Met dit aangename weer, ben ik eerst op  stap gegaan. Het is zo'n dag dat je alles moet opzij zetten om van die eerste lentetemperaturen en lentebries te genieten. Het is 16u ondertussen en mijn inwendige mens heeft verbrandingsspul nodig. Bestaat toeval? Vandaag denk ik van wel. Gisterenavond las ik op VrtNWS online, het overlijden van Koreaanse Gil-Won ok (1928-2025), een 'troostmeisje'. Dat is een  titel dat noopte om er meer over te weten, want was een 'troostmeisje'? Eerlijk gezegd een benaming waar ik nog nooit van gehoord had maar een horrorverhaal in zich draagt. Vermoedelijk en hopelijk weten weinigen welke gruwelen zich in oorlogsgebieden en bezette gebieden zich afspelen, omdat we het al 90 jaar in West Europa, in peis en vree kunnen leven. Wereldoorlog II speelde niet enkel in West Europa maar ook in het Verre Oosten waar JapanKorea, Vietnam, Filipijnen, Indonesie, China terroriseerde. En net zoals in Duitsland kampen opzettevoor gevangenen. Maar de soldaten vroegen niet alleen voedsel ook meisjes en vrouwen. In het zeer arme Korea werden meisjes gelokt om geld te verdienen in de fabrieken maar werden naar zgn verzorgingsstations gevoerd waar ze de leden van het Keizerlijke Leger moesten 'troosten',  en dag en nacht ter beschikking staan van de soldaten. Gil-Won ok, kwam zo in een jappenkamp terecht tot het einde van de oorlog, van haar 13 tot 18e jaar. Ze kreeg syfilis, kreeg een hysterectomie, en was voor haar leven begon, zwaar toegetakeld. Ze kon in 1945 niet terug naar haar dorp, want Noord Korea was er gekomen en sloot de grenzen. Ze heeft haar familie of dorp nooit teruggezien. Men schat dat er zo ongeveer een 200.000 'troostmeisjes' naar de kampen zijn gebracht. Door schaamte is het lot van die duizenden meisjes onbesproken gebleven, tot 1992.  Ze werd activiste en deed mee aan "The Wednesday Demonstrations" vóór de Japanse ambassade, om excuses te krijgen en verantwoording af te leggen voor dit oorlogsgeweld. Er is enkele jaren geleden een schadevergoeding gegeven aan de nog levende slachtoffers of hun familieleden. Er is ook "Our Peaceful House" opgericht waar slachtoffers naar toe kunnen en zich veilig kunnen voelen. Dit hoofdstuk van de Japanse geschiedenis is internationaal onder de aandacht gekomen door het boek van Kim Soom: "One Left" uit 2016. Een citaat uit het boek: "have you ever wished for a soldier to become an angel?" Door het overlijden van Gil-Won ok, zijn er nog 7 troostmeisjes 'van toen' in leven. In 2017 is er een album uitgebracht met liedjes die ze beluisterde en waarin ze troost vond. Ik heb de titel niet gevonden. Klara stelt Dorothy Ashby (1932-1986) voor, een jazzharpiste zonder troostliederen. En het toeval uit de eerste regels? De filosoof stelt de Japanse dichteres Yosano Akiko (1878-1942) voor met het citaat: "talloze treden leiden naar mijn hart". Haar zoon was tijdens de WO II in dienst bij de Japanse Keizerlijke Marine. Heeft hij van de militaire leiding een 'troostmeisje' gehad? Tot morgen