het nieuws zijn er weer de dodelijke aanslagen in Parijs, onze kerncentrales die weer eens langer open mogen blijven, en een Paus die ziek is. Verder het gesjoemel met de olijfolie, de gewone goedkope zonnebloemolie uit Bulgarije die als dure Griekse 'extra vierge' verkocht wordt. Ook natuurlijk weer aandacht voor een schandaalboek over de Britse Royals: "Endgame = Eindstrijd". Geschreven door Omid Scobie, die het einde ziet komen van het Britse Koningshuis en verklapt wie over de kleur van de huid van baby Archie zoveel vragen had. Voilà, in het kort mijn leesvoer dit weekend zowel nog te lezen in de weekendkrant als op het internet. Eindigen doe ik nog met een wintersong van Queen, " A Winter's Tale": It's Winter-fall, read sky are gleaming, sea-gulls are flyin' over, smoking chimney-tops, am I dreaming am I dreaming....... Tot morgen
In Blankenberge en Bredene is het al ploeteren door de sneeuw. Hier zijn er enkele vlokjes gevallen maar het was hoofdzakelijk natte sneeuw en die is niet zo aangenaam of mooi om te zien. Maar ik heb sneeuwvoeten en dat wil toch zeggen dat er wel vlokjes op komst zijn. Dat klinkt misschien raar, maar mijn voeten zijn de beste voorspellers en barometers voor sneeuwval. Een winterlandschap is toch mooi om naar te kijken, zelfs om de sneeuw eens onder mijn voeten te horen kraken. Ik wil vooral ook dat Raziel eens kan genieten van die koude en zich eens kan verstoppen in het witte landschap. De winter begint pas, en is het niet vandaag dat het witte winterlandschap komt, er zullen nog genoeg vriesdagen en misschien ook sneeuwdagen komen. Ik verlang geen Ardens landschap, met al die skiërs en langlaufers, maar gewoon eens op een wit strand lopen heeft ook zijn charmes. Het zal ook zo stilaan tijd worden om mijn mezenbollen aan de takken van de bomen te hangen, want de vogels zullen niet veel eten meer vinden op de grond. Ik moet die wel stevig vastmaken want vorig jaar heeft de hond, door zijn lenigheid en salto's, enkele bollen bemachtigd, opgepeuzeld en er goed ziek van geweest. Voor de rest is het vandaag op radio, tv en in de krant, aandacht voor de blijvende vetes onder de volkeren die tot oorlogen en gevechten leiden. De klimaattop in Dubai, waar deftige sprekers weer allerlei doemscenarios voorstellen en loze beloften uiten, net zoals de politici van ons 30.600 km² groot land. En voor mij is het nu tijd om mijn krantenpuzzels op te lossen en mijn woordle 5 en 6. Tot morgen
De meteorologische wintertijd valt met de deur in huis. Geen ontkomen aan de vriestemperaturen, want momenteel is het nog altijd maar -1°C. De daken zien wit, bedekt met een laagje poedersneeuw dat deze nacht gevallen is, en een bevrozen grasveldje. Ik zie één eenzame Japanse kriek hangen aan een bladloze kerselaar. Die zijn de vogels vergeten op te peuzelen. Ik zal maar zeggen dat ik meteen een mini rode kerstbol in een boom heb hangen, die de sfeer van kerst moet oproepen. Meer aan kerstversieringen in mijn huis en tuin, zal er niet komen. Ik geniet van de lichtjes die de buren rondom hun huizen en in hun sparren hangen. Het is vandaag de feestdag van Sint Elooi, de patroon van de metalurgisten. Die brengt meteen ook wat spreuken mee, met een ware toekomstvoorspelling. De ergste is: als Sint Eligius met ijs begint, wil hij drie maanden dat tot vrind!. Een betere: als het op deze dag begint te vriezen, dan krijgen we 4 weken vorst voor de kiezen!. Maar zowaar, een eerste zonnestraal piept door de wolken.
