Eerst wat  schrijven vooraleer mijn middagmaal te verorberen. Het is niets meer of minder, dan een ijzige dag zonder dat het vriest(4°C). Een gure wind slaat om de oren, en doen me vlug binnengaan. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik blij ben dat ik voor mijn 'werk' me niet moet verplaatsen. Niet alleen omdat het koud is buiten maar ook doordat, tegenwoordig, met het openbaar vervoer nergens meer is te komen.  Op korte tijd laat de NMBS de forenzen een paar keer in de kou staan. Met als gevolg weer lange files op de weg, ongelukken en ongmakken. Sinds corona is er gelukkig geïnvesteerd in thuiswerkjobs, maar dat geldt alleen voor de administratief bedienden, ambtenaren en niet voor de technici en arbeiders die niet vanachter een bureau al het werk en handenarbeid kunnen doen. Een toepasselijk citaat van een 'vroege' socialist, marxist, stalinist, Maxim Gorki (1868-1936): "Als werken aangenaam is, is leven vreugdevol. Als werken een plicht is, is het leven, slavernij". Blijkbaar is dat een parool voor de spoorbeambten, ze zijn nooit tevreden en de werkwilligen zijn er altijd de dupe van. Ik moet eerlijk toegeven dat ik echt niet weet waarrond het conflict draait bij de spoorwegwerkers. Ik heb me er nog nooit in verdiept, omdat vroeger en nu voor mijn werkzaamheden nooit afhankelijk ben geweest van trein, tram of bus. Zou er een oplossing gevonden worden moest, zoals in de video van CD&V, 'the beast' terug aan het roer staan van een regering? Of is dat een reklamestunt met AI en wishful thinking? Geen idee, maar Jean-Luc was in ieder geval een bekwaam regeringsleider, waar iedereen toch wel rekening mee hield en dokterde de meest onwaarschijnlijke oplossingen uit voor gelijk welke onenigheid, confrontatie, tweespalt of wrijving. De laatste zin vandaag geef ik aan de titel van een lied van Louis Prima (1910-1978): "Buona Sera". Tot morgen