Ik heb toch één en ander over het hoofd gezien, toen ik alles wilde weten over de Vlaamse Canon. Er is blijkbaar ook een 'literaire canon' opgemaakt in 2005? 2016?. Dat kwam ik te weten toen ik, naar aanleiding van de 100e verjaardag van het overlijden van Virginie Loveling (1836-1923) las, dat zij een plek verdient in de ' Vlaamse literaire canon'. Ik kende deze schrijfster niet en heb me onledig gehouden met alles van haar op te zoeken. Dat is toch een gat in mijn leescultuur dat ik Virginie totaal niet kende. Haar boeken zijn van een hoogstaand niveau en nog altijd zeer goed leesbaar en interessant volgens de critici. Boeken als "Sophie", "Erfelijk Belast", "Revolverschot",.....en gedichten (allemaal heruitgegeven) zouden best in die canon opgenomen worden, want ze voldoet aan al de criteria daarvoor nodig; 1)werken oorspronkelijk in het Nederlands geschreven, 2) voor volwassen lezerspubliek geschreven, 3) minstens 25 jaar geleden gepubliceerd, 4) de auteur is overleden. Men wilde deze lijst maken om wat essentiële boeken en auteurs uit de Nederlandstalige literatuur voor te stellen. Alle leerlingen van toen, en alle leerlingen van nu, krijgen dezelfde romans en gedichten voorgeschoteld. Ik vind dat een plezante gedachte dat we allemaal op tijd en stond hetzelfde onder ogen kregen/krijgen. Dat is dan eens niet veranderd in het onderwijs.
Ik heb zo de indruk dat we echt wel geregeerd worden door miljardairs die gans het land willen bezitten, naar hun wensen en inzichten willen besturen en het liefst alle wetten aan hun laars zouden lappen en zelfs afschaffen. Lieve vriendelijk mensen zijn het, zolang ze hun zin krijgen. Gevaarlijke individuen om ze tegen te werken. Hun verontwaardiging is groot en ze zijn werkelijk in hun gat gebeten als men aan hun 'goede' bedoelingen, als men aan hun ideeën, en investeringen durft te twijfelen. Hopelijk wordt er eens een halt toegeroepen aan hun grootheidswaan en onoverwinnelijk gevoel. Ze moeten inzien dat ze dezelfde rechten en plichten hebben als elke andere Belg in een dorp, gemeente, stad, provincie en gewest. Tot morgen
Het was moeilijk uit bed te komen, deze morgen. Maar allez, de zon scheen en de poetshulp kwam. Er was geen reden, om niet uit bed te stappen. Alle daken zagen wit en mijn grasperkje ook. De hond maakte geen aanstalten om in dat bevroren gras te springen, we dus waren beiden vlug binnen. Deze namiddag ben ik boodschappen gaan doen. Ik dacht dat het vrij rustig zou zijn op een donderdagnamiddag, maar dat was verkeerd gedacht. Nochtans was deze laatste namiddag van de herfst in duistere nevelen en mist gehuld. Misschien dat daarom al die oudere koppeltjes boodschappen gingen doen, hun koffietje drinken en van de proevertjes proeven. Langs alle rekken en gangen eens lopen en op die manier zichzelf van een heuse lekkere kosteloze uitstap voorzagen. Veel karren waren gevuld met slechts 1 item. Ik heb mijn voorraad wel aangevuld en ook voor de hond zijn eten meegebracht. We kunnen op onze beide oren slapen, we zullen niet van honger omkomen. want het spreekwoord zegt: als't vriest in november, sneeuwt't in december. Daar zal wel eens een stukje waarheid in kunnen zitten en dan is buiten komen een gevaarlijke bezigheid. Ik ben al eens gevallen op een spekgladde ondergrond, geen tweede keer in mijn leven. De herfst heeft gedaan wat hij normaliter doet, regenen, wind, storm die alle bladjes van de bomen blazen. Nu is het wachten wat de winter ons zal brengen. En ondertussen heb ik gezien dat Jonathan Swift (1667-1745) een prozaschrijver, dichter, satiricus en pamfletist (een beroep dat toen nog bestond) een paar mooie citaten heeft waar ik het volkomen mee eens ben. "Oorlog, dat gekke spel, dat de wereld zo graag speelt". Niks nieuws onder de zon, nietwaar? "De beste dokters ter wereld zijn Dr Dieet, Dr Rustig en Dr Vrolijk" Mijn dieet is vandaag 'tompouce' en een kiwi. Je kan toch moeilijk zeggen dat dit ongezond is: fruit en een pudding tussen koekjes. Met de volgende zin zullen de senioren hem ook gelijk geven, "iedereen wil lang leven, maar niemand wil oud zijn". Als laatste is er een waarheid als een koe voor mij: "als ik een boek lees, of dat het nu een wijs of dwaas boek is, is het net alsof het leeft en tegen me praat". Nu is het tijd voor mijn versnaperingen. Tot morgen
Ik belandde gisterenavond bij 'De Afspraak'. Een beetje up to date nieuws en wat extra duiding kan nooit kwaad. De gasten die er waren komen niet zo dikwijls aan bod, vooral niet onze Federale Minister van Energie. Die kwam naar aanleiding van de UNO conferentie van 30/11-05/12/2023 in de Verenigde Arabische Emiraten. Het is een slim mens (afrikaniste en juriste) maar op mij komt ze altijd over als een 'grijze' muis met het 'grote gelijk'. De 'Conference of the Parties', al aan zijn 28e editie toe, anders gezegd 'De Klimaatconferentie in Dubai', die morgen begint, was een gelegenheid voor Phara om Tine eens aan de tand te voelen. Ik schoof bijna uit mijn zetel toen ik de grootte van onze delegatie onder haar leiding vernam: 150 man/vrouw van allerlei pluimage gaan de bijna 70-80.000 deelnemers vervoegen. Al die delegaties van meer dan 100 landen, gaan daar niet te voet naar toe, komen van over de hele wereld naar dat schatrijke staatje, eens praten hoe we het milieu en klimaatveranderingen het best bestrijden. Men geraakt niet per kameel, bus, auto, trein, schip in Dubai, enkel via de lucht. Hoeveel vliegtuigen en privé jets zijn dat niet die van heinde en verre door de lucht gaan zoeven en verontreiniging veroorzaken?. De vraag waarom er zovelen op kosten van de belastingbetaler nodig zijn voor die onderhandelingen, werd mooi terzijde geschoven met het antwoord dat het er niet eens zo veel zijn als van Denemarken, met een vergelijkbare bevolkingsaantal en die sturen er 300 man/vrouw op af, om te negocieren. En ons Tineke van Heule gaat er een week verblijven en netwerken met al de andere delegatieleden van overal ter wereld. Dat is nodig om deals af te sluiten voor de transitie naar groene energie. Om als brave burger het milieu niet te belasten laat men de auto thuis en doet men aan thuiswerken met videoconferenties. Ik zal maar denken: het is eens de gelegenheid voor die 150 delegatieleden, een mooi, warm, rijk land te bezoeken dat niet in orde is voor de naleving van de mensenrechten, en privé te duur is om te bezoeken. Slotsom: geld dicteert de wereld, klimaat en milieu.
Wat heb ik vandaag nog te melden? Saturninus, Filomenus, Ethelwin, Cuthbert, Jutta, Dionysus zijn allemaal heiligen van de dag die in het niets verdwijnen met de belangrijkste man vandaag: Sint Pannekoek. De heilige bij de gratie Gods ontstaan uit de pen van Jan Kruis (1933-2017) en een eigen leven is gaan leiden (zie voorgaande jaren). Vandaag is het lekker smullen van pannenkoeken en dus niet alleen op Maria Lichtmis, 2februari. Nog namen die allemaal verdwenen zijn en waar ik geen jaartallen bij schrijf: Nathalie Wood uit 'West Side Story', Cary Grant uit 'To Catch a Thief', George Harrison, ex Beatle zingend 'My Sweet Lord'. Maar vandaag zet ik muziek op van Luc De Vos (1962-2014) met z'n onvergetelijke "Mia". Iedere week in herinnering gebracht door 1 zinnetje: "Sterren komen, sterren gaan, alleen Elvis blijft bestaan....". Tot morgen
Ik was deze morgen zo gelukkig toen ik door mijn slaapkamerraam een hemelsblauwe lucht zag en een grote gele zon. Maar toen ik buitenkwam werd ik omver geblazen door een felle en onaangename noordoostenwind. Als men dan de berichten gehoord heeft over de blizzard die in het oosten van Europa raast, slaagt de schrik rond mijn hart dat die een oversteek naar het westen zou maken. Het is nu middag en de temperatuur gaat hier niet boven de 1°C. Men kan gerust stellen dat dergelijke temperatuur aan zee niet gebruikelijk is en dat het samen met die schrale wind, ijskoud aanvoelt. Muts, sjaal en handschoenen zijn binnen handbereik als ik buiten ga en dikke kousen heb ik deze morgen ook al aangedaan. Vestimentair heb ik al zo veel laagjes aan dat ik er bijna uitzie als een michelinmadammeke. Spijtig genoeg komen er ook al grijze wolken opzetten en die voorspellen niet veel goeds voor deze namiddag. Maar ik ben al blij dat ik de zon gezien heb en ik heb met de hond ook al een balspelletje gedaan. Die had echt wel wat beweging nodig na de regendag van gisteren. Men heeft mij wel al eens gezegd dat ik niet té veel over het weer mag schrijven. Dat is wel zo, maar je kan niet ontkennen dat als je gepensionneerd bent de activiteiten enorm afhankelijk zijn van de weersgesteldheid. Er is nooit meer een 'moet' om buiten te gaan, te wandelen, in de tuin te werken, te werken, te leren, te lezen, te koken, te kuisen, te slapen, op te staan. Daarom is een hond, een heel nuttig gezelschap. De werkzaamheden die een senior doet, is omdat die het zichzelf oplegt en zichzelf verplicht om te werken fysiek of psychisch. De fierheid van de mens om zichzelf nog nuttig te noemen. En vandaag is het vuilzakkendag. En met dat koude weer en gebrek aan toeristen, zijn de meeuwen weer in grote getalle aanwezig om te proberen die afvalzakken open te krijgen. Ik moet werkelijk op de uitkijk staan of ze geen aanval doen op die zak en alles over de straat spreiden. Ik heb hier wel geleerd de zakken niet op de begane grond te zetten, de etensresten goed te verpakken, maar die beestjes zijn slim en kennen alle truken van de foor om aan voedsel te geraken. Dus zolang de kar niet alles opgehaald heeft is het regelmatig buiten gaan kijken en de vogels de stuipen op het lijf te jagen zodat ze verdwijnen, in de hoop natuurlijk dat ze nooit meer terugkomen. En zo heeft een mens een bezigheid, zonder dat men dat als bezigheid beschouwd. Ik ga nog eens de kou trotseren, voor de hond nog eens met een balleke gooien en kijken of die vogels verdwenen zijn. Tot morgen
Het zal een kostelijke dag worden door het verbruik van electriciteit. Om toch van wat licht te kunnen genieten zullen er gedurende vele uren lampen branden. Het zijn dan wel ledlampen, die duur zijn in aanschaf maar goedkoper in gebruik, ze hebben toch elentric nodig om te branden. En volgens de bewegende beelden die het KMI uitzendt, ziet het er naar uit dat het een hele dag een grijze en natte bedoening zal zijn. Want om 8u17 is de zon opgestaan en om 16u43 zou de zon al doodop zijn zonder één lichtstraaltje te laten zien. Spijtig genoeg is er ook overvloedige regen en dat is echt wel slecht nieuws voor mensen die aan het IJzerbekken en dus Bachten de Kupe wonen. Het lukt daar met een slakkengangetje dat mensen terug naar hun hebben en houden kunnen keren. En dan kan er met veel moeite grote kuis gedaan worden, in een huis waar de muren doordrengt zijn met water en smurrie. Maar we zijn mensen en hebben een uitzonderlijk aanpassingsvermogen. Dat moet ook wel als men in het noordelijk halfrond woont, daar gaat het van snikheet naar ijskoud, van uitzonderlijk droog naar uitzonderlijk nat. Dergelijk weer is niet goed voor de inspiratie, zelfs mijn oefeningen waren beneden alle peil. Alleen natuurlijk de Bijbelvragen gaan prima, maar die geven dan ook altijd suggestieve vragen. Het zal een dag van weinig bewegen worden, zelfs de hond laat zich pramen om naar buiten te gaan. Een rustige dag, met een lampje dat brandt, een boekje, en dan in de zetel met een fleeceke. Dat noemt men dan de 'herfstdagen'. Tot morgen
